चोरीला माफी नाही | मराठी भयकथा | वाड्यातली चोरी | Marathi Horror Story | Bhaykatha | Horror Stories In Marathi |

 कधीकधी या चोर लोकांचं मला नवलंच वाटतं. म्हणजे रात्री अपरात्री दाट काळोखातून जनमाणसांच्या, पोलिसांच्या नजरा चुकवत फिरायचं, रिकाम्या घरांचा शोध घ्यायचा हे खरंच खाऊचं कामं नाही. त्यातही मग चोरी करण्याची जागा निश्चित करून तश्या अनोळख्या ठिकाणी जायचं आणि चोरी करायची म्हणजे कसलं धाडसाचं काम आहे बुवा..

 सगळ्याच जागा चांगल्या असतात असं तर नाही ना.. कधी, कुठे काही विपरीत घडलं तर..? एखाद्या मोकळ्या घराचा शोध घेत जावं.. आणि माहीत पडावं की तिथं अगोदरच कुणीतरी आपली वाट पाहत आहे तर काय करायचं..? काही ठिकाणं झपाटलेलीसुद्धा असू शकतात की..  शाश्वती आहे का..? 

मला तर बाबा या कल्पनेनेच धडकी भरते. पण ही चोर लोकं जात्याच निडरवृत्तीची असतात. त्यांना कश्याचं भय वाटतं की नाही कुणास ठाऊक..? आणि जर एखाद्या ठिकाणी चोरी करायला जाताना प्रवेशद्वाराजवळच त्यांची पाऊले अडखळत असतील तर काय बरे करत असतील चोर.. त्या जागेत प्रवेश करतील की भीतीच्या दडपणाखाली पुन्हा माघारी फिरतील..?

सदर कथा अश्याच एका प्रसंगावर आधारीत आहे.

 वेळ साधारण रात्री बारानंतरची असावी. काळ्या अंधाराचं पांघरून ओढलं गेलं होतं. चंद्राचं अस्तित्व नसल्याने ती रात्र अमावस्येची आहे, याची खात्री पटत होती. शहरामधून बाहेर जाणाऱ्या रस्त्यावर एक चिटपाखरूदेखील नव्हतं. सुनसान असा तो रस्ता दिवसा वर्दळीने पायदळी तुडवल्यामुळे शुद्ध हरपल्यासारखा निपचित पडला होता. त्याच्या दुतर्फा आसपास झाडं बरीच असली तरी वाऱ्याने पाठ फिरवल्यामुळे ती झाडं अशक्त असल्यासारखी स्तब्ध उभी होती. घरट्यातली पक्ष्यांची कुटुंबं निवांत आराम करत होती. शांततेचे दोन प्रकार असतात. तिच्यासाठी नीरव शब्द उचीत ठरला नसता, हा पण भयाण शांतता असे नक्कीच म्हणता आले असते. वाटेवर नजर जाईल तिथपर्येंत काळोखाचं साम्राज्य पसरलं होतं.

 शहरापासून अलिप्त अश्या जागेवर मुख्य रस्त्याला लागूनच असलेल्या एका पिंपळाच्या झाडाखाली रंगा उभा होता. तिशी ओलांडली नव्हती अजून, सळसळतं तरुण रक्त. शिडशिडीत, चपळ आणि काटक अंगाचा रंगा तसा सर्राईत चोर होता. अनाथ असल्याकारणाने आणि जीवनाला योग्य दिशा मिळाली नसल्याने लहानपणापासूनच पावले वाईट मार्गांकडे वळली होती. आजवर कित्येक छोट्यामोठ्या चोऱ्या त्याने केल्या होत्या. कित्येक घरात, बंगल्यात तो बिनधास्तपणे घुसला होता आणि हात साफ केला होता.

पण आजची परिस्थिती वेगळी होती. आजच्या जागेची खबर उडत उडतच त्याच्या कानी आली होती. इतक्या भयाण काळोखातून फक्त एका टॉर्चची सोबत घेऊन तो इथवर आला होता. पिंपळाच्या भल्यामोठ्या आकाराच्या झाडापलीकडे पहिल्या नजरेत सहसा कुणालाही दिसला नसता असा तो जुनाट वाडा उभा होता. काही भागांच्या पडझडीवरून तो निर्मनुष्य असल्याची खात्री होत होती. मुख्य भिंतींवर काळपट हिरवट शेवाळं जमा झाली होती. मागच्या कित्येक वर्षांत तो वाडा असा एकाकी पडला होता.

 त्यामागची कारणेदेखील तशीच होती. शहराबाहेरच्या त्या वाड्याबद्दल बऱ्याचश्या अफवा प्रचलित होत्या. काही वर्षांपूर्वी झालेल्या एका अपघातामुळे आता तिथं कुणाचंच वास्तव्य नव्हतं. कुणी म्हणायचं तो वाडा शापित आहे तर कुणी सांगायचं की तिथं एखादी अमानवी, गूढ शक्ती आहे. असे बरेचसे प्रमाद त्या जागेबद्दल पसरले होते.

 आश्चर्य वाटायला नको की रंगालासुद्धा त्याची माहिती होती. पण तरीही एकदा हा वाडा, इथला परिसर पाहून मग पुढचा निर्णय घेण्यासाठी तो आज तिथं आला होता. धोका वाटला तर तो माघारीच फिरणार होता. आणि आता समोर वाड्याची ही अवस्था पाहून त्याने तसाच निर्णयदेखील घेतला होता. बाहेरून भग्नावस्थेत दिसणाऱ्या या वाड्यात चोरी करण्यासाठी काय ठेवले असेल तेव्हा, असा विचार करून रंगा तिथून निघतच होता की त्याला पलीकडच्या बाजूने काहीतरी हालचाल जाणवली.

 रंगा जरासा पुढे गेला आणि अंधारात लपत, दबकी पावले टाकत तो प्रवेशद्वाराच्या भिंतीजवळ येऊन पोहचला. गंजलेले प्रवेशद्वार इतक्या वर्षांत मानवी स्पर्श न झाल्याने जाम झाले होते. त्यावर वाढलेली बांडगुळेच त्याची साक्ष देत होती. वाड्याच्या अंगणातला परिसर लहानमोठे गवत, तण यांनी व्यापून टाकला होता. आत गेलेला माणूस जर खाली बसला तर बाहेरून तो दिसूच शकला नसता.

 रंगाने बाहेरूनच एकवार सगळीकडे नजर फिरवली. त्याच्यापासून साधारण वीस फूट अंतरावरून भिंत ओलांडून एक मानवी आकृती अंगणात उतरल्याचे त्याने पाहीले. हळूहळू दबक्या चालीने ती आकृती मुख्य दरवाज्याकडे सरकत होती. वाड्याचा मुख्य दरवाजा अंगण ओलांडून दिसणाऱ्या प्रवेशद्वाराच्या अगदी समोर होता. सहज दृष्टिक्षेपात असल्याने रंगाला आता त्या आकृतिच्या हालचाली स्पष्ट दिसत होत्या. पण गर्द अंधारामुळे अजूनतरी अंदाज लागत नव्हता.

 'इथं माझ्याशिवाय कोण आलंय चोरी करायला..? काय ठेवलंय या वाड्यात.. असं कुठलं घबाड मिळणार आहे इथं चोरी करून तेव्हा.. आणि हा चोर आहे तरी कोण.. चोरच आहे की आणखी कायतरी...' रंगाच्या मनात विचार आला.

 शेवटी 'आपल्याला काय करायचे आहे.. नाहीतरी इथे धोका जास्तच वाटतं आहे.. आपल्याला मागे जायला हवं.. पण जाताजाता या धाडसी चोराचा चेहरा तरी पाहावा..' असं रंगाला मनोमन वाटलं आणि त्याने टॉर्च सुरु करून त्याचा प्रकाश समोर पाडला.

 मागून लख्ख प्रकाशाची ती बारीक किरण वाड्याच्या मुख्य दरवाज्यावर पडताच मध्ये उभी असलेली ती आकृती झटकन मागे वळली. रंगा अवाक होऊन तिकडे पाहू लागला. आश्चर्याने त्याच्या भुवया उंचावल्या गेल्या. त्याने नकळत एक आवंढा गिळला.

 समोर त्याच्याच वयाची एक तरुणी सावध आविर्भावात उभी होती. गोरीपान उजळ कांती, सामान्य उंची, गडद निळ्या रंगाचे टी शर्ट आणि काळी पॅन्ट, मागे बांधलेल्या केसांमधून समोर आलेली एक बट सावरताना दिसलेले तिचे घारे डोळे.. कसलं चकचकित लावण्य होतं ते...

 रंगा हरखला.. पण त्याने आपल्या भावनांवर काबू ठेवला. तिच्या तिथं वावरण्यावरून त्याने ओळखले होते की ही सुद्धा त्याच्याच बिरादारीमधली आहे. ती गडबडीत पुढे आली आणि त्रासिक भाव घेऊन विचारू लागली..

 "काय रे... कोण आहेस तू.. आणि टॉर्च बंद कर आधी.."

  रंगा सुरुवातीला अडखळला आणि बोलू लागला.

 "मी... असंच बाहेर फिरत होतो.. पण तू इथं काय करतेय.. चोरी करायला आलेयस की काय..?"

 त्याच्या उत्तरावर ती खळखळून हसली.

 "कपड्यांवरुन तर तू भुरटा चोर वाटतोस.. कश्याला उगाच फेकतोयस.." ती म्हणाली.

 रंगा गप्प झाला. काहीक्षण विचार करून तो म्हणाला,

 "काय आहे या वाड्यात चोरण्यासाठी.. किती वर्ष बंद आहे.. एवढ्या वर्षांत तर आतलं सगळं किडूकमिडूक गायब झालं असेल.. आणि तुला भीती नाही वाटत का.. इतकी भयाण जागा.. लोकं कायकाय बोलतात या वाड्याबद्दल..."

 ती पुन्हा हसली..

 "कसला रे तू चोर... लोकांनी अफवा पसरवली म्हणून तर इकडे कधी कोणी आलंच नाही. एक अपघात झाला होता, त्यानंतर हा वाडा बंद करण्यात आला होता. तेव्हापासून कुणीही फिरकलं नाही. एवढा मोठा वाडा म्हणजे त्यात राहणारासुद्धा त्याच तोलमोलाचा असणार की नाही. माझ्या माहितीप्रमाणे आतमधल्या एका खोलीत खजिना आहे, जो आजपर्येंत कुणालाच सापडला नाही. कारण कुणी शोधलाच नाही.. मी बाहेरच्या शहरातून आज इथे आलीय ते खास त्या खजिन्यासाठीच.." तरुणीने अगदी सहज एखादा खास मित्र असल्याप्रमाणे रंगाला सगळे सांगितले.

 'या बायकांच्या पोटात एक गुपित नीट राहत नाही..' रंगा मनातल्या मनात म्हणाला. 

 तो काहीच बोलत नाही हे पाहून तरुणीने शब्द टाकला.

  "मी जितके घेता येईल तितके घेऊन जाईन.. पण तू साथ दिलीस तर आपण सगळ्याच खजिन्यावर हात मारू.. त्यासाठीच मी तुला सर्व सांगितले. बोल आहेस तयार.." गूढ आवाजात तिने विचारले.

 "ते सर्व ठीक आहे.. पण आत रिस्क जास्त आहे... अफवांमध्ये जरासं जरी तथ्य असेल तर भलतंच काही घडून बसायचं.." रंगाचं मन या चोरीबद्दल साशंक असल्याची ग्वाही देत होतं.

 "ठीक आहे मग.. तू जा तुझ्या वाटेला.. असला नेभळट साथीदार माझ्यासाठी जास्त धोकादायक राहील.." तिच्या शब्दांत चीड अधिक वाटत होती. झिणकाऱ्यात तिने पाठ फिरवली आणि मुख्य दरवाज्याकडे वळली.

 तिचे शब्द रंगाच्या जिव्हारी लागले.

 ती तरुणी पुढे सरसावली. बारीक नजरेने पायाखाली तुटलेल्या पायऱ्यांच्या फरश्या चुकवत ती वर आली आणि मुख्य दरवाजा आत लोटण्याचा प्रयत्न करू लागली. दरवाजा भक्कम होता. शिवाय कित्येक वर्षांत उघडला गेला नसल्यामुळे तो उंबरठ्यावर आपले पाय घट्ट रोवून उभा होता. निश्चितच त्या एकट्या तरुणीचे प्रयत्न तोकडे पडणार होते. तरीही ती सर्वशक्तीनिशी दरवाजा ढकलत होती. पण साध्य काहीच होत नव्हते.

 गाफील असतानाच अचानक दोन हात मागून आल्याने ती पहिल्यांदा दचकलीच. रंगाला बाजूला पाहून तिला हायसे वाटले. ती खुदकन हसली.. तो घायाळ झाला.

तिच्यासोबत रंगा दरवाज्यावर जोर लावू लागला.

 'कर्रर्र... कर्रर्र...' करत एकदाचा तो दरवाजा कसाबसा उघडला.

 भस्सकन वाऱ्याचा झोत अंगावर आला. जणू इतक्या वर्षांचा बंदिवास संपल्याने आतल्या कैद्याला मोकळीक भेटली असावी. त्या झोताच्या  आवेगापुढे क्षणभरासाठी दोघांना डोळे बंद करावेच लागले. वारा ओसरल्यावर तरुणीने पुढाकार घेत आत पहिले पाऊल टाकले. रंगा मनातून साफ भेदरला होता, पण माघार घेणं म्हणजे स्वतःच्या पुरुषत्वावर प्रश्नचिन्ह निर्माण करण्यासारखं झालं असतं.

 वाड्यात मिट्ट अंधार दाटला होता. अगदी समोरचं सुद्धा काही दिसत नव्हतं. रंगाने टॉर्चचा प्रकाश सगळीकडे फिरवून पाहीला. दोघेही वाड्यातली प्रत्येक बाजू हळूहळू न्याहाळत होते. वाड्याची रचना समजून घेत होते. एकेकाळी ही वास्तू भव्यदिव्य असणार, यात शंकाच नव्हती. एके ठिकाणी जाऊन रंगाच्या टॉर्चचा प्रकाश स्थिरावला. त्याचा हिरमोड झाल्याचे चेहऱ्यावरून दिसले.

 समोरील बाजूस असणारा आणि वर जाणारा तो प्रचंड जिना कोसळून खाली पडला होता. हा एखाद्या भूकंपाचाच प्रताप दिसत होता. त्याशिवाय तो मजबूत जिना पडेलच कसा... रंगाने हिरमुसल्या चेहऱ्याने त्या तरुणीकडे पाहीले.

  "आता..? श्रीमंत लोकांच्या तिजोऱ्या वरच्याच खोल्यांमध्ये असतात.. वर जायला कुठला मार्गच शिल्लक नाही इथे..." रंगा खिन्नपणे तिला विचारत होता.

  "श्रीमंत लोकांच्या तिजोऱ्या वरच्या खोल्यांमध्ये असतात ते मलासुद्धा माहीत आहे.. पण अतिश्रीमंत माणसांचा खजिना सर्वात खालच्या भागात असतो, हे तुला माहीत नाही का... बघ इथे नक्की एखादे तळघर असेल.." ती तरुणी आत्मविश्वासाने बोलत होती. तिच्या देहबोलीवरून ती या क्षेत्रात पक्की मुरलेली वाटत होती. 

 रंगा जरा पुढे जाऊ लागला. टॉर्चच्या प्रकाशात तो जमेल तितकं पाहण्याचा प्रयत्न करत होता. जमिनीवर उखडलेल्या फरश्यांचे तुकडे विखुरलेले होते. खालच्या भागातील दालन बरेच मोठे होते आणि त्यामानाने खाली फक्त चारच खोल्या.. याचे रंगाला आश्चर्य वाटत होते. सर्व खोल्यांची दारे सताड उघडी होती. बाहेरील भिंतीवर रंगवलेली निरनिराळ्या पशूपक्ष्यांची चित्रे त्या मंद प्रकाशात भेसूर दिसत होती. जागोजागी लावण्यात आलेले भारी किंमतीचे पण आता धूळ खात असलेले पडदे वाऱ्याच्या झुळकीबरोबर हलत होते. एका बाजूला बसण्यासाठीचे सोफे, टेबल इत्यादी होते पण आता त्यांची दुर्दशा वर्णन करण्यापलीकडे गेली होती. मध्यभागी जमिनीवर अंथरलेले उंची कार्पेट पार मळलेले शिवाय ठिकठिकाणी फाटले होते.

 टॉर्चचा प्रकाश सगळीकडे फिरवत असतानाच रंगा एकक्षण गोंधळला. पुढे गेलेला टॉर्च त्याने पुन्हा मागे आणला आणि नीट निरखून त्या दिशेने पाहू लागला. शेवटी त्याची नजर जे शोधत होती ते दिसलेच..

 एका कोपऱ्यात बुलंद पहाडासारखे लोखंडी कपाट ऐटीत उभे होते. त्या संपूर्ण मुख्य दालनात फरश्या बसवल्या होत्या पण कपाटाच्या बाजूचीच चार बाय चारची तेवढी जागा जिथे फक्त लाकडी फळ्या दिसत होत्या. रंगा काय ते समजून गेला. अशी रचना कश्यासाठी असते, हे त्याला ठाऊक होते. त्याने टॉर्चचा प्रकाश मागे फिरवत त्या तरुणीवर टाकला. डोळ्यांना त्रास झाल्यासारखे तिने आठ्या पाडत ईशाऱ्यानेच काय म्हणून विचारले.

 "बाई.. तळघर भेटले... चल..." रंगाच्या तोंडून हर्षाचे शब्द निघाले.

 ती देखील हरखली..

 "वाह.. चल लौकर मग..." यावेळेचा तिच्या चेहऱ्यावरचा आनंद शब्दांत व्यक्त करता आला नसता.

 दोघेही लगबगीने त्या दिशेने निघाले. तिथं पोहचताच रंगाने लाकडी फळ्या चाचपून त्यांचा अंदाज घेतला. पण तिथं उघडण्यासाठी कडी कोयंडा असं काहीच नव्हतं. तितक्यात त्या तरुणीने त्याचं लक्ष कपाटाच्या पायाखाली असलेल्या मोकळ्या जागेकडे वेधलं. रंगाने पटकन तिथे हात घातला. एखाद्या नवख्या माणसाला तळघरात सहजासहजी प्रवेश करता येऊ नये, म्हणून तळघराच्या लाकडी दरवाज्याची 'गुप्त कळ' तिथे बसवण्यात आली होती.

 रंगाने गुप्त कळ दाबताच लाकडी दरवाज्याच्या आतल्या बाजूची कडी सरकली. रंगा मधल्या फटीत हात घालत तो लाकडी दरवाजा वर उचलू लागला. वाड्यातल्या इतर भक्कम वस्तूंप्रमाणेच हा लाकडी दरवाजा देखील दणकट होता. त्याला वर उचलताना रंगाला मोठे कष्ट पडले, पण त्याने पूर्ण दरवाजा उघडूनच दम खाल्ला.

 आतून अतिशय तीव्र कुजका गंध बाहेर पडला. शी.. रंगाने नाकतोंड हातांनी घट्टपणे झाकले. कसला घाणेरडा वास येतोय इथून.. रंगाने असं बोलायला आणि त्या दर्पाची तीव्रता कमी व्हायला एकच वेळ साधून आली. हळूहळू तो उग्र गंध वातावरणातून बराच कमी झाला. तळघरात तर अजूनच गडद अंधार होता. खाली जायला पायऱ्या होत्या. टॉर्चचा प्रकाश तिथपर्येंतच जात होता, त्यापुढे पुन्हा दाट पसरलेला काळोख.. तिकडे जाणे म्हणजे एखाद्या राक्षसाचा जबड्यात प्रवेश करण्यासारखे झाले असते. 

 एकदाचा इथला खजिना भेटला तर जन्मभराची सोय होऊन जाईल, या विचाराने रंगाने तळघराकडे जाणाऱ्या पायऱ्या उतरण्यास सुरुवात केली. जेमतेम सातआठ पायऱ्या होत्या. त्या उतरून तो एकदाचा खाली आला. इकडची परिस्थिती अधिकच भीषण होती. टॉर्चचा प्रकाश आता बराच मंद पडला होता. बॅटरी उतरल्याची लक्षणं दिसत होती.

"अरे.. न्हाय.. न्हाय... तू आता साथ सोडू नकोस.. थोडावेळ फक्त... थोडावेळ सोबत राहा... " रंगा बॅटरीकडे पाहत एकट्याशीच पुटपुटला.

तळघरात प्रवेश करण्याचा आणि बाहेर जाण्याचा वरचा एकच मार्ग होता. त्याने जलदगतीने तळघर धुंडाळण्यास सुरुवात केली. तळघरातल्या जमिनीवर सगळीकडे धूळ, कागद पसरले होते. भिंतींना लागून तीन आडवी कपाटे मोडकळीस आलेली दिसत होती. त्यातून काही कागद बाहेर डोकावत होते. काही कागद अर्धवट बाहेर पडून उडी मारण्याच्या प्रयत्नात दिसत होते. बरोबर मध्यभागी तर कागदांचा एक ढीगच जमा झाला होता.  

हा कसला विचित्र प्रकार आहे.. इतके कागद कश्याला गोळा करून ठेवलेत इथे.. रंगा असा विचार करत करत खाली पडलेले कागद उचलून बारकाईने पाहू लागला. पण त्यावरची अक्षरे गळून गेली होती. काय करायचंय आपल्याला.. ही कागदपत्रे इथं राहणाऱ्यांसाठी महत्त्वाची असतील मला काय यांचं.. असं म्हणून रंगा थोडा पुढे गेला.

 काळोखातही रंगाने हिम्मत दाखवत अख्ख तळघर शोधलं पण कोणताही खजिना त्याला सापडला नाही. त्याच्या मनात अक्षरशः चीड उत्पन्न झाली होती. 'कश्याला त्या पोरीच्या नादाला लागलो काय माहीत.. सगळी मेहनत वाया गेली..' असा विचार त्याच्या मनात आला.

 तितक्यात वरून गार वाऱ्याची लहर येऊन रंगाच्या पाठीशी भिडली. तळघरात खाली येणाऱ्या पायऱ्यांवर हालचाल जाणवली. रंगाने चटकन टॉर्च तिकडे फिरवला पण त्याचा प्रकाश क्षीण होत असल्यामुळे समोरचं दृश्य अस्पष्ट असं दिसत होतं. अंदाजानेच रंगाने विचारले.

 "कोण.. तू आहेस का.."

 पायऱ्यांवरून त्या तरुणीचा आवाज आला..

 "अरे हो.. मीच आहे..." तिचा आवाज ऐकताच रंगाचं धडधडतं हृदय शांत झालं. इतका वेळ आपल्याला तिचा विचार कसा आला नाही, या कल्पनेने त्याला वाईटदेखील वाटलं.

 "अरे हा तिथं कागदाचा ढीग कसला आहे.." तिने कुतूहलाने विचारले.

 "काय सांगू तुला.. इथं काहीच नाही.. नुसती कागद.. कागद आणि धूळ... खजिना बिजिना काही नाही इकडे... आपण वेळ वाया घालवलाय..." रंगाने वैतागत त्या कागदाच्या ढिगावर पाय मारू लागला.

 ढिगावरचे कागद सरकू लागले. त्याचवेळी वरच्या दिशेने हवा आत येऊ लागली. बघताबघता हवेचा वेग वाढला. तळघरात उडणाऱ्या कागदांनी कल्लोळ केला. जिकडे तिकडे फाटलेले, मळलेले, काही एकसंध कागद उडत होते. जणू हवेच्या ईशाऱ्यावर त्यांचा नाच सुरु झाला होता. जणू कित्येक आत्म्यांनी एकेका कागदामध्ये संचार केला होता आणि ते आपल्याच धुंदीत शक्तिप्रदर्शन करत होते.

 समोर जमिनीवरचा कागदांचा ढीग कमी होत गेला तसं रंगाला तिथे काहीतरी जाणवलं. तो तिकडे झेपावला आणि उरलेले कागद बाजूला करू लागला. एक दोनेक क्षणच त्याने ती कृती केली आणि झटका बसल्यासारखा तो मागे फेकल्यागत अंग टाकून बसला. डोळे फाडून तो समोरचा काळीज गोठवणारा देखावा पाहत होता.

 कागदाच्या ढिगामागचे रहस्य उलगडले होते. त्याखाली कित्येक वर्षांत सडलेल्या, कुजलेल्या मानवी शरीराचा सांगाडा होता. कवटीवर एका बाजूला चीर पडली होती. कुणीतरी डोक्यावर जबरदस्त प्रहार करून या व्यक्तीचा खून केला होता.

 आता मात्र रंगा हताशतेची सीमा ओलांडत होता. या दळभद्री वाड्यात आल्यापासून त्याला एखाद्या भुलभूलय्यामध्ये फसल्यासारखे वाटत होते. 'का आपल्याला मारण्यासाठी तर नाही ना हे सर्व..' असा विचार त्याला स्पर्शून गेला. मनातले वाईट विचार त्याला दुर्बल बनवू शकत होते. मोठ्या मुश्किलीने रंगाने स्वतःला शांत केले.

जरी तो चोर असला तरी समोरचं दृश्य त्याला विचलित करुन टाकत होते. पण भूतकाळात इथे काय घडून गेले आहे..? आता हे काय घडत आहे..? पुढे काय घडणार आहे..? यामागचं रहस्य त्याला अस्वस्थ करून जात होते. 

 तितक्यात मागून आवाज आला. ती तरुणीच बोलत होती,

 "तुला माहीत आहे का इथला भूतकाळ काय आहे..? हा वाडा एका अतिशय श्रीमंत बाईचा होता. कुणा दूरच्या नातेवाईकाकडून शेवटची वारस म्हणून तिला हा वाडा आणि इस्टेट मिळाली होती. कुणीच नव्हतं तिचं हक्काचं असं.. एकटीच होती.. पण हातात इस्टेट आल्यामुळे तेव्हा नुकतंच तिचं आयुष्य बहरणार होतं. पैसा आला की नाती आपोआप जुळत जातात. तिनेही मग स्वप्न रंगवली.. सुंदर आयुष्याची..

 पण जशी एकाएकी आयुष्याला कलाटणी मिळाली त्याचं वेगाने झटक्यात सारे काही हिरावून गेले. वाड्याचे वैभव पाहून एका रात्री इथे एक चोर शिरला. चोराला प्रतिकार करताना त्या बाईचा मृत्यू झाला. आपला गुन्हा झाकण्यासाठी त्यानेच या तळघरात तिला फेकले. तळघरात मागच्या भिंतीमधल्या छुप्या देवळीमध्ये ठेवलेले पैसे, दागदागिने सगळ्यावर त्याने हात मारला. इथल्या कपाटात घराण्याची जपून ठेवलेली कागदपत्रे बाहेर काढून त्याने घाईघाईत मृतदेह झाकण्याचा प्रयत्न केला. वाड्यात कुणी आले तरी तळघरात सहज पोहचू नये म्हणून त्याने पुन्हा सगळे जसे होते तसेच करून ठेवले आणि पळून गेला..."

 ती तरुणी हळुवारपणे वाड्याचा भूतकाळ कथन करत होती. रंगा आधीच बावचळला होता त्यात आता ही हकीकत ऐकून त्याला अधिकच भीती वाटू लागली. घडलेल्या प्रसंगामुळे तो इतका खचला होता की अजून त्याने जमिनीवरच फतकल मांडली होती. त्या तरुणीचा शब्द न शब्द कानात कोरला गेला होता. एक एक वाक्य आठवून रंगा अक्षरशः भूतकाळातले ते दृश्य नजरेसमोर पाहत होता. जणू त्या घटनेतली सत्यता इतकी तीव्र होती की दृष्टीपटलावर भूतकाळातली चित्रफीत हुबेहूब उमटत होती.

 रंगाची मती गुंग होऊ लागली होती. त्याची नजर एकाच जागी खिळली होती.

 'एकाकी भयाण वाडा.. आत राहणारी एकटी स्त्री.. चोर.. प्रतिकार... खून... तळघर... देवळी... पैसा-दागदागिने.. अहं.. एक मिनिट.. देवळी...? तळघरातील मागच्या भिंतीमधली छुपी देवळी...?' रंगाच्या मनातलं विचारचक्र थांबलं. भरकटलेला मेंदू पुन्हा ताळ्यावर येऊ लागला.

 "देवळीबद्दल तुला कोणी सांगितलं.. साहजिकच इतकी आतमधली गुप्त खबर बाहेरच्या लोकांपर्येंत पोहचणार नाही... इतका तपशील तुझ्याकडे कुठून आला. नेमकं असेच घडले असेल.. हे कश्यावरुन..?" रंगाने टॉर्चचा अगदीच क्षीण झालेला प्रकाश तिच्याकडे वळवत विचारले.

 वातावरणात सन्नाटा पसरला.

 "कारण ती स्त्री मीच होते...." तिचे भेसूर स्वर संबंध तळघरात गुंजले.

सुरुवातीला धुरकट दिसणारी तिची आकृती पुढे सरकली. रंगाने फक्त एक नजर तिच्यावर टाकली आणि टॉर्चमधील बॅटरीने नांग्या टाकल्या. क्षणात तळघर काळोखाच्या गर्तेत बुडाले. अगदी डोळयांत बोटं घातली असती तरी दिसली नसती इतपत त्या अंधाराने सर्व व्यापून टाकले होते.

 तिची एक झलक पाहूनच रंगा गर्भगळीत झाला होता. ती तरुणी प्रथमच आपल्या खऱ्या रूपात आली होती. एकाच नजरभेटीत तो विद्रुप चेहरा रंगाच्या हृदयावर कायमचा कोरला गेला. त्या चेहऱ्यावरील भयानक भाव कुरूपतेच्या साऱ्या सीमा ओलांडून गेले होते. भेदरलेला रंगा बसल्या जागेवरून उठण्याचा प्रयत्न करू लागला पण दिशांचा अंदाज येऊ शकत नसल्याने जायचे कुठे..? हा प्रश्न समोर उभा राहीला.

 "मी साधा चोर आहे, मला कश्याला इथं आणलंस.. मला जाऊ दे..." रंगा घाबरून गयावया करत होता.

 अंधारात ती कुठे उभी असेल..? कुठून झेप घेईल..? कुठल्या अवयवावर प्रहार करेल..? काहीकाही सांगता येत नव्हतं.

 "साधा असो की मुरलेला.. चोर चोरच असतो... माझं आयुष्य नुकतंच कुठे सुरु होऊ लागलं होतं. पण तुझ्यासारख्या अविचारी चोरामुळे माझी स्वप्न भंगली.. कित्येक इच्छा अधुऱ्या राहील्या.. हा वाडा सोडून मी कुठंही जाऊ शकत नाही. पण इथे चोरीच्या उद्देशाने येणाऱ्या प्रत्येक चोराला मी मारून टाकीन..  तू घाबरून मागे जात होतास म्हणून मला रूप बदलून यावं लागलं.. या वाड्यात प्रवेश करणारा कुठलाही चोर जिवंत माघारी जाणार नाही.. चोरीला माफी नाहीईईई...." अंधारात त्या स्त्रीचे भेदक करारी शब्द दाहीदिशांतून घुमत येत होते.

 त्या शब्दांचे एक ठराविक असे उगमस्थान सांगताच आले नसते. तिच्या तसल्या सज्जड धमकीने रंगा हतबल होऊन मागे मागे सरकत होता. डोळे फाडून पाहीले तरी समोर काहीच दिसत नव्हते. मृत्यू जवळ येताच सपशेल हार मानल्याप्रमाणे त्याचे सर्वांग थरथरू लागले होते. शेवटचं त्याला हातांवर थंडगार स्पर्श जाणवला.

 पुढच्याच क्षणात रंगाच्या किंकाळ्यानी वाड्यालगतचा परिसर दणाणून सोडला.

समाप्त

ऐका : चोरीला माफी नाही.. | मराठी भयकथा