अतृप्त हडळ | मराठी भयकथा | Marathi Horror Story | Horror story marathi real | Marathi Bhaykatha | भयकथा |

   जून महिना नुकताच उलटून जुलै सुरु झाला होता. पावसाने काही दिवसांपासूनच हजेरी लावायला सुरुवात केली होती. गडगडणाऱ्या ढगांसोबत पाऊस रोज सकाळ संध्याकाळ पडायचा. सगळीकडे हिरवंगार आणि प्रसन्न वातावरण होतं.       

  जयवंतला पाऊस खूप आवडायचा. संध्याकाळचं कामावरून घरी येताना वाटेत पाऊस लागला की जयवंत बाईकवरून जाताना मनसोक्त भिजायचा. मग घरी जाऊन अंग पुसून जेवणाच्या तयारीला लागायचा. 24 वर्षांचा जयवंत पुण्यात भाड्याची खोली घेऊन एकटाच राहत होता. त्यामुळे भिजून घरी गेल्यावर त्याला विचारणारं कुणीही नव्हतं.

 शुक्रवारचा दिवस असल्याकरणाने जयवंत आज भलताच खुशीत होता. जुलैचा पहिला आठवडा म्हणून मग खिश्यात पगारसुद्धा आला होता. मागील 5-6 दिवसांपासून जयवंतची जीभ एकाच गोष्टीसाठी वळवळत होती ती म्हणजे मटण.. मटण खाण्यासाठी तो भलताच आसूसलेला होता. तसा जयवंत मटणासाठी हावरा अजिबात नव्हता. मागील कित्येक महिन्यांत तर त्याने मटण आणलेसुद्धा नव्हते. पण या मागच्या 5-6 दिवसांपासून का कोण जाणे त्याला जिभेवर नियंत्रण ठेवणे कठीण झाले होते.

 आता जवळ पैसे आले असल्याने आणि शुक्रवारचा योग जुळून आल्यामुळे त्याने कामावरून घरी जाताना मटण विकत घेण्याचे ठरवले होते. कुणाला कळाले असते तर त्यात भागीदार वाढले असते म्हणून आज कंपनीच्या गेटमधून तो सर्वांच्या शेवटी बाहेर पडला. रात्रीचे सव्वा नऊ वाजले होते. बाईकला किक मारून त्याने गाडी स्टार्ट केली. इतर मित्रमंडळी ठराविक अंतरापासून पुढे निघून गेल्यावर आपोआप जयवंतची बाईक उलट्या दिशेने निघाली.

 तेवढ्यात पाऊसाची रिमझिम सुरु झाली. "अहाहा.. याला म्हणतात सोने पे सुहागा.. असल्या पावसात भिजत घरी जाऊन मटणाचा रस्सा प्यायला कसली मज्जा येईल.." जयवंत मनातल्या मनात बोलत होता. दोनेक मिनिटात त्यानं कोपऱ्यावरच्या एका लहानश्या झोपडीवजा टपरीशेजारी बाईक थांबवली. गाडीवरून न उतरताच तिथल्या खाटिकाला त्याने अर्धा किलो मटण देण्यास सांगितले.

"साहेब एक किलो घेता का..?"

"नको रे बाबा.. एकटाच आहे मी खायला.. आणि छोटे तुकडे कर" जयवंत म्हणाला.

खाटिकाने अर्धा किलो मटण पिशवीत भरून जयवंतला दिले. पैसे देऊन जयवंतने गाडी वळवली  आणि घराच्या दिशेने जाऊ लागला. भिजू नये म्हणून मटणाची थैली त्याने बॅगमध्ये व्यवस्थित ठेवली होती.

 रस्त्यावर सगळीकडे सामसूम होती. एव्हाना पाऊस चांगलाच रंगात आला होता. अधूनमधून ढगही गडगडत होतेच. साधारण एक किलोमीटर अंतर कापून जयवंतने घराकडच्या वाटेला जाण्यासाठी मुख्य रस्त्यापासून गाडी वळवली, पण अचानक समोर कुणीतरी आल्याने त्याने करकचून ब्रेक मारला. झटका लागल्यासारखा जयवंत एकदोन क्षण गोंधळून तोल सावरू लागला. 

 जयवंतने समोर पाहीले. समोर एक आकर्षक साडीतली विवाहित स्त्री त्याच्या समोर गोंधळलेल्या अवस्थेत उभी होती. तिला बाईकचा धक्का लागला असणारच. तिच्या हुंदक्याचा आवाज जयवंतने ऐकला. भर पावसातही तो आवाज किती नाजूक आणि मोहून टाकणारा वाटत होता. चेहरा पदराआड झाकला असल्याने त्याला पाहता आला नाही पण बांगड्यांची कर्णमधुर खणखण ऐकताच त्याची नजर तिच्या कोमल हातांवर स्थिरावली. तिच्या नाजूक, गोऱ्या हातांवरून त्याने तिच्या चेहऱ्याबद्दलचा अंदाज बांधला.

 "अहं... तुम्हाला कुठे लागले तर नाही ना..?"

 तिने उत्तर दिले नाही..

पुन्हा तोच प्रश्न.. उत्तर काहीच नाही.. फक्त हुंदक्याचा आवाज..

"इतक्या रात्री इथे.. तुम्हाला कुठे जायचे आहे का..?" यावेळी जयवंतने प्रश्न बदलला.

 तरीही ती स्त्री काहीच बोलायला तयार नव्हती. कदाचित अंधारी, पावसाळी रात्र आणि त्यात आता अपघात होता होता वाचली असल्याने ती गांगरून गेली असावी अशी शंका जयवंतला आली. घरी जाऊन तिला कुठे लागले वगैरे असल्यास डॉक्टरला बोलावून मलमपट्टी करता येईल आणि हे प्रकरण आपल्या अंगावर येणार नाही, अशीही योजना जयवंतने आखली.

एकदोन क्षण विचार करून तो तिच्याशी मोठ्याने बोलू लागला.

 "पाऊस खूप आहे, तुम्ही खूप भिजला आहात. माझे घर जवळच आहे, सध्या माझ्या घरी चला.. पाऊस थांबताच तुम्ही सांगाल तिथे सोडण्यासाठी मी येईन."

  यावेळी मात्र त्या स्त्रीचा हुंदका थांबला आणि तिने होकारार्थी मान डोलावली. त्यावर जयवंतने सुटकेचा निःश्वास सोडला.

 जयवंतच्या बाईकवर मागे बसून ती स्त्री त्याच्या घरी आली. दोघे आत आल्यावर जयवंतने पाठीमागे दार बंद करून कडी लावली. दोघेही भिजून ओलेचिंब झाले होते. जयवंतने खुर्चीवर सुकत ठेवलेला टॉवेल देत तिला खुर्चीवर बसण्यासाठी सांगितले.

 ती शांतपणे बसली तसं त्याने पुन्हा विचारले,

"तुम्हाला कुठे लागले असेल तर सांगा मी डॉक्टर बोलावतो.."

 तिने नकारार्थी मान डोलावली.

"तुम्हाला भूक लागली आहे का.. चहा बनवू की मॅग्गी..?" जयवंतने त्याची बॅग उचलून किचनकडे जात विचारले.

  पदराआड झुकलेली तिची मान वर झाली.. किचनकडे जातं असलेल्या पाठमोऱ्या जयवंतच्या हातातल्या बॅगवर तिची नजर खिळली होती. एका विशिष्ट वासाने तिच्या नाकपुड्या फुगू लागल्या होत्या.

 या बाईला चहा वगैरे देऊन तिच्या घरी सोडून यावं मग आपला मटणाचा रस्सा बनवावा असा विचार करत करत जयवंत एव्हाना किचनमध्ये पोहचतच होता की मागून दबक्या स्वरातला घोगरा आवाज आला.

"मटण....."

 त्या स्वरात इतकी दाहकता होती की त्या ध्वनीलहरी जयवंतच्या पाठीवर वेगाने जाऊन आदळल्या.

 दचका बसल्यासारखा जयवंत स्तब्ध उभा राहिला. आपण आता काही ऐकले की भास झाला असा विचार तो करतच होता की पुन्हा तोच आवाज..

"मटण......."

 यावेळी अगदी जवळून ऐकायला आले.

जयवंतने मागे वळून पाहीले, आणि तो जरासा दचकलाच..

 ती स्त्री किचनच्या दरवाज्यावर उभी होती. मघाचे नाजूक, कोमल हात आता शरीरात रक्ताचा एक थेंबसुद्धा नसलेल्या मृतदेहाप्रमाणे पांढरेखड दिसत होते. बाहेर ढग गडगडण्याला आणि विजांचा लखलखाट व्हायला एकच वेळ साधून आली. किचनच्या खिडकीची तावदाने धडाधड आदळू लागली, एक थंड हवेचा झोत आतमध्ये आला आणि...

 तिच्या चेहऱ्यावरचा पदर उडाला...

 "अर्रर्ररे.. देवा......" जयवंतच्या मुखातून आर्त किंकाळी बाहेर पडली.

ती एक हडळ होती. तिचा चेहरा कसला भयानक होता. चेहऱ्यावर कित्येकशी सुया टोचल्यासारखी बारीक छिद्रे दिसत होती. पांढऱ्या डोळ्यांच्या आत लाल तारांचं विस्तृत जाळं पसरलं होतं. डाव्या गालावरून एक गडद काळा व्रण तिच्या ओठांना वरून खाली छेदत गेला होता. तिच्या चेहऱ्यावर जसं स्मित दाटू लागलं तसं वरचे ओठ दोन तुकड्यांमध्ये विभागले जाऊ लागले. अतिशय विद्रुप अश्या प्रकारचा तो चेहरा पाहण्याचं दुर्भाग्य जयवंत अनुभवत होता.

नकळत त्याचा श्वास थांबून राहिला होता. जयवंतच्या मनात भयाने परिसीमा गाठली होती. ओरडण्याची कितीही इच्छा असली तरी तोंडातून शब्द फुटण्याच्या पलीकडे तो गेला होता.

 "ह्म्म्म... मला मटण दे.. मटण...हम्म.... इतके दिवस तुझ्या आतून मी इच्छा केली..ह्म्म्म... शिजवलेल्या मटणाची ह्म्म्म... चव चाखायची आहे मला..ह्म्म्म... गेले पाच दिवस तू कारणे दिलीस.. आणि आज मटण आणल्यावर मला चहावर भागवतोस का...ह्म्म्म....?"

 काहीक्षण सन्नाटा पसरला. मघाचा कर्णमधुर बायकी आवाज आता कसल्याश्या खोल खर्जातल्या केकाटण्यात परिवर्तीत झाला होता. कसाबसा तिच्या चेहऱ्यावरून नजर फिरवत जयवंत शब्दांची जुळवाजुळव करून बोलू लागला.

 "पण.. पण.. भुतं कुठं काय खाऊ शकतात... माझ्या का मागं लागलीयस.."

 त्या शब्दांनी चवताळत त्या हडळीने जयवंतला शेवटाची चेतावणी दिली.

"वाट पाहायला लावू नकोस... मुर्खा... ह्म्म्म... मी तुमच्यातच येऊन खात असते.. हाहाहा..... हम्म्म्म... भूक नसली तरी इच्छा असते आमच्यात... हम्म्म्म... खाता तुम्हीच.. हम्म्म्म.... पण तो तृप्तीचा ढेकर तुमच्यातून आम्ही देत असतो.. हम्म्म्म... हाहाहाहा.... मला तृप्त होऊ दे... मटण दे मला... ह्म्म्म.... मटण...." 

 तिला मटण दिले तरी ती आपल्याला सोडणार नाही याची खात्री जयवंतला होती. शेवटचा प्रयत्न म्हणून हालचाल करणे त्याला भाग होतं. काहीतरी आठवल्यासारखं जयवंतने बॅग उघडली आणि त्यातली मटणाची पिशवी बाहेर काढली.

 "हम्म्म्म..... मटण..." त्या हडळीचा घोगरा आवाज पुन्हा किचनमध्ये घुमला. पांढरे डोळे किलकीले होत इकडे तिकडे फिरत होते. पण बुभूळांचे अस्तित्व नसल्याकारणाने तिच्या नजरेची दिशा जयवंतला कळत नव्हती.

जर माझ्याकडे मटणच नसेल तर मी वाचू शकतो. किंवा मटण बाहेर फेकले तर कदाचित ती हडळ थोडी माझ्यापासून लांब जाईल आणि तेवढ्या वेळात मी बाहेर जाऊन आरडाओरड करून जवळपासच्या माणसांना बोलावून घेईन. हो नाही करत शेवटी जयवंतने निश्चय केला. 

 "दे लौकर... मला तृप्त कर... मटण.. मटण..." त्या हडळीला वाट पाहणे असह्य होत असल्यासारखे वाटत होते.

 जिवनमरणाच्या फेऱ्यात अडकलेले अतृप्त आत्मे कधीच संतुष्ट नसतात. जिवंतपणी जिभेला सुख देणाऱ्या गोष्टी त्यांना मरणानंतरही भोगाव्याश्या वाटतात. भूक जाणवत नसली तरी चव हवीहवीशी वाटत राहते. मग त्यातूनच जयवंतसारख्यांचा शोध घेतला जातो. आपली इच्छा त्यांच्या मनात जागृत केली जाते. भोग घेताना मानवी शरीर नासवून त्यात प्रवेश केला जातो आणि भोगाची चव चाखून त्यांना तृप्त व्हायचे असते.

 जयवंतने विजेच्या चपळाईने हातात घेतलेली मटणाची पिशवी खिडकीबाहेर भिरकावली आणि किचनमधून बाहेर पळण्यासाठी धावला. पण तो बाहेर पाडू शकला नाही. किचनच्या दरवाज्यावरच त्याचं शरीर आखडू लागलं.

"आह... उम... सोड मला.. सोड.." जयवंत जिवाच्या आकांताने सुटकेसाठी ओरडत होता पण त्याला एका जागेवरून हलता येत नव्हते.

 "हम्म्म्म... धोका... दिलास... मटण..." त्याच्या त्या कृत्याने हडळ पिसाळली गेली होती.

"जा की.. खिडकीबाहेर आहे की मटण... खा जा... पण मला सोड..." जयवंत काकूळतीला आला होता, त्याला जरादेखील हालचाल करणे शक्य होत नव्हते.

  "ह्म्म्म... फेकलेलं खाऊ मी...हा..? मटण खराब केलेस... माझा भोग फेकलास... हँ... जाऊ दे आता तुझ्या मटणाचा भोग घेईन... हम्म.... हाहाहाहा....." हडळ विकट हास्य करू लागली.

 तिच्या त्या शब्दांनी जयवंत गल्लीतगात्र होऊन गेला. एका ठराविक मर्यादेपर्येंत प्रयत्न केल्यावर जयवंतने आपले शरीर सैल सोडले आणि तो मृत्यूची प्रतीक्षा करू लागला.

 हडळीची तीक्ष्ण नखे त्याच्या पोटात खोलवर घुसली. वेदनेने जयवंत विव्हळू लागला. अचानक एखादी काडी मोडावी तसा एका झटक्यात त्याचा उजवा पाय शरीरापासून अलग झाला. रक्ताचे शिंतोडे उडाले तसं हडळीच्या विद्रुप चेहऱ्यावर भयानक हास्य उमटले. जयवंतचा श्वास गळ्यापर्येंत आला आणि त्याची शुद्ध हरपू लागली.

 रात्रीचे 10 वाजून गेले होते. किचनमध्ये ती हडळ शांत बसली होती. रक्तबंबाळ अवस्थेत बाजूला जयवंत पडला होता. तो जिवंत होता की नाही कुणास ठाऊक..? हडळीची नजर शून्यात हरवली होती.

 जयवंतचा गुढघ्यापासूनचा उजवा पाय समोरच होता. पण त्याच्या मटणाचा भोग घेणार कसा..? त्यासाठी मनुष्यदेह तर हवा होता.. का आजही तिला अतृप्त राहावे लागणार होते...?

 इतक्यात मुख्य दारावर थाप पडली. दुसऱ्या सेकंदात हडळ दरवाज्याच्या अलिकडे उभी होती. पुन्हा थाप पडली आणि पलीकडून आवाज आला..

  "जया.. तुझं आय डी कार्ड कंपनीच्या गेटवर सापडलं, घे लौकर आणि मला जाऊ दे.. भूक लागलीय खूप.."

 दरवाज्याच्या आड असलेली हडळ त्या शब्दांनी हरखून गेली..  वरचे ओठ पुन्हा दोन भागांत विभागत त्या विद्रुप चेहऱ्यावर क्रूर स्मित हास्य पसरले.

समाप्त

ऐका : अतृप्त हडळ | भयकथा |