र्णिमा - एक भयकथा | Marathi Bhaykatha | Marathi Horror Story | Horror story in marathi real

 त्या दुपारपासून ज्येष्ठ अमावस्या तिथी प्रारंभ झाला होता. ज्याची समाप्ती दुसऱ्या दिवशी दुपारी होणार होती.

 आजची रात्र... फक्त आजचीच रात्र...

   अमावस्येची ती रात्र सोबत भेसूर शांतता घेऊन आली होती. दाट पसरलेला मिट्ट काळोख त्याच्या आवाक्यात येणाऱ्या साऱ्याच गोष्टींवर काळं पांघरून घालत होता. मुख्य रस्ता चकचकीत असला तरी यावेळेला तो निर्मनुष्य होता. दूर कुठंतरी अंधाऱ्या सावल्या पाहून कुत्री भुंकत होती. 

वटवाघुळांचे चित्कार मधूनच काळोखातून वाट काढत परिसरात घुमत होते.

  शहरातील मध्यवर्ती भागात असलेल्या त्या भल्यामोठ्या वडाच्या झाडापाशी एक पिशाच्छ ताटकळत येरझाऱ्या घालत होते. मोठा गहन प्रश्न त्याच्या समोर आ वासून उभा होता. आज कुणी येईल की नाही, अशी चिंता त्याला स्वस्थ बसू देत नव्हती.

 कोणत्याही परिस्थितीत आज स्मशानातील वेताळासाठी नरबळी द्यायचा होता. एका सुयोग्य अश्या तरुणाच्या उष्ण रक्ताने वेताळाची तहान भागवायची होती. अश्या कठोर साधनांनीच तर वेताळ त्याच्यासमोर प्रकट झाला असता. आपल्या गुलामावर खुश होऊन मग वेताळ त्या पिशाच्छाला अमोघ शक्ती प्रदान करणार होता.

 वडाच्या झाडापाशी ते पिशाच्छ बराच वेळ वाट पाहत होते. मध्यरात्र उलटून गेली होती. त्या पाठोपाठ अंधाराची काळी छाया अधिकच गडद झाली होती. रस्ता अजूनही निर्जन होता. पिशाच्छाची चलबिचलता अधिकच वाढू लागली. वाट पाहणे आता त्रासदायक वाटू लागले. दातओठ खाऊन ते पिशाच्छ अभद्र भाषेत रोष व्यक्त करत होते. त्याचे सारे चित्त मुख्य रस्त्यावर एकवटले होते.

 कोणत्याही क्षणी सावज जवळ आले असते. त्याच्यावर झेप घेण्याची वेळ चुकू द्यायची नव्हती. इतका वेळ वाट पाहायला लावल्यामुळे पिशाच्छामध्ये निर्माण झालेला प्रचंड राग आणि द्वेष यांचा उसळता अग्नीडोंब सावजाला दाहकतेचे चटके देण्यास उत्सुक होता. पण सध्या ते पिशाच्छ स्वतः प्रतीक्षेच्या अग्नित जळत होते. रस्त्यावर दुरदूरपर्येंत कुणीही नव्हते.

 लेट नाईट शो संपला आणि रात्री बाराच्या सुमारास सत्या आणि सऊ यांची मोटारसायकल मॉलच्या पार्किंगमधून बाहेर पडली. थोड्या अंतरापर्येंत सोबत असलेली माणसांची गर्दी हळूहळू विखूरत जाऊन तुरळक होऊ लागली. घराच्या दिशेने आणखी पुढे जाताच सत्याच्या ध्यानात आले की त्यांच्या जवळपास इतर कोणतीही गाडी नाही. पण यात विशेष असे काही नव्हते. शहरातल्या रात्री अश्याच असतात. सत्या आणि सऊला याची सवय होती.

  नवीनच लग्न झालेलं ते जोडपं. पंचवीशीतलं.. त्यामुळे मॉडर्न जीवनपद्धती आणि तसेच विचार. रोज उठून कामात स्वतःला झोकून द्यायचं आणि असंच चुकून कधी दोघांच्या वेळेची गणितं जुळून आली की रात्री फिल्म पाहायला जायचं. सत्या एका मल्टीनॅशनल कंपनीत सेल्सचे काम पाहायचा तर सऊ जवळच्याच कॉलसेंटरमध्ये कामाला होती.

 आज कामावरून सुटल्यावर रात्रीचे जेवण दोघांनी बाहेरच घेतले. मग फिल्म पाहीली आणि आता मोटारसायकलवरून दोघे घरीच निघाले होते. बघता बघता घर जवळ येऊ लागले होते. शहराच्या मध्यवर्ती भागात मोटारसायकल आली तसं पुढ्यातून एखाद लहान जनावर वेगात आडवं गेलं.. अचानक असं काही समोर आल्याने सत्या जरा बावचळला आणि त्याची मोटारसायकल हेलकावे घेतल्यागत करू लागली. पण सत्याने तिच्यावरचा कंट्रोल सोडला नाही.

  सऊ सोबत असली की सत्या कधीच गाडी वेगाने पळवायचा नाही. त्यामुळे आताही त्याला तोल सांभाळणं तितकंस अवघड वाटलं नाही. त्याने मोटारसायकल थांबवत सऊ ठीक असल्याची खात्री करून घेतली आणि पुढे जाण्यासाठी तो गाडी स्टार्ट करणार तितक्यात...

 बाजूलाच असलेल्या वडाच्या झाडामागून सळसळत एक काळी आकृती त्वेषाने बाहेर आली. दाट अंधारात सुरुवातीला काही समजलेच नाही. त्या पिशाच्छाने सत्यावर झडप घातली आणि क्षणात मोटारसायकल जमिनीवर आडवी झाली. सऊच्या डोक्याला मार बसला आणि ती तिथंच बेशुद्ध होऊ लागली. डोळे मिटता मिटता तिला अर्धवट उघड्या पापण्यांमधून जे दृश्य दिसले त्याने तिच्या मनावर जबरदस्त आघात केला. त्याचा तीव्र परिणाम होऊन सऊची शुद्ध हरपली.

  काळी आकृती दात विचकत सत्याचा उजवा पाय पकडून त्याला खेचत दूर जात होती. सत्याच्या डोक्यातून रक्ताची धार भळाभळा वाहत होती. आपला प्रिय सत्या लांब जात असल्याचे दिसत असूनसुद्धा असहायतेने सऊने डोळे मिटले गेले.

 पिशाच्छ तिच्या पतीला आपल्यासोबत घेऊन जात होते. त्याला वेताळासाठी बळी द्यायचा होता. आपल्या असूरी सामर्थ्यावर खुश होऊन चेकाळत ते पिशाच्छ स्मशानाच्या दिशेने निघाले. रस्त्यावर सत्याचे रक्त आपला माग सोडत होते.

 मागे मोटारसायकलच्या खाली दबलेली सऊ निपचित पडली होती. डोक्यावरच्या जखमेतून रक्त ओघळत असल्याने तिचा चेहरा देखील रक्ताने माखला होता. काही क्षणापूर्वी निवांत मस्त आयुष्य जगणाऱ्या त्या जोडप्यावर आता कठीण प्रसंग उद्भवला होता. आत्ताच तर कुठे त्यांच्या आयुष्याला सुरुवात झाली होती.. नियती इतकी कठोर कशी काय होऊ शकत होती..?

 तितक्यात त्या दाट अंधारात लपलेल्या वडाच्या पारंब्या हलल्या. सऊच्या चेहऱ्यावर पाण्याचे काही थेंब पडले. कोणीतरी तिला जागे करण्याचा प्रयत्न करत होते. त्या चमत्कारी स्पर्शाने सऊ हळूहळू डोळे उघडू लागली. हालचाल करताना पायात सनक उठली. मघाशी मोटारसायकल अंगावर पडली तेव्हा तिथेदेखील मार बसला होता.

तिने समोर पाहीले तर एक प्रसन्न चेहऱ्याचा साधू तिला उठवत असल्याचा दिसला. भगवी वस्त्रे, भरघोस वाढलेली दाढी, केसांच्या जटा.. उभट चेहरा.. त्यावरचं स्मितहास्य... त्याचे एकूण व्यक्तिमत्वच प्रभावी वाटत होते. आश्चर्य म्हणजे अश्या परिस्थितीतदेखील त्या साधुकडे पाहून सऊच्या चेहऱ्यावरील चिंतेच्या रेषा पुसल्या गेल्या. 

 "कसं वाटतंय आता.. उठ.. इतक्यात थकू नकोस... एक पिशाच्छ तुझ्या पतीला स्मशानाकडे घेऊन जाताना मी पाहीले.. त्याचा बळी जाण्याअगोदर तुला तिकडे जावेच लागेल.." समोर बसलेल्या साधूंनी जवळजवळ आज्ञाच केली.

  अंगातली शक्ती गळून पडली होती पण सत्याचा विचार डोक्यात येताच सऊ त्वेषाने उठली. तिने जोर लावून मोटारसायकल बाजूला केली. पायाच्या दुखापतीकडे साफ दुर्लक्ष करत सऊ त्या साधूंचा आशीर्वाद घेण्यासाठी झुकली.

  "त्या दुष्ट शक्तीचा संहार करण्यासाठी तुला पवित्र हत्याराची आवश्यकता भासेल... हे वडाचे झाड साक्षात त्रिमूर्तीचे प्रतीक आहे. वडाच्या झाडाची साल ज्यात विष्णुचा वास आहे, मूळ ज्यात ब्राह्मदेव बसतात आणि फांदया ज्यांमध्ये भगवान शंकर विराजमान असतात.. या तीनही गोष्टींपासून बनवलेले हे भस्म तुझे हत्यार असेल. त्या दुष्ट शक्तीला गाफिल ठेऊन तुला हे भस्म पिशाच्छावर उधळावे लागेल. पण लक्षात ठेव, त्या पिशाच्छाला न दिसता तुला हे एकाच प्रयत्नात करायचे आहे. नाहीतर ते पिशाच्छ तुझ्या हाती कधीच लागणार नाही... जा बाळ.. वेळ घालवू नकोस.. विजयी भव..." साधूंचा शब्द न शब्द सऊने नीट समजून घेतला.

 साधूंनी देऊ केलेले भस्मरुपी हत्यार नीट सांभाळून ठेवत सऊने खाली पडलेली मोटारसायकल सरळ केली. आपला प्रिय नवरा दूर जात असल्याच्या दुःखापेक्षा आता तिच्या मनात या घटनेला कारणीभूत असणाऱ्या त्या पिशाच्छाविरुध्द संताप उफाळून आला होता.

 डोक्यावर रुमाल घट्ट बांधून तिथून ओघळणारा रक्तस्त्राव कमी करण्याचा तिने प्रयत्न केला. ठणक्या मारणारा पाय झटकत तिने रक्ताने माखलेला चेहरा कुर्तीच्या बाह्यांनी साफ केला. मोटारसायकल एकाच किकमध्ये सुरु झाली. सऊच्या डोळ्यांत पेटलेला धगधगता ज्वालामुखी स्पष्ट दिसत होता. सत्याला तिच्यापासून हिरावणाऱ्या दुष्ट पिशाच्छाची आता खैर नव्हती, असेच तिच्या एकूण पवित्र्यावरून वाटत होते.

  स्मशानात भयाण शांतता पसरली होती. फक्त अधूनमधून वाऱ्याची एखादी झुळूक येऊन तिथल्या झाडांमध्ये सळसळ उत्पन्न करत होती. मधल्या पायवाटेवरून सत्याचा देह फरफटत पुढे जातं होता. सत्याचे डोळे अर्धवट उघडे असले तरी कसलाही प्रतिकार करण्याचे बळ त्याच्या अंगात नव्हते. सत्या एखाद्या निरूपद्रवी जनावरासारखा पिशाच्छ नेईल तिकडे जात होता. पिशाच्छाने स्मशानाच्या मध्यभागी असलेल्या चौथऱ्यापर्येंत सत्याला खेचत आणले आणि वेताळाच्या इष्ट जागेवर त्याला फेकले.

 वेदनेच्या साऱ्या मर्यादा पार झाल्या होत्या. गुंगीत असल्यासारखे सत्याला काही फरक पडत नव्हता. शरीरातल्या कुठल्या अंगातून वेदना उठत आहे आणि कुठच्या अंगाची वेदना अधिक जास्त आहे, याचे कसलेही भान त्याला नव्हते. फक्त डोळे उघडे होते म्हणून तो शुद्धीत आहे असे म्हणता आले असते.

 पिशाच्छाने त्याच्याकडे पाहून कुत्सित हास्य केले. नरबळीची सर्व तयारी त्याने केली आणि वेताळाला आवाहन केले. आता फक्त सत्याच्या रक्ताची धार त्याला वेताळावर अर्पित करायची होती. पिशाच्छ एकएक पाऊल पुढे सत्याच्या दिशेने जाऊ लागले. चेकाळत, दात विचकत आपले भलेमोठे सुळे सत्याच्या मानेमध्ये रोवण्यासाठी त्याने सज्ज केले होते. आणि जसा तो सत्याजवळ जाऊन खाली झुकला....

 स्मशानातल्या उजवीकडील चढणीच्या पायवाटेवरून वेगाने सऊची मोटारसायकल हवेत उसळली.. क्षणाचाही अवधी न सोडता मनूने गाडीचा ताबा सोडला आणि आपल्या हातातले भस्म त्या पिशाच्छावर उधळले. जणू एखाद्याने अंगावर तापते निखारे टाकावेत, अश्या आविर्भावात ते पिशाच्छ जोरजोरात किंचाळू लागले. त्या भस्माच्या स्पर्शाने पिशाच्छाचे अवशेष गळून पडू लागले. पिशाच्छाच्या किंकाळ्या स्मशानातील शांततेला चिरत गेल्या. क्षणभरातच त्या दुष्ट शक्तीची राख होऊन स्मशानातील मातीत मिसळून गेली. 

 शेवटच्या क्षणाला मोटारसायकलवरचा ताबा सोडल्याने सऊ बाजूला जाऊन पडली. त्यामुळे तिला पूर्वीपेक्षा अधिक दुखापत झाली होती. अंगभर कळा उठत होत्या पण डोळ्यांदेखत पिशाच्छाचे पतन आणि सत्या सुखरूप असल्याचे पाहून तिचा चेहरा त्या अवस्थेतही खुलला. तिचे डोळे पुन्हा मिटू लागले पण यावेळी त्या चेहऱ्यावर समाधान होते.

 जाग आली तेव्हा सऊने पाहीले की ती इस्पितळात  होती. सकाळचे सात वाजले होते. डोक्यावर पट्टी लागली होती. हाताला बँडेज होतं. तितक्यात डॉक्टर आणि सत्या तिला दरवाज्यात दिसले. सत्यालासुद्धा बऱ्याच जखमा झालेल्या दिसत होत्या. पण डॉक्टरांच्या म्हणण्यानुसार काळजीचं फारसं कारण नव्हतं. फक्त दोन-चार दिवस फारशी हालचाल न करण्यास त्यांनी सांगितले.

 सर्व सोपस्कार उरकून सत्या आणि सऊ घरी जाण्यासाठी निघाले. अचानक काहीतरी आठवून सऊ मागे फिरली आणि त्यांनी इथे कोणी आणले असे विचारले.

  "अहो, रात्री दोन वाजता एक साधू तुम्हाला इथे घेऊन आले होते.. नंतर कुठे गेले काय माहीत.." रात्रपाळीतला रिसेप्शनवरचा माणूस म्हणाला.

 सऊ गालातल्या गालात फक्त हसली. सत्याला हा प्रकार माहीतच नव्हता. पण सऊने रात्री स्मशानाकडे वेगाने जाताना मागे वळून पाहीले होते.. तिला वाचवणारे साधू त्याच वडाच्या झाडामध्ये विलीन होताना प्रत्यक्ष दिसले होते.

  वटपौर्णिमेचा सण पुढ्यात येऊन ठेपला होता. सत्याला दीर्घआयुष्य प्राप्त व्हावे म्हणून सऊ त्या वडाची पूजा करण्यासाठी आली. मनोभावे ती वडाची पूजा करत होती.

 पण आतली पवित्र शक्ती शांतपणे हसत होती. त्या पवित्र शक्तीलादेखील बहुधा असा प्रश्न पडला असावा की, त्या रात्री पतीला मृत्यूच्या दाढेतून सोडवणारी ही स्त्रीशक्ती पाठीशी असताना तिच्या पतीच्या वाटेला कोण बरे जाईल..?

समाप्त

ऐका : वटपौर्णिमा - एक भयकथा