उतारा | मराठी भयकथा | Marathi Horror Story | Horror story marathi real | Marathi Bhaykatha | भयकथा |

 वेळ रात्रीची होती. साधारण साडेअकराच्या सुमाराला रस्त्यावर चिटपाखरूही नव्हते. फक्त रातकिडे त्यांच्या नेहमीच्या स्वभावाप्रमाणे आपापसांत गाणी गुणगुणत होते. तसं पाहीलं तर तो रस्ता काही शहरी भागात मोडत नव्हता. गाव आणि शहर यांना जोडणाऱ्या पुलाच्या अलीकडचा तो रस्ता होता.

 मिट्ट, गडद काळोखातल्या कुठल्याश्या बोळातून एक सावली बाहेर पडली. पुढच्याच क्षणात त्या सावलीच्या उत्पत्तीचा स्रोत त्याच बोळातून बाहेर पडला. पिवळ्याधमक साडीतली एक बाई मुख्य रस्त्यावर आली होती. रात्रीच्या अंधारामुळे तिचा चेहरा ठिकसा दिसत नव्हता. नजर खाली ठेऊन समोर पुलाच्या दिशेने ती जात होती. आजूबाजूचे बारीकसारीक आवाज सोडले तर एकूण वातावरण गंभीर होते.

 त्या बाईचे मात्र इतरत्र कुठंही लक्ष नव्हते. डोक्यावर पूर्ण पदर घेतला होता. तिची चाल घाईतली पण सावध वाटत होती. चालताना तिच्या हातातला हिरवा चुडा मंद असा आवाज करत होता. दोन्ही हातांनी तिने पुढे पकडलेल्या ताटात आणखी काहीतरी होते पण लाल कपड्याखाली ते झाकले असल्यामुळे त्याबाबतचा अंदाज नीटसा बांधता येत नव्हता.

 पुलाजवळ पोहोचताच तिला अलीकडच्या एका विस्तीर्ण पसरलेल्या झाडाजवळ कसलीशी हालचाल जाणवली. एक क्षण ती बाई तिथंच घुटमळली. मनाची चलबिचल होऊ लागली. पण पुन्हा निर्धाराने तिने पावलं उचलली. यावेळी तिनं उजव्या हातातला दोरा पाहीला. आपण सुरक्षित आहोत याची जणू खात्रीच तिला होती.

  पुलावर एका बाजूला ती थांबली. एका हाताने ताटावरचे लाल कापड बाजूला करत तिने वाकून त्यातले साहित्य काढून जमिनीवर ठेवले. त्यावर हळदकुंकू वाहून तिने ताट पुन्हा त्या लाल कापडाने झाकले आणि माघारी फिरली. यावेळी तिने गती वाढवली होती. बहुधा तिच्या कानात मागून फुसफूसण्याचा आवाज येत असावा. कदाचित घामाने तिचा चेहरा डबडबला असावा. काळोख खरंच इतका दाट होता की ठोसपणे तसं सांगता येत नव्हतं. ठराविक अंतर कापून जिथून आली त्याच बोळात ती शिरली आणि दिसेनाशी झाली.

 तिकडे पुलावर ठेवलेल्या उताऱ्यावर दुरून पडणाऱ्या एका विजेच्या दिव्याचा मंद उजेड येत होता. मान पिरगळवून मारलेला काळा कोंबडा तिथं निपचित पडला होता. तिरकी मान, झुकलेला काळसर तुरा, काळीभोर दाट पिसं, मळकटून काळे पडलेले गडद काळ्या नख्यांचे पाय.. एकंदर मृत काळ्या कोंबड्याचं ते कलेवर त्याच्या आसपासच्या परिसरात काळ्या वातावरणनिर्मितीस हातभार घालत होते. बाजूला वाहीलेले हळदकुंकू जणू त्यात पुन्हा चेतना उत्पन्न करतील की काय, असं ते दृश्य पाहणाऱ्याला राहून राहून वाटले असते.

 मघाशी ती बाई तिथल्या झाडाजवळ येताच आणखी एक गोष्ट घडली होती. झाडाच्या आड आपल्या भोगाची वाट पाहत कुणीतरी बसले होते. त्या बाईला जवळ येताना पाहून दबा धरून बसलेला तो चेकाळला. हर्षाने मिटक्या मारू लागला. लाल लाल रक्ताने माखलेले लुसलुशीत कोवळे मांस त्याला खुणावत होते. लालसेची प्रबळ आणि उत्कट आकांक्षा तो मनुष्ययोनीतला नव्हता हे दर्शविण्यासाठी पुष्कळ होती.

  ती बाई जवळ येताच तो पुढं येण्यासाठी जागचा हलला. तिच्या जवळ जाण्याच्या प्रयत्नात थोडी हालचाल झाली,  त्या हालचालीचा ध्वनी तिनं हेरला होता. तरीही ती लांब पळाली नाही, याचा अर्थ ती त्याच्यासाठीच तिथं आली असावी. तो भलताच खुश झाला. जवळ जाऊन तिला घट्ट पकडावं म्हणून तो आणखी पुढे आला पण झटका बसल्यासारखा पुन्हा मागे फेकला गेला.

 त्याने भेदक नजरेने तिला न्याहाळाले. त्या बाईच्या हातातला दोरा पाहून तो चिडला. दातओठ खाल्यासारखे त्याचा चेहरा विचकू लागला. नजरेत अंगार भरला गेला होता. पण फक्त तिचं निरीक्षण करण्याव्यतिरिक्त त्याच्या हातात आता काहीच नव्हतं. त्या बाईच्या हातातल्या दोऱ्याची शक्ती तो जाणून होता. उतारा ठेऊन ती बाई आल्यापावली 

निघून गेली, ते पाहून त्याचा भ्रमनिरास झाला होता.

  'कुणी सांगितलं यांना की मला कोंबडं लागतं.. तेच तेच खाऊन विट आलाय मला.. एका घासाचं पण नाय ते.. मला माणूस पाहिजेय माणूस...  रात्रीचं कुणी इकडं फिरकत बी नाय.. त्या बाईचं अंग कसलं गोरंपान होतं.. असलं मांस कधी भेटंल कुणास ठाऊक..' खिन्न होऊन तो पुन्हा झाडामागे जाऊन बसला.

  पुलाच्या विरुद्ध बाजूच्या भागातली ती इमारत अर्धीअधिक तयार झाली होती. आजचं काम रात्री उशिरापर्येंत चालूच होतं. मुकादमने वीऱ्या आणि बारकूला बारा वाजेपर्येंत थांबवून जरुरी कामं उरकून घेतली होती. जाताना त्यांना एक चपटी देऊन मुकादम आपल्या केबिनमध्ये गेला. तसं काम करताना सुद्धा वीऱ्या आणि बारकू पिऊनच असायचे. त्याशिवाय कामात लक्ष लागायचे नाही. नशेत असल्यावर कितीही मेहनतीच काम असलं तरी अंगावर फारसं जाणवायचं नाही.

  वीऱ्या आणि बारकू दोघेही पुलाच्या पलीकडल्या बाजूस असणाऱ्या झोपडपट्टीत राहत होते. पुलावरून चालत साधारण दहापंधरा मिनिटात ते घरी पोहचायचे. काम करताना जितकं सहज वाटायचं त्याउलट घरी जाताना पाय लटपटायचे. कधी एकदा घोटभर दारू पिऊन आणि जेवून अंग टाकतोय असं दोघांनाही व्हायचं.

 आज रात्रीही पुलावरून जात असताना त्यांच्या डोक्यात तेच होतं. हात थरथरत होते, पाय लटपटत होते. मघाशी प्यायलेली दारू उतरू लागली होती. डोक्यातली झिंग कमी होत जात होती. घसा सुकत होता. खिश्यात चपटी होती, म्हणूनच तर राहून राहून तल्लफ उसळत होती. 

 "वीऱ्या.. वाईच घेऊ थोडी थोडी.. घरी जाईपर्येंत जमायचं नाय बघ.." बारकू आवंढा गिळत म्हणाला.

 "माझ्याबी टकुऱ्यात कधीचं तेच चाललंय.. नायतरी घराकडं पोचल्यावर हीची वाटणी कशी करायची.. वाटतच संपाय पायजेल..?" वीऱ्या त्याच्या चिरक्या आवाजात म्हणाला.

  दोघांनी एकमेकांकडे पाहीले आणि हसले. मग काय वीऱ्याने खिश्यातून ती बाटली काढली. एव्हाना पूलावरचा रस्ता संपायलाच आला होता.

वीऱ्याने बाटलीचं झाकण काढलं. तोंडाला लावायला म्हणून बाटली वर केलीच होती पण तो थांबला..

 "हम्म.. माप शानं हायस की गड्या.. बाटली संपाय निघाला.. चाखणं कुठाय.." वीऱ्या उदासतेने म्हणाला.

 त्याच्या प्रश्नावर एक क्षण हिरमुसलेला बारकू दुसऱ्या क्षणी हरखलाच..

 "विच्छा आसल की गड्या सगळं भेटत जातंय.. बघ तिकडं कोंबडं पडलंय चाखण्याला.."

 वीऱ्याने तिकडं पाहीलं आणि तो सुद्धा खुश झाला. उतारा फितारा असलं काय त्या दोघांच्या डोक्यात येऊच शकत नव्हतं. शरीराची झीज करून कामात स्वतःला झोकून देणारे ते कष्टकरी होते. वेळला दारू आणि पुढ्यात येईल ते खाणं ही त्यांची गरज आणि पुढे जाऊन अंगी वळलेली सवयचं होती.

  "चाल.. उपट त्याची पिसं.. आता पिताना थोडं तोंडी लावू कच्चचं.. घरी जाऊन शिजवून खाऊ.." वीऱ्या जिभल्या चाटत म्हणाला.

 बारकूने पुढे होऊन एखाद्या वस्तादासारखं सटासट त्या काळ्या कोंबड्याची पिसं उपटून काढली.  वीऱ्याने खाली बसत कोंबड्याच्या पायकडच्या एका लहानश्या भागाची त्वचा दातांनी उचकटवली. दोन बोटं त्यात घुसवून वीऱ्याने तेवढ्या भागातला मांसाचा तुकडा बाहेर ओढला. त्याचे दोन भाग करून एक बारकूला दिला. पुलाच्या त्या एका बाजूला जमिनीवर मांडी घालत तिथंच फतकल मांडून दोघेही बसले.

 दारूचा एक एक घोट घेत सोबत दातांनी मांसाचे बारीक लचके तोडत दोघेही चाखणा रबरासारखे चघळत असल्यासारखे खात होते. आपल्याच विश्वात गुंग होऊन कच्चे मांस आणि दारू रिचवण्यात त्यांना वेगळंच समाधान वाटत होते. तेवढ्या त्या क्षणाला त्यांना बाकी दुनियेची कसलीच फिकीर नव्हती.

 पण याचा अर्थ असा होत नाही, की त्यांच्या व्यतिरिक्त दुसरं काही या जगात नव्हतं. तिथं अजूनही कोणाचं तरी अस्तित्व होतंच की..

 वीऱ्या आणि बारकूपासून साधारण दहाबारा फुटांवर असलेल्या त्या विस्तीर्ण झाडाच्याआडून तो लालबुंद डोळ्यांनी त्यांना पाहत होता. त्याच्या नजरेत त्वेषाने पेटून उठलेल्या ठिणग्या चमकत होत्या. कोंबड्याच्या रूपात मिळालेल्या भोगाचा उतारा त्या माणसांनी बाटवल्यामुळेच तो चिडला होता. पण कोंबड्याच्या तुलनेत त्याला तर माणसेच हवी होती आणि ते दोघे त्याच्या आवाक्यातच होते. मग त्याच्या चिडण्याचं कारण काय असावं.

 तो तसाच घात घालून वाट पाहत राहीला. या वेळी कसलीही हालचाल करून त्याला सावजाला सावध करावयाचे नव्हते. झेप घेण्याच्या पवित्र्यात तो स्तब्धपणे त्या दोघांवर आपली भेदक नजर रोखून होता.

 आपला कार्यभाग आटोपून वीऱ्या आणि बारकू उठायला गेले. जमिनीवरचा सोललेला कोंबडा बारकूने उचलून विऱ्याच्या हातात दिला आणि पुन्हा त्याची नजर खाली गेली. बाजूलाच उताऱ्यावर वाहीलेले हळदकुंकू होते. सहज गंम्मत म्हणून बारकूने त्याला स्पर्श केला आणि विऱ्याच्या आणि स्वतःच्या कपाळावर टिळा ओढत ओरडला,

'जय काळ्या कोंबड्याची....'

  त्याच्या तसल्या कृतीने नशेत असतानादेखील वीऱ्या जोरजोरात हसू लागला, बारकूदेखील भिनभिनणारं डोकं हलवत खिदळू लागला.

 झाडापल्याड दबा धरून बसलेला तो कुत्सित हसला. त्याला हेच तर हवं होतं. त्याच्यासाठी उतारा म्हणून आलेल्या त्या दोन माणसांवर हळदकुंकू वाहीलेले नसल्याने त्याचा भोग पूर्ण होऊ शकला नसता. पण त्या दोन माणसांनी आपणहून स्वतःला हळदकुंकू वाहीले असल्याने आता त्या उताऱ्यात संपूर्ण समर्पण होते. आजचा भोग तृप्तीची एक नवी अनुभूती देऊ करणार होता.

 वीऱ्या आणि बारकू घरी जाण्यासाठी तिथून निघाले. दोनचार पावलांत बाजूचे झाड जसे मागे पडले तसे मागून दोघांच्या पाठीवर थाप पडली. मागे वळून पाहीले आणि त्यांची बोबडीच वळली. समोर साधारण उंचीपेक्षा मोठी अशी काळी आकृती उभी होती. पाय नसल्यासारखी ती आकृती एका जागेवर स्थिर राहत नव्हती. भेदक नजरेतले ते फसवे डोळे मधूनच बारीकमोठे होत होते. विकट हास्य करण्यासाठी ओठ एकमेकांपासून अलग झाले होते. तसल्या भयानक रूपाची कल्पना कुणी स्वप्नांतदेखील केली नसावी.

 वीऱ्याने ओरडण्याचा प्रयत्न केला पण त्याच्या कंठातून शब्द काही बाहेर पडले नाहीत. अजून काही पाहायच्या आतच दोघांच्या देहातून प्राण उडून गेला होता. वीऱ्या आणि बारकूला सावध होण्यासाठी देखील वेळ मिळाला नव्हता.

 निपचित पडलेल्या वीऱ्या आणि बारकूचे मृतदेह पायाकडून खेचत झाडाच्या पलीकडे जाऊन फेकले गेले. उतारा पाहून तो पुन्हा चेकाळला. पुन्हा हर्षाने मिटक्या मारू लागला. भराभर लचके तुटू लागले. लाल लाल रक्ताने माखलेल्या लुसलुशीत मांसाची चव त्याला पाशवी आनंद देत होती.

 तिकडे रस्त्यावर मात्र सोललेला कोंबडा तसाच पडला होता.

समाप्त

ऐका : उतारा | मराठी भयकथा