गँबलर : भाग ३१

"भाऊ.. त्या पांगळ्या गॅरेजवाल्याची आणि त्याच्या बायकोची तिकिट कापली.. आता त्या पोराच्या घरी जातोय.. ही विकेट पाडून सकाळपर्येंत अड्डयावर येतो आम्ही..." फोनवरचा आवाज बाहेर स्पष्टपणे ऐकू आला.

"ह्म्म्म.." याने उत्तरादाखल फोनवर इतकंच म्हटलं आणि फोन समोरच्या टी पॉय वर ठेवला. आपल्या केसांवरून एक हात फिरवत त्याने दुसऱ्या हातात असलेल्या ओळखपत्रावर नजर फिरवली.

जयेशचं ओळखपत्र होतं ते.. पाच-सहा वर्षांपूर्वी जेव्हा जयेशशी गाडी दुरुस्तीच्या निमित्ताने नकळत संबंध आला होता, तेव्हा चंद्याकडे जयेशचं पाकीट आणि त्यातलं ओळखपत्र राहीलं होतं. त्यावर जयेशचा फोटो आणि पत्ता अजूनही स्पष्ट दिसत होते.

फोन ठेवताच आसपासची माणसं बातमी ऐकून कुत्सित हसली. त्या माणसांत मंग्यासुद्धा होता. मनातल्या मनात जयेशला शिव्यांची लाखोली वाहत असताना त्याच्या चेहऱ्यावर जयेशप्रति घृणा स्पष्ट दिसत होती. का नसावी.. जयेशने त्याचे काम तर बिघडवलेच होते, शिवाय त्याला बेदम चोपही दिला होता. म्हणूनच आता जयेशचा खेळ संपणार, हे समोर दिसत असल्याने मंग्या खुश झाला होता.

फोन कट करून त्या चाळीशीतल्या बलदंड इसमाने खुर्चीवर बुड टेकवला आणि मंग्याकडे पाहत भुवया उंचावल्या.

"बरं केलं सुऱ्या भाऊ.. आजच्या आज हमला केला.. ते पोरगं आता चांगलंच मोठं झालंय.. चंद्या आन मी असूनसुद्धा दोघांना आवरत नव्हतं ते.. आता कळल हरामखोराला.. कुणाशी पंगा घेतला ते.." मंग्या खुर्चीवरच्या इसमाकडे पाहून म्हणाला.

सुऱ्या भाऊ आपल्या ओठांच्या वर भरगच्च वाढवलेल्या मिश्यांवर फणी फिरवीत मंग्याकडे बेरकी नजरेने पाहत होता. त्याच्या बटबटीत डोळ्यांत नेहमीचे प्रश्न होते. मंग्या मात्र त्याच्या अश्या पाहण्याने काहीसा अस्वस्थ होत होता.

"भाऊ बोला की कायतरी.." मंग्याने आवंढा गिळत म्हटले.

"ह्म्म्म.. काय बोलू भाडखाऊ... चंद्या गेला.. तू तिथं असताना गेला.. अरे तो एवढाएवढासा पोरगा भारी पडला तुम्हांला.. ती भवानी गझल तर वाचलीच, वर माझाच एक माणूस मेला आणि दुसरा ढुंगणाला पाय लावून पळून आला... कचरा केलात साल्यांनो इज्जतीचा..." सुऱ्या भाऊ भारदस्त आवाजात म्हणाला.

सुरेश शिर्के... उर्फ सुऱ्या भाई.. शिर्के गँगचा नेता आणि गुन्हेगारी जगतातलं नावाजलेलं नाव.. अत्यंत धूर्त आणि तापट डोक्याचा.. तितकाच निर्दयी.. तरूणवयात उनाडगिरी करत हिंडणारा सुऱ्या भाई कधी त्या टोळीचा म्होरक्या बनला, त्याचं त्यालाच कळालं नव्हतं. हप्तावसुली, छोट्या मोठ्या चोऱ्या करता करता जवळ माणसं गोळा होत गेली आणि हळूहळू लहानसहान गुन्हे ते दरोडे, खून इथपर्येंत मजल पोहचली होती. हत्यारांची तस्करी, खंडणी, सुपारी घेऊन गेम करणे अश्याप्रकारची कामं शिर्के टोळी निर्धास्तपणे करत असे. गुन्हे करताना त्यांना कश्याकश्याची पर्वा नसे.

शिर्के गँगचा एकच उसूल होता, की घेतलेलं काम पूर्ण करायचं आणि मागे राहिलेले पुरावे संपवून टाकायचे. त्यामुळेच सुऱ्या भाऊची वक्रदृष्टी आता जयेशवर होती. सुऱ्या भाऊ नेमका याच गोष्टीवर विचार करत होता. गँगच्या कामात अडथळा आणल्याबद्दल जयेशला धडा शिकवणे गरजेचे होते. शिवाय जयेशशी पुराना हिसाबसुद्धा बाकी होता.

"भाऊ.. ह्याला त्याचवेळी शोधून ठेचायला पाहीजे होतं.. त्याच्या घराजवळ थांबायला पाहीजे होतं.." मंग्या खंत करत उद्गारला.

"मग काय शोधला नाही का त्याला तेव्हा..? पण साला रातोरात कुठे गायब झाला होता, त्यालाच माहीत.. त्या रात्री तिथंच वाट पाहून आईबापासोबत त्यालासुद्धा मारायला पाहीजे होता. आज चंद्या जिवंत तरी असता... त्याच्या घराजवळ नंतर मुद्दाम गेलो नाही आपण. तिथं पोलिसांना टीप जायची भीती होती.." सुऱ्या भाऊ रागात म्हणाला.

"भाऊ कायपण बोला.. त्या सुलेमाननंच त्याला लपवलं असणार.. न्हायतर त्यावेळी ते पोरगं कुठं वाचलं असतं..? त्याला वाचवणारा तो सुलेमानच होता.." मंग्या तर्क लावत म्हटला.

"हो.. खबर भेटली आज.. म्हणून तर त्या मियाँबीवीचा आज गेम वाजवला.. आता बघ तो जयेश कसा ढुंगणाला पाय लावून पळेल.. जन्मात कधी आपल्या वाटेला लागणार नाही.. पण तरीपण सगळ्यांनी डोळे आणि कान उघडे ठेवा.. शोध घेण्याचा प्रयत्न करा.. जिथं कुठं दिसेल, तिथं ठोका साल्याला.." सुऱ्या भाऊने त्वेषाने आदेश दिला आणि समोर जमलेली त्याची माणसं तिथून पांगली.

********

सुलेमान भाईवरचा हा हल्ला नक्कीच शिर्के गँगने केला असणार याची जयेशला खात्री होती. मंग्यानेच खबर पोहचवली असणार, हे देखील निश्चित होते. जयेश मंग्याच्या नावाने दातओठ खाऊ लागला. तो तावडीतून निसटल्याबद्दल आता जयेशला पश्चाताप होऊ लागला होता.

"जयेश भाय...? सुन रहे हो क्या..?" खाली पडलेल्या फोनमधून आवाज ऐकू येत होता.

जयेशने नकळत डोळ्यांवर जमा झालेले अश्रू पुसत फोन कानाला लावला.

"हा असिफ.. सुन.. मुझे लगता हैं, ये शिर्के गँग का काम हैं.. आज वो दो बदमाश फिर मुझसे भिडे.. एक की तो मौत हो गयी हैं.. लगता हैं, दुसरे ने अपनी गँग को खबर दी होगी..." जयेशने तर्क लावत म्हटले.

"क्या..? शिर्के गँग...?" असिफ जवळजवळ किंचाळलाच.. त्याची तशी प्रतिक्रिया ऐकून जयेशलाही नवल वाटले..

"हा शिर्के गँग.. पर क्या हुआ..? तू इतना.." जयेश त्याला प्रश्न टाकणारच होता, परंतु असिफने त्याला बोलायची संधीच दिली नाही.

"जयेश भाय.. घर सें बाहर निकलो.. अभी के अभी.. जल्दी करो जयेश भाय.." असिफ विना श्वास घेता घाईतच म्हणाला.

"अरे पर क्या हुआ असिफ...? और शिर्के गँग हैं तो क्या हुआ..? मुझे यहा पर भला क्या खतरा हैं..?" जयेशने आश्चर्याने विचारले.

"जयेश भाय.. तुम नहीं जानते, वो कितने खतरनाक लोग हैं.. घर का पता उनके पास पहले से हैं.. तुम्हारा आयडी कार्ड शायद उनके पास था.. भाय माफ कर दे.. सुलेमान भाईने बताने से मना किया था.. पर मेरे यार.. सालो पहले तुम्हारे घर पर जो हादसा हुआ था.. उसमें इसी शिर्के गँग का हाथ था..." असिफ धडाधड बोलून गेला.

"क्या..? मतलब..?" जयेशचा श्वास भरून आला होता. असिफचे शब्द त्याला कळाले होते, परंतु तरीही त्याला असिफकडून अधिक स्पष्टपणे पुष्टी हवी होती.

"जयेश भाई.. तुम्हारे अम्मी-अब्बू को शिर्के गँग के लोगो ने मारा था.. उस रात वो लोग तुम्हे ढुंढते हुये गॅरेज पर आये थे, तब उन्होने सुलेमान भाई को भी धमकी दी थी.. और अपनी करतूद भी बतायी थी.. उस वक्त मैं वही पर था.. सुलेमान भाई तुम्हे किसी भी हाल में बचाना चाहते थे.. शिर्के गँग की नजर से दूर रखना चाहते थे.. इसीलिये उन्होने तुम्हे यहा सें दूर भेज दिया.. तुम गुस्से में आकर अपनी जान दाव पर ना लगा दो, इसलिये सुलेमान भायने यह बात छुपाकर रखी.." असिफचा एक एक शब्द जयेशच्या मनावर घाव घालत होता. डोक्यात क्रोध घर करू पाहत होता आणि अंग रागाने थरथरू लागलं होतं. 'हॉस्पिटलमध्ये भेटू' असं असिफला सांगून जयेशने फोन कट केला.

म्हणजे आजपर्येंत तो जे मानत आला होता, ते असत्य होतं.. पोलिसांनीही किती इमानाने तपास केला होता.. कर्जाला कंटाळून आत्महत्या..? आपले आईवडिल असं काही करू शकणार नाहीत, अशी शंका कधीच मनात आली नाही..? हे काम शिर्के गँगचं असू शकतं, आपल्या मनात हा विचारसुद्धा कसा येऊ शकला नाही..? जयेशच्या मनात स्वतःबद्दलच चीड उत्पन्न होऊ लागली होती. नाहीतरी आईवडिलांच्या मृत्यूला तो स्वतःच जबाबदार होता. उगाच त्या शिर्के गँगची टीप पोलिसांना दिली आणि तो अनर्थ घडला.

पण म्हणून काय समाजात असं षंड होऊन राहायचं..? गुन्हेगारांविरोधात आवाज उठवायचा नाही का..? पोलिसांना कायद्याचं रक्षक मानायचं नाही का..? जे घडलं त्यात पोलिसांचासुद्धा हात असणारच. नाही म्हणायला, त्यांनी कानाडोळा तरी केला असणारच.. तुम्ही एखाद्या गुन्हेगाराला पकडता.. तो गुन्हेगार आपल्या टोळीपर्येंत सगळी माहीती पोहचवतो.. माझं पाकीट, ओळखपत्र, पत्ता सगळं काही गुन्हेगार पोलिसांच्या ताब्यात असूनसुद्धा बाहेर पोहचतं.. म्हणजे नक्कीच यात पोलिसांची भूमिका संशयास्पद वाटत होती.

सुलेमान भाईवरील हल्ल्याची बातमी ऐकून हळव्या झालेल्या जयेशच्या डोळ्यांतले अश्रू आता नाहीसे झाले होते. उलट आता त्यांत संताप दाटून आला होता. साला, एखाद्या किड्यासारखं माणसाच्या आयुष्याशी खेळतात.. त्याला चिरडून टाकतात.. आणि हे कोण करतंय..? का करतंय..? सामान्य माणसाला यातलं काही कळतसुद्धा नाही.. जणू ही सगळी दुनियाच आपली दुश्मन असावी. म्हणून तर धुसफूसणाऱ्या जयेशच्या मनात संपूर्ण जगाविषयी विद्रोह निर्माण करणारे विचार पेटू लागले होते.

समोर तिन मार्ग होते.. एकतर भेकडासारखं पळून जाऊन कुठेतरी भूमिगत होणे.. दुसरा पुरुषार्थ गमावून गुन्हेगारांना क्षमा करणे.. आणि तिसरा सूड... बेधडक होऊन एकेकाला त्याच्या कर्माप्रमाणे दंड देणे.. पहिले दोन मार्ग सोपे आणि कमी जोखमीचे होते. तिसरा मार्ग मात्र फार अवघड होता. परंतु मनात एकदा दृढनिश्चयाचं वादळ पेटलं की मग काय अवघड राहतं..? सर्वशक्तिमान मनापुढे कितीही अस्मानी संकटं येऊ देत, मनात निर्धार केला तर संकटं लिलया माघारी परतवली जातात.

गुन्हेगारांना क्षमा करण्याइतपत तर आता जयेश सज्जन राहीला नव्हता. शिवाय पळून जाण्यासारखा चोरटा मार्ग स्वीकारणे, त्याला कधीच मान्य झाले नसते. आपल्या आईवडिलांच्या मारेकऱ्यांवर सूड उगवून त्याला न्याय करायचा होता आणि केवळ त्याच इच्छेने त्याला आता झपाटून सोडले होते. श्रेष्ठ तोच असतो, जो परिस्थितीशी दोन हात करायला मागेपुढे पाहत नाही.

आयुष्य म्हणजे संघर्ष आहे.. एक युद्ध आहे.. आणि या युद्धात तुम्ही हातपाय गाळून सकारात्मक निकालाची अपेक्षा ठेऊ शकत नाही. तुम्हांला लढावे लागेल.. सर्व शक्तीनीशी.. असतील-नसतील ती सारी हत्यारं घेऊन... त्याशिवाय तुम्ही जिंकू शकत नाही.. कधीच नाही.. समोर पहाडाएवढा शत्रू का उभा असेना, न डगमगता जो त्याच्याशी लढतो तोच श्रेष्ठ.. पळून जाणाऱ्या भेकडांची नोंद इतिहास ठेवत नाही, उलट प्रतिकूल परिस्थितीत लढणारा इतिहासात नेहमीच महान ठरत असतो...

सूड घेण्यासाठी जयेश आता शिर्के गँग उध्वस्त करण्याच्या निर्णयापर्येंत येऊन पोहचला होता. तितक्यात दारावर टकटक झाली. पहाटे साडेचार वाजता दाराबाहेर आणखी कोण असणार होतं..? भिंतीला टेकून बसलेल्या जयेशच्या संतापाने लाल झालेल्या चेहऱ्यावर अधिकचा ताण पडला. शरीरात स्फूरण चढले होते. आईवडिलांचा चेहरा समोर येताच माथं भयंकर तापलं होतं. दारावर पुन्हा थाप पडली आणि मग एकामागोमाग एक अश्या पडतच राहील्या.

जयेश सावकाशपणे उठून खिडकीजवळ गेला आणि तिथला पडदा हलकासा बाजूला करून त्याने दाराबाहेरचा अंदाज घेतला. बाहेर चार ते पाच काळ्या आकृत्या सावधपणे उभ्या होत्या. जणू सावजाची वाट पाहत ते दबा धरून बसले होते. जयेश आवाज न करता दाराजवळ गेला आणि त्याने कडी सरकवली.

कडीचा आवाज ऐकून बाहेरची माणसे देखील क्षणभरासाठी स्तब्ध झाली. एकाने लाथेनेच दार आत ढकलले. दार आतपर्येंत उघडले गेले, परंतु खोलीत संपूर्ण अंधार होता. इशारा मिळताच पहिला माणूस आत सरसावला. प्रवेश करताना हातातला सुरा त्याने जाणीवपूर्वक पुढे धरला होता. अंधारातही त्या सुऱ्याचं पातं कसलं लकाकत होतं.. जणू सावजाच्या शिकरीसाठी ते आसुसलेलं भासत होतं.

चेहऱ्यावर क्रूरतेचे राक्षसी भाव घेऊन दारामागे लपलेला जयेश योग्य वेळेची वाट पाहत होता आणि ज्यावेळी शत्रू टप्प्यात आला, तेव्हा हमला करण्यास जयेशने जराही मागेपुढे पाहीले नाही. सुरा पकडलेल्या हाताला सर्वशक्तीनिशी पिरगाळत जयेशने चढाई केली. त्याची प्रतिक्रिया येईपर्येंत कडाकड आवाज आला होता. डोकं भिंतीवर आपटून रक्तबंबाळ झाले होते आणि दोन-तिनं तडाख्यातच शत्रू धारातीर्थी पडला होता. जयेशने आपले इरादे स्पष्ट केले होते.

आतल्या गडबडीमुळे दाराबाहेरच्या हालचालींमध्ये एकाएकी वेग आला. एक एक करून उरलेले चारजण झपाट्याने घरात शिरले. परंतु आत अगोदरपासून सावध असलेल्या जयेशने प्रत्येकाच्या नाजूक जागा हेरून इतक्या तीव्रतेने आणि सफाईने त्यांच्या अंगावर वार केले की कुणालाही प्रतिकार करणे जमले नाही. ज्या क्रमाने ते बदमाश आत आले, त्याच क्रमाने ते खाली कोसळले. तरीही त्यांची नांगी ठेचण्याचे काम जयेशने सुरूच ठेवले. फुटबॉलला किक मारल्यासारखे तो एकेकाच्या चेहऱ्यावर लाथ झाडत होता, परंतु मनातला संताप काही कमी होत नव्हता. जेव्हा शुद्ध हरपून पाचही बदमाश निपचित पडले, तेव्हाच कुठे जयेश थांबला.

क्रोधाने धुसफूसणाऱ्या जयेशच्या नाकपूड्या फुगल्या होत्या. अर्थातच जयेशने तिसरा मार्गच अवलंबला होता. शिर्के गँग संपवायचीच, असा निर्धार त्याने केला होता. घरात बेशुद्ध पडलेल्या एकेकाला ओढून त्याने बाहेर रस्त्यावर फेकले आणि दाराला कुलूप लावून जयेश सिटी हॉस्पिटलकडे निघाला.