शांतीची हद्द - अंतिम भाग | मराठी भयकथा | Marathi Horror Story | Horror story marathi real | Marathi Bhaykatha | भयकथा |

  मी उरलेसुरले बळ एकटवुन पुन्हा पळत सुटलो आणि घरी येऊन अंथरूण धरले. अंगात ताप भरला होता, कणकण जाणवत होती. त्या अवस्थेतच आईने काय भरवले, काय नाही मला कसलेच भान नव्हते. काही वेळात हुशारी आली तसं पाहिले, तर वाडीतल्या माणसांची घरात जत्रा भरली होती. घरातली मंडळी चिंताग्रस्त झाली होती. मी जमेल तसा माझ्यासोबत घडलेला तो प्रसंग सांगितला. 

 ती घटना ऐकून जमलेल्या माणसांच्या मिश्र प्रतिक्रिया आल्या. भावकीतल्या तरुण मंडळींनी त्या प्रसंगाची भास म्हणून चेष्टा केली.  बाया घाबरून आपसांत कुजबुजत होत्या. त्यांच्या संभाषणात चिंतेचा सूर अधिक होता. तरुण मंडळींत माझा चुलत भाऊ बापूराव जरा चढ्या आवाजात त्या प्रकरणाची चेष्टा करत होता. सोबतीला त्याची समवयस्क मंडळीदेखील हो ला हो करत होती. बुजुर्ग बुढे थोडं थांबून गंभीरपणे विचार करत होते. त्यांना कदाचित घटनेतील गंभीरता अधिक ठळकपणे जाणवत असावी. 

 "चेष्टा न्हाय ही.. गावात अगुदर बी असं झालंय.." काही काळ शांत बसल्यावर अचानक खालच्या घराकडचा तात्या म्हणाला. तात्या साधारण पन्नाशीकडे झुकला होता आणि त्याची हयात गावातच गेली होती. 

 "आवं.. तात्या...! फक्त पोरं भ्यावयासाठी तसं सांगितलं जातंय.. आता असं कुठं कधी होतंय का..?" तरुण रक्ताचा बापूराव चेव खात म्हणाला. बापूरावसुद्धा जन्मापासून गावातच राहिला होता पण तरीही त्याला त्या गोष्टीतली सत्यता पटली नव्हती.

 "आरं.. पण ही काय पयल्यांदाच झालंय व्हयं.. अगुदर बी किती माणसं गेल्यात की त्या शांतीच्या घश्यात.." तात्याने आवाजातला जोर वाढवला.

 शांतीचं नाव निघताच जमलेल्या मंडळींत सन्नाटा पसरला. जरी तश्या काही घटना गावात घडल्या असल्या आणि गावातली बहुतेक माणसे शांतीचं अस्तित्व जाणत होती तरी काही मूठभर माणसं अगदी त्याविरुद्ध होती. अश्यातल्या काही जणांनी सत्यता पडताळण्याचा प्रयत्न याअगोदर केला होता पण पुरावा सांगण्याच्या लायकीचे त्यातले कुणीही उरले नव्हते. बहुतेक शूरवीर हृदय थांबून शहीद झाले होते तर दोन-चार जण ठार वेडे होऊन गावावर सोडून दिल्याप्रमाणे गावभर वाकुल्या दाखवत फिरत होते.

गावाकडचा का असेना पण बापूराव थोडाफार शिकला सवरलेला होता. तो आणि त्याची मित्रमंडळी शांतीचा विषय सरळसरळ धुडकावून लावायची. यावेळीही त्यांचा तोच प्रयत्न सुरु होता. बापूरावच्या मते हे गावातल्याच कुणा स्वार्थी माणसाचे वा चोर चिलटांचे काम होते. शांतीच्या कहाणी म्हणजे जुन्या वर्षांतली कुणाची कटकारस्थानं असावीत असा बापूरावचा ठाम विश्वास होता. तर शांती हे कधीही नं संपणारे प्रकरण आहे यावर तात्या आणि इतर वयस्कर मंडळी यांचे एकमत होते.

शांती कधी कुठच्या काळात गावावर संकटं बनून आली कुणास ठाऊक. पण रात्री जो कुणी तिला सापडायचा त्याचा पाठलाग ती बैलगाडीतून करायची. त्या बैलगाडीची छुनछुन नादशृंखला एखाद्याचं मन मोहून टाकायला पुरेशी होती. शांतीचा पाठलाग हा कधीच साधासुधा नव्हता. पाठलाग करताना शांती नेहमी आपल्या घोगऱ्या आवाजात "मेलास.. मेलास..  असे उदगार काढत असे. आणि जर का सावज हातातून सुटले म्हणजेच सावजाने बाबूची गिरण पार केली की शांती "वाचलास" असं निक्षूण उच्चारत असे.

ही शांतीबद्दलची कथा आणि विलक्षण किस्से मला तात्यासारख्या कित्येक माणसांच्या तोंडून ऐकून पाठ होते. 

 मधल्या काही वर्षांत शांतीचे नवे किस्से घडले नव्हते, पण यामागचे कारण तिच्यासंबंधी गावात पसरलेले भयच होते. तिच्या भयाने रात्री कुणी त्या वाटेला फिरकायचेच नाही.मग आपसूकच मधल्या काही वर्षांत नवीन क्वचितच तसं काही घडले असावे. काही प्रसंग सोडता जसं की, परगावातले एक डॉक्टर, एक भुरटा चोर, जीव द्यायला गेलेली मागल्या आळीतली सुमन या तिघांचे सापडलेले मृतदेह सोडले तर विशेष असं काही घडलं नव्हतं. बरं माझ्या गावी अजूनही पोलीस स्टेशन नाही, मग त्याकाळीची तपास यंत्रणा तरी अश्या आडबाजूच्या गावात कितपत शोध घेणार..?

योगायोग म्हणजे लहानपणी माझ्यासोबत घडलेल्या त्या घटनेनंतर एखाद्यावर काळ बनून झडप घालणारी शांती काहीवेळा माझ्या स्वप्नांत आली होती. आता गावी आल्यावर ऐकलेल्या या नवीन घटना आणि मला अधेमध्ये पडलेल्या स्वप्नांत काहीतरी साम्य असावे असे राहुनराहून वाटत होते. पण वेळेची कमतरता आणि मुंबईला परतण्याची घाई यामुळे मी त्या विचाराकडे साफ दुर्लक्ष केले.

शांतीबद्दल कोणाची काय प्रतिक्रिया असावी वा आज अकरा वर्षांनी देखील तिचे अस्तित्व गावात आहे का, या बाबींशी मला आता काहीच घेणेदेणे नव्हते. आताही मी दोन दिवसांसाठीच गावी आलेलो होतो. जमीन पाहून सौदा दोन दिवसांत पूर्ण करून निघायचे, असा ढोबळ आराखडा मनात होता. भविष्यात गावी येऊन राहण्याचा माझा कसलाही विचार नव्हता. ही जमीन घेऊन गावातच कुणालातरी कसण्यासाठी द्यायचे, असं मनात ठरवलं होते. त्यामुळे जमिनीची मालकीही माझीच राहणार होती, शिवाय त्यातून वर्षाला थोडेफार उत्पन्नदेखील मिळाले असते.

ज्या जमिनीच्या सौद्यासाठी मी गावी आलो होतो ती जमीन बाबूच्या गिरणीशेजारीच सडकेला लागून होती. भाव कमी असल्याने माझ्यासाठी गुंतवणूक म्हणून ती फायद्याचीच ठरणार होती. पुढील काही वर्षांत तिथे पक्का रस्ता तयार होणारच होता.

इतक्या वर्षांनी घरी आलो म्हटल्यावर सर्वांना आनंद होईल अशी माझी भाबडी आशा बापूराव आणि त्याच्या मंडळींच्या तुटक स्वागताने फोल ठरवली. वयाने मोठा असल्याने बापूराव लहानपणापासूनच मला धाक दाखवण्याच्या प्रयत्नात असायचा. आताचं त्याचं वर्णन करावं तर बापूराव अंगापिंडानं मजबूत होता. उभट चेहरा, जाड ओठांवर भरगच्च मिश्यांच जंगल, बटबटीत लालसर डोळे आणि कठोर स्वभावामुळे चेहऱ्यावर सदा त्रासिक भाव असल्यासारखे दिसत होते. यावेळी बोलताना देखील त्याच्या त्याच हेकेखोर स्वभावाची झलक मला पाहायला मिळाली.

मी घरी गेल्यागेल्याच माझा गावी येण्याचा उद्देश बापूरावला सांगितला खरा, पण नंतर मलाच पच्छाताप वाटू लागला. ती जमीन घेण्याचे प्रयत्न तो कसा आणि कित्येक वर्षांपासून करत होता याचा पाढाच त्याने मला वाचून दाखवला. वरून 'तुला घेण्यासाठी तिचं जमीन भेटली का?' असेही त्याने मला विचारले. त्याच्या त्या प्रश्नाने मला कसेसेच झाले. भावाभावांत आजपर्येंत घरच्या जमिनीवरून कधी वाद झाले नव्हते. (त्याचं कारण खरंतर मी कधी माझा हक्क वगैरे मागितला नव्हता.) मग ही तर बाहेरची जमीन होती, अजून माझी झालीही नव्हती.

जराही विचार न करता तत्क्षणी मी त्या जमिनीचा नाद सोडून दिला. बापूरावला तसं सांगितलं सुद्धा. दुसऱ्या दिवशी सकाळीच एजंटला बोलावले आणि प्रत्यक्ष बापूराव समोर कळवले. एजंटला दुखावण्याचा प्रश्नच नव्हता, माझ्याजागी बापूराव ती जमीन घेत होता. एजंटला बाहेरपर्येंत सोडण्यासाठी म्हणून बाहेर आलो तेव्हा 'बापूरावने कधीही त्या जमिनीची चौकशी केली नाही' या एजंटच्या खुलाश्याने मला जरासा धक्काचं बसला. तो विषय टाळून त्याचवेळी मी त्याला माझ्यासाठी दुसरी एखादी जमिन पाहण्याविषयी सांगितले. माझा गावाचा फेरा मी फुकट जाऊ देणार नव्हतो.

माझा गावचा दोन दिवसांचा मुक्काम भुर्र्रकन उडून गेला पण नवीन जमिनीसंबंधी काहीच हाती लागले नाही. जमिनीची कामं इतक्या सहजासहजी कधी होत नाही.

बापूरावचा निरोप घेऊन मी सकाळीच मुंबईकडे जाण्यास निघालो, तेव्हाही त्याच्या वागण्यात तुटकपणा होताच. तसं दोन दिवस माझं जेवण वगैरे मी बाहेरून करूनच घरी फक्त झोपायला जायचो. त्यामुळे मी निघताना तरी त्यानं थोडंफार बंधुप्रेम दाखवावं असं मला वाटत होतं पण इथेही माझा अपेक्षाभंग झाला. गावच्या माणसांच्या या स्वभावाचे मला नेहमीच कोडे राहिले आहे, बापूरावही त्याला अपवाद नव्हता.

मुंबईला आल्यावर मी पुन्हा माझ्या नोकरी आणि संसारात गुंतलो. कधी कधी नव्या जागा दाखवण्यासंबंधी गावातल्या एजंटचा फोन यायचा. इकडची तिकडची बोलणी व्हायची. अश्यातच साधारण चार महिन्यांनी त्याच्या फोन आला तेव्हा त्याने दिलेली माहिती धक्कादायक अशीच होती.

बापूरावने अगोदरच्या जमीनीचा सौदा पूर्ण करून तर घेतलाच होता शिवाय त्याने त्या जागेलगत इतक्या वर्षांपासून उभी असलेली बाबूची गिरण जमीनदोस्त केली होती. अर्थात आसपासच्या गावकर्यांनी विरोध केला होता, पण जुमानतो तो बापूराव कसला..?

बापूरावच्या मते बाबू कोण, कुठला त्याने पुढे यावं, बंद पडलेली गिरण माझ्या जागेवर का ठेवावी याचं स्पष्टीकरण द्यावं. साहजिकच त्याच्या त्या प्रश्नाचे उत्तर गावातल्या कुणाकडेही नव्हते आणि शांतीची कहाणी बापूराव सरळसरळ धुडकावून लावत होता. त्यामुळेच विरोध करण्यासारखे काही उरलेच नव्हते.

असो, एजंटकडून ती बातमी ऐकून मी काहीसा चिंतीत असलो तरी आता भविष्यात गावी जाण्याचा मी कल्पनेतही विचार करू शकत नव्हतो. आता माझ्या गावातच काय तर आसपासच्या गावातही मला जमीन नको होती. एजंटला मी स्पष्टपणे तसे सांगितले, त्यालाही परिस्थिती माहीतच होती.

एजंटशी शेवटचं बोलणं झाल्यानंतर अवघ्या तीन दिवसानंतरची ती रात्र होती. रात्री माझ्या बेडरूममध्ये मी शांतपणे पहुडलो होतो.  वर फिरत असलेल्या पंख्यांची घरघर इतक्या वर्षांत अश्याप्रकारे वळणी पडली होती की त्या आवाजाशिवाय गाढ झोप लागतच नसे. त्या आवाजात आसपासच्या सोसायटीतील कुत्र्यांचे केकाटणे सुरु झाल्याचे मला शेवटचं आठवत आहे. अगदी तेव्हाच मी गाढ निद्रेच्या स्वाधीन झालो होतो.

 तिकडे गावी बापूराव बाजारतळावरून वाडीच्या दिशेने घरी निघाला होता. वेळ साधारण रात्री दहा नंतरची होती. सभोवतालचं सर्व काही अंधारानं आपल्या कुशीत घेतलं होतं. त्या अंधारात रातकीड्यांची किर्रकिर्र नेहमीप्रमाणे सुरूच होती. गावाविहिरीच्या थोडं अगोदरच असलेल्या सरकारी डांबावरची ट्यूबलाईट जीव जात असल्यासारखी बंद-चालू होत होती. तिचा निस्तेज प्रकाश फारफार तर दहा-बारा पावलांवर जाऊन गुडूप होत होता. वाडीकडे जाणारी त्यापुढील वाट मात्र अंधाराने सपशेल गिळंकृत केली होती. काळोखात हरवलेल्या त्या वाटेवर बापूराव एकटाच चालला होता.

तसं त्यावेळेला त्या वाटेवर इतर कुणी गावातलं असण्याची शक्यताही नव्हती. माझ्या माहितीप्रमाणे बापूरावदेखील शांतीचं प्रकरण कितीही झिडकारून लावत असला तरी रात्रीची ही वाट टाळण्याचा नियम आजपर्यंत त्यानेही पाळला होता. त्या रात्री कसलं इतकं महत्वाचं काम होतं कुणास ठाऊक, पण त्याला गावात येण्यासाठी फार उशीर तर झालाच होता. सोबत डोक्यात दारूची झिंगही होतीच, मग वेळचं आणि शांतीचं भय त्याला कसं वाटणार..?

 गावविहीर ओलांडून पुढे जाताना काहीच दिसत नसल्याकारणाने  बापूरावने जवळचा टॉर्च चालू केला आणि थोडंफार ताळ्यावर येत झपाझप पाऊलं टाकू लागला. अवाढव्य अश्या पिंपळाच्या झाडावरची वटवाघूळं चित्कारू लागली तसं तिकडे पाहत बापूरावने एक शिवीही हासडली. त्याचवेळी पिंपळाची पानं सळसळल्याचा आवाज आला. जणू त्या पिंपळाला वाटलं असावं की ती शिवी त्यालाच दिली . बापूराव ज्योतिबाचे देऊळ पार करून पुढे झालाच तेवढ्यात गावाविहिरीवर पाणी काढल्याचा आवाज येऊ लागला. तो आवाज ऐकून बापूरावने मनगटावरच्या घड्याळात पाहीलं, दहा वाजून पंधरा मिनिटे झाली होती. अजूनही त्याच्या कठोर मनात भीतीचा उगम झाला नव्हता.

 पण वातावरणात एकाएकी बदल व्हायला सुरुवात झाली होती. मधूनच घुबडाची घूक घूक सुरु झाली होती. हवेतला गारठा वाढू लागला. आताश्या दूरवरून बारीक आवाजात 'छुनछुन... छुनछुन...' घुंगरू वाजू लागले. बैलगाडीच्या चाकांचा आवाज.... चाबकाच्या फटकाराचा ध्वनी.. घुंगरांचा नाद.. आणि.. ते.. ते.. अनैसर्गिक दबके स्वर..

"मेलास....."

ते घातकी शब्द बापूरावच्या कानांत गरम शिश्याचा रस ओतल्यासारखे आत खोलवर दाहकतेचा स्पर्श देऊन गेले. त्याचे हातपाय लटपटू लागले. सर्वांगाला दरदरून घाम फुटला. ज्या शांतीच्या कहाणीची आपण इतकी वर्षे चेष्टा केली ती खरी असल्याचे बापूरावला कळून चुकले. कानशिलावरून खाली घसरत आलेल्या घामाचा थेंब थरथरता डावा हात वर करत बापूरावने मोठ्या मुश्किलीने पुसला. आता आपले काही खरे नाही याची जाणीव त्याला झाली. तरीही कडव्या स्वभावाप्रमाणे तो वाचण्यासाठी कडवे प्रयत्न करणार होता.

मागचे आवाज आता वेगाने जवळ येऊ लागले होते. त्यात शांतीचे भयानक इशारे कानावर पडू लागले.. तो विचित्र आवाज ऐकूनच एखाद्याला धडकी भरावी. कमजोर दिलाचा माणूस तिथंच गलितगात्र होऊन गेला असता.

'छुनछुन.. छुनछुन...'

कुचई...कुचई...कुच...  कुचई...कुचई...कुच..."

"घूक... घूक..."

"मेलास... मागं वळू नकोस... हाहाहाहा....."

बापूराव सर्वशक्तीनिशी धावू लागला. त्याला शांतीची हद्द कोणत्याही परिस्थितीत पार करायचीच होती. नशेमुळे अगोदर वेडीवाकडी पडणारी त्याची पाऊले आता शांतीच्या भीतीने लयीत येऊ लागली. शांतीची बैलगाडी जवळ जवळ येऊ लागली पण तोपर्येंत बापूराव वाडीच्या सडकेपर्येंत कसाबसा पोहोचलाच. शेवटच्या क्षणी त्याच्या कानावर पुन्हा शांतीचा आवाज आला.

"मेलास..."

बापूरावने जीव खाऊन वाडीच्या दिशेने उडी मारून सडक पार केली आणि...

धापा टाकत टाकत त्याने सुटकेचा निःश्वास सोडला. बापूरावने थांबून श्वासावर नियंत्रण ठेवण्याचा प्रयत्न केला तसं हृदयाची धडधड कमी होऊ लागली. चेहऱ्यावरचा घाम बाह्यांनी पुसत बापूराव मन स्थिर करू लागला. मोठ्या संकटातून बाहेर पडल्याचे भाव त्याच्या चर्येवर येऊ लागले. बापूरावच्या चेहऱ्यावर आता स्मित पसरू लागले. तेवढे दोनेक क्षणच आसपासच्या वातावरणावर अनिश्चित स्तब्धता पसरली.

तितक्यात आजूबाजूच्या झाडांची पाने सळसळू लागली.  भेसूर आवाजात एखादे दुःखद गीत गात असल्यासारखा वारा गुणगुणु लागला. क्षणात तो परिसर पुन्हा भारावून गेला. पुन्हा संभ्रम निर्माण झाला. मागे पाहण्यासाठी उजवीकडून मान वळवताना बापूरावला प्रथम बाबूची गिरण आठवली. पण.. पण... ती गिरण आता तिथे नव्हती. बापूरावनेच गावाकऱ्यांचा विरोध झुगारून बाबूची गिरण तोडली होती.

याचाच अर्थ.. याचाच अर्थ... आता वाडीला हद्द नव्हती. शांतीला हद्द नव्हती. शांतीची हद्द बापूरावने स्वतःच्याच मस्तीत खोडून काढली होती. त्याच्या ध्यानात आलं की अजूनही तो सुरक्षित नव्हता. लांबवरून एका विशिष्ट सुरात कोल्हेकुई सुरु झाली. पक्ष्यांच्या किलकीलाटाची आणि फडफडण्याची त्यात भर पडली. मागून एखाद्या हिंस्र श्वापादासारखा गुरगुरण्याचा आवाज आला. जमिनीवरची माती खुरांनी खरवडली जात होती. भीतीची लहर बापूरावच्या पाठीतल्या मणक्यापासून ते वरपर्येंत वळवळत गेली. मागे पाहताच त्याचे लालसर डोळे विस्फारले.

तेच ते छद्मी हास्य.. आणि तेच कपटी स्वर कानी पडले..

"मेलास..."

ती एक झडप... बापूरावचा देह छिन्नविच्छिन होत होता. बापूरावच्या किंकाळ्या त्या भारवलेल्या परिघाबाहेर जाऊ शकत नव्हत्या. त्या शेवटच्या घटकेत त्याच्या शरीराची ती चिरफाड सुरुच होती.

 मी जोरजोरात ओरडत होतो. माझी पत्नी घाबरलेल्या चेहऱ्याने मला शांत करू पाहत होती. तिला पाहताच मी खडबडून जागा झालो. खोलीत सगळीकडे नजर फिरवत मी शांत होऊ लागलो. भिंतीवरच्या घड्याळात पाहिले, पहाटेचे सहा वाजायला काहीच घटका शिल्लक होत्या.

"वाईट स्वप्न पडले काय.. " पत्नीने घाबरत विचारले.

काहीच न बोलता डोकं शांत ठेवण्याचा प्रयत्न करत मी पत्नीने दिलेला पाण्याचा ग्लास हातात घेतला आणि घटाघट पाणी प्यायलो. त्या भयावह स्वप्नाने मनावर इतका ताबा घेतला होता की पुन्हा चादरीत सर्व अंग झाकून पत्नीचा हात हातात घेऊन झोपण्याचा प्रयास करू लागलो.

गांगरून गेलेल्या मनाला निद्रादेवी पुन्हा प्रसन्न होणारच होती की फोन वाजला. पहिल्या रिंगला तर दचकायलाच झाले मला.. मोठया कष्टाने मी फोन हातात घेतला आणि मनात नव्या शंकेने जन्म घेतला.

फोन गावाहूनच आला होता. बापूरावच्या मृतदेहाचे तुकडे बाबूची गिरण होती त्याच जागेवर सापडले होते. क्षणभर माझे सर्वांग गोठून गेले. मनातला पुढचा विचार माझ्यासाठी अत्यंत त्रासदायक असाच होता.

 'जरी मी शांतीच्या तडाख्यापासून वाचलो असलो तरी काहीप्रमाणात तिच्या अस्तित्वाची झळ मला बसली आहे. बापूरावच्या मृत्यूची वेळ कोणतीही असली तरी मी स्वप्नात जसा पाहीला, अगदी तसाच त्याचा शेवट झाला होता. शिवाय मागच्या अकरा वर्षांतले शांतीचे किस्से आणि तिचे सावज यांविषयी मी थोडीफार विचारपूस गावी जाऊन केली असती तरी खात्रीलायकरित्या मी हे सांगू शकतो की माझी पूर्वीची स्वप्ने आणि त्या प्रत्येक रात्री घडलेले प्रसंग यांत तसुभरही तफावत आढळणार नाही.'

 पण हे सगळं शोधण्यासाठी मला गावी जावे लागेल,

आणि मी..

मी कधीच गावी जाणार नाही, कारण मला माहित आहे की शांतीला अडवणारी आता कोणतीही हद्द राहिलेली नाही.

समाप्त

ऐका : शांतीची हद्द - संपूर्ण कथा | भयकथा |