राक्षसवडा | मराठी भयकथा | गावाकडची भयकथा | Marathi Horror Story | Bhaykatha In Marathi | Marathi Bhaykatha

अख्ख्या गावाला माहीत होते की तेथे वाईट शक्तींचे अस्तित्व आहे. अश्या वाईट शक्ती ज्या भुताखेतांसारख्या फक्त पच्छाडून त्रास देत नसत, तर हाती लागणाऱ्याला तिथल्या तिथे मारून टाकत. उगाच त्या ओढ्याला राक्षसवडा नाव पडले नव्हते.

एका नागमोडी वळणावर वर डोंगरातून आलेला तो ओढा खाली नदीपर्येंत जाऊन संपायचा. मधून फक्त मुख्य रस्ताच त्या ओढ्याला छेदून जायचा. रस्त्याच्या खाली तेवढ्या भागावर पुलासारखी रचना केली होती, जेणेकरून पावसाळ्यात डोंगरातून खाली आलेले पाणी अडायला नको. उन्हाळ्यात मात्र तो ओढा सुकलेलाच असायचा. 'ओढा' या शब्दाचाच गावच्या भाषेत अपभ्रन्श होऊन त्याचा 'वडा' हा शब्द बनला होता.

फार पूर्वीपासून तिथे राक्षसांचे वास्तव्य होते. दिवसा ते शक्तिहीन असल्याप्रमाणे त्या ओढ्यातच कुठल्याश्या गुप्त गुहेत पडून राहत. पण रात्री मात्र त्यांच्या अंगी सैतानाची ताकद शिरत असे. मग हाती सापडणाऱ्याची हाडं कडाकडा मोडून जिवंत सावजाचे तुकडेतुकडे करून एकमेकांत वाटत आणि खात असत. बऱ्याच वर्षांपासून त्यांचा हा उद्योग चालत आला होता. त्या राक्षसांच्या तडाख्यातून कुणीही वाचू शकत नाही, ही काळ्या दगडावरची रेघ होती.

गावच्या दिशेने जाणारा तो नागमोडी रस्ता दुतर्फा लांब लांबपर्येंत ओळीने वाढलेल्या झाडांनी झाकोळला जायचा. सभोवताली दूरवर पसरलेली शेतं होती. त्यामुळे तिथं आसपास कुठलं निवासस्थान नव्हतं. गावात येणाऱ्या जाणाऱ्या गाड्या साधारण संध्याकाळी सहानंतर बंद व्हायच्या. क्वचितची रहदारी, आजूबाजूला असलेल्या दाट झाडांच्या गडद सावल्या आणि गंभीर शांततेमुळे भर दुपारीदेखील तो परिसर भयाण असा वाटायचा.

राक्षसवड्यापासून पुढं गाव साधारण दहा मिनिटांवर होतं. गावकरी जेव्हा कधी तिथून जायचे तेव्हा आपोआप त्यांच्या काळजातली धडधड वाढत असे. पावले झपाझप ओढली जात. तसं दिवसाढवळ्या तिथं काही धोका नसायचा. पण तरीही गावकऱ्यांच्या मनात त्या जागेविषयी एक अनामिक भीती असायचीच.

बरं त्या गावी जाण्यासाठी मुख्य आणि एकमात्र असा मार्ग त्या ओढ्याजवळूनच जातं असल्याने दुसरा पर्याय नसायचा. त्यामुळे सहसा रात्रीचे गावातले कुणी त्याबाजूने फिरकायचे देखील नाही. गावातल्या लोकांनी हा एक अलिखित नियमच घालून ठेवला होता. पण या राक्षसवडयाची माहीती आसपासच्या गावातल्या पुष्कळ लोकांना नव्हती.

रात्रीच्या अंधारात त्या रस्त्याला दर शंभर मिटरवर सरकारी दिव्यांची सोय नाही म्हणायला होती. पण त्यांचा प्रकाश कितपत साथ देणार.. म्हणून मग रात्री तिथले वातावरण अधिकच भीतीदायक आणि भेसूर वाटायचे. रात्रीचे रस्त्याच्या खाली ओढ्यालगत तिथले राक्षस सावजाची वाट पाहत असायचे. त्यांचं सावज त्यांना भेटणारच, यात तिळमात्र शंका वाटण्यासारखे काहीच कारण नव्हते.

गावात आज सरपंचाच्या घरी गोंधळाचा कार्यक्रम जोरदारपणे रंगला. गोंधळाच्या समाप्तीनंतर त्यांच्या म्होरक्याला मानधन देऊन सरपंचांनी त्यांना जाण्यास सांगितले.

अंधार बराच झाला होता. त्यामुळे गोंधळी मंडळींनी आजची रात्र आपली गावात राहण्याची सोय करावी, अशी विनंती सरपंचांकडे केली. त्यावर सरपंचांनी चोरचिलटांचे कारण पुढे करत स्पष्ट शब्दांत नकार दिला.

खिन्न मनाने गोंधळी मंडळी तिथून निघाली. त्या वक्ताला गावातून गाडी भेटण्याची कोणतीही शक्यता नव्हती. पुढल्या गावी तुम्हाला पुष्कळ गाड्या भेटतील, असं सरपंचांनी सांगितलं होतं.

भिक्या, म्हाद्या आणि कमळी त्या गर्द काळ्या रात्री पायीचं निघाले. पुढचं गाव साधारण दोन मैलावर होतं. तिथपर्येंत चालण्याशिवाय पर्याय नव्हता. कमळी आणि म्हाद्या एकमेकांना खेटून पुढे जात होते. भिक्या त्यांच्यापासून काही अंतर राखत थोडासा मागे होता. गाव सुटलं तसं मुख्य रस्त्यावरचा काळोख आपला जबडा पसरवत त्यांची वाट पाहत असल्यासारखा भासला.

या अंधाराला कापत पुढे कसे जायचे, अशी कमळीच्या मनात थोडीशी भीती होती. पण सोबत तिचा सखा म्हाद्या होता. जगाची कोणतीही चिंता नसल्याप्रमाणे तो बेफिकीरपणे पाय टाकत होता. कमळीने मागे पाहीले, भिक्या आपल्याच धुंदीत मागून एखाद्या वळूसारखा डुलत डुलत येत होता. त्याची चाल पाहून कमळी गालातल्या गालात हसली.

ते तिघेही एकमेकांशी काहीही न बोलता शांतपणे त्या वाटेवरुन भरभर जात होते. गोंधळाच्या कार्यक्रमांत त्यांची तोंडं वाजतच असायची, त्यामुळे अश्या गरज नसलेल्या वेळी उगाच वायफळ गप्पा मारण्यात त्यांना काडीचाही रस नव्हता. त्या निर्जन रस्त्यावरून आपल्याच विश्वात गुंग होऊन वाट कापणाऱ्या त्या तिघांनाही पुढं येणाऱ्या संकटाची जाणीव नव्हती.

दूरपर्येंत पसरलेली शेतं अंधारामुळे ओसाड वाटत होती. रस्त्याच्या दुतर्फा असलेली झाडं आपल्या फांदया हलवत वातावरणात गंभीरता निर्माण करण्याचा प्रयत्न करत होती. रातकीड्यांची किर्रकिर्र सुरु होती. मध्येच दूरच्या एका रानातून कोल्हेकुई सुरु झाली होती. जणू निसर्ग त्या तिघांना परत फिरण्यासाठी खुणावत होता.

ओढा जवळ आला होता. मागून येणारा भिक्या रस्ता सोडून जरा आडोश्याला जाऊ लागला. बारीक काटक्या तुटल्याचा आणि पाचोळ्याचा आवाज आला म्हणून म्हाद्याने मागे वळून पाहीले, तर भिक्याने ईशाऱ्यानेच त्याला खूण केली. झाडांच्या पलीकडे भिक्या हलका होण्यासाठी गेला. म्हाद्या आणि कमळी आणखी थोडी पावले टाकत ओढ्यावरच्या पुलाजवळ आले.

भिक्या येईपर्येंत थांबावं म्हणून तिथल्या कट्ट्यावर कमळी विसावली. म्हाद्या रस्त्यावरच उभा राहून आसपासचा परिसर न्याहाळत होता. समोरचं एका बाजूला विस्तीर्ण पसरलेलं चिंचेचं झाड होतं. तितक्या गडद अंधारातही म्हाद्याला त्या झाडावरच्या चिंचा स्पष्ट दिसल्या.

"कमळे.. चिचा पाहिजेल का.. बघ कसलं भरलंय झाड.." कमळीला विचारत म्हाद्या मागे फिरला.

पण कमळी तिथं नव्हतीच. म्हाद्याला नवल वाटले, पुढे कट्ट्याजवळ येऊन त्याने तिला आवाज दिला पण छे.. कमळीचं काहीच प्रत्युत्तर आलं नाही. त्यानं पुलाखाली डोकावून पाहण्याचा प्रयत्न केला पण काळोख बराच असल्याने तिथलं काही दिसत नव्हतं. खाली ओढ्यात जाण्याशिवाय पर्याय नव्हता. कमळी रस्त्यावर असती तर त्याला दिसलीच असती, म्हणजे ती खाली ओढ्यातच असण्याची जास्त शक्यता होती. काही घात वगैरे झाला असला तर..

म्हाद्याच्या डोक्यात तो विचार येताच अंगावर सर्रकन काटा आला. त्याने मागचा पुढचा विचार न करता सरळ ओढ्यात उडी घेतली आणि कमळीला हाका मारू लागला. ओढ्यात सुकलेल्या पानांचा ढीग जमा झाला होता. ओढ्यातली परिस्थिती खूपच वाईट होती. एकतर मिट्ट काळोखात समोरचे फार काही दिसत नव्हते. त्यात गुळगुळीत दगड आणि पालापाचोल्यामुळे म्हाद्या कसाबसा तोल सावरत कमळीला धुंडाळत होता.

पुलाच्या बरोबर खालच्या भुयाऱ्यासारख्या भागात तर काही दिसण्याची सोयचं नव्हती. इतका अंधार की डोळे उघडावे की बंद करावे काहीच कळत नव्हतं. म्हाद्या जरासा घाबरलाच होता. पण कमळी त्याचा जीव की प्राण होती, तिच्यासाठी आत जायलाच हवे होते. मनाशी ठाम निश्चय करत त्याने त्या काळ्या, अरुंद भुयारात पाय ठेवलाचं. एक एक पाऊल तो पुढे सरकत होता. कुठून एखादी बारीक चाहूल लागतेय का, याचा अंदाज घेत होता.

थोडं पुढं गेल्यावर म्हाद्याला कडकड हाड मोडल्याचा आवाज आला. पाठोपाठ कमळीचं विव्हळणं कानी पडलं. आता मात्र म्हाद्याचा बांध सुटला, तो जोरजोरात ओरडू लागला. अंधारामुळे तिथलं काहीच दिसत नसल्याने तो कानावर येणाऱ्या आवाजाच्या दिशेने कुच करू लागला.

अडखळत धडपडत म्हाद्या भुयाराच्या मध्यापर्येंत आला. त्याचं इथपर्येंत येणं खूपच धाडसाचं कामं होतं पण आता यापुढे त्याच्या कणखर मनाची अजूनच खडतर परीक्षा घेतली जात होती. सडलेल्या मांसाचा तीव्र दर्प तिथं पसरला होता. म्हाद्याला तिथं उभं राहणंदेखील मुश्किल झालं होतं. चेहऱ्यावर घामाच्या धारा वाहू लागल्या होत्या. श्वास घेण्यासाठी कसरत करावी लागत होती. तरीही तिथला दुर्गंध सहन न होऊन गळ्यातला पटका त्याने काढून तोंडाला बांधला.

त्याला दिसत नव्हतं पण तो राक्षसांच्या गुहेसमोर उभा होता. आतमध्ये कमळीचा देह छिन्नविच्छिन होत होता. हाताने बाजूच्या भिंती चाचपडत म्हाद्या गुहेत शिरला. त्याच्यापासून काही फुटावरच बलदंड राक्षस उभा होता. त्याची नजर म्हाद्यावरच खिळली होती. समोरच्या सावजाला आपल्या कवेत घेऊन चुरडण्यासाठी त्याचे हात शिवशीवत होते.

तितक्यात म्हाद्याच्या मागून बारीकश्या प्रकाशाची ज्योत प्रकट झाली. बघता बघता गुहेतल्या दाट अंधारावर त्या इवल्याश्या ज्योतीने मात केली. काळोख नाहीसा होताच म्हाद्याला समोरचा तो भयानक राक्षसी अवतार दिसला आणि त्याचे डोळे विस्फारले. घाबरून त्याच्यापासून नजर फिरवण्यासाठी म्हाद्याने डावीकडे पाहीले. पण तिकडचे दृश्य त्याच्या काळजावर आघात करून गेले.

भावनाशून्य झालेला म्हाद्या फक्त बघ्याची भूमिका घेत स्तब्ध उभा होता. त्याच्या डोळ्यांसमोर दुसरा राक्षस कमळीची चिरफाड करत होता. तिच्या देहातून प्राण कधीचे गेले असल्याचे दिसत होते. मागून येणाऱ्या ज्योतीचा प्रकाश कमी कमी होत लुप्त झाला.

नेमके तेव्हाच म्हाद्याच्या समोर असलेल्या राक्षसाने त्याची मानगुटी पकडली. आपल्या दोन्ही बाहुंच्या विशाल ताकदीने तो म्हाद्याची मान दाबत होता. म्हाद्याच्या तोंडातून शब्ददेखील फुटत नव्हते. आता या क्षणालाच आपला जीव जाईल, एवढंच त्याला कळत होतं.

इतक्या घडामोडी त्या गुहेत घडत असतानादेखील तिथला परिसर शांत होता. ना त्या राक्षसांचा गुरगुरण्याचा आवाज... ना म्हाद्याची असहायता.. कसलाच ध्वनी येत नव्हता. तेवढ्यात मागून माचीसने काडी पेटवल्याचा आवाज आला. मघासारखीच ज्योत पुन्हा पेटली आणि गुहा पुन्हा प्रकाशमान झाली.

अचानक "धाप्प..." असा आवाज येऊन तिथल्या शांततेला चिरून गेला. म्हाद्याला पकडलेल्या हातांवर लाकडी सोट्याचा आघात करताना भिक्या तोंडातून शिव्या हासडत होता. मघाच्या प्रकाशाला भिक्याचं निमित्त होता. जेवणाखाण्याच्या सामानाची पिशवी त्याच्याकडेचं होती. भिक्याची उपस्थिती पाहून म्हाद्या आता भानावर आला. एक-दोन फटक्यातचं राक्षसाची पकड ढिली पडली. तसं म्हाद्याने जोर लावायला सुरुवात केली.

पण तो राक्षस बलवान होता. तो एकटा त्या दोघांवर कधीही भारी पडला असता. काडी पुन्हा विझत आली तसं भिक्याने जीव खाऊन सोट्याचा शेवटचा घाव राक्षसाच्या थोबाडावर मारला. तसा तो कोलमडत मागच्या भिंतीवर जाऊन पडला. तोच एक क्षण होता, जो भिक्याला हवासा होता. त्याने म्हाद्याला मागे खेचला आणि खाली पडलेला पाचोळा उचलत त्या राक्षसाच्या अंगावर टाकू लागला.

जितके जमेल तितक्या वेगात म्हाद्या आणि भिक्या दोघे शक्य तितका पालापाचोळा गुहेत टाकत बाहेर पडू लागले. पिशवीतल्या रॉकेलची आख्खी बाटली भिक्याने गुहेच्या तोंडाजवळच रिकामी करत काडीपेटी पुन्हा पेटवली आणि गुहेत टाकली. क्षणात खाली पडलेल्या पाचोळ्याने पेट घेतला. आणि बघता बघता आग आतपर्येंत जाऊ लागली.

अतीश्रमाने थकला असला तरी भिक्या सावरत भुयारातून बाहेर पडण्यासाठी पळू लागला. त्याने मागे वळून पाहीले पण म्हाद्या अजून गुहेजवळच होता. कमळीच्या आठवणीत तो खिन्न मनाने गुहेत पाहत होता. भिक्या म्हाद्याला घेण्यासाठी पुन्हा मागे फिरला. गुहेजवळ आगीचा प्रकाश पसरला होता पण अजून भुयारापर्येंत आग आली नव्हती. अंधारात कसाबसा तो म्हाद्यापर्येंत पोहचतच होता. त्याने पुन्हा काडी ओढली आणि भुयारात उजेड केला.

कमळीच्या विरहात दुःखी झालेला म्हाद्या त्याला गुहेच्या तोंडाजवळ दिसला. एक क्षण भिक्यालादेखील वाईट वाटले. पण आता त्या दोघांना निघायलाच हवे होते. म्हाद्याला समजावण्यासाठी तो तोंड उघडणारच होता की, गुहेतून पेटता हात बाहेर आला आणि काही कळायच्या आत म्हाद्याला आत ओढत घेऊन गेला. म्हाद्याच्या किंकाळ्या भिक्याच्या अंगावर शहारे देऊन गेल्या.

आ वासून तो भयावह नजारा पाहण्याव्यतिरिक्त भिक्याच्या हातात काहीच नव्हते. एव्हाना गुहेतली आग आता भुयारात पसरू पाहत होती. गुहेच्या तोंडाकडे पाहत जड अंतःकरणाने भिक्याने पाठ फिरवली. सुरुवातीला हळूवार पडणारी त्याची पाऊले आता झपाझप पडू लागली. भुयारातून बाहेर येत त्याने बांध चढला आणि तिथल्या कट्ट्याचा आधार घेत तो मुख्य रस्त्यावर आला.

ओढ्यात असलेल्या पालापाचोळ्यामुळे आग बाहेर पसरत येत होती. भिक्याने एकदा खाली ओढ्यात पाहीले. म्हाद्या आणि कमळीची ती शेवटची आठवण मनात साठवत तो भरलेल्या डोळ्यांनी तिथून निघाला.

तिकडे गावात सरपंचाच्या बंगल्याबाहेर सरपंच आणि गावातली इतर मंडळी जमली होती.

"काय व्हयं सरपंच.. काम झालं आसंल का.." एकाने विचारलं.

सरपंचाने काहीच उत्तर दिले नाही.

"झालंच असलं पायजेल.. पण आता उद्याच काय करायचं.." दुसऱ्या एकाने प्रश्न उपस्थित केला.

यावेळी सरपंचाने समोर बसलेल्या पाटलाकडे पाहीले.

"उद्या आमच्या घरात पूजेला बामन बोलावलाय बाहेरचा.. त्याला बायका मुलासंग यायचा निरोप दिलाय.." पाटील सरपंचाला आश्वस्त करत म्हणाला.

सरपंचांने सुटकेचा निःश्वास सोडला.

"चला.. म्हंजी उद्या राक्षसाच्या जेवणाची सोय झालीय म्हणायची.." बैठकीची सांगता करत आणि अगदी शेवटच्या क्षणी तोंड उघडत सरपंचांने गौप्यस्फोट केला.

समाप्त

ऐका : राक्षसवडा | मराठी भयकथा