माकडाचा जबडा - पूर्वार्ध | मराठी भयकथा | Marathi Horror Story | मांत्रिक कथा | Marathi Bhaykatha | Nilesh Desai
स्मशानाकडे जाणाऱ्या वाटेवर तो झपाझप पाय टाकीत जात होता. अमावस्येची काळोखी रात्रं त्यात मिट्ट अंधार आणि दूरपर्येंत पसरलेली भयाणं शांतता त्याच्या सोबतीला होती. मोकळे सोडलेले दाट रुक्ष केस, झुकलेली मान, अर्धवट बंद पापण्यातून खाली रस्ता शोधणारी नजर, कमरेपासून खाली गुडघ्यापर्येंत अंग झाकणारे काळे कापड आणि अर्धनग्न शरीरावर थापलेले राखाडी भस्म अश्या अवतारात वेगाने वाट कापणारा तो मांत्रिक.
त्याच्या डाव्या खांद्यावर लटकवलेली साहित्याची झोळी काहीशी जड वाटत होती. तर उजव्या हातात नुकत्याच मारलेल्या माकडाचे मानेपासून कापलेले शीर होते. धडापासून खालचे अंग नसलेल्या त्या डोक्याच्या केसांवरची पकड घट्ट होती. कापलेले शीर रक्ताचे थेंब खाली टपकताना रस्त्यावर आपला माग सोडत होते.
अचानकपणे कुणी त्याला समोरून येताना पाहीले असते तर खरंच जाम घाबरले असते.
स्मशानाच्या दुसऱ्या बाजूने कुणीतरी येत होते. चंद्रकांत... जुगारात आज सर्वस्व हरला होता. नशेत असताना जुगार खेळायचा नाही, हा स्वतःच बनवलेला नियम तोडून तो आज खेळला आणि हरला. त्याला लुटणाऱ्या मारवड्याने चंद्रकांतचे खिसे पूर्णपणे रिकामे केले पण स्वतःच्या पैशाने त्याला मद्य मात्र पाजले. हरण्याचे दुःख पचवताना चंद्रकांत फुकटची भेटली म्हणून भरपूर प्यायला.
झिंगत झिंगत चंद्रकांत वेळ, काळ काहीही न पाहता त्याच वाटेवरुन घराकडे जात होता. रस्त्यावरच्या अंधाराचे त्याला सोयरेसुतक नव्हते. त्याच्या डोक्यात हरलेले पैसे आणि दारूची नशा याशिवाय काहीही नव्हते. वेडीवाकडे पावले टाकत तो आपल्याच तालात चालला होता.
त्या अंधाऱ्या वाटेवर स्मशानाच्या थोडंसं आधीच चंद्रकांत समोरून येणाऱ्या मांत्रिकाला धडकणारच होता की मांत्रिकाने शीघ्रतेने आपले शरीर बाजूला केले. मांत्रिकाने नजर वर केली नाही पण चंद्रकांतने त्याला पाहीले. नशेत असला तरी थोडेफार भान होतेच त्याला. मांत्रिकाच्या हातातले माकडाचे शीर पाहताच चंद्रकांतची नशा खाडकन उतरली. अवाक होऊन तो फक्त पाहतच राहीला.
मांत्रिकाने त्याची दखल घेतली नाही आणि आपल्या वाटेने पुढे जात तो स्मशानात शिरला. नशेत असूनही काहीसा भानावर आलेला शिवाय भेदरलेला चंद्रकांत अडखळत, धडपडत आपल्या घराकडे निघून गेला. पण हा मांत्रिक कुणी साधासुधा नाही हे देखील त्याने हेरले होते.
अमावस्येच्या काळोख्या रात्री भयचकित करून टाकणारा तो प्रसंग तिथेच संपला.
काही दिवस गेले असतील पण चंद्रकांतचा जुगार सुटला नाही. चंद्रकांत त्याच मारवड्याशी उधारीवर आणखी हरत गेला. मारवाडी काय हातचलाखी करायचा माहीत नाही पण चंद्रकांत त्याच्यासोबत कधीच जिंकला नाही. बघता बघता चंद्रकांत आता कफल्लक होऊ लागला होता. मारवाडी पैश्यासाठी घरापर्येंत पोहचू लागला होता.
मारवड्याची नजर आपल्या बायकोवर आलीय, हे कळायला चंद्रकांत कुणी दूधखुळा नव्हता. हळूहळू चंद्रकांतच्या घरी त्याचे येणेजाने वाढले होते. पण उघडपणे मारवड्याला जाब विचारणं त्याला जमणार नव्हतं. तिथले पोलीस पाटील देखील मारवड्याच्या खिश्यात होते, हे तो जाणून होता.
मे महिन्यातल्या रखरखत्या उन्हातली ती दुपार चंद्रकांतला तीव्र उष्णतेचा तडाखा देऊन गेली. दारात असतानाच चंद्रकांतला पत्नीचा छताला बांधलेल्या दोरीवर लटकत असलेला मृतदेह दिसला आणि तो मती खुंटीत झाल्यासारखा ते दृश्य पाहत दारातच बसला. बाहेर खेळणारा त्याचा दहा वर्षांचा मुलगा जेव्हा घरी आला तेव्हाच चंद्रकांत घाईघाईत उठून आत आला. पत्नीला खाली घेत त्याने टाहो फोडला.
पत्नीच्या अंत्यविधीचे सोपस्कार होईपर्येंत शेजारी पाजारी चंद्रकांतला आधार देत होते. तिच्या जाण्याने अस्वस्थ झालेला चंद्रकांत त्या वरवरच्या आधाराला भीक घालत नव्हता. आजूबाजूचे लोक आपापल्या घरी परतल्यावर उपाशी पोटी मुलाला झोपवून चंद्रकांत एका कोपऱ्यात शांत बसला होता. ती रात्रदेखील अमावस्येची होती.
चंद्रकांतच्या डोळ्यांत सुडाची अग्नी पेटू लागली होती. पत्नीने त्याच्यासाठी सोडलेला कागद, त्यावर लिहिलेले मारवड्याचे नाव चंद्रकांतच्या मनातले दुःख कमी करून त्यात क्रोध उत्पन्न करत होते. या क्रोधाग्नीला बाहेर पडण्यासाठी जागा करून देणे आवश्यक होते. नाहीतर चंद्रकांतदेखील त्यात जळून खाक झाला असता. अमावस्येचा विचार डोक्यात आला तसा तो तत्परतेने उठला. त्याला मांत्रिक आठवला.
हो मांत्रिकच काहीतरी उपाय देऊ शकत होता. सरळ मार्गाने मारवड्याशी दोन हात करणे, चंद्रकांतच्या आवाक्याबाहेरचे होते. शिवाय मारवड्याच्याविरुद्ध त्याला कोणाचीही सोबत मिळाली नसती, हे देखील सत्य होते. तो अघोर प्रकारचा मांत्रिक आपल्याला सूड घेण्यास नक्की सहाय्य करेल, मी त्याच्या हातापाया जोडेन, गयावया करेन, तो सांगेल ते सर्वकाही करेन पण मारवड्याला धडा शिकवूनच दम घेईन.
झोपलेल्या मुलाला तसेच घरात ठेऊन चंद्रकांत त्या अंधाऱ्या रात्री घराबाहेर पडला. दरवाजा बाहेरून बंद करून तो स्मशानाच्या दिशेने भरभर जाऊ लागला. आज डोक्यात नशा नव्हती त्यामुळे ती गडद रात्र, स्मशानाकडची निर्जन वाट, आजूबाजूचा परिसर चंद्रकांतच्या मनावर हावी होऊ पाहत होते. काहीश्या घाबरलेल्या अवस्थेत तो पावलं टाकत पुढे जातं होता. साधारण विसाव्या मिनिटाला स्मशानाच्या मध्यभागी अघोर साधना करणाऱ्या मांत्रिकापाशी तो येऊन पोहचला.
मांत्रिकाच्या आसपास मानवी कवट्या, हाडं आणि कसल्याश्या प्राण्यांचे विविध प्रकारचे अवशेष इस्ततः पसरलेले होते. एका हातात मानवी सापळ्याचा पंजा घेतलेला आणि डोळे बंद करून मंत्र पुटपुटणारा मांत्रिक आपल्याच तंद्रित हरवला होता. त्या भयाण अमावस्येच्या रात्रीतलं स्मशानातील ते दृश्य भेसूर वातावरणनिर्मितीस हातभार लावत होतं. चंद्रकांतच्या उपस्थितीची चाहूल लागताच मांत्रिकाने डोळे उघडले.
"कोण तू.. इथे काय करतोयस..." मांत्रिकाने कडक आवाजात विचारले.
"मी.. मी... चंद्रकांत... अमावस्येच्या एका रात्री मी तुम्हाला माकडाचं मुंडकं घेऊन जाताना पाहीलं होतं. मला माहीत आहे तुम्हीच मला मदत करू शकता.." सुरुवातीला घाबरत घाबरत शब्दांची जुळवाजुळव करणारा चंद्रकांत नंतरची वाक्यं मात्र धडाधड बोलून गेला.
आपल्यावर झालेला अन्याय आणि त्यातून पेटलेली सुडाची अग्नी.. चंद्रकांतने त्याला सारं सारं सांगितलं. त्याला सूड हवा होता. मारवड्याच्या नुसत्या नावानं त्याच्या धमण्यांतून रक्त सळसळत होतं. मांत्रिकाला परिस्थिती कथन करताना चंद्रकांतच्या चेहऱ्यावर तापट संतापाचे भाव आले होते. मांत्रिकाने त्याचे सगळे म्हणणे ऐकून घेतले.
"बाबा.. तूला मदतीची गरज आहे खरी.. पण या सगळ्याला तुझा जुगारच कारणीभूत आहे, हे विसरू नकोस.. आताही मला मदत मागून तू जुगारच खेळत आहेस.. उगाच या असल्या नादी लागू नकोस.. याचे परिणाम तुला झेपणार नाहीत.. जा मागे फिर.." मांत्रिकाच्या मनात सहानुभूती होती पण चंद्रकांतला एकदा चेतावणी देणे त्याला आवश्यक होते.
"नाही.. अजिबात नाही.. मी कोणत्याही परिस्थितीत त्याला सोडणार नाही.. त्यासाठी काहीही करायची माझी तयारी आहे. तुम्ही मला फक्त मार्ग दाखवा.." चंद्रकांत निर्धाराने म्हणाला.
"ठीकाय.. जशी तुझी मर्जी.. पण लक्षात ठेव.. फुकटचं तुला काही भेटणार नाही.. माझ्या आजच्या विधिसाठी मला मानवी रक्ताची गरज आहे. जास्त नाही फक्त चार थेंब.. तू माझी गरज पूर्ण कर.. मी तुला मदत करेन.. बोल कबूल..?" मांत्रिकाने स्पष्टपणे किंमत सांगितली.
"कबूल कबूल.." चंद्रकांतच्या डोळ्यांसमोर फक्त सूड आणि सूड होता.
मांत्रिकाने आपल्या झोळीतून चकाकणाऱ्या पात्याचा आठ इंची सुरा बाहेर काढला आणि चंद्रकांतला काही कळायच्या आत त्याच्या तळहातावरून त्याचं धारदार पातं ओढलं.
"आह.. ह.." चंद्रकांतला शिरशीरल्यागत झाले म्हणून तो हात मागे घेऊ लागला पण मांत्रिकाने तो हात घट्ट धरून ठेवला होता.
डोळे बंद करून मंत्र पुटपुटत चंद्रकांतच्या तळहातावरील रक्ताचे चार थेंब मांत्रिकाने समोरच्या मानवी कवटीवर पडू दिले. मग डोळे उघडत प्रसन्न मुद्रेने त्याने चंद्रकांतकडे पाहीले. चंद्रकांत जीभ चावून मान दुसरीकडे वळवून उभा होता.
"तू माझे काम केलेस आता मी तुला हवेय ते देतो.." असं म्हणत मांत्रिकाने पाठीमागून तेच माकडाचे शीर पुढे घेतले. रक्ताने माखलेला चंद्रकांतचा तळहात त्यावरून फिरवत मांत्रिक पुढे बोलू लागला.
"नीट लक्ष देऊन ऐक.. तू याचा अगोदर उल्लेख केलास म्हणून तुझ्या समस्येच्या उपायासाठी मी साधन म्हणून हीच वस्तू तुला देत आहे. आता तुझ्या रक्ताने हे माकडाचे शीर बांधले गेले आहे. याचा वापर तू मरेपर्येंत कधीही आणि कितीही वेळा करू शकतोस. मंत्रशक्तीने भारलेल्या या शिरावर काळाचा कोणताही परिणाम होणार नाही. हे शेवटपर्येंत कधीही सडणार नाही वा नामशेष होणार नाही. ज्याक्षणी तुझा मृत्यू होईल तेव्हाच हे माकडाचे शीर नष्ट होईल.."
चंद्रकांत लक्षपूर्वक मांत्रिकाचे म्हणणे ऐकत होता. मांत्रिकाच्या सूचना अजून संपल्या नव्हत्या.
"आता याचा उपयोग कसा करायचा हे समजून घे.. ज्यावेळी गरज पडेल तेव्हा या माकडाच्या मुंडक्याचं तोंड उघडून तुझं ताजं उष्ण रक्त याच्या दातांना लावावं लागेल. तेव्हा त्याक्षणी तुला तुझ्या दुश्मनाचं नाव घ्यावं लागेल, डोळ्यांसमोर त्याचं चित्र ठेवावं लागेल. अर्थात चित्र नसेल तर तुझ्या अंतर्मनातील दृष्टीपटलावर तुला ती व्यक्ती आणावी लागेल."
"मग बघ चमत्कार.. हे माकडाचे शीर त्या व्यक्तीचं नाव आणि त्या व्यक्तीचं तुझ्या मनातलं चित्र यांचा संदर्भ जोडून त्या माणसाची कशी वाताहत करेल. अगदी भयंकर शेवट होईल त्याचा.."
"पण लक्षात ठेव, हे सर्व एकांतात व्हायला हवे. कोणालाही या माकडाच्या मुंडक्याचे सत्य समजता कामा नये. या मस्तकाला तुझ्याव्यतिरिक्त कोणाचाही स्पर्श झाला नाही पाहीजे."
"जर सर्वकाही ध्यानात आले असेल तर असाच काहीही न बोलता उलट्या पावली मागे जा.. आपली भेट झाली हे देखील विसरून जा.. या साधनाचा मालक आता तूच आहेस.. माझा याच्याशी काहीही संबंध नाही.. जा.."
मांत्रिकाच्या शेवटच्या कठोर शब्दांनी चंद्रकांतने भितभीतच केसांना पकडून ते मस्तक हातात घेतले आणि चकार शब्द न उच्चारता तो घराच्या वाटेने निघून गेला. घरी येताचा त्याने ते मुंडके आतल्या खोलीतील एका पेटाऱ्यात सुरक्षितपणे ठेवून दिले.
अमावस्येच्या त्या भयानक रात्री चंद्रकांतला झोप लागली नाही. पहाट व्हायला अजून अवकाश होता. चंद्रकांतचा मुलगा शांतपणे निद्रेच्या स्वाधीन झाला होता. थोडावेळ विचार करत बसलेला चंद्रकांत एकाएकी उठला आणि आतल्या खोलीत गेला. त्याला धीर धरवत नव्हता हे स्पष्ट होते.
आतल्या खोलीत चटई टाकून तो खाली बसला. पेटाऱ्यातले माकडाचे शीर समोर ठेवले. तळहातावर अगोदरच असलेल्या जखमेवर दाब देत त्याने साखळलेले रक्त बाहेर काढले. दुसऱ्या हाताच्या दोन बोटांवर ते ताजे उष्ण रक्त घेतले. मारवड्याचे नाव घेत चंद्रकांतने मनात त्याचा चेहरा आणला. समोर ठेवलेल्या माकडाच्या मस्तकाचा जबडा उघडून त्यातील दातांना चंद्रकांतने आपली रक्ताळलेली दोन बोटं लावली आणि झटका लागल्यासारखा तो फुटभर मागे फेकला गेला.
ओठांपर्येंत आलेली किंकाळी मोठ्या कष्टाने चंद्रकांतने रोखली. तोंडावर हात दाबून तो समोरचे भयानक दृश्य पाहत होता.
दातांना मानवी रक्त लागताच त्या माकडाच्या मस्तकामध्ये हळूहळू बदल होऊ लागला होता. त्याच्या जबड्याची हलकीशी हालचाल होत होती. आतापर्येंत मृत वाटणाऱ्या त्या मस्तकात कणाकणाने प्राण भरले जात होते. त्याचे बंद मिटलेले डोळे आता पूर्णपणे उघडले होते. लाल लाल तप्त डोळे आणि त्यामधली ती भेदक, करारी नजर..
अचानकपणे त्या संपूर्ण खोलीत धुक्याची वावटळ आली आणि संबंध खोली धुक्यात न्हावून गेली. चंद्रकांतला आसपासचे काहीच दिसत नव्हते. त्याने हात चाचपडून ते मस्तक न्याहाळण्याचा प्रयत्न केला, पण ते माकडाचे शीर जाग्यावर नव्हते.
ते कधीचेच आपल्या मोहिमेवर निघून गेले होते.
क्रमशः
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: