गँबलर : अंतिम भाग

गझल आपल्याकडे जयेशला सोपवण्यासाठी जरी येणार असली, तरी तिच्यावर सहज भरवसा ठेवण्याइतपत सुऱ्या भाऊ वेडा नव्हता. उलट जिचा खून करण्याचा आपण प्रयत्न केला, ती येतेय म्हटल्यावर सुऱ्या भाऊच्या मेंदूत शंका घर करू लागली होती. शिवाय आपल्या माणसांपासून जयेशनेच गझलला वाचवले असल्याचे सुऱ्या भाऊ जाणून होता. त्यामुळेच गझलच्या इकडे येण्यात काहीतरी काळंबेरं असण्याची शक्यता नाकारता येत नव्हती.

सुऱ्या भाऊने अगोदरच आपल्या खास माणसांना अड्डयावर बोलावून घेतले होते. पुढे निर्माण होऊ पाहणाऱ्या उलटसुलट प्रसंगावर तो आपलं डोकं वापरून फिल्डिंग लावत होता. शत्रूला आपल्या समोर आणून कसं जाळ्यात पकडायचं, यावरच त्याचं सारं लक्ष होतं.

"दोन माणसं वर थोडं लांब झाडीत लपून राहतील आणि त्यांची गाडी येताना दिसली, की मला खबर करतील. नेहमीचा माणूस ते जवळ आले की त्यांना आत सोडेल. पायऱ्यातली दोघं कुणाकडं हत्यारं असतील, तर ती काढून घेतील. इथं माझ्या आसपास तिघे राहतील आणि आतल्या दोन खोल्यांमध्ये तीन माणसं पिस्तूल घेऊन तयारीत असतील. धोका आहे असं वाटलं तर मी इशारा करेन.. समजलं..?" सुऱ्या भाऊने समोर उभ्या आपल्या माणसांना प्रत्येकाची जागा आणि काम समजावून सांगितले.

आपल्या योजनेवर आणि माणसांवर सुऱ्या भाऊला पूर्ण भरवसा होता. त्यामुळेच जयेशच्या स्वागताची सारी व्यवस्था केल्यावर तो काहीसा निश्चिन्त होऊन सोफ्यावर रेलून बसला.

********

गझलकडून सुऱ्या भाऊच्या अड्डयाची संपूर्ण माहीती मिळवल्यावर जयेश आणि मित्रमंडळी त्याच विषयावर चर्चा करत बसले होते. खरंतर त्यांना सुऱ्या भाऊचा अड्डा आणि त्यामागची त्याची कल्पना फारच चमत्कारिक अशी वाटत होती. एखाद्याला पटवून दिल्याशिवाय कुणी तिकडे जाणार नाही, इतकी ती दुर्लक्षित जागा. शिवाय आपली टोळी तिथे सांभाळायची म्हणजे त्यांचं खाणंपिणं, उठणं बसणं सगळं काही त्या तळघरातच होत असणार.

जवळपास तासदीडतास तो विषय चघळल्यावर शेवटी सुऱ्या भाऊच्या अड्डयाबद्दल एकेकाचे तर्क बाहेर पडू लागले.

"यार.. इतना सोचसमझ कर उसने जगह बनायी हैं.. मतलब आदमी शातीर लगता हैं.." रियाज भाई पान चघळत म्हणाला.

"नहीं तो.. साला पुलिस नहीं पहुंच पाती वहा.. मजाक हैं क्या..?" हितेशने देखील रियाजचीच री ओढली.

"डोकं तर लावलंय त्याने.. पण आता तो आणखी सावध होऊन फिल्डिंग लावेल.. साला कुठून गोळी सुटेल सांगता यायचं नाही.. खूप सावध राहून तिथं जावं लागेल जयेश.." संजय जयेशकडे पाहून म्हणाला.

"मला वाटतंय.. अड्डा तर खास आहे त्याचा.. पण कुठे ना कुठे त्याला तडजोड करावी लागली असणार.. काय जयेश..?" देवाने जयेशला विचारले.

जयेश कसल्याश्या विचारात गढून गेल्यासारखा दूर कुठेतरी पाहत होता. मित्रांच्या संभाषणावर त्याचे कान होतेच. म्हणूनच देवाने खडा टाकताच जयेश बोलू लागला,

"हो.. गझलने त्या जागेचं वर्णन केल्यापासून मला ती जागा खटकत आहे.. जर सुरक्षिततेचा एवढा विचार त्या गँगच्या लीडरने केला असेल, तर नक्कीच तो तेवढ्यावर थांबणार नाही.. कारण गुन्हेगारासाठी सर्वात जास्त सुरक्षित राहण्याचा मार्ग म्हणजे फक्त एकच.." जयेश बोलता बोलता थांबला आणि मित्रांकडे प्रश्नार्थक नजरेने पाहू लागला.

"कोणता.." हितेशने उत्सुकतेने विचारले.

रियाज आणि संजयदेखील जयेशकडे कुतूहलाने पाहू लागले. जयेशची नजर एकेका वरून हटत देवाकडे जाऊन स्थिरावली. देवा किंचितसा हसला आणि म्हणाला,

"पळून जाण्याचा..." देवाच्या मुखातून उत्तर बाहेर पडलं.

हितेश, रियाज आणि संजयच्या डोळ्यांत एकाचवेळी ती चमक निर्माण झाली. जयेशनेही मान हलवत सहमती दर्शवली.

"हो मित्रांनो.. गुन्हेगार मग तो मोठा असो की लहान.. त्याच्यासाठी लपून राहण्यापेक्षा पळून जाणे, हाच सर्वात सुरक्षित मार्ग असतो. विचार करा.. जर त्या गँगचा लीडर लपण्यासाठी इतकं मोठं तळघर उभारू शकतो, तर पळून जाण्यासाठी आणखी मार्ग का नाही..?" देवाने स्पष्टीकरण दिले.

"गझलने सांगितल्याप्रमाणे त्या तळघरात शिरण्याचा एकच मार्ग आहे.. पण काय सांगावं.. तिथून बाहेर पडण्याचे आणखीही मार्ग असतील. समजा.. उद्या समोरच्या मार्गाने कुणी शत्रू मोठी फौज घेऊन आलाच, तर शिर्के गँग त्या तळघरातच अडकणार नाही का..? म्हणजे माझ्या बुद्धीप्रमाणे तरी सुऱ्यासारखा कुख्यात लीडर या गोष्टीकडे दुर्लक्ष करणार नाही.. त्याने नक्कीच बाहेर निघण्यासाठी एखादा दुसरा मार्ग राखून ठेवला असणार.. मला तशी पूर्ण खात्री आहे.." जयेशने अधिक खुलासा केला आणि मग पाचही जणांमध्ये या नव्या तर्कावर खलबतं सुरु झाली.

*********

रात्री आठच्या सुमारास सुऱ्या भाऊच्या अड्डयापासून काही अंतरावर असतानाच देवा, संजय, रियाज आणि हितेश गाडीतून खाली उतरले आणि पुढे जाणाऱ्या गझलच्या कारकडे बारकाईने पाहू लागले. गझलची कार जयेश सोबत आणखी दोन माणसांना घेऊन त्या पडक्या इमारतीच्या जवळ जाऊन थांबली. तिथे सुरक्षारक्षकाच्या वेषात असलेल्या सुऱ्या भाऊच्या चेल्याला इशारा करताच त्याने तळघरात जाण्यासाठीचा रस्ता मोकळा केला.

दुरून चौघे मित्र कुणाच्या दिसण्यात न येता त्यांच्या हालचाली न्याहाळत होते. हे प्लॅनमध्येच ठरलं होतं. जयेशने सूचना केल्याप्रमाणे गझल आणि जयेश पुढे जातील आणि देवा, संजय, रियाज, हितेश मागून अंदाज घेतील. सुऱ्या भाऊने पाळतीवर नेमलेल्या एकेकाला परतीच्या वाटेतून बाजूला करण्याचे आणि आत शिरण्यासाठी एखादा दुसरा रस्ता शोधण्याचे काम या चौघांना सांभाळायचे होते.

खाली जाताना पायऱ्यांवरच उभ्या असलेल्या एका बलदंड इसमाने गझलच्या माणसांकडील हत्यारं काढून घेतली. जयेशचीदेखील कसून झडती घेण्यात आली. तपासणीसाठी त्या इसमाने गझलच्या अंगावर हात टाकताच तिनं आपलं अंग आकसून घेतलं..

"अब तलाशी का बहाना बना कर मुझपर भी चान्स मारेगा क्या मोटे..?" गझलने खट्याळपणे खिदळत विचारले.

"गपगुमान उभा रहा.. अं.. उभी रहा.. हाट्ट.. काय आसल ते.." त्या बलदंड इसमाने तोंड वाकडं करत गझलची झडती घेतली, तिच्या हातातली पैश्यांची बॅग तपासून पाहीली आणि जेव्हा काही आक्षेपार्ह नसल्याची खात्री झाली, तेव्हा चौघांना पायऱ्यांतून खाली जाण्याचा इशारा केला.

त्याला मनोमन शिव्या घालत गझल फणकाऱ्याने खाली निघाली. मागून जयेश आणि तिची दोन माणसेसुद्धा चालू लागली. समोर पूर्णतः अंधार होता आणि अंदाज घेतच खाली जायचे होते. गोल फिरत जाणाऱ्या जवळपास पंधरावीस पायऱ्या उतरल्यावर त्या चौघांच्या पायाला जमीन लागली. परंतु समोर अंधाराशिवाय काहीच दिसत नव्हते.

"सुऱ्या भाऊ.. ओ सुऱ्या भाऊ..." गझलने आवाज दिला आणि एकाएकी ती जागा विजेच्या दिव्यांनी प्रकाशित होऊन उठली. अचानक डोळ्यांवर आलेल्या उजेडामुळे जयेशने एकक्षण डोळे मिचकावले आणि समोर पाहण्याचा प्रयत्न केला.

समोरच्या सोफ्यावर एखाद्या मस्तवाल हत्तीसारखा सुऱ्या भाऊ बेरकी नजरेने जयेशकडे पाहत होता. त्याला पाहताच जयेशचा देखील पारा चढला होता. दोघांच्या नजरा एकमेकांकडे पाहून स्तब्ध झाल्या होत्या. समोरच्या शत्रूचा अंदाज घेत होत्या. दोघेही एकमेकांवर तुटून पडण्यासाठी आसुसलेले होते. फक्त एक ठिणगी पडण्याचा अवकाश होता.

'हाच तो कुख्यात गुन्हेगार ज्याने आपल्या निष्पाप आईवडिलांना मारले, बिचाऱ्या सुलेमान भाई आणि शबीना भाभीचा निर्घृण खून करविला. असिफचा जीव घेतला. न जाणो अश्या कित्येक माणसांचा त्याने बळी घेतला असेल.. आणि इतके सारे गुन्हे पचवून हा इथे एखाद्या राजासारखा ऐश करतोय... याला जन्माची अद्दल शिकवावीच लागेल..' जयेश स्वतःशीच आतल्याआत विचार करत होता.

बाहेर त्या इमारतीपासून लांब उभ्या असलेल्या रियाजची नजर झाडीत पाळतीवर उभ्या असलेल्या सुऱ्या भाऊच्या माणसांवर पडली. अगदी सावकाशपणे त्यांच्या मागून जाऊन संजय आणि हितेशने त्यांना दोनचार मिनिटातच झोपवले. देवा आणि रियाज वेगवेगळे होऊन इमारतीच्या आवारात पोहचले. समोरून येणाऱ्या रियाजला तिथल्या सुरक्षारक्षकाने हटकण्याचा प्रयत्न करताच, त्याच्या पाठीमागून डोक्यात जबरदस्त प्रहार झाला. देवाने केलेल्या दंडूक्याच्या एका फटक्यात तो सुरक्षारक्षक बेशुद्ध होऊन खाली कोसळला.

इशारा मिळताच संजय आणि हितेशसुद्धा इमारतीजवळ पोहचले. आता अगोदर ठरल्याप्रमाणे संजय आणि हितेश ही जोडी पायऱ्या उतरून खाली जाणार होती, तर रियाज आणि देवाची जोडी आत शिरण्याचा दुसरा मार्ग शोधणार होती.

इमारतीला संपूर्ण वेढा घालून देवा आणि रियाज बारकाईने तिथली जागा न्याहाळू लागले. आत जाण्याचा एखादा मार्ग मिळणारच, यावर त्यांचा ठाम विश्वास होता. पायऱ्यांतून खाली जाण्याअगोदर संजय खाली आडवा होत कानोसा घेण्याचा प्रयत्न करू लागला. हितेश तिथेच उभा राहून संजयच्या प्रतिक्रियेचा अंदाज घेत होता.

खाली जयेश आणि सुऱ्या भाऊ एकमेकांकडे त्रासिक नजरेने पाहत होते. सुरुवात कुणाकडून होणार, हेच पाहायचे होते. परिस्थिती फारच तणावपूर्ण अशी होती आणि वातावरणातील गंभीरता पाहून शेवटी गझलने वेळ मारून नेण्याचा प्रयत्न केला.

"ये लो सुऱ्या भाऊ.. दस लाख हैं.. आप तो जानते ही हो.. जुबां की पक्की हूं मैं.." गझल आपल्या हातातली बॅग दाखवत पुढे जाऊ लागली.

"ये भवाने.. हाय तिथंच थांब.. बॅग खाली ठेव ती... आणि पहिलं हे सांग, की याला तू सावज म्हणून आणलंयस की शिकारी म्हणून..?" सुऱ्या भाऊ गझलवर खेकसला.

"म्हणजे..? मी समजली नाही सुऱ्या भाऊ.." गझलने संभ्रमात असल्यासारखे विचारले.

"ह्याचा सौदा केलास ना तू..? मग त्याला मोकळाच आणलास का..? हातपाय बांधायचं विसरलीस..? का वेगळा काही डाव आहे..?" सुऱ्या भाऊ आणखी मोठ्याने ओरडला.

गझल चाचपली, खरंतर तिथं युद्ध व्हावं अशीच तिची इच्छा होती. परंतु इतक्या लौकर ते सुरु व्हावं, असं तिला बिलकुल वाटत नव्हतं. अजून थोडे फासे पडायला हवे होते, काही वेळ जायला हवा होता.. एखादी संधी निर्माण व्हायला हवी होती.. कारण सुऱ्या भाऊ आणि त्याचे चेले हत्यारानींशी सज्ज होते आणि त्यांच्यासमोर गझल, तिची माणसं, जयेश निशस्त्र उभे होते.

"नहीं.. सुऱ्या भाऊ.. ऐसा बिलकुल भी नहीं.." गझल इतकंच म्हणाली, परंतु तिला अर्ध्यातच तोडत जयेशने तोंड उघडलं..

"का रे.. घाबरलास का..?" जयेशच्या स्वरांत कमालीचा द्वेष वाटला.

जयेशच्या त्या प्रश्नावर सुऱ्या भाऊ चांगलाच तापला. त्याने दातओठ खात जयेशकडे जळजळीत कटाक्ष टाकला.

"तूला माहीताय का तू काय बोलतोयस..? कुणासमोर बोलतोयस..?" सुऱ्या भाऊ जयेशला विचारू लागला.

"हो चांगलंच ठाऊक आहे.. एका कुख्यात गुन्हेगाराला मी त्याची लायकी दाखवून देतोय.." जयेशने पून्हा सुऱ्या भाऊला खिजवीत म्हटले.

आता मात्र सुऱ्या भाऊ भलताच पिसाळला.

"तुझ्या तर हरामखोर...माझी लायकी काढतो.." असं म्हणत सुऱ्या भाऊने आपली खास रिव्हॉल्व्हर बाहेर काढली.

दुनिया पिस्तूलापर्येंत पोहचली असली तरी सुऱ्या भाऊचं पहिलं प्रेम रिव्हॉल्व्हरच होती. हत्यारांमध्ये सुऱ्या भाऊला तिचंच जास्त आकर्षण वाटायचं. त्यामुळेच जवळ इतकी सारी हत्यारं असूनसुद्धा सुऱ्या भाऊ खास रिव्हॉल्व्हरचं वापरत असे.

सुऱ्या भाऊचा तो पवित्रा पाहून गझल काहीशी घाबरली. तिची माणसेदेखील हतबल होती. परंतु जयेशच्या चेहऱ्यावर भयाची किंचितशीदेखील छटा नव्हती. जणू तो आर या पारच्या शक्यतेनेच तिथे आला होता. जयेशकडे रोखून पाहत सुऱ्या भाऊने रिव्हॉल्व्हर ताणलीच होती, की आतल्या एका खोलीतून त्याची दोन माणसं बाहेर फेकली गेली.

"आह.. आं.. आय.." मोठमोठ्याने कळवळत ते दोघे सुऱ्या भाऊच्या पुढ्यात आदळले आणि त्या खोलीच्या दारात देवा उभा दिसला. त्याच्या मागून आलेल्या रियाजने खोलीत सापडलेले सुरे, कोयते तत्परतेने जयेशच्या पुढ्यात फेकले. तसे गझल आणि तिच्या माणसांनी खाली झुकून ती शस्त्रे हातात घेतली. जयेशने मात्र सुऱ्या भाऊवरची आपली नजर क्षणभरही हटू दिली नव्हती. देवा आणि रियाजला आत शिरण्याचा दुसरा मार्ग सापडला होता, जो की आतल्या एका खोलीत जात होता.

तिकडे वरून कानोसा घेणाऱ्या संजयपर्येंत सुऱ्या भाऊच्या माणसांचे ओरडणे पोहचले होते. आत गडबड माजली असल्याची शक्यता लक्षात घेऊन, मग त्याने खाली जाण्याच्या मार्गात असलेला सिमेंटचा ब्लॉक हटवला. पायऱ्यांतल्या दोघांना वर चाहूल लागली तसे ते पुढे सरसावले, परंतू अगोदरच सावध असलेल्या संजयने धडाधड लाथा झाडत त्यांना खाली पाडले. खालच्या गोंधळात पायऱ्यांवरून आदळत येणाऱ्या त्या दोघांची भर पडली. सुऱ्या भाऊ तर एकाचवेळी दोन्हीकडुन झालेल्या हल्ल्यांमुळे बावचळून गेला होता.

"हरामखोरांनो बघता काय.. मारा साल्यांना.." आपल्या माणसांमध्ये जोश भरत चिडलेल्या सुऱ्या भाऊने रिव्हॉल्व्हरची नळी देवाच्या दिशेला फिरवली.

"ठोंऽऽ... ठोंऽऽ... ठोंऽऽऽ..." ऐनवेळेस मध्ये येऊन खेळ विस्कटणाऱ्या देवावर संतापाच्या भरात सुऱ्या भाऊने गोळ्या झाडण्याचा प्रयत्न केला, परंतू रियाजला मागे ढकलून देवा त्याअगोदरच पुन्हा खोलीत शिरला होता.

दुसऱ्या बाजूच्या खोलीतून हमला करण्यास पुढे येणाऱ्या सुऱ्या भाऊच्या माणसांवर संजय आणि हितेशने झडप घातली आणि तुंबळ हाणामारीला सुरुवात झाली. देवावर गोळ्या झाडल्यामुळे भडकलेला जयेश चपळाईने सुऱ्या भाऊकडे जाऊ लागला. हत्यारं हातात आल्यावर गझलसुद्धा ओरडत सुऱ्या भाऊवर धावून जाऊ लागली. तिला साथ देत तिची दोन माणसंदेखील पुढे सरसावली. सुऱ्या भाऊच्या रिव्हॉल्व्हरची नळी पुन्हा जयेशकडे वळली.

बस्स.. एकदोन क्षण होते विचार करण्यासाठी.. जयेशने डोळ्यांच्या कडांतून गझल आणि तिच्या माणसांना पाहीले आणि सेकंदापेक्षाही अगदी कमी वेळेत पहिल्यांदाच त्याच्या मनात तो स्वार्थी विचार आला. गझल आणि तिच्या माणसांच्या हातात हत्यारं होती. जयेश अगदीच निशस्त्र होता.

धावून येणाऱ्या कुणावर जर पहिली गोळी सोडायची असती, तर कुणीही प्रथम बलाढ्य शत्रूवर ती झाडली असती. साहजिकच हत्यारं हातात असल्यामुळे जयेश सोडून इतर तिघे उजवे होते. त्यामुळेच कदाचित गोळी मारण्यासाठी सुऱ्या भाऊ आपल्याला सोडून इतर तिघांना प्रथम प्राधान्य देऊ शकतो, असा अंदाज जयेशने त्या तेवढ्याश्या वेळात लावला.

साहजिकच हा जर तरचा प्रश्न होता. ही आजवरची खूप मोठी रिस्क होती. साक्षात मृत्यू समोर उभा होता आणि त्या अवस्थेतही जयेशने गँबलींगचा डाव खेळलाचं...

चौघेही पुढ्यात येऊन ठेपेपर्येंत सुऱ्या भाऊची रिव्हॉल्व्हर फिरली होती आणि गोळ्यांचा आवाज आला होता.

"ठोंऽऽ... ठोंऽऽ... ठोंऽऽऽ..."

कानठिळ्या बसवणाऱ्या त्या आवाजांचे प्रतिध्वनी विरत नाहीत, तोपर्येंत गझलची दोन्ही माणसं जाग्यावरच आडवी पडली होती. तिसऱ्या गोळीने गझलच्या खांद्याचा वेध घेतला होता. ती विव्हळून मागे धडपडली. एव्हाना जयेश सुऱ्या भाऊच्या पुढ्यात पोहचला होता. अखेरची गँबलींग पथ्यावर पडली होती, अंदाज बिलकुल तंतोतंत खरा ठरला होता. सुऱ्या भाऊने पुन्हा ट्रिगर ओढण्याचा प्रयत्न केला परंतु आता रिव्हॉल्व्हर मोकळं झालं होतं.

"सुऱ्या... बंदूकीच्या गोळ्या आणि तुझी वेळ.. दोन्ही संपलेत..." जयेशच्या स्वरांत जरब आणि चेहऱ्यावर कमालीचा खुनशीपणा अवतरला होता.

'धाप्प... धाप्पाक... ढुब्ब...' सुऱ्या भाऊवर एकामागोमाग एक पंच पडू लागले. मागून आणखी साथीदार मदतीसाठी धावले, परंतू रियाज आणि देवा पुन्हा संकट बनून त्यांच्या मार्गात उभे राहीले. हितेशदेखील त्यांच्यासोबत आला होता. दुसऱ्या बाजूला एकट्या संजयने सुऱ्या भाऊची अर्धी माणसं थोपवून धरली होती. बाकी तिघे देवा, रियाज आणि हितेशशी भिडले होते.

सुरुवातीला गोंधळलेल्या सुऱ्या भाऊने जयेशला आपल्या मजबूत बाहुंमध्ये जखडण्याचा प्रयत्न केला. यावेळी जयेशची चपळाईसुद्धा कामी आली नाही. जयेशवरची पकड आणखी घट्ट करत सुऱ्या भाऊ सर्वशक्तिनीशी त्याचा गळा आवळू लागला. काही क्षण तर काय करावे, हेच जयेशला सुचले नाही. त्या पकडीतून सुटण्याचा प्रयत्न करणाऱ्या जयेशवर सुऱ्या भाऊ आपल्या दुसऱ्या हाताने दणादण बुक्क्या घालत होता. त्या वेदना जयेशच्या चेहऱ्यावर त्रासिक भाव उत्पन्न करत होत्या.

पिस्तूल हातात घेऊ पाहणाऱ्या एकाच्या तोंडावर हितेशची लाथ पडली, तसा तो बोंबलत बाजूला जाऊन पडला. देवाच्या स्फूर्तीमुळे त्याचा प्रतिस्पर्धी दम खाऊ लागला होता. रियाज भाईने आपल्या गुप्तीचे निसटते वार करून शत्रूला घायाळ करून सोडले होते. तर संजयच्या ताकदीपुढे सुऱ्या भाऊचे तीन-तीन शागीर्द अक्षरशः नमले होते.

त्या धुमशःचक्रीत मध्यभागी गझलची माणसे निपचित पडली होती, तर जखमी झाल्यामुळे गझलची अवस्था देखील केविलवाणी होती. गोळी लागल्यामुळे खांद्याजवळून रक्तस्त्राव सुरु झाला होता आणि वेदनेने गझल कण्हू लागली होती.

सुऱ्या भाऊची पकड काहीकेल्या ढिली पडत नाही, हे पाहून जयेशने दुसरी चाल खेळली. त्याने सुऱ्या भाऊच्या पायात पाय घालून त्याचा तोल बिघडवण्याचा प्रयत्न केला आणि त्यात त्याला थोडेफार यशदेखील मिळू लागले. वर उचललेला सुऱ्या भाऊचा हातोड्यासारखा हात जवळ येतोय, हे पाहून जयेशने त्वरा करत मूठ आवळली आणि सुऱ्या भाऊच्या पोटावर जोरदार मुक्का मारला. त्यामुळे गडबडलेल्या सुऱ्या भाऊचा प्रहार निष्प्रभ ठरला आणि जयेशवरची त्याची पकड काहीशी सैल पडली.

मग मात्र जयेशने संधीचा फायदा उचलत सुऱ्या भाऊवर जोरदार हल्ला चढवला. क्षणात उजवीकडून चेहऱ्यावर ठोसा पडायचा, तर दुसऱ्या क्षणी पोटावर गुढघा धडकायचा. एका हल्ल्यावर प्रतिक्रिया देण्यापूर्वी जयेश दुसरा वार करून मोकळा व्हायचा. त्यामुळे वैतागलेला सुऱ्या भाऊ संभ्रमात पडला होता. मुळात चाळीशीकडे झुकलेल्या आणि सिगारेट, दारू अश्या बुऱ्या आदतींच्या आहारी गेलेल्या सुऱ्या भाऊला आता जवान जयेशच्या उत्साहापुढे तग धरणे कठिण वाटू लागले होते.

जयेशच्या तडाख्यांमुळे काही क्षणातच सुऱ्या भाऊ थंडावला, तसे जयेशने आणखी जोर वाढवत सुऱ्या भाऊच्या चेहऱ्याला लक्ष्य केले. धपाधप तोंडावर, डोक्यावर पडणाऱ्या मुक्क्यांमुळे सुऱ्या भाऊ हळूहळू शुद्ध हरपू लागला. त्याचे बटबटीत डोळे हार मानून मिटले गेले. तरीही जयेश थांबला नव्हता. आपल्या आईवडिलांचा, सुलेमान भाईचा चेहरा त्याच्या डोळ्यांसमोर तरळत होता आणि ते आठवताच जयेश अधिक बेफान होऊन आपला राग बाहेर काढत होता. सुऱ्या भाऊला मारता मारता जयेशचे डोळे पाणावले होते.

सगळ्या बदमाशांना बेदम चोप देऊन देवा, संजय, रियाज आणि हितेश जयेशकडे अभिमानाने पाहत होते. परंतू सुऱ्या बेशुद्ध पडल्यावरदेखील जयेश शांत होत नाही, ते पाहून देवा आणि संजयने पुढे जाऊन त्याला कसेबसे आवरले. हितेश आणि रियाजने सुऱ्या भाऊचा संपूर्ण अड्डा तपासून घेतला. गझलची दहा लाख रोकड असलेली बॅग, सुऱ्या भाऊची काही रोकड उचलून रियाज आणि हितेश तिथून बाहेर पडले. गझलला घेऊन जयेश, देवा आणि संजयनेदेखील सुऱ्या भाऊचा तो अड्डा सोडला.

परतीच्या वाटेवर हितेश आणि रियाज मध्येच उतरले आणि एका दुकानात शिरून अज्ञात नावाने पोलिसांना फोन केला. सुऱ्या भाऊचा अड्डा, त्याचे गुन्हे, त्याची माणसे यांबद्दल सारी माहीती त्यांनी पोलिसांना कळवली. जयेशने गझलला घेऊन सरळ हॉस्पिटल गाठले. तिथे थोडीफार वेगळी व्यवस्था करताच विनाचौकशी गझलवर उपचार सुरु झाले.

शेवटी सगळी योजना यशस्वीपणे पार पडल्यानंतरच जयेशने मोकळा श्वास घेतला.

********

गझलला इस्पीतळातून सहीसलामत सोडण्यात आल्यावर जयेशने एकदा तिच्या बंगल्यावर जाऊन तिची भेट घेतली. सुऱ्या भाऊच्या अड्ड्यावरून घेतलेली तिची दहा लाख रोकड असलेली बॅग जयेशने पुन्हा गझलकडे सुपुर्द केली.

"क्या जयेश.. तू पैसे लेकर आया यहा.. मुझे लगा, मेरा हाल जानने आया हैं.." गझलने डोळे बारीक करीत विचारले.

"अरे.. हाल पूछने ही आया था.. सोचा आपके पैसे भी दे दूं.." जयेशने हसत उत्तर दिले.

"चूप कर.. वो पैसे तो वैसे भी मैंने सुऱ्या भाऊ को दिये थे.. अब वो तो जेल चला गया.. तो तू इन्हें अपने पास ही रख.." गझलने पैसे घेण्यास नकार दिला.

"मैं कैसे ले सकता हूं..? ये तो आपके पैसे हैं.." जयेशने हात उडवत असहमती दर्शवली.

"अरे भय.. वैसे भी सुऱ्या भाऊ से बचने के लिये, मैं ये पैसे दे रही थी.. और तुम्हारी वजह से अब मैं सेफ हूं.. देखा जाये तो, इन पैसो पर तुम्हारा ही हक हैं.. इसके अलावा मैं ये भी नहीं भूल सकती, के तुमने दो बार मेरी जान बचायी हैं.." गझलने जयेशला समजावत म्हटले.

शेवटी नाईलाजाने जयेश ती रोकड घेऊन माघारी फिरला. निघण्यापूर्वी जयेशचे मनोमन आभार मानत गझलने त्याला भविष्यात मदतीसाठी कधीही हाक मारण्यास सांगितले. रियाज आणि हितेशने लांबवलेली सुऱ्या भाऊची जवळपास तीनचार लाखांची रोकड जयेश वगळता इतर चौघांत वाटण्यात आली. त्यांचासुद्धा निरोप घेऊन जयेशने बँकेत जाऊन दहा लाखांची रोकड जमा केली. एक एक करून सगळ्या ऑनलाईन कर्जाची रक्कम भरली आणि डोक्यावरचा उरलासुरला भार पुर्णपणे नाहीसा केला. तरीही चार लाखांच्या वर बँकेत उरले होते.

जुगार आणि तंबाखू या कधीही न सुटणाऱ्या व्यसनांना त्याने अगोदरच कायमचा रामराम केला होता. तरीही यापुढे कधीही तसलं पाऊल न उचलण्याची शपथ घेत, अगदी निश्चिन्त होऊन जयेश शेवटी आपल्या खोलीवर आला.

आज त्या वास्तूत त्याला बराच बदल जाणवत होता. असं वाटत होतं की, आईवडील त्याला भेटण्यास तिथे आले होते. एकदोनदा त्याला तसा भासदेखील झाला. कितीतरी वेळ तो आईवडिलांच्या आठवणीत व्याकुळ दिसत होता.

नियतीनेसुद्धा त्याला कुठून कुठपर्येंत आणलं होतं. कधी स्वप्नातसुद्धा विचार केला नसेल, असं धावतं आयुष्य नशिबात आलं होतं. मागच्या काही वर्षांत न जाणो कित्येक उलाढाल्या त्याने केल्या होत्या. रुपालीचं प्रकरण काय, शिर्के गँगशी पंगा काय, त्यांच्याकडून आईवडिलांचा खून, तिथून भिवंडी काय, तिकडचे धंदे तर आजन्म न विसरता येण्याजोगे होते, पुन्हा मुंबई, इथे स्थिरावण्याचा प्रयत्न, अपयश, ऑनलाईन रमी, ऑनलाईन कर्ज, पुरुष वैश्या म्हणून अनुभवलेलं जीवन, रुपालीचा पाणउतारा, संपर्कात आलेल्या बायका, गझलसारखी जीवाला जीव देणारी तृतीयपंथी, सुलेमान भाईचा शेवट, कारस्थानी सुऱ्या भाऊ आणि त्याचा अड्डा आणि शेवटी आपण घेतलेला बदला...

होय.. सूड पूर्ण झाला होता...

जयेशने भूतकाळ आठवून एक उसासा सोडला. एक धावतं, वेगवान आयुष्य आता कदाचित स्थिरावेल असं वाटत होतं. आता पुढ्यात नवं कोणतंही संकट नव्हतं. कदाचित इतके घाव देऊन नशिबाला त्याची दया आली असावी वा त्याच्या आयुष्यातल्या कठीण प्रसंगांचा कोटा आता भरला असावा..

पण शेवटी नियतीच ती...

कधी..

कुठे...

कसं....

आणि काय होईल.....?

कुणास ठाऊक..........?

दोन शब्द :

वाचकमित्रांनो, ऑनलाईन गेमिंग विशेषतः रमीसारखा जुगार आजकाल समाजात झपाट्याने पसरत चालला आहे. शिवाय सामान्य माणसांच्या छोटयामोठया अडचणी सोडवण्याच्या बहाण्याने ऑनलाईन कर्ज देणाऱ्या संस्थांचासुद्धा सुळसुळाट झाला आहे. वरील दोन्ही ठिकाणांहून माणसाला सुरुवातीला भुरळ घातली जाते आणि नंतर अक्षरशः लुटले जाण्याची शक्यता असते. ऑनलाईन जुगार कफल्लक करून सोडतो, तर ऑनलाईन कर्ज अव्वाच्या सव्वा व्याज घेऊन कर्जबाजारी करून सोडतात. हतबल होऊन शेवटी भरकटलेल्या जीवाला आत्महत्येशिवाय पर्यायच उरत नाही.

वृत्तपत्रांमध्ये, टी व्ही वर सर्रास अश्याप्रकारच्या बातम्या येत असतात. विविध माध्यमांतून समाजात जागरूकता निर्माण करण्याचा प्रयत्न केला जातो, तरीही या ऑनलाईन चक्रात रोज नव्याने उडी घेणारे वाढतच आहेत.

सदर कथा याच विषयावर आणि त्याच अनुषंगाने लिहिण्याचा प्रयत्न होता. विषय आणि कथेचा ओघ यांची सांगड घालून लिहिण्याचे आव्हान होते, त्यामुळेच काही ठिकाणी समाजातील वास्तव सांगण्याचा प्रयत्न केला आहे. जर थोडंफार जमलं असेल, तर आपले अभिप्राय जरूर कळवा.

कथा काल्पनिक असली तरी, आशा करतो की वाचकांपर्येंत या विषयामागची तळमळ पोहचली असेल. आपणांस कथा आणि विषय आवडला असेल, तर लिखाण शक्य तितक्या व्यक्तींपर्येंत पोहचवण्यास मदत करा. प्रामाणिकपणे कबूल करतो, की प्रसिद्धी हा हेतू नसून निव्वळ एखादा माणूस खड्ड्यात जाण्यापासून परावृत्त व्हावा हीच इच्छा आहे.

ऑनलाईन गेमिंग वा ऑनलाईन कर्जाच्या जंजाळात अडकलेला एखादा व्यक्ती सुरुवातीपासून कथा वाचत आला असेल आणि खरंच कुणी हे लिखाण वाचून या दलदलीत आणखी खोलवर रूतण्यापेक्षा जिथे आहे तिथेच थांबण्याचा निर्णय घेतला असेल, तर मित्रा.. माझ्या या तुटपुंज्या प्रयत्नाला तू सार्थक केलेस, त्याबद्दल मी तुझा सदैव ऋणी राहीन.

शेवटचं एवढंच सांगतो, भौतिक गोष्टींमूळे आयुष्याचा शेवट करण्याची वेळ कधीही येत नाही आणि निर्णय घेण्याची योग्य वेळ कधीही निघून जात नाही. ज्या क्षणी तुम्ही उठून नव्याने सुरुवात करण्याचा प्रयत्न कराल, तीच खरी योग्य वेळ असते. आयुष्यात चुका होत असतात आणि त्या चुका सुधारण्याच्या असंख्य संधी देखील निर्माण होत असतात. त्यामुळे हार मानू नका.. झगडत रहा.. आयुष्य अधिक सुंदर कसे करता येईल, यासाठी प्रयत्नशील रहा.

तुम्हांला पुढील यशस्वी आयुष्यासाठी खूप साऱ्या शुभेच्छा..