भुतांचा शोध - झपाटलेली शाळा | मराठी भयकथा | Marathi Horror Story | भूत असतात का? | Marathi Bhaykatha | निलेश देसाई

 हल्ली एखाद्याची खिल्ली उडवणे हा एक प्रकारचा छंदच बनला आहे. विशेषतः तरुण मुलांकडून प्रौढ व्यक्तींची तर नेहमीच थट्टा केली जाते. यात काय सुख मिळतं कुणास ठाऊक.. उगाच काही कारण नसताना कश्याला बरे त्रास द्यायचा आमच्यासारख्या म्हाताऱ्यांना.. आमची नुसती उपस्थितीदेखील या तरुण मुलांना खपत नाही. बरं आमच्यापैकी काहीजण खिलाडूवृत्तीने स्वतःची मस्करी चालवूनही घेतात हं.. पण मला वाटतं ते सहन करणारे सोशिक कमकुवत मनाचे म्हातारे असतील.

मी नाही हं त्यातला.. जिथल्या तिथे मी अश्या वाह्यात मुलांचा पाणउतारा करतो. माझ्या वाट्याला आलेल्यांची चांगलीच तासलपट्टी काढतो मी. मग कुणी मला माणुसघाना म्हणावं की तुसड्या स्वभावाचा म्हणावं, मला फरक पडत नाही. एखाद्याची खिल्ली उडवणे, हे माझ्या सहनशक्तीच्या पलीकडचे आहे.

 मी प्राध्यापक वाघमारे.. हं.. म्हणजे निवृत्त होऊन पाचेक वर्षे झाली आहेत. मला कुटुंब नाही, कसले पाश नाहीत. एकटा.. सडाफटिंग.. मला पूर्वीपासून भूत वगैरे प्रकरणांत खूप रस. पण नोकरी सांभाळता सांभाळता तिकडे दुर्लक्षच झाले. म्हणून निवृत्तीनंतर मोकळाच असल्याने मी तसल्या गूढ गोष्टींचा शोध घेण्यास सुरुवात केली. खूप गावं फिरलो. बऱ्याच जागा भूतमुक्त असल्याची लोकांना खात्री करून दिली. पण खरे सांगतो, जेव्हा जेव्हा एखादी जागा भूतमुक्त ठरायची तेव्हा तेव्हा माझा भ्रमनिरास व्हायचा.

'भूत असतात' हे मला पुराव्यांनीशी शोधून दाखवायचेच होते. जेणेकरून माझं नाव जगाच्या इतिहासात कोरले गेले असते. नाहीतरी जगण्यासाठी तेव्हा कुठे काय उद्दिष्ट राहीले होते. भुतं असल्याचे तसे काही पुरावे तर मला मिळालेच नाहीत पण कुठे ना कुठे माझं नाव मात्र होऊ लागलं. कित्येक गावातली माणसं मला त्यांच्याकडे यायची निमंत्रण देऊ लागली. त्रयस्थामार्फत सांगावा पाठवू लागली. माझ्या जुन्या घराच्या पत्त्यावर पत्रव्यवहार करू लागली. कुणाचे घर, कुणाचे शेत तर कुणीकणी तर आपल्या गावातल्या शापित जागा मला दाखवू लागले.

 मी अश्या कित्येक झपाटलेल्या वास्तू तपासल्या, कित्येक ठिकाणी संबंध रात्र काढली. रात्री अपरात्री कित्येक म्हसणवटे तुडवले. कुठले कुठले पाणवटे, स्मशानभूमी, वाडे हे सगळे साक्ष देतील की त्यांना सोबत देताना माझ्या डोळ्याला डोळा लागला नाही. पण या सगळ्यातून निष्पन्न काही झालं नाही. उतारवयात या असल्या खटाटोपी करत असताना दमछाक फार व्हायची. पण 'भुतं असतात' हे मी ठामपणे कुणालाही पटवून देऊ शकलो नाही. तरीही 'भूतांचा शोध' हा माझा धर्मच असल्याप्रमाणे मी प्रयत्न काही थांबवले नाहीत. 

 असो, मी कश्याला तुम्हाला माझं भाकडपुराण सांगतोय. मुद्द्यावरच येतो, मी आलोय ते तुम्हाला असंच एक किस्सा सांगायला. नुकताच गेल्या महिन्यात घडलेला तो किस्सा...

 निवृत्तीच्या अगदी काही वर्षांनंतर मी माझं वास्तव्य बदललं. आता जुन्या घरी मी कधीतरीच जातो, तेदेखील थोड्या वेळासाठी. जुन्या आठवणी आठवतात.. पण एकट्याच्याच त्या कितीश्या आठवणी असतील...?

 तर असंच त्या दिवशी मी माझ्या जुन्या घरी गेलो. कुंपण ओलांडताच मला तिथलं भकासपण जाणवलं. अंगणातलं गवत माजल्यासारखं वाढलं होतं. आसपास वाढलेली बरीचशी बारीक झाडंझुडपं कित्येक दिवसांत छटाई न केल्यामुळे वेडीवाकडी पसरली होती. घराकडे जाणारी पायवाट तर अगदीच पुसून गेली होती. तिला तुडवत मी घराजवळ पोहचलो. इतकी वर्षें मी इथे राहिलो होतो, पण आता हे घर नजरेला रुचत नव्हते. बाहेरील भिंतीना भेगा पडल्या होत्या. वरचा मजला तर कधीही कोसळेल असे वाटत होते. ही वास्तू पुन्हा बांधायचे ठरवले तरी मला तो खर्च झेपण्यासारखा निश्चितच नव्हता.

 मी बाहेरूनच घराभोवती एक चक्कर टाकली. त्याची अवस्था पाहून मन तीळतीळ तुटत होते, पण करण्यासारखे काहीच नव्हते. त्यामुळे अधूनमधून अशीच छोटीशी भेट देऊन मी त्या वास्तूप्रती माझी कृतज्ञता व्यक्त करत असतो.

 माझी ही धावती भेट संपवून मी निघणारच होतो. शेवटचं म्हणून दरवाज्याबाहेरची पत्रपेटी तपासण्यासाठी मी उघडली. आश्चर्य म्हणजे त्यात अजूनही पत्रे येत होती. दोन-चार बिनकामाची पत्रे सोडली तर मला बुचकळ्यात टाकणारे ते पत्र दिसले.

 पत्राचा आशय साधारण पुढीलप्रमाणे होता. मी माझ्या शब्दांत तुम्हाला सांगतो.

 'अमुक तमुक गाव (नाव मुद्दामच जाहीर करत नाही).. तर त्या गावामधल्या प्राथमिक शाळेतल्या एका वर्गात वाईट अनुभव येतात. तसे सकाळचे काही जाणवत नाही, पण रात्री मात्र त्या खोलीत कुणाचेतरी अस्तित्व जाणवते. रात्रीचे त्या वर्गातून चित्रविचित्र आवाज ऐकू येतात. रात्री दुरून पाहण्याच्या प्रयत्न केला असता त्या वर्गात काळ्या सावल्यांची हालचाल दिसते. हल्लीच हे प्रकार सुरु झाले आहेत. त्यामुळे अजूनपर्येंत गावात त्याबद्दल फारसे कुणाला माहीत नाही.

 आम्ही 'म्हणजे पत्र पाठवणारे आम्ही दोन मित्र' दोघांनी रात्रीचे जागून शोध घेण्याचा प्रयत्न केला, पण हा प्रकार भुताखेतांचा वाटत असल्याने आम्ही रात्रीचे त्या झपाटलेल्या जागेत जाण्याचे धाडस करू शकलो नाही. आपले नाव ऐकून असल्याने तुम्हालाच या प्रकरणाचा छडा लावण्यासाठी बोलवायचे असे आम्ही ठरवले. तुम्ही याल, याची खात्री आहे. आम्ही दोघे मित्र तुमच्यासोबत आत त्या वर्गापर्येंत येऊ. रात्री तपास करावयाचा असल्याने आपण शक्यतो रात्रीचेच या, कारण शाळेत लहान मुलं शिकत असल्याने उगाच बोभाटा झाल्यास गावातली माणस दहशतीखाली येतील.

 पत्र आपल्या हाती पडण्याचा अंदाज गृहीत धरून आम्ही येत्या शनिवारी रात्री अकरा वाजता गावच्या वेशीजवळ आपली वाट पाहत उभे असू.'

  तर एकंदरीत असे ते पत्र होते.

 तुम्ही म्हणाल त्या पत्रात बुचकळ्यात टाकण्यासारखे काय आहे. मला तर तसेपण भुतं शोधण्याची अजून एक संधी भेटली होती. पण ते जरी खरे असले तरी मला अशी खबर अगोदर का नाही कळली..? मला याचे आश्चर्य वाटत होते. अहो ते गाव माझ्या बाजूचेच गाव आहे. याशिवाय माझी नोकरीतली इतकी वर्षें मी तिथंच तर प्राध्यापक म्हणून काढली. त्याच शाळेत असले प्रकार सुरु आहेत आणि मलाच ही बातमी इतक्या उशिरा कळते म्हणजे काय..? प्राध्यापक होतो तोपर्येंत अख्खा कर्मचारीवर्ग टरकून असायचा मला.. आणि निवृत्त झालो की कुणी विचारतही नाही आपल्याला.. ही खंत मनाला लागून राहिली.

  मी पत्रावरची तारीख वाचली. सोमवारची होती.. आज शनिवार.. अरे बापरे.. म्हणजे आजच.. नशीब आज या जुन्या घरी भेट दिली. नाहीतर पत्र पाठवणाऱ्या त्या दोन मित्रांना आज भेटता आले नसते. असो, मी आज रात्री तिकडे जाणार आहे. दोघांना भेटून मग शाळेतल्या त्या गूढ शक्तीचा तपास करण्याचे मी निश्चित केले आहे.

 रात्री बरोबर अकराच्या सुमारास मी त्या गावाच्या वेशीजवळ हजर होतो. पत्र पाठवणारे दोघे मित्र अजून आले नव्हते. गावचा अंधार म्हणजे मनात भीती जागृत करण्याची पहिली पायरी असते. अंधार म्हणजे नुसता अंधारच असतो... मिट्ट दाटलेला काळोख फक्त.. सोबतीला रातकीड्यांची किरकिर.. अधूनमधून वेड्यागत धावणारा वारा.. हे एवढं सगळं असताना कश्याला भूतांची गरज लागतीय तेव्हा.. या एवढ्याच गोष्टींना घाबरून कित्येक माणसांचा थरकाप उडतो.

 पण त्या अंधारातही मी आता एकटाच उभा होतो. टॉर्च वगैरेची गरज मला कधी भासली नाही. उगाच समोर येणारे एखादे भूत टॉर्चच्या प्रकाशात मार्ग बदलायचे. शिवाय तो परिसर माझ्या परिचयाचा होता. संपूर्ण हयात गेली होती माझी इथे..

 टॉर्चचं नाव काढलं आणि समोरच्या पायवाटेवरून त्याचा बारीकसा प्रकाश माझ्यावर पडला. ते दोन मित्र माझ्यादिशेने चालत येत होते. जवळ आल्यावर त्यांनी परिचय दिला. एक जयेश आणि दुसरा मनोज.. विशीतलेच होते दोघेही.. इतक्या कमी वयातही मोठं धाडस दाखवत होते. मोठी कौतुकाची गोष्ट होती ही..

 त्यांनी थोडक्यात मला पुन्हा सर्व प्रकार कळवला जो की मी अगोदरच तुम्हाला पत्राचा आशय म्हणून सांगितला आहे. मी 'ठीक आहे.. चला..' इतकंच म्हणालो आणि आम्ही तिघे गावात जाणारी पायवट  तुडवत शाळेकडे निघालो.

 वाटेत कुणीही काहीच बोलत नव्हते. कदाचित आमच्यात वयाचा फार मोठा फरक असल्याने ते माझ्याशी मोकळेपणाने बोलत नसावेत. पण जयेश आणि मनोज एकमेकांशीदेखील मौन बाळगून चालत होते. मला वाटते की, त्या झपाटलेल्या जागेवर जायचे असल्यामुळे काहीसा ताण त्यांनी घेतला असावा.

 "तुम्ही दोघे आत नाही आलात तरी काही हरकत नाही.." मी म्हणालो.

 पण त्यांनी स्पष्ट शब्दांत नकार दिला. जणू माझ्याइतकंच त्यांनाही त्या जागेतल्या भूतांविषयी कुतूहल होतं. त्यांची निडरता पाहून मला तेव्हा नवल वाटले. दहा-पंधरा मिनिटे चालल्यावर आम्ही एकदाचे शाळेच्या फाटकाबाहेर येऊन पोहचलो.

 मी एकवार शाळेकडे नजर टाकली. शाळेचा परिसर मोठा होता. फाटकाला लागून मैदान होते आणि समोरील भागात शाळा. काळोखामुळे शाळेवर आणि तिच्या आसपासच्या गोष्टींवर निळ्याकाळ्या रंगांची छटा दाटून आली होती. मागच्या बाजूचे चिंचेचे भलेमोठे झाड दोन माळ्यांच्या शाळेवरून डोकावून पुढच्या फाटकापर्येंत जणू पहारा देत होते. त्याच्या सावलीच्या शीतल छायेत दिवसभर गजबजलेली शाळा जणू आता शांत झोपली होती.

 फाटक बंद होते. मनोज आणि जयेश दोघेही फाटकावर चढून आतल्याबाजूस गेले. तिथे जाऊन त्यांनी मागे वळून माझ्याकडे पाहीले. माझं वय.. माझी प्रकृती.. मी आत कसा जाईन, असे भाव त्यांच्या चेहऱ्यावर मला दिसले.

"हं.. ही आजकालची पोरं.. यांना कसं सांगणार आम्ही पूर्वीची माणसं किती काटक आणि मजबूत असतो ते.." माझ्या चेहऱ्यावर स्मित उमटले.

 मी बाजूला पडलेला एक लाकडी ओंडका सरकावत फाटकाजवळ आणला आणि त्याचा आधार घेत कसेबसे फाटक ओलांडले. त्या दोघांकडे पाहत मी अजूनही स्मित करत होतो. त्यांनी एकमेकांकडे पाहून माना डोलावल्या पण काहीच बोलले नाहीत.

 आता जरा मला त्यांचे हावभाव कोड्यात टाकत होते. नेमके काय चाललेय या दोघांच्या डोक्यात..? मला राहून राहून तो प्रश्न सतावू लागला. पण मी गप्प राहून योग्य वेळेची वाट पाहण्याचे ठरवले.

 आम्ही शाळेत प्रवेश केला. आतल्या भागात काळोख बराच होता. चालताना जवळपास येणारे काही मोठे आकार तेवढे दिसत होते. जयेश आणि मनोज दोघे पुढे होते. टॉर्च त्यांच्याकडेच होता. मी मागून आपला अंदाज घेत जात होतो. शाळेतले वर्ग, पायऱ्या, मधले खांब हे सगळे काही मला नवीन नव्हते. आम्ही जसं जसे आत जात होतो तसं तसे आतले वातावरण अधिकच शांत आणि तितकेच गंभीर होऊ लागले.

 आमच्या तिघांपैकी कुणाच्याही पावलांचा आवाज येत नव्हता. माझं एकवेळ ठीक होतं, मी अश्या जागी नेहमीच शक्य तितकं सावध राहतो. पाऊलं खबरदारीने टाकतो. चालताना अजिबात आवाज येणार नाही, याची नेहमीच काळजी घेतो. पण जयेश आणि मनोज.. तेदेखील तितक्याच गुढपणे पावलं टाकीत होती.. इतके की त्यांचे पाय जमिनीला लागत तरी आहेत का.. अशी शंका यावी.

 पुढे जात असलेले ते दोघे अचानक थांबले. माझ्या विचारचक्रात हरवलेला मी दचकलोच. आज पहिल्यांदाच मला जरा विचित्र वाटत होते. जसे की माझ्यासाठी हा सापळा रचला जात आहे, असे संकेत आतल्याआत मिळत होते. त्या दोघांनी मला डाव्या बाजूची खोली ती दाखवली.

 "कसे शक्य आहे.. इथून काहीच आवाज येत नाही.. काहीच हालचाल जाणवत नाही.. तसे असते तर आतापर्येंत त्या वाईट शक्तीने काहीतरी इशारा केला असता की.. " मी दबक्या आवाजात त्या दोघांना विचारले.

 "तुम्ही आत जाऊन तर बघा.. काही आहे का.." जयेशने माझ्याहून बारीक दबका आवाज काढत माझ्यावर कडी केली. इतका बारीक.. इतका दबलेला की त्याचा आवाज मला खूप दुरून येत असल्यासारखा वाटला.

 मी संशयास्पद नजरेने त्यांच्याकडे पाहीले. नाईलाज होता.. मी दार उघडून त्या खोलीत प्रवेश केला. आत बाकं होती, फळा होता, भिंतींवर मुलांनी काढलेली चित्रं होती. खाली थंडगार पडलेली फरशी दिसत नव्हती पण जाणवत मात्र होती. या सगळ्यांची मला सवय होती. खोलीतल्या देखाव्यामध्ये शंका घेण्यासारखे असे काहीच दिसत नव्हते.

 तितक्यात दरवाज्याच्या बाजूची वेताची काठी माझ्या दिशेने भिरकावली गेल्याचे मला दिसले. मी पटकन बाजूला सरलो. तेवढ्या वेळातही जयेशच्या पाठीमागे असलेल्या मनोजची चपळता माझ्या दृष्टिक्षेपातून सुटली नव्हती.

 "पाहीलेत.." जयेशने इतकेच शब्द उच्चारले होते की माझ्या डोक्याच्या वर टांगलेला पंखा एकाएकी हलू लागला. इतक्या जोरात की तो आता कोसळेल की काय असे वाटले. मी दूर झालो आणि माझं तिकडे लक्ष नसल्याचे दाखवत जयेशकडे वळालो. मागे मनोजच्या हातांची हालचाल मला जाणवली. पंख्याला बांधलेली दिसायला बारीक पण मजबूत रशी जयेशच्या मागे असलेल्या मनोजकडे गेलेली मला दिसली. इतक्या अंधारातही मी ती पाहीली, यात आश्चर्य वाटण्यासारखे काहीच नव्हते.

 मी प्रकरण ओळखले. मला फसवून मुद्दाम चेष्टा करण्यासाठी इथे बोलावले असल्याचे माझ्या ध्यानात आले. या खोलीत भूत वगैरे असणे शक्यच नव्हते. पण या दोघांनी मला पत्र लिहून इथे का बोलावले, हे मला कळत नव्हते. या दोघांच्या मनात नेमके आहे तरी काय..? का म्हणून असं करत असतील हे.. मी स्पष्टच विचारायचे ठरवले.

 "तुम्ही दोघे तर पहिले आत या.." मी कठोर शब्दांत आज्ञा केली.

  ते दोघे निडरपणे आत आले.

  "हे पहा.. इथे काही भूत वगैरे नाही.. उगाच काहीही अफवा पसरवू नका. आणि आता सरळपणे सांगा की माझ्याकडे काय काम आहे तुमचं.." माझ्या आवाजात सज्जड दम होता.

  "नाही सर.. इथे खरंच कुणीतरी असतं.. आम्ही पाहीले आहे लांबून.. रात्री या खोलीत विचित्र आवाज येतात. काळी सावली फिरताना दिसते.. हो.. पण ते भूत नाही तर जूने प्राध्यापक आहेत याची कबुली आत्ता तुम्ही आमच्यासमोर द्या आणि उद्या गावकर्यांसमोरसुद्धा द्या.." जयेशने आवाज चढवत खुलासा केला.

 मी संभ्रमावस्थेत होतो.

 "आम्ही जी सावली इथे रात्रीची पाहीली आहे ती तुमचीच आहे, बरोबर ना..? चोरासारखे रात्रीचे इकडे येता.. काय शोधताय..? खरेखरे सांगा, काय करायला येता इकडे.. खोटं बोललात तर याद राखा.. आत्ताचं फटके पडतील.. आज फक्त तंबी द्यायला बोलावलेय तुम्हाला.. उद्या गावाकऱ्यांकडून महाप्रसाद भेटेलच तुम्हाला.." मनोजने तर सरळसरळ मला धमकीच दिली.

 आता या दोघांना मी काय उत्तर देऊ. नाही, प्रश्न विचारण्याची पद्धत योग्य असती तर मला काहीच वाटले नसते. पण धमकी..? माझं वय, पद याबद्दल काहीच आदर नाही उलट माझ्यासमोर अशी दर्पोक्ती केली..  मी कशी सहन करू..?

  मी अगोदरच सांगितलं होतं, माझं वास्तव्य मागच्या काही महिन्यांपासून बदलले आहे. मागे भूतांचा शोध घेताघेता मला खरोखर भूत भेटले. पण भुतं असतात हे इतरांना सांगण्यासाठी त्याने मला जिवंत सोडले नाही. तसा नियमच असतो त्यांचा.. मी आता इथे शाळेतल्या या वर्गातच रात्री संचार करतो. सुरुवातीच्या काळात याच वर्गात मी मुलांना शिकवायचो. खूप गोड आठवणी आहेत या जागेच्या. अधीमधी माझ्या जुन्या घरीही जाऊन येतो. पण त्याची पडझड झालेली पाहवत नाही. म्हणून पुन्हा इथे येतो. पण कधी कुणाला उपद्रव देण्याचा प्रयत्न केला नाही मी..

ही अशी मुलं असतात.. नको त्या गोष्टींत नाक खूपसणारी.. स्वतःच शहाणपणा नको तिथे दाखवणारी.. आणि भाषा तर काय सरळ मला इथून हाकलण्याची.. तेही फटके देऊन.. अरे.. प्राध्यापक होतो मी इथला...

 मी शांतपणे दोघांकडे पाहीले. त्यांच्या चेहऱ्यावरून ते ऐकतील असे जरादेखील वाटत नव्हते. नाईलाज होता, मी सगळी हकीकत त्यांना सांगितली. त्याचा व्हायचा तो परिणाम होणारच होता. माझी कहाणी ऐकून जयेश आणि मनोजच्या चेहऱ्यावरचा रंग उडाल्याचे दिसले. मघाशी त्यांनी दाखवलेला धीटपणा कुठल्याकुठे पळून गेला होता. दाट काळोखातही त्यांचे भेदरलेले चेहरे आणि मनातली गडद भीती यांची कल्पना मी करू शकलो. मनोज प्रसंगावधान राखून मागच्या मागे पसार होऊ लागला, पण मी गाफिल नव्हतो..

 वर्गाचा दरवाजा त्याच्या तोंडावर धाडकन बंद झाला. मला हे करावेच लागणार होते, माझे सत्य त्यांना समजले होते. उद्या त्यांनी गावातदेखील ते पसरवले तर मला गावकऱ्यांनादेखील मारावे लागले असते. त्यातल्या त्यात कमी अपराध यातच होता की जयेश आणि मनोजला संपवावे. इतर गावकरी तरी माझ्यापासून सुरक्षित राहतील.

 शेवटी हा आमचा नियम आहे, तो मला पाळावाच लागेल.

 बस्स एवढाच किस्सा होता.. अरे वेताळा... हे काय घडले.. नकळत माझे सत्य तुम्हाला कळाले.. आता तुमचा शोध घेत मला तुमच्याकडे यावेच लागेल.. 

 पत्ता कमेंट करून कळवताय ना..?

समाप्त

ऐका : भूतांचा शोध - मराठी भयकथा