वशीकरण - काळी विद्या | काळी जादू | आगळी वेगळी भयकथा | Marathi Horror Story | मराठी भयकथा | Marathi Bhaykatha | Nilesh Desai

 सायंकाळचे आठ वाजले होते. खोलीत विजेच्या दिव्याचा लख्ख प्रकाश पडला होता. जेमतेम सामान असलेल्या त्या छोट्याश्या खोलीत स्वयंपाकघर, न्हाणीघर, वापरायची जागा, शयनकक्ष सगळं दाटीवाटीने एकवटलं होतं. एका भिंतीला पाठ टेकवून सुभाष बारीक नजरेने समोरील भिंतीकडे पाहत होता. समोरील भिंतीवर वळवळत जाणाऱ्या पालीकडे टक लावून पाहत असलेल्या डोळ्यांच्या पापण्या फारशी उघडझाप करत नव्हत्या.

  भिंतीवरून पुढे सरकणारी पाल एका जागी थांबली. ती कसला विचार करत असेल काय माहीत..? ती स्तब्धपणे भिंतीला चिकटून राहिली पण तिची शेपटी मात्र वळवळतच होती. बाहेर आलेले तिचे डोळे त्या इवल्याश्या खोलीतल्या हालचाली टिपत होते. मध्येच ती पाल तोंड उघडी आणि आपली बारीकशी धारदार जीभ बाहेर काढून सावजाचा अंदाज घेई.

 सुभाष एकाग्र चित्ताने तिच्या नजाकती पाहत होता. कितीतरी वेळापासून त्याचे डोळे भिंतीवरच्या पालीवर खिळले होते. पालीने सुभाषला पाहीले असावेच. पण सुभाषच्या मनातील विकृत विचारांबाबत मात्र ती पाल अनभिज्ञ असावी.

 समोरची भिंत मोकळीच होती. एकट्या त्या पालीशिवाय त्या भिंतीवर काहीच नव्हते. ना कुठला फोटो लटकला होता ना एखादे शोपीस.. बरोबर भिंतीच्या मध्यावर असल्याने कोणत्याही दिशेला वेगाने वळवळत पळून जायचे असते तरी त्या पालीला सुभाषच्या दृष्टीआड व्हायला पाचदहा सेकंदांचा तरी अवधी लागला असता. 

 पाल अजूनही जाग्यावरून हलत नव्हती. हीच वेळ त्याच्यासाठी योग्य होती. सुभाषने हळूच उजवा हात लांब करत झाडू आपल्या हातात घेतला आणि समोरच्या भिंतीकडे झेप घेत त्याने त्या पालीवर आक्रमण केले. सपासप दोन-चार फटके मारले. पाल जखमी होऊन खाली जमिनीवर पडली तरीही ती पळून जाण्याच्या प्रयत्नात होती. आता तर सुभाषला आणखीन सोपे झाले होते. त्याने जीव खाऊन अजून जोराचे वार केले आणि पालीच्या डोक्याचा अक्षरशः चेंदामेंदा केला. काहीवेळ फडफडणाऱ्या त्या पालीची हालचाल बंद झाली पण तिचे शेपूट मात्र अजूनही वळवळतच होते.

 सुभाषच्या चेहऱ्यावर विकृत भाव अवतरले होते. पण खरे काम तर आता सुरु होणार होते. पालीला मारून टाकणे, हा तर पहिलाच आणि अगदी सोपा भाग होता. यापुढचे टप्पे मात्र अधिकाधिक कठीण आणि तितकेच किळसवाणे होत जाणार, हे तो जाणून होता.

 पाल मेली तरी तिची शेपूट काहीकाळ हालचाल करत असते. वेळ न दवडता सुभाषने सुरी हातात घेतली आणि झटक्यात वार करून त्याने निपचित पडलेल्या पालीची शेपटी अलग केली. शेपूट अजूनही त्यात प्राण असल्याप्रमाणे वळवळत होते. सुभाषने तीव्रगतीने आपल्या अंगावरचे सर्व कपडे काढून बाजूला फेकले. गळ्यातले गंडेदोरे वगैरे काढून ठेवले. वळवळणाऱ्या त्या शेपटाच्या बाजूला निर्वस्त्र होऊन तो जमिनीवर लोळू लागला. त्या शेपटाच्या तालाबरोबर आपला ताल साधत सुभाष अगदी तसाच वळवळू लागला.

 काही काळ गेला आणि ते शेपूट शांत झाले. सुभाषने सुटकेचा निःश्वास सोडला. इवलीशी पालं.. तिचं इतकंस शेपूट.. पण काय दमछाक करायला लावली त्याने. अक्षरशः घामटा काढला सुभाषचा..

