गँबलर : भाग २२

रात्रीचे अकरा वाजून गेले होते. कच्च्या सडकेला लागूनच असलेल्या एका झाडाखाली जयेश सुलतान भाईच्या ड्रायव्हरची वाट पाहत बसला होता. परिसर काळोखात झाकोळला गेला होता. या वाटेवर सरकारी दिव्यांची सोय नव्हती. त्यामुळे काहीसा गडद अंधार तिथं पसरला होता. कुणी शोधण्याचा जरी प्रयत्न केला असता, तरी तिथं लपून बसलेला माणूस सहजासहजी सापडू शकला नसता. मुळात इतक्या अंधारात तिथं कश्याला कोण शोधायला येईल..?

आपल्याच विचारांत हरवलेल्या जयेशच्या कानावर हॉर्न ऐकू आला, तसा तो सावध होऊन त्या दिशेने पाहू लागला. दुरूनच रस्त्यावर पडलेल्या हेडलाईटच्या प्रकाशात त्याने सुलेमान भाईची गाडी ओळखली. ड्रायव्हर मुद्दाम विशिष्ट लयीत हॉर्न वाजवून इशारा देत होता. अंधारात नेमका जयेश कुठं असावा, त्याला माहीत नव्हतं.

सुलेमान भाईची गाडी ओळखताच जयेश झाडीतून बाहेर पडला आणि त्याला पाहताच ड्रायव्हरने दुसऱ्या बाजूचा दरवाजा उघडला. जयेश घाईतच गाडीत शिरला आणि ड्रायव्हरने वेळ न दवडता यु टर्न घेऊन गाडी पुन्हा मुंबईच्या दिशेला वळवली.

"क्या बात हैं मुन्ना.. ऐसे अचानक.. क्या हुआ..?" जयेशने ड्रायव्हरला विचारले.

"पता नहीं यार.. देवा और संजय का क्या मॅटर हुआ.. सुलेमान भाई बहुत टेन्शन में थे.. मुझे भी जल्दी जल्दी में यहा तुझे लेने भेजा.." गाडी चालवणारा मुन्ना म्हणाला.

रात्रीची वेळ असल्याने महामार्गावर वाहने कमी होती. त्यामुळे गाडी सुसाट वेगाने भिवंडीपासून दूर जात होती. प्रवासात जयेश आणि मुन्नामध्ये काही जुजबी बाबींवर चर्चा होत होती. त्याच्या बोलण्यातून जयेश ओळखून चुकला होता की, भिवंडीमधली आपली ही शेवटची रात्र होती. देवा, संजय, रियाज भाई, हितेश कुणाचाही निरोप घेण्याची संधी मिळाली नव्हती. काय साला माणसं होती ती.. एक से बढकर एक.. त्यांनीच तर जयेशला खऱ्या अर्थाने घडवलं.. या दुनियेत आपल्या नियमांनुसार जगण्याचा त्याच्यात आत्मविश्वास भरला.

आयुष्य असंच असतं. क्षणात कधी पलटी मारेल सांगता यायचं नाही. आत्ता या क्षणाला जवळ असलेली माणसं पुढच्या क्षणाला आपल्यापासून दुरावतात. खरंतर त्यावेळी आपल्याला कळतं, की अरे या व्यक्तीसोबत अजून थोडा वेळ घालवायला हवा होता, थोडं हितगुज करायला हवं होतं. थोडे ॠणानूबंध जुळून यायला हवे होते. पण घड्याळ्याच्या काट्यावर चालणाऱ्या आयुष्यात अश्या छोट्या छोट्या गोष्टी दुर्लक्षित होऊन जातात आणि जेव्हा त्या माणसांपासून ताटातूट होते, तेव्हा वेळ निघून गेलेली असते.

मध्यरात्र ओलांडली होती. गाडीने मुंबईच्या रस्त्यांवर प्रवेश केला होता. मुन्नाने सिगारेट सुलगावून जयेशला देऊ केली. गाडीच्या उघड्या खिडकीतून चेहरा काहीसा बाहेर काढून जयेश लांबच लांब झुरके ओढत होता. डोळे बंद करून इथल्या हवेला अनुभवताना तो पांढऱ्या धुराची वलयं मागे सोडत होता. कर्मभूमी सुटली होती आणि जन्मभूमीत पुन्हा पाय ठेवण्यास तो सज्ज झाला होता. कदाचित पूर्वी नियतीने काहीतरी राखून ठेवलं असावं, ज्याची परतफेड करण्यासाठी त्याला इथं आणला गेला होता.

********

सुलेमान भाई चिंताग्रस्त होऊन कसलासा गहन विचार करत होता. दारात जयेशला पाहून एकदम भानावर येऊन तो पुढे सरसावला. औपचारिकता बाजूला ठेवून त्याने जयेशला घेऊन सरळ बाजूची खोली गाठली आणि पुढे तासदोनतास त्यांच्यात चांगलीच चर्चा रंगली.

"जयेश.. खबर मिली हैं.. के उन चारो को जानबुझकर पकडा गया हैं.. वो भी वहा की किसी बडी हस्तीं के इशारो पर.." सुलेमान भाईने सुरुवातीलाच मुद्द्याला हात घातला.

"बडी हस्तीं.. पर हमारी किसी बडी हस्तीं के साथ क्या दुश्मनी..?" जयेश विचारांत पडला.

"तू समझा नही.. रूम में ढेर सारी कॅश मिली हैं, जो की पुलिस ने जमा कर दी हैं.. अब वो पैसे कहा सें आये हैं, हम सब जानते हैं.. और जितनो को तुम लोगो ने लुटा.. ये उनमें सें किसीका काम हैं.. उसकी पहुच बडी हस्तीं तक हैं.." सुलेमान भाई गंभीरपणे म्हणाला.

"साला.. ये जरूर रणजित का काम हैं.. हरामजादे को छोडुंगा नहीं मैं.." जयेश त्वेषाने राग व्यक्त करू लागला.

"हा.. भाय.. रणजित कर के नाम सामने आया हैं.. और सुनने में ये भी आया हैं, के वो तुम पाचों सें बदला चाहता हैं.. फिलहाल चार तो अंदर हैं.. बचे तुम.. पर तुम उसे कभी नहीं मिलोगे.. ना वो तुम्हें कभी ढुंढ पायेगा.. ना तेरे चार दोस्त अपना मुंह खोलेंगे.." सुलेमान भाईने विश्वासपूर्वक शब्दांत सांगितले.

"वो ही तो मैं नहीं चाहता सुलेमान भाई.. दोस्त कहा ना आपने.. हम सब ने साथ मिलकर काम किया हैं.. फिर उन लोगो को वहा मुसीबत में छोडकर, मैं यहा कैसे रह सकता हूं...?" जयेशचा पारा अजूनही चढला होता.

"बात को समझने की कोशिश कर जयेश.. अगर इसमें राजनीती घूस गई हैं.. मतलब मामला संगीन हैं.. तुम्हें क्या लगता हैं.. उन्हें पुलिस ने गिरफ्तार किया हैं.. नहीं भाय.. ऐसा नहीं हैं.. ये तो सिर्फ धमकाने के लिये किया गया हैं.. कल अगर पुलिस उन्हें छोड भी देगी.. तो रणजित अपने पोलिटिकल दोस्त के साथ मिलकर कुछ उलटा कर बैठेगा.. और इसीलिये मैंने तुम्हे यहा लाया हैं... रही बात दोस्तो की.. तो तुम फिक्र मत करो.. उनका भी कुछ ना कुछ इंतेजाम हो जायेगा.. उन्हें जल्द हीं अलग अलग जगह भेजना पडेगा.. मैंने कभी जिंदगी में कोई गलत काम नहीं किया.. पर मैं ये भी जानता हूं, के वो चारो बुरे इन्सान नहीं हैं.. बस उनके तरिके अलग हैं.." सुलेमान भाईने जयेशला सगळी परिस्थिती समजावून सांगितली.

घडणाऱ्या घटना पाहता त्याचं म्हणणं योग्यच होतं. सुलेमान भाई थंड डोक्याने विचार करत होता आणि जयेशलासुद्धा तोच सल्ला देत होता. त्यात विरोध करण्यासारखं काहीच नव्हतं. त्याच्या शब्दांबरोबर जयेशच्या मनातला राग देखील आता कमी होऊ लागला होता.

"ठिक हैं भाय.. पर अब आगे क्या..?" जयेशने शांतपणे विचारले.

यावर सुलेमान भाईने एक सुस्कारा सोडला. आता मात्र त्याच्या चेहऱ्यावर चिंतेचं जाळं पसरू लागलं होतं. कारण आता तो जयेशला जे काही सांगू इच्छित होता, ते जयेशला पटेल की नाही याचीच त्याला काळजी वाटत होती.

"देख जयेश, ये मॅटर मैं संभाल लुंगा.. अब जो कुछ कहने जा रहा हूं, उस पर ध्यान सें सोच.." सुलेमान भाई सुरुवातीला शब्दांची जुळवाजुळव करू पाहत होता.

"हूं.." जयेशने उत्तराखातर हुकार दिला.

"जयेश.. तुझे मैंने अपने भाई जैसा माना हैं.. और हमेशा तेरा भला चाहा हैं.. एक वक्त था.. जब तू दुनियादारी से अंजान था.. और हालात भी कुछ ऐसे हो गये थे, के न चाहते हुये भी तुझे वहा भेजना पडा.. मुझे यकीन था, उन चारों के साथ रहकर तू सख्त बन जायेगा.. पर भाय उस वक्त मेरे दिमाग में कुछ और था.. आज हालात बिलकुल अलग हैं.. सामने पुरी जिंदगी पडी हैं... तो तुझे वापस आम लोगो की तरह.. मेरी तरह.. मेहनत और इज्जत की रोटी कमाने के बारे में सोचना चाहिये.. और जो कुछ तुने वहा सिखा हैं.. उसमें सें अच्छी चीजे साथ लेकर जिंदगी जी ले बेटा.. बुरी चीजे वही पर पीछे छोड दे.." सुलेमान भाई प्रेमळ स्वरांत बोलत होता.

