नाभीवरचे तीळ | मराठी भयकथा | एका लेखिकेची कथा | Marathi Horror Story | Horror story marathi | Marathi Bhaykatha |
गौरव आज खूपच लाडात आला होता. पूर्वासोबत चार भिंतीच्या आतली त्याची ती पहिलीच डेट होती. मोठ्या मुश्किलीने यासाठी गौरवला पूर्वाने होकार दिला होता. मित्राच्या घरचे सगळे बाहेरगावी गेले असल्याने एका दिवसासाठी तेवढी सोय झाली होती.
गौरव आणि पूर्वा दोघेही सज्ञान आणि बऱ्यापैकी कमावते होते. गौरव एका मोठ्या कंपनीत कामाला होता, तर पूर्वा निरनिराळ्या कंपन्यांसाठी लिखाणाचे प्रोजेक्ट्स हाती घ्यायची. पूर्वा भयकथा लेखिका असल्याने तिच्या डोक्यात नेहमीचं वेगवेगळ्या कल्पना जन्म घेत असत.
आज मित्राच्या घरी बेडवर गौरव पूर्वाला मुद्दामच छेडण्याचा प्रयत्न करत होता. पूर्वा मात्र बेडवरसुद्धा लॅपटॉप हातात घेऊन भयकथेसाठी विषय शोधत होती. बऱ्याच प्रयत्नांनंतरदेखील पूर्वा दाद देत नाही, हे पाहून गौरव काहीसा वैतागला.
"काय गं पूर्वा.. आपण यासाठी इथे आलोय का.. आजचाच दिवस भेटला आहे आपल्याला.. असा एकांत पुन्हा नाही भेटणार.." गौरव तक्रार करत बोलत होता.
पूर्वाने त्याच्याकडे पाहीले.. मग लाडेलाडेच आठ्या पाडत ती म्हणाली,
"बाळा.. यासाठीच मी अगोदर नाही म्हणत होते.. मला आज संध्याकाळपर्येंत एक भयकथा लिहून पाठवायची आहे.. आणि खरं सांगू तर मी अजून सुरुवात पण केली नाहीय.. मला विषयच सुचत नाही आज.."
तिच्या उत्तरावर प्रथम उदास झालेला गौरव दुसऱ्याच क्षणी हसला. आजकाल कामाच्या बाबतीत किती जबाबदार आणि सावध राहावं लागतं, याची जाणीव त्याला होती.
"तू पण ना यार.. अम्म.. चल मीच तुला एक भयकथा सांगतो. माझ्या एका मित्राने मला सांगितली होती. तो म्हणायचा की ही त्याच्याच गावची कथा आहे, पण तो फेकतोय असं मला कायम वाटायचं.. मी थोडक्यात सांगतो, मग तू बघ तुला कसं लिहायचं आहे ते.. ठीक आहे..?" गौरव म्हणाला.
"अरे वाह.. मस्तच.. सांग लवकर.. बघू तू माझ्या कामी कधी येतोस ते.." पूर्वा हर्षाने उद्गारली.
"अहं.. असं नाही.. तू शांतपणे ऐकत तुझं भयकथेवरचं कामं कर.. पण मी मात्र माझं इथलं काम करत राहीन.. त्यात तू अडथळा आणायचा नाही.. बोल मंजूर.." गौरवने आपली अट घातली.
"हो का..? असा खेळ आहे तर.. तू ना गौरव.. माझ्या असहायतेचा फायदा उचलतोयस.. ठीक आहे आता.. काय करू शकते मी बिचारी.. कर तुझ्या मनासारखं..." पूर्वा एकदम फिल्मी होऊन लाडात बोलत होती.
"ऐक मग.." असं बोलत गौरवने पूर्वाचा हात हातात घेतला.
'फार वर्षांपूर्वी एक गाव होतं. त्या गावात तेव्हा एक फकीर बाबा आले होते. त्यांनी त्या गावातच काही काळ वास्तव्य करण्याचा निर्धार केला. फकीर बाबांचे रूप तेजस्वी होते. गावातल्या एका कुमारी स्त्रीने त्यांच्या रुपाला भाळून त्यांच्याशी जवळीक साधण्याचा प्रयत्न केला. फकीर बाबांनी तिला एकदा समज देऊन पाहीले.
पण एके रात्री त्या कुमारीने जबरदस्ती फकीर बाबांच्या झोपडीत निर्वस्त्र होऊन प्रवेश केला. नकळत तिच्या नाभीवरच्या तीळाचे दर्शन फकीर बाबांना झाले. तो प्रकार फकीर बाबांसाठी निषीद्ध होता.
क्रोधित होऊन फकीर बाबांनी सगळ्या गावाला शाप दिला, की या गावात नव्याने जन्म घेणाऱ्या मुलीच्या नाभीवर जर तीळ असेल तर तिला तात्काळ मारून टाकावे लागेल. आणि जर तसं नाही केले तर ती मुलगी तिच्या वयाच्या अठराव्या वर्षी स्वतः तर मरेलच पण शेवटच्या क्षणी ती चेटकीण बनून तिच्या जवळ जे कोणी असेल त्याचा विनाश करेल. फकीर बाबा त्याच क्षणी ते गाव सोडून निघून गेले.'
कथा सांगत असतानाच गौरव पूर्वाच्या हातांवर चुंबन घेत होता.
"काय सॉलिड फेकतो यार तुझा मित्र... मग पुढे काय झाले.." पूर्वाने गौरवच्या केसांतून हात फिरवत विचारले.
"सांगतो.. सांगतो.. अजून बरंच फेकायचं बाकी आहे.." गौरव चेष्टा करत म्हणाला.
तो पुढे सांगू लागला..
'पुढे दोन-तिन गावकऱ्यांना तश्या मुली झाल्या, ज्यांच्या नाभीवर तीळ होते.. पण स्वतःचं मूल.. त्याला कोणी कसं मारू शकतं.. गावकऱ्यांनी फकीर बाबाच्या शापाकडे दुर्लक्ष केलं आणि त्याचा व्हायचा तो परिणाम झालाच. त्या मुली जेव्हा अठरा वर्षांच्या झाल्या तेव्हा त्यांचं चेटकीणीत रूपांतर झालं. आपल्याच घरात समोर दिसलेल्या व्यक्तीला मारून त्या स्वतः पण मेल्या..
मग पुन्हा कोणीही तो मूर्खपणा केला नाही. पण काही वर्षांनंतर सोमनाथ नावाच्या इसमाच्या घरी तश्या मुलीने जन्म घेतला. तिच्या जन्माच्या वेळी सोमनाथ आणि त्याची पत्नी खुप खुश झाले होते. परंतु जेव्हा त्यांची नजर तिच्या नाभीवरच्या तिळावर गेली तेव्हा मात्र ते खुप घाबरले. सोमनाथ कोणत्याही परिस्थितीत आपल्या मुलीला मारणार नव्हता. तो तश्या दुःखी कष्टी अवस्थेत असतानाच दरवाज्यावर एक फकीर आला.
सोमनाथने तश्या अवस्थेतही त्या फकिराला भरपेट जेवण दिले. त्याची मनोभावे सेवा केली. जाताना जेव्हा फकिराने सोमनाथचा उदासवाना चेहरा पाहीला तेव्हा त्याने कारण विचारले. सोमनाथने आपल्यावर ओढवलेले संकट त्या फकिराला सांगितले. यावर फकिराने सोमनाथच्या मुलीला आपल्या जवळ घेतले.
सोमनाथकडून आवश्यक ती सामग्री मागवून आणि बाहेरचा दरवाजा बंद करण्यास सांगून फकिराने सोमनाथच्या घरातच यज्ञ सुरु केला. अतिशय क्लिष्ट अश्याप्रकारचे मंत्र तो उदगारत होता. सोमनाथ आणि त्याची पत्नी बाजूलाच होते. त्यांच्या मुलीला यज्ञाच्या समोरच्या बाजूला झोपवले होते. काही काळ गेला आणि यज्ञपूर्ती झाली.
त्या यज्ञातून खिळ्यासारखा एक बोटभर लांबीचा तप्त धातू निघाला. त्याच्या पुढच्या टोकावर बटणाच्या आकाराच चमकत असलेलं वर्तुळ होतं आणि मागे निमूळती होत गेलेली दुसरी बाजू टोकदार होती. फकिराने सोमनाथच्या मुलीला आपल्या हातात घेऊन तो गरम धातू भस्सकन तिच्या नाभीत घुसवला.
आपल्या मुलीवर झालेला हल्ला पाहून झटकन सोमनाथ जाग्यावरून उठला पण फकिराने त्याला इशाऱ्यानेच शांत केले. सोमनाथची मुलगी अजूनही झोपेत होती, याचा अर्थ तिला कसलाही त्रास झाला नव्हता.
आपली झोळी उचलत फकीर सोमनाथला सांगू लागला.
"ही मुलगी आता शापमुक्त आहे. पण एक गोष्ट लक्षात ठेवा, हा चमत्कारी धातू हिच्या नाभीतून कधीही निघाला नाही पाहिजे. नाहीतर नाभीवरचं
तीळ पुन्हा दिसू लागेल आणि ती पुन्हा त्याच शापाच्या बंधनात अडकेल."
फकिराचे शब्द लक्षात घेऊन सोमनाथ आणि त्याची पत्नी फकिराचे पाय धरून आभार मानू लागले.
"मी फक्त चांगले कर्म करण्याचा प्रयत्न केला, बाकी जे काही या मुलीच्या नियतीमध्ये वाढून ठेवले आहे तसेच होईल.." फकीर जाताजाता म्हणाला.
गौरव एखाद्या भयपटाचा उलगडा करत असल्यासारखा कथा सांगत होता. यावेळी त्याचे ओठ पूर्वाच्या कमरेवर होते.
"खतरनाक यार.. कडक कथा आहे ही तर.. पण यार मग पुढे त्या मुलीसोबत काय झाले.." पूर्वाला आणखी जाणून घेण्याची उत्सुकता वाटत होती.
"पुढे त्या मुलीसोबत काय झाले ते तर नाही माहीत.. पण हा मित्राने सांगितले होते की, ती मुलगी लहान असतानाच सोमनाथ आणि त्याच्या पत्नीचे अपघातात निधन झाले होते." गौरव पूर्वाच्या पोटावरून हात फिरवत म्हणाला.
"शीट.. शेवट काय बरे असेल या कथेचा.." पूर्वा हिरमुसली होऊन विचार करू लागली.
"हे बघ बाई.. आता तू लेखिका आहेस तर तूच विचार कर.. पुढे काय होईल मला कसं माहीत.. जेवढी थाप माझ्या मित्राने ठोकली मी तेवढी तुला सांगितली.. मला पदरचं काही जोडायला नाही जमत.." असं बोलत बोलत गौरवचा हात पूर्वाच्या नाभीवर गेला.
तिथं काहीतरी टोचल्यासारखं वाटल्याने त्याने नकळत तिथे खरवडले. पूर्वाच्या नाभीतून खिळ्यासारखा धातू निघत गौरवच्या हातात आला.
झटकन त्याने उठून ते नक्की काय आहे ते पाहीले आणि त्याला धक्काच बसला. त्याने मान वर करून पूर्वाकडे पाहीले.
पूर्वाच्या डोळ्यांतली चमक सर्वकाही स्पष्ट करून घेली. बघता बघता तिचा चेहरा सुकू लागला. ठळक सुरकुत्यांनी तो चेहरा भेसूर वाटू लागला. अंगावरची कातडी गळल्यासारखी ढिली पडू लागली. तिचे तोंड म्हणजे एखादे काळे विवरचं वाटत होते.
गौरव काय ते समजून गेला.
"हीहीहीहीही... तुझ्या मित्राने थाप मारली नव्हती.. ती मुलगी मीच होते.. हीहीहीहीही...." चेटकीणीच्या त्या शब्दांनी गौरवला घाम फुटला.
क्षणात तिने आपल्या नख्यांनी गौरववर वार केले. खोलवर केल्या गेलेल्या जखमांनी गौरव शुद्ध हरपू लागला. शरीरावरच्या प्रत्येक भागातून रक्ताच्या धारा निघू लागल्या. बेडवरची चादर लालेलाल झाली. अतिरक्तश्रावामुळे तडफडत ओरडत गौरवने प्राण सोडला.
आणि पुढच्याच क्षणी त्या चेटकीणीच्या डोक्याच्या ठिकऱ्या उडून त्याचे अवशेष संबंध बेडरूममध्ये पसरले.
समाप्त
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: