खंडाळा फार्म हाऊस | मराठी भयकथा | Marathi Horror Story | Horror story marathi real | Marathi Bhaykatha | भयकथा |

  त्या महिन्याचा दुसरा शनिवार आणि रविवार यांना जोडून येणाऱ्या सोमवारीदेखील सुट्टी असल्याचे सुरेशने जेव्हा पाहीले, अगदी त्याचक्षणी त्याने किरणला आपल्या मनातला बेत सांगितला. एक रात्र आणि त्यानंतरचा दुसरा दिवस खंडाळ्याला जाऊन मौजमजा करण्याची सुरेशची कल्पना किरणला जाम आवडली.

 सुरेश आणि किरण एका संगणक क्षेत्राशी निगडीत असलेल्या बहुराष्ट्रीय कंपनीत कामाला होते. कार्यालयात दिवसभर एकमेकांच्या सोबत असल्याने दोन वर्षांत घट्ट मैत्री निर्माण झाली होती. दोघेही साधारण पंचवीशीच्या आसपास होते. संसाराची जबाबदारी अजून अंगावर पडली नव्हती, त्यामुळे खुल्या आसमंतात पक्ष्याप्रमाणे मुक्त विहार करण्याचे ते दिवस होते. मग असे सुट्टीचे दिवस दोघेही भटकंतीत घालवत.

 आता लागून तीन सुट्ट्या एकत्रच आल्या असल्याने खंडाळ्याचा बेत त्यांनी पक्का केला होता. सुरुवातीला ठरल्याप्रमाणे शनिवारी दुपारी निघून रविवारी रात्रीपर्येंत पुन्हा मुंबईला यायचे आणि सोमवारचा दिवस आराम करायचा, असं काहीसं ठरलं होतं.

 पण ऐनवेळी किरणला त्या शनिवारी पुण्यामध्ये मावशीकडे जावं लागलं. म्हणून त्यांनी बेत एक दिवस पुढे ढकलला. आता रविवारी दुपारी निघून सुरेश संध्याकाळपर्येंत खंडाळ्याला पोहोचणार होता. तिकडून किरण पुण्याहून निघून सरळ सुरेशला तिथं गाठणार होता.

  त्या रविवारी दुपारी चारच्या सुमारास सुरेश घरातून बाहेर पडला. पार्किंगमधली कार सुरु करून त्यानं मुख्य रस्त्यावर आणली. जवळच्याच बियरच्या दुकानातून काही कॅन्स त्याने घेतले आणि मंद संगीत लावून गाडी चालवण्याचा आनंद घेऊ लागला.

 द्रूतगती मार्गांवर पोहोचेपर्येंत ट्रॅफिकमुळे सुमारे सव्वातास वाया गेला. बरोबर साडेपाच वाजता सुरेशच्या गाडीने वेग पकडला आणि तो खंडाळ्याच्या दिशेने मार्गक्रमण करू लागला. गाडीतलं मंद संगीत बदलून सुरेशने आता उत्साहवर्धक गाणी लावली. साधारण दीडतासात त्याची गाडी घाटाच्या जवळ येऊन पोहचली सुद्धा.

 तिथं एका विश्रांतीगृहाच्या जवळ त्यानं गाडी उभी केली. किरणला फोन करून त्याने खंडाळ्यातल्या मुक्कामाविषयी विचारपूस केली. थोडा वेळ दोघांमध्ये चर्चा झाली. तिथे पोहोचल्यावरच राहण्याची सोय करण्याचे त्यांनी नक्की केले. फोन ठेवल्यावर विश्रांतीगृहातून काही चिप्सचे पाकीट्स आणि फरसाण वगैरे घेऊन सुरेश निघाला ते थेट खंडाळ्यात प्रवेश करूनच त्याने गाडी थांबवली.

 संध्याकाळ उलटून काळोखाचे साम्राज्य पसरण्यास आता सुरुवात झाली होती. द्रूतगती मार्ग सोडून आत आलेला सुरेश आरामात रस्त्यावरील हॉटेल्स पाहत गाडी चालवत होता. मध्ये किरणचा फोन येऊन गेला होता. त्याला पोहोचण्यासाठी थोडा उशीर होणार होता. म्हणून सुरेश काहीसा निवांतपणे जात होता.

 गाडी चालवता चालवता एक वेळ अशी आली की सुरेश जराश्या कमी रहदारीच्या परिसरात आला होता. रस्त्याच्या दुतर्फा पुष्कळशी झाडे डोलत होती. अधून मधून एकमेकांशी ठराविक अंतर राखून असलेले फार्म हाऊस दिसत होते. त्यातल्या काहींची रचना अफलातून होती तर काही विशेष लक्ष न पुरवल्यामुळे हिरमुसून गेल्यासारखे एकाकी आणि भयाण वाटत होते.

 किरणला भेटण्याचे ठिकाण आता जवळ येऊ लागले होते. पण त्या अगोदर रस्त्याचा सुमारे दोनशे मिटरचा एक अरुंद आणि निर्जन पट्टा पार करावयाचा होता. आसपासचा शांत आणि तितकाच रहस्यमय नजारा पाहत सुरेश धुंद होऊन गाडी चालवत होता. तितक्यात अचानक काहीतरी येऊन गाडीला धडकले. धक्का सौम्य होता पण सुरेशला तसे जाणवले मात्र नक्कीचं.

  त्याने गाडी थांबवली आणि गाडीखाली नेमकं काय आलंय ते पाहण्यासाठी तो गाडीतून खाली उतरला. गर्द काळ्या रात्री त्या सुनसान रस्त्यावर तेव्हा तरी तो एकटाच होता. मोबाइलचा टॉर्च लावून तिथल्या अंधारावर मात करण्याचा काही प्रमाणात प्रयत्न त्याने केला. गाडीच्या चाकाजवळ प्रकाश नेताच त्याला चाकावरचे रक्त दिसले.

 नकळत सुरेशचा चेहरा उदासवाना झाला. कुणा माणसाला तर आपण धडकलो नाही ना.. अशी शंका सुरेशला आली. आपल्याकडून काहीतरी अघटीत घडल्याचे शल्य त्याला आतल्या आत टोचू लागले. सुरेशने टॉर्चचा प्रकाश तिथे आसपास फिरवला. काही फुटांवर निपचित पडलेला रानटी ससा दिसताच सुरेशने सुटकेचा निःश्वास सोडला.

 त्याने मेलेल्या त्या सश्याला उचलून रस्त्याच्या कडेला ठेवले आणि पुन्हा गाडीकडे वळला. गाडीचा दरवाजा तो उघडणारच होता की मागून  आवाज आला.

  "आयतीच शिकार मिळाली आज तर.."

 सुरेशने मागे वळून पाहीले.

 साठीच्या आसपास झुकलेला तो म्हातारा बेरकी नजरेने सुरेशकडे पाहत होता. चेहऱ्यावर गडद सुरकुत्यांचं जाळं होतं. त्यावर सफेद खुरटी दाढी, दाट पांढऱ्या मिश्या.. काळे पडलेले जाड ओठ.. बारीक पण कराऱ्या नजरेचे प्रतिनिधित्व करणारे डोळे.. रुंद कपाळ.. डोक्यावर शुभ्र खडू चूरडून टाकल्यागत दिसणारे पांढरेशुभ्र केस..

 मळकट सफेद रंगाची बंडी घातलेला तो म्हातारा एका हाताने आपल्या धोतराचं टोक पकडून पुढं येत होता. एखाद्या धडधाकट पुरुषासारखा त्याच्या चालण्यात डौल होता. खाली वाकून अलगद त्याने मरून पडलेल्या सश्याच्या कानाला पकडून वर उचलले. सुरेशकडे पाहत तो मंद हसला.

 इतका वेळ सुरेश गाडीच्या दरवाज्याजवळ उभा राहून फक्त त्याला पाहण्याची भूमिका साकारत होता. त्याच्या हसण्यानं सुरेश भानावर आला. 

 "शाबास पोरा.. आज तुझ्यामुळे सश्याचा रस्सा खायला मजा येईल बघ.." हातातल्या सश्याला सुरेशपुढं नाचवत तो म्हातारा म्हणाला.

 "अम.. ह.. ह्मम.." सुरेश अजूनही थोडा बावचळला  होता. खरेतर त्या निर्जन रस्त्यावर तो म्हातारा अचानक कुठून उगवला, याचे कोडे सुरेशला पडले होते. 

 "काय झालं पोरा.. वाट चुकलाय का? माझी काय मदत लागल का..?" सुरेशचा गोंधळलेला चेहरा पाहून म्हातारा विचारू लागला.

 सुरेशने रस्त्याच्या दोन्ही बाजूला वळून पाहिले आणि म्हाताऱ्याकडे पाहून तो म्हणाला..

 "नाही.. तुम्ही एकदम इथे कुठून आलात..?" 

 सुरेशचा तो प्रश्न ऐकून म्हातारा खळखळून हसला. 

 "अरे.. पोरा.. तुझ्या मागे बघ.. मी तिकडून आलो आहे.." म्हाताऱ्याच्या गालावरची खळी अजूनही पुसली गेली नव्हती.

 सुरेशने झटकन मागे वळून पाहीले. रस्त्याच्या त्या बाजूला असलेल्या झाडांच्या पलीकडे नीट निरखून पाहिले असता त्याला दाट काळोखात लपलेलं ते फार्म हाऊस दिसलं. 

 "चल पोरा.. झ्याकपैकी याचा रस्सा बनवून खायला घालतो तुला.." मागून म्हातारा कानात पुटपुटला तेव्हा एक क्षण सुरेश दचकलाच. 

 "नको.. तुम्ही घेऊन जा ते.. मला लवकर निघायला हवं आता.." असं म्हणत सुरेश गाडीकडे जाऊ लागला. 

 म्हाताऱ्याने त्याला खूप आग्रह केला पण सुरेशने निघण्याचा ठाम निश्चयचं केला होता. त्याला किरणला भेटायचं होतं. पुढे जाऊन राहण्याची, जेवणाची व्यवस्था करायची होती. 

 म्हाताऱ्याला नकार देऊन सुरेश पुन्हा गाडीच्या दरवाज्याजवळ आला. आत बसून तो गाडी सुरू करू लागला. गाडीचे इंजिन सुरू तर झाले पण दोन-चार सेकंदात झटके देत गाडी बंद पडली. आश्चर्य व्यक्त करत सुरेशने आणखी दोन-तीन प्रयत्न करून पाहीले.

 

 शेवटी वैतागून सुरेश बाहेर पडला. गाडी सुरू करण्याचे आणखी काही निष्फळ प्रयास त्याने केले, पण गाडी काही सुरू होण्याचे नाव घेत नव्हती. खिन्न मनाने त्याने बाजूला पाहीले, म्हातारा अजूनही तिथंच होता. त्याच्या चेहऱ्यावरचं मंद हास्यदेखील तसंच होतं.

 "पोरा इतक्या रात्रीचं आता कुठं जाणार आहेस.. चल माझ्यासोबत.. मस्त जेवण कर, वाटल्यास रहा.. कश्याची कमी नाही पडणार बघ.." म्हाताऱ्याने पुन्हा कळकळीची विनंती केली. त्याच्या आवाजात सुरेशला आपल्याबद्दलची काळजी दिसून आली.

 शेवटी मानेनंच होकार देत सुरेशने आपला निर्णय  कळवला. म्हाताऱ्याने आणि सुरेशने बंद पडलेली गाडी ढकलत फार्म हाऊसच्या प्रवेशद्वारातून आत आणली.  तत्पूर्वी सुरेशने किरणला फोन करून रात्री जेवण्याची आणि राहण्याची सोय झाल्याचे सांगितले. फोनवरच किरणने जेव्हा त्या फार्म हाऊसचे नाव विचारले होते, तेव्हा सुरेश फार्म हाऊसच्या अगदी तोंडावरच होता. 

 मिट्ट अंधारात त्या वास्तूच्या अगदी मध्यभागी दिमाखात उभ्या असलेल्या फलकाशेजारचा दिवा टिमटिमत होता. अंधार-उजेडाच्या त्या खेळात फलकावरची अक्षरं एक क्षण दिसत तर पुढच्या क्षणी गुडूप होत. नाव पाहण्यासाठी सुरेशची नजर तिकडे गेली.

 "खंडाळा फार्म हाऊस" त्याच्या तोंडून शब्द बाहेर पडले. 

 किरणने 'आपण थोड्या वेळात तिथं पोहचत असल्याचे सांगितले' आणि फोन ठेवला. 

 ढकलून आणलेली गाडी आत एका बाजूला लावून दमलेल्या सुरेशने म्हाताऱ्याकडे पाहीले. त्याच्या चर्येवरुन तो अजिबात थकल्याचे दिसत नव्हते. 

सुरेशकडे पाहत म्हाताऱ्याने आपली नजर वळवली आणि पुढे जात फार्म हाऊसचा मुख्य दरवाजा उघडला. जुनाट दरवाजा 'कर् कर' करत उघडला. 

 सुरेश म्हाताऱ्याच्या मागोमाग चालत होता. आतमधले बांधकाम फारच जुन्या पद्धतीचे वाटत होते. ऐसपैस व्हरांडा ओलांडल्यावर एका बाजूला वर जाण्यासाठीचा लाकडी जीना होता. आधाराचे खांब भरीव सागवानी लाकडाचे वाटत होते. मध्यभागी लोंबकळत असलेले झुंबर तिथल्या भव्य दालनाची शोभा वाढवत होते. वरच्या मजल्यावर आणखी दोन खोल्या असाव्यात. सुरेशने सभोवार नजर फिरवत अंदाज बांधला.

 म्हातारा घश्यात खाकरला तसा सुरेश त्याच्याकडे वळला.

 "बाबा.. किती होतील जेवणाचे आणि राहण्याचे.." सुरेशने व्यवहार विचारला.

 "पोरा.. तुझ्यामुळे हा ससा खायला भेटल आज.. पैश्याचे सोड.. आज पाहुणचार झोड तू.." म्हातारा गूढ आवाजात म्हणाला. बोलताना त्याचे लक्ष वरच्या खोलीकडे असल्याचे सुरेशने पाहीले. 

 तिकडे वर पाहत सुरेशने म्हाताऱ्याला पैसे घेण्यासाठी आग्रह केला पण म्हाताऱ्याने सपशेल नकार दिला. जेवणाची तयारी करायला आत जात असल्याचे सांगत म्हातारा ससा घेऊन आतल्या खोलीत गेला.

 खरेतर ही क्रिया इतकी जलद घडली की 'आपली खोली कोणती.. कुठे.. काय..' असले काही विचारण्यासाठी सुरेशला वेळसुद्धा मिळाला नाही. 

 आपली बॅग आणि इतर सामान खाली ठेवत सुरेश एका बाजूच्या लाकडी खुर्चीवर बसला. मागच्या खिडकीतून थंड हवेचे झोत आतमध्ये येत होते. बाहेर बरीचशी मोकळी जागा असल्याने खूपशी झाडं ताजी हवा देत होती. फार्म हाउस जरी जुनाट पद्धतीचे असले तरी तिथं निरव शांतता होती. बिनपैशात इतक्या छान जागेत राहण्याची सोय झाल्याने सुरेश मनातल्या मनात खुश झाला होता. 

  कधी एकदा किरण येतोय आणि कधी हे जबरदस्त फार्म हाउस तो बघतोय, असे सुरेशला वाटत होते. शिवाय बाहेरच्या मोकळ्या हवेत दोघे मिळून बियर पिण्यात वेगळीच मजा होती. नंतर सश्याचे लुसलुशीत मांस खाऊन ताणूनही  द्यायचे होते.

 सुरेश मनातल्या मनात असे आराखडे बांधतच होता की, वरच्या खोलीतून कुणीतरी कुजबुजण्याचा आवाज आला. हलके, अस्पष्ट असे आवाज कानी पडू लागले. सुरेशने कानोसा घेतला. त्यातला एक आवाज मध्यमवयीन स्त्रिचा असल्यागत वाटत होते. आपल्या व्यतिरिक्त आणखीही कोणीतरी तिथं असल्याचं सुरेशला आता प्रथमच कळालं होतं.

 तो उठून आत म्हाताऱ्याला काही मदत वगैरे हवी का, हे पाहण्यासाठी गेला. आतलं स्वयंपाकघर 

 साधं पण ऐसपैस होतं. पण इतकही मोठं नव्हतं की, एका नजरेत आतला माणूस दिसला नसता. सुरेशने चहूवार नजर फिरवली पण आत म्हातारा नव्हताच. बाहेर जाण्याचा दुसरा कोणताही मार्ग नव्हता. मग म्हातारा गेला कुठे..?

 तितक्यात वरच्या खोलीतले आवाज मोठे झाल्याचे सुरेशने ऐकले. त्वरित बाहेर येत तो वर पाहू लागला. काय करावे.. वर जावे की नाही.. हा म्हातारा पण कुठे गायब झाला काय माहीत.. कदाचित वरच्या खोलीतल्या माणसे या म्हाताऱ्याला ओळखत असतील. एकदा विचारून तर पाहू.. सुरेशने मनाशी पक्का निर्धार केला आणि तो वरच्या खोलीच्या दिशेने निघाला. लाकडी जिन्यावर सुरेशचे बुट खाडखाड आवाज करत होते. त्याच्या भारामुळे जिन्याच्या पायऱ्यांवरची धूळ उडत होती.

 मानवी आवाज येत असलेल्या खोलीपर्येंत येऊन सुरेश पोहचला. दार उघडेच होते, पण एव्हाना आतले आवाज बंद झाले होते. तरीही शिष्टाचार पाळत सुरेशने दार वाजवले. आतून काहीच प्रतिसाद आला नाही. चकित होऊन सुरेशने आत खोलीत पाऊल टाकले.

 खोली संपूर्णपणे अंधारलेली होती. मनाच्या चलबिचल अवस्थेत सुरेशने अंदाजाने दाराच्या बाजूला स्विचबोर्ड तपासले. त्याचा अंदाज खरा ठरला, धडाधड त्याने सर्व बटण दाबले. पण प्रकाश काही पडला नाही.

 "कुणी आहे का इथे.." सुरेशने आवाज दिला पण काहीच प्रत्युत्तर आले नाही.

 आता मात्र सुरेश थोडासा घाबरला. काही वेळापूर्वी त्याने याच खोलीत आवाज ऐकले होते. मग आता या खोलीत कुणी कसं नाही.. आणि स्वयंपाकघरातून म्हातारा कुठे गायब झाला.. सुरेशच्या मनात जसे हे प्रश्न आले तसे त्याच्या मनात भीतीने जन्म घेतला.

 नक्कीच इथे काहीतरी गडबड आहे, हे त्याने जाणले. इथून ताबडतोब निघायला हवे, तसेच किरणलाही फोन करून कळवायला हवे यासाठी त्याने खिश्यातून फोन बाहेर काढला. पण फोनची स्क्रिन पाहून तो चिडला, नेटवर्क पूर्णपणे गेले होते.

 दुसऱ्याचं क्षणी त्या खोलीच्या एका कोपऱ्यात खसपटण्याचा आवाज आला. तसं दचकून सुरेशने तिकडे पाहीले. त्या गडबडीत मोबाईल पडता पडता वाचला. मोबाईल टॉर्चची आठवण आपल्याला मघाशी का झाली नाही, हे आठवून तो मनोमन स्वतःला शिव्या घालू लागला.

 सुरेशने तत्परतेने टॉर्च सुरु करत कोपऱ्यात आवाजाच्या दिशेने मारला आणि धक्का बसल्यासारखा तो श्वास रोखून तिकडे पाहतच राहिला. डोळे सताड उघडे ठेऊन तो अविश्वासाने समोरचे दृश्य पाहत होता. भीतीची अनामिक लहर त्याच्या सर्वांगावरुन जात होती.

 समोर त्या म्हाताऱ्याचा हार घातलेला फोटो होता. खाली मृत्यूची तारिख ठळक अक्षरांत लिहिली होती. याचा अर्थ.. एक प्रेतात्मा मला इथं घेऊन आला.. सुरेशच्या मनात तो भयानक विचार आला तसा तो मागे फिरला. शक्य तितक्या वेगाने तो त्या खोलीतून बाहेर पडला.

 पण हे काय.. बाहेरचे दृश्य पूर्णपणे बदलले होते. सगळीकडे धुळ आणि घाणीचे साम्राज्य पसरलेले दिसत होते. कुबट कुजका दर्प तिथल्या हवेत पसरला होता. खाली जाणाऱ्या जिन्याच्या पायऱ्या निखळून पडल्या होत्या. आपण याचं जिन्यावरून चालत वर आलो होतो का.. असा प्रश्न सुरेशला पडला. लाकडी खांबांना वाळवी लागली होती. तुटलेल्या खिडक्यांचे मळकट फाटके पडदे वाऱ्याने हलत होते.

 आपण किती भयानक संकटात अडकलो आहोत, हे आता सुरेशला कळून चुकले होते. 'आता खाली जावे तरी कसे' या विवंचनेत असतानाच सुरेशने देवाचं नाव घेत वरच्या मजल्यावरून थेट खाली उडी घेतली. धडपडत उठत तो मुख्य दरवाज्याकडे पळाला. मुख्य दरवाज्यातून तो बाहेर पडणारच होता की, एक अतिशय सुंदर मध्यमवयीन स्त्री त्याच्या समोर आली.

विस्फारलेल्या नजरेने सुरेश तिच्याकडे पाहत होता. पौर्णिमेच्या चंद्रासारखा गोल वर्तुळाकार चेहरा,   कपाळावर बारीकशी चंद्रकोर, बोलके पाणीदार डोळे, गुलाबाच्या पाकळ्या चुरगळून रंगवल्यासारखे नाजूक ओठ.. गोरीपान कांती.. आणि त्या मोहक अंगाला झाकून ठेवणारा हिरवा शालू.. तिच्या साजेश्या रूपाने मोहिनी घातल्यासारखा सुरेश स्तिमीत होऊन तिच्याकडे पाहतच राहीला.

 क्षणभरापूर्वी आपण काय करणार होतो, याचे भान सुरेशला राहीले नाही. दोघेही एकमेकांकडे पाहत गोंधळले.

  "कोण तुम्ही.. इथं काय करताय..." तिचा गोड आवाज त्याच्या कामात पडला.

 झटकन सुरेश भानावर आला आणि पुन्हा त्याच्या अंगावर शिरशिरी आली. त्याने भडाभडा सगळे सांगितले, तो त्या फार्म हाऊस मध्ये आल्यापासून ते आता पळून जाण्यापर्येंत सगळे काही तो घाईघाईत बोलत होता. त्याचं म्हणणं लक्षपूर्वक ऐकताना ती त्याच्याकडे अर्थबोध न झाल्यासारखी पाहत होती. तिच्या तसल्या नजरेने एक क्षण सुरेश थांबला.

 "तुम्हाला खरे वाटत नाही का.. अहो मी सांगतोय हे बघा..." सुरेश तिला पटवून देण्यासाठी मागे फिरला पण.. त्याचं वाक्य अर्धवटचं राहीलं.

 मागे पुन्हा सगळं तसंच होतं. मघाशी तो पहिल्यांदा इथे आला होता, तेव्हा होतं.. अगदी तसंच.. दालनात वा इतरत्र कुठंही धूळ, कचरा नव्हता. आधाराचे लाकडी खांब आपल्या जागी भक्कमपणे उभे होते. त्याची नजर जिन्याकडे गेली, जिन्याच्या पायऱ्या साफ आणि व्यवस्थित होत्या.

  "कसं शक्य आहे.." तो तोंडातल्या तोंडात पुटपुटला.

  "तुम्हाला ज्यांनी इथे आणलं ते माझे बाबा आहेत.. तुम्ही थकला आहात बहुतेक.. पाणी देऊ का..?" त्या स्त्रिने सुरेशला शांत करत विचारले.

 सुरेशला काहीच समजत नव्हते. तो भ्रमिष्ट झाल्यासारखा डोक्याला हात लावून बसला. अचानक काहीतरी आठवून तो उठला.

 "मी त्या म्हाताऱ्याच्या फोटोला हार घातलेला पाहीलाय.. तिथं त्या वरच्या खोलीत फोटो आहे तो.." सुरेश उतावीळपणे म्हणाला.

 यावर त्या स्त्रिने ठामपणे नकार देत सुरेशला वरच्या खोलीत जाऊन पाहण्यास सांगितले. ही स्त्री आपल्याला खोट्यात पाडतेय असं समजून सुरेश अधीरतेने वर निघाला. जिन्यावर त्याचे बूट पुन्हा खाडखाड वाजले. घाईतच वर पोहोचत त्याने मोबाइलचा टॉर्च सुरु केला.

 "हे काय.. या वर इथे.. हा पहा हार घातलेला फोटो.." जिंकण्याच्या उत्साहात मागे वळून न पाहताच सुरेश ओरडला.

 यावेळी खोलीत सुरुवातीला सौम्य असलेला कडवट गंध वाढत जाऊन तीव्र होऊ लागला. खोलीत दुसऱ्या बाजूकडून कुणीतरी मांस ओरबाडून खात असल्यासारखा आवाज येऊ लागला. सुरेशने आवाजाच्या दिशेने टॉर्च फिरवला.

 खाली मान घालून म्हातारा त्या सश्याला कच्चाचं खात होता. सुरेश त्याला पाहत असतानाच त्यानं मान वर करून सुरेशकडे पाहीले. त्याची करारी नजर सुरेशच्या काळजावर घाव घालून गेली.

 एकएक करत खोलीत बदल होऊ लागले. धूळ आणि कचरा पुन्हा पसरला. खोलीतल्या वस्तू बघताबघता जीर्ण होऊ लागल्या. मोबाईलच्या तुटपुंज्या प्रकाशात सुरेशला ते सर्व काही दिसत होतं. नखशिखान्त दरदरून घाम फुटला. त्याचं सर्वांग थरथरू लागलं.

 मागून त्या स्त्रीची चाहूल लागली. ती पुढं येऊन म्हाताऱ्याकडे पाहू लागली.

 "पाहीलात ना.. चला इथून.. इथं राहणं धोक्याचं आहे.." बोलत बोलत सुरेशने मागे पाय टाकला. पण ती जागची हलली सुद्धा नाही. ती विशिष्ट नजरेने म्हाताऱ्याकडे पाहतच होती. सुरेश काहीच न समजून एकदा तिच्याकडे तर एकदा म्हाताऱ्याकडे पाहत होता.

 शेवटी जेव्हा त्याची नजर म्हाताऱ्यावर खिळली तेव्हा म्हाताऱ्याने सुरेशवर रोखलेले डोळे दुसऱ्या बाजूला वळवले. सुरेशने त्या दिशेला पाहीलं आणि त्याचं अंग गोठल्याप्रमाणे तो त्याचं जागी खिळून उभा राहीला.

 भिंतीवर त्याचं मध्यमवयीन स्त्रीचा हार घातलेला फोटो होता. खाली गेल्या काही वर्षांतलीच एक तारीख होती. त्याने वळून ती आता उभी होती तिकडे पाहीले.

 तिच्या मूळ रूपात ती येत होती. मघाचं कमालीचं सौन्दर्य आता हरवलं होतं. तिच्या सुजलेल्या पांढऱ्या चेहऱ्यावर खुनशी भाव अवतरले होते. डोळे खोबण्यांतून आत गेले होते. हिरवा शालू फारच मळाला होता. गोरीपान कांती जाऊन एखाद्या अस्थीपिंजरावर कुणीतरी नावाला चिकटवून ठेवावी तशी तिची त्वचा भासत होती.

 सुरेशने दारातून खाली पाहीले, बाहेरच्या दालनातली घाण त्याला पुन्हा दिसू लागली. जिनाच्या तुटलेल्या पायऱ्या खिळखीळ्या झाल्या होत्या. खोलीतून बाहेर पडण्याच्या प्रयत्नात सुरेश असतानाच खाडकन दरवाजा बंद झाला.

 सुरेशचे कानशील गरम झाले होते. संपूर्ण खोलीतले वातावरण गर्द काळोखात बुडाल्यासारखे गूढ आणि भीतीदायक वाटत होते. पळून जाण्याचा कोणताही मार्ग शिल्लक नव्हता. सुरेश मनातल्या मनात साफ भेदरला होता. हा असला विलक्षण ताण असह्य होऊन शेवटी तो मटकन खाली बसला. वाचण्याची कुठलीही शक्यता नसल्याचे सुरेशच्या लक्षात आले होते.

 ती पुढे येऊ लागली तसं सुरेशचं हृदय धडधडू लागलं. म्हातारा अधीरतेने पुढच्या क्षणाची वात पाहत होता. सुरेशने किरणला फोन करण्यासाठी घेतला पण नेटवर्क नसल्याने तो हतबल झाला. शक्य तितक्या जोरात सुरेश किंचाळला. तोपर्येंत ती जवळ आली होती. तिने आपल्या एका हाताने सुरेशची नरडी पकडली आणि क्षणात पिरगळवून टाकली. एकदोन क्षण सुरेशने हातपाय झाडले आणि तो सुन्न पडला.

 "बाबा.. आज आयतीच शिकार मिळाली.." यावेळी त्या स्त्रीच्या मुखातून घोगरा आवाज बाहेर पडला.

 म्हाताऱ्याने काहीच उत्तर दिले नाही. तो फक्त तिच्याकडे पाहत गालातल्या गालात हसला.

 तितक्यात प्रवेशद्वारात कुणाची तरी चाहूल लागली.

 "खंडाळा फार्म हाऊस..." बंद-चालू होत असलेल्या त्या मंद दिव्याच्या चमचमणाऱ्या बारीकश्या प्रकाशात किरणने ते नाव नीट वाचले होते.

 समाप्त

ऐका : खंडाळा फार्म हाऊस | मराठी भयकथा