लिंबोनीच्या झाडामागे | मराठी भयकथा | भयकथा | Marathi Horror Story | Horror story marathi real | Bhaykatha
सुशील आता वर्षभराचा झाला होता. शिवाय नुकताच तो कोणत्याही आधाराविना चालू लागला होता. त्याला हुंदडण्यासाठी शहरातल्या लहान घराची जागा आता तोकडी पडू लागली होती. त्याला शांत रम्य वातावरणात अधिकाधिक बागडता यावं अशी साधीशी कल्पना तेव्हा सुमित्रा आणि संजयच्या मनात आली होती.
म्हणूनच संजयने नुकतेच शहरापासून जरा बाजूला असलेला हा बंगला विकत घेतला होता. संजयचा व्यवसाय बऱ्यापैकी बहरला होता. नव्या बंगल्यापासून त्याचं कार्यालय फारसं लांबदेखील नव्हतं.
नव्या घराचं नवंपण हळूहळू मागे सरत होतं. दिवसभर सुशीलच्या मागेमागे फिरून सुमित्राला दमायला व्हायचं. पण त्याच्या निरागस लीला तिच्या मनात आनंदाच्या लहरी उत्पन्न करत. यशस्वी झालेल्या संजयचे कर्तृत्व, गोंडस सुशील आणि आता हा बंगला.. किती छान आयुष्य आहे हे.. याला कोणाची नजर न लागो..
संजयची वाट पाहत सुमित्रा त्या रात्री अंगणात उभी होती. सुशील तिथेच खेळत होता. चहुबाजूला नजर फिरवताना सुमित्राला दिसले की, अंगणातील एका बाजूच्या फाटकाचा काही भाग जीर्ण होऊन खाली पडला आहे. तिथून कोणीही ये जा करू शकले असते. उद्याच्या उद्याच संजयला सांगून ते काम करून घ्यायचे असा निश्चय तिने केला.
नेमकं सुशील त्याच दिशेने जाताना तिला दिसला आणि सुमित्राने धावत जाऊन त्याला उचलले.
यी.. हीहीहीहीही.....
लिंबोनीच्या झाडामागे,
लावसाट आहे गं बाई..
आज तिच्या घासाला,
बाळ का गं देत न्हाई..
यी.. हीहीहीहीही.....
लिंबोनीच्या झाडामागच्या नागचाफ्यावर ती दोन दिवसांपूर्वीच आली होती. समोरच्या घरातल्या बाळाची चाहूल तिला लागली होती. अंगणात दुडूदुडू धावणारे ते बाळ जवळ येताच कवेत घ्यावे, असं तिला खूप वाटायचे. पण बाळाची आई सदानकदा त्याच्यासोबत असायची. त्याच्या मागेमागे फिरायची. बाळ अंगण सोडून पुढे यायला लागले की त्याला उचलून पुन्हा मागे घेऊन जायची.
जेव्हा जेव्हा ते बाळ जवळ यायचे तेव्हा तेव्हा लावसाट छद्मी हास्य करत जिभल्या चाटायची. त्याला पकडण्यासाठी तिचे हात शिवशिवायचे. बोटांची भयानक वाढलेली नखे तिच्या रुक्ष केसांची एक बट आपल्या भोवती लपेटून घेत. एकमेकांवर आपटत असलेले दात कडकड कडकड वाजायचे.
परंतु ऐन तोंडाशी आलेला घास पुन्हा मागे गेलेला पाहताना तिचा उत्साह मावळून जायचा. दोन दिवस हे असेच सुरु होते. पण त्या लावसाटला माहित होते की, असा भोग मिळवण्यासाठी संयम किती महत्त्वाचा असतो.
तिसऱ्या रात्री नेहमीप्रमाणे सुमित्रा सुशीलसोबत अंगणात खेळत होती. संजय येण्याची वेळ झालीच होती. फाटकाचे काम करण्यासाठी दुसऱ्या दिवशी माणसे येणार होती, असं दुपारीच त्याने फोन करून सांगितले होते.
शहराच्या तुलनेत इथे आसपास झाडांची संख्या अधिक असल्याने वातावरणा उत्साहवर्धक होते. थंडगार हवा वाहत होती. सुशील आज चांगलाच रंगात आला होता. इकडूनतिकडे दुडूदुडू धावताना त्याला मजा वाटत होती. त्यात मधूनमधून ऐकू येणारे आईचे कौतुकाचे शब्द त्याला अधिकच हर्ष देत होते. खिदळत-बागडत त्याचा खेळ सुरूच होता.
तितक्यात संजयचा फोन आला म्हणून सुमित्रा त्याच्याशी बोलू लागली. बाळाने ते पाहीले, आईचे ध्यान त्याच्याकडे नव्हते. नुसतेच इकडूनतिकडे धावण्यातली मजा आता कमी होऊ लागली. मग त्या बालमनात तो विचार डोकावला.
काल फाटकातून बाहेर जाऊन तिकडे काय आहे, हे पाहण्याचे राहून गेले होते. तिथले लिंबोनीचे झाड किती भारी दिसत होते. रात्रीच्या अंधारात त्याच्या कित्येकश्या फ़ांद्या निरनिराळ्या मोहक आकृत्यांचे दर्शन करवत होत्या. आणि हे काय, ते तिथे काय आहे.. लिंबोनीच्या झाडामागे कोण आहे.. कोण डोकावतेय बरे त्यामागून... नीट दिसत का नाही.. काळोख खुप जास्त आहे.. कुणाचीतरी सावली.. आईसारखं कुणीतरी.... दुसरी आई... त्याला कोण खुणावत आहे...
लिंबोनीच्या झाडामागुन लावसाट त्या बाळाला खुणावत होती. आपल्या जवळ बोलावत होती.
"ये... ये.... बाळा... ये..."
फाटकापर्येंत पोहोचलेल्या बाळाने मागे वळून पाहीले, आई अजून फोनवर बोलत होती.
"ये.. इकडे.. बाळा.." लावसाट प्रेमळ पण फसव्या आवाजातून मायेची आर्त साद घालत होती. तिची लांब नखं त्याला खुणावत होती. डोळे किलकील करत मोठे झाले होते. ओठांवर छद्मी हास्य पसरले होते. हवेच्या झोतांनी भुरभूरणारे तिचे रुक्ष, पांढरे केस मागच्या बाजूला वळले होते. दात एकमेकांवर आपटले जातं होते. हात शिवशिवत होते.
तो जवळ आला.. दुडूदुडू धावत आला.. कसला वेगात धावतो हा..
तितक्यात कुठूनतरी प्रकाशाची एक किरण तिच्या चेहऱ्यावर पडली. कसलं विद्रुप ध्यान होतं ते.. सुकून दगडासारखा कठीण असल्यागत सफेद पडलेला तो चेहरा.. धडकी भरवणारी तिची भेदक नजर.. विकृत चेहऱ्यावरचं कुत्सित हास्य.. हसताना दिसणारे तिचे काळे कुजके दात.. सुकलेल्या काटक्यांसारखे लांबलचक हात आणि तसलीच लांबसर नखं.. बाबा.. अतिभयंकर रूप होतं तिचं..
तिला पाहताच बाळाचे डोळे विस्फारले. इथे काहीतरी धोकादायक आहे, हे त्या बालमनाने जाणले होते. भोगणा पसरण्यासाठी तो तोंड उघणार तेवढ्यात ती लावसाट पुढे आली. त्याच्या मुखातून किंकाळी फुटण्याआधीच तिने झडप घातली. बाळ फारशी झटापट करू शकलं नाही.
संजयशी बोलता बोलता सुमित्राने अंगणात नजर फिरवली. संपूर्ण अंगण न्याहाळता तिला सुशील कुठेच दिसला नाही. सुमित्राच्या काळजाचा ठोका चुकला. फोन खाली ठेवत ती लगबगीने सुशीलला सगळीकडे शोधू लागली. आत्ता तर इथेच होता, कुठे गेला असावा. अंगणातला एकएक कोना शोधला पण सुशील कुठंही सापडला नाही. आता मात्र सुमित्रा जाम घाबरली. घरात जाऊन सुद्धा पाहीले, पण सुशिलचा पत्ता लागत नव्हता.
रडवेल्या चेहऱ्याने तिने संजयला फोन करून परिस्थिती कळवली. संजयशी बोलताना ती खूप रडू लागली होती. संजयने कसेबसे तिला शांत केले आणि तो तात्काळ घरी येण्यासाठी निघाला.
फोन ठेवताच सुमित्राची नजर फाटकाच्या तुटलेल्या भागावर पडली. तिच्या मनात शंकेची पाल चुकचूकली. सुशील तिथून बाहेर जाण्याची शक्यता लक्षात घेऊन ती त्या दिशेने ताबडतोब जाऊ लागली.
फाटकाबाहेर येताच सुमित्राचा सामना सर्वप्रथम बाहेरच्या दाट काळोखाशी झाला. तिने सगळीकडे नजर फिरवली. पण कुठूनही कसलीही चाहूल लागत नव्हती. सुमित्राच्या डोळ्यांतून अश्रू वाहत होते. इतक्या अंधाराला पाहून सुशील काही इकडे येणार नाही, असा तर्क मनाशी लावून सुमित्रा पुन्हा मागे फिरू लागली.
तोच तिच्या कानांवर 'कचकच.. कचकच...' असा आवाज ऐकू आला. सुमित्राने अंदाज घेतला, आवाज लिंबोनीच्या झाडामागून येत होता. सुमित्राची पाऊले नकळत तिकडे पडू लागली. एकएक करत तो क्षण जवळ आला. लिंबोनीच्या झाडापाशी पोहचताच तो आवाज जवळून आल्यासारखे सुमित्राला वाटले. तिने वाकून पलीकडे पाहीले, तसा तिला धक्काचं बसला. तोंडातून निघालेली किंकाळी आतच कुठेतरी अडकली. पुढच्याच क्षणाला सुमित्रा भोवळ येऊन खाली पडली.
लिंबोनीच्या झाडामागच्या नागचाफ्याखाली ती लावसाट मृत बाळाचे लचके तोडून खात होती. तिच्या तोंडातला मांसाचा अर्धा तुकडा काळ्याकुट्ट दातांबाहेर लटकत होता. चेहऱ्यावर बाळाचे रक्त लागले होते. तीक्ष्ण आणि धारदार नखे बाळाच्या पोटात शिरली होती. त्या दृश्यातली दाहकता एखाद्याला वेड लागण्याची पाळी आणण्याइतपत तीव्र होती. वेगळं सांगण्याची गरज नाही की सुमित्रा का बेशुद्ध पडली असावी.
यी.. हीहीहीहीही.....
लिंबोनीच्या झाडामागे,
घात घाली लावसाट..
रक्त-मांसाची चवघेण्या,
पाहते बाळाची वाट....
यी.. हीहीहीहीही.....
समाप्त
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: