गँबलर : भाग ३२

पहाटेच्या त्या प्रहरी इस्पितळाबाहेरचं वातावरण शांत होतं. एरवी दिवसभर गजबजणाऱ्या सिटी हॉस्पिटलमध्ये त्या वेळी तुरळकच माणसे दिसत होती. आसपास दिसणारी वार्डबॉय, नर्स देखील गडबड गोंधळ न करता आपली कामं करत होती. एक-दोन रुग्णांचे नातेवाईक बाहेरच्या बाकड्यांवर बसून आळोखेपिळोखे देत होते. एकूण त्या साऱ्यांवरून आपली नजर फिरवत जयेश सुलेमान भाईजवळ पोहचण्याचा मार्ग शोधत होता.

पहिल्यांदाच या हॉस्पिटमध्ये आला असल्याची पावती त्याची भिरभीरती नजर देतच होती. सुदैवाने तो पुढे जात असतानाच पायऱ्या उतरून खाली येणारा असिफ दिसला.

"असिफ भाय.." जयेशच्या मुखातून तिथल्या शांततेला छेदणारा आवाज आला. मागोमाग एका नर्सचा "श्शऽऽऽऽ" ऐकू येताच जयेशने तिच्याकडे पाहून दिलगिरी व्यक्त केली.

असिफने जयेशकडे पाहीले मात्र आणि आपली नजर झुकवली. जयेशच्या मनात शंकेची पाल चुकचूकली. त्याने धावत जाऊन असिफचे खांदे पकडले. असिफने नकारार्थी मान हलवून प्रत्युत्तर दिले.

"असिफ...?" जयेशचा कंठ दाटून आला होता.

"डॉक्टरने जवाब दे दिया जयेश भाय.. कमीनों ने कई वार किये थे सुलेमान भाय पर.. भाभी को भी मार दिया.. पुलिस कुछ रिपोर्ट बनाकर चली गयी.. पर सुसाईड बोल रहे थे.. बेवकूफ साले.. कोई खुद पर इतने सारे वार कर सकता हैं क्या भाय..? ये सब क्या हो गया जयेश भाय.." एकाएकी असिफचा बांध फुटला आणि तो जयेशच्या गळ्यात पडून ढसाढसा रडू लागला.

जयेशदेखील आतून पुरता हादरला होता. सुलेमान भाई.. काय नाही केलं त्याने आपल्यासाठी... सख्ख्या भावासारखी माया दिली.. संरक्षण दिलं... शेवटपर्येंत आपलं भलं व्हावं यासाठी झटला आणि त्याच कारणामुळे स्वतःचा जीव दिला. इतका सज्जन माणूस.. आणि त्याचं हे फळ..? सुलेमान भाईचं जाणं, खरंच खूप मोठा आघात होता. नियतीने हा आणखी मोठा घाव घातला होता. काहीक्षण तर जयेश गांगरून गेला. अक्षरशः काळीज पिळवटून टाकणारा तो प्रसंग होता.

असिफसारखा जयेशही कोलमडला असता, परंतु त्यानं कसंबसं स्वतःला रोखलं. सुलेमान भाईला शेवटचा अलविदा करण्याची ती वेळ होती आणि त्यासाठी जवळच्या व्यक्तींपैकी कुणीतरी खंबीर राहणं आवश्यक होतं.

"पुलिस से उम्मीद छोड दे असिफ.. फिलहाल तु भाय और भाभी के पास रुक.. मैं सबको खबर करता हूं.." असिफचं सांत्वन करत जयेश म्हणाला.

"देवा और दोस्तो को भी बता दिया हैं.. मुन्ना भी गया हैं मुहल्ले में.." असिफने हुंदके आवरत म्हटले.

"ठिक हैं.. मैं हूं बाहर.. और कॉल करने पडेंगे.. भाय के रिश्तेदारो को भी बोलता हूं मैं.." जयेश इतकं बोलत खाली निघालाच होता, की तेवढ्यात त्याची नजर बाहेर हॉस्पिटलच्या आवारावर पडली.

हातात नंग्या तलवारी घेऊन आठ-दहा माणसं उभी होती, ज्यांचं नेतृत्व काळ्या कपड्यांतला मंग्या करत होता. सारेजण जयेशकडे रोखून पाहत होते. त्यांच्या डोळ्यांतला उद्देश स्पष्ट होता. इस्पितळाच्या आसपासची माणसं, पाळतीवरचे सुरक्षारक्षक सगळेजण न सांगताच पसार झाले होते.

"त्याच्या सोबत कोण हाय त्याचा फोटो काढून सुऱ्या भाऊला पाठव.." मंग्या डाव्या बाजूला एकाच्या कानात पुटपुटला.

"आणि याद राखा.. पिस्तूल वापरायचं न्हाय.. पोलीस स्टेशन जवळ हाय.. गोळीचा आवाज जाईल.. इथं जास्त गोंधळ घालू शकत नाही.. पाच मिनिटात हत्यारानं खांडोळी करू साल्याची.. आणि निघून जाऊ.." मंग्यानं सगळ्यांना सूचना केली आणि आपापली हत्यारं घेऊन सारे जयेशच्या बाहेर येण्याची वाट पाहू लागले.

एकतर आईवडीलांबाबतच सत्य आजच समजलं होतं, त्यात सुलेमान भायचा खून.. शिर्के गँगने एकाहून एक मोठमोठाले वार केले होते आणि त्यामुळेच जयेशच्या डोक्यात शिर्के गँगबद्दल तीव्र संताप दाटला होता. त्यात आता समोर तेच बदमाश पाहून जयेशचा पारा आणखीनच चढला. मंग्या आणि त्याचे साथीदार हत्यारांनीशी चाल करून आले होते.

इकडे जयेश मात्र अजिबात डगमगला नव्हता. उलट आता मनातला सगळा राग बाहेर काढायची संधी प्राप्त झाली होती आणि यासाठी समोर कुणीही आले असते, तरी जयेश भिडण्यास तयार होता. फरक फक्त हत्यारांत होता. शत्रूकडे तलवारी आणि इतर हत्यारे होती, परंतु जयेश मात्र निशस्त्र होता. ही सुद्धा गँबलींगच तर होती.. ब्लाईंड गेम खेळता आलाच नसता.. काहीतरी शक्कल लढवायला हवी होती. किमान एखादं तोडीचं हत्यार हातात असणं आवश्यक होतं.

"बाहेर येतोयस का आम्ही येऊ आत..?" मंग्याने डरखाळी फोडली आणि त्याच्या आसपास हसण्याचे आवाज आले.

त्या आवाजांच्या दिशेने पाहताना जयेशला त्यांच्यामागे काहीतरी दिसलं आणि त्याचा चेहरा आणखी कठोर बनला. फासे काहीप्रमाणात आपल्या बाजूने फिरल्याची खात्री जयेशला वाटू लागली. आता नक्कीच बाजी लावता आली असती.

असिफला वर जाण्यास सांगून जयेशने बाजूला नजर फिरवली. बसण्यासाठीच्या एका बाकड्याचा लांबसडक लोखंडी रॉड काहीसा निखळला होता. जयेश पावलं पुढे टाकीत तिथं गेला आणि एका हिसक्यात त्याने तो रॉड बाकड्यापासून अलग केला. लोखंडी रॉडची उंची पुरेशी होती, कुणी जवळ येण्याअगोदरच त्याला मार्गातून बाजूला काढता आलं असतं.

जयेशने लोखंडी रॉड हातात घेताच मंग्या आणि मंडळी हातातल्या तलवारी नाचवीत आणखी जोरात हसू लागली. जयेश धीरगंभीर पावलं टाकीत पायऱ्या उतरून खाली येऊ लागला..

"हा.. यं बेट्या.. मोकळ्या फडात यं जरा... तुझा खिमाच करतो आज.." मंग्याने फुशारकी मारली.

जयेश एव्हाना त्यांच्या समोर येऊन उभा राहीला होता. हातात फक्त एक लोखंडी रॉड.. पण चेहऱ्यावर कमालीचा आत्मविश्वास आणि अंगात तुफान सळसळत होतं त्याच्या..

"कापा रे हरामजाद्याला..." मंग्या ओरडला आणि पाठोपाठ त्याच्या मागून आणखी मोठा आवाज ऐकू आला.

"जय बजरंग बलीऽऽऽ..."

'थड्डाक्कऽऽ... थाड्डऽऽ...'

"ओयय.. ओयहह... आह्ह... येऽऽऽ..."

मंग्याच्या मागचे तिघेजण खाली कोसळून लोळू लागले, संजयने पाठीत खुर्चीच इतक्या जोरात घातली की बिचारे कळवळणार नाहीत तर काय करणार..?

मंग्या मागे वळेपर्येंत आणखी दोन जणांच्या पाठीत रियाज आणि हितेशने जड फळ्या घातल्या होत्या. तर डाव्या बाजुकडून देवाने लाकडी दांडक्याचा जीव खाऊन प्रहार करत एकाला आडवा केला. सुलेमान भाईची बातमी समजून अगोदरच मित्रमंडळी भयंकर तापली होती, एक एक वार करताना त्यांनी आपली सर्व शक्ती लावली होती. पहिल्याच फेरीत एकसाथ सहाजण रिटायर्ड हर्ट.. बॅक टू पेव्हेलियन...

उरले चारजण.. पैकी धाडस करून जयेशवर धावलेला माणूस त्याच्यापासून दोन हातांवर असतानाच आपली तलवार खाली टाकून मोकळा झाला होता. जयेशने वार करण्याची संधीच दिली नाही.. त्याच्या हातातला लोखंडी रॉड इतक्या प्रचंड वेगाने फिरला, की समोरच्याला पहाटेचे तारे स्पष्ट दिसलेच असावेत. त्याच्या विव्हळण्याने मंग्या पुन्हा जयेशकडे वळला आणि यावेळी त्याच्या छातीत धडधडू लागलं होतं.

जयेश मंग्याच्या अगदी पुढ्यात उभा होता. त्याची खुनशी नजर मंग्याच्या काळजात धडकी भरवत होती. उजवा हात थरथरत जवळच्या पिस्तूलापर्येंत पोहचण्याचा प्रयत्न करत होता, परंतु तितक्यात त्याचे उरलेले शिलेदारदेखील खाली पडले आणि मंग्याचं पुरतं अवसान गळालं.

जयेशने रॉड खाली फेकत एक जबरदस्त मुक्का मंग्याच्या नाकावर घातला. धडाधड एकामागोमाग एक ठोसे पडू लागल्यावर मंग्या ओरडत ओरडत शरणागती पत्करू लागला, परंतु 'कुणालाही कायमचं अपंगत्व दिल्याशिवाय सोडायचं नाही' जयेशने असं बोलून दाखवताच देवा, हितेश, संजय आणि रियाज भाई पुन्हा जखमी शत्रुंवर तुटून पडले.

हातात दिसेल ती वस्तू घेऊन जाणूनबुजून गुढघ्यांच्या वाट्या, हातांचे कोपर, पाठीचे मणके, मनगटं लक्ष्य करण्यात आली. कडाकड आवाज येऊ लागले. पाठोपाठ मंग्या आणि त्याच्या माणसांचे बोंबलणे, विव्हळणे कानी पडत होते. बचावाच्या प्रयत्नात मंग्याच्या माणसांनीही थोडेफार वार केले असतील, परंतु त्यांनी सुरुवातीलाच संधी गमावल्यामुळे मनातून आपला पराभव स्वीकारला होता. मग त्यांच्या प्रतिकारात जोर तो किती राहीला असावा..?

जयेशने सूचना करताच रियाज आणि हितेशने बदमाशांकडील साऱ्या तलवारी, पिस्तूल एकत्र करून त्यांची विल्हेवाट लावली. जयेशने आतापर्येंतच्या हकीकत सांगून मित्रांसमोर आपला निर्धार कळवला.

काहीही झालं तरी हातून खून होऊ द्यायचा नाही, इतकं भान राखायचं होतं. हा पण हातपाय तोडल्याशिवाय थांबायचं नाही, हादेखील दृढनिश्चय होता. गँग संपवणं म्हणजे माणूस संपवणं असं होत नाही. शिवाय खुनासारखा अपराध करून स्वतःमधला माणुसही गमवायचा नव्हता.

देवा आणि संजयसुद्धा जयेशच्या पुढील ईशाऱ्याची वाट पाहत होते. इथल्या प्रकाराची संपूर्ण माहीती जयेशलाच होती आणि त्यामुळेच भिवंडीत देवाकडे असलेलं टोळक्याचं नेतृत्व आपसूकच आता जयेशकडे आलं होतं.

"लढाई माझी आहे.. त्यांची हत्यारं पाहीली असतील तुम्ही.. हवं तर मागे फिरू शकता.." जयेश नजर फिरवीत म्हणाला.

"तुझी एकट्याची नाही.. सुलेमान भाय आपल्या सगळ्यांचा होता.. ही लढाई त्याच्यासाठी.. आपण एकत्र होऊनच दुश्मन तोडून काढू.. एकसाथ लढलो तर धोका कमी होईल.. पूर्णपणे प्लँनिंग करू चाल खेळायची... जशी भिवंडीत खेळलो.." संजयने निर्धार व्यक्त केला.

"जयेश.. यांच्यासाठी तू एकटा पुरेसा होतास, हे माहीत आहे... तू एकटा त्यांच्या समोर आलास, यातच सगळं आलं. पण पुढे जाऊन अजून काय असेल, त्याची माहीती पाहीजे.. या गेममध्ये आपल्याला अजून कोणाचीतरी मदत लागेल. असं कुणीतरी, ज्याला या गँगबद्दल पूर्ण माहीती असेल.." देवा आपल्या तल्लख बुद्धीचा परिचय देत होता.

"ह्म्म्म.. आहे असं कुणीतरी.. पण ते नंतर पाहू.. बदला घेण्याहून आत्ता महत्वाचं म्हणजे सुलेमान भाय आणि शबीना भाभीला निरोप देणं आहे.. पोलिसांनी तर हात वर केलेत.. आणि ते निघूनही गेले. पोस्टमार्टम वगैरे काही होईल असं वाटत नाही, तरी पाहू.. पण पुढची तयारी करायला हवी.." जयेश काहीसा विचार करत म्हणाला.

"हा भाय.. कसम हैं सुलेमान भाय की.. एक एक की हड्डीया तोड देंगे हम.." रियाजने रोष व्यक्त केला.

नेहमी बडबड करणारा हितेश मात्र आज शांत होता. कदाचित सुलेमान भाईचं असं अचानक जाणं, त्याला रुचलं नसावं.

क्रमशः