डांबावरचे ठोके | मराठी भयकथा | गावाकडची भयकथा | Marathi Horror Story | पिशाच्छ कथा भयानक अनुभव | Marathi Bhaykatha

 काळ.. कधी, कुठून, कशी झेप घेईल आणि एखाद्याच्या शरीरातून अलगद प्राण हिरावून नेईल हे सांगता यायचं नाही. नैसर्गिक मृत्यू सोडला तर अकस्मात येणाऱ्या मृत्युंमध्ये, कधी कुठल्या वाहनाच्या धडकेत कुणाचा जीव जातो वा कधी उंचावरून तोल जाऊन पडल्याने कुणाचा शेवट होतो. कधी अमानुषपणे विकृत व्यक्ती एखाद्याचा खून करते वा कधी कुणी स्वतःहून देह त्याग करते.

 अकस्मात येणाऱ्या मृत्युमागे अशी अनेक कारणे असतात. पण कधी कधी ज्यांचं विश्लेषण करता यायचं नाही अशीही कारणे त्यात भर घालतात..

 ही कथा पौगंडावस्थेतील चार मित्रांची... निरागस, सुखमयी आयुष्य जगणाऱ्या मुलांची.. ज्यांची वेळ खरंच आली होती का.. हे ग्रहताऱ्यांची आकडेमोड करूनही नक्की सांगता यायचं नाही. पण काहीही ठोस कारण नसताना काळाची झडप मात्र त्यांच्यावर पडली. 

  त्या रात्री सगळ्याच घटना अनपेक्षितपणे घडल्या होत्या. म्हणजे पहा, रात्री अकरा वाजता किशोरच्या  पोटात अचानक कळ आली म्हणून त्याने बाजूच्या घरातील जयरामला हाक दिली. येताना जयरामने आवाज देऊन राजा आणि वैभवला देखील सोबतीला घेतले. रात्रीच्या मिट्ट अंधारात हातात टमरेल घेऊन चौघेही एकामागोमाग एक असे पांदीच्या वाटेने निघाले.

 ते गाव तसे आडबाजूचेच होते. गावची जेमतेम लोकसंख्या, साधी घरं, कच्चे रस्ते, अधल्या मधल्या गल्ल्या, आजूबाजूची शेतं, ओसाड माळरान आणि त्यापुढे पसरलेली डोंगराची माळ यांवरून कुणी अंदाज बांधायचा ठरवला तर नक्कीच 'मागासलेले गाव' असा शेरा त्या गावाला मिळाला असता. गावात सोळा तासांची लोडशेडींग अजूनही असायची. त्यामुळे बऱ्याचदा अंधाराचं अस्तित्व तिथं जास्तचं जाणवायचं. एकंदर शांत, निवांत असं ते गाव होतं.

 पांदीतून बाहेर पडल्यावर समोरच्या बांधावर चढून वर जाताच शेताची पहिली फट लागायची. पुढे दुसरा बांध.. मग दुसरी फट.. असं करत करत डोंगरावर मानवाने आखलेल्या त्या शेतांच्या एकावर एक अश्या नऊ फटी होत्या. सर्वात वरच्या म्हणजे नवव्या फटीवर पहिला डोंगर संपून पुढे माळरान लागायचे. तिथंच वर विजेचा सरकारी डांब होता. त्यावरच्या विजेच्या तारा गावात पसरल्या होत्या.

 रात्रीची वेळ आणि गडद अंधार असला तरी वरून चांदण्यांचा प्रकाश काहीप्रमाणात आधार देत होता. थोड्या अंतरापर्येंत पायाखालची जमीन दिसत होती. त्यामुळे वाटेवरचे सरपटणारे जनावर सहज दृष्टिक्षेपात आले असते. घरापासून सर्वात जवळ असलेल्या शेताच्या पहिल्या फटीत चौघे मित्र आपला कार्यक्रम उरकत होते. कार्यक्रम खरेतर किशोरचा होता, बाकी तिघे फक्त अंधारात सोबत म्हणून आले होते.

 असं म्हणतात की 'तसला कार्यक्रम' उरकतानाच माणसाच्या कल्पक बुद्धीचे अश्व चौफेर उधळत असतात. पण या गोष्टीचा इथं काहीच संबंध नव्हता. त्या विचाराने किशोरच्या मनात कसा जन्म घेतला सांगता यायचं नाही, पण त्यानं तो सर्वांसमोर बोलून दाखवला.

 "त्या वरच्या डांबाला आता कुणी दहा ठोके मारून येऊ शकतं का..?" किशोरने विचारले.

 इतर तिघे त्याचा प्रश्न ऐकून पहिल्यांदा तर बुचकळ्यात पडले.

 लवकरच सावरून जयराम बोलू लागला.

"त्यात विशेष असं काही नाही.. पण उगाच इतक्या रात्रीचं तिकडे जाण्यात मला काहीच अर्थ वाटत नाही.."

 "हो.. बरोबर.. नसतं धाडस करून फायदा काय.." राजानेही तोंड उघडले.

  "अरे.. मध्येच एखादं जनावर पायाखाली आलं तर काय करणार.. अंधारात काय नीट दिसणार पण नाही.." वैभवने देखील संभाव्य धोका ओळखून आपले म्हणणे मांडले.

 "हाट.. तुझ्या.. भुताला घाबरतोय ते सांग ना.. म्हणे जनावर पायाखाली आली तर काय करायचे..." किशोरने उगाचच वैभवला छेडले.

 त्यावर जयराम, राजा आणि सोबतीला किशोर असे तिघेही मिळून हसू लागले. म्हणूनच की काय वैभवला किशोरचे बोलणे जिव्हारी लागले.

 "इतका शूरवीर आहेस तर एकटाच यायचं ना मग इथेपण.. घाबरगुंड्या.. कश्याला आम्हाला बोलावलेस.." वैभव धुसमूसत बोलत होता.

 जयराम त्याला शांत करू लागला. पण आता किशोर भडकला,

 "मी काय निमंत्रण घेऊन नव्हतो आलो तुमच्याकडे.. आपलं असंच गप्पागोष्टी होतील म्हणून जयरामला विचारले होते फक्त.."

 "अरे शांत व्हा यार.. ज्या कामासाठी आलोय आपण त्यावर लक्ष देऊन काम करा.." असं बोलून राजा हसू लागला. पुन्हा खेळीमेळीचं वातावरण निर्माण करण्याचा त्याचा प्रयत्न खरंच चांगला होता. शिवाय त्याचा फायदा देखील झाला.

 एकाएकी निर्माण झालेलं तणावाचं वातावरण निवळलं आणि सगळे शांत झाले.

 किशोरने टमरेल रिकामं करत आपलं काम संपवलं आणि बाजूला जाऊन उभा राहीला. त्यानं वर त्या डांबाकडे पाहीले. थोडा दूर असला तरी चांदण्यांच्या प्रकाशात तो डांब दिसत होता. रात्रीच्या नीरव शांततेत आसपास कुणाचीही सोबत न घेता निडरपणे तो सरकारी डांब दिमाखात उभा होता. ऊन, पाऊस, वारा, अंधार त्याला कश्याचीच पर्वा नसावी. साधं एखादं झाडदेखील त्याच्या सोबतीला नव्हतं. त्याच्या मागे फक्त ओसाड माळरान आणि लहानमोठ्या टेकड्या तर समोर शेताच्या या नऊ फट्या आणि छोटंसं गाव होतं. तरी हा सरकारी विजेचा डांब घाबरत नाही.

 आपल्या मनातल्या या वाह्यात कल्पनांवर किशोरला हसू आले. तो दुरूनच डांबाचं निरीक्षण करत होता आणि त्याच्या डोक्यात पुन्हा मघाचा किडा वळवळला. त्याने बाजूला पाहीले इतर तिघे चड्डी, पॅन्ट बांधून घरी निघण्याची तयारी करतच होते. तितक्यात किशोरने खडा टाकला.

 "वैभ्या.. माझी हिम्मत बघायचंय ना तुला.. तुम्ही इथेच थांबा.. मी डांबावर दहा ठोके मारून लगेच येतो.." किशोर म्हणाला.

 "किश्या.. त्याची गरज नाहीय.. उगाच आता वेळ घालवू नकोस.. घरी जाऊ चल.." जयराम त्याला रोखण्याच्या उद्देशाने म्हणाला.

 "हो यार.. मला खूप झोप आलीय.. चला घरी जाऊ.." राजाने आपली परिस्थिती कथन केली.

 वैभव काहीच म्हणाला नाही, तो गप्प होता.

 "नाही रे.. घाबरायचं काहीच कारण नाही.. अरे इथून तर दिसतोय तो डांब.. कुठे जास्त लांब आहे.. मी असा गेलो आणि असा आलो बघा.." इतके बोलत किशोर त्या दिशेने पळालासुद्धा. एकेका फटीच्या बांधावरून उड्या मारत तो वेगाने वर जात होता.

 किशोरच्या अचानक केलेल्या या हरकतीमुळे त्या क्षणाला काहीच न सुचून इतर तिघे फक्त बघ्याची भूमिका घेऊन उभे राहीले होते. नीटसं समजेपर्येंत किशोर अर्धे अंतर कापून पुढे गेला होता. जणू आपल्या जवळ येण्यासाठी तो डांब किशोरला खुणावत होता, मोहात पाडत होता.

 किशोरची ही कृती खरेतर जयरामला आवडली नव्हती. चौघांमध्ये त्यातल्यात्यात जयरामच जरा समंजस आणि तारतम्य राखून वागणारा होता. खिन्न मनाने तो धावणाऱ्या किशोरकडे पाहत होता. अंधारामुळे बांध चढून पुढे गेलेला किशोर काही क्षणांसाठी नजरेसमोरून नाहीसा व्हायचा. दुसऱ्या क्षणी तो पुन्हा पुढचा बांध चढताना दिसायचा. राजा आणि वैभवदेखील आ वासून त्याला पाहत होते. नाही म्हणायला त्या तिघांच्या मनात थोडीशी भीती होतीच.

  टपोर चांदण्यांत न्हालेली ती रात्र.. बघताबघता मंद उजेडात धूसर होत किशोरची काळी आकृती त्या डांबापर्येंत पोहचलीसुद्धा. खालून पाहताना तो विजेचा डांब तर नीट दिसत होता पण आता तिथं पोहोचलेल्या किशोरला पाहण्यासाठी इतर तिघांना माना उंच कराव्या लागत होत्या. दुरूनच ते तिघे किशोरच्या हालचाली टिपून तो करत असलेल्या कृतीचा अंदाज घेत होते.

 किशोर तिथल्या जमिनीकडे खाली पाहत काहीतरी शोधत असावा. कदाचित ठोके मारण्यासाठी दगड हवा असावा. मध्येच तो खाली वाकला, थोडा पुढे गेला.. आणि मग दृष्टीआड झाला.

***

 वेळ सरत होती, एकएक क्षण जयरामला अस्वस्थ करून जात होता. राजा आणि वैभवही चुळबुळ करू लागले होते. अजून ठोक्याचा आवाज कसा येत नाही.. किशोरची आकृती कुठे गायब झाली. इतका वेळ दगड शोधण्यात कसा लागू शकतो. मनात असंख्य प्रश्नांची वादळे उठत होती. पण तिथंच उभं राहून उत्तर मिळणार नव्हतं.

 कदाचित किशोर मस्करी करत असेल. आपण तिथं गेल्यावर तो अचानक कुठूनतरी पाठीमागून येऊन 'भो....' करेल. असंदेखील होऊ शकतं.. किंवा खरंच तो कुठल्या संकटात सापडला असेल तर...  कारण काहीही असो, किशोरला शोधणं महत्वाचं होतं.

 प्रतीक्षा शिगेला पोहोचली तेव्हा जयरामने वर जाण्याचा निर्णय घेतला. राजादेखील चटकन तयार झाला. वैभवने मात्र सुरुवातीला आढेवेढे घेतले पण नंतर तोही जयरामच्या मागोमाग निघाला. धावत, पळत तिघेही डांबाच्या दिशेने जाऊ लागले. सरपटणाऱ्या जनावराचे आता त्यांना भय नव्हते. त्यांचा मित्र दिसत नव्हता आणि त्याला शोधून काढण्याचा उत्साह आता मनात होता.

 तीन-चार मिनिटातच जयराम, राजा आणि वैभव शेवटचा बांध पार करून त्या टेकाडावर आले. दहा-बारा फुटावर सरकारी विजेचा डांब होता. तिघांनी आजूबाजूला शोधून पाहीले, हाका मारल्या पण किशोरचा काहीच सुगावा लागत नव्हता. आता मात्र त्या तिघांचे धाबे दणणाले होते.

 डांबापासून पुढे पसरत गेलेले माळरान.. त्यापुढे लहानमोठ्या टेकड्या.. डोंगराच्या त्या भागात किशोर कुठंही उभा असता तर सहजच दिसला असता. अर्थात रात्र असल्याने लांबून स्पष्ट दिसणे अवघड होते, पण निदान त्याची हालचाल तरी दुरून टिपने सहज शक्य होते. पण नाही.. किशोर वा त्याची हालचाल काहीही दृष्टिक्षेपात येत नव्हते. किशोर नेमका गेला कुठे..? हा प्रश्न त्यांना सतावू लागला होता.

 माघारी परतण्याच्या वाटेवर तर किशोर नव्हताच. जयराम, राजा आणि वैभव उभे असलेल्या डोंगराळ जागेपासून पुढचा भाग निरखून नजर जाईल तिथपर्येंत बारकाईने पाहू लागले. सामान्यपणे पाहीले तर त्यांच्या समोरचा मोठा डोंगर तीन भागांत विभागला गेला असता. एका बाजूला उंचंच उंच डोंगर, त्याखाली मध्ये पसरलेले माळरान आणि अजून खाली पाहीले असता लांबवर एखाद्या नागासारखा वळवळणाऱ्या चालीचा ओढा होता. अंधारात त्या ओढ्यावरचे विस्तीर्ण वडाचे झाड काळ्या राखनदाराप्रमाणे भासत होते.

 पुढे काय करायचे..? किशोरचा शोध घ्यायचा तरी कसा..? या विवंचनेत जयराम, राजा आणि वैभव होते. पुढच्या वाटेने किशोरला शोधायला जाताना तिघांनी एकत्रच राहावे की वेगवेगळे होऊन जावे, यावर जयराम विचार करत होता. वेळ दवडणे परवडणारे नव्हते म्हणून मग जयरामने शेवटी एकत्रच पुढे तपास करण्याचे निश्चित करण्याचा आपला निर्णय राजा आणि वैभवला कळवला. लगबगीने तिथून पुढे जाण्यासाठी त्यांनी पाय उचललेच होते की, मागून कर्कश चिरक्या आवाजातली हाक ऐकू आली..

 "इकडं कुठं वाट चुकलीय आज.. कुठं जाताय पोरांनो.."

 झटकन तिघांनी आवाजाच्या दिशेने मागे वळून पाहीले. आवाज वर डांबावरून आला होता. त्यांचा मित्र किशोर त्या सरकारी विजेच्या डांबावर चढून एका हाताने झोके घेत होता. इथे त्याला शोधण्यात त्याच्या तीन मित्रांची दमछाक झाली होती आणि किशोर मस्त आरामात एका हाताने डांबाला पकडून झुलत होता.

 जयराम साशंक नजरेने त्याच्याकडे पाहत होता. वैभवच्या मनातून तर मघाचाच राग अजून गेला नव्हता. राहता राहीला राजा, किशोर सापडल्याच्या हर्षात तो बेफिकीरपणे त्याला सामोरा जाऊ लागला. तो एक क्षण.. जयरामच्या मनात शंकची पाल चुकचूकली.. जणू काहीतरी अघटित घडणार आहे, याची जाणीव अंतर्मनातील सहाव्या इंद्रियाने दिली असावी. वर लटकत असलेल्या किशोरकडे मान उंचावून पाहत राजा डांबाच्या अगदी जवळ पोहोचलाच होता आणि जयराम मागून आवाज देणारच होता की त्याचे शब्द कंठातच अडकले.

 राजाने एकवार मागे वळून जयराम आणि वैभवकडे पाहीले. रात्रीच्या त्या अंधारातसुद्धा त्याला जयरामच्या डोळ्यांतली अस्पष्टशी भीती दिसली. अविश्वासाने राजा पुन्हा किशोरकडे पाहण्यासाठी वळला पण डोळ्यांचे पाते लवते ना लवते तोच किशोरने त्याच्यावर झेप घेतली. अचानक समोर आलेल्या धारदार वळणावर जसे सराईत चालक गाडीचं स्टीअरिंग जोशात फिरवतो अगदी तश्याच चलाखीने राजाचे मुंडके ऐकशे अंशी अंशाच्या कोनाची मर्यादा ओलांडून गेले. एका क्षणाचाही अवधी भेटला नाही आणि एखाद्या खेळण्यातल्या बाहुलीप्रमाणे राजाची मान पिळवटली गेली.

 वातावरण स्तब्ध झाले. त्या एका क्षणासाठी जणू निसर्गाचं चक्र थांबून राहीले. जयराम आणि वैभव अचंबित होऊन उघड्या डोळ्यांनी झाला प्रकार पाहत होते. राजाचा घात करणाऱ्या किशोरचे हात अजून हवेतच होते. पुढच्याच क्षणी राजा जमिनीवर कोसळला ते कायमचाच. तो आता पुन्हा कधीच उठू शकणार नव्हता.

 जयरामच्या मनातली शंका खरी ठरली. त्यांच्या समोर दिसणारा त्यांचा सखा किशोर नव्हताच. तो तर त्यांना सोडून कधीचाच गेला होता. कुठल्यातरी पाशवी शक्तीने झपाटलेले ते फक्त एक मानवी शरीर होते. त्याच्यातला विकृत आत्मा भलताच कुणाचातरी होता. नजरेसमोर राजा गेल्याचे सत्य पचनी पडायला जयराम आणि वैभवला मोठे कष्ट पडले.

 वैभवला तर खरा प्रकार अजून कळला सुद्धा नव्हता. राजाची अवस्था पाहून चिडलेला वैभव पुढे सरसावतचं होता पण जयरामने त्याचा हात पकडून मागे खेचले. त्याला ओढतच तो ओरडला..

 "वैभ्या.. पळ.. तो किश्या नाही.."

 वैभव असमंजस भाव घेऊन जयरामकडे पाहू लागला. त्याला अक्षरशः ढकलत जयराम पळण्यासाठी जागा शोधू लागला. पण किशोरच्या रूपातलं ते पिशाच्छ घराकडे जाणाऱ्या वाटेवरच उभे होते. नाईलाजाने जयरामला डोंगराकडच्या दिशेने पळावं लागलं.

 "पळून पळून जाणार कुठं... सगळ्या वाटा फिरून माझ्याकडेच येणार... हाहाहाहा.... पळा... जोरात पळा पोरांनो..."

 माळरानावर जीव खाऊन पळताना वर डोंगराकडे जावे की खाली उतारावर असलेल्या ओढ्याकडे या संभ्रमात जयराम असतानाच त्याच्या मागोमाग असणाऱ्या वैभवचा पाय उतारावरून घसरून तो घरंगळू लागला. त्याला वाचवण्याचा प्रयत्न करण्यासाठी जयराम खाली वाकलाच होता की तितक्यात त्या दोघांना किशोरच्या शरीरातील पिशाच्छाचे हुंकार ऐकू आले.

 "हुम्म्म... हुम्म....  हाहाहाहा..."

 जयरामने आवाजाच्या रोखाने पाहीले तर त्याला तिकडच्या अंधारातून वेड्यावाकडया उड्या मारत चेकाळत वेगाने त्याला गाठणारी किशोरच्या रूपातली ती काळी आकृती नजरेस पडली. वैभव खाली ओढ्याच्या दिशेने घसरून लांब जात होता त्यामुळे आता जयराम तिथून चटकन निघाला नसता तर तो स्वतः पिशाच्छाच्या तावडीत सापडण्याची दाट शक्यता होती. मागचा पुढचा विचार न करता स्वतःचा जीव वाचवण्याच्या हेतूने जयराम वर डोंगराच्या दिशेने धावू लागला.

 मागून त्या विकृत पिशाच्छाचे हुंकार कानी पडतच होते. काळजात धडकी भरवणारे ते आवाज ऐकताना एखाद्याचं अवसानच गळून गेलं असतं. पळताना वेग कमी होऊ नये म्हणून जयराम जीव खाऊन धावत होता. मोकळ्या वातावरणात सोबतीला हवेचे झोतदेखील त्याच्याबरोबरीने वाहत होते. कधी मागून कुणी फुंकर मारल्यागत हवेची लहर कानात घूं घूं करी. तर कधी वारा पाठीवर हलकेच थाप देऊन जाई. मागून येणारी चाहूल, काळ हातभार अंतरावर असल्याची अशीच जाणीव वारंवार करून देत होती.

 जयरामला धाप लागली होती, श्वास भरून येऊ लागला होता. मनातली भीती, तो असह्य पाठलाग आणि संपत चाललेले अंगातले त्राण यांच्या कैचीत सापडल्यासारखी त्याची अवस्था झाली होती. तो आता कोणत्याही क्षणी खाली कोसळेल इतपत त्याचे शरीरावरचे नियंत्रण सुटू लागले होते. तरीही जबरदस्त इच्छाशक्ती मनात ठेवत जयराम हार मानायला तयार नव्हता. पण मानवी शरीर ते.. त्याच्या मर्यादा ओलांडून कितपत साथ देणार..? थोड्या अंतरावर दिसत असलेल्या निसर्गनिर्मित झऱ्याजवळ पोहचताच तो कोलमडला आणि तिथल्याच एका दगडावर त्याने अंग टाकून दिले.

आपला शेवट निकट आल्याचे सत्य स्विकारत जयरामने जड होऊ लागलेले डोळे हळूहळू बंद केले.

***

 पण खरं सांगायचं तर जयराम तेव्हा फक्त मनातल्या भीतीचा पर्मोच्चबिंदू ओलांडून भय अनुभवत होता. त्यानं घाबरून एकदाही मागे वळून पाहीले नव्हते की खरंच ते पिशाच्छ त्याच्या मागावर आहे की फक्त वाऱ्यांचे झोत तसे आभास निर्माण करत होते. त्याने पाहीले असते तर त्याला त्याचवेळी कळाले असते की सुरुवातीलाच किशोरच्या रूपातलं ते पिशाच्छ वैभवकडे वळलं होतं.

 तिकडे उतारावरून खाली घसरत गेलेला वैभव नेमका एका मोठ्या दगडाच्या आधाराला जाऊन थांबला. त्यातल्या त्यात नशीब बलवत्तर म्हणून तो तिथेच अडकला, अजून थोडा पुढे गेला असता तर सरळ बारा-पंधरा फूट खोल ओढ्यात जाऊन डोकं फुटलं असतं. पिशाच्छाच्या भीतीने तो धडपडत अडखळत कसाबसा उठला आणि ओढ्यात जाणाऱ्या पायवाटेवरून खाली उतरू लागला.  तळहाताच्या चमडीची सालपाटं निघाली होती. खरचटल्यामुळे हातपाय रक्तबंबाळ झाले होते. पण मृत्यूची दहशत इतकी जबरदस्त होती की त्यापासून होईल तितके दूर जावयाचेच होते.

 खाली उतरलेला वैभव तिथल्या दगडगोट्यांना तुडवत ओढ्याच्या वाटेनेच वाडीच्या दिशेला पळत होता. पायाखालच्या पालापाचोळ्यातून चूरगळल्याचा ध्वनी उत्पन्न होत होता. ओढ्यातले विस्तीर्ण असे वडाचे झाड दहा-बारा पाऊलांवरच आले असावे आणि एकाएकी त्यात सळसळ निर्माण झाली. वैभवने वरच्या आवाजाच्या दिशेने पाहीले.

 अंधारात त्या वडाची पाने, बारीक फांदया यांना एकत्रित करून एक ठोस आकार दिसत होता. काळोखात पानांचा हिरवा गडद रंग आता संपूर्ण काळपट पडला होता. अजस्त्र, अक्राळविक्राळ असा तो वड आपल्या पारंब्यां पसरवून सावजाला मगरमीठीत घेण्यासाठी आसूसलेला वाटत होता. क्षणात त्या वडाच्या शेंड्यावर वैभवला हालचाल जाणवली.

 एखाद्या भल्यामोठ्या हुपल्याशी साधर्म्य राखणारी काळी आकृती वडाच्या फांदयावरून उड्या मारत होती. ते काय आहे हे समजायला वैभवला वेळ लागला नाही. अतितीव्र भयाची शीतलहर वैभवच्या सर्वांगातून वाहली. त्या अनामिक भीतीचं दडपण इतकं जास्त होतं की त्याचं अंग गोठून जात होतं. थिजून गेल्यासारखा वैभव एकाचजागी उभा राहून समोरील वानरचेष्टा पाहत होता. जणू आपण कितीही जोरात पळालो तरी आपल्याला पकडण्याची खात्रीच ते पिशाच्छ देत होते.

 परिसरातील वारं देखील त्या भयानक शक्तीची पाठराखण करत असल्यासारखं वाहू लागलं होतं. हळूहळू त्याचं रूपांतर एखाद्या वावटळीत झालं होतं. वडाच्या पारंब्या इकडून तिकडे डोलू लागल्या होत्या. फांदया एकमेकांवर आदळत विकृतीने झपाटल्यासारख्या टाळ्या वाजवत होत्या. त्यांवरच्या पानांची सळसळ वाढली होती. त्या वावटळीत खाली ओढ्यामधली सुकलेली पानेदेखील भरकटत इस्ततः बिखरु लागली होती. वडाच्या शेंड्यावरून खाली झपाझप येणारे पिशाच्छ वैभवला त्याचा शेवट निकट आल्याची जाणीव देऊन गेले.

 ते पिशाच्छ खाली येताच वैभवच्या भोवती चक्राकार फिरू लागले. यावेळी प्रथमच वैभवने त्याला निरखून पाहीले. चेहऱ्यावर मारलेल्या पंजामुळे तिथले ठळक व्रण आणि त्यावरची लोंबकळत असलेली पातळ त्वचा यांमुळे त्याची परिणीती अतिशय विद्रुप आणि कुरूप अश्या रूपामध्ये झाली होती. कुठेकुठे अंगावरच्या कपड्यांसोबत शरीरावरची कातडी सोलून काढली होती. घिरट्या घालताना त्या शरीराचा उजवा पाय गुडघ्यापासून निकामी झाल्यासारखा फरफटत जात होता. दोन्ही हात कोपरापासून मागच्या अंगाला वळले होते. किशोरचा शेवट कितपत भयानक झाला असेल, याची प्रचिती वैभवला आली. अतिशय भयंकर असे मरण किशोरच्या वाट्याला आले होते.

 किशोरच्या शरीराची ती विटंबना पाहून वैभवच्या अंगावर शिरशिरी आली. न कळत त्याचे अंग थरथरू लागले. आपलीही अवस्था आता तशीच होणार, ही कल्पनादेखील वैभवला सहन होत नव्हती. किंबहुना मृत्यूला इतक्या जवळ पाहूनच तो पुरता हादरला होता.

 "मला सोड.. मी काय बिघडवलंय तुझं.. मला नको मारू..." थरथरत्या स्वरांत वैभवने कसेबसे शब्द जोडले.

 "असं कसं सोडणार तुला... मरावं तर लागणारच... आजवर माझ्या कचाट्यातून कुणीबी वाचलं न्हाय... हाहाहाहा...." त्या विकृत गडगडाटी हास्याने ओढ्यालगतचा परिसर दुमदुमला.

 त्या घातक शब्दांनी वैभवच्या मनावरचा ताण अधिकच वाढवला. त्याच्या चेहऱ्यावर आता मृत्यूची भीती स्पष्ट दिसू लागली होती. सोबतीला पिशाच्छाची काळी आकृतीदेखील त्या डोळ्यांत हळूहळू मोठी होत गेली. वैभवचा श्वास कोंडला गेला. तो धुसफूसू लागला. पिशाच्छाच्या आत खोलवर गेलेल्या काळ्याभोर डोळ्यांत पाहताना वैभवच्या मस्तीष्काच्या नसा ताण असह्य होऊन फुगू लागल्या होत्या. शेवटचं त्यांना जर काही पाहीलं असेल तर ते त्या पाशवी शक्तीचे उघडलेले तोंड.. त्यात बाहेरच्या बाजूस कललेले सुळे.. आणि जबड्यातला काळाकुट्ट अंधार.. त्या अंधारात हरवत गेलेला वैभव क्षणभरासाठी फडफडला.. मोठ्याने किंचाळला आणि  कायमचा झाकोळला गेला...

***

वैभवची किंकाळी कानी पडताच जयराम शुद्धीवर आला. त्याने कानोसा घेत आवाजाच्या उगमाचे स्थान ओळखले. बाजूच्या झऱ्यातले थोडे पाणी तोंडावर मारून त्याने आपला थकवा झटकून टाकला. बारीकसाही आवाज न करता तो उठला आणि धावू लागला. अंधारामुळे वरून ओढ्यातले दृश्य दिसत नसले तरी वैभवच्या शरीराची चिरफाड त्याला ऐकू येत होती. हीच योग्य वेळ होती तिथून पळून जाण्यासाठी. आपले तीनही मित्र आपल्याला सोडून गेले, याची खात्री त्याला झाली होती. काहीही करून स्वतःचा जीव वाचवावा, म्हणजे गावात जाऊन या प्रकरणाची खबर देता येईल.

 जयराम वरच्या वाटेनेच सावधपणे धावत होता. त्याच्या वाडीच्या वाटेमध्ये आता काहीच धोका नव्हता. काळ बनून आलेली ती अनामिक वाईट शक्ती सध्या वैभववर तुटून पडली होती.

 धावता धावता जयरामचा श्वास भरला होता. छातीत धडधडू लागले होते. पण थांबलो की संपलो, हे त्याला कळून चुकले होते. कुठून किशोरला ही अवदसा सुचली कुणास ठाऊक..? पळत पळत जयराम आता डांबाच्याजवळ येऊन पोहचला होता. खाली त्याची वाडी काळोखात अस्पष्ट अशी दिसू लागली होती. थकव्यामुळे त्याला खूप दम लागला होता. डोक्यातला मेंदू आणि आतले हृदय, फुफ्फसे त्यांच्या अतिउच्च मर्यादेपर्येंत पोहचले होते. शरीर कधीही साथ सोडून देईल असं राहून राहून त्याला वाटू लागलं होतं. 'इथं थोडं थांबू' असं एक मन सांगत होतं. पण दुसऱ्या मनाने तो विचार झिडकारून लावला. आता घरी पोहचूनच दम खायचा, असा चंगच जयरामने बांधला.

  अतिश्रमाने पाय लटपटू लागले होते. पायातल्या वहाणांनी तर कधीचीच साथ सोडली होती. अंधारात इतका वेळ धावताना त्याने वाटेतले खाचखळगे, बारीकसारीक दगडधोंडे यांकडे लक्षच दिले नव्हते. कसे देणार.. यावेळी जीव महत्वाचा होता.

 सरकारी विजेचा डांब मागे पडला आणि जयरामच्या चेहऱ्यावर समाधानाचे भाव अवतरले. डांबापासून काहीसा पुढे तो आलाच होता की,

 वाटेत आलेल्या एका दगडाला ठेचकाळून जयरामचा तोल गेला. सावरता न आल्याने तो तिथेच जमिनीवर आपटला. हात बऱ्यापैकी खरचटले, रक्त येऊ लागले. चेहऱ्याला सुद्धा थोडा मार बसला. पण जयरामने प्रयत्नांची पराकाष्ठा केली आणि उठू लागला.

 इतक्यात डावीकडून धूळ, माती आणि सुक्या गवती काटक्या सोबत घेऊन वाऱ्याने आक्रमण केले. ओढ्यातली वावटळ आता इथे प्रकट होऊ लागली होती. अकस्मात आलेली धूळ डोळ्यांत गेल्याने जयराम तसाच खाली पडून राहीला. डोळे चोळत चोळत तो अर्धवट पापण्या उघडून आसपास पाहण्याचा प्रयत्न करू लागला. पण त्या वावटळीत डोळे उघडणे मुश्किल झाले होते. वारा पिसाटल्यासारखा घूं घूं करत होता. 

 आता जे होईल ते होईल पण अंदाज घेऊन समोरच्या दिशेने स्वतःला झोकून देत पळावे तर लागणार.. थांबून चालणारच नाही.. असा विचार करून जयराम पुन्हा उठायला गेला आणि त्याचवेळी नेमका मागून डांबावर ठोके पडल्याचा आवाज ऐकू आला.

'टण... टण... टण... टण...'

 दीर्घ श्वास घेत जयरामने डोळे विस्फारले. पण मागे काय आहे हे पाहण्याची त्याने तसदी घेतली नाही. डोळ्याच्या पापण्या हळूहळू जड होत जाऊन मिटल्या गेल्या. हृदयाची धडधड बंद पडू लागली. श्वासोच्छवास मंद होऊ लागला. शेवटच्या क्षणी जयरामच्या चेहऱ्यावर स्मित पसरलं. कदाचित इतर तीन मित्रांच्या तुलनेत त्याला कमी त्रासदायक मृत्यू आला, म्हणून असावे बहुतेक...

समाप्त 

ऐका : डांबावरचे ठोके | मराठी भयकथा