जटीबुवा | मराठी भयकथा | Marathi Horror Story | Horror story marathi real | Marathi Bhaykatha | भयकथा |

 त्याचं खरं नाव कुणालाच माहीत नव्हतं. पण गावात सगळेच त्याला जटीबुवा नावाने ओळखत असत. भरघोस वाढलेली दाढी, सुजलेले, पिवळे आत खोलवर गेलेले डोळे.. चेहरा दाट सुरकुत्यांमुळे राकट दिसायचा. अंगकाठी बेताची होती. डोक्यावर बांधलेल्या जटांच्या बुचड्यामुळे तो अघोरी प्रकारचा साधू वाटायचा.

  वेशीजवळच्या पिंपळाच्या झाडाखाली त्याची झोपडी होती, तिथंच तो राहत असे. रोज गावातलं कुणी ना कुणी त्याच्या जेवणाची सोय करत असे. अख्खं गाव त्याला मानायचं आणि त्याच्याजवळ काहीतरी गूढ शक्ती असावी, असं गावकऱ्यांचं म्हणणं होतं.

 अर्थात याला अपवाद म्हणून दाजी पाटील तेवढा जटीबुवाला नेहमी हाडतूड करायचा. त्याला वाटायचं की हा जटीबुवा लोकांच्या श्रद्धेचा गैरफायदा घेतो आणि दिवसभर काही काम न करता गावाच्या जीवावर जगतो. दाजी पाटील गावातल्या लोकांना नेहमी जटीबुवाच्या विरुद्ध समजावण्याचा प्रयत्न करी, पण गावातील लोक त्याला दाद देत नसत. त्यांना माहीत होते की, गावावर एखादे संकट आले की जटीबुवा सगळ्यांना त्यातून नक्कीच तारून नेईल.

 दाजी पाटलाने बऱ्याचदा जटीबुवाला भलेबुरे सुनावले होते. तो कित्येकदा त्याला भोंदूबुवा म्हणत असे. यावर जटीबुवा मनातल्या मनात चवताळून उठे, पण त्याने कधीही दाजी पाटलाला प्रत्युत्तर दिले नाही. गावकरी आपल्यासोबत आहेत याची खात्री त्याला होती, म्हणून तो नेहमी दाजी पाटलाचे शब्द या कानाने ऐकून त्या कानाने सोडून देई. गावकऱ्यांच्या या श्रद्धेमागचे कारण विशेष असेच होते.

 अगदी काही वर्षांपूर्वीच गावात रहस्यमय पद्धतीने खून झाले होते. बऱ्याच लोकांना चित्रविचित्र अनुभव आले होते. रात्री अपरात्री एक दोन जणांनी प्रत्यक्ष काळ्या सावल्यांचा अनुभव घेतला होता. कितीतरी गूढ आणि तितक्याच भयानक बाबी गावात घडल्या होत्या. गावात पिशाच्च्याचे आगमन झाले होते. आणि त्याचे वाईट परिणाम गावाने भोगले होते. त्यावेळी या जटीबुवाच्या गुरूंनीच गावाला वाचवले होते. गुरूंनी आपल्या मंत्रशक्तीच्या साहाय्याने त्या पिशाच्चाला कैद करून वेशीवरच्या पिंपळाच्या झाडावर बांधून ठेवले होते.

  नंतर जेव्हा त्यांचे निधन झाले, त्याअगोदरच आपली चमत्कारी माळ त्यांनी आपल्या शिष्याला म्हणजेच जटीबुवाला दिली होती. म्हणजेच आपले ज्ञानसुद्धा त्यांनी जटीबुवाला दिलेच असणार, अश्या समजुतीने गावकऱ्यांनी जटीबुवाला गावातच स्थायिक होण्याचा आग्रह करून तिथेच ठेऊन घेतले होते.

  नाही म्हणायला जटीबुवाने गुरूंकडून बऱ्याच गुप्त विद्या शिकून घेतल्या होत्या. शिवाय गुरूंची चमत्कारिक माळ गळ्यात असेपर्येंत जटीबुवाला भूत-प्रेत यांच्याकडून काहीही नुकसान होण्याची शक्यता नव्हती. त्यामुळे जटीबुवाने त्याच पिंपळाच्या झाडाखाली आपली झोपडी उभारण्यास सांगितले. गावकरीदेखील या मागणीने खुश झाले, कारण पिंपळावरच्या भुतावर वचक ठेवण्यासाठी स्वतः जटीबुवा असल्याने गावावर कश्याला काय संकटं येईल, अशी त्यांची धारणा होती.

 त्या दिवशी दाजी पाटलाचे काय बिनसले होते काय माहीत, पण गावात शिरताना तो जरा रागाच्या भरातचं दिसत होता. भरभर चालत तो घराच्या दिशेने जात होता. नेमके त्यावेळी गावातली एक मध्यमवयीन स्त्री जटीबुवाला भाकरी घेऊन आली होती. भाकरी घेताना तिच्या हाताला जटीबुवाचा स्पर्श व्हायला आणि दाजी पाटलाची नजर तिकडे पडायला एकच वेळ साधून आली. 

 जटीबुवा आणि ती बाई यांना काही कल्पना येण्याअगोदरच दाजी पाटील तावातावाने तिथं आला आणि जटीबुवाला शिव्या घालू लागला. त्याच्या आवाजाने हळूहळू गावकरी गोळा होऊ लागले. त्याच्या रागावण्याचे कारण सुरुवातीस जटीबुवाला कळाले नाही पण जेव्हा दाजी पाटलाने नाही नाही ते घाणेरडे आरोप त्याच्यावर केले तेव्हा मात्र जटीबुवा क्रोधित झाला.

 खरेतर दाजी पाटलाच्या आरोपांत काहीही तथ्य नव्हते. पण चारित्र्यावर केला गेलेला हल्ला भल्याभल्यांना खोलवर जखमी करतो. दाजी पाटलाच्या तिखट शब्दांच्या माऱ्याने लज्जीत होऊन ती स्त्री तिथून धावत घरी गेली. जटीबुवाने आपली बाजू मांडली आणि खुलासा केला. त्यावर काही गावकऱ्यांनी मिळून दाजी पाटलाला घरी नेले आणि वादावर पडदा टाकण्याचा प्रयत्न केला.

 पुढ्यातली भाकरी तोडत जटीबुवा विचार करत होता. मघाचा विषय शांत झाला असला तरी ठिणगी पडली होती, ती अजून विझली नव्हती. पहिल्यांदाच जटीबुवा क्रोधाच्या अग्नित जळत होता. त्याचे पिवळसर डोळे बारीकमोठे होत गूढपणे हरवले होते. आज दाजी पाटलाने केलेला हमला जटीबुवाला जिव्हारी लागला होता. विचारचक्रात हरवलेल्या जटीबुवाच्या हातातला तोडलेला भाकरीचा तुकडा मुखापर्येंत काही पोहचत नव्हता. त्याच्या चर्येंवरून ते स्पष्ट होत होतं की जटीबुवा यावेळी गप्प राहणार नव्हता.

 "खूप वाईट झालं रे.. च्चचचचच्च... पण यात मी तुझी मदत करू शकतो.." पिंपळाच्या झाडावरून खोल खर्जातला आवाज आला.

 वर कोण आहे हे जटीबुवाला माहीत होते, त्याने वर पाहीले नाही. तो शांतच होता. पुढ्यातलं जेवण बाजूला सारत जटीबुवा तिथंच पहुडला. या कुशीवरून त्या कुशीवर करत तो तळमळत होता. मन शांत होत नव्हतं, झोप येत नव्हती.

 गावाकऱ्यांच्या मनात स्वतःबद्दल एक विश्वासाचे स्थान निर्माण करण्याची वेळ आली होती. नाहीतर उद्या इतर गावकरीदेखील दाजी पाटलाला साथ देण्याची भीती होती. कारण याअगोदर गावाकऱ्यांना वाचवले ते आपल्या गुरूंनी.. या गावासाठी आपण अजून काहीच केले नाही, मग किती दिवस गावकरी आपल्याला साथ देतील.

  "विचार काय करतोयस.. तुला माहीत आहे की माझी तुला कश्याप्रकारे मदत होईल.." वरून पुन्हा तोच आवाज आला. 

 जटीबुवाला त्या आवाजाची सवय होती. तो नेहमीच काही ना काही बडबड करत असे. त्याला सोडवण्याची विनंती करत असे. तिथून दूर निघून जाण्याचे आश्वासन देत असे. पण आजपर्येंत जटीबुवाने त्याला भीक घातली नव्हती. तसं त्याला सोडण्यात जटीबुवाचं काही नुकसान नव्हते, कारण गुरूंनी दिलेली माळ गळ्यात होती.

 पण गुरूंनी मंत्रशक्तीने बांधलेल्या त्या पिशाच्छाला एकदा सोडले की पुन्हा वश करणे जटीबुवाला शक्य नव्हते. खरंतर जटीबुवाचे ज्ञान अर्धवट होते, तो हे जाणून होता. म्हणूनच आजपर्येंत जटीबुवाने त्या पिशाच्छाच्या बातांकडे लक्ष दिले नव्हते.

 आजची गोष्ट मात्र निराळी होती. डोक्यात राग होता. मनात तप्त भावनांचा अग्नी उसळत होता. दाजी पाटील डोळ्यांत खूपत होता. त्याला धडा शिकवणे आवश्यक होते. संबंध दिवस आणि ती रात्र जटीबुवा तळमळत होता. बराच काथ्याकुट करून शेवटी त्याने तो धाडसी पण बेभरवशाचा निर्णय घेतलाच.

 पहाटे पक्ष्यांच्या किलकीलाटाने जटीबुवाची तंद्री भंग पावली. तो उठून झोपडीबाहेर येत सभोवार नजर फिरवू लागला. तारवटलेल्या डोळ्यांनी तो संपूर्ण गाव न्याहाळत होता. तितक्यात वरून हाक आली..

 "काय विचार केलास की नाही.. इतका अपमान कसा काय सहन करू शकतोस तू.."

 यावेळी जटीबुवाने तोंड उघडले. धीरगंभीर मुद्रा ठेऊन कठोर आवाजात त्याने काम आणि नियम समजावले. पिंपळाच्या झाडावरून तो शांतपणे ऐकत जटीबुवाच्या हो ला हो करत होता.

 "याद राख.. ठराविक वेळेलाच दाजी पाटलाचा खेळ खल्लास झाला पाहिजे. मी त्याचवेळी गावकऱ्यांसोबत तिथं येऊन मंत्रोच्चार करेन आणि तू क्षणभरही तिथं न थांबता गाव सोडून जायचं.. यात जरासुद्धा बदल झाला तर मी तुला कायमचा बंदिस्त करून ठेवेन. पुन्हा मग तुझी भूनभून कधीचं ऐकणार नाही.."

 "बिलकुल कबूल.. सगळं असंच होईल.." पिशाच्छाने आनंदाने हरखून जात जटीबुवाला आश्वासन दिले.

 जटीबुवा झाडावर चढत त्या फांदीपर्येंत पोहोचला.  तिथं लाल कपड्याचं एक छोटं गाठोडं टांगून ठेवलं होतं, ते त्यानं आपल्या हातात घेतलं. एक क्षण त्याला आपल्या गुरूंची आठवण आली. किती महत्प्रयासाने त्यांनी पिशाच्छाला काबूत आणले होते. आपल्या सिद्धीद्वारे गुरूंनी त्याला नारळात बंदिस्त करून त्यावर लाल कापडाचे सुरक्षित कवच चढवले होते.

 जटीबुवा असा विचार करत असतानाच त्याच्यासमोर दाजी पाटलाचा मग्रूर चेहरा आला आणि त्याने लाल कापड सोडवून नारळ उजव्या हाताने घट्ट पकडला. पिंपळाच्या त्या झाडावरून जटीबुवाने खाली सर्वत्र नजर फिरवली. जवळपास कुणीही नसल्याची खात्री करत त्याने वरच्या फांदीवरूनच नारळ खाली जमिनीच्या दिशेने जोरात फेकला.

 'फट्ट...' आवाज आला आणि फुटलेल्या त्या नारळातून पाण्याऐवजी काळा वायू बाहेर पडला. तसा एक सडका उग्र दर्प वातावरणात मिसळला. हवेत त्या काळ्या वायुचं अस्तित्व अगदी स्पष्ट दिसत होतं. कित्येक वर्षांच्या बंधनातून मुक्त झालेला तो पिशाच्छ वळवळत झाडावर बसलेल्या जटीबुवाकडे क्षणाधार्त पोहोचला. अगदी शेवटच्या क्षणी त्याने जटीबुवाच्या गळ्यातली माळ पाहीली.

 "जा आता आणि कबूल केलंयस ते पूर्ण कर.." जटीबुवा ओरडला तसं मुकाट्याने ते पिशाच्छ तिथून निघाले.

 हवेत भिरभिरत ते पिशाच्छ गावात विहार करत होतं. त्याला आता कश्याचीही पर्वा नव्हती. जटीबुवाचं ज्ञान कितपत आहे, याची त्याला कल्पना होती. त्यात जटीबुवाने त्याला सोडून मूर्खपणा केला होता. त्यामुळेच गावात त्याला रोखणारं आता कुणीही नव्हतं. पुढं काय आणि कसं करायचं हे त्याला चांगलंच ठाऊक होतं.

 पहाटेची किरणं अजून गावावर पसरली नव्हती. घरातल्या माच्यावर दाजी पाटील गाढ झोपला होता. बाजूलाच त्याची बायकोदेखील शांत  निद्रेच्या स्वाधीन झाली होती. आतल्या खोलीत आई झोपली होती. डोक्यावरचा पंखा वगळता बाकी घरात शांतता होती. तेव्हा कोण ठामपणे सांगू शकलं असतं, की ती वादळापूर्वीची शांतता होती.

 माच्यावर कसलीशी हालचाल जाणवू लागली तसं  दाजी पाटलाची बायको उठून पाहू लागली. डोळ्यासमोरच दृश्य पाहून तिला धडकीच भरली.

 दाजी पाटील माच्यावर फतकल मांडून बसला होता. त्याची नजर समोरच्या भिंतीवरच्या एका विशिष्ट बिंदुवर खिळली होती. डोळ्यांतले बुभूळ वर जाऊन डोळे पांढरे पडले होते. तोंडातल्या तोंडात तो एकट्याशीच काहीतरी बरळत होता. सूड, खून, सुटका.. असेच काहीसे शब्द कानांवर पडत होते.

 शक्य तितक्या लौकर तिथून उठत दाजी पाटलाची बायको सासूबाईंच्या खोलीकडे पळाली. थोड्याच वेळात दाजी पाटलाच्या घरातून आरडाओरडा आणि किंकाळ्या ऐकू येऊ लागल्या. पहाटेच्या शांत वातावरणात ते आवाज घरभर घुमून बाहेर पडू लागले. गावातील इतर घरांची दारं खिडक्या धडाधड उघडू लागली. काही क्षणातच दाजी पाटलाच्या घरासमोर गावकरी जमा झाले.

 अगोदर ठरल्याप्रमाणे जटीबुवादेखील तिथं हजर झाला. त्यानं पुढाकार घेत दाजी पाटलाचं दार ढोसलायला सुरुवात केली. त्याचं पाहून दोन-चार दणकट माणसेही पुढे सरसावली. त्यांनी दार तोडून आत प्रवेश केला. इतका वेळ बडबड करणारा दाजी पाटील जटीबुवाला पाहून शांत झाला.

 दाजी पाटलाच्या चेहऱ्यावर छद्मी हास्य उमटलं. त्याचा अवतार पाहून गावकरी बुचकळ्यात पडले होते. हा कसला प्रकार आहे हे त्यांच्या ध्यानात आलेच होते. 'पण हे असं झालंच कसे..' हा प्रश्न सगळ्यांच्या मनात आला होता. एव्हाना बरीचशी मंडळी तिथं जमा झाली होती. आसपास वाढलेली गर्दी लक्षात घेता जटीबुवा दाजी पाटलाकडे वळत जोराने उद्गारला..

 

 "कोण आहेस तू... कश्याला आलायस इथं..आत्ताच्या आत्ता इथून निघून जा.. नायतर माझ्या मंत्रशक्तीने तुला बांधून ठेवेन.." 

 जटीबुवाने सर्व गावाकऱ्यांवर एक नजर फिरवली आणि घाबरण्याचे काहीच कारण नसल्याचे कळवले. आता थोडा वेळ फक्त आणि मग तो सगळ्या गावकऱ्यांच्या गळ्यातला ताईत बनणार होता.

 दाजी पाटलाच्या आतला पिशाच्छ मात्र त्याच्या त्या वल्गनेने चवताळला.

 "तू बांधणार मला.. फडतूस मांत्रिका.. बांध चल.. बघू किती मंत्र पाठ आहेत तुझे.. आळशी माणसा.."

 त्याचे ते शब्द जटीबुवाच्या जिव्हारी लागले. त्या घातकी पिशाच्छाने धोका दिला. आपला डाव फसल्याचे त्याच्या लक्षात आले. पण तरीही गावकऱ्यांसमोर शोभा नको म्हणून त्याने झोळीतला अंगारा बाहेर काढला आणि काही मंत्र पुटपुटत त्याने तो अंगारा दाजी पाटलाच्या अंगावर फेकला. काही झालं तरी आपल्यावर हे पिशाच्छ वार करू शकणार नाही, हे त्याला माहीत होतं.

 पण ते पिशाच्छदेखील काही साधंसुधं नव्हतं. जटीबुवाच्या गळ्यातली माळ त्यानं पाहीली होती. आणि जटीबुवाला नामोहरम करण्यासाठी त्याच्याकडे इतरही अस्त्रे होती.

 "मी कोण आहे आणि इथं कसा आलो, हे सांगायचं राहूनच गेलं नाही का..?" दाजी पाटलाच्या आतलं पिशाच्छ गावकऱ्यांकडे पाहत बोलू लागले.

 गावाकऱ्यांमध्ये कुजबुज वाढली. आता मात्र जटीबुवा जाम भेदरला. गावकऱ्यांना खरे काय ते समजले तर हे लोकं माझा जीव घ्यायलादेखील कमी करणार नाहीत. सरळसरळ विश्वासघात केला मी यांचा. गावकरी कधीच माफ करणार नाहीत. आपले पितळ उघडे पडणार, ही कल्पनाचं जटीबुवाला भीतीदायक वाटली.

 तिरप्या नजरेनं जटीबुवाकडे पाहत दाजी पाटलाच्या आवाजात पिशाच्छ पुढं काही बोलणार तितक्यात जटीबुवाने आपल्या गळ्यातली माळ काढून दाजी पाटलाच्या गळ्यात चढवली. एकदम सन्नाटा पसरला. घट्ट मिटलेले दाजी पाटलाचे डोळे उघडले तेव्हा गावकऱ्यांनी सुटकेचा निःश्वास सोडला तर खरा पण जेव्हा सगळ्यांची नजर पुन्हा जटीबुवाकडे वळली तेव्हा तिथं उपस्थित सर्वांच्या काळजाचा ठोकाच चुकला.

  मध्यभागी जटीबुवा स्तब्ध उभा होता. त्याच्या तोंडून शब्द फुटत नव्हते. नाकपुड्या विस्फारल्या होत्या. डोळ्यांतला पिवळेपणा कमी झाला होता, बुभूळ नव्हतेच. एका हाताने त्याने आपल्या बांधून ठेवलेल्या जटा सोडल्या आणि मान तिरकी करत कडक शब्दांत तो बोलू लागला.

 "यानेच मला पिंपळाच्या झाडावरून सोडलं, पण आता मी कोणालाही सोडणार नाही. पहिली सुरुवात याच्यापासूनच.. हाहाहाहा..."

 क्षणात जटीबुवाच्या जटा हवेत गेल्या आणि त्यांच्यासोबत तोसुद्धा वर उडाला. त्याचवेळी जटीबुवाच्या आतून काळी आकृती बाहेर पडलेली सर्वांनी पाहीली. दुसऱ्या क्षणाला जटीबुवा वरून फेकल्यासारखा खाली जमिनीवर येऊन आदळला. त्याचे मस्तक जमिनीवर आपटले. तो आघात डोक्याला सहन झाला नाही आणि जटीबुवा जागीच गतप्राण झाला.

 शक्य होईल तितक्या कमी वेळात घाबरलेले गावकरी तिथून पांगले. सध्या दाजी पाटील सोडला तर कुणीही तिथं सुरक्षित नव्हते..

 अगदी थोड्याच वेळात सूर्याची किरणे गावभर पसरली. तरीही तिथं सगळ्यांनाच आपल्या डोळ्यांसमोर अंधार दिसत होता. जगासाठी तर दिवस उगवला होता, पण त्या गावकऱ्यांचे भविष्य मात्र मावळले होते..

 समाप्त

ऐका : जटीबुवा | मराठी भयकथा