माकडाचा जबडा - उत्तरार्ध | मराठी भयकथा | Marathi Horror Story | मांत्रिक कथा | Marathi Bhaykatha | Nilesh Desai
'माकडाचा जबडा' या कथेच्या पूर्वार्धात आपण पाहीले की, जुगारात हरून कफल्लक झालेल्या चंद्रकांतने आपल्या पत्नीला गमावले. तिच्या मृत्यूस सर्वस्वी मारवाडीच जबाबदार आहे, हे कळल्यानंतर चंद्रकांतने मांत्रिकाचा आधार घेतला. मांत्रिकाकडून मिळालेले माकडाचे मुंडके चंद्रकांतचे रक्त दातावर लागताच जागृत झाले आणि मारवड्याचा नायनाट करण्यासाठी शीघ्रतेने निघून गेले.
आता पुढे..
वस्तीतल्या सामान्य जनतेपासून फारकत घेत आपल्या श्रीमंतीचं वेगळेपण जपण्यासाठी मारवड्याने जराश्या बाजूलाच आपला बंगला बांधून घेतला होता. त्या अमावस्येच्या रात्री सभोवतालच्या उंच डेरेदार झाडांनी कवेत घेतल्यासारखा तो दुमजली बंगला अंधारात झाकोळला गेला होता. बंगल्याबाहेरचे वातावरण सामसूम होते. सगळीकडे नीरव शांतता पसरली होती. मध्यरात्र उलटून गेली असल्याने तिथलं जीवन गोड साखरझोपेच्या स्वाधीन झालं होतं. फक्त प्रवेशद्वाराजवळील दोन दिवे जागे असल्यासारखे पहारा देत होते.
दुसऱ्या मजल्यावरच्या आपल्या शयन खोलीत झोपलेला मारवाडी जगाच्या चिंता फाट्यावर मारून गाढ निद्रेत चक्क घोरत होता. एकुलता एक नोकर तळमजल्यातील त्याच्या खोलीत झोपला होता. कुटुंब नावाची गोष्टं मारवड्याच्या गणितात बसत नव्हती. अधी मधी एका रात्रीची गरज तो कधी पैसे मोजून तर कधी बळेच पूर्ण करून घ्यायचा. खोलीतले वातावरण तोपर्येंत तरी शांत आणि आल्हाददायक होते.
एकाएकी मारवड्याच्या त्या खोलीत कुबट दर्पाची उत्पत्ती होऊ लागली. काहीतरी जळल्याचा तीव्र गंध तिथल्या हवेत मिसळू लागला होता. त्याला सोबत म्हणून आता काळपट धुरदेखील आपली उपस्थिती दर्शवित ती खोली आच्छादून घेत होता. बाहेरून आलेली कुठलीशी अनामिक शक्ती भयाण वातावरणाची निर्मिती करत होती. स्थळकाळ आपल्या मुठीत बांधून ती पाशवी शक्ती इथल्या परिसरावर आरूढ झाली होती.
खोलीत झालेल्या या बदलांमुळे मारवड्याच्या झोपेत व्यत्यय येऊ लागला. श्वास घेण्यास अडथळा होऊ लागल्याने त्याने डोळे उघडले. खोलीतला तो विचित्र नजारा पाहून त्याची झोपच उडाली. हा कुबट, करपट दर्प, काळा धूर इथे कुठून आले, हे अचानक काय आक्रित घडत आहे, या गोष्टीचे त्याला आश्चर्य वाटत होते. अंगावरची चादर बाजूला करत तो उठायला गेला तर..
खोलीतल्या एका कोपऱ्यात त्याला हालचाल जाणवली. काळ्या धुरकट वलयांमधुन त्याची नजर त्या कोपऱ्यावरच्या लाकडी टेबलावर गेली आणि मारवड्याच्या चेहऱ्यावरचा रंग उडाला. एकाचवेळी नवल, आश्चर्य, भय, चिंता असे एकामागून एक भाव त्याच्या चेहऱ्यावर उमटून गेले. प्रथमदर्शनी दिसलेले लाल निखारे बेसावध मनात भयाची लहर निर्माण करत होते. समोर दिसत असलेला प्रकार मारवड्याला सुन्न करून जात होता.
टेबलावर धड नसलेल्या माकडाचे जिवंत मुंडके विखारी नजरेने त्याच्याकडेच पाहत होते. त्या तप्त लाल डोळ्यांतली नजर दाहकतेचा चटका देऊन जात होती. त्या मुंडक्याच्या जबड्यातून बाहेर आलेल्या जीभेवरून लाळ गळत होती. विस्फारलेला जबडा त्या विद्रुप चेहऱ्यावर कपटी हास्य झळकवत होता. बाप रे.. असला भयानक चेहरा पाहताच एखाद्याचे काळीज गोठुन जावे. मग मारवाडी किती काळ तग धरणार होता.
त्याक्षणाला निर्बुद्ध होऊन गेलेला मारवाडी तरीही भानावर आला. डोळ्यांच्या एका कोनातून दरवाज्याचा अंदाज घेत त्याने तिकडे झेप घेतली पण त्याची चपळता आणि वेग कुचकामी ठरले. मारवाडी जरी दरवाज्यापर्येंत पोहोचला असला तरी तो उघडू शकला नाही. त्याने शक्य तितकी ताकद लावून तसा प्रयत्न करून पाहीला. पण दरवाजा ढीम्म म्हणून हलला नाही.
भेदरलेल्या मारवड्याने जोरजोरात ओरडत खोलीभर पळापळ सुरु केली. तळमजल्यावरील आपल्या नोकराला ओरडून ओरडून हाका मारू लागला. हा प्रकार सुरु असतानाच त्याची नजर माकडाच्या मस्तकावरसुद्धा होतीच. हे नेमकं काय आहे आणि इथं काय करतेय.. पुढे काय होणार आहे..? याची कसलीचं कल्पना मारवड्याला नव्हती. त्यामुळे त्याच्या मनातल्या भितीमध्ये अधिकच भर पडत गेली.
मारवड्याला या प्रकरणाचा उत्कर्षबिंदू जवळ आल्याची खात्री तेव्हा पटली जेव्हा टेबलावरचे ते मुंडके कोणत्याही आधाराशिवाय हवेत तरंगु लागले. त्या मुंडक्याच्या विचकणाऱ्या जबड्यातील दात एकमेकांवर आपटत विचित्र ध्वनीनिर्मिती करत मारवड्याजवळ येत होते. वाचण्याची शक्यता जवळपास धूसर झाली असल्याचे ध्यानात येताच मारवड्याचे शारीरिक श्रम आता थांबले होते, तो एका जागेवर उभा राहून मदतीसाठी जोरजोरात याचना करत होता. पण बहुधा त्याचा आवाज खोलीच्या बाहेर जातच नव्हता. नाहीतर एव्हाना त्याच्या नोकराने तरी तिथे यावयास हवे होते.
मागे सरकत सरकत भिंतीला चिटकलेल्या मारवड्याने आवंढा गिळला. आपला शेवट जवळ आल्याचे तो स्पष्टपणे पाहत होता. भीतीने इतकी गाळण उडाली होती की प्रतिकार नावाची गोष्टच तो विसरून गेला. माकडाचे ते मुंडके इतके जवळ आले होते की त्याचा सडका गंधदेखील मारवड्याला असह्य होऊ लागला होता. समोरच्या लालबुंद डोळ्यांमध्ये त्याला आपला चेहरा स्पष्ट दिसू लागला होता. मारवड्याच्या कंठातून शब्द फुटत नव्हते. आपले अंग सैल सोडून त्याने डोळे बंद केले.
इतका वेळ त्याच्याशी खेळणाऱ्या त्या विद्रुप मुंडक्याने नेमकं त्याचवेळी आपला जबडा पसारला आणि मारवड्याच्या शरीराचे लचके तोडू लागला. एखाद्या हिंस्त्र पशुप्रमाणे ते धड नसलेले शीर आपले सावज जिवंत असतानाच त्याच्यावर तुटून पडले. तुटलेल्या एकएक लचक्यासोबत मारवड्याच्या किंकाळ्या फुटत होत्या. पण त्या ऐकून मदतीसाठी धावणारे आसपास कुणीही नव्हते. हळूहळू शरीरातले त्राण संपू लागले तसं त्या किंकाळ्या थांबून मारवड्याचे दबक्या आवाजातले कण्हणे, विव्हळणे सुरु झाले.
काहीक्षणातच माकडाच्या त्या मुंडक्याने आपली कामगिरी चोख बजावली. रक्ताच्या थारोळ्यात खाली निपचित पडलेल्या मारवड्याच्या संपूर्ण शरीराचे चावून, ओरबाडून काढलेले लचके त्याच्या मृतदेहाशेजारी विखुरलेले होते.
खोलीतला उग्र कुबट दर्प आता नाहीसा झाला होता. त्यासोबत आलेलं काळं धुकं मागोमाग गुडूप झालं होतं. मारवड्याच्या खुनाचा कसलाही पुरावा मागे राहीला नव्हता. त्याचं शवविच्छेदन करणं, संबंधित माणसाला आव्हानात्मक ठरणार होतं.
इकडे चंद्रकांत आतल्या खोलीत उत्सुकतेने वाट पाहत होता. एकदा बाहेर जाऊन त्याने मुलगा शांत झोपल्याची खात्री करून घेतली होती. मांत्रिकाने दिलेल्या साधनावर त्याला पूर्ण विश्वास होता. मारवड्यानंतर आता अजून एकदोन जणांना पूर्ववैमनस्यातून धडा शिकवायचा होता. त्याच्या दुश्मनांना शिक्षा देण्यासाठी आता त्याच्याकडे शक्ती होती आणि तिचा वापर लवकरात लवकर करून घेण्यास तो आता अधीर झाला होता.
काही काळ गेल्यानंतर जेव्हा आतल्या खोलीत पुन्हा वातावरण बदलास सुरुवात झाली, तेव्हा चंद्रकांतने ओळखले की काम फत्ते झाले आहे. हळूहळू चंद्रकांतच्या आतल्या खोलीत तो गंध आणि धूर पुन्हा जमा होऊ लागला होता. एकक्षण धुरात झाकोळलेली गेलेली खोली दुसऱ्याच क्षणी पुन्हा पूर्ववत झाली. चंद्रकांतने समोर पाहीले.
माकडाचे मुंडके पुन्हा आपल्या जागेवर आले होते. मारवड्याच्या रक्ताने माखलेला त्याचा जबडा पाहताच चंद्रकांत मनोमन खुश झाला. विकृत हास्यात मग्न असलेल्या त्या मुंडक्याची वळवळणारी जीभ जबड्यावरच्या रक्ताचे अस्तित्व पुसत होती. अधीर झालेला चंद्रकांत मोठ्या कष्टाने तेवढा वेळ गप्प राहीला.
अमावस्येची त्या रात्रीतील शेवटचा प्रहर सुरु झाला. ते माकडाचे शीर पुन्हा चंद्रकांतकडे नजर रोखून पाहत होते. दुसऱ्या शिकारीसाठी त्याचा जबडा आसूसलेला भासत होता. आपले दुश्मन आणि आता मिळालेली शक्ती यांत बेभान झालेला चंद्रकांत वाटच पाहत होता.
मारवड्यानंतर त्याने एकाचे नाव निश्चित करून ठेवले होते. आपल्या तळहातावरील सुकलेल्या जखमेवर पुन्हा चाकूने छेद करत त्याने रक्त काढले. एकेकाला असा धडा शिकवेन की याद राखतील साले..
चंद्रकांतने दुसऱ्या हाताच्या बोटांनी ते रक्त घेत माकडाच्या जबड्यातील दातांना लावले. तितक्यात भिंतीवर टांगलेला चंद्रकांतचा पत्नीसोबतचा फोटो खाली त्याच्या पुढ्यात पडला. काच तडकली आणि अचानक घडलेल्या त्या घटनेने चंद्रकांत थोडासा बावचळत घाबरला. फुटलेल्या फ्रेममधला स्वतःचा फोटो पाहताना तो काहीश्या गुर्मीतच म्हणाला,
"चंद्रकांतराव... आता घाबरायचे नाही.. तूच आता सर्वशक्तिमान आहेस... हाहाहाहा..."
अगदी त्याचा क्षणी त्याची बोटं चावून ओरबडली गेली.
"आह्ह्ह....." चंद्रकांत विव्हळला आणि त्याने माकडाच्या मुंडक्याकडे पाहीले.
त्या विखारी नजरेत बदल घडून आला होता. जबडा पसरून त्यावरचे छद्मी हास्य चंद्रकांतच्या मनावर भयाचा घाव घालून गेले.
आपली चूक चंद्रकांतच्या लक्षात आली पण वेळ निघून गेली होती. बदला घेण्याच्या नादात चंद्रकांतने आपलाच घात करून घेतला होता. स्वतःचे नाव घेत त्याने समोर फ्रेममधला स्वतःचाच फोटो पाहीला होता. त्याच्या किंकाळ्या आतल्या खोलीतून बाहेर ऐकू येऊ शकत नव्हत्या. चंद्रकांतचा देह छिन्नविच्छिन्न केल्यानंतर त्या रक्ताळलेल्या मस्तकाच्या ठिकऱ्या उडाल्या आणि ते नष्ट झाले.
बाहेरच्या खोलीत त्याचा मुलगा अजूनही शांत झोपला होता.
समाप्त
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: