गँबलर : भाग ३३

असिफने अगोदरच देवा आणि मित्रमंडळींना सुलेमान भाईची खबर दिली होती आणि आजकाल ते मुंबईलगतच्या भागातच असल्याने वेळेत सिटी हॉस्पिटलमध्ये पोहचले होते. इस्पितळाच्या आवारात शिर्के गँगशी भिडताना ऐनवक्ताला जयेशला त्यांची मदत मिळाली होती. हत्यारांनीशी आलेल्या मंग्या आणि त्याच्या साथीदारांना त्यामुळेच मात खावी लागली होती. हातपाय तोडून घेतल्यामुळे त्यांना माघारी जाणंसुद्धा अशक्य होऊन गेलं होतं.

तिकडे सुऱ्या भाऊ आपल्या अड्डयावर निवांत दारू पीत बसला होता. आपली माणसं कामगिरी चोख पार पाडतील, याबाबत त्याच्या मनात तिळमात्र शंका नव्हती. पुढ्यातल्या खाऱ्या काजुंचा चाखणा मुठीत घेत तो एक एक करून खात होता, नेमका त्याचवेळी जवळ ठेवलेला त्याचा मोबाइल वाजला. फोन पाहताच सुऱ्या भाऊच्या चेहऱ्यावर कुत्सित हास्य आले. मोबाईलवर मंग्याने पाठवलेला फोटो पाहून तो आता पुढची चाल खेळण्यासंबंधी बराच वेळ डोकं खाजवत बसला.

अर्थातच इस्पितळाच्या आवारातून घेतलेला जयेश आणि असिफचा तो फोटो होता. जयेशसोबत हासुद्धा आता संपणार, असा तर्क लावत सुऱ्या भाऊने टी पॉयवरचा दारूचा भरलेला ग्लास एका दमात रिकामा केला. संबंध डोक्यातून मुंग्या फिरल्यासारखा भास झाला. तितक्यात पुन्हा फोन वाजला. काम फत्ते झाल्याचा निरोप असावा, असे समजून सुऱ्या भाऊने फोन कानाला लावला आणि त्याच्या मेंदूवर अंमल करू पाहणारी दारूची नशा खाडकन उतरली.

एकाएकी सुऱ्या भाऊच्या चेहऱ्यावर काळोखी आली. कपाळावर आठ्यांचं जाळं वाढलं. डोळे रागाने लालबुंद झाले. हातांच्या मुठी घट्ट आवळल्या गेल्या आणि 'कचकन' काचेचा ग्लास फुटला.

"भाऊ.. भाऊ.. काय झालं..?" समोर उभा असलेला एक चेला चिंताग्रस्त होऊन विचारू लागला..

सुऱ्या भाऊने एकक्षण डोळे बंद करून आवंढा गिळला. एक दीर्घ श्वास घेत त्याने डोळे उघडले आणि बोलू लागला,

"डिग्या.. जयेशला जाम हलक्यात घेतला.. हरामखोराला पिस्तूलानं ठोकलाच पाहीजे होता तिथं.. नाही ते होऊन बसलं.. साला आपलीच माणसं त्या सिटी हॉस्पिटलबाहेर आडवी केली त्यानं.."

समोर उभा डिग्या सुऱ्या भाऊच्या त्या खुलाश्यावर काही उत्तर देऊ शकला नाही. परंतु त्याच्या मनात मात्र जयेशविषयी कुतूहल निर्माण झालं होतं.

'आयला एक साधा माणूस आपल्या टोळीवर भारी पडतोय, एकदा सोडून तीनवेळा.. म्हणजे नक्कीच कायतरी बात असेल त्या जयेशमध्ये... " डिग्या सुऱ्या भाऊच्या पुढ्यात तसं काही बोलू शकला नाही.

'कुणास ठाऊक दुश्मनाची तारीफ ऐकून सुऱ्या भाऊ खवळला तर..' डिग्या शांतच राहीला.

समोर बसलेला सुऱ्या भाऊसुद्धा नेमका तोच विचार करत होता. जयेशने त्याला प्रभावित नक्कीच केलं होतं, परंतु कितीही झालं तरी जयेश शत्रू होता. त्यामुळे त्याचा नायनाट करणं, आवश्यक होतं. नाहीतर काय इज्जत राहिली असती गुन्हेगारी जगतात..? इतकी वर्षें हे साम्राज्य टिकवलं आणि बाहेरचा कुणी सामान्य माणूस येऊन ते उध्वस्त करू पाहतो..

सुऱ्या भाऊ गंभीर चेहरा घेऊन विचार करत होता. नाही म्हणायला चंद्याला मोजून त्याची अकरा माणसं आता खेळातून बाहेर गेली होती. जयेशनेदेखील शिर्के गँगचे काय कमी नुकसान केले नव्हते. सुऱ्या भाऊकडे आता विश्वासातले म्हणावं, तर आणखी फक्त पंधरावीस जण होते. त्यातले काही आजूबाजूच्या भागांत विखुरले होते. त्यामुळे आता जे काही करावं ते याच उरलेल्या माणसांच्या भरवश्यावर..

जयेशला बाहेर गाठून मारण्याचा प्रयत्न तर साफ फसला होता. म्हणूनच सुऱ्या भाऊ आपल्या धूर्त डोक्यात काहीतरी वेगळाच प्लॅन आखत होता. 'काय होईल जर जयेशलाच आपल्या अड्डयावर येण्यास भाग पाडले तर..?' सुऱ्या भाऊच्या मनात जसा तो प्रश्न आला, तसं त्याने त्या अनुषंगाने पावले टाकण्याचे ठरवले.

आपल्या जागेत जयेशसाठी विशेष फिल्डिंगसुद्धा लावता येईल आणि त्याला बचावाची संधीसुद्धा मिळणार नाही. पण जयेश इथपर्येंत येईलच कसा..? हा प्रश्न होताच. परंतू कावेबाज सुऱ्या भाऊला यावरचा उपाय देखील सापडलाच.

मघाशी मंग्याने पाठवलेला तो फोटो निरखून पाहत सुऱ्या भाऊ किंचितसा हसला. आपलं डोकं किती जलद कोडी सोडवतं, असे भाव चेहऱ्यावर घेऊन सुऱ्या भाऊने पुढची योजना आखली. जयेश इथपर्येंत येण्यासाठी, त्याला आणखी एक झटका देण्याचा विचार सुऱ्या भाऊने मनात पक्का केला आणि डिग्याला उद्देशून त्याने हुकूम सोडला.

"डिग्या.. परश्याला घेऊन तिकडे जा.. एक फोटो पाठवतोय.. नीट बघ आणि काम उरकूनच परत ये.. आणि ऐक.. हे सगळं जयेशच्या नकळत व्हायला हवं.. त्याच्यासोबत फोटोमध्ये जो कुणी आहे, त्याला संपव.. पण चुकुनही जयेशच्या वाटेला जाऊ नका. उलट तो इथं येईल, अशी सोय करा.. त्याला मीच माझ्या हातांनी मारेन.. " सुऱ्या भाऊने डिग्याला सगळा प्लॅन नीट समजावून सांगितला.

आसपास पाळतीवरच्या माणसांना योग्य त्या सूचना देऊन सुऱ्या भाऊने डिग्या आणि परश्याला असिफच्या मागावर पाठवले. डिग्या गेल्यावर सुऱ्या भाऊने आणखी काही फोन केले आणि आपल्या खास माणसांना लवकरात लवकर अड्डयावर येण्यास सांगितले. एकूण सुऱ्या भाऊ आता अगदी सावध पाऊले टाकीत होता. जयेशबाबतीत आता एकही चूक महागात पडली असती, त्यामुळे सुऱ्या भाऊ डोकं लावून जाळं आखत होता.

*********

मुख्य रस्त्यापासून आत गेलेल्या फाट्याच्या अगदी उजवीकडेच ते कब्रस्थान होतं. त्याच्या आसपास काही लहानमोठी दुकानं होती. बाकी त्या फाट्यापासून आत जाणाऱ्या वाटेवर फारशी रहदारी नसायची. तिथला परिसर काहीसा शांत आणि तूरळक वस्तीचा होता.

सुलेमान भाई आणि शबीना भाभीला शेवटचा निरोप देऊन जयेश आणि मित्रमंडळी तिथून मुख्य रस्त्यावर आले होते. साऱ्यांचेच चेहरे उदासवाणे भासत होते. सुलेमान भाई त्यांच्या नात्यातला नसूनही, त्याच्या जाण्याने एकप्रकारचं सुतकी वलय जणू त्या पाच मित्रांभोवती निर्माण झाले होते.

"पुढे काय..? शिर्के गँगपर्येंत पोहचण्यासाठी कोणाची मदत मिळू शकते..?" देवाने जयेशकडे पाहून प्रश्न उपस्थित केला.

"हा जयेश.. आता शांत बसवत नाही.. कधी एकदा सुलेमान भायचा बदला घेतो, असं झालंय.." संजय दातओठ खात म्हणाला.

"भगवान ना सौगंध छोडिश नहीं..." हितेश रागाने धुसफूसत पुटपुटला.

"जो सामने आया वो फुटेगा.. एक एक को चीर देंगे.." रियाज भाई खिश्यातून गुप्ती बाहेर काढून त्वेषाने म्हणाला.

मित्रांचा जोश पाहून जयेश काहीसा विचारात पडला.

"नाही मित्रांनो.. प्रत्येक चाल विचार करून खेळावी लागेल.. आपल्या समोर कुणी गल्लीतला मवाली नाही.. कुख्यात गँग आहे ती.. त्यांचा लीडरसुद्धा अनुभवी गुन्हेगारच असणार.. आणि आता तो आणखीन सावध झाला असेल.. त्यामुळे नक्कीच त्यानेसुद्धा काहीतरी प्लॅन आखला असणार.. आपण जोशमध्ये येऊन काही करायला गेलो, तर उलट फसण्याची शक्यता जास्त आहे.. त्यामुळे डोकं थंड ठेवा.. आणि एकमेकांना विश्वासात घेतल्याशिवाय काहीही करू नका.." जयेशने मित्रांना समजावण्याचा प्रयत्न केला.

"जयेश.. रात्री आम्ही त्या गुंडाच्या मागे उभे होतो.. तेव्हा एकजण काहीतरी बोलत होता.. 'फोटो काढून भाऊला पाठव' असं काहीतरी..." संजयला काहीतरी आठवले तसे तो बोलून मोकळा झाला.

"फोटो..? कसला...? कुणाचा..?" जयेश संभ्रमात पडला.

"मला वाटतं, त्याने तुझा फोटो काढून कुणालातरी पाठवला असेल तेव्हा..." देवा तर्क लावत म्हणाला.

"असिफ कुठाय..?" जयेशने अचानक क्लिक झाल्यासारखे विचारले.

"यही तो था अभी.. कहा रह गया..?" रियाज आसपास पाहू लागला.

"अरे वो सामान का पेमेंट करने रुका हैं पीछे.." हितेश म्हणाला, तसं जयेशच्या मनात शंका आली.

   "भाय जल्दी ढुंढो उसको.. फोटो में मेरे साथ असिफ भी होगा.. और मेरा अंदाजा ये हैं, की अगला हमला उसपर ही होगा..." जयेश मागे पाहत ओरडला आणि सगळे मागच्या दिशेला धावले.

     एकमेकांपासून नजरेच्या टप्प्यात राहत जयेश आणि मित्रमंडळी सगळीकडे असिफचा शोध घेऊ लागले. परंतु असिफचा काहीच पत्ता लागत नव्हता. त्याचा मोबाईलही बंद लागत होता. पाचही मित्रांच्या मनात आता धाकधूक वाढली होती. असिफला शोधत शोधत जयेश आणि मित्र पुन्हा कब्रस्थानापर्येंत येऊन पोहचले आणि आतल्या भागातून असिफचं विव्हळणं कानी पडलं.

तो आवाज ऐकताच सुरुवातीला जयेश आणि मागून इतर सर्वजण आत शिरले. कंपाऊंडच्या आतल्या बाजूने वाढलेल्या झाडीत असिफ शेवटच्या घटका मोजत होता. पोटावर सुऱ्याचे वार स्पष्ट दिसत होते. आतलं उष्ण रक्त उसळून बाहेर येत होतं. त्याची ती अवस्था पाहून साऱ्यांनाच धक्का बसला होता. जयेशने असिफचं डोकं आपल्या मांडीवर घेत त्याच्याशी बोलण्याचा प्रयत्न केला, परंतु तोपर्येंत प्राणपाखरू उडून गेले होते.

"ही माणसं कधीपण आपल्यापर्येंत पोहचू शकतात... कसं शक्य आहे..?" संजयने आश्चर्य व्यक्त केलं.

"त्यात काही अवघड नाही.. सुलेमान भायला दफन करण्यासाठी आपण इथेच येणार.. हे कुणीही ओळखू शकतं.. मला शंका आहे ती म्हणजे.." देवा जयेशकडे पाहून बोलता बोलता थांबला.

"की, आत्ता ते लोक माझ्यावरही हल्ला करू शकत होते.. पण त्यांनी असिफलाच का निवडलं.. असंच ना..?" जयेशने देवाच्या डोळ्यांत पाहत विचारले.

"अं.. हो.." देवा उत्तरला.

"या गँगचा म्होरक्या मला भेटण्यासाठी उत्सुक दिसतोय.. आणि आता याची भेट घायलाच हवी.." जयेश निर्धाराने म्हणाला, यावेळी त्याचा चेहरा कठोर बनला होता.

"पर उसका पता कहा से मिलेगा..?" रियाजने विचारले.

त्याला उत्तर देण्याचे टाळत जयेशने ताबडतोब कुणालातरी फोन लावला.

"गझल..

जयेश बोल रहा हूं...

शिर्के गँगऽऽ...."

तोंडून ते शब्द बाहेर पडेपर्येंत जयेशला एकाएकी स्फूरण चढले होते. शरीरात ताठरता आली होती. हातापायांच्या शीरा टरारून फुगू लागल्या होत्या. यावेळी त्याच्या डोळ्यांत अंगार साचला होता.