शांतीची हद्द - भाग दोन | मराठी भयकथा | Marathi Horror Story | Horror story marathi real | Marathi Bhaykatha | भयकथा |
अकरा वर्षांअगोदर माझे गाव मला अत्यंत प्रिय असे होते. उन्हाळ्याच्या सुट्ट्या लागल्या रे लागल्या की बाबांबरोबर गावी यायचो. मग दोन महिने तरी गावी खूप धमालमस्ती करायचो. गावचा निसर्ग, डोंगर, नद्या, शेतं, झाडं सगळं सगळं आपलंसं वाटायचं. गावची इतकी ओढ असूनही त्या वर्षी मी मुंबईला परत जाताना मनोमन ठाम निश्चय केला होता की पुन्हा कधीही गावी परतायचे नाही. ती घटना इतकी अभद्र, अप्रिय अशी होती की मला गावाबद्दल अक्षरशः भीती वाटू लागली होती.
दहावीनंतरच्या सुट्टीत मी गावी मस्त मज्जा करत होतो. वाडीत आम्हा मुलांचा दिवसभर नुसता धिंगाणा चालायचा. दिवसा खेळून दमल्यावर संध्याकाळी भूक सपाटून लागायची आणि लौकर जेवून मग रात्री पुन्हा आम्हा मुलांची मैफिल जमा व्हायची. गाण्याच्या भेंड्या, रोचक विषयांवर गप्पा रोजचेच होते. भुताखेतांच्या गोष्टी सांगितल्या जायच्या. कधीकधी त्यात मोठी माणसेही भाग घ्यायचीत. मोठ्या माणसांकडून 'शांती' ची कहानी तर मी पहिल्यांदा त्याच गप्पांतून ऐकली होती पण तो गप्पांचा एक विषय होता असं समजून मी पुन्हा त्याबद्दल साफ विसरून गेलो होतो.
त्याकाळी दर सोमवारी आम्ही मुले संध्याकाळी सहा वाजण्याच्या सुमारास गावाबाहेरच्या शंकराच्या मंदिरात जायचो. अंधार पडण्याअगोदर पुन्हा एकत्रच घरी परतायचो. गावातून परत वाडीच्या दिशेने येताना सर्वजण एकत्र असल्याने कधी जरासा अंधार जरी पडला तरी काही वाटायचे नाही. रमतगमत गप्पा मारत आम्ही कधी घरी पोहचत असू, ते बऱ्याचदा ध्यानात देखील यायचे नाही.
परंतु त्या सोमवारी नेमके काही योगायोग जुळून आले आणि काही कारणास्तव माझ्या सवंगड्यांना गावातच त्यांच्या नातेवाईकांकडे थांबावे लागले. शिवाय त्यांच्या नातेवाईकांच्या गोंधळात नेहमीपेक्षा जास्त वेळ लागला. याचाच अर्थ आता गावातून वाडीकडे मला एकट्यालाच जावे लागणार होते. रात्रीचे साडेआठ वाजून गेले होते, अंधारही बऱ्यापैकी पडला होता. मित्रांसमोर मी शूरवीर असल्यासारखे भासवत निघालो तर खरा पण प्रसंग नेमका काय आहे याची कुणकुण मला गाव विहिरीजवळच जाणवू लागली होती.
गाव विहिरीवर त्या वेळेला पाणी भरायला कुणीही नव्हते. पण तरीही माझ्या कानापर्येंत तिथला नेहमीचा पाणी काढण्याचा "कुचई...कुचई...कुच..." अश्या आवाजाचा भास झाल्यासारखे वाटत होते. काही अंतरावरच्या पिंपळावर वटवाघूळांना रात्रीचा आरंभ झाल्याची चाहूल लागली होती. हातांच्या बोटांवर मोजता येऊ न शकणारी ती खूपशी पाखरं अंधारात इकडून तिकडे झेपावू लागली होती. काही वटवाघुळे अजूनही उलटी लटकली होती. त्या पक्ष्यांचे कर्णकर्कश्श आवाज वातावरण भीतीदायक बनवण्याचा प्रयत्न करत होते.
माझ्या मनात तेव्हापर्येंत तरी भीतीचा उगम झाला नव्हता. मी आपला शांतपणे आपल्याच विचारांत मार्गक्रमण करत होतो. गावाकडच्या रात्रीतील शांततेतदेखील खरेतर कुजबुज सुरूच असते, फक्त ती ऐकण्यासाठी आपले कान सरावलेले असायला हवेत. रस्त्याने चालताना आतापर्येंत निसर्गातले आणि रोजचे परिचित असे आवाज कानी ऐकू येत असल्याने काही विशेष वाटत नव्हते. परंतु जेव्हा ज्योतिबाचे मंदिर मागे पडले तेव्हा पहिल्यांदा माझ्या कानावर घुबडाची "घूक... घूक... " ऐकू आली आणि त्याक्षणी माझ्या सर्वांगावरुन भीतीची लहर सळसळून गेली.. अंगावर अक्षरशः काटा आला.
हा प्रकार भलताच आहे.. कारण.. कारण.. मुळात आमच्या गावी घुबड मी कधी पाहिलेच नव्हते. निसर्गाविषयीचे माझे कुतूहल आणि संशोधकवृत्ती जन्मजात होती. झाडांचे प्रकार, प्राणी, पक्षी यांबद्दल पुस्तकांत वाचून, मोठ्यांना प्रश्न विचारून मी मनात आलेल्या कित्येक प्रश्नांची उत्तरे मिळवली होती. ज्याक्षणी माझ्या मेंदूने तर्कशुद्धबुद्धीनी विचार करायला सुरुवात केली, त्याचक्षणी मला गावविहीरीवरची "कुचई.. कुचई... " थांबून तिथून आसपासचं सगळं वातावरण भारावून टाकणारा "छुळंचुळन.. छुळंचुळन.." असा आवाज ऐकू येऊ लागला.
वातावरणातील बदल काहीसा परिचित होता. मी याचा अनुभव अगोदरही घेला होता का..? वा याबद्दल ऐकले होते.. हो.. मी.. मी.. याबद्दल ऐकले होते.. हा नवीन आवाज शांतीच्या बैलगाडीचा होता.
"छुळंचुळन.. छुळंचुळन.." "छुळंचुळन.. छुळंचुळन.." "छुळंचुळन.. छुळंचुळन.." "छुळंचुळन.. छुळंचुळन.." "छुळंचुळन.. छुळंचुळन.." "छुळंचुळन.. छुळंचुळन.."
"फटाक्कक... छट्ठट..." मधूनच चाबकाचे फटकार घुमू लागले.
शांती... हो.. शांती.. माझा पाठलाग करत होती... तिच्या बैलगाडीतून.. तिच्या बैलगाडीची घुंगरे.. कसली जहरी नादमयी झुनझुन ती.. आह्ह.. कर्णकर्कश्य... अक्षरशः.. जहरी.. ! भेदक.. ! काळीज गोठवणारी.. अशीच..!
मला मोठ्या माणसांनी सांगितलेले किस्से आठवले.. शांती.. तिची बैलगाडी.. पाठलाग.. आणि तिच्या तावडीत सापडल्यावरची शिक्षा.. शांतीच्या तावडीत सापडलेला माणूस आजतागायत वाचला नाही. ठार वेडा होऊन तो एकदोन दिवसांत कुठल्या ना कुठल्या रहस्यमयी पद्धतीने जग सोडून जायचा. गावात अशी बरीच उदाहरणे होती, जी शांतीच्या कचाट्यात अलगद सापडली होती. त्यांच्या कहाण्या मी ऐकून होतो, परिस्थिती हाताबाहेर जाण्याअगोदर निश्चितच मला तिथून निसटायचे होते.. बापरे.. कसल्या भयानक संकटात अडकलो होतो मी... कोण वाचवणार मला.. कसं शक्य आहे आता यातून पुढे जाणे.?
मी मनाचा हिय्या केला.. आजपर्येंत ऐकलेल्या कहाण्यांतून हे स्पष्ट होते की शांती पाठलाग करते पण ते फक्त बाबूच्या गिरणीपर्येंत.. त्यापुढे ती जाऊ शकत नाही. बाबूची गिरण हीच हद्द आहे, शांतीने ती गिरण कधीही पार केली नव्हती.
एव्हाना मागून पहिल्यांदा तो अनैसर्गिक आवाज कानी पडला..
"मेलास.."
काळीज गोठवणारा तो आवाज मी आजन्म विसरू शकत नाही. हा आवाज फक्त सावजासाठी होता. सावजाव्यतिरिक्त तो आवाज इतर कुणालाही ऐकायला जातं नसे. ज्याअर्थी मला तो आवाज ऐकायला आलाय त्याअर्थी शांतीची नजर आज माझ्यावरच होती.
तो विचार मनात आला आणि जीवाच्या आकांतानी मी पळत सुटलो. मी जोतिबाचे देऊळ पार केले होते आणि शांतीची बैलगाडी गावविहीरीजवळ होती त्यामुळे मला शक्य तितक्या लौकर बाबूची गिरणी गाठायची होती. मोठ्या माणसांकडून अगोदर ऐकल्याप्रमाणे बाबूची गिरण हद्द होती. ही हद्द शांतीसाठी होती. शांती रात्रीअपरात्री गावविहीरीपासून ते बाबूच्या गिरणीपर्येंत जो कुणी कचाट्यात सापडेल त्याला पछाडायची.
तो घातकी आवाज ऐकू आल्याबरोबर मी कमालीचा भेदरून गेलो होतो. पण असं हातपाय गाळून टाकणं म्हणजे उघडपणे मृत्यूच्या जबड्यात प्रवेश करण्यासारखं होतं. मी शक्य तितकं मनाला सावरलं आणि ताळ्यावर आणलं. मागून एव्हाना "छुन..छुन..छुळंळ...छुननं..." शांतीच्या बैलगाडीवरचे घुंगरू एका विशिष्ट प्रकारची ध्वनीनिर्मिती करत होते. रात्रीच्या शांततेला आणि चहूबाजूंनी मोकळ्या असलेल्या त्या परिसरात ती "छुन.. छुन.." घुमत घुमत प्रतिध्वनी निर्माण करत होती.
त्याक्षणी एक दोन घटकेचा अवधीही थांबून थांबून प्रतीक्षा करायला लावत असल्यासारखा भास होत होता. वेळ निकराची होती आणि यावेळेची एवढी ही वेळ निभावून नेण्यासंबंधी मी मनातल्या मनात देवाजवळ प्रार्थना करत होतो. मागून येणारे चित्रविचित्र आवाज ऐकून मी अजूनच जोरात पळू लागलो होतो. ते आवाज त्यावेळी फक्त माझ्या कानांसाठीच होते याची मला खात्री होती आणि मदतीसाठी मी कितीही आरडाओरडा केला तरी आसपासच्या त्या भारावलेल्या विशिष्ट परिघाबाहेर माझा आवाज जाऊ शकत नव्हता.
शांतीच्या बैलगाडीचा वेग जास्त असावा कारण ते आवाज क्षणाक्षणाला जवळ येऊ लागले होते.
"छुनछुन छुनछुन..."
"कुचई...कुचई...कुच... कुचई...कुचई...कुच..."
"घूक... घूक..."
"मेलास... मागं वळू नकोस... हाहाहाहा....."
जीव मुठीत धरून मी जी धूम ठोकली आणि बाबूची गिरण पार करूनच दम घेतला. जरा श्वास भरावा म्हणून गुडघ्यावर हात ठेऊन वाकलोच होतो की मागून मस्करी केल्यासारखा कुत्सित छद्मी हास्याच्या आड दडलेले विखारी शब्द कानावर पडले...
"वाचलास...!"
क्रमशः
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: