भूतखोरे | मराठी भयकथा | Marathi Horror Story | Horror story marathi real | Marathi Bhaykatha | भयकथा |

 साताऱ्यापासून जवळपास पन्नास किलोमीटरवर माळगण गाव आहे. गावाची वस्ती सुमारे हजारेक जणांच्या आसपास असावी. मुख्य रस्ता सोडल्यावर चार मैल अंतर तोडलं की गाव येते. माळगणच्या आणखी पुढे वस्ती नाही, म्हणजे ओसाड माळरान आणि डोंगरच नुसता. त्याच दिशेने चालत पहिला डोंगर उतरला की समोर दिसेल ती विस्तृत पसरलेली खदानी. तिकडे यायचे म्हणजे चालतच. डोंगरापासून खदानीपर्येंत पक्का रस्ता, कच्चा रस्ता, पायवाट, रानवाट असले काहीही नाही. त्या डोंगरावरून उताराला दिसतो तो हाच भाग भूतखोरे म्हणून कुप्रसिद्ध होता. 

 या भूतखोऱ्याबाबत सांगायची बाब अशी की फार वर्षांपूर्वी तिथे दरोडेखोर वा लूटमार करणाऱ्या डाकूंचा निवास असायचा. चोरलेली घबाडं, सोने-चांदी असे बरेच काही या भूतखोऱ्यात कुठेकुठे दडवून ठेवले जायचे. शिवाय ते दरोडेखोर तिथं पळवून आणलेली माणसे, स्त्रिया, लहान मुले यांचे हालहाल करून मारलेले मृतदेह डोंगरावरून खाली फेकून देत. कित्येक वर्षांपासूनचा तो भाग या असल्या वा याव्यतिरिक्तही शेकडो प्रकारच्या गुन्ह्यांचा साक्षीदार होता.

जरी हे सर्व इतक्या वर्षांपूर्वी घडून गेलेले असले तरी आजही त्या भागाबद्दल गावातील लोकांचे मत तितकेसे चांगले नव्हते. आधीच्या पिढ्यांतील लोकांनी सांगितलेले, त्यांनी अनुभवलेले कित्येक किस्से, प्रसंग, कथा मौखिक पद्धतीने गावातील आताच्या लोकांपर्येंत येऊन पोहोचल्या होत्या. तिथल्या भुताखेतांच्या नाना कथांनी लोकांचा थरकाप उडे. शिवाय गावातील बेपत्ता झालेल्या व्यक्तींना शेवटचे कुणी पाहिले असावे ते तिकडेच जाताना. तिकडे गेलेला कुणीही मनुष्य, जनावर पुन्हा माघारी आल्याचे ऐकिवात नाही. म्हणूनच दिवसाढवळ्यादेखील गावातील कुणी तिकडे फिरकायचे नाही. त्या भागाला भूतखोरे हे नाव याच भीतीने पडले असावे. 

  जगण्याची प्रबळ इच्छा असणाऱ्या निरपराध लोकांचे बळी तिथं पडले असल्याकारणाने कितीतरी अतृप्त आत्मे आपल्या निरनिराळया आकांक्षा, सूड, दुःख, क्रोध या सर्व तप्त भावनांचा स्फोट करण्याच्या उद्देशाने दबलेल्या अवस्थेत घात घालून वाट पाहत होते. त्यांच्या शक्तींचा दाह इतका तीव्र होता की त्यांच्या समोर येणाऱ्याच्या अक्षरशः चिंधड्या उडवण्यास ते सक्षम होते. चुकून भरकटत तिकडे आलेल्यांचा भीतीने थरकाप उडवून जीव घेणे हे त्या आत्म्यांना क्षणभर मिळणारे सुख, हवेहवेसे असे होते किंबहुना त्यासाठीच भूतखोऱ्यातले सर्व अतृप्त आत्मे आसुसलेले होते. त्यातून मग कोणाचीच सुटका व्हायची नाही. 

आज पौर्णिमेच्या रात्री एक मोटारसायकल वेगात माळगण फाट्याकडे वळली. वाऱ्याच्या वेगाने सुसाट पुढे जात असताना मोटारसायकलवर स्वार असलेल्या त्या दोघांना बहुधा आपण कुठे जातं आहोत याची कल्पना नसावी. काल एका सधन व्यापाऱ्याच्या घरी कोणी नसताना चंदू आणि प्रकाशने हात साफ केला होता. पण दुर्दैव असं की त्या व्यापाऱ्याचा सख्खा भाऊ पोलीस असल्याने या चोरीचा छडा लावणे त्याच्या इभ्रतीचा प्रश्न बनला होता. त्या अनुषंगाने व्यापाऱ्याचा भाऊ कसोशीने तपास करत असल्याकारणाने चंदू आणि प्रकाशला काही दिवस कुठेतरी भूमिगत होणे भाग होते. 

  "पक्या पुढं गाव दिसतंय.. कच्चा रस्ता शोध आणि तिकडून चल.. " चंदू मोटारसायकल चालवणाऱ्या प्रकाशला म्हणाला. 

  "हो यार..  मी कधीपासून वाट बघतोय वळणाची..  पण अजून एकही कच्चा रस्ता दिसला नाही.." प्रकाशने आसपास नजर फिरवत वेग थोडा कमी केला. 

  "आयला, गावातून पुढे गेलो तर उगाच नवीन माणसं नजरेत येणार..  आणि आज ना उद्या पोलिसांना खबर भेटणार.." चंदूने विचार करत म्हटलं. 

  अंधाराने आकाश व्यापले असले तरी पुढे मुख्य रस्त्यावर काही दुकानांचा उजेड दिसत होता. शिवाय गावातली काही माणसेही कुठेकुठे विखुरलेली दिसत होती. त्यामुळेच तिथून जाणे धोक्याचे होते. उद्या चुकून पोलीस चौकशीला या गावात आले तर यांचा पत्ता सापडणे सोपे झाले असते. प्रकाशने पुन्हा गाडी मागे वळवली.

 "ते बघ तिकडे.." चंदू हर्षाने उद्गारला. 

  नुकतीच मागे गेलेली, मुख्य रस्त्याच्या थोडं अगोदरची ती वाट गावाच्या आतल्या दिशेने समांतर जाताना दिसत होती. बऱ्याच दिवसांत त्या वाटेचा वापर न झाल्यासारखे थोडेफार गवत, लहान झुडपं त्यावर वाढलेली दिसत होती.  आजूबाजूला झाडाझुडपांनी बऱ्याप्रमाणात गर्दी केली होती. त्यामुळेच या वाटेने पुढे गेल्यावर गावातल्या कोणासमोर जायचा प्रसंगच आला नसता. 

 "पण मी तर सर्व पाहतच आलो आहे, ही वाट मघाशी कशी दिसली नाही..?" प्रकाशने आश्चर्य व्यक्त केले. 

 "साल्या..  नसेल गेलं लक्ष.. विचार करू नकोस जास्त.. चल लौकर.. काळोख पसरतोय.. पुढं नीट काही दिसणार नाही नंतर.. आणि मागून कुणी आलं की अजून पंचाईत व्हायची.. " चंदूने प्रकाशला हटकले तसे प्रकाशने त्या वाटेकडे मोर्चा वळवला. 

 कधीकधी नियती किती कठोर वागू शकते याचा कुणीही अंदाज लावू शकत नाही. नियतीला जे घडवायचे आहे त्याचा संयोग जुळवून आणण्यासाठी ती निरनिराळे डाव रचण्याचा घाट घालते. कोण कुठले हे भुरटे चोर.. आज इतक्या दूरपर्येंत गुप्त आसऱ्यासाठी आले होते आणि ही जागाच आता त्यांचा काळ होऊ पाहत होती.

 प्रकाश आणि चंदू दोघेही नकळत भूतखोऱ्याच्या दिशेने कुच करत होते.  वाटेत किंवा वाट संपल्यावर पुढे काय मिळेल याची थोडीशीही कल्पना त्यांना नव्हती. जर असती तर त्यांनी त्या भागात पाय ठेवण्याची घोडचूक कदापि केली नसती.

 त्या लहानश्या वाटेवरून गावच्या वस्तीला समांतर राहून प्रकाश आणि चंदू जात होते. मोटारसायकल जसजशी पुढे जातं होती तसतसा वस्तीचा उजेड कमी होऊ लागला होता. वाटेच्या नावाखाली असलेली ओबडधोबड जमीन आणि खाचखळगे पार करताच ओसाड माळरान आले, पण तिथं लपण्यासारखी कोणतीही जागा आढळून न आल्याने प्रकाश आणि चंदूने आणखी पुढे जाण्याचे ठरवले. माळरान मागे सरले तेव्हा त्यांच्या समोर तो पहिला डोंगर आला. पायथ्याशी जराशी दाट असलेली झाडी वर डोंगराकडे पाहता विरळ होत गेली होती.

 प्रकाश आणि चंदूला तिथं थांबणं शक्य नव्हतं. अजूनही हवी तशी जागा सापडत नव्हती. डोंगर फारसा उंच नव्हता, शिवाय त्याच्या वरच्या भागावर काही प्रमाणात झाडे दिसत असल्याने तिथं लपण्यासाठी जागा असण्याची थोडीफार शक्यता होती. नाईलाजाने मोटारसायकल तिथंच दाट झाडीत लपवून आणि सोबतीला आवश्यक तितकंच सामान घेऊन त्यांनी डोंगर चढायला सुरुवात केली.

  गडद अंधारात वरच्या दिशेने पावले टाकत दोघेही चालत होते. गार वारा अंगाला बोचत होता. रातकीड्यांची किर्रकिर्र त्या वातावरणात जिवंतपणा आणत होती. अधूनमधून एखादे झाड वाऱ्याच्या झुळूकीसोबत डुलून आपल्याकडे लक्ष वेधून घेण्याचा प्रयत्न करत होते. साधारण अर्ध्या तासाच्या पायपिटीनंतर प्रकाश आणि चंदू वर टोकाला येऊन पोहोचले.

  इतक्या भागदौडीमुळे खरंतर दोघांचाही श्वास भरून आला होता. पण इथपर्येंत आपल्या मागावर येण्याचा कोणी विचारदेखील करणार नाही, याची खात्री त्या दोघांना पटली. विजयाचं पुसटसं हसू त्यांच्या चेहऱ्यावर पसरलं. खदानीच्या दिशेला अजून खाली उतरत त्यांनी विसाव्याची जागा निश्चित केली.

 "पक्या.. यासारखी दुसरी जागाच असू शकत नाही. पोलीस इकडे फिरकणार पण नाहीत.." चंदू म्हणाला.

 "हो चंदया.. ते खाली बघ उताराला... इथं आपण पाहिजे तितके दिवस राहू शकतो.." खाली खदानीजवळील पाण्याचा भलामोठा साठा दाखवत प्रकाश म्हणाला.

 चंदूने तिकडे पाहीले आणि जोशात येत तो ओरडला..

 "अरे हो की रे... पक्या जबरदस्त अड्डा भेटलाय आपल्याला.." असं म्हणत असतानाच चंदू उत्साहाच्या भरात उतरंडीच्या एका दगडावरून पाय घसरून पडला.

 चंदूचं नशीब बलवत्तर की, प्रकाश सावधचं होता. त्याने विजेच्या चपळाईने चंदूचा हात पकडला आणि चंदू उताराच्या दिशेने घसरत जाता जाता वाचला. त्या तीव्र उतारावरून खाली घरंगळत गेला असता तर चंदू सरळ खालच्या खदानीपर्येंत जाऊनचं थांबला असता. शिवाय त्यात एखादं हाड मोडण्याची वा जीव जाण्याचीसुद्धा शक्यता होती.

 " बारीक लक्ष देऊन राहा चंदया.. लागलंय का कुठं.." प्रकाशने चंदूला विचारले.

 "आह.. पाय मुरगळलाय वाटतंय.." बारीक तोंड करत आणि आपला उजवा पाय चोळत चंदू म्हणाला.

 "ठिकाय.. तहान लागलीय.. मी खाली जाऊन पाणी आणतो.. तू इथं झाडाखाली थांब.. आणि नजर ठेव सगळीकडे.." प्रकाशने चंदूला आवश्यक त्या सूचना दिल्या आणि तो खालच्या खदानीच्या दिशेने निघाला.

 मानवी वस्तीची सवय नसलेला तो परिसर काहीसा उदास,भकास शिवाय भयावह वाटावा, अश्याप्रकारचा होता. अधूनमधून पक्ष्यांचे आवाज तिथल्या जिवसृष्टीची उपस्थिती दर्शवित होते. गार वाऱ्यांचे झोत मध्येच येऊन तिथं थंड लहरी उत्त्पन्न करत होते. हळूहळू तिथला कुबट दर्प उग्र होऊ लागला होता. वातावरणात दबक्या आवाजातले हुंकार मिसळू लागले होते. कुणीतरी कुजबुजत असल्यासारखे बारीक आवाज घुमत होते. प्रकाश आणि चंदूच्या नकळत कुणीतरी त्यांच्यावर नजर ठेऊन होते. खूपश्या विखारी नजरा त्यांच्या हालचाली दुरूनच टिपत होत्या. परंतु प्रकाश आणि चंदू दोघेही या सर्वांपासून अनभिज्ञ होते. भीतीचा साधा लवलेशही त्यांच्या चेहऱ्यावर नव्हता.

 चंदू ज्याखाली बसला होता त्या झाडाची पाने सळसळली. त्याचं अनुकरण करत आसपासच्या इतर झाडांच्या फांदयादेखील हलू लागल्या. हवेतल्या गारठ्याचे प्रमाण वाढले. अधूनमधून पक्ष्यांचा किलकीलाट ऐकू येऊ लागला. कुठंकुठं खसखस पिकू लागल्याचे बारीक आवाज कानी पडू लागले. हद्द तर तेव्हा झाली जेव्हा चंदूपासून साधारण दोन फुटांवरून एक भला मोठा साप वळवळत गेला. दाट काळोखातही इतक्या जवळ त्याची चमचमणारी त्वचा दिसली आणि चंदूच्या मनात भीतीने जन्म घेतला.

  पायाचं दुखणं विसरून चंदू त्याच झाडावर चढू लागला. मोठ्या मुश्किलीने त्याने वर येत एका जाडजूड फांदीवर आपले अंग टाकून दिले. सरपटणाऱ्या जनावरापासून आता काही धोका नसल्याने चंदूने सुटकेचा निःश्वास सोडला तर खरा पण जेव्हा त्याची नजर बाजूच्या फांदीवर गेली तेव्हा त्याला जबरदस्त झटका बसला.

 दात विचकत त्याच्याकडे पाहत असलेला तिचा विद्रुप चेहराच चंदूच्या काळजात धडकी भरवण्यासाठी पुरेसा होता. फांदीवर बुड टेकवून ती आरामात आपले लांब पाय हवेत हलवत त्याला न्याहाळत होती. मांडीपर्येंत पसरलेले तिचे मोकळे केलेले केस वारा सांगिल त्या दिशेने मुक्त विहार करत होते.

 तिचं भयानक रूप पाहताच भूतांच्या अस्तित्वाबाबत चंदूच्या मनात पहिला आणि शेवटचा एकच विचार आला. त्या विकृत अनुभूतीनंतर भयानं परिसीमा गाठलेले त्याचं हृदय बंद पडलं. झाडाच्या फांदीवरून चंदू सरळ खाली जमिनीवर कोसळला. ती निर्वीकार चेहऱ्याने त्याच्याकडे पाहत होती.

 तितक्यात आसपासच्या झाडीत हालचाल होऊ लागली. चेकाळत, फुसफूसत सगळीकडून चित्रविचित्र आकृत्या बाहेर पडू लागल्या होत्या. चंदूच्या देहाशी खेळण्याचा मोह त्या सर्वांना तिथे खेचून आणत होता. जवळ येत आपापसांत चित्कारत ते दुष्टात्मे त्यांच्यातील असूरी भावनांचा उत्कटतेने प्रचार करत होते. अगदी चंदूच्या देहापर्येंत ते पोहोचणार तितक्यात वरून इशारा आला. क्षणात सर्व अतृप्त आत्मे वर तिच्याकडे पाहू लागले.

 तिकडे खदानीकडे गेलेला प्रकाश सोबत घेतलेल्या बाटलीमध्ये पाणी घेऊन परतत होता. वाटेतल्या फळझाडांचे निरीक्षण करत त्यांच्या आधारे किती दिवस इथे काढता येतील, असा विचार त्याच्या मनात चालला होता. पोलिसांपासून लपण्यासाठी  सापडलेली ही आजपर्येन्तची सर्वात सुरक्षित जागा त्याला वाटत होती.

 काही वेळातच प्रकाश पुन्हा मूळ जागेवर आला, पण त्या झाडापाशी चंदू काही त्याला दिसला नाही. प्रकाशने सभोवार नजर फिरवली, पण मिट्ट काळोखामूळे त्याची नजर काही अंतरापर्येंतच जात होती. त्यापलीकडचं प्रकाशला काहीच दिसत नव्हतं. पण त्याच्या नजरेच्या आवाक्याबाहेरच्या त्या परिसरात चहूबाजूंनी त्याच्यावर घात घातलेल्या नजरा खिळल्या होत्या. इशारा मिळताच त्याच्यावर झडप घालण्यासाठी ते दुष्टात्मे आसूसलेले होते.

 नजरेच्या एका कोनातून झाडाची फांदी हलल्याचा भास झाल्यासारखे प्रकाशला वाटले. त्या दिशेला नजर फिरवताच त्याने पाहीले की,

 चंदू झाडाच्या फांदीवर आरामात पाय हलवत बसला होता. दुरून नीट दिसत नव्हते पण कदाचित त्याने आपल्याला पाहीले नसावे, असं प्रकाशला वाटले.

 "चंदया.. पाणी आणलंय.. बरं केलंस झाडावर जाऊन बसलास ते.. थांब मी पण येतोच.. आजची रात्र झाडावरच काढू..." प्रकाश सरपटणाऱ्या प्राण्यांपासून जमिनीवरच्या संभाव्य धोक्याची जाणीव लक्षात घेऊन म्हणाला.

 सोबत आणलेली फळं आणि पाण्याची बाटली एका बाजूला अडकवत प्रकाश झाडावर चढू लागला. सरकत सरकत तो चंदूच्या दिशेने पुढे जात होता, पण तो खरंच चंदूच्या जवळ जातं होता की मृत्यूच्या हे त्याचं त्याला माहित नव्हतं.

 चंदू बसलेल्या फांदीवर पोहोचताच प्रकाशने त्याच्या बाजूला बसत पाय खाली सोडले. चंदूची मान अजून त्याच्या विरुद्ध दिशेला होती. पाण्याची बाटली उघडत प्रकाशने त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला आणि..

  जसा भरीव दिसणारा पण पूर्ण जळालेला कोळशाचा तुकडा, हात लागताच कोसळून हवेत नामशेष होत जातो अगदी तसाच चंदूच्या खांदयाचा तो भाग अगणित धुलिकणांप्रमाणे विखूरला, कोसळला आणि हवेत विरून गेला. प्रकाशचे डोळे विस्फारले गेले. छातीत धडधड वाढली. ते दृश्य त्याच्या आकलनापलीकडचा होते.

 चंदूची मान त्याच्या दिशेला वळली. आता मात्र प्रकाश हादरला. साफ सुकलेला चेहरा.. रक्त शोषून घेतल्याप्रमाणे पांढरा पडलेला.. फेंदारलेलं जाडं नाक.. तो चंदू नाहीच.. त्याच्या डोळ्यात बुभूळ नावाची गोष्ट नव्हतीच. मानेच्या शिरा कुणीतरी ओढून ताणलेल्या वाटत होत्या. एकशे ऐंशीच्या कोनात फिरलेली ती मान किंतीचशी झुकून प्रकाशकडे पाहत होती.

 तो भयानक चेहरा पाहून प्रकाशच्या पोटात गोळा उठला होता. पण तो चंदूसारखा कमजोर दिलाचा नव्हता म्हणूनच प्रसंगावधान दाखवत क्षणात त्याने फांदीवरून खाली उडी मारली. त्या झाडापासून दूर  पळू लागला पण खाली तर कित्येकशे दुष्टात्मे त्याची वाटच पाहत होते.

  झाडावरून इशारा झाला आणि एकाचवेळी सावजावर तुटून पडणाऱ्या गिधाडांसारखी त्यांनी झडप घातली. विस्तृत आणि मोकळ्या पसरलेल्या भूतखोऱ्यात प्रकाशच्या किंकाळ्या घुमू लागल्या.

समाप्त

ऐका : भूतखोरे | मराठी भयकथा