गँबलर : भाग २०

एखाद्या झंझावत्या वादळाप्रमाणे ते पाचजण आले.. रोकड जिंकले.. शत्रुंवर तुटून पडले.. आणि वाऱ्याच्या वेगाने निघून गेले..

मध्यरात्र टळून गेल्यावर नाक्याजवळ पोहचलेल्या फटफट्या त्यांच्या नेहमीच्या ठिकाणी उभ्या करण्यात आल्या. दिवसा गजबजणाऱ्या वस्तीत त्या वेळेला चुडिचूप शांतता पसरली होती. माणसं दाराला कड्या घालून निद्रेच्या स्वाधीन झाली होती. पावलांचा पुरेसा आवाज न करता आणि तोंडातून शब्द न काढता रात्रीच्या अंधारात अधल्यामधल्या गल्ल्या तुडवीत ते टोळकं गपचूप आपल्या निवासाच्या दिशेने गेलं.

पराक्रम तर मोठा गाजवला होता, परंतु त्यात गाजावाजा करण्यासारखं काही नव्हतं. उलट आता फार सावध राहावं लागणार होतं. वस्तीतला वावर कुणाच्याही नजरेत न भरण्यासारखा करावा लागणार होता. त्या गलिच्छ झोपडीतल्या एका पत्र्याच्या खोलीत एक करोडच्या वर रोकड असल्याची बातमी जर का पसरली असती, तर निस्तरता न येण्याइतपत गोंधळ माजला असता. त्यामुळेच तसं होऊ नये यासाठी आता जास्तीची दक्षता घ्यावी लागणार होती.

खोलीचे दार आतून बंद केल्यावर सर्वात अगोदर रोकड दडवून ठेवण्याचे महत्वाचे काम निपटवण्यात आले. देवा, जयेश, संजय त्या कामात गुंतलेली असतानाच हितेश आणि रियाजने कपडे बदलून रमचे खंबे उघडले होते. खोलीत आल्यापासून ते रोकड आत जाईपर्येंत कुणी अवाक्षरही काढले नव्हते. जो तो यांत्रिकपणे दिसेल ते काम करत होता. जणू त्या लक्ष्मीनं येताना आपल्यासोबत कसलंस जड ओझंसुद्धा तिथं आणलं होतं आणि पाचही जण त्या अदृश्य ओझ्याचा भार अनुभवत होते.

पैसा एका मर्यादेपर्येंत ठिक वाटतो, पण त्यापुढे तो सामान्य माणसाचं डोकं बधीर करून टाकतो. कधी स्वप्नातसुद्धा विचार केला नाही, इतकी मोठी रोकड स्वतःच्या डोळ्यांनी पाहणे, तिचं मालक बनने आणि तिला सांभाळून ठेवणे.. ऐऱ्यागैऱ्याचं काम नाही ते..

पहाटेपर्येंत चिक्कार दारू ढोसून त्या पाचही जणांनी आपल्या डोक्यातली आग आणि मनावरचं दडपण दोन्ही कमी करत झोपी जाण्याचा प्रयत्न केला. तसं पहायला गेलं, तर आता जवळ इतका पैसा आला होता की पुढची काही वर्षें फक्त मौजमजा करून आरामात घालवता आली असती. परंतु प्रमाणाबाहेर आलेल्या पैश्याने मेंदूवरचा ताण अधिकच वाढवला होता. त्यात एकतर तो जुगारात मिळवलेला.. असला पैसा फारकाळ फळत नाही.

दुसऱ्या दिवशी दुपारी बाराच्या सुमारास जयेशचे डोळे उघडले. आळोखेपिळोखे देत त्याने इतरांना देखील उठवले. रात्रीची जरा जास्तच झाली असल्याने साऱ्याचं डोकं अजूनही गुंगीतच होतं. रात्री दारू ढोसता ढोसता भिंतीला टेकलेला रियाज भाई अजूनही त्याच अवस्थेत घोरत होता. जयेशने एक एक करत साऱ्यांना उठवल्यावर मग हळूहळू डोळे उघडू लागले आणि सोबतच काल रात्रीचा पराक्रम आठवून झोप कुठल्याकुठे पळून गेली.

"आपलं नशीब चांगलं होतं काल.. जयेश हरला असता तर वाटच लागली असती.." संजयने गंभीर होत विषय छेडला.

"अरे भाई.. मेरेको तो पहले ही पता था.. के अपना जयेश भाई ही जितेगा.. हा अगर हारता तो बाकी का सिनशॉट नहीं होता.." हितेश करड्या आवाजात म्हणाला.

"नाही.. तो हरला जरी असता, तरी कालची मारामारी आपण चुकवू शकत नव्हतो. रणजितला पूर्ण डाउट आला होता.. त्याने या ना त्या बहाण्याने भांडण काढलंच असतं.. उगाच इतके पंटर जमा केले नव्हते त्याने.." देवा कालचा प्रसंग पुन्हा डोळ्यांसमोर आणून बोलत होता.

"हा भाई, साला आठ-दस आदमी थे.. और उपर से वो रणजित सांड.. वो तो अच्छा हुआ के संजय और जयेश थे.. वरना हालात खराब थी अपनी..." रियाज भाई आवंढा गिळत म्हणाला.

"अरे साल्या हालत तर तू खराब केलीस त्या पोराची.. वॅऍक्क... वॉयक्क... छी... सगळा शर्ट लाल केला त्याचा.. मला तर पहिलं वाटलं की सुमडीत गुप्ती बिप्ती चालवून रक्त काढलंस की काय त्याचं.. नंतर बघतो तर.. उऊवूवू... साल्या थुकलास की उलटी केलीस त्याच्या अंगावर.. हाहाहाहा.. एक नंबरचा थुक्या आहेस तू.. हाहाहा..." संजय हसून हसून वेडा झाल्यासारखा बोलत होता आणि नुसता तो विषय निघाला की बाकी सगळे जणसुद्धा बेछुट हसत सुटले होते.

"हाहाहाहा.... च्या मायला... हाहाहा... कुणाची हिंमतच नव्हती याच्या जवळ जाण्याची... हाहाहा ओह्ह हाहाहा.." जयेश.

"हीहीहाहाहुहू... अरे.. जब ये रस्ते पे चलता हैं.. मेरे को तो लगता.. के म्युनिसिपालिटी ने रास्ते पर कलर लगाने का कॉन्ट्रॅक्ट इसको ही दिया हैं... हाहाहा..." हितेशच्या वाक्यानं सारे पुन्हा जोराजोराने हसू लागले.

"बास बास.. आता विचार करा मित्रांनो पुढे काय.. एक करोडच्या वर रोकडा आहे इथे.. आणि तो ही काळा पैसा.. एवढी कॅश सांभाळायची म्हणजे जोखीम आहे.." देवाने गंभीर होत विषय बदलला.

"अरे उसमें क्या हैं देवा भाई.. काला पैसा हैं तो उसको काले धंदे में लगा देने का.. बोले तो अपनी अय्याशी में उडा देने का.. वैसे भी इतना पैसा बचाके हम किधर बिल्डिंग खडी करनेवाले हैं..?" रियाज भाई बेफिकीरपणे म्हणाला.

"नाही रियाज, देवा ठिक बोलतोय.. ह्या खोलीत ही रक्कम जरा जास्तच होईल. काय ना काय आयडिया काढली पाहीजे..." संजय विचार करत म्हणाला.

"देखो भाई लोग, ये आयडिया निकालने का काम देवा का हैं.. वो कुछ ना कुछ तो सोच ही लेगा.. मैं तो एक-दो दिन फुल टू धमाल करना चाहता हूं.. और इसीलिये आज पुरी रात मैं अपनी आयटम के साथ रहुंगा.." हितेशने आपला प्लॅन सांगितला.

"ओये.. कौनसी वाली..? मुहल्ले में तेरी तिन आयटम लोग हैं.. और साले तिनो की तिनो रातभर घर सें बाहर नहीं रह सकती.. तो तू किसके साथ क्या करेगा बे..?" रियाजने आश्चर्यनेच विचारले.

"अरे भाईजान.. तुने ठिक से मुहल्ला देखा ही कहा हैं.. ये नईवाली हैं.. और मुहल्ले में अकेले रहती हैं.." हितेश भाव खात म्हणाला.

"घे.. साल्या.. शिक कायतरी.. नाहीतर तू.. जातोयस तिकडे त्या सलमाच्या कोठ्यावर.. अरे तुझ्यासारखे छप्पन जात असतील तिच्याकडे.." संजयने रियाजची टर उडवीत म्हटले.

"ओह.. ना.. ना.. ना.. मियाँ.. सलमा के बारे में एक अल्फाज ना निकालना.. अपनी हलक को हलके में रखना भायजान.. सलमा तो वो नायाब सा हिरा हैं.. जो उपरवाले ने अपनी बेशुमार कलाकारी से तराशा हैं.. हम तो खास मेहमान हैं उसके लिये.. सोच रहें हैं हम भी आज रात होकर ही आये.." रियाज भुवया वरखाली नाचवत म्हणाला.

"चला दोघांचं तर ठरलंसुद्धा.. मी तर आज रात्री मस्त झोप काढणार आहे.. इतक्या दिवसांत नीट झोपलो नाही.. बॉडीवर परिणाम होतोय.. तुम्ही दोघं काय करणार.. का तुम्हां दोघांचा पण काही प्लॅन झालाय.." संजयने जयेश आणि देवाकडे पाहत विचारले.

"मी तर आज दोन खंबे खाली करायचं ठरवलंय.. जयेश तू कंपनी देणार काय.." देवाने उसासा टाकीत जयेशला विचारले.

"अरे मग आज सकाळपर्येंत काय केलंस.. तूच तर जास्त पीत होतास.. अरे कमी कर जरा.. आणि संजय, मला आज बाईकची चावी दे.. आज रात्री मी मस्तपैकी बाईक फिरवतो.. मन भरलं की येईन घरी.." जयेश भलत्याच उत्साहात होता. कालच्या विजयपासून त्याला आयुष्यात बरंच काही मिळवल्यासारखं वाटत होतं.

"अरे हो.. हो.. बघा बघा.. हा म्हणतोय.. बाईकची चावी दे.. रात्रभर दारूसुद्धा प्यायला.. आणि जेव्हा इकडे नवीन आला होता.. तेव्हा काय बोलायचा.. बाई.. बाटली.. बाईक.. बा..बा..बा.. मला तीनही गोष्टींत इंटरेस्ट नाही.. हाहाहा.. बाटली तर झाली.. आज बाईक होईल.. मग हळूहळू बाईसुद्धा जवळ करशील आता.. हाहाहा..." संजयने गंभीर झालेल्या वातावरणात पुन्हा हास्य भरलं आणि सगळेच जण पून्हा मोठमोठ्याने खिदळू लागले.

"हाहाहा.. हाहाहा... बाई.. अजिबात नाही..." हसता हसता बाहेर पडलेले जयेशचे ते पुसटसे शब्द कुणालाही ऐकू गेले नाहीत.

******

तिकडे मार खाऊन पडलेला रणजित शुद्धीवर येताच पिसाळून उठला होता. आपल्या सहकाऱ्यांना शिव्या घालत त्यांची चांगलीच खरडपट्टी काढत होता. त्याचा रुद्रावतार पाहून मित्रमंडळी माना खाली घालून शांतपणे उभी होती. त्यात एक उघडा पोऱ्यासुद्धा होता. खाली जमिनीवर लोळत पडलेलं आपलं शर्ट, पुन्हा कधी धुवून घालण्याची इच्छादेखील त्याला होणार नव्हती.

"क.. वं.. भाडखाऊ.. नुसतं खायाला पियाला रणजित भाय लागतो.. आणि पाच माणसं भारी पडतात एवऱ्या संगल्याना.. आयच्यान गावात यीऊन पैसा लुटला.. आमाला कुटला.. आणि आमी कायच नाय केलं.. हाट.. थु हाय जिंदगानीवर.." रणजितचं माथं साफ भडकलं होतं.

"दादूस.. जिंदगानीवर नाय.. ह्याच्या शर्टावर थुकला एकजण.." उघड्या पोराकडं बोट दाखवत कुणीतरी म्हणालं आणि चिडलेला रणजित पायातलं वाहण काढत अक्षरशः ओरडला..

"हाट तुमच्या मायना... भिकमंगे.. पळा इथून..."

रणजितचं बोलून होईपर्येंत सारी मित्रमंडळी ढुंगणाला पाय लावून पळून गेली होती. मागे एकटा राहिलेला रणजित आतल्याआत धुसमूसत होता. एका रात्रीत एवढा पैसा गमावणं खाऊची बात नव्हती. हार तर हार आणि वरून मारसुद्धा खावा लागला, हे तर आणखीनच जिव्हारी लागलं होतं. कोणत्याही परिस्थितीत बदला घ्यावा लागणार होता. त्या विषारी भावनेनेच तो पेटून उठला होता आणि त्याला नीट ओळखणाऱ्यांनाच हे ठाऊक होतं, की रणजित शांत बसणाऱ्यातला बिलकुल नव्हता.

रणजित यावेळी काहीतरी मोठं करण्याचा विचार करत होता. शत्रूला अगदी नामोहरण करून सोडायचं होतं. गावातल्या या असल्या कच्च्या शिपायांना घेऊन लढाई जिंकता आली नसती. त्यामुळेच आमदाराशी ओळख असल्याचा काहीतरी फायदा करून घेण्याची वेळ आली होती.

शेतालगतच्या त्या कालच्या युद्धभूमीवर उभा राहून रणजित धूर्तपणे हसत होता. कालचीच रात्र.. आणि तिच जागा.. जिथं त्यानं पराभव पाहीला होता. तरीही ते चेहऱ्यावरचं धूर्त हसू काहीतरी वेगळंच दर्शवित होतं. जयेश आणि टीमसाठी हे काही ठिक दिसत नव्हतं.