लाल डोळ्यांचा रानबोका | मराठी भयकथा | Marathi Horror Story | Horror story marathi real | Marathi Bhaykatha |

 सुहासच्या अंगणात त्याचा निपचित पडलेला देह पाहून निरागस मनाच्या रुक्मिणीला आतून भरून आले होते. एखाद्या ओढ्याचा बांध फुटून पूर यावा आणि त्याला नियंत्रणात आणणे मानवी प्रयत्नांना अशक्य होऊन जावे तसे तिच्याही इच्छेविरुध्द नकळत तिच्या डोळ्यांतून अश्रू बाहेर पडत होते.

 अंगणात गावातील बरीचशी माणसे गोळा झाली होती. सुहासच्या आईवडिलांना शोक आवरत नव्हता. इतरही नातलगांचा कालवा तिथं सुरु होता.   त्याचाच परिणाम की काय म्हणून रुक्मिणीही भावनाविवश झाली असावी अशी स्वाभाविक सबब समजून रुक्मिणीची आई तिला घेऊन बाजूलाच असलेल्या तिच्या घरी गेली.

  साधारण चौदा वर्षाची रुक्मिणी आणि त्याच आसपासचा सुहास दिवसातले कित्येक तास एकत्रच खेळत असत. त्यांच्यातील निरागस मैत्री दिवसेंदिवस अधिकाधिक घट्ट होत चालली होती. कधी ते अंगणातच बारीकसारीक खेळ खेळत तर कधी बाजूच्या रानात पकडापकडी, लपाछपी खेळत. कधी रानाच्या पल्याड असलेल्या चिंच, आंब्याच्या झाडांकडे आपला मोर्चा वळवत. असं बालपणातलं छान स्वछंदी आयुष्य दोघंही व्यतीत करत होते.

 रुक्मिणीच्या घाऱ्या डोळ्यांमुळे सुहास तिला नेहमी हिरव्या डोळ्यांची मांजर म्हणून चिडवत असे. प्रत्युत्तरात रुक्मिणी त्याला जाडा बोका म्हणत असे. दिवसभर एकमेकांच्या सहवासात असल्याने सुहासच्या मनात रुक्मिणीबद्दल मैत्रीपलीकडचे आकर्षण निर्माण झाले होते. कित्येकदा सुहास त्याच्याही नकळत रुक्मिणीवर छाप पाडायचा प्रयत्न करत असे. रुक्मिणी मात्र सुहासच्या त्या खटाटोपींपासून अनभिज्ञ होती.

 रुक्मिणीला आजची सकाळ अगदी जशीच्या तशी आठवत होती. एका पुडीत चटणीमीठ बांधून घेतलेली रुक्मिणी सुहासला कैऱ्या खाण्यासाठी सोबत यावे, म्हणून हट्ट करत होती. तसं सुहासलादेखील कैऱ्या आवडायच्या, पण घरात वडिलांनी काही काम दिलं असावं म्हणून तो खोळंबला होता.

  थोड्या वेळात वडिलांची नजर चुकवून आणि घरी कोणालाही न सांगता कसंबसं तो मागच्या दाराने बाहेर पडला आणि दोघे रानात कैऱ्या खाण्यासाठी गेले होते. कैऱ्यांच्या नावाने दोघांच्याही तोंडाला पानी सुटले होते. रानातल्या झाडाची कच्ची कैरी दगडाने खाली पाडून, तिला चटणीमीठ लावून, त्याच आंब्याखाली खात बसण्याची मज्जाच निराळी. असल्या आंबटगोड आमिषाने सुहास आणि रुक्मिणी हुंदडत-बागडत पंधराव्या मिनिटाला रानाच्या पल्याड असलेल्या आंब्याच्या झाडाखाली पोहोचले होते.

"बोल मांजरे.. कुठली कैरी पाडू..?" सुहासने हातात दगड घेऊन विचारले.

"मी सांगतीये ती कैरी दगडाने पाडता न्हाय यायची रं जाड्या बोक्या... तबक.. ती तिकडं शेंड्याला हाय बघ ती.." रुक्मिणी सुहासला खिजवत म्हणाली.

"आस्स.. बघच आता नेम माझा.." सुहासने असं म्हणत सर्वात उंचावरच्या त्या कैरीवर नेम धरला. सुसाट सुटलेल्या त्याच्या हातातल्या दगडाने त्या कैरीचा वेध मात्र काही घेतला नाही.

 सुहासने बराच प्रयत्न केला पण रुक्मिणीने दाखवलेल्या कैरीवर काही त्याचा नेम लागत नव्हता. खूप परिश्रमानंतर सुहास थकला तसं रुक्मिणी म्हणाली,

 "जाऊ दे जाड्या बोक्या.. दुसरी एखादी पाड.. कैरी खाऊन जाऊ घरी, लय उशीर होईल न्हायतर.."

 "नाय नाय... आता तर मी तिच कैरी खाणार.." सुहास जिद्दीला पेटला. नेम लागत नसल्यामुळे त्याला आता दुसरा उपाय आजमावायचा होता.

"ये इकडं.. मी झाडावर चढतोय, हात दे जरा.."

"अर्रे.. कश्याला चढतोय.. दुसरी खाऊ की एखादी.." रुक्मिणीने त्याला समजावत म्हटले.

 पण सुहास ऐकण्याच्या पलीकडे गेलेला होता. आंब्याच्या झाडाचा घेर मोठा होता. जराशी हुज्जत घालून त्यानं रुक्मिणीचा आधार घेत, हवेत झोकून पहीली फांदी पकडलीच. झपाझप तो या फांदीवरून त्या फांदीवर जात होता.

 "सावकाश रे.." रुक्मिणी थोडीशी चिंताग्रस्त दिसत होती.

 सुहास खाली उभ्या असलेल्या रुक्मिणीकडे पाहुन हसला. विस्तृत पसरलेले ते आंब्याचे झाड बांधाच्या अगदी कडेला होते. बांधाला लागूनच साधारण आठदहा फूट खोल एक सुकलेला ओढा होता. त्या झाडाच्या फांद्यांचा अर्ध्यापेक्षा जास्त भाग त्या ओढ्याच्या दिशेने झुकला होता. सुहास ज्या कैरीच्या मागावर होता त्या कैरीची फांदीदेखील त्या बाजूलाच होती.

 रुक्मिणी वर मान करून सुहासकडे पाहत होती. गावच्या वातावरणातच वाढला असल्याने सुहास सर्राईतपणे चढत तिथपर्येंत पोहोचला. कैरी चुकून खाली पडली तर वरच्यावर झेलण्यासाठी रुक्मिणी लगबगीने खाली ओढ्यात उतरली. सुकलेला असल्याने ओढ्यातले दगडधोंडे चुकवत ती ठराविक जागेवर येऊन उभी राहीली होती.

 शेंड्याला असलेल्या झाडाची ती फांदी थोडी कमकुवत होती. कसेबसे सुहासने हात लांब करून कैरी तोडली. खाली उभी असलेली रुक्मिणी टाळया वाजवू लागली.

 "हिरव्या डोळ्याची मांजर आता हावऱ्यासारखी हिरवी कैरी खाणार वाटतं..?" वरून सुहासचा चेष्टा केल्यासारखा स्वर रुक्मिणीला ऐकू आला.

"तू अगोदर सांभाळून खाली ये बाबा.. मग खाऊ ती कैरी दोघंपण.." रुक्मिणीची काळजी अजून मिटली नव्हती.

 "घे पकड नीट.. मी खाली टाकतोय कैरी.." असं म्हणत सुहासने ती कैरी खाली सोडली.

 तिचा अंदाज घेत रुक्मिणीने इकडेतिकडे होत अचूक झेल घेतला.

"ये.. जाड्या बोक्या... कैरी भेटली..." रुक्मिणी आनंदाने उड्या मारू लागली.

"येई.... ये..." तिला इतका हर्ष झालेला पाहून सुहासही रंगात आला आणि त्याच फांदीवर आडवा होऊन फांदी हलवू लागला. नेमका तिथे घात झाला आणि फांदी तुटली. साधारण वीसेक फूट उंचावरून खाली पडलेल्या सुहासचं डोकं ओढ्यातल्या एका दगडावर आपटले आणि त्याचा जागीच मृत्यू झाला.

 धक्का बसल्यासारखे रुक्मिणी झोपेतून जागी झाली. तिने जे काही आता पाहीले बस्स तितकेच तिला आठवत होते. सुहास पडल्यावर तिचं डोकंच गरगरायला लागले होते. कधी ती धावत घराकडे आली, कधी आईवडिलांना ती बातमी दिली, सुहासला रानातून इकडे कोणी, कसे आणले तिला काहीच आठवत नव्हते.

 त्या आठवणीने रुक्मिणीचे डोळे पुन्हा भरून आले. रात्र बरीच झाली होती. बाजूला झोपलेल्या आईला कवटाळत रुक्मिणी झोपण्याचा प्रयत्न करत होती.

 अचानक मागच्या दाराकडे काहीतरी पडण्याचा आवाज आला तशी ती दचकली.

 आईकडे पाहीले तर आई गाढ झोपेत होती. वडील  पुढच्या अंगणात झोपत असत म्हणून घरात आतमध्ये दोघीच होत्या. काय झालेय ते पाहण्यासाठी रुक्मिणी उठली आणि मागच्या दाराच्या दिशेने येऊ लागली.

 तिथे येऊन पाहते तर तिला कट्ट्यावरचा तांब्या खाली पडलेला दिसला. तो उचलून पुन्हा कट्ट्यावर ठेवताना रुक्मिणीची नजर आपसूक समोरील खिडकीतून बाहेर गेली. मागची खिडकी नेहमी उघडीच असायची.

 खिडकीबाहेर दोन ठिपक्यांचा प्रकाश तिला दिसला. नवल करत ती थोडं पुढे येऊन त्या दिशेने पाहू लागली.

  समोरचा आकार जवळ जवळ येत मोठा आणि स्पष्ट होऊ लागला होता. खिडकीला लोखंडी गज असल्याने तसं काही आत येऊ शकत नव्हतं, तरीही तो आकार तिच्यापासून काही अंतरावर येताच ती तोंडावर हात दाबून उलट्या पाऊली आईकडे पळाली. छातीवरचं दडपण कसंबसं कमी करत ती आईच्या कुशीत शिरली. चादरीने सर्वांग झाकलं गेलं.

 तिच पहिली वेळ होती जेव्हा रुक्मिणीने 'लाल डोळ्यांचा रानबोका' पाहीला होता.

 दोन दिवसांनी वडिलांसोबत शेतात गेलेली असताना रुक्मिणीला दूरच्या पायवाटेजवळ तो पुन्हा दिसला. काळाकुट्ट आणि तितकाच भीतीदायक असा लाल डोळ्यांचा रानबोका. तिच्याकडेच टक लावून पाहत होता.

 त्याच्या अंगावरले काळेभोर केस काट्यासारखे ताठले होते. झुपकेदार मिश्यांवरून जीभ फिरवत असताना त्याची मान विशिष्ट कोनात एकदा डावीकडे तर एकदा उजवीकडे वळत होती. इतर बोक्यांपेक्षा तो मोठा, धाकट शिवाय भयानक वाटत होता. इतक्या लांबूनही त्याची भेदक नजर रुक्मिणीला तप्त भासत होती. असं वाटत होतं की जणू ते त्याचे डोळे नसून लाल उष्ण निखारे असावेत.

 रुक्मिणी साहजिकच त्या विखारी नजरेचा अधिक काळ प्रतिकार करू शकत नव्हती. तिने आजूबाजूला शोध घेण्यासाठी नजर फिरवली पण वडील जवळपास कुठेच दिसत नव्हते. आता मात्र रुक्मिणी सपशेल घाबरली. लाल डोळ्यांचा तो रानबोका आयत्या संधीची वाट पाहत असल्यासारखा जागचा हलला आणि सावधपणे तिच्या दिशेने कुच करू लागला.

  या प्रसंगात तर रुक्मिणीची दातखीळच बसली. तिच्या तोंडातून शब्दच फुटत नव्हते, नाहीतर तिने ओरडून वडिलांना बोलावले असते. लाल डोळ्यांचा तो रानबोका काही पाऊलेच पुढे आला असावा तेवढ्यात रुक्मिणीने घराच्या दिशेने धूम ठोकली. चौदा वर्षांची रुक्मिणी त्या बोक्याच्या अस्तित्वानेच जाम भेदरून गेली होती.

 घरी पोहचून आईला पाहताच तिच्या जीवात जिव आला. आईला तो प्रसंग सांगण्यासाठी तिने जीभ टाळूला लावलीच होती पण आता नेमकं काय आणि कसं सांगायचं या संभ्रमात ती पडली.

 'तो फक्त एक रानबोका आहे. आपण का त्याला एवढं घाबरतोय..? तो दिसायला खत्रूड दिसत असला म्हणून काय झाले, त्यात भीती वाटावी असं काय विशेष आहे..? आणि हा आलाय तरी कुठून.. असा अचानक एकदोन दिवसांपासून दिसतोय तो..'

 मनात कितीही असलं तरी रुक्मिणी तिच्या मनातली भीती आत्ताच आईला सांगू शकत नव्हती. खरंतर हा प्रकार काय आहे, हेच तिला कळत नव्हतं.

 त्याच दुपारी रुक्मिणी गायीला पाणी देण्यासाठी घराशेजारच्या गोठ्यात गेली. गाईच्या पुढ्यातला चारा संपला होता. गोठ्यातील वरच्या माळ्यावर वैरणीच्या पेंड्या व्यवस्थित रचून ठेवल्या होत्या. रुक्मिणी शिडीवर चढून एक पेंडी काढू लागली. शिडीच्या शेवटून दुसऱ्या पायरीवर उभ्या असलेल्या रुक्मिणीने हात लांब करून पेंडी आपल्याकडे खेचली तर खरी पण क्षणात तिचे डोळे भयाने विस्फारले गेले.

 पेंडीच्या मागं लपलेला लाल डोळ्यांचा तो रानबोका खुशीनं जीभल्या चाटत तिच्याकडे पाहत होता.

"वो..वव.. येतीस ना माझ्यासंगं..." विषारी प्रेमाची कठोर आणि भयावह साद त्या शब्दांतून घातली गेली होती.

 काळीज गोठवणारे ते दृश्य आणि तो भेसूर आवाज ऐकताच आधीच गर्भगळीत झालेली रुक्मिणी तिथेच मुर्च्छीत झाल्याने शिडीवरून तोल जाऊन खाली पडली.

 ती रात्र वैऱ्याची होती. रुक्मिणी आताश्या कुठे शुद्धीवर येऊ लागली होती. पण अजूनही तोंडातून शब्द फुटण्याच्या पलीकडे ती गेली होती. चिंताग्रस्त आईवडिलांना किती वेळ तिच्या बाजूला बसून झाला होता कुणास ठाऊक..?

 रुक्मिणी हालचाल करू लागली तसं तिच्या आईने तिच्या कपाळावरची पट्टी काढून तिच्या तापाचा अंदाज घेऊ लागली. रुक्मिणी अजूनही तापाने फणफणत होती. डॉक्टर कधीचेच तिला तपासून गेले होते. रात्रीपर्येंत ताप उतरण्यासाठी त्यांनी गोळ्याही दिल्या होत्या.

 "उठ बाळा.. थोडं खाऊन घे.. मग झोप शांत.." आईने रुक्मिणीला चुचकारले.

 रुक्मिणीने सुरुवातीला नकारार्थी मान डोलावली पण आईने मायेने डाळभात भरवायला सुरुवात केली तसं तिने थोडंसं खाल्लंच. तेवढ्या वेळात देखील रुक्मिणी काहीच बोलू शकली नाही फक्त डोळ्यांतून आसवे तेवढी बाहेर पडत होती. वडिलांनी तिला बोलतं करण्याचा निष्फळ प्रयत्न करून पाहीला. पण थोडं जेऊन आणि डॉक्टरांनी दिलेल्या गोळ्या खाऊन रुक्मिणी पुन्हा झोपी गेली.

 झोप लागण्याअगोदर तिला खूप प्रश्न सतावत होते. कुठून आलाय हा बोका..? का सतावतोय मला..? तो खरंच त्या बोक्याचा आवाज होता का..? देवा.. काय होतेय हे असं...?

रुक्मिणी अजून लहान होती, साहजिकच तिला पडलेले हे प्रश्न तिच्या निरागस मनाइतकेच साधेभोळे होते. तसल्या गूढ, विचित्र आणि तत्सम धोकादायक बाबींशी तिचा कधी संबंध आला नव्हता. वा तिच्याकडे त्याबद्दल कसलीही ऐकीव माहितीदेखील नव्हती.

 याउलट लाल डोळ्यांचा तो रानबोका घातकी आणि वाईट शक्तींच्या आशीर्वादाने तिथे आला होता. त्याच्या हृदयात प्रेम होते पण त्या प्रेमाला अनैसर्गिक भावनेची किनार होती. रुक्मिणीचा विरह सहन न झालेल्या सुहासच्या कमजोर आत्म्याने अनामिक आणि घातकी शक्तींचे सहाय्य घेतले होते.

 लाल डोळ्यांचा रानबोका म्हणून आलेला सुहास आता तिचा तो बालिश मित्र राहिला नव्हता. त्याच्या रूपाने एक पाशवी शक्ती रुक्मिणीला आपलंस करू पाहत होती. हे निसर्गनियमांत कुठंही बसत नव्हते. लाल डोळ्यांचा तो रानबोका रुक्मिणीसाठी घात घालून बसला होता. तो मोक्याच्या क्षणाची वाटच पाहत होता आणि त्यासाठीच तो रुक्मिणीच्या आसपास वावरत होता.

 अंधारावर असल्या वाईट शक्तींचे साम्राज्य असते. सावज प्राप्त करून घेण्यासाठी निरनिराळे खेळ खेळले जातात. मानवी मनावर मोह पाडले जातात, भ्रम निर्माण केले जातात. जर त्यांच्यापासून बचावाचे उपाय माहित नसतील तर मानवी मन त्यांच्या जाळ्यात अलगद अडकले जाते.

 इथे सावज रुक्मिणी होती. पण तिच्या आसपास इतर माणसेदेखील होती. आज तिचे वडील आतच झोपले होते. रुक्मिणी आईवडिलांच्यामध्ये गाढ निद्रेच्या स्वाधीन झाली होती. तसं पाहायला गेलं तर लाल डोळ्यांच्या रानबोक्यासाठी रुक्मिणी म्हणजे एक सोपं सावज होती. पण सध्या ती आईवडिलांच्या कवचात सुरक्षित होती. म्हणूनच त्यावेळी तिथे एखादा भ्रम निर्माण करणे त्या वाईट शक्तीसाठी निकराचे झाले होते. 

 

  रात्री साधारण बारानंतरची ती वेळ असावी. बाहेर कुणाची तरी किंकाळी ऐकू आली. एकच गलका उडाला. गडबड गोंधळ बराच वाढला तसं रुक्मिणीचे आईवडील उठले आणि काय झालेय ते जाणून घेण्यासाठी बाहेर आले. बाहेर बरीच मंडळी जमली असल्याने आणि रुक्मिणी गाढ झोपेत असल्याने तिच्या आईने बाहेर आल्यावर दरवाज्याला बाहेरून कडी घातली.

  रात्री अंगणात झोपणाऱ्या एका व्यक्तीवर बिबट्याने हल्ला करून त्याला जखमी केले होते. त्या प्रकाराने जवळपास सर्वच जण भयचकित झाले होते. आजपर्येंत कधीच त्यांच्या गावी बिबट्याचे दर्शन झाले नव्हते. म्हणूनच जमलेला जो तो माणूस भेदरलेला होता. जखमी व्यक्तीची विचारपूस आणि पट्टी करण्यासाठी एक दोघे पुढे सरसावले होते. इतक्या रात्री डॉक्टर तरी कुठून आणणार.

रुक्मिणीचे वडील आजचाच दिवस घराच्या आतमध्ये झोपी गेले होते आणि आजच ही घटना घडली होती. बाहेर अशी अनुचित घटना घडली असताना आणि त्यावर तिथे सगळ्यांची चर्चा सुरु असल्याकारणाने रुक्मिणीचे आई वडील तिथे हात झटकून घरी परतू शकत नव्हते. तो प्रसंग आज त्यांच्यासोबतही घडू शकला असता. 

  घरात रुक्मिणीशिवाय कुणी नसल्यामुळे तिकडे आतमध्ये मात्र काळ्या शक्तीचं जाळं विणलं गेलं होतं. गडद अंधाराच्या सोबतीने त्याची दबक्या चालीची सावली संथगतीने रुक्मिणीच्या दिशेने सरकत होती. टवकारलेले त्याचे कान झोपेत असलेल्या रुक्मिणीच्या श्वासाचा ध्वनी टिपत होते. जसजसा एक एक पाऊल पुढे करत तो तिच्या जवळ जात होता तसतसे त्याच्या नाकपुड्या विस्फारू लागल्या. तिचा गंध त्याला अधिकच विकृत करत होता. मोहित झालेल्या त्या दुष्टात्म्याची मान उंचावू लागली.

 तो जवळ येताच रुक्मिणीला गुदमरल्यासारखे होऊ लागले. हवेत कडवट कुजका दर्प मिसळला गेल्यासारखे तिला वाटले. झटकन तिने डोळे उघडून समोर पाहीले. आई बाजूला नव्हती. आसपासच्या अंधारापेक्षाही त्यात चमकत असलेल्या दोन निखाऱ्यांची भीती रुक्मिणीला जास्त वाटली. 

 "वो.... ्व... ्व..... चल.. मी तुला न्यायला आलोय.."  

  घरभर तो भेसूर आवाज पसरला पण त्याचा स्रोत मात्र रुक्मिणीला समजू शकला नाही. यावेळीही तिची गत दुपारसारखीच झाली पण त्या अंधारातूनही थोडंसं सावरत ती दरवाज्याकडे पळू लागली.

 "आई... बाबा... वाचवा... वाचवा...." तिने आर्त किंकाळी फोडली. ती दरवाजा उघडण्याचा प्रयत्न करू लागली, पण त्याला बाहेरून कडी होती. शिवाय एका वेगळ्याच मोहिनीत हरवलेल्या बाहेरच्या जगाला तिचा आवाज कसा ऐकू जाणार?

 "मांजरे... कैरी एकटीनंच खाल्लीस का..."  मागुन तो भेसूर आवाज पुन्हा आला.

 त्या शब्दांनी रुक्मिणी थबकली. सुहासला आठवत ती मागे फिरली. लाल डोळ्यांचा रानबोका मागे घात लावून बसला होता. त्याची टरारुन फुगलेली शेपटी तीव्रतेने वळवळू लागली होती. मिश्यांवरून जीभ फिरवली जात होती. लाल लाल तप्त निखाऱ्यांप्रमाणे असलेले त्याचे डोळे तिच्या अंगाला सौम्य चटके देऊ लागले होते.

 "सुहास... पण सुहास तर लांब गेलाय देवाघरी.. आईनं सांगितलंय मला..."  आता कुठे रुक्मिणीच्या ध्यानात सर्व प्रकार आला. नकळत भीतीने तिने आवंढा गिळला. दरवाज्याच्या बाजूलाच असणाऱ्या खिडकीतून चंद्राच्या प्रकाश तिच्या कंठमणीवर पडला.

 नेमकी तिच वेळ साधत त्याने झेप घेतली आणि अवघ्या सेकंदभरात तिच्या नरडीत आपले सुळे रोवले. त्याच्यातल्या अचाट ताकदीपुढे रुक्मिणी अगदीच कमजोर ठरली. रुक्मिणीच्या उष्ण लालबुंद रक्ताने आपले तोंड माखवलेला तो, तिची केविलवाणी फडफड थांबताच शांत झाला.

 त्याने मान वर केली तसे बाहेरून येणारा चंद्राचा प्रकाश त्याच्या डोळ्यांवर पडला. लाल डोळ्यांचा तो रानबोका खरंच विद्रुप आणि भयानक भासत होता.

समाप्त

ऐका : लाल डोळ्यांचा रानबोका | भयकथा |