जयेश कान देऊन सर्व ऐकत होता.

"ह्म.. पर सुलेमान भाई.. सच कहूं तो मेरा बिलकुल भी मन नही हैं.. दुबारा वैसी जिंदगी मैं लौटने का.. जहाँ सिर्फ ठोकरें हैं.. और वैसे भी माँ-बाप तो चले गये, घर गया.. अब दिल पर सिर्फ बोझ हैं.. उनके जाने का.. काश.. जितना जोश आज मुझमें हैं.. उतना उस वक्त होता.. मेरे माँ-बाप जिंदा होते.. मेरी ये जिंदगी अब बस इक सजा हैं.. जो मुझे आखिर तक ऐसे हीं काटनी हैं.." जयेशचे डोळे भरून आले होते.

"अर्रे.. क्या मैं साथ नहीं हूं.. और रही घर की बात.. तो बेटा ये तो तेरा अपना घर हैं हीं.. लेकिन तेरे अम्मी-अब्बू का घर भी तेरी राह देख रहा हैं.. हा जयेश.. मैंने कर्जे की सारी रकम चुका दी हैं.. वो घर अब फिर सें तेरे परिवार का हैं.. जहाँ तेरे अम्मी-अब्बू की यादे रहती हैं.. और तुझे उनके साथ रहना हैं.." सुलेमान भाई भावुक झाला होता.

जयेश तर आश्चर्याने त्याच्याकडे पाहतच राहीला होता. सुलेमान भाईने असं काही करून त्याच्यावरचं उपकाराचं ओझं आणखीनच वाढवलं होतं. पण त्यामागे केवळ आणि केवळ सुलेमान भाईची निस्वार्थी वृत्ती दिसून येत होती. खरंच आईवडिलांनंतर एक सुलेमान भाईच होता, जो जयेशबाबत इतका चांगला विचार करू शकत होता.

"मन तो नहीं हैं भाय.. पर आपकी बात अब टाल भी नही सकता.. धीरे धीरे करके आपका सारा पैसा मैं लौटा दूंगा... लेकीन भाय.. आपके गॅरेज में मेरे लिये जगह खाली हैं क्या..?" जयेश शेवटच्या वाक्यावर जोर देत हसून विचारलं.

"अबे.. तेरे लिये तो दिल में जगह हैं मेरे यार.. हाहा.. लेकिन गॅरेज की नोकरी नहीं.. मेरा एक दोस्त हैं.. उससे मेरी बात हो गयी हैं.. तुझे अच्छाखासा ऑफिसवाला जॉब लगवा देता हूं.. मस्त अच्छे अच्छे कपडे पहन के साहब लोग की तरह टकाटक रहने का.. बीस हजार महिना तणखा हैं.. सब एकदम बढिया सेट हैं.." सुलेमान भाईच्या चेहऱ्यावर यावेळी आनंद ओसंडून वाहत होता.

"क्या भाई.. आपने तो सब इंतजाम पहले सें हीं कर के रखा था क्या.. अगर मैं आपकी बात मानता हीं नहीं तो..?" जयेशने फिरकी घेत विचारले.

"तो चार थप्पड लगा के मनवाता मैं.. कैसे नहीं मानता..?" सुलेमान भाई खोट्या रागात म्हणाला.

"हाहाहाहा... खा लेता भायजान.. इतना तो हक हैं आपको.." जयेश हसला आणि संभाषणाची सांगता झाली.

रात्री जयेशसाठी त्याच खोलीत झोपण्याची सोय करून सुलेमान भाई आपल्या शयन-कक्षात गेला. शबीना भाभी अजूनही जागीच होती. जयेश आल्याची खबर तिच्यापर्येंत पोहचलीच होती.

"बताया जयेश को.." पलंगावर तिच्या बाजूला अंग टाकणाऱ्या सुलेमान भाईला तिनं हळूच विचारलं.

सुलेमान भाईने एक दीर्घ सुस्कारा सोडला आणि मिटलेल्या डोळ्यांसमोर जयेशचा चेहरा आणून तो बोलू लागला,

"हिम्मत नहीं जुटा पाया बेगम... बेचारा, अभी कहा अपनी जिंदगी जीने चला हैं.. उसमें और तुफान कैसे लाऊ.. अब तो बेशक वो बडा हो गया हैं.. पर अभी अभी वो बुराई के रास्ते को सिर्फ छुकर लौट आया हैं.. उसके वहा के कारनामे जानता हूं मैं.. अब अगर मैं कुछ कहूं.. तो फिर ये लडका और गहराई में कुद पडेगा... और खुदकी पुरी जिंदगी तबाह कर बैठेगा.. अल्लाह हर बुराई सें बचाये उसको.."

"आमीन.." शबीना भाभीने मंद पेटत असलेला दिवा बंद केला आणि रजाई अंगावर ओढून घेत ती जयेशच्या विचारांत शांत झोपी गेली.