गँबलर : भाग २१

त्या रात्रीचा माहोलचं काही और होता.. शहराच्या डम्पिंग ग्राऊंडच्या लगतच असलेल्या त्या वसाहतीत उत्साहाला भरती आली होती. तसं पहायला गेलं, तर चार इमारती मिळून बनलेली ती वसाहत फारच जुनाट होती. तिथं जाणारा रस्तादेखील अतिशय गलिच्छ म्हणावा असा. पण तरीही तिथं दिवसरात्र रेलचेल असायचीच. रात्रीचं तर तिथल्या मिणमिणत्या प्रकाशात लखाखणारे दिवे वसाहतीला चारचांद लावायचे. खोल्यांच्या दाराबाहेर उभ्या एकसोएक ललना आपल्या अदाकारींचे जलवे लुटवत असत. टिचभर चकाकणारे कपडे परिधान करून ग्राहकांना आकर्षून घेण्यात त्यांच्यात्यांच्यातच स्पर्धा लागत असे. गिऱ्हाईक तर गिऱ्हाईक पण फावल्या वेळात उपटसोंडेगिरी करणारे देखील डोळ्यांना शेक देण्यासाठी तिथं गर्दी करत असतं.

आतल्या भागातल्या त्या मुख्य इमारतीमधल्या दुसऱ्या मजल्यावरच्या एका खोलीत, रंगबेरंगी भडक पण मऊशार कापडांचा शामियाना उभारला होता. म्हणजे तसं वातावरणनिर्मितीसाठी भासवण्यात आलं होतं. चारही भिंतीना लागून असलेल्या शुभ्र रंगाच्या गाद्यांवर अंगापिंडानं पोत्यागत सुटलेली शेठ माणसं रेलून बसली होती. दरवाजालगत एका बाजूच्या साध्या खुर्चीवर रियाज भाई हातवारे करून नाचणाऱ्या त्या तरुणीचा उत्साह वाढवत होता.

मध्यभागी टांगलेल्या एका आकर्षक झुंबराखाली सलमा आपल्या अफलातून गायकीनं आणि नखरेल नृत्यानं सभोवतालच्या रसिक मंडळींचं मनोरंजन करत होती. एका कोपऱ्यात गुणा तबला सांभाळून होता, तर सगुणा हातांनी ताल देत आपलं लिहिलेलं गाणं सलमाच्या मुखी ऐकून कृतकृत्य होत होती. जाफरभाई पेटीवर चालणाऱ्या आपल्या बोटांची जादू अलगदपणे दाखवत होता. सुरेल आवाजात सलमा ठुमकत ठुमकत कार्यक्रम सादर करत होती.

"होऽऽ... मेरे ठुमके पे... हायऽऽ..
मेरे ठुमके पे.. अहाऽ...
मेरे ठुमके पे, रसियाऽऽ जवानी फुटे..
हायऽऽ मेरे ठुमके पे, रसियाऽऽ जवानी फुटे..
बुढा हो या, जवान हो पसीनें छुटेऽ
होऽऽ... बुढा हो या, जवान हो पसीनें छुटेऽऽ..."

जमलेली रसिक मंडळी ती अदाकारी पाहून घायाळ होत होती. नाचणाऱ्या सलमावर पैश्यांची उधळण करत होती. रियाज भाई तर भारवल्यासारखा आपल्या भुवया नाचवत चेहऱ्यावर अतिउच्च दर्जाचे हावभाव आणत होता. एकूण त्या खोलीतल्या प्रत्येकाला मंत्रमुग्ध करण्याची किमया सलमा साधत होती. तिथलं वातावरण खरंच बहारदार असं जमून आलं होतं.

परंतु पोलिसांची धाड पडली आणि सगळाच विस्कोट झाला. खालून ऐकू येणारी गडबड, धावपळ कश्यासाठी आहे, हे समजण्याअगोदरच पोलीस सलमाच्या दारापर्येंत पोहोचलेसुद्धा होते.

"बंद करा रे तमाशा..." दारातल्या इन्स्पेक्टरनं आपल्या भारदस्त आवाजात धमकावलं, तसं वातावरणात एकदम सन्नाटा पसरला.

"का हो.. साहेब.. हप्ता दिलाय की गेल्याच आठवड्यात..." पदराचा चाळा करणाऱ्या सगुणाबाईच्या लालभडक ओठांतून प्रश्न आला. पोलिसांचं भय तिच्या चेहऱ्यावर बिलकुल नव्हतं. तिनं बऱ्याचदा तो अनुभव घेतला होता.

"तोंड बंद कर गं बाई.. मला तर 'हा' पाहीजे होता.." रियाजच्या बकोटीला पकडून इन्स्पेक्टर म्हणाला.

"उम.. अरे मियाँ.. हम क्यु.. हमने कौनसी बँक लुटी.. अरे भाय कुर्ता छोडो.. फट वट जायेगा.." रियाज भाई इन्स्पेक्टरला आपल्या कुर्त्यावरची पकड सोडण्याची विनंती करू लागला.

"अबे चल थाने.. तुझे याद दिलाता हूं किधर हात मारा.. चल उठ.." इन्स्पेक्टरने हिसका दिला तसं रियाज भाई चुपचाप उठून चालू लागला. त्याच्या कुर्त्यावरचा हात काही इन्स्पेक्टरने सोडला नव्हता.

"अरे साहब.. कुर्ता तो छोडो.. चल रहा हूं मैं.. जरा आहीस्ता.. नजाकत सें चलते हैं.. भय.. लोग पहचानते हैं हमें.." आपल्याला का पकडलंय, हे रियाज भाईला अजून कळलंच नव्हतं.

"लोग..? यहा के..? पहचानते हैं..? बेटा आज तो तेरा ऐसा हुलिया कर के रखुंगा के तेरी अम्मा भी तुझे नहीं पहचानेगी.. साला.. देशमुख साहब के आदमी से पंगा लिया तुम लोगो ने.. बेवजह हमारे पीछे तकलीफ.." इन्स्पेक्टर चालता चालता म्हणाला, पण रियाज भाईच्या डोक्यात काही प्रकाश पडला नव्हता.

******

रात्री दहाच्या सुमाराला 'वेलकम' लॉजवर सगळंच कसं सामसूम होतं. साध्या तीन माळ्याच्या त्या लॉजमधला स्टाफ आवराआवरी करण्याच्या बेतात दिसत होता. सगळ्या खोल्यांमध्ये जेवण देऊन झालं होतं आणि बहुतेक ती गिऱ्हाईकं खाऊनपिऊन आराम फर्मावत असावीत. तसं तिथं राहण्यासाठी क्वचितच कुणी यायचं. लॉजचं प्रमुख उत्पन्न म्हणजे दोन-तीन तासांसाठी येणारी जोडपी.

आज तो रात्रीच्या मुक्कामासाठी तिथं आला होता. रात्रभर धुडगूस घालण्याची प्रबळ इच्छा मनात होती. हितेशचा तो ठरलेला लॉज होता. या शहरात संपर्कात आलेल्या प्रत्येक प्रेयसीला त्याने इथे आणलं होतं. वस्तीत एकटीच राहायला आलेली मारिया हितेशसोबत आज पहिल्यांदाच तिथं आली होती. अख्खा स्टाफ ओळखीचा असल्याने हितेशची अरेंजमेंट एकदम परफेक्ट जमली होती. चिल्ड बियर सोबत गरमागरम तंदूर आणि रोस्टेड काजुंचा चाखना अगदी वेळेत खोलीमध्ये आला होता. उघड्या हितेशने दारातूनच ते आत घेतले, तेव्हा स्टाफचा माणूससुद्धा गालात मंद हसला होता.

खोलीत लाल दिव्याचा धुरकट प्रकाश पसरला होता. बेडवर पडलेल्या मारियाकडे पाहत हितेश मनातल्या मनात हसत होता. 'साला.. मन क्यारेया भरतुं नथी..' स्वतःशीच पुटपुटत तो मारियाला न्याहाळत होता. ती सुस्तावल्यासारखी उगाचच आळस झटकल्यासारखं करत होती. गोऱ्यापान देहावर आपल्या नाजूक बोटांनी चाळे करत होती. तिच्या मादक डोळ्यांचे इशारे त्याला पुढे येण्यास खुणावत होते आणि त्या हव्याहव्याश्या प्रस्तावाने हितेश चांगलाच तापला होता.

पॅन्टचं बक्कल काढून तो पुढे सरसावणारच होता की, तितक्यात दारावर थाप पडली. त्यानं झटकन बक्कल पुन्हा लावलं. मारियाने अंगावर चादर घेतली. तोपर्येंत दारावर धडाधड थापा पडू लागल्या होत्या. स्टाफच्या नावानं अक्षरशः शिव्या घालतच हितेशने दार उघडलं आणि शिव्यांसाठी उघडलेले ओठ खुलेच राहीले.

त्या काळ्या हवालदाराने बोलायची संधीसुद्धा दिली नाही आणि खाडकन हितेशच्या श्रीमुखात लावून दिली.

"तु वटवट करेगा, इसके लिये पहले ही प्रसाद दे दिया.. मुंह एकदम बंद रखने का.. क्या हैं.. मेरे कू किसीका कटकट सुनने का आदत नहीं.. साहब बोला, उतना मैं कर रहा हूं.. तेरे को जो भी पूछना.. थाने चल के.. ठिक हैं.. अरे हितेश भाय.. मुंडी हिलाके भी हा या ना बोल सकता हैं ना.. कमाल हैं.. तु तो मेरी भाषा एकदम से समझ गया.." दारातल्या त्या बलदंड हवालदाराने सुरुवातीलाच हाग्या दम भरला आणि हितेश तिथंच गळून पडला.

******

शहरातल्या मोकळ्या सुनसान रस्त्यावर जयेश एकटाच बाईक फिरवत होता. नेहमी मित्रांच्या गोतावळ्यात अडकलेल्या मनाला एकटेपणा हवा होता. म्हणूनच आज मुद्दाम त्याने एकांत निवडला होता. मुंबई सोडल्यावर इथे येऊन आतापर्येंत जे काही मिळवलं, त्याने मन भरून आलं होतं. आई-वडिलांची फार आठवण येत होती. मनातले विचार काही थांबण्याचं नाव घेत नव्हते.

काय जबरदस्त आयुष्य जगायला मिळालंय.. एकदम फ्री.. मोकाट.. मनाला येईल तसं करायचं.. वाटेल तसं वागायचं.. फालतू समाजाशी घेणंदेणं नाही.. जिवाभावाचे चार मित्र भेटलेत.. मनसोक्त उधळण्यासाठी खिश्यात भरपूर पैसा आहे.. काय झालं असतं, त्यावेळी जर मी इकडे आलो नसतो.. आज आई-वडील असायला हवे होते.. सगळं कर्ज एका दमात फेडून टाकलं असतं.. त्यांच्या जीवाला घोर लागला नसता.. मी नाकर्ता कधीच नव्हतो.. फक्त तेव्हा माझं वय कमी होतं.. आज मनासारखं सगळं काही होत आहे.. पण आई-वडील नाहीत.. कसलं ते आयुष्य होतं.. साधंसज्जन राहूनसुद्धा दुनिया जीवावर उठली होती.. पोलिसांना तक्रार केली.. तर ती कोण कुठली शिर्के गँग मागे पडली आणि इकडे यावं लागलं.

आज या मनगटात इतकी ताकद आहे की समोरच्याला मी क्षणात लोळवू शकतो.. कोण कुठला तो साधासुधा जयेश आज इथे जयेश भाई बनलाय. आयला.. काय कमालीचं वळण घेतलं.. साला.. सगळं आयुष्यचं एकदम पलटी झालं..

जयेश आपल्याच विचारांत बाईक चालवत होता. मध्येच खिश्यातला फोन वाजू लागला. त्यानं वेग कमी करून बाईक एका बाजूला घेतली. फोनच्या स्क्रीनवर सुलेमान भाईचं नाव वाचून तो हसला.

"हा बोलो सुलेमान भाय.." फोन कानाला लावत जयेश म्हणाला.

"अभी किधर हैं.." पलीकडून सुलेमान भाईचा आवाज आला.

"मैं बाहर आया हूं भाय.. ये नाशिक टोलनाका के उधर.. क्यूँ.." जयेशने विचारलं.

"क्या.. क्यूँ.. सब छोड.. मेरी बात ध्यान सें सुन.. टोलनाका के पहले एक राईट वाला मोड हैं.. वही जाकर अंधेरे में रूक.. बिलकुल किसीकी नजर में मत आना.. उधर हीं वेट कर.. गाडी भेजी हैं मैंने तुझे लेने.." सुलेमान भाईने घाईतच सूचना दिल्या. त्याचा आवाज काहीसा गंभीर होता.

"इधर ही रूकना हैं.. पर क्यूँ.. क्या बात हैं सुलेमान भाई..?" जयेशने आश्चर्याने विचारलं.

"जयेश.. मेरे भाई.. रूम पे पुलिस की रेड पडी हैं.. चारो लोग पुलिस स्टेशन में बंद हैं.. क्या मामला हैं.. मुझे भी ठिक से नही पता.. तू फिलहाल उसपर ध्यान मत दे.. जितना मैंने कहा, उतना याद रख.. ऐसी जगह पे खडा रह, जहाँ तूझे देखनेवाला कोई भी ना हो.. अपनी गाडी नजदिक आयेगी तो ड्रायव्हर फोन करेगा तुझे.. और सबसे जरुरी.. तू किसीको भी फोन नही करेगा.. ओके चल रखता हूं.. खयाल रख.." इतकं बोलून सुलेमान भाईने फोन कट केला.

पण त्याचं बोलणं ऐकून जयेशला मात्र चांगलाच धक्का बसला होता.

'चौघांना पोलिसांनी पकडलंय.. रियाज भाय तर सलमाकडे गेला होता आणि हितेश मारियासोबत लॉजवर.. खोलीवर देवा आणि संजय होते.. म्हणजे एक एक करून अख्ख्या टीमला पकडण्याचा पोलिसांचा निर्धार आहे.. आणि रूममध्ये तर कॅशसुद्धा होती... ती सुद्धा गेली असेल तर.. बाप रे.. अरे हे काय होऊन बसलं.. आत्ताच तर कुठं आयुष्य टेन्शन फ्री झालं होतं.. नुकतंच मी म्हणालो होतो, की आयुष्याने वळण घेतलंय.. पलटी मारलीयं.. मित्र.. पैसा सगळंच संकटात सापडलंय... हे कसलं वळण..? अरे ही कसली पलटी..?'

ती बातमी ऐकून जयेशच्या मनात साहजिकच विचारांचं वादळ घोंगावू लागलं होतं. पण आता नेमकी परिस्थिती नीट समजून घ्यावी लागणार होती.. पोलिसांनी पकडले आहे पण कश्यासाठी..? अगोदरचा काही मॅटर..? की कालची रणजितसोबतची मारामारी..? नेमकं कारण समजल्याशिवाय काही करतासुद्धा येणार नव्हतं. त्यात सुलेमान भायचं नेटवर्क मानायला हवं होतं. आपल्याला इथे असून काही माहीत नाही आणि त्याला तिकडे खबर लागली होती. सुलेमान भाईने स्पष्ट शब्दांत इथं वाट पाहायला सांगितली आहे म्हटल्यावर, त्याची काही ना काही योजना असावी. सध्या त्याच्याच इशाऱ्यानुसार पुढची पावलं उचलणं सोयीचं ठरणार होतं.

मुंबई-नाशिक हायवेवर असलेल्या टोलनाक्यापासून थोडं मागे त्या कच्चा रस्त्याचं वळण होतं. बाईक मुख्य रस्त्यावर एका बाजूला सोडून, आत जाणाऱ्या वाटेवरच्या अंधारात जयेश एकटाच विचार करत बसला होता. एकाएकी असं काही घडल्याने त्याच्या मनात प्रचंड क्रोध निर्माण होऊ लागला होता. कदाचित त्याच्या आयुष्यात आणखी एक फाटा फुटू लागला होता..