गँबलर : भाग ३०

एका संकटातून बाहेर कसे पडायचे यावर विचार करत असतानाच, दुसरे संकट समोर जबडा पसारून वाट पाहत होते, जयेशला त्याही परिस्थितीत स्वतःच्या नशिबावर हसू फुटले होते.

पाईपमधून आवाज अगदी स्पष्टपणे कानापर्येंत पोहचला होता. आता फक्त तो आवाज कोणाचा याचा शोध घ्यायचा होता. जयेशने नजर खाली वळवित निरखून पाहण्याचा प्रयत्न केला. संभाषण पूर्ण होताच अंधारातली सावली उठून उभी राहिली. जणू तो संवाद जयेशच्या कानावर घालण्यासाठीच ती जागा निवडली होती, वा नियतीने योग्यवेळी आपली चाल खेळली होती. अंधारातली व्यक्ती पाईपच्या दुसऱ्या टोकापासून उठून पुढे चालू लागली आणि अगदी शेवटच्या कोपऱ्यात असलेल्या उजेडात पोहचताच तिचा चेहरा जयेशला साफ दिसला होता.

"हेच्या आयला.. सफारीवाला माणूस...? ह्या बयेला खबर देऊन सावध करायला पाहीजे.. म्हणजे तिचा जीवसुद्धा वाचेल आणि आपली इथून सुखरूप सुटका होईल.." जयेश पुटपुटला आणि मागे वळून त्याने टॉयलेटच्या कडीला हात घातला. परंतु तोपर्येंत बाहेरून दार वाजवले गेले होते.

"ये छोकरे.. बाहर आ रहा हैं या नहीं..?" आवाज गझलचाच होता.

जयेशने पटकन कडी उघडली आणि तो गझलला सावध करू लागला.

"जल्दी अपने आदमीयों को बुलाओ... और वो सफारीवाले को नहीं.. ये सब उसी की प्लॅनिंग हैं.. आपकी जान को खतरा हैं... जल्दी करो.." जयेश घाईघाईने म्हणाला.

गझल एकक्षण कावरीबावरी होऊन त्याच्याकडे पाहू लागली.

"अबे क्या बक रहा हैं.. मुझे कुछ समझ में नहीं आया.." गझल वैतागून विचारू लागली.

"अरे.. अम्मा.... बताया उतना कर.. सब खास लोगो को इकठ्ठा कर यहा.. तुझे मारने का प्लॅन हैं यहा पर.. जो आदमी मुझे यहा लाया.. वो अभी अभी किसीको बता रहा था.. जल्दी कर.." जयेश जवळजवळ ओरडलाच आणि त्याचा तो रुद्रावतार पाहून गझल काहीशी नरमली. एव्हाना त्याचं म्हणणं तिच्या ध्यानात आलं होतं आणि जिवाच्या सुरक्षिततेमूळे तिने ताबडतोब खाली असणाऱ्या आपल्या माणसांना फोन लावला.

आलेल्या संधीचा फायदा उचलत जयेश तिथून निघण्याच्या प्रयत्नात खोलीच्या दारापर्येंत पोहचलाच होता की समोरून येणाऱ्या त्या दोन व्यक्तींकडे पाहून तो पुन्हा मागे सरला. खोलीतून पळून जाण्यासाठी आसूसलेली त्याची पावले अत्यंत सावकाशपणे मागे फिरली आणि तिथंच दरवाज्याजवळ घुटमळली. ते एकदोन क्षण जयेश कमालीचा अस्वस्थ झाला होता. जणू एखादी जुनी तार छेडली गेली असावी वा तत्सम काहीतरी.. पण जयेश मागे जाण्यास प्रवृत्त झाला होता.

समोरून त्याच खोलीच्या दिशेने येणारे ते दोन बदमाश कुठेतरी पाहील्यासारखे वाटत होते. जयेश मेंदूवर ताण देऊन आठवण्याचा प्रयत्न करत होता. त्यांच्यापैकी एखादाच समोर आला असता, तर खरंच ओळखने कठीण झाले असते. परंतु एकसाथ त्या दोघांचा चेहरा आठवून जयेश ताबडतोब सावध झाला होता. पाच-सहा वर्षांअगोदर ज्यांच्याशी पंगा घेतला होता, हे तेच दोन इसम होते. इतक्या वर्षांत त्या दोघांच्यात फारसा बदल झाला नव्हता, हा फक्त शरीरावर थोडासा स्थूलपणा चढला होता. जयेश शक्य तितक्या वेगाने आत येऊन दारामागे लपला. काही वेळातच दाराजवळ चाहूल लागली.

'कदाचित हेच बदमाश गझलला मारण्यासाठी आले असावेत..' जयेशच्या मनात धावती शंका आली आणि तोपर्येंत त्या दोन बदमाशांनी खोलीत प्रवेश केला होता.

गझल आतापर्येंत तरी असमंजस होऊन जयेशच्या हालचाली न्याहाळत होती. परंतु खोलीत शिरलेली शिर्के गँगची माणसं पाहताच ती कमालीची अस्वस्थ झाली होती.

"मंग्या.. धर तिला.." एकजण सुरा बाहेर काढत म्हणाला.

"पिस्तूल असताना सुरा कश्याला.." दुसरा पुटपुटला आणि त्याने आपल्याजवळचे पिस्तूल बाहेर काढले. दाराआड दडलेला जयेश त्याला अगदीच समोरून पाहत होता. पिस्तूल एकच असल्याची त्याने मनोमन खात्री करून घेतली.

"मुझे भाय सें बात करनी हैं.. मुझे क्यु मारना चाहते हो..?" गझल पलंगाच्या मागे सरकत विचारू लागली.

"अय.. काय बोलणार तू भायशी...? भाईनंच सुपारी घेतलीय तुझी.." दुसरा ज्याचं नाव मंग्या होतं, तो दरडावत म्हणाला.

"मंग्या बोलण्यात वेळ घालवू नकोस.. तिची माणसं वर येतच असतील.." पहिल्याने सावध करत म्हटलं, तसा मंग्यानं ट्रिगर ओढलं.

'ठोंऽऽऽ....' पिस्तूलातून कान बधीर करणारा आवाज निघाला..

परंतु पिस्तूल मात्र दूर जाऊन पडलं होतं आणि मंग्या खाली जमिनीवर आदळला होता. अगदी निर्णायक क्षणी जयेशने त्याच्यावर झेप घेत नेम चुकवला होता आणि त्याच्यासोबत जयेशदेखील खाली पडला होता. मागून धावून येणारा पहिला बदमाश जयेशला मारण्यासाठी झुकलाच होता, पण जयेशने खालूनच जोरदार लाथ घालत, त्याची हनुवटी रक्तबंबाळ केली. गझल मोठमोठ्याने किंचाळत आपल्या माणसांना बोलावू लागली.

इकडे मंग्याने सावरून जयेशवर बुक्क्यांचा प्रहार करायला सुरूवात केली. परंतु मारामारीत जयेशही काही कच्चा खिलाडी नव्हता. त्यानेही उलटून मंग्यावर जोरदार हल्ला चढवला. तेवढ्या वेळात मात्र मंग्याचा साथीदार तोंडातून निघणारं रक्त पुसत बारकाईने जयेशकडे पाहत होता.

"चंद्या.. भाड्या बघतोय काय.. सुरा नाहीतर पिस्तूल उचल.. ठोक साल्याला..." मंग्या जयेशचा मार खात खात बोलत होता. जयेश बेफान होऊन त्याला चांगलाच धोपटून काढत होता. नाही म्हणायला जयेशची करडी नजर चंद्यावरसुद्धा होती, परंतु तो भांबावल्यासारखा बसल्यामुळे जयेशला धोका नव्हता.

"अरे.. मंग्या.. हा तोच... आठवला का... आपली टीप दिली होती पोलिसांना.. याच्यासाठी फिल्डिंग लावली होती.. साला तेव्हा कुठल्या बिळात घुसला होता.. आज घावलाय.. याला आता सोडतच न्हाय..." चंद्याने जयेशला ओळखले, तसे तो बसल्या जागेवरूनच ओरडला आणि पिस्तूल उचलण्यासाठी पुढे सरकू लागला.

जयेशने चपळाई दाखवत मंग्याला पुन्हा खाली पाडण्याचा प्रयत्न केला, जेणेकरून चंद्याला अडवता आले असते. परंतु ऐनवेळेला मंग्याला जोश चढला आणि त्याने जयेशला रोखून धरले. संधीचा फायदा उठवत चंद्या पिस्तूलापर्येंत पोहचतच होता की तेवढ्यात गझल मॅडमची तिन-चार माणसं तिथं येऊन पोहचली. गझलने ओरडून इशारा करताच, ते सगळेच नंग्या हत्यारांनीशी चंद्यावर तुटून पडले. चंद्याच्या विव्हळण्याने खोली दणाणून उठली. तिथं एकाएकी वाढलेला कोलाहल पाहून जयेशचेसुद्धा लक्ष विचलित झाले आणि याचाच फायदा घेत मंग्या जयेशला एका बाजूला ढकलून दरवाज्याच्या दिशेने पळाला.

गझलच्या माणसांसमोर विनाहत्यार आपला टिकाव लागणार नाही, हे मंग्याला चांगलंच ठाऊक होतं. म्हणूनच गोंधळलेल्या जयेशच्या हातावर तुरी देऊन तो निसटला होता. वाटेत उगाच केकाटून साऱ्यांचं लक्ष त्याच्याकडे वेधणाऱ्या गुलछडीला मंग्याने पहिल्या मजल्यावरून खाली फेकून दिलं होतं. जाग्यावरचं तिला मृत्यू आला होता. मध्ये येणाऱ्या गझलच्या आंडूपांडू चेल्यांचा तुटपुंजा प्रतिकार मोडत त्याने मोठ्या धैर्याने फाटक गाठलं होतं.

इकडे चंद्या अंगावरचे अगणित घाव फार काळ सोसू शकला नाही. तो खाली कोसळला तो पुन्हा कधीही न उठण्यासाठीच... गझल मॅडमची माणसं बाहेर मंग्याच्या शोधात पळाली, परंतू त्याला फार उशीर झाला होता.. मंग्या केव्हाचाच त्या बंगल्यातून पसार झाला होता.

खोलीत अचानक उद्भवलेलं वादळ आता शांत झालं होतं. चंद्याच्या मृत शरीराकडे पाहत जयेश विचारात पडला होता. ह्या प्रकरणात आपण गोवलो गेलो, तर निष्कारण 'गुन्हेगार' असा शिक्का माथी पडणार होता. गझलच्या चेहऱ्यावरसुद्धा मोठ्या संकटातून वाचल्याचे भाव होते. तिनं सुटकेचा निःश्वास टाकून जयेशकडे पाहीले. तिच्या नजरेत कृतज्ञता होती, परंतु जयेशच्या डोळ्यांत मात्र तिला अविश्वास जाणवला.

"डर मत छोकरे... तेरा नाम इसमें नहीं आयेगा.. अपनी जान पर खेलकर तुने मेरी जान बचायी.. बस.. खरीद लिया तुने मुझे.. फिलहाल तू जा यहांसे.. ये सारा मामला निपट जायेगा.. पर याद रख.. कभी भी जरूरत पडे.. एक फोन कर देना.. तू जहा भी रहेगा, मदत पहुच जायेगी..." गझलने शांत स्वरांत जयेशप्रति आपुलकी व्यक्त केली आणि त्याचे आभार मानले. ड्रेसिंग टेबलाजवळील आपले कार्ड तिने जयेशच्या हाती सोपवून त्याचा निरोप घेतला.

जयेश तिथून जाण्यासाठी खोलीच्या बाहेर पडला. खाली जाण्यासाठी पायऱ्या उतरताना, सफारीवाल्या इसमाला पकडून वर येणारी गझलची माणसे भेटली. जयेशने थांबून सफारीवाल्याच्या एक श्रीमुखात चढवून दिली. संतापच इतका आला की तो स्वतःला रोखू शकला नाही. गुंड वृत्ती हळूहळू अंगात भिनत चालली होती. खाली पोहचताच जयेशला रक्ताच्या थारोळ्यात निपचित पडलेली गुलछडी दिसली. तिच्या निचेष्ठ देहाला पाहून जयेश हळहळला. भले तो तितकासा सज्जन प्रवृत्तीचा नव्हता, परंतू मन मात्र मेलं नव्हतं अजून त्याचं..

मंग्या हातातून सुटल्याची खंत जयेशच्या मनात होती. साले, हे लोक बदला घ्यायच्या उद्देशाने पाळत ठेवतात.. मागच्या वेळी या टोळीमुळेच मला भिवंडीला जावं लागलं होतं. यावेळी काय होतेय, कुणास ठाऊक..? सुलेमान भाईला सांगायला हवं का सगळं.. कदाचित तो काहीतरी उपाय सुचविल.. जयेश डोकं लढवत फियाटपाशी पोहचला. आत ड्रायव्हर बिनधास्त घोडे विकून झोपला होता. काही वेळापूर्वी तिथं काय घडलं होतं, याची त्याला कसलीच कल्पना नसावी. सुलेमान भाईकडे जावं का..? या प्रश्नावर काथ्याकुट करताना शेवटी जयेशने हात झटकले. उगाच सुलेमान भाईला मध्ये आणणे, त्याला उचीत वाटत नव्हते. सुलेमान भाईची आत्ताची अवस्था पाहता तर मुळीच नाही. तसंही या प्रकरणात जयेशचं काहीही नुकसान होणार नसल्याची शाश्वती गझलने दिली होती. त्यामुळेच जयेश काहीसा निश्चिन्त होत तिथून निघाला होता.

मध्यरात्र उलटून गेल्यावर केव्हातरी जयेश घरी येऊन पोहचला. जेवायची अजिबात इच्छा नव्हती, उलट त्या शिर्के गँगच्या माणसांच्या विचारानेच भूक नाहीशी झाली होती. मनात काहीशी धाकधूक असली, तरी आता जे होईल त्याला खंबीरपणे सामोरे जाण्याइतका आत्मविश्वास जयेशमध्ये आला होता. नुकतीच उलटून गेलेली चमत्कारिक संध्याकाळ आठवत तो कसाबसा झोपी गेला.

पहाटे चारच्या सुमारास फोनची रिंग वाजली... पलीकडे सुलेमान भाईचा माणूस असिफ होता.

"असिफचा फोन यावेळी..? " जयेशने गोंधळून स्वतःलाच प्रश्न केला.

"हॅलो.. हा असिफ भाई.." जयेशने फोन कानाला लावत म्हटले.

आणि पलीकडचे उच्चार ऐकून त्याच्या पायाखालची जमीनच सरकली. फोन उचललेला हात थरथर कापू लागला.. डोळ्यांत एकाएकी क्रोध दाटून आला. रागाने शरीर धुसफूसू लागलं. शरीरातल्या नसांनसांपर्येंत ती क्रोधाची अग्नी वेगाने सळसळत जाऊ लागली. असिफला प्रत्यूत्तर करण्याचे भानही राहीले नव्हते. एकाएकी हातातला फोन गळून खाली पडला.

काहीसा अस्पष्ट आवाज खाली पडणाऱ्या मोबाईलमधून ऐकू येत होता..

"जयेश भाय.. सुन रहे हो क्या..? सुलेमान भाय पर जानलेवा हमला हुआ हैं.. काफी ज्यादा खुन बहा हैं.. हालत बहुत खराब हैं.. जल्दी से सिटी हॉस्पिटल आ जाओ..."

ती बातमी ऐकून जयेश अधिकच सुन्न पडू लागला होता.

क्रमशः