गँबलर : भाग २९

फियाटच्या मागच्या सीटवर बसलेला जयेश, बाहेरचा नजारा पाहण्यात गुंग होऊन गेला होता. बाजूने जाणाऱ्या गाडयांची वर्दळ, मध्येच रस्ता ओलांडणारी माणसे, कर्णकर्कश्श आवाजात शिटी वाजवणारा हवालदार आणि मागे पडत जाणाऱ्या उंच इमारती सारंकाही कसं गजबजलेलं असल्यासारखं भासत होतं. सिग्नल, ट्रॅफिक यांसारख्या अडथळ्यांतून फियाट मंदगतीने पुढे सरकत होती. कुर्ल्याहून एकदाचं ते बीकेसीचं वळण घेतलं आणि मग मात्र ड्रायव्हरने वेग वाढवला. त्यावेळी खिडकीत बसलेल्या जयेशचे केस वाऱ्याने भुरभुरू लागले होते.

बरोबर रात्री दहाच्या सुमारास फियाट त्या भव्य बंगल्याच्या फाटकातून आत शिरली आणि तिथला माहोल पाहून जयेश चाटच पडला. फाटकाला लागूनच आत छानसा बगीचा, तिथं ठिकठिकाणी बसण्यासाठी ठेवलेली बाकडे, भडक पेहरावात सजलेल्या बायामाणसांचा वावर, त्यांच्या हालचालीतला उत्साह, आत जाणारी पायवाट आणि दुमजली संपूर्ण बंगला तर अगणित फुलांनी सजवला होता. दिव्यांची रोषणाई फारशी नसली तरी तो परिसर बऱ्यापैकी उठून दिसत होता. एकूण एखाद्या समारंभासारखं असं काहीसं तिथलं वातावरण होतं.

हातातला स्मार्टफोन वाजला, म्हणून त्या परीसरावरची नजर हटवून जयेश मॅसेज चाळू लागला. परंतु मॅसेजमध्ये यावेळी कोणताही रूम नंबर नसून कोडवर्ड दिला होता.

'स्पेशल गेस्ट'

जयेशने मॅसेज पाहून मोबाईल पुन्हा खिश्यात ठेवला. आत जाणाऱ्या पायवाटेवर त्याला उतरवून फियाट पार्किंगकडे गेली. खाली उतरलेला जयेश काहीसा दडपणाखाली असला, तरी हे फक्त अनोळखी जागा आणि अनोळखी स्त्रीविषयीचं दडपण होतं. त्याच्या नजरेत उत्सुकता होती, भीती अजिबात नव्हती.

"जी..? कहीये..." त्याच्या रोखाने पुढे येणाऱ्या एका मध्यमवयीन इसमाने विचारले. जयेशने एकवार त्याला न्याहाळले. कडक सफारी घातलेला तो इसम कारकून प्रकारातला वाटत होता.

"अं.. स्पेशल गेस्ट.." जयेशने एकक्षण थांबून कोडवर्ड उच्चारला.

"अच्छा.. आईये.. आईये... कमाल के दिखते हैं आप.. मतलब हाईट, बॉडी, पर्सनॅलिटी एकदम जबरदस्त हैं आपकी.. गझल मॅडम देखेंगी, तो खुशी सें झूम उठेंगी..." बंगल्यात शिरताना पुढे जाणारा तो इसम म्हणाला.

आत शिरताच तिथले उंची फर्निचर, मऊशार सोफे, भिंतीवर टांगलेली आकर्षक चित्रे सारेच नजरेला भुरळ पाडत होते. जयेश सारं काही बारकाईने पाहत त्या इसमापाठोपाठ पायऱ्यांवरून वरच्या मजल्यावर जात होता. पार्टी खरंच मालदार वाटत होती.

'ह्म्म्म.. गझल मॅडम काय.. तरूणच वाटतेय.. आणि नावावरून आकर्षकसुद्धा.. पण साला इथं कार्यक्रम कसला आहे.. आणि एवढी बाईमाणसं खाली जमली आहेत.. सगळ्यांसमोर मला बिनधास्त अश्या कामासाठी घेऊन जात आहेत.. म्हणजे भानगड तरी काय नेमकी..?' जयेश मनातल्या मनात विचार करत होता आणि शेवटची पायरी चढून तो वरच्या मजल्यावर आला.

"च्या आयला.. हे काय...?" जयेश स्वतःशीच पुटपुटला आणि पुढे चालणारा तो सफारी घातलेला इसम मागे वळला.

"जी..? कुछ कहा आपने..?" त्याने विचारले.

"अं.. जी नहीं... कहा जाना हैं...?" जयेशने उगाच काहीतरी विचारलं.

"अजी.. आपको तो बस मेरे पीछे पीछे आना हैं... हाहाहा... " सफारीमधला इसम जयेशकडे पाहून एकक्षण हसला आणि पुन्हा पुढे मान करून चालू लागला.

जयेश मात्र मागे पडणाऱ्या एकेका खोलीजवळून पुढे जाताना काहीसा चिंतेत पडला होता. वरच्या मजल्यावरचे नजारे फारच भडक होते. प्रत्येक खोलीबाहेर तंग कापडांतल्या दोन-तिन तरी लावण्यवती हसत खिदळत जयेशकडे पाहून इशारे करत होत्या. एकीने तर सरळ पुढे येऊन त्याचा हात धरला..

"हाय.. चिकने... चल अंदर..."

"ये.. गुलछडी... नाटक मत कर.. गझल मॅडम के खास मेहमान हैं यह..." सफारी घातलेल्या इसमाने तिला कडक शब्दांत हटकले. तिनं कडाकड बोटं मोडून नाक मुरडत त्याला प्रत्युत्तर दिले आणि नजर फिरवली.

   जयेश समजून चुकला होता की, त्या भव्य अश्या बंगल्यात अगदी खुलेआम सुरु असलेल्या कुंटणखान्यात आज त्याला सर्व्हिस द्यायची होती. पण कुंटणखाण्यात आपल्यासारख्याची गरजच काय..? त्याला हेच उमगत नव्हते. तिथं स्वतःहून येणाऱ्या पुरुषांची काय कमी होती..? मग तरीही एका भेटीसाठी तीस हजार रुपये मोजून आपल्याला इथे बोलावणं, त्याला रुचत नव्हतं. नक्कीच या भेटीमागचं कारण काही और होतं वा तिथं बोलावण्यात काहीतरी गडबड होती. एकूण ते वातावरण पाहून जयेशच्या मनात हळूहळू संदेह निर्माण होऊ लागला होता.

   "आईये... यहा..." सफारीतला इसम जयेशला उद्देशून म्हणाला आणि त्याने दारावर टकटक केली.

आतून बहुधा अस्पष्ट आवाज त्याला ऐकू आला असावा, त्याने त्या हुकुमानुसार दार उघडले.

"जी मॅडम, वो आ गये हैं..." त्याने आत डोकावून जयेशच्या आगमनासंबंधी सांगितले.

"ओके.." आतून संमती मिळताच तो पुन्हा जयेशकडे वळला आणि म्हणाला,

"जी.. अंदर जाईये.. मॅडम आप हीं का इंतेजार कर रहीं हैं.."

जयेशने एकदा त्याच्या डोळयांत पाहीले, त्यात त्याला खट्याळ भाव दिसले. 'आलीया भोगासी असावे सादर..' असं मनात आणत जयेश त्या दारातून बिनधास्त आत शिरला.

*******

'गझल सेठी' हे नाव मुंबईतल्या काळ्या धंद्यात तसं बरंच प्रचलित होतं. पण सामान्य माणसांपर्येंत तिची कीर्ती कधी पोहचली नव्हती. आपलं कमालीचं सौन्दर्य आणि कुशाग्र बुद्धीच्या जोरावर जवानीच्या दिवसांत तिनं पुष्कळ माया जमवली होती. अट्टल गुन्हेगारांच्या संपर्कात आल्यावर अल्पावधीतच ती एका सामान्य व्यक्तीपासून असामान्य बनली होती.

कित्येकांशी गोडगोड बोलून तिनं इतका मोठा कुंटणखाना उभारला होता. या बंगल्याशिवाय मुंबईत तिचे बरेच फ्लॅट होते. तिथली माणसं, तिथे शरीरविक्री करणाऱ्या मुली सगळे तिच्या इशाऱ्यावर चालत असत. अगदी सुरुवातीपासून तिनं एक एक मुलगी पारखून आपल्या धंद्यात घेतली होती. हाताखाली माणसंसुद्धा विश्वासू अशी पाळली होती. तसं पाहायला गेलं, तर इतक्या वर्षांत तिच्या जीवितासंबंधी धोका उद्भवण्यासारखी कधी वेळ आली नाही. परंतु तरीही इतका मोठा धंदा चालवायचा म्हणजे मर्जीतली माणसं जवळ ठेवावीच लागत होती.

कित्येक वर्षें काळ्या धंद्यांतल्या जवळपास सर्वांशीच हितसंबंध जपल्यामुळे, मुंबईतल्या मोठमोठ्या टोळ्यांमध्ये मांडवली घडवून आणण्यात गझल मॅडमच पुढाकार घ्यायची. त्यामागे ती पार्ट्यांकडून बक्कळ पैसा उकळायची. कधीकधी अशी मांडवली होताना पक्षप्रतिपक्षात बरीच खडाजंगी व्हायची. त्यामुळे चुकून त्यात एखादी पार्टी नाराज होण्याची शक्यता असायची. मांडवली अर्थातच तिच्या बंगल्यावर व्हायची आणि त्याचा शेवट गोड करण्यासाठी 'गझल मॅडम' कडील ललना होत्याच. परंतु गुन्हेगारांचा कधी भरवसा देता येतो का..? गरम डोकी कधी उसळतील, काही सांगता यायचं नाही. त्यामुळेच तिला संरक्षण आवश्यक वाटायचं. कायद्याचं मात्र अजिबात भय नव्हतं. पोलिसांसाठी खास मासिक पॅकेज ठरलेलं असायचं, त्यामुळे त्यांच्याकडून हमखास कानाडोळा केला जायचा.

अश्या ह्या चालबाज आणि कुटील गझल मॅडमने जयेशला आज सेवेसाठी आपल्या बंगल्यावर बोलावले होते आणि व्यवसायाशी हळूहळू समरस झालेला जयेश प्रस्ताव स्वीकारत तिथे आला होता.

खोलीत प्रवेश करताच जयेशला तिथलं वेगळेपण क्षणात जाणवलं. इथे येईपर्येंत त्याने पाहिलेल्या बंगल्यातल्या इतर खोल्यांच्या तुलनेत ही खोली फारच प्रशस्त आणि सजवलेली होती. एक अतिशय प्रसन्न करणारा सुगंध या खोलीत दरवळत होता. फुलांची सजावट जागोजागी केली होती. एका बाजूला डायनिंग टेबलवर विविध प्रकारची फळे रचली होती. दुसऱ्या बाजूला भल्यामोठ्या आरशासमोर साजशृंगाराचे साहित्य दिसत होते. मध्यभागी मोठा पलंग गुलाबाच्या पाकळ्यांनी सजवला होता. त्याच्या भोवताली रंगबिरंगी रेशमी वस्त्रे जिकडेतिकडे झुलत होती, ज्यांनी ती खोली आणि पलंग यांत नाजूक भिंत उभारली होती.

आत पलंगावर कुणी स्त्री आकृती घुंघटाआड चेहरा झाकून शांत बसली होती. शुभ्र चादरीवर तिची लालभडक वस्त्रे अगदीच उठून दिसत होती. 'ही नक्कीच गझल मॅडम असणार', अशी जाणीव जयेशच्या मनाला चाटून गेली. तिचा तो पवित्रा पाहताच सुरुवात कशी करावी, याचा विचार तो करत होता. तिची शानशौकत पाहून आधीच जयेश अचंब्यात पडला होता.

त्याने धीर करून तोंड उघडले आणि संभाषणाची सुरुवात केली,

"मॅडम.. शुरुवात कैसे करे...?"

तिनं काहीच न बोलता हातांनीच त्याला जवळ बोलावले. बांगड्या खळखळल्याचा आवाज आला. एक आवंढा गिळून जयेश पुढे सरसावला. पलंगाभोवतालच्या मुलायम वस्त्रांचा नाजूक अडथळा त्याने पार केला. लाल वस्त्रांआड झाकलेली तिची गोरीपान काया तिच्यातल्या जीवघेण्या स्त्रित्वाचं प्रदर्शन करत होती. जणू इशाऱ्यांनीच ती जयेशला खुणावत होती. त्याने अंदाज घेत आणखी जवळ जाऊन तिचा हात हातात घेतला.. आणि... त्याचवेळी त्याला त्या हातात काहीतरी वेगळेपण जाणवलं..

आजवर त्याने कित्येक स्त्रियांना बाहुपाशात झुलवलं होतं, न जाने कित्येक बायकांचे हात निरखून पाहीले होते. तसला स्पर्श आता चांगलाच ओळखीचा झाला होता, म्हणूनच यावेळी जयेश काहीसा गडबडला. त्याने झटका लागल्यासारखा हात मागे खेचला, तसं गझल मॅडम हालचाल करू लागली. तिनं घुंगट वर उचलताच जयेशवर अक्षरशः वेड लागायची पाळी आली.

"क्या हुआ... पास आ छोकरे..." आवाजात स्पष्ट जाणवत होतं, की त्याच्या स्रोताची पन्नाशी पार झाली होती. भरजरी वस्त्रांआडून बाहेर आलेल्या हातांच्या सुरकुत्यासुद्धा हेच दर्शवित होत्या. वर तर वर आवाजात काहीसा कंप आणि किंचितसा जडपणा वाटत होता... वाटत होता..? छ्या.. तो तर मुळी बायकी लहज्यातला एक पुरुषी आवाज होता...

आपल्या समोर बसलेली 'गझल मॅडम' एक किन्नर आहे, हे कळताच जयेश ताडकन उठून उभा राहीला. तसं करताना त्याने पलंगापासून अंतर राहील, याची जाणून दक्षता घेतली. तोंडात न जाणो कित्येक शिव्या आल्या असतील, परंतु एकूण त्या बयेचा इथला डामडौल लक्षात घेऊन त्याने तोंड उघडलं नाही.

मात्र जयेशचं असं धुडकावून लावणं तिला जराही रुचलं नाही. ती रागातच उठून त्याच्यासमोर आली आणि जळजळत्या नजरेने त्याला पाहू लागली. तिच्या चेहऱ्यावरचा राग जयेशप्रती प्रचंड नाराजी दाखवत होता. रंगवलेल्या ओठांआड दात एकमेकांवर घट्ट आवळले होते.

"क्यु रे.. चरबी चढी हैं क्या तेरे को...?" तिने क्रोध व्यक्त करत विचारले.

"जी.. अं.. जी नहीं मॅडम.. वो मैं सिर्फ औरतों के साथ.." जयेश कचरत म्हणाला.

"क्या औरतों के साथ..? मुझ में क्या कमी हैं..?साले.. अपनी एक दोस्त सें तेरी तारीफ सुनी.. इसीलिये इतना पैसा दे के मैंने खास तुझे यहा बुलाया हैं.... चुपचाप सीधे तरिके सें बेडपर चल.. कही मुझे गुस्सा आया.. तो समझ ले कारनामा उलटा हो जायेगा... तू जानता नहीं मैं कौन हूं... मेरे एक इशारे पर अभी तेरा गेम बज जायेगा.." गझलने चांगलंच धमकावलं.

जयेशला नमतं घ्यावंच लागणार होतं. एकतर ती पैसे मोजणारी क्लाईन्ट होती, शिवाय या घडीला तिच्याजवळ पुष्कळ माणसे होती. त्यामुळे तिच्याशी वैर पत्करण्यात काहीच अर्थ नव्हता. या व्यवसायात पडल्यापासून जयेशमध्ये एकप्रकारचा आत्मविश्वास आला होता. शिवाय दुनियेचे भलेबुरे अनुभव तो रोजच घेत होता. म्हणूनच जराही न बिचकता त्याने स्वतःला शांत ठेवलं. सध्या या प्रसंगातून बाहेर पडणं आवश्यक होतं. ते ही गडबड गोंधळ न करता.. उलट सहजासहजी इथून निघता आलं, तर त्या दृष्टीने उपाय योजायला हवा होता.

"ठिक हैं.. पर क्या एक मिनिट जाकर आ सकता हूं..." जयेशने गुडघे झुकवून आपली करंगळी उंचावत विचारले.

त्याच्या त्या कृतीवर गझलचा राग कुठल्याकुठे पळून गेला, उलट ती भसारड्या आवाजात हसू लागली.

"हाहा.. अरे मैंने मजाक किया.. डर मत.. हाहा.. कोई कुछ नहीं करेगा तुझे.. वो देख उधर.. उधर जा..." गझल आपलं हसू आवरत म्हणाली.

जयेशने तोंड कसंसं करत टॉयलेटकडे धाव घेतली आणि आत शिरल्यावर तों बंद दाराला पाठ टेकवून उभा राहीला.

"हुश्श... च्या मायला.. भलत्याच भानगडीत फसलो आज..." जयेश स्वतःशीच पुटपुटला.

आत आलोय तर कृती उरकूनच घेऊ, असं त्याच्या मनात आलंच होत, पण तेवढ्यात त्याचं लक्ष तिथल्या खिडकीपलीकडच्या पाईपकडे गेलं. नेमकं खिडकीजवळ आल्यावरच त्याला भोक पडलं होतं. तसं त्यात काही विशेष बाब नव्हती म्हणा. एक साधा प्लास्टिकचा पाईप.. टेरेसवरचं पाणी काढण्यासाठी कधीकाळी बसवला असेल.. फाटला असेल जुना होऊन..

जयेशने पाईपकडे दुर्लक्ष करून तिथल्या खिडकीवरच्या काचा एक एक करून काढण्यास सुरुवात केली. जमल्यास मधल्या लोखंडी सळ्यांवर हात आजमावे लागणार होते. बाजूला लाकडी चौकट असल्याने फारशी ताकद लागली नसती. जयेशने विचार केला, आता इथून निसटायचं तर तोच एकमेव मार्ग होता. तो ही पहिल्या मजल्यावरून खाली किती अंतर आहे, ते पाहील्यावरच...

काचा काढून झाल्यावर जयेशने एका लोखंडी सळीला वाकवलेच होते की, तितक्यात त्या फुटक्या पाईपमधून काहीतरी ऐकू आले. अस्पष्ट शब्द... मानवी खुसपूस..? जयेशचे कान टवकारले. हातात आलेली एक सळी खाली ठेवत, जयेश कमोडवर उभा राहीला. अगदी सावकाशपणे त्याने मुंडके खिडकीपलीकडे काढले. खाली नजर पडली, परंतु बंगल्याच्या या बाजूला अंधार होता. अंधारात एक सावली तिथं बसलेली दिसली. खाली जाणाऱ्या पाईपच्या दुसऱ्या टोकाला तिची थोडीफार हालचाल होताना दिसत होती, पण नेमकं कोण असावं सांगता आलं नसतं..

"छ्या.. इथंपण पहारा आहे वाटतं.." जयेश स्वतःशीच पुटपुटत मागे फिरणार होता, तितक्यात पाईपमधून पुन्हा काहीतरी ऐकू आले.. यावेळी खिडकीबाहेर डोकं काढलेल्या जयेशच्या अगदी कानाजवळ तो पाईप होता. त्याने चटकन त्या भोकाजवळ कान लावला आणि ऐकण्याचा प्रयत्न करू लागला..

"एक हीं बात कितनी बार बताऊं... उस कमरे में मॅडम के साथ सिर्फ कोई अनजान लडका हैं.. अंदर प्रायव्हेट मिटिंग चल रही हैं.. मॅडम के सारे खास आदमी यहा नीचे हैं.. सही मौका हैं.. अभी जाकर मॅडम का काम तमाम कर दो... जरूरत पडे तो उस लडके का भी.."

तो धडकी भरवणारा संवाद म्हणजे तिथं नव्याने आलेलं संकट होतं. कानी पडलेलं ते भयानक वाक्य ऐकून, जयेशने तर डोक्यालाच हात मारून घेतला होता.