गँबलर : भाग ३४

असिफचा खून झाल्यावर जयेशला अधिक वेळ घालवायचा नव्हता. लवकरात लवकर कृती करणे आवश्यक होते. नाहीतर शिर्के गँगने एक एक करून जयेशकडील जवळच्या माणसांवर हल्ले केले असते. त्यामुळे असिफला तिथेच सोडून जयेशने ताबडतोब गझलला फोन केला. तिच्याकडून शिर्के गँगबद्दल आवश्यक ती सर्व माहीती मिळवली.

"शिर्के गँग.. लीडर कौन हैं..? कहा रहता हैं..? मुझे पता चाहिये.." जयेश फोनवर म्हणाला.

"शिर्के गँगसे उलझना इतना आसान काम नहीं जयेश.." गझलने जयेशला समजावत म्हटले.

"तुम्हे पता नहीं होगा, पर बता दूं.. शिर्के गँगसे मेरी पुरानी दुश्मनी हैं.. और कल रात उसके दस लोग मेरी वजह से अस्पताल पहुंचे हैं.." जयेशच्या आवाजात जरब होती.

गझल एकक्षण थांबून विचारात पडली आणि पुन्हा बोलू लागली,

"ठिक हैं.. पर मैं तुम्हे अकेले वहा जाने नहीं दूंगी.. कोई अंदाजा भी नहीं लगा सकता ऐसी जगह सुऱ्या भाऊ अपनी टोली के साथ रहता हैं.. और अपनी जगह पर बहुत ही मेहफूस हैं.. सीधे जाकर भीड नहीं सकते.. छुपकर उसके आसपास भी गये, तो भी उसको खबर लग जायेगी.. हमें कुछ और बहाना कर के उससे मिलना होगा.. मैं अपने आदमियों को लेकर तुम्हारे साथ आऊंगी.. उसके साथ हमें संभलकर लढना होगा.."

गझलने जयेशच्या उपकाराची जाण ठेवत त्याला केवळ माहीतीच दिली नाही, तर सुऱ्या भाऊच्या अड्डयावर नेण्याचेसुद्धा कबूल केले. सुऱ्या भाऊने गझलची सुपारी घेऊन तिचा खून करण्याचा प्रयत्न केला होता आणि जयेशमुळेच त्याचा डाव फिसकटला होता. गझलला देखील त्यासाठीच सुऱ्या भाऊशी हिशोब चुकता करायचा होता. म्हणून मग जयेश आणि गझलने मिळून शिर्के गँगविरुद्ध एक जबरदस्त योजना आखली.

*********

"भाऊ.. काम झालं.. पण तिथं माणसं जमली होती.. म्हणून त्याला मारल्यावर आम्ही लगेच निसटलो.. जयेश आपल्यापर्येंत पोहचेल, असं काही आम्ही करू शकलो नाही.." डिग्याने अड्डयावर पोहचल्या पोहचल्या सुऱ्या भाऊच्या कानावर बातमी दिली.

सुऱ्या भाऊने त्याच्याकडे एक कटाक्ष टाकून पुढ्यात बसण्यास सांगितले.

"ह्म्म्म.. ठिक हाय.. कमीतकमी त्याला झटका तरी लागला असेल.. पण तो शांत बसणार नाही.. आपल्यापर्येंत पोहचण्यासाठी तो कुणाचीतरी मदत घेईलच.." सुऱ्या भाऊने तर्क लावला.

"भाऊ.. पण त्याला कश्याला कोण मदत करतंय.. तसंपण आपल्या जागेची खबर साध्या माणसांकडे कुठून येणार..? आणि आपल्यासारखी माणसं एकमेकांना सांभाळून चालतात.. ते काय इकडचा पत्ता जयेशसारख्याला देणार नाहीत.." डिग्या मान हलवीत म्हणाला.

"ह्म्म्म.. मग कसा पोहचेल जयेश इथे..? कायतरी उपाय शोधला पाहीजे..." सुऱ्या भाऊ डोळे बारीक करून शून्यात पाहू लागला.

तितक्यात सोफ्यावरचा फोन वाजला.

स्क्रीनवर 'मांडवली गझल' नाव पाहताच सुऱ्या भाऊच्या चेहऱ्यावर विस्मयाचे भाव तरळले.

"च्या मारी.. ही भवानी मला फोन का करतेय..?" ओठांत पुटपुटत सुऱ्या भाऊने फोन उचलला.

"हॅलोऽऽ..." सुऱ्या भाऊने काहीसा जोर देत संभाषण सुरु केलं.

"भाऊ.. इतने क्या खफा हो गये बहना सें.. के मेरी सुपारी ही ले ली.." पलीकडून गझलने लटक्या रागात विचारले.

"अब ले ली तो क्या..? मारेगी मुझे..? फोन क्यु किया वो बता.. टाइम खराब मत कर.." सुऱ्या भाऊ गझलवर डाफरला.

"अजी.. मेरी इतनी हिम्मत कहा, के आपके बारे में ऐसा सोचू.. और हा जल्दी ही अच्छा टाईम आयेगा आपका.. उसी के लिये तो फोन किया मैंने.." गझलने अतिशय लाघवी स्वरांत उत्तर दिले.

"मतलब..?" सुऱ्या भाऊच्या आवाजात आता कुतूहल आणि शांत भाव होते.

"मतलब के.. आपका दुश्मन मेरे पास हैं.. जी हा.. वो ही.. जयेश... जिसने इन दिनो आपको बेहद परेशान किया हैं.. कहो तो उसे अड्डे पर ले आऊ..?" गझलने खडा टाकला आणि मोठ्या उत्सुकतेने ती सुऱ्या भाऊच्या उत्तराची वाट पाहू लागली.

"वो हरामजादा...? एक मिनिट.. पर तू क्यु इतनी मेहेरबान हो रही हैं..? उसे मेरे हवाले कर के भला तुझे क्या फायदा..?" सुऱ्या भाऊने सावध होत पुन्हा प्रश्न केला.

"भाऊ.. आपने मेरी सुपारी ली थी.. इसका मतलब जरूर मेरी कोई गलती होगी.. तो अब उसी को सुधारने का मौका मिला हैं.. भला ये मौका मैं अपने हाथो सें कैसे जाने दूं.. मैं आपका शिकार अपने साथ लेकर आऊंगी.. बदले में आप हमेशा के लिये मेरी जान बख्श दो.." गझलमने धूर्तपणे प्रस्ताव मांडला.

"अच्छा ये बात हैं.. पर मैंने तों तेरी सुपारी ली हैं.. और अभी तक तू जिंदा हैं.. फिर..? तू मेरे सामने आयी, तो क्या मैं तुझे छोड दूंगा..?" कावेबाज सुऱ्या भाऊ गझलला सहजासहजी होकार देण्याच्या मनस्थितीत दिसत नव्हता.

"भाऊ.. आप भी ना.. अगर सुपारी देनेवाला ही नहीं रहा.. तो क्या मतलब हुआ उस सौदे का.. पुरा पेमेंट तो आपको मिला नहीं होगा.. हैं ना..?" गझलदेखील कमालीची खिलाडी होती.

तिच्या त्या प्रश्नावर सुऱ्या भाऊ एकक्षण विचारात पडला. त्याला उत्तर देण्यास विलंब लागत आहे, हे पाहून गझलच पुढे म्हणाली,

"सुपारी देनेवाला तो मर गया सुऱ्या भाऊ.. कहो तो उसका बाकी पेमेंट मैं दे देती हूं.. हा, पर वो रकम सुपारी कॅन्सल करने के लिए होगी.."

"ठिक हैं.. शाम को ठिक आठ बजे पैसा और जयेश दोनो साथ लेकर मेरे अड्डे पर आ.. और याद रख कोई भी चलाखी हुयी.. तो तेरा सर और मेरी बंदूक दोनो आमनेसामने होंगे..." सुऱ्या भाऊने खूप विचारांती शेवटी निर्णय घेतला आणि त्या संभाषणाची सांगता झाली.

*********

सुऱ्या भाऊचा अड्डा म्हणजे एक अजबच कहाणी होती. आजतगायत त्याच्या स्वतःच्या चेल्यांना वगळता फक्त खास मर्जीतल्या व्यक्ती तिथवर पोहचू शकल्या होत्या. गुन्हेगारांशी सरळ संबंध असल्याने मांडवली क्वीन गझलदेखील एकदोनदा सुऱ्या भाऊच्या अड्डयावर जाऊन आली होती. परंतु आजकाल सुऱ्या भाऊ मात्र तिच्यावर नाराज होता. एका प्रकरणात गझलमुळे सुऱ्या भाऊला नमतं घ्यावं लागलं होतं. याच संधीचा फायदा उचलून गझलच्या पाहुण्यांची उठबैस पाहणारा हिरालाल याने सुऱ्या भाऊला गझलचा खून करण्यासाठी सुपारी दिली होती. हिरालाल म्हणजे तोच तो सफारी घातलेला इसम. गझलला रस्त्यातून हटवून तिचा सारा कारोबार आपल्या हाती घेण्याची त्याची महत्वाकांक्षा होती आणि पैसे मिळणार असल्यामुळे सुऱ्या भाऊ गझलच्या जीवावर उठला होता.

शहराच्या मध्यवर्ती भागात ती पडकी आणि दुर्लक्षित इमारती होती. कधीकाळी बांधलेल्या त्या इमारतीचे चार माळे काळ्याच्या प्रवाहात ढासळून गेले होते. त्यांचे अवशेष इमारतीच्या आसपास आपलं अस्तित्व टिकवून होते. सिमेंटचे ब्लॉॅक्स, लोखंडी खांब, सळ्या, विटा आणि मातीचे ढिगारे आवारात पसरलेले दिसत. नावाला त्या इमारतीचा फक्त अर्धा माळा जमिनीवर उभा होता, त्यातही मोडक्या तोडक्या भिंती आणि कोसळलेला स्लॅब यांनी खालची जमीन हस्तगत केली होती. कुणी ढुंकूनही तिकडे पाहायचं नाही, अश्या दुरावस्थेत ती वास्तू आपल्या शेवटच्या घटका मोजत होती.

पण खरंच कुणी स्वप्नातही कल्पना करू शकले नसते, की त्या भकास इमारतीच्या अगदी खालच्या भागात मुंबईतल्या एका कुख्यात टोळीचा कित्येक वर्षांपासून मुक्काम होता. तिथल्या एका भिंतीलगतच अगदी एका कोपऱ्यात जमिनीखाली जाण्यासाठी पायऱ्या होत्या. सिमेंटची एक आडवी लादी जमिनीवर पालथी ठेवून तिचा दरवाज्यासारखा वापर व्हायचा. जागेवर देखरेख करण्यासाठी नेमलेला सुरक्षारक्षक खरंतर सुऱ्या भाऊचाच माणूस होता. कुणाच्या दिसण्यात येऊ नये आणि जर कुणी आलेच तर सुऱ्या भाऊला अगोदरच खबर देता यावी, यासाठी त्याला कायमचे तिथे पाळतीवर ठेवले होते.

खाली तळघर म्हणजे नुसते तळघर नसून तिथे भलमोठा हॉल होता. जिथे सामान्य घरात असाव्यात अश्या गरजेच्या वस्तू आणि इतर काही सामान जमवले होते. सोफे, खुर्च्या, निरनिराळ्या पेंटिंग्स, टी पॉय, मोठा रंगीत टीव्ही, लोखंडी कपाटं असे जवळपास सर्व सामान होते. शिवाय टॉयलेट, बाथरूम, हॉल वगळता इतर चार खोल्या इतका मोठा पसारा त्या फडतूसड्या इमारतीखाली होता. अगदी सुरुवातीच्या दिवसांत सुऱ्या भाऊने एका विकासकाला धमकावून ही जागा काबीज केली होती. शिवाय त्याच्याकडून आपल्याला हवे तसे बांधकामसुद्धा करून घेतले होते. त्यामागे आपला अड्डा सुरक्षित आणि दुर्लक्षित असावा, अशी सुऱ्या भाऊची भन्नाट कल्पना होती.

त्याच अड्डयावर आता जयेश सुऱ्या भाऊला भिडण्यासाठी जाणार होता. सोबत मित्रमंडळी आणि गझलची माणसे जरी असली तरी शत्रू आपल्या जागेवर साहजिकच वरचढ ठरला असता. शिवाय त्याच्या सुरक्षिततेसाठी किती माणसे असतील, हत्यारं किती असतील याचा निश्चित आकडा जयेशकडे नव्हता. तरीही सुऱ्या भाऊला भेटण्यासाठी जयेश त्याच्या अड्डयावर निघाला होता.

केवळ चार जिवाभावाचे मित्र आणि अनोळखी गझलवरचा विश्वास सोबत घेऊन जयेश एका कुख्यात टोळीविरुद्ध बाजी लावत होता. ही सुद्धा गँबलींग होतीच.. जीवाचा धोका नक्कीच होता. परंतु जयेशसाठी मात्र आता आख्खं जीवनच गँबलींग बनलं होतं.