गुप्तधन | मराठी भयकथा | Guptdhan | Marathi Horror Story | Horror Stories In Marathi | Bhaykatha | Ghost Stories

 

  अमावस्येच्या त्या मध्यरात्री काळ्या छायेने आसमंत व्यापून टाकला होता. लुकलूकत्या चांदण्यांची मजल इतकी नव्हती की त्या अंधाराला मात देऊ शकतील. वातावरणात सगळीकडेच स्मशानशांतता पसरली होती. परिसरावर जरी गडद काळ्या रात्रीचे वर्चस्व असले तरी रोजच्या चिंता उराशी टाकून गाव शांतपणे निद्रेच्या स्वाधीन झाले होते.

 फक्त गावाबाहेर असलेल्या शेतांकडे हालचाल जाणवत होती. इतक्या रात्रीदेखील दोन काळ्या सावल्या शेतात घाम गाळीत असलेल्या लांबून दिसत होत्या. परश्या जीव खाऊन कुदळीचे घाव धरणीमातेच्या काळजावर घालत होता. सुभ्या हातातल्या फावड्याने वर आलेली माती बाजूला करत होता. दोघांची चांगलीच दमछाक झालेली दिसत होती.

 सुभ्याने बाजूला केलेल्या मातीच्या ढिगाऱ्यापलीकडे खाली बसलेला गण्या डोळे मोठे करून खोदलेल्या खड्ड्याकडे पाहत आस लावून बसला होता. फतकल मारून बसला असल्याने सुरुवातीला तो दिसलाच नव्हता. तिशीच्या आसपासचे ते मित्र. गरिबीचे चटके खात एकत्र वाढलेले. तिघा मित्रांनी अतिशय महत्वपूर्ण कामगिरी हाती घेतली होती. कामगिरी तडीस नेण्यासाठी आजच्याच रात्रीचा मुहूर्त होता. ही संधी दवडली की पुन्हा वाट पाहावी लागली असती.

 तसं गेल्या महिन्यातल्या अमावस्येला त्याच जागी मोठा खड्डा अगोदरच करून विशिष्ट विधी त्यांनी उरकून घेतला होता. एका मांत्रिकाने पाच हजार रुपये घेऊन पाण्याने भरलेल्या नारळावर मंत्रोपचार केले आणि सोबतीला मीठ, काळी मिरी, काळे तीळ यांच्या पुड्या या तिघा मित्रांकडे सुपूर्द केल्या होत्या. विधी समजावून सांगितला होता.

 परश्या, सुभ्या आणि गण्या या तिघांनीही आळीपाळीने आपल्या शेतात बरोबर मध्यभागी तो नारळ आणि इतर सामग्री ठेवून पाहीले होते. परश्या आणि गण्याचा हिरमोड झाला पण शेवटाला सुभ्याच्या शेतात तो नारळ ठेवताच काही क्षणांत त्यातील पाणी आपोआप संपले आणि त्याचा स्फोट झाला होता. त्याचक्षणी सोबतचे मीठ, काळी मिरी, काळे तीळ एकत्र होऊन एकमेकांत मिसळून गेले होते. हा एक शुभसंकेत होता. सुभ्याच्या शेतात गुप्तधन असल्याचा हा पुरावा होता.

 तिघे मित्र त्या चमत्काराने हरखले. मांत्रिकाच्या मंत्रशक्तीवर त्यांना पूर्ण विश्वास बसला होता. गुप्तधनाची लालसा डोक्यात पिंगा घालू लागली होती. परश्या आणि गण्या तर त्याच क्षणापासून श्रीमंत झाल्यासारखे रुबाब दाखवू लागले. गुप्तधन असल्याचे शिक्कामोर्तब झाल्यावर ठरल्याप्रमाणे दुसऱ्या दिवशी परश्या आणि गण्या पुन्हा मांत्रिकाला भेटावयास गेले होते. सुभ्या तालुक्याला काही कामानिमित्त गेला असल्यामुळे त्या भेटीत गैरहजर राहीला होता.

  मांत्रिकाच्या आदेशानुसार आज रात्री याच जागेत खोदल्यावर गुप्तधन प्राप्त होणार होते. सुभ्या माती बाहेर काढून काढून दमला होता. कुडळ चालवून परश्यालादेखील धाप लागली होती. खड्डा चांगला साडेतीन फूटांच्या वर खणून झाला होता, पण अजून काहीच हाती लागले नव्हते. गण्या विझलेला कंदील घेऊन खड्ड्याजवळ येऊन बसला होता. अजूनतरी कंदीलाची आवश्यकता भासली नव्हती. तसल्या अंधारात विनाकारण कंदीलाचा उजेड घेऊन करण्यासारखे ते काम निश्चितच नव्हते.

 परश्याने एक घाव घातला आणि काहीतरी मोडल्याचा आवाज आला. हा आवाज एखाद्या धातूचा तर नक्कीच नव्हता. परश्या जरा बावचळलाच. गण्याचे डोळे चमकले. सुभ्याने आपले काम थांबवले. लगबगीने जवळचा कंदील पेटवून गण्याने कुदळीवर प्रकाश टाकला. उजेडात त्या कुदळीचे टोक पाहताच सुभ्याच्या हातातले फावडे खाली पडले. तिघांचेही डोळे विस्फारले.

 कुदळीच्या अग्रभागावर मांसाचा एक तुकडा चिकटला होता. कुजक्या दुर्गंधीचा भपकरा वेगाने तिथं पसरला. परश्या आणि सुभ्याने नाकाला हात लावला. कुडळीकडे पाहून नवल व्यक्त करत गण्या पेटता कंदील घेऊन खड्ड्यात उतरला आणि हाताने माती हटवू लागला. सपासप हात चालवत तो अलगद माती बाजूला करत होता.

मांस पाहून जरासा भेदरलेला सुभ्या पुढच्या संभाव्य आक्रिताची चाहूल घेत होता. परश्या कुतूहलाने वरून गण्या करत असलेली कृती पाहू लागला. नाही म्हणायला त्याच्या चेहऱ्यावरसुद्धा चिंतेची छाया पसरली होती.

 जसजशी वरची माती बाजूला होऊ लागली तसतसे तिथला प्रकार स्पष्ट होऊ लागला. जमिनीत पुरलेल्या एका मृतदेहाचा हात सर्वप्रथम दृष्टिक्षेपास पडला. लहान बालकाचा अर्धवट कुजलेला हाताचा पंजा बाहेर आला होता. एका बाजूने किड्यांनी आतपर्येंतचं मांस खाल्ल्यामुळे  हाडं दिसत होती. अर्धा मांसल आणि अर्धा सापळा.. मातीने बरबटलेला.. सडक्या गंधाची लाटंच घेऊन आल्यासारखा..

 ते भयानक दृश्य पाहून सुभ्याचं तर अवसानच गळून पडले. परश्या आणि गण्या एकमेकांकडे त्रासिक नजरेने पाहत होते. काय करायला गेलो आणि काय घडत आहे, असा विचार तिघांच्याही डोक्यात चालत असावा. विषय भलताच गंभीर बनला होता. गण्याने सुभ्याकडे पाहीले आणि विचारू लागला.

 "काय रं सुभ्या.. हे काय तुझ्या शेतात.. कधी केलेयस हे सगळं..." गण्याच्या आवाजात दम होता.

 "यं.. ये.. ये.... कायपण बोलू नगस.. ह्य काय हाय.. आईशपथ मला यातलं काय ठाऊक न्हाय..." 

सुभ्या गर्भगळीत झाला असल्याने त्याच्या आवाजात घबराटीचा सूर होता.

 "असू दे.. असू दे.. तुझं कर्म तुझ्यापाशी... आम्ही न्हाय सांगणार कुणाला... आपलं काम झालं की खड्डा बुजवू पुन्ह्यांदा.." गण्या त्याला शाश्वत करत म्हणाला.

 अजून संपूर्ण मृतदेहावरची माती बाजूला करायची होती. आताशी तर हातच दिसला होता.. गण्याने काळीज घट्ट केले. आणखी थोडावेळ फक्त त्याला आपला निडरपणा जपायचा होता. गुप्तधन तिथेच खाली असणार, असा विचार करून गण्या पुन्हा त्या जागी हात घालणार तेवढ्यात मृतदेहाच्या हाताची बोटे हलली. गण्या बेभान होऊन हातांनी माती उकरू लागला, त्यामुले त्याचं लक्ष नव्हतंच.

 अचानक गण्याला आपल्या हातांवर कसलीतरी पकड जाणवली म्हणून त्याने पाहीले तर.. त्या मृतदेहाच्या बारीक हाताने त्याला पकडलेले दिसले. झटका देऊन त्याने ती पकड सोडवण्याचा प्रयत्न केला असता, तो विळखा अधिकच घट्ट झाल्याचे त्याच्या लक्षात आले. सर्वशक्तीनिशी गण्या आपला हात सोडवू लागला पण तो लहान बालकाचा मृत हात त्याच्यावर भारी पडत होता. गण्याला आपण जमिनीच्या आत खेचले जात असल्यासारखे वाटू लागले.

 "ये.... इ.... ई.... सोड... सोड... परश्या... सुभ्या.. मला सोडवा..." गण्या ओरडू लागला.

 परश्या आणि सुभ्या दोघेही नजरेसमोर घडत असलेल्या त्या प्रकाराने प्रचंड घाबरलेले होते. तरीही त्यांनी खड्ड्यात असलेल्या गण्याला घट्ट पकडून वर आणण्याचा प्रयत्न केला. पण त्या एका मृत बालकामधली पाशवी शक्ती तिघांच्याही ताकदीला जुमानत नव्हती. तो कुजलेला हात हळूहळू गण्याला जमिनीत खेचून नेऊ लागला. परश्या आणि सुभ्याने गण्याचा एकएक पाय पकडून वर आणण्यासाठी प्रयत्नांची पराकष्ठा केली पण ते दोघे मिळुनसुद्धा आपल्या मित्राला वाचवू शकले नाहीत.

 अगोदर हात, नंतर डोके, मग धड अश्या क्रमाने गण्याचा देह धरणीच्या पोटात लुप्त होऊ लागला. परश्या आणि सुभ्याच्या हातात असलेले त्याचे पाय 

सुरुवातीला जोरदार विरोध दर्शवित होते. पण काहीवेळातच ती फडफड थांबली आणि दोन्ही मित्रांच्या हातून निसटल्यावर जमिनीने गण्याला गिळंकृत केले.

 गण्यासोबत घडलेल्या घटनेने सुभ्याला मोठा धक्का बसला. परश्यादेखील मोठमोठ्याने ओरडून आक्रोश करत होता. पण आता तिथं थांबून काहीच साध्य होणार नव्हते. त्या जागेवर या दोघांनाही धोका होता. ज्याक्षणी त्यांच्या मनात हा विचार आला, परश्या आणि सुभ्या जीव मुठीत घेऊन धावत सुटले. गावात घराकडे जाणाऱ्या वाटेवर दोघे एकमेकांना आधार देत पळत होते.

 गण्या सोडून गेल्याचे दुःख तर सुभ्याला होतेच पण त्याच्या शेतात पुरलेल्या मृतदेह त्याच्यासमोर मोठं प्रश्नचिन्ह घेऊन उभा राहील होता. धावताधावता त्याने परश्याला आपल्या मनातली शंका सांगितली. शिवाय उद्याच पोलिसांना खबर देण्याचा आपला निर्णयदेखील कळवला. पहिले तर तो लहान मुलाचा मृतदेह.. आणि त्यावर कहर म्हणजे हा आता घडलेला भयंकर प्रकार.. तरी बरे त्याच्या एकट्यासमोर असे काही घडले नव्हते. सुभ्यासोबत साक्षीदार म्हणून परश्यासुद्धा होताच की..

 पण पोलिसांचे नाव ऐकताच परश्या पळायचा थांबला. धापा टाकत तो स्तब्ध उभा राहीला. सुभ्याने ते पाहीले आणि तो परश्याला लवकर पाय उचलण्यास सांगू लागला. पण तो जागचा हलत नाही हे पाहून सुभ्यादेखील थांबला आणि त्याच्याजवळ आला.

 "काय झाले.. चाल लौकर.. आपण जून गावात पोहोचलो नाही...." सुभ्या श्वासावर नियंत्रण ठेवीत म्हणाला.

 "सुभ्या... गड्या... आम्हाला माफ कर..." परश्या सुभ्याच्या गळ्यात पडून रडू लागला.

 "अरे.. काय झालंय.. खुळ लागलंय का.. घरी चल.. आरं ते मडं मागं लागलं तर आपली बी काय खैर न्हाई.." सुभ्या ओरडतच म्हणाला.

 "न्हाय सुभ्या न्हाय... पहिलं माझं म्हणणं ऐकून घे..." असे बोलत परश्याने सगळी हकीकत कथन केली. 

 मांत्रिकाच्या दुसऱ्या भेटीनंतर परश्या आणि गण्या यांना त्यांच्या आनंदावर विरजण पडल्यासारखे वाटले. एखादा सामान्य विधी करण्याइतपत बाब साधीसुधी राहिली नव्हती. गुप्तधनाला आवाहन करण्याकरता बळी आवश्यक होता. तो देखील लहान बालकाचा. एखाद्या जनावराचा असता तर विषय पटकन संपवून टाकता आला असता. पण लहान मुलाला मारायचं आणि तो खून पचवायचा म्हणजे अवघडच होतं. परश्या आणि गण्याने या बाबीवर खूप विचार केला.

 पैसा आल्यावर खून पचवता जरी आला असता तरी सुभ्या नरबळी देण्यासाठी कदापि तयार झाला नसता, हे परश्या आणि गण्याला चांगलेच ठाऊक होते. लहान मुलाला मारून मृतदेह त्याच जागी पुरायचा जिथे मंतरलेला नारळ फुटला होता. एकतर खून आणि त्यात आपल्याच शेतात मृतदेह पुरणे, या गोष्टीला सुभ्याने कडाडून विरोध केला असता. म्हणूनच सुभ्याच्या नकळतच तसे करणे आवश्यक झाले होते. 

 शेवटी निर्णय घेऊन परश्याने गावातल्याच एका लहान मुलाला सायंकाळचे गुपचूप उचलून गावाबाहेरच्या पडक्या वाड्यात लपवले. हातपाय आणि तोंड बांधलेल्या अवस्थेत पाच-सहा तास ठेऊन त्या रात्री गावात सगळीकडे निजानीज झाल्यानंतर गण्याने त्या मुलाला निर्घृणपणे ठार मारले. दोघांनी खड्डा करत तो मृतदेह सुभ्याच्या शेतात योग्य जागेवर पुरला.

 परश्याने रडत रडत सगळे काही सांगितले.

 "मला वाटतंय सुभ्या.. तेच प्वार हाय.. ते आपल्याला बी नाय सोडणार..." परश्याने शेवटचे वाक्य म्हटले आणि सुभ्या पिसाळला.

 "आरं..  हे काय करून ठेवलंय... हरामखोरांनो मी यात भागीदार न्हाय.. मला काय माहीत तुम्ही माघारी असलं कांड कराल... माझ्या अंगावर खुनाचा आळ येईल... तुला तर जोड्याने हाणला पाहीजे.." असे बोलत सुभ्या पायताण काढून परश्याला मारायला धावला.

 सुभ्याचा रुद्रावतार पाहून परश्या मधल्या वाटेने पळत सुटला. सुभ्याने दहा बारा पावले त्याचा पाठलाग केला पण पुन्हा मघाचा प्रसंग आठवून तो वेगाने घराच्या दिशेने निघून गेला.

 इकडे परश्या मधल्या वाटेने नदीजवळ येऊन पोहचला. सुभ्याच्या मागोमाग जाण्यात अर्थ नव्हता, आता त्याच्या डोक्यात राग भरला होता. सुभ्याला त्याच्या घरी पोहचून झोपेल. त्यामुळे जरावेळाने आपल्या घरी जाण्याचे परश्याने नक्की केले. उद्या शांतपणे सुभ्याला समजावून काहीना काही उपाय शोधता आला असता. बऱ्याच धावपळीने दमलेला परश्या नदीकाठी विश्रांती घेऊ लागला.

 नदीजवळच्या दगडगोट्यावरच त्याने अंग टाकले. वर आकाशाकडे पाहत परश्या विचार करू लागला. चांदण्या मंदपणे लुकलुकत होत्या. अमावस्या असल्याने चंद्र त्याच्या स्थानी नव्हताच. अंधाराची व्याप्ती बरीच असली तरी मघाचा भयावह प्रकार पाहिलेल्या डोळ्यांना आणि मनाला हा अंधार आणखी किती घाबरवणार..?

खरंच गुप्तधनाच्या हव्यासापोटी खूप मोठा गुन्हा हातून घडल्याने त्याला पश्चाताप होत होता.  शारीरिक कष्टाने खूप तहान लागली होती. परश्या नदीच्या पात्राजवळ जाऊन ओंजळ पाण्यात टाकायला गेला. तितक्यात त्याला पाण्यावर एकामागोमाग एक उठलेली तरंगे दिसली. तो चपापला. एक क्षण दचकून पुन्हा तो शांत झाला.

'ते जे काय असेल ते तिकडं.. सुभ्याच्या शेतात.. इकडं कसं येऊ शकतं ते..?' मनाशी असाच अर्धवट विचार करत त्याने ओंजळ पाण्यात टाकली..

 पाण्यातली तरंगं वाढली.

 'जमिनीत गांडूळासारखं खालच्या खालूनच  इथपर्येंत आलं तर...'

 परश्याच्या मनातला अर्धवट विचार पूर्ण झाला आणि पाण्यात बुडलेली ओंजळ आतून घट्ट पकडली गेली. त्याला काही आकलन होईपर्येंत एक झटका बसला आणि परश्या पाण्यात ओढला गेला. काठावरच्या काही दगडगोटयावर पाण्याचे तुषार उडाले. थोडावेळ नदीपात्रातलं पाणी खळखळलं आणि मग हळूहळू पुन्हा शांत होऊ लागलं.

 तिकडे घरी पोहचलेला सुभ्या जमिनीवर टाकलेल्या अंथरुणात पडला होता. कसली विचित्र परिस्थिती ओढवली होती त्याच्यावर. काळजीपोटी तो सारखा इकडून तिकडे कूस बदलत होता. झोप काही केल्या येत नव्हती. मग एकदम सरळ होऊन पडून राहीला. वर छताकडे पाहत तो गंभीरपणे या सगळ्यातून बाहेर पडण्याचा मार्ग शोधत होता.

 त्याचवेळी खाली जमिनीतून मृत बालकाचा हात आपला मार्ग शोधत सुभ्याकडे येतच होता.

 हो.. भलेही गण्या आणि परश्याइतका गंभीर गुन्हा नसेल पण गुप्तधनाची हाव सुभ्यालादेखील होतीच की... मग शिक्षा नको का मिळायला...?

समाप्त

ऐका : गुप्तधन - मराठी भयकथा