शांतीची हद्द - भाग एक | मराठी भयकथा | Marathi Horror Story | Horror story marathi real | Marathi Bhaykatha | भयकथा |
उन्हाळ्यातले दिवस होते. पण गावच्या हद्दीतल्या हवेत गारवा होता. बसच्या खिडकीबाहेर केव्हाच अंधारून आलेलं होतं. सायंकाळी सात वाजण्याच्या सुमारास बाजारतळाच्या थांब्यावर बस थांबली तसे दरवाज्यात उतरण्याच्या प्रतिक्षेत असलेला मी खाली आलो. सोबत फक्त एक सॅक होती बाकी काहीच घेतले नव्हते. माझा मुक्काम फारफार तर दोन दिवसांचा.. म्हणून कपडे वगैरे जास्त काही घेण्याचा प्रश्नच नव्हता. जमिनीच्या सौद्यासंदर्भात जरुरी अशी कागदपत्रे आणि एक जोड कपडे इतके सामान माझ्या सॅकमध्ये आरामात मावले होते.
माझ्या गावी यायचे म्हणजे संध्याकाळच्या अंधारातच. मुंबईहून सकाळी निघणारी बस दहाबारा तासांत गावी पोहचवते, म्हणजे यायला संध्याकाळ होणारच. मी जवळपास अकरा वर्षानंतर गावात पाय ठेवला होता. बाजारतळावरची दुकाने, हॉटेल यांत बराच बदल झालेला दिसत होता. परप्रांतीयांची बिऱ्हाडे नाक्यावर कुठेकुठे चालतीफिरती दुकाने घेऊन हिंडताना दिसत होती. एकूण गाव प्रगतीच्या दिशेने वाटचाल करत होते, आणि म्हणूनच माझ्या गावातल्या जमिनीचा भाव दिवसेंदिवस वधारत चालला होता.
माझी नोकरी, पगार ईश्वरकृपेने बऱ्यापैकी असल्याने शिल्लक रक्कम कुठेनाकुठे गुंतवण्याचे माझे प्रयत्न सुरु होते. गावाकडे आमची वडिलोपार्जित काही जमीनही होती. गावच्या जागेचे वाढत जाणारे मोल लक्षात घेता त्यात अजून काही भर घालावी या हेतूने गावातच थोडीफार जमीन विकत घेण्याचे मी नक्की केले होते. त्यानुसारच काही आवश्यक आणि तातडीची कामे उरकण्यासाठी गावाकडे ही धावती भेट दिली होती.
बाजारतळापासून माझे घर चालत साधारण वीस मिनिटांवर आहे. तिथं पायी जाण्याशिवाय पर्याय नाही. स्टॅन्डपासून वरच्या दिशेला निघालं की समोरच गावात जाण्यासाठीचे दोन फाटे दिसतात. पैकी एक वाट गावातल्या गजबजलेल्या वस्त्यांकडे जाते तर दुसरी माझ्या वाडीच्या दिशेने. वाटा बऱ्यापैकी रुंद असल्या तरी पक्की सडक काही अजून माझ्या गावी आलेली नाही.
शुक्रवारच्या बाजाराचा दिवस सोडला तर माझ्या घराकडे जाणारी ही वाट नेहमीच निर्जन किंवा क्वचितच रहदारीची आहे. गावातली जवळपास सारीच कामं अंधार पडायच्या आतच होत असल्याकारणाने रात्रीचं तर कुणी त्या वाटेवरून फिरकतही नाही. त्यामुळे त्या वाटेवरून जाताना पक्षी, झाडे इत्यादींचे नैसर्गिक आवाजच काय ते सोबत असतात.
वाटेत सुरुवातीला एक मोठी गावविहीर लागते. त्यापासून थोडं पुढे एक भलंमोठं पिंपळाचं झाड लागते. त्या अवाढव्य झाडाच्या विस्तृत पसरलेल्या फांद्यांमधून कित्येकशी वटवाघुळे उलटी लटकलेली दिसतात. अंधाराची चाहूल लागताच ती गिरक्या घेण्यासाठी सज्ज होत असतात. त्या वटवाघुळांचा कलकलाट कधीकधी जीवघेणा वाटतो. रात्रीचं त्यांचं नाव घेणं अशुभ मानले जाते, तरीही मी नेहमी वेड्यासारखा त्यांच्याकडे पाहत, मनात त्यांचेच विचार आणत तिथून पुढे जातो. त्यापुढे काही अंतर चाललं की आमच्या कुलदैवताचं ज्योतिबाचं देऊळ, आणि तिथून पुढे साधारण चारशे मिटर अंतरावर बाब्याची बंद पडलेली गिरण. बस्स.. तिथून पुढे मग तुटकतुटक का होईना मानवी वस्ती लागायची.
बाब्याची गिरण मी जन्मात कधी चालू असलेली पाहिली नव्हती. म्हणजे लहानपणापासून मी पाहत आलेलो ती बंद पडलेली गिरण. कुठल्या जमान्यात त्या गिरणीच्या भिंतींना आकाशी रंग चापून बसवल्यासारखा लावला होता माहित नाही, पण भलेही इतक्या वर्षांत त्यावर इतर मळकट रंगांचे आवरणं चढले होते तरी त्या भिंतींचा मूळ आकाशी रंग आपलं अस्तित्व टिकवून होते. मोडकळीस आलेल्या त्या भिंतींवर छप्पर म्हणून गंजलेले पत्रे आणि लाकडांचे काही अवशेष असायचे. तो बाबू कोण, कुठला काही माहित नाही. लहान असताना कानावर आलेल्या चार गोष्टी एवढ्याच की ही गिरण बाबू ची आहे आणि त्याची गिरण म्हणजे हद्द आहे..
आता मी तिथूनच चालत घरी जात होतो, आणि एकाएकी त्या गिरणीचा विषय डोक्यात येताच माझा श्वासोच्छ्वास वाढायला सुरुवात झाली. माझी पावले नकळत झपाझप पडू लागल्याने माझा चालण्याचा वेग वाढला होता. गावविहिरीनंतर ज्योतिबाच्या देवळाकडे तोंड करून मी कसेबसे लगबगीने हात जोडले आणि पुन्हा झपाट्याने चालायला सुरुवात केली. तशी क्रिया माझ्याकडून घडणे अगदी स्वाभाविकच होते, कारण अकरा वर्षांपूर्वी घडलेला प्रसंग अजून माझ्या डोक्यात घर करून होता.
यावेळचा हा नजारा, ही विहीर, ही वाट म्हणजे त्या प्रसंगाची पुनरावृत्ती तर नव्हे ना..! माझ्या अंगावर सर्रकन काटा आला. अचानक भरभर चालल्याने वा भीतीने शरीर घामाघूम झाले. भूतकाळातील ती घटना.. ती घटना म्हणजे जीवावर बेतणाऱ्या संकटातून मी बालबाल बचावलो होतो.
गावाकडे अंधार जरा लौकरच होतो. त्या अंधारात कुठल्याश्या गडद सावल्या इकडून तिकडे मिरवत असल्यासारखे आभास निर्माण करतात. कुठले कुठले नैसर्गिक ध्वनी, वटवाघुळांचे आवाज रस्त्यावरच्या अंधारातली ही शांतता बेलगामपणे चिरत कानापर्येंत येतात. आता रस्त्याने चालताना मी मुद्दाम माझ्या बुटांचा मोठ्याने आवाज करत होतो, याला कारण म्हणजे त्या निरनिराळ्या नैसर्गिक ( वा अनैसर्गिक ) ध्वनींना जोड म्हणून काहीतरी मानवनिर्मित असावे ही मनातली खोल इच्छा. म्हणूनच बूट खाडखाड वाजवत मी रस्त्यावरून जराश्या वेगानेच पुढे जात होतो.
पंधरा-वीस मिनिटात मी जोराने श्वास घेत घेत बाबूच्या गिरणीपाशी पोहचलो. रस्त्याने वळण घेतलं होतं पण मला आता रस्ता सोडून वाडीच्या पायवाटेने जावयाचे होते. बाबूच्या गिरणीजवळच एक भलंमोठं आंब्याचं झाड आहे, तिथं थांबलो. बाप रे.. केवढी दमछाक झाली इतक्यात.. नशीब अजून फारशी रात्र झालेली नाही. नुकतेच साडेसात वाजायला आले आहेत म्हणून काही विशेष जाणवलं नाही. सुटकेचा निश्वास सोडून मी घराकडे जाणारच होतो की....
"वाचलास..." एक दबका घोगरा किनरी आवाज मागून कानी पडला. तसं माझ्या बाजूला असलेल्या झाडाची पाने सळसळली. जणू काही ती त्या आवाजाच्या हो ला हो करत असावीत वा त्या आवाजामागील शक्तीला आपला जाहीर पाठिंबा दर्शवित असावीत.
मागे वळून पाहण्याचा प्रश्नच नव्हता. मी होतो तिथेच थिजून उभा राहिलो होतो. सगळं भान हरपून... त्या आवाजामागच्या शक्तीला शरण गेल्याप्रमाणे. माझ्या सर्वांगाला घाम फुटला होता. एकदोन घटकांच्या अवधीनंतर मनातून साफ भेदरलेल्या अवस्थेत मी कसाबसा भानावर येत पुढं चालू लागलो.
मन हळूहळू ताळ्यावर येऊ लागलं तसं पूर्वीच्या आठवणी डोळ्यांसमोर तरळू लागल्या. काही प्रश्न देखील पडले.. जसं की.. जसं की.. आज त्या रस्त्याने चालताना मागून इतर कसले आवाज आले नव्हते. कानठिळ्या बसवणारे.. अंगभर शहारे आणणारे.. सभोवतालचे संपूर्ण वातावरण भीतीदायक करून टाकणारे.. सावजाच्या शरीराला भीतीचे दाहक चटके देणारे.. ते.. ते.. आवाज.. मी ऐकलेत.. ते.. आवाज... शांती... आणि.. आणि.. तिच्या बैलगाडीची छुनछुन.. हवेत घुमणाऱ्या चाबकाचे फटकार... अतितीव्र...! शिवाय अतितीक्ष्ण अशी ती ध्वनीरूपी हत्यारे.. मी अनुभवली होती.
अंगावर अक्षरशः काटा आला जेव्हा मी पुन्हा भूतकाळाच्या त्या कटू आणि भयावह आठवणीत डोकावलो.
क्रमशः
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: