लटकलेले मुंडके | मराठी भयकथा | ठाणे-बदलापूर लोकल ट्रेन प्रवास | Thane - Badlapur Local Train Travel | मराठी भयकथा | निलेश देसाई
कार्यालयातून बाहेर पडल्यावर समीरने घाईतच ठाणे रेल्वे स्थानक गाठले. पश्चिमेकडील बाजूच्या इंडिकेटरवर लावण्यात आलेल्या बदलापूर जलद लोकलचे नाव पाहीले आणि त्याने फलाट क्रमांक पाचच्या दिशेने धूम ठोकली. धावत पळत तो फलाट क्रमांक पाचच्या पायऱ्या उतरत असतानाच लोकल आली.
अजून लोकल पूर्णपणे थांबली देखील नव्हती की आतले प्रवासी बाहेर येण्यासाठी आणि बाहेरील प्रवासी आत जाण्यासाठी घाई करू लागले. समीर एव्हाना पायऱ्या उतरून खाली आला होता आणि समोरच्याच दरवाज्यात कसाबसा लटकून उभा राहिला. काही क्षण चाललेले ते युद्ध दरवाजा माणसांनी खचाखच भरल्यानंतरच शांत झाले.
मुंबईतल्या लोकलचा प्रवास असाच असतो.
समीरने एका हाताने आतील खांब घट्ट पकडला होता. त्यामुळे आता कल्याण येईपर्येंत तो सुरक्षितपणे प्रवास करणार होता. लोकलने हॉर्न दिला आणि ती सुरु झाली, तितक्यात शेवटच्या क्षणी कुणीतरी येऊन समीरच्या मागून तोल सावरत उभे राहिले. आधारासाठी त्याने समीरच्याच हाताला पकडले होते.
आता खरं तर त्याच्या मागून येण्यामूळे समीरची सुरक्षितता दुपटीने वाढली होती. समीरलाही मागून थोडाफार आधार मिळाला होता. पण त्याचा हात मात्र समीरला बोचू लागला होता. मागील इसमाची त्याच्या हातावर घट्ट पकड जमली होती.
"भाऊ.. थोडं आत सरका नां... जरासंच आत येऊ दे.." तो इसम समीरच्या कानात पुटपुटला.
समीर त्याचं वाक्य ऐकून खरेतर वैतागला. पण त्यानं जोर लावून आत जाण्याचा निष्फळ प्रयत्न करून पाहीला. लोकल खचाखच भरली होती, त्यामुळे ते शक्य नाही हे समीरला कळले होते.
"भाऊ प्लिज.. माझा तोल जाईल.. नीट पकडायला काही नाही इथे.. थोडंसं प्रयत्न करून पहा ना.. आत जाण्याचा.." तो इसम पुन्हा पुटपुटला.
आता मात्र समीरचा बांध सुटला आणि तो बोलू लागला.
"अरे भावा कशाला चढायचं मगं.. माहीत होतं ना गर्दी किती आहे ते.. तू अगोदर माझ्या हातावरून तुझा हात काढ.. माझा हात दबलाय.."
लोकलने एव्हाना वेग पकडला होता आणि त्या वेगासोबत तिची कंपणेदेखील वाढत होती. लोकलचा तो संपूर्ण डब्बा हलू लागला होता.
"भावा हात सुटतोय प्लिज... मी पडेन यार.. नुकतेच लग्न झालेय.. घरी बायको वाट पाहतेय.." मागून त्याचा घाबरलेला स्वर समीरच्या कानी पडला.
समीरने पुन्हा पुढे जाण्याचा प्रयत्न करून पाहीला पण कुणीही ढीम्म म्हणून जागचे हलत नव्हते. हलणार तरी कसे, गर्दीच तेवढी होती. त्यात बाहेर दरवाजाजवळ काय प्रसंग ओढवला आहे, त्याचे आतमधल्या प्रवाशांना कसले सोयरे सुतक.. जो तो आपापल्या विवंचना घेऊन कसाबसा तो त्रासदायक प्रवास सहन करत होता.
लोकल वेगाने पुढे जात होती, ठाणे आणि दिवा स्थानकांदरम्यानचा अरुंद बोगदा जवळ येऊ लागला. समीरच्या मागे उभ्या असलेल्या व्यक्तीचा हात निसटू लागला होता. हाताचे तळवे घामाने ओले झाले होते. तरीही तो जीव मुठीत घेऊन तिथं तग धरून उभा होता.
मधल्या खांबाला घट्ट पकडून असलेल्या समीरच्या हातावरच त्या व्यक्तीचा हात असल्याने त्याच्या ओलसर तळव्याच्या स्पर्शाने समीरला शिरशिरी येऊ लागली. लोकल बोगद्यामध्ये शिरली तेव्हा एक क्षण असा आला की समीरला तो स्पर्श असह्य झाला. त्याने दुसरा हात लांब करत आतल्या हॅण्डलला दोन बोटांनी पकडले आणि मधल्या खांबावरचा हात झटकला.
मागे काहीतरी धडकल्याचा आवाज आला.
"अर्रे.. अरे.. पडला.. पडला.. आई.. गं.. मानंच वेगळी झाली.." दरवाज्यातून कोणीतरी ओरडले. तसं समीरने हातांची पकड घट्ट करत चटकन मागच्या दिशेने पाहीले. पण लोकलचा वेग जास्त होता शिवाय बोगद्यामध्ये अंधारही असल्याने त्याला काहीच दिसू शकले नाही.
दरवाजाजवळच्या गर्दीत हळहळ व्यक्त होऊ लागली. परंतु तो दुखवटा पाच मिनिटांच्या पुढे काही चालला नाही. जसं काही झालंच नाही अश्या आविर्भावात पुन्हा सर्व प्रवासी आपआपल्या विवंचनेत हरवून गेले. समीरदेखील त्यातलाच एक होता, क्षणभर त्या गोष्टीला आपणच जबाबदार असल्याची कबुली त्याने मनाला दिली. पण थोड्या वेळात मात्र ती गोष्ट तो साफ विसरून गेला.
घरी पोहचून आपल्या दैनंदिन कार्यक्रमांत समीर पूर्णपणे व्यस्त होऊन गेला.
ती पावसाळी संध्याकाळ होती. आकाशात काळे ढग दाटून आल्याने रात्रीचा आभास निर्माण होत होता. समीरला त्याची नेहमीची बदलापूर जलद लोकल भेटली होती. दरवाज्यात लटकत चेहऱ्यावर येणाऱ्या पावसाच्या थेंबांचा तो मनमुराद आनंद लुटत होता. कपडे चिंब भिजले होते, पण त्याने फरक पडत नव्हता. समीरला पाऊस खुप आवडायचा.
ठाणे-दिवा स्थानकांदरम्यानचा अरुंद बोगदा जवळ आला होता. एकाएकी आकाशात विजांचा कडकडाट झाला. आभाळातल्या थोड्याफार प्रकाशाची छटा नाहीशी होऊन संपूर्ण आसमंतावर दाट काळ्या अंधाराची चादर पसरली गेली. मोहक आभासी ती संध्याकाळ क्षणात एका काळ रात्रीमध्ये परिवर्तीत झाली. सोसाट्याचा वारा पिसाटल्यासारखा घोंगावू लागला. त्याच्या प्रचंड ताकदीमुळे आसपासची झाडं उन्मळू लागली. वारा आपल्यासोबत कित्येक वस्तू घेऊन बेलगामपणे वाहत होता. कचऱ्याच्या पिशव्या, फाटलेल्या कपड्यांचे तुकडे, सडलेल्या काळपट हिरव्या भाज्यांचे अवशेष, चूरगळलेले मळकट कागद अश्या कितीतरी गोष्टी हवेत तरंगत होत्या.
हवेतली धूळ दरवाज्यात उभ्या असलेल्या समीरच्या डोळयांत जाऊन चूरचूरल्याने एकदोन क्षण त्याने डोळे बंद केले. पुन्हा जेव्हा त्याचे उघडले तेव्हा त्याला बाहेर धडापासून वेगळे झालेले मुंडके तरंगताना दिसले. मानवी चेहरा.. त्यावर अस्ताव्यस्तपणे विस्कटलेले केस.. डोळे बंदच होते. खाली मानेपासूनचा भाग नव्हताच. जणू कुणी जाणीवपूर्वक मान कापली होती. कापलेल्या त्या भागातून रक्त टपकताना स्पष्ट दिसत होतं.
ते भयानक दृश्य पाहून क्षणात समीरला कापरे भरले. त्याने दरवाज्यातून आत जाण्याचा प्रयत्न केला पण त्याचं सर्वांग सुन्न पडलं होतं. मनात कितीही आणलं तरी त्याला आपली जागा सोडता येत नव्हती. जणू कुणीतरी त्याला घट्ट दाबून धरलं होतं. त्याच्या मनाविरुद्ध दरवाज्यावरच समीरला जखडून ठेवलं गेलं होतं. त्या तरंगत्या मुंडक्यावरून नजर हटवावी तर ते देखील शक्य होईना, मान वळवता येईना, डोळे बंद करता येईना.. हे काय होतेय.. समीरच्या सर्व इंद्रियांचा ताबा कुणी बाहेरच्या शक्तीने घेतला होता.
भेदरलेला समीर इच्छेविरुद्ध त्या मुंडक्याकडे पाहत होता. पुढे काय होणार आहे, त्याचे त्यालाच माहीत नव्हते. तेवढ्यात त्या मुंडक्याचे डोळे उघडले. त्याच्या लालबुंद विखारी नजरेतून पेटती रेषा बाहेर पडली आणि समीरच्या डोळ्यांत विसावू लागली.
झटक्यात समीरने डोळे उघडले. घाबरलेल्या अवस्थेत धापा टाकत त्याने आजूबाजूला पाहीले. समीर त्याच्या बेडवरच होता. बाजूला असलेली पाण्याची बाटली घेऊन तो घटाघटा पाणी प्यायला. कसलं भयानक स्वप्न पडलं होतं. काय होतं ते नक्की.. समीर स्वतःशीच विचार करत होता. याचा संबंध संध्याकाळच्या अपघाताशी तर नाही ना, असा प्रश्न मनात येऊन डोक्यात लख्खपणे प्रकाश पडला.
'छे.. असलं काही नसतं.. खरंतर माझी काही चूक नव्हतीच आणि तसं पण मी त्याला किंवा त्याने मला पाहीलंच नव्हतं. मग मला कश्याचा धोका असेल..' समीरने तो विचार तिथंच झटकून टाकला आणि तो पुन्हा झोपी गेला.
त्यानंतर पुढचे चारपाच दिवस समीर रोज कामावर जाऊन पुन्हा घरी आला अगदी काहीही दुखापत न होता. त्याला पडलेले ते स्वप्न आठवले की आता तो मनाशीच हसायचा.
नंतरच्या आठवड्यातला सोमवार उजाडला. आज समीरला कामावर जाण्यास थोडा उशीर झाला होता. भरभर आवरत तो आरश्यासमोर उभा राहीला. समोर पाहतो तर त्याच्या पांढऱ्या शर्टच्या बाहीवर बारीकसा डाग दिसला. त्याने तो डाग खरवडण्याचा प्रयत्न केला पण कपड्याला घट्ट पकडून ठेवल्याप्रमाणे तो लाल डाग काही निघाला नाही.
दुसरे शर्ट घालायचे तर त्यात अजून वेळ वाया गेला असता. तसंही हा डाग काही फारसा दिसून येत नव्हता. शेवटी बॅग उचलून समीर त्याच कपड्यांत कामाला गेला.
ती संध्याकाळ समीरच्या आयुष्यातली शेवटची ठरली. त्या संध्याकाळीदेखील पाऊस पडला. काळे ढग दाटून आले. अवेळी अंधार पसरला. वारा जोरजोरात वाहू लागला. झाडं डोलू लागली. सोबत धूळ, कचरा आणि कायकाय तरंगु लागले. समीर दरवाज्यात लटकत होता. एकाएकी त्याचा हात निसटला आणि...
धावत्या लोकलच्या चाकाखाली येऊन समीरचे मुंडके छाटले गेले.
कुणीतरी ओरडलं...
अरे.. पडला.. पडला.. हात निसटून पडला.. मान वेगळी झाली...
बोगद्यातल्या दगडामध्ये प्रतिकूल परिस्थितीत उगवलेल्या झाडाची फांदी हलली. त्यावर लटकत असलेल्या मुंडक्याचे ओठ उघडले..
"मी तुला पाहीलं नव्हतं.. पण माझं रक्त तुझ्या शर्टवर पडलं होतं.. जसा माझा झाला तसाच तुझाही शेवट झाला.."
समाप्त
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: