रक्तपिपासू | मराठी भयकथा | रानातली हडळ | भयकथा | Marathi Horror Story | Bhaykatha In Marathi | Marathi Bhaykatha

 जनार्दन माझा लहानपणापासूनचा जिवाभावाचा मित्र. एकत्र बसून कित्येकदा एकाच ताटात आम्ही दोघे जेवायचो. गाव हुंदडायचे असो वा गावाबाहेर जायचे असो, आम्ही दोघे नेहमी सोबत असायचो. इतकी घट्ट मैत्री आमची पण कश्याची नजर लागली कुणास ठाऊक.

 हल्ली तो मला पूर्वीसारखा वाटत नाही. बहुतेकदा शून्यात हरवलेला दिसतो. मला मुंबईला जाऊन दोनच महिने झाले होते. पण आता मी परत आल्यावर पाहतोय, त्याच्या नजरेत मला ती पहिल्यासारखी आमची मैत्री दिसत नाही. दिवसातला बराच वेळ तो एकटा एकटा असतो. तब्येतदेखील किती खालवली आहे.

एकटाच हसतो काय.. स्वतःशीच पुटपुटतो काय.. मध्येच कुणी काही प्रश्न केला तर बावचळून जातो. काही विचारले तर सांगत नाही. माझ्या तर नजरेला नजर मिळवत नाही. मी कोणीतरी दूरच्या ओळखीचा असल्यागत माझ्याकडे पाहून मान हलवतो. नेमकं याला झालंय तरी काय..?

 शिक्षण संपल्यावर ही माझी पहिलीच नोकरी होती. घरातली परिस्थिती पाहता मला संधी सोडून चालणार नव्हतं. म्हणूनच मी नोकरीसाठी मुंबईला जाण्याचा निर्धार केला होता. जनार्दन तेव्हा किती खुश झाला होता. मुंबईवरून येताना त्याला काय काय हवे याची यादीच त्याने मला दिली होती. पण हे दोन महिने खरंच इतके जास्त होते का, की आमची इतक्या वर्षांची मैत्री पणाला लागली होती.

 मी यावर त्याच्या घरातल्यांशी बोलण्याचा प्रयत्न केला. पण फारसं काही समजू शकले नाही. त्यांच्या मतानुसार जनार्दन आताआताच तसं करू लागला होता. पण त्याच्या वागण्याबद्दल जाब विचारल्यावर काहीच उत्तर द्यायचा नाही.

 जनार्दनच्या घरून तर काही सुगावा मला लागला नाही. त्या संध्याकाळी जेव्हा मी घरातून बाहेर पडलो तेव्हा जनार्दन त्याच्या अंगणातच होता. 'गावातून फेरफटका मारून येऊ या का..' असं मी विचारताच त्याने शांत हसत नकार दिला. जणू मी कोणी परका होतो. लहान मुलाला चॉकलेटचं आमिष दाखवून दूर नेणारा मी कुणी अनोळखी माणूस होतो. त्याच्या नकारातून तर मला तसंच भासलं.

 हताशतेने मी एकटाच निघालो. जरा पुढं जाऊन मी बाहेरच्या रस्त्याला वळलोच होतो की समोरच्या पारावर मला समवयस्क मित्र दिसले. तसं जनार्दन आणि मी त्यांच्यात फारसं कधी मिसळायचो नाही, पण एकाच भागात राहत असल्याने थोडंफार बोलूनचालून असायचो. पाराजवळून जाताना मी त्यांच्याकडे पाहून हसलो आणि पुढे जाऊ लागलो.

 तितक्यात मागून हाक ऐकू आली. मी थांबून मागे पाहीले. मंगेश माझ्याकडेच धावत आला. माझ्या मुंबईमधल्या कामाची विचारपूस करून मग त्याने थेट मुद्द्यालाच हात घातला. तो एकएक गोष्ट सांगत होता आणि त्यातली प्रत्येक गोष्ट ऐकताना माझ्या चेहऱ्यावर आश्चर्य आणि विस्मयाचे भाव येत होते. शेवटी जनार्दनकडे लक्ष देण्याची त्याची सूचना माझ्या कानावर पडली आणि तो पुन्हा पाराच्या दिशेने गेला.

  गावात फिरून पुन्हा घरी येईपर्येंत माझ्या डोक्यात फक्त जनार्दन आणि मंगेशने जे काही सांगितले तेच घोळत होते. त्यातला सारांश मी थोडक्यात तुमच्यासमोर मांडतो.

 मागच्या साधारण तीन-चार आठवड्यांपासून जनार्दन रात्री अकराच्या सुमारास घरातून बाहेर पडतो. तो कुठे जातो यावर मी त्याच्या घरी विचारले असता, जनार्दन रात्रीचा त्यांच्या शेताकडील कच्च्या घरात झोपायला जातो असे उत्तर मिळाले. तो आता मोठा झालाय आणि शेतावर पाळत पण होते, या उद्देशाने कुणी हरकत घेण्याचे काहीच कारण नव्हते.

 मंगेशने त्याला पहिल्यांदा जेव्हा रात्री बाहेर जाताना पाहीले, तेव्हा त्याने सहज म्हणून विचारले होते. पण जनार्दन काहीही न ऐकल्यासारखे करत पुढे निघून गेला होता. सलग तीन चार रात्री जेव्हा तसे पुन्हा घडले, तेव्हा मंगेशला संशय आला. त्याने जनार्दनच्या हालचाली टिपण्यास सुरुवात केली. तेव्हा मंगेशला कळून आले की जनार्दन त्याच्या शेताकडे जातच नाही. म्हणजे शेताकडे जाण्याची वाट सोडून तो वर डोंगरात माळाकडे जातो. स्वतः मंगेशने हे पाहीले होते आणि तेच त्याने मला सांगितले होते. अधिक हिम्मत होतं नसल्याने मंगेशने कधीही त्याचा पाठलाग केला नाही.

 मला ते ऐकून जरासा धक्काचं बसला होता. हा जनार्दन रोज रात्री माळाकडे जातोय तरी कश्याला, याचा छडा लावणे मला आवश्यक वाटत होते. कदाचित आजकाल त्याच्या वागण्यात जो बदल आला आहे त्यामागचे कारण मला कळाले असते. घासातला घास मला भरवणारा जनार्दन.. त्याची ही अवस्था का होतेय याचा शोध मला घ्यावयाचा होता. म्हणून मी ते धाडसी पाऊल उचलले.

 त्या रात्री जवळपास अकरा नंतर जनार्दन घरातून बाहेर पडला. खांद्यावर काळं घोंगडं, अंगात सफेद कुर्ता आणि खाली खाकी ढगळी पॅन्ट अश्या अवतारात तो चेहऱ्यावर शून्य भाव घेऊन वस्तीपासून बाहेरच्या रस्त्यावर आला.

 बाहेर संपूर्ण परिसर काळोखाच्या गर्तेत झाकोळला गेला होता. दुरदूरपर्येंत पसरलेली शेतं तिथल्या एकटेपणाची जाणीव करून देत होती. आकाशातल्या चंद्राचा मंद प्रकाश वाटेवर पडला असल्याने समोरचं थोडंफार दिसत होतं. सगळीकडे नीरव शांतता होती. फक्त रातकीडेच किर्रकिर्र आवाज करत होते. त्यांच्या जोडीला जनार्दनच्या पायताणांचा बारीकसा आवाज येत होता. मिट्ट अंधाराच्या दिशेने घेऊन जाणाऱ्या त्या वाटेवर जनार्दन पावलं टाकत होता.

 मध्येच त्या वाटेला दोन फाटे फुटले. एक वाट शेतांकडे जातं होती आणि दुसरी वर डोंगराकडे.. शेताकडच्या वाटेवरचा परिसर एखाद्या पटांगणासारखा मोकळा दिसत होता. तर दुसया बाजूला डोंगराकडची वाट मात्र सुरुवातीला गर्द झाडाझुडपानी झाकली गेली होती. जनार्दन एक क्षण तिथं घुटमळला. तो त्याच्या शेतावर जाणाऱ्या वाटेकडे वळला आणि एक पाऊल उचलणार तितक्यात गूढ अंधारलेल्या रात्रीच्या शांततेला चिरणारा तो किनरी आवाज कानी पडला.

"जनार्दन... इकडे जनार्दन.. तू रोज वाट चुकतोयस..."

 तो ध्वनी ऐकून माझ्या अंगावर सरसरून काटा आला.    हो मी तिथंच होतो.. सुरुवातीपासून.. जनार्दनच्या मागे साधारण दहावीस फूट अंतर ठेऊन मी त्याचा पाठलाग करत होतो. हातात फक्त एक टॉर्च होता, जो सुरु करण्याची गरज मला अजूनतरी पडली नव्हती. पण हे काय होते..? हा आवाज कोणाचा..? इतक्या रात्री जनार्दनला भेटायला कोणी इथं कशाला येईल..? मला काहीच सुचत नव्हते. पण जरा दमाने घेऊन पुढं काय होतेय हे पाहणं आवश्यक होतं.

 जनार्दन मागे फिरला आणि त्या डोंगराकडच्या वाटेने जाऊ लागला. यावेळी त्याची पावलं भरभर पडू लागली पण त्याच्या चालण्यात मला यांत्रिकता वाटत होती. कुणीतरी पुढं वाट दाखवत असल्यासारखा तो पुढे पाहत चालत होता. जनार्दनला मागून हाक द्यावी, असं माझ्या मनात आलं. पण या अगोदर त्याने मंगेशच्या हाकेलाही उत्तर दिलं नव्हतं, मग आताही तो तसंच कुठंतरी हरवला असला तर.. मला कसा प्रत्युतर देईल. शिवाय मुळात त्याला हाक कोणी मारली, हे सुद्धा पाहायचे होते.

 खरं सांगायचे तर जिथपर्येंत माझी नजर जात होती तिथपर्येंत जनार्दन आणि मी दोघेच त्या वाटेवर होतो. बाकी दुरदूरपर्येंत कुणीही नव्हतं. मग त्या आवाजाचा स्रोत काय आहे, हे जाणून घेण्याची माझी उत्सुकता वाढली होती.

 डोंगरातली खाचखळग्यांतली वाट तुडवत, आजूबाजूची खुरटी झाडं, त्यांच्या फांदया बाजूला सारत मी शक्य तितका कमी आवाज करत जनार्दनच्या मागोमाग चालत होतो. तो मात्र सगळं देहभान विसरून पुढे पाय टाकत होता. रात्रीचा गडद अंधार त्या भागात जरा जास्तच परिणामकारक वाटत होता. आसपासच्या झाडीमुळे चंद्राचा प्रकाश इथं फारसा येत नव्हता. साधारण अर्धा तास ती भयाण काळी वाट तुडवल्यावर पुढं तो ओसाड माळ लागला.

 खाली दगडावर पाय ठेचकाळल्यामुळे मी अडखळून पडलो. हाताला खरचटले पण तरीही पडताना जास्तच आवाज होणार नाही याची दक्षता मी घेतली. हात झाडून पुन्हा समोर पाहीले तर..

 जनार्दन माझ्या दृष्टीस पडत नव्हता. मी सभोवताली नजर फिरवली पण तो कुठेही दिसला नाही. असं कसं होऊ शकतं...? अगदी आत्ता तर इथे होता तो.. मग असा अचानक कसा गायब होऊ शकतो..? समोरचा परिसर तर ओसाडच आहे, इतक्यात तो नजरेसमोरून दृष्टीआड होणं शक्यच नव्हतं. मी चहूबाजूने ठराविक अंतर पुढे जाऊन पाहीले पण अचानक धरणीने गिळून टाकल्याप्रमाणे जनार्दन नाहीसा झाला होता.

 आता मात्र मी हताश झालो होतो. इतका वेळ त्याचा गुप्त पाठलाग करूनदेखील माझ्या हाती काहीच लागले नव्हते. जर धरणीने त्याला गिळले नसेल तर फक्त आजूबाजूची झाडंच होती जी त्याला लपण्यासाठी संरक्षण देऊ शकत होती. अरे हो.. झाडंच आहेत.. इथं आसपास दुसरं काय आहे तेव्हा लपण्यासाठी...

 मी पुन्हा जरा मागे येऊन शोध घेऊ लागलो. त्या दाट अंधारातही आजूबाजूचे प्रत्येक झाड मी डोळ्यांवर ताण देत नीट निरखून पाहीले. एक एक झाड करत असा मी पुढे येत माळाची सुरुवात होण्याअगोदर शेवटच्या झाडापासून थोड्या अंतरावर आलो. त्यापुढे ओसाड माळ पसरलेला असल्याने शेवटच्या त्या झाडावर चांदण्यांचा प्रकाश काहीप्रमाणात पसरला होता.

 मानवी डोळ्यांना ते दृश्य विलक्षण आणि आश्चर्यात टाकणारे होते. त्या झाडाच्या फांदया तरंगत असल्याप्रमाणे डुलत होत्या. त्यावरची पाने एका लयीत सळसळत उघडझाप करत होती. एखाद्या मंद संगीतावर डोळे बंद करून डुलणाऱ्या रसिकाप्रमाणे ते झाड हालचाल करत होते. मी मुग्ध होऊन तो विलोभनीय देखावा पाहतचं राहिलो.

 संपूर्ण झाडाचे निरक्षण करता करता नजर एका विशिष्ट फांदीवरून पुढे गेली आणि काहीतरी चुकल्यासारखे वाटले म्हणून पुन्हा ती नजर मागे आली. क्षणात माझ्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलले. अगोदरचा तो असामान्य, अद्भुत, नजरेला भारावून टाकणारा देखावा मी साफ विसरून गेलो आणि भयाची उत्कट लहर माझ्या सर्वांगावरुन गेली. अविश्वासाने मी त्या फांदीकडे पाहत होतो.

 त्या फांदीवर जनार्दन धुंद होऊन डोळे बंद करून शांत बसला होता. त्याच्या बाजूची स्त्री आकृती एखाद्या हिंस्त्र पशूप्रमाणे आपले दोन सुळे त्याच्या हातात रोवून रक्त शोषित होती. रक्ताळलेल्या तिच्या जबड्यातून काही रक्त थेंब थेंब होत हनुवटीवरून घरंगळत खाली टपकत होते. पण ते सुद्धा ती वाया जाऊन देत नव्हती. तिची लांबसडक वळवळणारी जीभ ते पडलेलं रक्त चाटत होती.

 नशा करणारी माणसं जशी त्यांच्याच विश्वात हरवून जातात अगदी तसाच मिटलेल्या डोळ्यांनी जनार्दन गूढपणे मंद हास्य करत होता. जनार्दनकडे पाहत असलेल्या त्या स्त्री आकृतीच्या पांढऱ्याफटक डोळ्यांची नजर तिच्यातल्या निर्दयीपणाची झलक दाखवत होती. भेसूर वाटणारे तिचे हास्य.. जनार्दनला भीती कशी वाटत नाही. का जनार्दनवर मोहिनी केलीय तिने.. असूही शकतं.. उगाच जनार्दन इकडे येत नसावा. मगाशी मी पाहीले होते, तो शेताकडेच जात होता. पण याच चांडाळणीने त्याला हाक मारून इथे आणले होते. जनार्दनच्या खंगत जाण्यामागचे कारण माझ्या लक्षात आले.

 पण अजूनही मी काहीच करू शकत नव्हतो. एकतर समोरचा प्रकार नेमका काय ते समजून घेतलं पाहीजे होतं. दुसरं म्हणजे यावर उपाय करण्यालायक मी योग्य व्यक्ती नव्हतो. डोकं ठिकाणावर ठेऊन, पुढील कृती करणंच माझ्यासाठी योग्य होतं. मला खरेतर भोवळ येण्याइतपत भयानक असं काहीतरी नजरेसमोर घडत होतं, पण मी तिथंच आडोश्याला जाऊन सर्व प्रकार पाहत होतो.

 काही काळ गेला आणि एकदाचं तो काळीज गोठवणारा प्रकार थांबला. त्या स्त्री आकृतीने एक सौम्यसा धक्का दिला तसा जनार्दन त्या फांदीवरून थेट खाली पडला. एखादा दुसरा माणूस कळवळला असता पण हा आपला सरळ उठून माघारी फिरला. माझ्यापासून अवघ्या दोन फुटांवरून चालत गेला पण तिचं ती नजर.. जी इकडे येताना होती. शून्यात हरवल्यासारखा जनार्दन आल्या वाटेने परत जात होता आणि मी त्याच्या मागून या प्रकरणावर काय तोडगा काढायचा या विवंचनेत पावलं टाकत होतो.

 जनार्दन त्याच्या घरात शिरल्याचे पाहीले तेव्हाच मी माझ्या घरी आलो. रात्रीचे अडीच वाजले होते. डोळे सताड उघडे ठेऊन मी वर छताकडे पाहत होतो. जनार्दन किती भयानक संकटात आहे याची कल्पना मला आली होती. म्हणूनच त्याला कोणत्याही परिस्थितीत त्या संकटातून बाहेर काढावंच लागणार होतं. ती रात्रं माझ्या डोळ्याला डोळा लागला नाही. दिवसेंदिवस खंगत जात असलेला जनार्दन सारखा नजरेसमोर येत होता.

 दुसऱ्या दिवसाची सुरुवात कंटाळवानी वाटत होती. सकाळची कामं उरकून मी गावात फेरफटका मारायला गेलो. कालचा प्रकार माझ्या जीवाला घोर लावत होता. जनार्दनच्या विचारचक्रात हरवलेला मी कधी गावाच्या बाहेर असलेल्या मंदिराजवळ आलो कळलेच नाही. भानावर आलो तसं समोरच्या देवाला हात जोडले आणि पुन्हा मागे फिरलो.

 "कोणत्या प्रश्नाचं उत्तर शोधत आहेस मित्रा.." मागून स्पष्ट आणि धीरगंभीर आवाज आला.

 मी मागे वळून पाहीले. साधारण माझ्याच वयाचा एक इसम माझ्यासमोर होता. साधा कुर्ता पायजमा, खांद्यावर शबनम पिशवी, डोक्यावर दाट केस, चकचकीत श्वेत वर्ण, प्रसन्न मुद्रा इतकंच सोप्या शब्दांत त्याचं वर्णन करू शकतो मी. उगाच अतिशयोक्ती कश्याला करू..

 आणि त्या क्षणी मी 'का..? कसे...? कोणाला..?' या  'क' च्या प्रश्नावलीला न बधता समोरील व्यक्तीला काल रात्री घडलेला सर्व प्रकार सांगितला. त्याने सर्वकाही शांतपणे ऐकून घेतले. मी सांगत असताना त्याने एकदाही माझ्या शब्दांवर अविश्वास दाखवला नाही.

 सांगून झाल्यावर मी त्याच्याकडे पाहीले, तो अजूनही त्याच प्रसन्न मुद्रेने माझ्याकडे पाहत होता. मला त्याच्याकडून कसलीच अपेक्षा नव्हती पण तरीही त्याच्यासमोर रात्रीचा प्रसंग सांगताना माझी जीभ एकदाही कचरली नाही एवढं नक्की.

 त्याने वेळ पाहीली, सकाळचे अकरा वाजले होते. तत्परतेने तो उठला आणि त्याच्यासोबत माळावर येऊन ती जागा दाखवण्याची विनंती मला करू लागला. इथे महत्वाचे असे मी सांगू इच्छितो की, मला त्याच्या एकाही कृतीला टाळण्याची वा फेटाळण्याची इच्छा होत नव्हती. मी चटकन होकार दिला आणि काही वेळाच्या पायपिटीनंतर आम्ही दोघे डोंगरावरील माळ सुरु होण्याअगोदरच्या त्या झाडाजवळ येऊन पोहोचलो.

 त्या इसमाने आसपास नजर फिरवली आणि मग डोळे बंद करून तो काही मंत्र पुटपुटू लागला. मी सावध राहून सगळीकडे पाहत होतो. तिथला परिसर रात्रीच्या तुलनेत आता कमी धोक्याचा वाटत होता. त्या झाडाच्या फांदया हलत होत्या पण त्याला काहीप्रमाणात वारा जबाबदार होता. साधारण दोन मिनिटे तशीच गेल्यावर त्या इसमाने डोळे उघडले. पुढे चालत त्या झाडाजवळ जाऊन तो इसम तिथल्या जमिनीकडे पाहत काहीतरी शोधत होता.

 शेवटी त्याला ते सापडलेच. त्याने मागे माझ्याकडे पाहत पुढे येण्याची खूण केली. मी तिकडे जाऊन पाहीले तर लक्षात आले की झाडाच्या आसपासचा खाली जमिनीवरचा काही भाग सोडला तर बाकी सर्व ठिकाणी छोटी झुडपं, गवत वगैरे पसरले होते. फक्त चार फूट लांबीचा तो काही भाग मात्र नुकतेच कुणीतरी मातीने लिपल्यासारखा दिसत होता.

 त्या इसमाने मला तिथे खोदण्यास सांगितले. आसपास पडलेल्या झाडांच्या सुकलेल्या फांदया वगैरे जे काही हाती मिळेल ते घेऊन मी जवळपास अर्धा पाऊण तास खोदत होतो. त्यापेक्षा जास्त मेहनत करण्याची मला आवश्यकता भासली नाही. साधारण तीन फुट खोल आम्हाला मानवी सांगाड्याचे दर्शन झाले. आता कुठे माझ्या डोक्यात हळूहळू प्रकाश पडू लागला होता.

 त्या इसमाने मला बाजूला केले आणि त्याच्या शबनममधून कसल्याश्या द्रवाची बाटली काढून त्यातले चार थेंब त्या खड्ड्यातल्या सांगाड्यावर टाकले. तसा वातावरणात काहीतरी जळल्याचा करपट वास पसरला. तो इसम समोर उभा राहून काही मंत्र उच्चारू लागला. मग त्याने आणखी एक-दोन वस्तू बाहेर काढल्या. पण कापूर वगळता इतर कोणत्याही वस्तूचे आकलन मला झाले नाही. त्याने एक एक करत सर्व वस्तू खड्ड्यातल्या सांगड्यावर सोडल्या आणि शेवटी काडीपेटीची एक जळती काडी त्यावर टाकून अग्नी प्रज्वलीत केला.

 पुढचा जवळपास एक तास मी स्तब्ध होऊन त्या झाडाखाली बसलो होतो. समोर तो इसम ध्यान लावून बसला होता. नंतर त्या इसमाने मला उठण्यास सांगितले आणि तो स्वतःदेखील उठला.

माझ्याकडे पाहत तो शांत स्वरात उदगारला,

 "तुझा मित्र मुक्त झालाय.. जा भेट जाऊन त्याला. तो सर्वांशी पहिल्यासारखाच बोलू लागेल आणि रात्रीचा पुन्हा कधी इकडे येणार नाही..आता कसलाही धोका नाही." त्याच्या आवाजात एक विश्वासदर्शक आज्ञा होती आणि मी त्याला नकार देऊच शकत नव्हतो. माझे हात नकळत जोडले गेले.

 "पण हे नेमकं होतं तरी काय..? माझा मित्र कसा अडकला इथे..?" मी उत्कंठा वाढवत विचारले.

 "काही प्रश्नांची उत्तरे न मिळनेच योग्य आहे. तुला जसं हवं होतं तसा तुझा मित्र तुला परत भेटला आहे, याहून जास्त तुला काय हवेय..?" त्याने शांत आणि तितक्याच धीरगंभीरतेने उत्तर दिले.

 मी तिथून निघालो, मला जनार्दनला पाहायचे होते. त्या गडबडीत मी धावतच घरी निघालो. सगळ्यांत पहिले मी जनार्दनच्या घरी गेलो पण तो तिथे नव्हताच. माझ्या आनंदावर विरजण पडत असल्याप्रमाणे मी हताश होऊन माझ्या घरी वळलो आणि दाराच्या उंबरठ्याजवळच होतो की, मला जनार्दनचा आवाज आला.

 माझ्या आईवडिलांशी गप्पा मारताना तो मध्येच हसत खिदळत होता. यावेळी तो माझ्या घरी बसून माझीच वाट पाहत होता.

 जनार्दनला बरा झालेला पाहून मला त्या इसमाची आठवण झाली. पुन्हा तो कधी, कुठे भेटेल काहीच माहीत नव्हतं. त्याचं नावदेखील विचारले नसल्याची खंत मनात होती. पण काहीही असो, जनार्दनला वाचवणारा तो माझ्यासाठी तरी देवाहून कमी नव्हता. मी मनातच त्याची छवी डोळ्यांसमोर आणून त्याचे आभार मानत हात जोडले. 

समाप्त

ऐका : रक्तपिपासू | मराठी भयकथा