शिकार | मराठी भयकथा | Marathi Horror Story | Bhaykatha | Horror Stories In Marathi | भूतकथा

  अमावस्येच्या दाट काळोख्या रात्री शेवटच्या प्रहरी बंगल्याबाहेर एक गाडी वेगात येऊन बंद पडल्याचा आवाज आला. चाकं घासली गेली, मागोमाग जोराने हॉर्न वाजला. रात्रीच्या शांत वातावरणात त्या ध्वनीची तीव्रता जास्त वाटली. गाडीचे ब्रेक निकामी झाल्यासारखा अंदाज प्रथमदर्शनी येत होता.

 सोफ्यावर रेलून बसलेल्या भुजंगरावांनी मद्याचा प्याला बाजूला ठेवला आणि खाली जमिनीवर बसलेल्या मंगलकडे पाहत आपल्या भारदस्त आवाजात म्हणाले,

 "मंगळ्या, जाऊन बघ काय झालंय.."

 "जी मालक.." असं म्हणत अगोदरच तयारीत

 असलेला मंगल बाहेरची परीस्थिती पाहण्यासाठी चटदिशी निघून गेला.

 तोपर्येंत भुजंगरावांनी समोरच्या ताटातील भाजलेल्या कोंबड्याची तंगडी उचलली आणि खाऊ लागले.पाचेक मिनिटांत मंगल परतला. त्याच्या चेहऱ्यावर काहीसे चिंतेचे भाव होते.

 "मालक.. अपघात झालायं.. थोबाडावर मार बसलाय.. नीट दिसंना.. माणूस जागचा हालत न्हाय.. वाटतंय की गचकला का काय.." मंगल गडबडीत म्हणाला.

 भुजंगरावांनी हातातला चाखणा संपवत एक आवंढा गिळला. विरळ होत गेलेल्या डोक्यावरच्या केसांवरून त्यांनी हात फिरवला. सुरुवातीला ठळक वाटत असलेल्या त्यांच्या कपाळावरील आठ्या हळूहळू पुसट होत गेल्या. चेहऱ्यावर मंद हास्य आले तसं त्यांच्या जाड ओठांवरच्या मिश्या फुसफूसल्यासारखं हलल्या.

 "चला मग.. बघूया काय समानसुमान हाती लागतंय का.. गाडीवाला हाय म्हटल्यावर खिश्यात पैसाबी असलंच.. " भुजंगराव दाट मिशी कुरवाळत बोलू लागले.

 "तसं वाटतंय तर खरं मालक.. गाडी भारीतली वाटतेय.." मंगल खुशीत म्हणाला.

 "चल चल.. बघू आपण.." भुजंगराव असं बोलत बोलत बाहेर जाण्यासाठी म्हणून निघाले.

 भुजंगरावांना खरंतर पिढीजात श्रीमंती लाभली होती. पण स्वतःच्या आळशीपणामुळे त्यांना ती टिकवता आली नव्हती. बेसुमार पैसा नसत्या छंदापायी उडवल्यामुळे आणि वर आयुष्यात काहीच कामधंदा न केल्यामुळे जवळपासचे सगळे धन गमावले होते. आता फक्त हा एक वडिलोपार्जित बंगला तेवढा त्यांच्याकडे राहिला होता.

 उदरनिर्वाहासाठी भुजंगराव आपल्या धिप्पाड शरीरयष्टी आणि कराऱ्या स्वभावाचा वापर करून घेत. एखाद्याला दमदाटी कर, कुणाचा गैरफायदा घे, बंगल्यासमोरून जाणारी गाडी अडव, कुणाला धमकावून पैसे काढ. भुजंगरावांचे असले बरेच उद्योग चालायचे. सोबतीला मंगलही होताच, त्याला दोन वेळचे जेवण आणि रात्री मद्य भेटले की समाधानी असायचा.

 आता बंगल्याबाहेर येऊन बंद पडलेली गाडी म्हणजे भुजंगरावांसाठी आयतीच संधी चालून आली होती. गाडीतला माणूस जिवंत असेल तर मदत करण्याच्या बहाण्याने जास्तीत जास्त पैसे उकळायचे, नाही दिले तर त्याला मारून टाकायचे. आणि जर तो अपघातातच मेला असेल तर रात्रीच्या अंधारात त्याची विल्हेवाट लावून त्याच्याकडंच सगळंच काढून घ्यायचं.. असं गणित मनाशी जुळवत भुजंगराव दरवाज्यापर्येंत येऊन पोहोचले. तितक्यात त्यांच्या पुढं असलेला मंगल थबकला.

 दरवाज्यातून एक शिडशिडीत पण उंच व्यक्ती प्रवेश करत होती. काहीसे चूरगळलेले असले तरी त्याचे कपडे उंची वाटत होते. शर्टावर रक्ताचे काही डाग होते. डोक्याला मार बसला असल्यामुळे थोडंसं रक्त येत होतं. तिथं एका हाताने रुमाल दाबत तो समोर आला आणि बोलू लागला.

 "बाहेर माझ्या गाडीचा अपघात झाला आहे आणि गाडी बंद पडली. तुमची काही मदत मिळू शकते का..?"

 मंगल त्याच्याकडे डोळे विस्फारून पाहत होता. आपण मघाशी पाहिलेला बेशुद्ध वा मेलेल्या अवस्थेतील तो माणूस हाच होता का..? असा प्रश्न मंगलला पडला होता. डोक्याला पडलेली खोप वगळता त्या माणसाला इतर कोणती दुखापत झालेली दिसत नसल्याचे मंगलला आश्चर्य वाटत होते. अगदी तसाच काहीसा विचार भुजंगरावांच्या डोक्यात होता. त्यांनी रागीट नजरेने एकवार मंगलकडे पाहीले. भुजंगरावांचा भ्रमनिरास झाल्याचे स्पष्ट दिसत होते. तरीही तेवढ्या वेळात त्यांनी आपल्या मनात ठाम निश्चय केला आणि हातांच्या बाह्या मागे करत ते बोलू लागले,

 "मिळल की.. करू आम्ही मदत.. पण तुला पैसं मोजावं लागल.. आता तुझ्याकडं आसल तितकं.."

 भुजंगरावांच्या तोंडचे ते शब्द ऐकताच तो माणूस जरासा गोंधळून पुढच्या क्षणात सावरला. गालांवर मंद हास्य उमटले. एखाद्याच्या हपापलेपणाची बहुधा त्याला किव आली असावी. उत्तरादाखल तो बोलू लागला,

 "मग मी आल्या पावली माघारी जातो, बाहेर मला कुणीतरी भेटेलच मदतीसाठी.. पण इथल्या स्वार्थी माणसाची मदत नको मला.." 

  त्याच्या सडेतोड उत्तराने भुजंगरावांचा पारा चढला. अगोदरच त्यांना आपल्यातल्या ताकदीवर गर्व होता, त्यात मघाच्या मद्याची झिंग डोक्यात आता पसरली होती. तो माणूस आपले बोलणे संपवून बाहेर जाण्यासाठी वळलाच होता की, दरवाजाच्यामध्ये मंगल येऊन उभा राहिला. त्या माणसाने भुजंगरावांकडे पाहीले.

 "पावणं.. या बंगल्यातनं भाईर पडणं साधंसुधं कामं न्हवं.. माझी परवानगी लागती.. वाईच खिसा रिकामा करावा लागतो.. आन मला तो न्हाय पटलां तर मी बाहेर पडूच देत न्हायी कुणाला..." भुजंगरावांनी बोलत बोलत भिंतीवरची कुऱ्हाड काढली आणि खांद्यावर घेऊन आपलं दणकट मनगट पाहू लागले.

 "तुम्ही जे काही करताय ते चुकीचं आहे..याची शिक्षा भयंकर असेल.." तो माणूस पुटपुटला.

 "आरं.. र.... हाड्ड... वाघाच्या गुहेत येऊन शिकार कधी वाचतं का.. मग त्यो वाघबी चुकीचा असतोय का.. तू माझी शिकार हायस.." त्याला कडक शब्दांनी फटकारत भुजंगरावांनी कुऱ्हाड पुढे घेतली.

 "हाणा मालक..." मागून मंगल चेकाळू लागला. असं वाटत होतं की अश्याप्रकारे मुडदे पाडणे म्हणजे भुजंगराव आणि मंगलसाठी काही नवीन वा विशेष नव्हते.

 त्याच्या चेकाळन्याने भुजंगरावांना जोर चढला. त्यांनी कुऱ्हाड हवेत उंचावली आणि जीव खाऊन त्या माणसाच्या डोक्यावरच घाव घातला. तो प्रहार इतका जबरदस्त होता की समोर कुणीही असते तरी त्याच्या डोक्याच्या चिंधड्या उडाल्या असत्या.

 पण.. पण तसं काहीच झाले नाही. भुजंगरावांनी घातलेला कुऱ्हाडीचा घाव हवेतच विरला. समोरच्या त्या माणसाने एकदा भुजंगरावांकडे आणि एकदा मंगलकडे पाहीले. भुजंगरावांनी पुन्हा प्रहार केला, पुन्हा तेच.. समोरील माणसाला किंचितशीही इजा न होता तो कुऱ्हाडीचा घाव पुन्हा वर हवेतच हरवून गेला.

 त्या माणसाच्या चेहऱ्यावर किंचितसे हास्य फुटले आणि पाहता पाहता त्याच्या हसरा चेहरा कठोर होऊ लागला. त्याच्या सभोवताली धुरकट प्रकाशाचे वलय उमटू लागले. क्षणात त्याचे डोळे लालसर दिसू लागले. त्याचे सर्वांग स्फटिकाप्रमाणे भासू लागले होते. त्याची आकृती आता कुठे आपल्या खऱ्या रूपात येऊ लागली होती.

 "मालक.. मालक... हे काय..." काहीतरी अनुचित घडत असल्यासारखे ध्यानात येताच मंगल विचारू लागला.

 आता तर भुजंगरावही समोरचा प्रकार पाहून गोंधळले. तरीही आपल्यातली कठोर इच्छाशक्ती जागृत ठेऊन त्यांनी पुन्हा वार केले पण समोरच्या माणसावर त्याचा काहीच परिणाम होत नव्हता. भुजंगरावांचा चेहरा घामाने डबडबला. समोरील शक्तीचा प्रतिकार करण्याची आपली कुवत नाही हे त्यांनी जाणले.

 "कोण आहेस तू..?" भुजंगरावांचा स्वर आता मावळला होता.

  ती आकृती बोलू लागली,

  "सात दिवसांपूर्वी तुझ्या बंगल्याबाहेर एक अपघात झाला होता. कुणीतरी गाडीखाली आल्याने जखमी होऊन बेशुद्ध झाला होता. गाडी चालवणाऱ्याला वाटले की, अपघाग्रस्त माणूस जागीच ठार झाला असावा म्हणून तो पळून जाऊ लागला. तितक्यात तुम्ही दोघे तिथे आलात आणि त्याला धमकावून पैसे काढून घेतलेत. कहर म्हणजे त्या अपघातग्रस्त माणसाकडे एकदाही न पाहता तुम्ही तिघांनी संगनमताने त्याला जवळच्या दरीत नेऊन फेकून दिले होते."

  "हा.. मग दुसरा इलाज कुठं होता आमच्याकडं.. पोलिसांना ते मढं सापडलं असतं तर आम्ही फसलो नसतो का.. गाडीवाल्यानं आम्हाला पैसं दिलं व्हतं.. आनं तो रक्तानं बरबटलेला थोबडा आम्ही तेव्हा कसा बघणार.." जरासं घाबरतच भुजंगरावांनी आपली बाजू मांडली.

 भुजंगरावांच्या खुलाश्यानं ती आकृती चवताळली.  तिच्या सभोवतालची वलयं अधिक प्रखर होऊ लागली.

 "तुम्ही तो चेहरा पाहीला असतात तर आता मी आत येतानाच तुम्ही मला ओळखले असते.. नराधमांनो... तेव्हा मी जिवंत होतो.. कष्ट करून कुटुंब पोसत होतो. तुमच्यासारखा भुक्कड नव्हतो. तुम्ही आपली हाव बाजूला ठेवली असती तर आज मी जिवंत असतो.."

 आता मात्र भुजंगराव सपशेल भेदरले. त्यांचं अंग थरथर कापू लागलं. नजरेच्या एका कोनातून तिकडे पाहत मंगल मागच्या मागे पावलं टाकू लागला. दरवाज्याजवळ जाऊन त्यानं धावायला सुरुवात केलीच होती की, बंगल्याचा तो भारीभक्कम दरवाजा निखळून त्याच्या अंगावर पडला. मंगलच्या किंकाळीने तो बंगला दुमदुमला.

 "नगं.. आसं नगं करुस.. आम्ही कुठं मारलंय तुला.. आम्हाला तरास नगं देऊस.. मी पाया पडतो.." भुजंगराव आयुष्यात पहिल्यांदाच इतके असहाय होऊन आर्जव करत होते.

 "मी तुम्हाला मारायला आलोच नव्हतो.. तुमचे धंदे मला माहितीसुद्धा नव्हते. तेच जाणून घ्यायला मी आज इथे आलो, आणि तुम्ही माती खाल्लीतच. तुमच्यात इतकी हाव भरली आहे की तुम्ही पैश्यासाठी कुणाचा जीव घ्यायलादेखील मागेपुढे पाहणार नाही... तुझ्या नोकराला उठव आणि गपगुमान बाहेर चल.. शिकार कोण आहे, हे तुला समजलेच असेल.." समोरची आकृती अधिकच त्वेषात बोलत होती.

 दुसरा कोणताही पर्याय नव्हता, भुजंगराव लाचार झाले होते. मंगलच्या अंगावरचा दरवाजा सरकावत भुजंगरावांनी त्याला बाहेर काढले. लंगडत असलेल्या मंगलला घेऊन भुजंगराव बंगल्याच्या प्रवेशद्वाराजवळ आले.

 दोघांचे लक्ष एकाचवेळी बाहेर गेले आणि वाचण्याचा एकमात्र उपाय समोर दिसला. बाहेर गाडी उभी होती. खाली झुकलेलं डोकं हळूहळू वर करत गाडीतला चालक शुद्धीवर येत होता.

 "मालक.. हा तोच हाय.. याच्याच गाडीनं त्याला उडवलं होतं नव्हं.." मंगल आश्चर्य व्यक्त करत होता.

 "व्हयं मंगळ्या.. येळ दवडू नगंस... चल बिगीबिगी गाडीत.." भुजंगरावांनी अक्षरशः त्याला पुढे खेचला.

 चालकाने एव्हाना गाडी सुरु केली होती. इकडून दोघेही गाडीचा दरवाजा उघडून गाडीत शिरले. आत येताचक्षणी त्यांनी सुटकेचा निःश्वास सोडला.

  गाडीचा वेग वाढला. रस्ता, आजूबाजूची झाडं झपाझप मागं पाडू लागली. मंगल आणि भुजंगराव आता कुठे जरा शांत होऊ लागले. त्यांच्या छातीतली धडधड आता कमी होऊ लागली होती.

 "वाचलो बाबा.. वाचलो.. अय.. पळीव लौकर गाडी.. त्यो.. भुताटक्या बनून मागं लागलाय आमच्या... तुलाबी न्हाय सोडणार त्यो.. तुझ्याच तर गाडीखाली येऊन मेलायं तो..." भेदरलेल्या भुजंगरावांच्या विजयाचा जल्लोषदेखील भयाच्या सावटाखाली दबल्यागत वाटला.

  तितक्यात जवळच्या दरीपाशी गाडी येताच चालकाने मागे वळून पाहीलं आणि म्हणाला,

 "मी अगोदरच मेलोय.. गाडी फक्त तुम्हाला सोडण्यासाठी तिथं बंगल्याबाहेर उभी होती..."

 मंगल आणि भुजंगराव डोळे विस्फारून चालकाकडे पाहू लागले. त्याच्या मृत चेहऱ्यावर विकृत समाधान दिसत होते. भुजंगरावांच्या काळजाचा ठोका चुकला. गाडी भरधाव वेगात दरीच्या दिशेने जात होती. दरीजवळ पोहोचताच चालकाच्या शरीरातून शुभ्र प्रकाशाची एक रेखा बाहेर पडली आणि हळूहळू धूसर होत वातावरणात  मिसळून गेली.

 शिकाऱ्याने शिकार केली होती.

समाप्त

ऐका : शिकार | मराठी भयकथा