सोनकळी बाई आणि जिन्न | मराठी भयकथा | Marathi Horror Story | Horror story marathi real | Marathi Bhaykatha |

 

  सोनकळी पितांबर तुंगारकडे बाई म्हणजे गावातले एक वजनदार व्यक्तिमत्व होते. नावही लांबलचक, शरीरानेही भक्कम आणि कर्तृत्व तर त्याहून मोठे होते. त्यांना पाहताच एखाद्या पुरुषालाही धडकी भरेल अशी त्यांची शरीरयष्टी होती. सहाफुटी मूर्ती, भरभक्कम खांदे, एकएक हात म्हणजे भला दंडुकाच जणू. रुंद चेहरा, लांब सडसडीत कमरेपर्येंत पोहोचणारे केस, किंचितसे बाहेर डोकावणारे जाड कान, दाट भुवया त्यावर कहर म्हणजे त्यांची करारी नजर, डोळे म्हणजे अंगार फेकल्यावानी.. जळजळीत.. जहरी..!  

 पितांबर धन्याने बराचसा पैसा कुटुंबासाठी जमा करून ठेवला होता. गावातल्या मोजक्याच मोठ्या वाड्यांपैकी एक त्यांचा होता. पत्नीवर त्यांचा विशेष जीव होता, म्हणूनच सोनकळीबाईंचे भारदस्त अंग दागदागिन्यांनी नेहमी मढवलेले असायचे. पितांबर धन्याची तशी इच्छाच होती. "माझी सोना मला कायम सोन्यात दिसायला हवी" असे नेहमी ते आपल्या पत्नीला म्हणत. 

 गळ्यात दोन-तीन प्रकारचे हार, कानातले वजनी डूल, दोन इंची नथं, दोन्ही हातातल्या बांगड्या, कडे, अंगठ्या, कमरपट्टा, पायात अजून कायकाय प्रकार, भरजरी साडी, कपाळावर रुपयाचा छाप देऊन कोरवलेलं कुंकू.. किती वर्णावे.. या सर्व आभूषणांनी सोनकळी बाईंचे रूप किती साजेसे वाटायचे. जणू देवीचा एखादा अवतार आपल्या खऱ्या रूपात समोर यावा असा. इतरांहून कितीतरी निराळा, तसेही त्या गावात कुणीही सहाफुटी माणूस नव्हताच. मग साऱ्यांसाठी सोनकळी बाई म्हणजे गावातील प्रमुख अशी व्यक्ती होती.

गावची लोकसंख्या साधारण हजार दीडहजार. गावातली लोकं गुण्यागोविंदानं नांदत होती. एखाद्या सर्वसामान्य गावाप्रमाणेच त्यांचे गावही होते. म्हणजे फारसं नावाजलेले नाही, विशिष्ट असं काही नाही. गावात पोलिसांचे आगमन क्वचितच कधी खबरबात जाणून घ्यायला म्हणून झाले तर व्हायचे. कधी चुकून काही वाद वगैरे झालेच तर गावकरी सोनकळीबाईंच्या सल्ल्याने ते मिटवून घेत असत. सोनकळीबाईंकडे हा मान आपसूकच आला होता. त्या फारश्या शिकलेल्या नव्हत्या, ना त्या गावच्या सरपंच होत्या ना त्या संबंधातली एखादी निवडणूक वगैरे कधी गावात झाली होती. सोनकळी बाई देवधर्मात विशेष ध्यान देऊन असायच्या.

  एकंदर गावचे लोकं साधेसरळ आयुष्य जगत होते आणि त्यांच्या मनात सोनकळीबाईंविषयी आदर होता. शिवाय ज्या काही अपवादात्मक तुसड्या व्यक्ती होत्या त्या ही सोनकळीबाईंना टरकून होत्या. इतकेच काय स्वतः पितांबर धनीदेखील सोनकळीबाईंचा शब्द खाली पडून देत नसत. तसं पितांबर धनी सोनकळी बाईंपेक्षा ठेंगणे होते. पण पत्नीच्या शब्दाला मान देण्यामागे त्यांचे निस्सीम प्रेमच होते.

 या दाम्पत्याचे वय साधारण पंचेचाळिशीच्या आसपास असावे. त्यांच्या सुखी संसारात दोन मुलांचा समावेश होता. पैकी थोरला मुलगा रमेश बाजूच्याच गावात सरकारी नोकरीत होता. रमेश वर्णने सावळा अंगाने बऱ्यापैकी होता पण तरीही उंची पितांबर धन्याप्रमाणे जेमतेमच होती. त्यामुळे सोनकळीबाईंसमोर त्याची अंगकाठी फिकीच होती. बाजूचे गाव मैलभर अंतरावर असल्याने रमेश फटफटीवरून सकाळी जाऊन संध्याकाळी परतायचा. धाकटा सुरेश तालुक्याला शिकायला होता. सुरेश दिसायला उजवा आणि उंचीच्या बाबतीत सोनकळीबाईंवर गेला असला तरी त्याची शरीरयष्टी शिडशिडीत होती. दर शनिवारी सायंकाळी सुरेश घरी यायचा आणि एक दिवस कुटुंबासोबत राहून सोमवारी पहाटे पुन्हा तालुक्याला जायचा. 

*********************************************

 सुरेशने इंजिनिअरिंगला ऍडमिशन घेतले होते शिवाय तालुक्याला शिकत असल्याने शहरी वातावरणाचा त्याच्यावर विशेष प्रभाव पडला होता. तसा सुरेश बऱ्यापैकी साध्या विचारसरणीचा असला तरी आसपासच्या गावातून आलेली मित्रमंडळी, त्यांचे विचार, छंद यांची भुरळ त्याच्या मनावर पडलीच होती. हळूहळू शहरी हवेतल्या लहरींना काहीप्रमाणात स्वीकारून सुरेशनेही नवे छंद आत्मसात केले होते. जसं की कधीमधी सिगारेटच्या धुराची वलयं बाहेर पाडायला त्याला आताश्या आवडू लागलं होतं. हातातलं चकाकतं कडं त्याला मनगटी ताकदीचं प्रदर्शन करण्याचं साधन वाटायचं. हे सर्व त्याने गावात असताना कधी अनुभवलं नव्हतं. मित्रांची गोतावळ सभोवताली असल्यावर त्याच्यासाठी आकाश ठेंगणं व्हायचं.

रविवारची सुट्टी घरी मजेत घालवून त्या सोमवारी जेव्हा सुरेश गावाहून पुन्हा हॉस्टेलवर परतला तेव्हा अगदी गेटवर असतानाच त्याला मागून हाक ऐकू आली.

"सुरेश.." 

सुरेशने मागे वळून पाहिले. एका हाताने खांद्यावरची बॅग सांभाळत गोपाळ घाईतच त्याच्या दिशेने येत होता. गोपाळ दिसायला गोरापान काहीसा ठेंगणा, स्थूल, गोलमटोल होता. हसताना त्याचे गाल खिडक्यांची तावदाने उघडावीत तसे बाहेर पडत असल्याचा भास होत असे. गोपाळ दिसताच सुरेशच्या चेहऱ्यावर आपसूकच स्मित आले. गोपाळ सुरेशचा त्यातल्यात्यात एकदम खास असा मित्र होता. गोपाळ लांबच्या शहरात राहायला असल्याने तो ही शनिवारी घरी जाऊन सोमवारी सकाळी होस्टेलवर परतत असे.

गोपाळला खरेतर घर सोडून इकडे शिक्षणासाठी येऊन राहणं अजिबात पसंत नव्हते. घरची श्रीमंती होती, खिश्यात पैसा खुळखुळत असायचा मग त्यांना आपोआप पाय फुटायचे. नवीन नवीन वस्तू बाळगण्याचा शौक गोपाळला जडला होता. एकुलता एक असल्याने आई त्याच्या बऱ्याचश्या चुका पोटात घालायची. पण वडिलांच्या दबावापुढे त्याचं काही चालायचं नाही. घरापासून जरा लांब ठेऊन बघू काय फरक पडतो का.. या हेतूने वडिलांनीच त्याला शिक्षणासाठी इकडे पिटाळलं होतं.

इकडे आल्यावर सुरुवातीला उदास राहणाऱ्या गोपाळ आणि सुरेशची लौकरच चांगली गट्टी जमली. गोपाळ घरी गेल्यावर प्रत्येकवेळी काहीनाकाही नवी वस्तू बाजारातून घ्यायचाच. सोमवारी परतल्यावर त्या वस्तू इकडच्या मित्रांना दाखवायचा.

"काय गोप्या.. कशी गेली सुट्टी..?" सुरेशने विचारले.

"काय सांगू यार.. सुट्टी कुठे निघून जाते कळतच नाही.." गोपाळ खिन्नपणे म्हणाला. 

"चालायचंच रे.. बरं ते जाऊ दे.. यावेळी नवीन काय आणलंय ते सांग.." सुरेशने उत्सुकतेने विचारले.

"यावेळी आणलेय ते खास तुझ्यासाठीच आहे सुरेश.." गोपाळ डोळे चमकवत बोलू लागला.

"अरे वाह.. दाखव मग लौकर.. मलापण बघू दे, माझ्यासाठी तुला खास असं काय भेटलंय.." सुरेश उतावीळपणे म्हणाला.

गोपाळने त्याला फार ताटकळवत न ठेवता खिश्यातून साधारण अडीच इंचाची काचेची अत्तराची डब्बी काढली आणि सुरेशला देऊ केली. फारच सुंदर अश्याप्रकारची डिझाईन त्या डब्बीवर कोरलेली होती. त्या पारदर्शक काचेच्या आतमध्ये हलकी नारंगी छटा असलेले सुगंधी द्रव्य दिसत होते.

सुरेशने झटकन त्या डब्बीचे झाकण उघडले आणि नाकाजवळ घेऊन वास घेतला. एक दोन क्षण डोळे बंद करून त्याने स्वर्गसुखाचा अनुभव घेत असल्यासारखे हावभाव केले.

"अहाहा.. कसला जबरदस्त सुगंध आहे यार गोप्या..!" सुरेशने अत्तराची तारीफ करत म्हटले.

"आहे ना कडक यार..? महागातला आहे हा अत्तर.. मुश्किलीने मिळवला. मला माहित होते आपली आवड एक नंबरच असणार.." गोपाळ शेठगिरीचा भाव चेहऱ्यावर पसरवत बोलत होता.

काहीवेळ इकडच्या तिकडच्या गप्पा करून ते दोघेही आपल्या इतर कार्यक्रमात गुंतून गेले. रूमवर आल्यावर सुरेशने पुन्हा एकदा ती डब्बी उघडून त्यातील सुगंधाचा आस्वाद घेतला आणि त्या डब्बीकडे पाहत तो मनोमन सुखावला.

 सुरेशने आपल्या बॅगेच्या आतल्या कप्प्यात ती अत्तराची डबी सुरक्षित ठेऊन दिली होती. रोज सकाळी थोडे थोडे अत्तर तो अंगावर, कपड्यांवर शिंपडून रूममधून बाहेर पडायचा. त्याच्या अत्तराचा सुगंध सर्वच मित्रांना आवडला होता. बऱ्याच मित्रांनी आपल्यासाठी पुढच्या आठवड्यात तसलाच अत्तर गोपाळला आणण्यासाठी सांगितले.

बघता बघता तो आठवडा संपत आला. शनिवारची दुपार टळली आणि घरी जाण्याची सर्व तयारी करून सुरेश रूमबाहेर पडलाच होता की, त्याला ती अत्तराची डब्बी आठवली. एकदा बाहेर पडल्यावर पुन्हा आत जावे की नाही या विवंचनेत तो दाराबाहेरच एक दोन क्षण घुटमळला. 'जाऊ दे काही होत नाही' असा विचार करून त्याने दरवाज्याच्या चौकटीवर पाय ठेवलाच होता की,

"आच्छ.. छ.. च्छी...."

'अर्रर्रर्र...' सुरेशच्या मनात अपशकुणाची शंका डोकावली. कितीही शाळा शिकली तरीही घरातल्या शिकवणुकीमुळे त्याची असल्या गोष्टींवर थोडाफार श्रद्धा होतीच. आईच्या म्हणण्यानुसार अश्या बाबी आपले मानसिक बळ, आत्मविश्वास कमी-जास्त करण्यास कारणीभूत ठरत असतात. पण असं असले तरी आता उशीर करून चालणार नव्हते. 'छानपैकी अत्तर लावून घरी जाऊ आणि बसमध्ये, घरामध्ये सगळ्यांना त्याच्या सुगंधाने खुश करू' असा एक साधारण विचार त्याच्या मनात आला. मग काय, आत जाऊन अंगात चढवलेल्या कपड्यांवर सुरेशने बऱ्यापैकी अत्तर शिंपडले. तीन चार तास तरी तो सुगंध दरवळला पाहिजे या हिशेबाने त्याने हातावर, मानेला, कपड्यांवर मुक्तहस्ताने त्या अत्तराची उधळण केली. घाईघाईतच तो रूममधून बाहेर पडला.

************************************************

हातावर बसलेल्या डासाला हटकत सुरेश आपला उजवा कान खाजवत बसला होता. एसटी स्टॅण्डवर नेहमीसारखीच वर्दळ दिसत होती, पण सुरेशचं तिकडे लक्ष नव्हतं. सायंकाळी सहा वाजताची बस चुकल्याने एक तास वाया जाणार होता. पुढची बस सात वाजून दहा मिनिटांनी येणार होती. सूर्य मावळतीला जात असल्याकारणाने वर आकाशात संध्याकाळची तांबूस छटा पसरू पाहत होती. पाखरांची घरट्याकडे जाण्याची घाई त्यांच्या किलबिलाटातून स्पष्ट होत होती.

 पाच-दहा मिनिटे उशिरा का होईना पण एकदाची एसटी आली. सुरेश घाईघाईतच बसमध्ये शिरला. बसमध्ये मोजून सातआठ प्रवासी असावेत. आत जाऊन सुरेश पाचव्या खिडकीजवळ जाऊन बसला. साधारण पाऊण तासात बस तालुक्याच्या आसपासचा शहरी रस्ता सोडून खेड्यांकडे जाणाऱ्या कच्च्या रस्त्याकडे वळली. खेड्यातल्या रस्त्यांची दुर्दशा आणि जागोजागचे खड्डे अक्षरशः त्या एसटीच्या मजबुतीची परीक्षा घेत होते. आतापर्येंतच्या प्रवासात अधूनमधून डुलकी घेणारे एक-दोन प्रवासी त्या खडखडाटाने जागे झाले होते. पण अजून पहिले गाव आलेसुद्धा नाही आणि अचानक धक्के देत एसटी बंद पडली.

  बरेच प्रयत्न करून झाले तरी बस काही सुरु होत नव्हती. रात्रीचे आठ कधी वाजले कळलेच नाही. सुरेशने घड्याळ पाहीले, तेव्हा त्याला समजले की अर्धा तास बस सुरु होण्याची वाट पाहण्यात वाया गेला होता. ही शेवटची बस असल्याकारणाने मागून दुसरी बस येण्याची शक्यताच नव्हती. हळूहळू उरलेसुरले प्रवासी पांगू लागले तसं नाईलाजाने सुरेशने पायीच घरी जाण्याचा निर्णय घेतला.

 सुरेशचे गाव अजून दोन किलोमीटर दूर होते. पायी चालत चालत तो निघाला. साधारण अर्ध्या किलोमीटरपर्येंत दोन-तीन प्रवासी सोबतीला पुढेमागे होते. पण त्यानंतर मात्र एक वळण असे आले जिथून पुढे सुरेशला एकट्यानेच जावयाचे होते.

 गावाकडचा भाग असल्याने अंधार बराच दाटून आला होता. रस्त्याच्या दुतर्फा असलेली झाडे वाऱ्याच्या तालावर डुलत होती. त्यांच्या फांदयातून पानांची सळसळ कानी ऐकू येत होती. दिवसभर भ्रमंतीवर करून थकलेले पक्षी बहुधा गाढ झोपले असावेत, कारण इतक्या वेळात कुठूनही पक्ष्यांचा आवाज येत नव्हता. रस्त्यावर दिवे वगैरे यांची कसलीही सोय नव्हती, त्यामुळे एका ठराविक अंतरापासून पुढचं सुरेशला काहीच दिसत नव्हते.

 पण तरीही सुरेश आपल्याच नादात चालत होता. अंधाराचं भय त्याला कधीच वाटलं नव्हतं. आता एकटाच त्या निर्जन वाटेवरून जातानासुद्धा त्याच्या डोक्यात हॉस्टेल आणि त्याचे मित्रच होते. त्यामुळे आसपास वातावरणात काय बदल होत आहेत याचे त्याला काहीच भान नव्हते.

  पण सुरेश त्या वाटेवर एकटाच नव्हता. त्याने लावलेल्या अत्तराचा गंध वातावरणात पसरला होता. दूरच्या एका झाडावरून मोठ्या बटनांच्या आकाराचे दोन पाणीदार डोळे सुरेशचा अंदाज घेत होते. तो जवळ येण्याची वाट पाहत होते. अत्तराच्या गंधाने आकर्षित होऊन असीमित आनंद झाल्याप्रमाणे जाड ओठ पसरले गेले होते. त्या उभट आणि रानटी चेहऱ्यावर छद्मी हास्य उमटले होते. एका विशिष्ट जागेवर सुरेश पोहचल्यानंतर पहिल्यांदाच त्या झाडावर हालचाल झाली. या झाडावरुन पुढच्या झाडावर असा पंधरावीस पाऊलांपर्येंत सुरेशचा पाठलाग झाला. थोडीशी का होईना पण लक्षात घेण्याजोगी झाडांची पाने सळसळली, पण सुरेशचं तिकडे लक्ष कुठे होते.

  जसा सुरेश त्याच्या आवाक्यात आला तसं त्याने झेप घेतली आणि... आणि.. ठेच खाल्ल्याप्रमाणे सुरेश धडपडला.

  सुरेशने मागे वळून पाहीले, तिथं वाटेत कुठंही दगड वा तत्सम वस्तू नव्हती ज्यामुळे त्याला ठेच लागली असावी. आश्चर्य व्यक्त करत सुरेश पुन्हा चालू लागला. भय नावाची गोष्ट अजून त्याच्या मनात आलीच नव्हती.

 साधारण नऊच्या नंतर तो घरी पोहचला.

 सुरेशच्या उशिरा येण्यावर घरात सर्वांना नवल वाटत होते, पण त्याने बस बंद पडल्याचे कारण सांगितल्यावर कुणी फारसं मनावर घेतलं नाही. सोनकळीबाईंनी प्रेमाने त्याला जवळ घेतले. 

 "आई.. खूप भूक लागलीय.." सुरेश इतकंच म्हणाला.

 "व्हय बाळा.. जा अंघोळ करून ये.. मी सगळ्यांनाच वाढतेय.

  रमेश सुरेशकडे पाहून मंद हसत होता. पितांबर धनी दोन्ही भुवया जवळ आणत सुरेशला न्याहाळत होते. आज पोरगं आल्याआल्या पायावर पडलं नाही याचं त्यांना विशेष वाटत होतं. पोराचं काय बिनसलंय, याचं कोडं त्यांना पडलं होतं. पण जेवतानाच्या वेळी त्यांना या कोड्याची उकल होणारच होती.

 पुढ्यात वाढलेल्या ताटाकडे पाहत सुरेशचा चेहरा खुलला होता. एक एक जिन्नस त्याच्या जिभेवर पाणी आणू पाहत होते. जवळ बसलेल्या कुटुंबाचे कसलेही भान न ठेवता तो पुढ्यातल्या ताटावर तुटून पडला.

 सोनकळी बाई कौतुकाने सुरेशला वाढत होत्या. पितांबर धनी आणि रमेश स्वतःचं जेवण थांबवून आ वासून सुरेशकडे पाहत होते. सुरेश मात्र खाली मान घालून बकासुरासारखा खातच होता. हो हो म्हणता सात भाकऱ्या त्यानं एकट्यानेच संपवल्या.

  जेव्हा टोपलीतल्या भाकऱ्या संपून भाताचा टोप रिकामा होण्याच्या मार्गावर होता तोपर्येंत इतर तिघांच्या चेहऱ्यावरचे आश्चर्याचे भाव जाऊन त्यांची जागा चिंतेने घेतली होती. अजून सोनकळी बाईंनी तर स्वतःला वाढले सुद्धा नव्हते. पितांबर धनी आणि रमेश दोन घासच खाऊन समोरचा प्रकार पाहत बसले होते.

 लगबगीने सोनकळी बाईंनी दुसऱ्या टोपात भात लावला आणि भाकरी थापण्यासाठी पीठ काढू लागल्या. अजूनतरी त्यांच्या मनात कुठल्याही शंकने जन्म घेतला नव्हता.

 "आई... अजून भात दे.." सुरेशच्या आवाजात जराशी आज्ञा होती.

"काय रं.. तिकडं जेवण भेटत न्हाय व्हयं.." पितांबर धन्यानी दरडावून विचारले.

 सुरेशने एकवार पितांबर धन्याकडे पाहीले आणि काहीच न बोलता तो गालातल्या गालात हसला. एव्हाना पहिल्या टोपातला उरलासुरला भातही संपला होता, पण तृप्तीचा ढेकर अजून काही सुरेशने दिला नव्हता.

 "सुऱ्या.. आबा काय विचारतायत..?" रमेशने सुरेशच्या मांडीवर हात ठेवत विचारले.

 सुरेशच्या पुढ्यातलं ताट रिकामं झालं होतं. इकडं तिकडं पाहत सुरेश मान डोलावत होता. त्याची नजर एका जागेवर स्थिर होतं नव्हती. अचानक झटका बसल्यासारखा त्यानं रमेशचा हात तीव्रतेने बाजूला झटकला, तसं रमेश दचकलाच.

 "अयं.. आपल्या नादाला लागायचं नाही हं.." सुरेश म्हणाला.

 घरात आजपर्येंत कधी कुणाशी उलट न बोललेल्या सुरेशचे ते शब्द सोनकळी बाईंना टोचले. त्यांच्या मनात आता वेगळीच शंका उत्पन्न झाली.

 "काय म्हटलास रे... उलटं कोणाशी बोलतोयस.. आ..." पितांबर धन्याने रागात विचारले.

 सुरेशने तिकडे लक्ष दिले नाही.

"आई.. दे ना भात अजून... खूप भूक लागलीय..." सुरेशला राहवत नव्हते. असं वाटत होतं की बऱ्याच दिवसांनंतर त्याला इतके चविष्ट जेवण खायला मिळाले आहे.

  रमेश अजूनही गांगरलेल्या अवस्थेत होता. पितांबर धन्याचा पारा चढला होता.

 "तुझ्या तर..." पितांबर धनी उठलेच होते की,

 "शुह्ह्ह..." सोनकळी बाईंनी त्यांना शांत राहण्याचा इशारा केला.

 त्यांच्या ईशाऱ्याने पितांबर धनी आपला राग शांत करू लागले. सुरेश पुन्हा गालातल्या गालात हसला.

 "देते रं बाळा.. शिजतय अजून.. आज तू पण येणार हे सांगितलं न्हायस ना.. म्हणून कमी बनवलेलं..." सोनकळी बाईंनी शब्दांचा बाण टाकला.

 "व्हयं.. मी सांगितलंच नव्हतं इथं येणार आहे म्हणून.. आता मनसोक्त जेवीन मी.." सुरेश असं बोलला तर खरं, पण सोनकळी बाईंचा डाव त्याच्या लक्षात आला नव्हता.

 "आस्स्स... बस बाळा.. देते हं.." असं म्हणत सोनकळी बाई जागेवरून उठल्या आणि खोलीच्या दरवाज्याकडे गेल्या. दार नीट बंद करून जेव्हा त्या मागे वळल्या तेव्हा त्यांच्या नजरेतला अंगार दिसून आला.

  आतापर्यंत खाली मान घालून गालातल्या गालात हसणाऱ्या सुरेशचा चेहरा मात्र कठोर झाला. त्याची नजर अजून खालीच होती. पण डोळे मात्र गरगर फिरू लागले होते.

 "आई.. दरवाज्या का लावलास.." सुरेशच्या आवाजातला बदल लक्षात येण्याजोगा होता.

 काहीच न बोलता सोनकळी बाई सुरेशच्या जवळ जाऊ लागल्या, तशी त्याची चुळबुळ वाढली. डोळ्यांच्या पापण्या फडफडू लागल्या.. नजर भिरभिरू लागली. तो झटकन उठण्याच्या प्रयत्नात असतानाच सोनकळी बाई ओरडल्या..

 "धरा त्याला.... सुरेश न्हाय तो.."

 अचानक आलेली ती कडक आज्ञा ऐकून पितांबर धनी आणि रमेशने सुरेशला पकडण्यासाठी झेप घेतली. त्यांना चकवत सुरेशने उडी मारली आणि बाहेर जाण्यासाठी दरवाज्याकडे पळू लागला पण त्याच्या वाटेत सोनकळी नावाचं भारदस्त व्यक्तिमत्व उभं होतं.

  सहा फुटी सोनकळी बाईंचा तो निडरपणा पाहून सुरेश त्यांच्या पुढ्यातच एकदोन क्षण घुटमळला. तोपर्यंत मागून आलेल्या रमेशने आणि पितांबर धन्याने सर्वशक्तीनिशी स्वतःला त्याच्या अंगावर झोकून दिले. तोल जाऊन खाली पडलेल्या सुरेशने आपल्या उजवीकडील रमेशला भिंतीकडे उडवले. परंतु पितांबर धन्याने अतिशय चिवटपणा दाखवत त्याचे पाय धरून ठेवले होते. त्यातूनही सुरेश उठण्याचा प्रयत्न करतच होता.

  'हा जर का पुन्हा उठला तर मात्र आपल्या हाती यायचा नाही', असा धावता विचार सोनकळी बाईंच्या मनी यायला आणि त्यापुढची कृती त्यांनी करायला एकच वेळ साधून आली. पुढच्याच क्षणात सोनकळी बाई सुरेशच्या पाठीवर बसल्या आणि आपल्या दणकट हातांनी त्याचे केस घट्ट पकडून ठेवले. पितांबर धन्याने अजूनही आपली पकड ढिली केली नव्हती. रमेशनेही कसंबसं सावरत पुढे येऊन त्याचे हात मागे वळवले आणि मजबूत जोर देऊन त्याला फारशी हालचाल करू दिली नाही. एवढ्या निकराच्या प्रतिकाराने सुरेश हडबडला.

 "सोडा मला.. सोडा..."

 "कोण आहेस तू..." सोनकळी बाईंनी विचारले.

 "आई... मी सुरेश.. तुमचा मुलगा..." ती म्हणाला.

 "खरं सांगतोयस का तुला सोनकळी काय चीज आहे ते दाखवू.." यावेळी सोनकळी बाईंनी त्याला सज्जड दमच दिला.

 "आई.. मी खरंच सांगतोय.. मी सुरेश..." तो काकूळतीला येऊन बोलत होता.

 "रमेश.. सोड तू.. मी धरलंय त्याला.. तू जाऊन डुकराची केसं घेऊन ये... याच्या नरडीतचं कोंबते.. मग बघ कसा बोलतो..." सोनकळी बाईंनी त्याला हूल दिली.

 "नको नको... मी सांगतो... सांगतो.. तुमचा मुलगा मला वाटेत भेटला.. त्याच्या अत्तराचा सुगंध मला खूप आवडला... म्हणून मी त्याच्यात शिरलो.. घरी आल्यावर खूप दिवसांनी चांगलं जेवण भेटलं म्हणून खात गेलो.. खात गेलो..." सुरेशच्या आतला जीन आता खऱ्या आवाजात बोलू लागला होता.

 "हम्म.. मग आता जसा आलास तसंच परत जा.. माझ्या पोराला त्रास देऊ नगस.. नायतर लक्षात ठेव गाठ माझ्याशी हाय..." सोनकळी बाईंच्या चेहऱ्यावर अजूनही कसलीच भीती नव्हती उलट त्या सरळसरळ जीनला धमकी देत होत्या.

  एव्हाना आपण चुकीच्या ठिकाणी आल्याची जाणीव त्या जीनला झाली होती. त्याने माफी मागून तिथून जाण्याचे कबूल केले. बोलता बोलता सुरेश मध्येच गुंगी येऊन झोपून गेला. सोनकळी बाई, पितांबर धनी आणि रमेशने सुटकेचा निःश्वास सोडला.

 सर्वांशी प्रेमाने वागणाऱ्या सोनकळी बाई दुसऱ्या रात्रीपासून रोज पितांबर धन्यामार्फत गावच्या वेशीवर जेवण पाठवतात, जेवण बांधलेल्या कपड्यावर अत्तराचा शिडकाव केलेला असतो. त्याचा गंध घेत तो जीन रोज ठराविक वेळेला त्याच्या जेवणावर ताव मारत असतो.

समाप्त

ऐका : सोनकळीबाई आणि जिन्न | भयकथा |