बॉयफ्रेंड - एक भयकथा | Marathi Bhaykatha | Marathi Horror Story | Horror story in marathi real

 "अमर कॉटेज"

  घनदाट झाडीतून वाट तुडवत येऊन थकलेल्या गौतमने बाहेरील दिव्याच्या प्रकाशात त्या कॉटेजचे नाव वाचले. इतकावेळ चालल्यामुळे पायांचा अक्षरशः खुळखुळा झाला होता. धापा टाकत टाकत त्याने दम घेतला. लवकरात लवकर पाणी नाही मिळाले तर तो तिथेच कोसळला असता.

 गौतमने कॉटेजच्या वरच्या मजल्याकडे पाहीले. मधल्या एका खिडकीमध्ये त्याला आपल्याकडे खाली पाहत असलेला तो चेहरा दिसला आणि हायसे वाटले. 'चला कोणीतरी आहे इथे.. थोडं पाणी भेटलं तरी पुष्कळ झाले..' असा विचार करून गौतम पुढे सरसावला आणि कॉटेजचे बंद दार ठोठावू लागला.

 बराचवेळ दार ठोठावून तो थकला. अतिश्रमामुळे त्याला मुर्छा येऊ लागली. डोळे जड होऊ लागले. श्वास मंद होऊ लागला होता. मनावर आणि शरीरावर शक्य तितका ताबा ठेवत त्याने हाक दिली.

 "अरे.. कोणी आहे का इथे..." गौतमचा आवाज क्षीण होत गेला, जणू अंगातून सगळे त्राणचं निघून जात होते. आता जर खरंच कोणी दरवाजा उघडला नसता तर गौतम बाहेरच बेशुद्ध होऊन पडला असता.

 तितक्यात कॉटेजचा मुख्य दरवाजा कर्रर्र... कर्रर्र... करीत हळुवारपणे उघडला. गौतमच्या जीवात जीव आला. स्वतःला सांभाळत तो वेगाने आत शिरला. आतून ते कॉटेज जुनाट पद्धतीचे वाटत होते. गौतमला समोर एका वर्तुळाकार टेबलावर ठेवलेला पाण्याचा जग दिसला. पटकन तिकडे जाऊन तो जग तोंडाला लावत त्याने घटाघटा पाणी प्यायले.

 हुश्श.. आता जरा त्याला बरे वाटले. एकदोन क्षण डोळे बंद करून तो शांतपणे खाली जमिनीवरच बसला. आताश्या जराशी हुशारी येऊ लागली तसं तो उठला आणि कॉटेजच्या आतल्या भागाचे निरीक्षण करू लागला. कोपऱ्यात एक मंद उजेड देणारा पिवळा बल्ब पेटत होता. साफसफाई नसल्यामुळे कॉटेजच्या आतली परिस्थिती जरा वाईटच होती. बांधकाम पूर्णपणे लाकडी पद्धतीचे होते.

 अजून आपल्याला इथे कोणी दिसले कसे नाही..? मग दरवाजा कुणी उघडला..? गौतमच्या मनात प्रश्न पडला. त्याने आवाज देऊन पाहीले.

 "हॅल्लो... कुणी आहे का इथे..."

 पण उत्तर आले नाही. सभोवर नजर फिरवीत असताना गौतमला डाव्या बाजूने वर जाणारा लाकडी जिना दिसला. त्याला आठवले की बाहेरून त्याने वरच्या खिडकीतून डोकावणारा एक चेहरा पाहीला होता.

 'कदाचित कुणी लाजाळू व्यक्ती असेल. मला पाण्याची गरज आहे, हे समजून पाण्याचा जग खाली ठेऊन आणि दरवाजा उघडून पुन्हा वरच्या खोलीत गेली असेल..' 

 तिथून निघण्याचा गौतमच्या मनात विचार आला. पण ज्याने आपल्याला पाणी दिले त्या व्यक्तीचे एकदा आभार तरी मानावेत, या उद्देशाने गौतमने जिन्यावरून वर जाण्याचा निर्णय घेतला.

 'खड..खड..' आवाज करत तो लाकडी जिन्यावरून वरच्या खोलीकडे गेला. जिना संपताच वर असलेल्या एकुलत्या एका खोलीचे बंद दार त्याने हाताने जरासे उघडण्याचा प्रयत्न केला. जुन्या भयपटांत दाखविल्या जाणाऱ्या दृश्यांप्रमाणे तो दरवाजा हलकासा आवाज करीत उघडला गेला.

 "हॅल्लो... पाण्यासाठी थँक्स म्हणायला वर आलो..." गौतमने आत जाताच आभार मानले पण त्याच्या लक्षात आले की वरची ती खोली संपूर्ण अंधारलेली होती. कुतूहल म्हणून तो थोडासा पुढे सरसावला होताच की...

 मागून दरवाजा बंद झाल्याचा आवाज त्याच्या कानावर पडला. जरासा घाबरूनच गौतम मागे फिरला आणि दरवाजा उघडण्याचा प्रयत्न करू लागला. पण छे.. दरवाजा घटपणे रुतून बसला असल्यासारखा जागेवरून हलतसुद्धा नव्हता. आता मात्र गौतमच्या मनात भीतीची लहर दौडू लागली. कश्याला इथे वर आलो काय माहीत...? गौतम वैतागून दरवाज्यावर हातपाय मारू लागला. त्याला तिथून लवकरात लवकर बाहेर पडायचे होते.

 "दरवाजा खोला... कोण आहे तिथे... मला बाहेर येऊ द्या..." गौतम जोरजोरात ओरडू लागला. अंगातला सगळा जोर लावून तो दरवाजा उघडण्याचा निष्फळ प्रयत्न करत होता. थकल्यामुळे अथवा वैतागल्यामुळे जसा तो थांबला तसे अंधारलेल्या त्या खोलीतून गौतमच्या कानापर्येंत हवेची झुळूक सळसळत आली..

 "फसलास....." कानात कुणीतरी ते शब्द पुटपुटल्याचा गौतमला भास झाला. पण भास होता की खरं.... कसं कळणार... गौतम मिट्ट काळोखात त्या खोलीतल्या शांततेमधून उठणारे हलकेसे आवाज टिपू लागला. आणि त्याची शंका खरी ठरली. तो भास नव्हताच...

 "फसलास इथे येऊन तू..." त्याच्या कानावर पुन्हा ते शब्द पडले. गौतम जाम भेदरला. काहीतरी आठवून त्याने खिशातला लाईटर बाहेर काढला आणि चटकन पेटवला. अंधारात त्याने त्या खोलीत सगळीकडे तो लाईटर फिरवून पाहीला आणि खोलीतल्या एका कोपऱ्यात त्याने जे पाहीले ते पाहून त्याची मती सुन्न होऊ लागली.

 कोपऱ्यात गाठोड्याचं मोटकूळं करून ठेवल्यासारखा 'तो' गोलमटोल आकार बसला होता. संपूर्ण शरीरभर ओढून ताणून खेचल्यासारखी त्याची चमडी लोंबकळत होती. फुगलेले गाल, अतिरिक्त चामडे जोडल्यासारखे फेंदारलेले नाक, बाहेर डोकावत असल्यासारखे बिलबिलीत कान आणि त्यातून पाहणारी त्याची ती भेदक, तीक्ष्ण नजर...

 त्याला पाहून गौतमच्या पायाखालची जमीन सरकली होती. त्याला पाहूनच गौतमला शिसारी येऊ लागली होती. हा भुताटकीचा प्रकार आहे, हे समजायला त्याला उशीर लागला नाही. तितक्यात तो लिबलीबीत आकार त्याच्या जागेवरून उठला आणि आपला अवाढव्य भार सांभाळत गौतमकडे डुलत डुलत येऊ लागला. गौतम डोळे फाडून त्याच्याकडे पाहत होता.

 आधीच मघाच्या चालण्यामुळे गौतम बराच थकला होता. त्यात आता हे नवे संकट पुढ्यात उभे होते. जसजसा तो आकार गौतमच्या जवळ येऊ लागला तसतसे गौतमच्या हृदयाचे ठोके वाढू लागले. काळीज भीतीने गारठून गेले होते. भयाची परिसिमा इतकी वाढली की गौतमला भोवळ येऊ लागली. 

 "मला मारू नको. म.. नको मारू... जे पाहीजे ते मी करेन.. तुला जे हवेय ते मी तुला आणून देईन.. मला नको मारू..." असे पुटपुटतच गौतम बेशुद्ध होऊ लागला.

 "आहं... आआआआ...." गौतम ओरडतच जागा झाला. त्याने आजूबाजूला पाहीले... गौतम आपल्याच घरी बेडवर झोपला होता. बाप रे...

कसलं भयंकर स्वप्न पडलं होतं ते.. 

 बेडवरुन उठत गौतमने फोन चेक केला. संध्याचे दोन मिसकॉल पाहताच तो गडबडीने उठला आणि फ्रेश होऊन बाहेर पडला. सायंकाळचे सहा वाजून गेले होते. भेटीच्या जागेवर संध्या इतक्यात येऊन उभी राहील. गौतमने गाडी स्टार्ट केली आणि मुख्य रस्त्यावर येऊन वेगाने पळवू लागला.

 दहाव्या मिनिटाला गौतम त्यांच्या भेटीच्या ठिकाणाजवळ येऊन पोहचला. दुरून संध्या येताना दिसत होती. नशीब.. म्हणजे त्याला उशीर झाला नव्हता. आजची संध्याकाळ मस्तपैकी एकांतात घालवण्याचा त्यांचा बेत होता. संध्या गाडीत येऊन बसली आणि तिने गौतमला बिलगण्याचा प्रयत्न केला पण गौतमने मोठ्या शिताफिने अंग चोरून तिला तसे करून दिले नाही. संध्या गालातल्या गालात हसली.

 गाडी भरधाव वेगाने त्या निर्जन रस्त्यावरून धावत होती. आजूबाजूला मोठमोठाली झाडे रस्त्याच्या दूतर्फा उभी होती. वातावरणात छान गारवा पसरला होता. गाडीतील खिडक्यांच्या काचा खाली करून गौतम आणि संध्या दोघेही त्या थंड हवेच्या स्पर्शाचा आनंद घेत होते. संध्याकाळ टळून गेली असल्याने काळोख पसरू लागला होता. त्यात रस्ता निर्जन असल्याकारणाने त्या अंधाराची व्याप्ती जरा जास्तच जाणवत होती. 

 "गौतम... बॉयफ्रेंड म्हणून तर तू ठीकठाक आहेसच पण पुरुष म्हणून तुझ्याईतका स्वच्छ आणि निर्मळ मनाचा माणूस मी कधी नाही पाहीला.." संध्या लाडात येऊन म्हणत होती.

 "का गं.. असं काय विशेष केलं मी..." गौतमने कुतूहलाने विचारले.

 "अरे.. इतकी सुंदर मुलगी सोबत असताना तू तिचा हातसुद्धा हातात घेत नाहीस.. आणि आजपर्येंत तर तू मला स्पर्शदेखील केला नाही किंवा तसे विचारले देखील नाहीस.." संध्या त्याच्या डोळ्यांत पाहत म्हणाली.

 तिच्या चेहऱ्यावर प्रसन्नता आणि समाधान दोन्ही झळकत होते. तिचं वाक्य ऐकून गौतम नुसता हसला.. तेही गालातल्या गालात...

 गौतम काहीच बोलत नाही ते पाहून संध्याने आपले केस सावरायला घेतले. केसांचा रबर काढून तिने दातात धरला आणि घट्ट पकडलेले केस मागच्या दिशेला वळवत तिने गौतमकडे पाहून पुन्हा विचारले.

 "बोल की कायतरी.." रबर दातात धरला असल्याने तिचा आवाज जरा विचित्रच वाटला.

 गौतमने एक निःश्वास सोडला. एकक्षण त्याने तिच्याकडे पाहीले. केस बांधतानाच्या तिच्या हरकती किती सुलभ आणि लुभावणाऱ्या वाटत होत्या.

 "संध्या.. एखादी गोष्ट जोपर्येंत आपली होत नाही तोपर्येंत आपण तिच्यावर हक्क कसा सांगू शकतो... म्हणजे बघ हं.. उद्या समज मला काही झालेच आणि आपले लग्न नाहीच झाले तर... तुला आत्ताचं स्पर्श करून मी तुला अपवित्र का करू..? मग तुझी पवित्रता जो कुणी तुझा होईल, त्याच्यासाठीच असू दे की.. एखाद्या गोष्टीची वेळ जेव्हा येईल तेव्हा ती होईलच ना.." गौतमने आपल्या मनातल्या भावना स्पष्ट केल्या.

  संध्याचा चेहरा एकक्षण पडला पण गौतमच्या विचारांतील खोल अर्थ ध्यानात येताच तिला त्याचे कौतुक वाटले. तिच्या डोळ्यांत आनंदाचे भाव दाटून आले. पण निशब्द झाल्यासारखी ती काहीच बोलली नाही.

 तितक्यात वेगात जात असणारी त्यांची गाडी अचानक झटके देत बंद पडली. गौतमने गाडी सुरु करण्याचा प्रयत्न करून पाहीला पण तो यशस्वी होऊ शकला नाही. त्रासिक चेहऱ्याने त्याने संध्याकडे पाहीले. तिला फरक पडत नव्हता.. तिचा गौतम सोबत होता, म्हणून ती खुश होती.

 गौतम गाडीच्या बाहेर आला आणि बोनेट उघडून पाहू लागला. इंजिन बरंच तापलं होतं. रेडिएटर मधली पाण्याची पातळी खूपच कमी झाली होती. वैतागत गौतमने आसपास पाहीले. निर्जन रस्त्यावर दुरदूरपर्येंत कोणतीही दुसरी गाडी नव्हती. आत झाडीत पाहीले असता काही अंतरावरून प्रकाशाची एक किरण दिसत होती. रेडिएटरमध्ये टाकण्यासाठी थोडे पाणी जरी मिळाले तरी काही वेळात गाडी सुरु झाली असती.

 गौतमने संध्याकडे येऊन त्यांच्यावर ओढवलेली परिस्थिती कथन केली. जवळच काहीतरी सोय असल्याचे दिसत होते. त्याने संध्याचा होकार घेऊन तिकडे जाण्याचे निश्चित केले. संध्याला गाडीत एकटेच बसवणे धोकादायक ठरले असते, म्हणून दोघेही त्या प्रकाशाच्या दिशेने चालत जाऊ लागले.

 झाडी घनदाट होती. त्यातून वाट तुडवत येऊन थकलेल्या संध्याने बाहेरील दिव्याच्या प्रकाशात त्या कॉटेजचे नाव वाचले.

 "अमर कॉटेज"

 गौतम चपापला...  त्याने कॉटेजच्या वरच्या मजल्याकडे पाहीले. मधल्या एका खिडकीमध्ये त्या दोघांकडे खाली पाहत असलेला तो चेहरा दिसला आणि भयाची एक सळसळती लहर गौतमच्या अंगातून वळवळत गेली.

 'हे काय आहे... बाप रे... मी स्वप्नात हेच तर पाहीले होते की.... मला भास तर होत नाही ना..? का या अगोदर जे पाहीले तो भास होता...? काय सुरु आहे हे...?' गौतम संभ्रमावस्थेत होता.

 संध्या पुढे गेली होती. तिला थांबवावं का..? गौतमच्या मनात विचार आला. पण काय सांगणार तिला...? ती विश्वास तरी ठेवेल का..? की माझी मस्करी करेल...?

 संध्याने दरवाजा ठोठावला. बराचवेळ दरवाजा वाजवल्यावर दरवाजा उघडला गेला. आतमधले वातावरण तितकेसे वाईट नव्हते. संध्या आत गेली तसं गौतमही तिच्या मागोमाग आला. आतली साफसफाई आणि सोफे, टेबल पाहता त्याच्या जीवात जीव आला.

 "हॅल्लो कुणी आहे का इथे.." त्याने आवाज दिला पण काहीच उत्तर आले नाही.

 जवळपास कुणीही दिसत नव्हते. शिवाय कुठेही पाणी दिसत नव्हते. संध्या आणि गौतम दोघेही एकमेकांकडे आश्चर्याने पाहू लागले. डाव्या बाजूच्या लाकडी जिन्यावरून गौतम झपझप वर जाऊ लागला. संध्यादेखील पाठून येऊ लागली.

 वरच्या खोलीचे दार उघडून गौतम धिटाईने आत शिरला. मागून येणारी संध्या खोलीतला अंधार पाहून दरवाज्यातच थबकली.

 "मी इकडे आहे संध्या.." खोलीतल्या अंधारातून गौतमचा आवाज आला.

 संध्या बिनधास्त होऊन त्या आवाजाच्या दिशेने पुढे सरसावली. काळ्याकुट्ट अंधारातून एक एक पाऊल पुढे जाताना तिच्या मनात कुठेही भीतीचा लवलेश नव्हता. तिचा बॉयफ्रेंड गौतम तिथेच जवळपास होता.

 इतक्यात सर्रकन काहीतरी बाजूने निघून गेले. मागचा दरवाजा खाडकन बंद झाल्याचा आवाज आला. संध्या एकक्षण जराशी बावचळली.

 "गौतम... गौतम... कुठे आहेस तू..." संध्याने साद घातली.

  "संध्या..." गौतमचा आवाज आला. पण हे काय... आवाज खोलीच्या बाहेरून दरवाज्याच्या पलीकडून येत होता. संध्या पुन्हा दरवाज्याकडे आली.

 "गौतम.. अरे काय मस्करी आहे ही... दरवाजा उघड.. मला बाहेर येऊ दे... प्लिज.... बॉयफ्रेंड असून तू मला घाबरवू कसा शकतोस.." संध्या काकूळतीला येऊन म्हणाली.

 दरवाज्यावर जराशी थाप पडल्याचा आवाज आला.

 "संध्या.. मला माफ कर... तुझा बॉयफ्रेंड मी नाही... आतमध्ये जो आहे तोच तुझा बॉयफ्रेंड आहे... काही महिन्यांपूर्वी मी इथे योगायोगाने आलो होतो, तेव्हा मला सोडून देण्याच्या बदल्यात इथे दर महिन्याला एक कुमारी आणून देण्याचे मी कबूल केले होते. तेव्हापासून दर महिन्याला मी एक नवीन मैत्रीण बनवून तिला इथे घेऊन येतो.. त्याला फक्त कुमारी मुली लागतात. म्हणूनच मी कुणाचा बॉयफ्रेंड होऊ शकत नाही. त्याला कळले तर तो मलादेखील मारून टाकेल. असंही मला जिवंत राहण्यासाठी प्रत्येक महिन्याला एक कुमारी इथे आणावीच लागते. खरंच मी माफिच्या लायकीचा नाही.. पण जीव वाचवण्यासाठी मला हे करावेचं लागते... तुझा मोबाईल गाडीत राहीला होता.. हे घे.."

 गौतमने सर्व खुलासा करत संध्याचा मोबाईल दरवाजाखालच्या फटीतून आत सारला.

 पलीकडून संध्या सुन्न होऊन सर्वकाही ऐकत होती. आपल्या निर्णयाचा तिला पश्चाताप होत होता. पण आता वेळ निघून गेली होती. तिने खाली असलेला मोबाईल उचलला आणि टॉर्च सुरु केला.

 मागे वळून त्या अंधाऱ्या खोलीचे निरीक्षण करताना तिला एका कोपऱ्यात तो गोलमटोल आकार दिसला आणि भीतीने तिचे डोळे विस्फारले. अंग थरथर कापू लागले. तो डुलत डुलत तिच्याजवळ येऊ लागला तसे तिच्या हृदयाचे ठोके वाढू लागले.

 झाडीतून वाट काढत बाहेर रस्त्यावर आलेला गौतम गाडीत येऊन बसला. तितक्यात संध्याच्या किंकाळ्या तिथपर्येंत येऊन धडकल्या. गौतमने तो आवाज ऐकला.. त्याच्या अंगावर शिरशिरी आली.

 गौतमने चावी लावली आणि गाडी एका झटक्यात सुरु झाली. नवीन मैत्रीण शोधण्यासाठी तो वेगाने शहराच्या दिशेने निघाला. फक्त मैत्रीणच हा.. कारण मैत्रिणीचा बॉयफ्रेंड 'अमर कॉटेज' मध्ये वाट पाहत बसला होता.

समाप्त

ऐका : बॉयफ्रेंड - एक भयकथा