 नग्नावस्थेतला सुभाष उठला, अंग घामाने चिपचिपले होते. धाप लागली होती. त्याने पालीचे शेपूट एकदा डिवचून पाहीले. निष्प्राण झालेला आता तो फक्त एक मांसाचा तुकडा होता. खात्री करून घेतल्यानंतर सुभाषने त्याला हात जोडले. तोंडातल्या तोंडात काही मंत्रोच्चार केला आणि दोन बोटांनी ते शेपूट उचलून त्याने स्टोव्हजवळ आणले.

 बाकीचे सामान सुभाषने अगोदरच गोळा करून ठेवले होते. स्टोव्ह पेटवून त्याने सुकलेल्या नारळाची अर्धी करटी बर्नरवर ठेवली. काही क्षणात तिने पेट घेतला. तिचा काळपट धूर खोलीभर पसरला, सोबत करपट वासाने हजेरी लावली. चहूबाजूंनी करटी पेटल्याचे दिसताच सुभाषने स्टोव्ह बंद केला. पेटती करटी खाली घेऊन त्याने आग शांत होण्याची वाट पाहीली. आग बऱ्यापैकी शांत झाली तसे करटीच्या तप्त लाल निखाऱ्यांवर त्याने पालीची शेपटी ठेवली.

 तसल्या कृतीने आगीत तेल टाकल्यासारखे चटाचट ठिणग्या उडू लागल्या. काळपट धुराची व्याप्ती वाढली. करपट वासाची तीव्रता अधिकच जाणवू लागली. बघता बघता ती शेपटी निखऱ्यांच्या जाळ्यात सापडली गेली होती. त्या अनैतिक मिलनात गुरफटताना तिच्या आतून धगधगती चेतना बाहेर येऊ लागली. तिचं मूळ अस्तित्व नाहीसं होत होत आता तिथं काजळीचा शेष निर्माण होऊ लागला होता. संपूर्ण शेपटीची वासलात लागेपर्येंत सुभाष उघड्या डोळ्यांनी तो नजारा पाहत होता. एकाएकी संबंध खोली भारावून गेली. सुभाषच्या मनात थोडीफार भीती होतीच पण लक्ष्य प्राप्तीसाठी हा विधी करणे, आवश्यक होते.

 सुभाषने पुढची कृतिदेखील घाईघाईतचं केली. लगबगीने त्याने मोरीकडे जाऊन हातपाय, तोंडं स्वच्छ धुतले, अंगात दुसरे कपडे चढवले. पुन्हा तो स्टोव्हजवळ आला. पालीच्या शेपटीची राख एका कागदावर काढून घेत तो आरश्यासमोर उभा राहीला. दुपारीच जवळच्या स्मशानात उगवलेल्या गुलाबाच्या झाडाचं एक गुलाब तोडून त्याने घरी आणलं होतं.

 एका हाताने ते गुलाबाचं फुल चुरडत त्याने कागदावरच्या राखेवर त्यातलं जल अर्पण केलं. पालीच्या शेपटीची राख आणि गुलाबजल चांगलं  एकजीव करत त्याने काजळासारखं ते अलगद डोळ्यांना लावलं. एकक्षण त्याचे डोळे चूरचूरले, डोळ्यांतून एक दोन अश्रू बाहेर येऊ लागले पण त्याने महत्प्रयासाने त्यांना रोखलं. त्या दिव्य काजळाची शक्ती अश्रुंसोबत वाया घालवणे त्याला परवडले नसते.

 अगोदरच बटबटीत असलेल्या सुभाषच्या डोळ्यांवर ते दिव्य काजळ अगदी कडांपर्येंत चांगलेच पसरले होते. पण त्यामुळे सुभाषचा चेहरा मात्र काहीसा विचित्र आणि खुनशी दिसू लागला होता. त्याला आपल्या रुपाशी काही घेणंदेणं नव्हते. सध्या फक्त हा विधी संपन्न करणे, इतकेच त्याचे ध्येय होते. बाकी गोष्टी मग आपोआप जुळून आल्या असत्या, याची सुभाषला खात्री होती.

  हा असला भयानक, विद्रुप चेहरा घेऊन सुभाष रात्री बारा वाजेपर्येंत शांतपणे वाट पाहत बसला होता. नाहीतरी तो कुठे सुंदर दिसायचा तेव्हा.. स्थूल शरीरयष्टी, गोलमटोल.. डोकंही तसंच.. तूळतुळीत टक्कल..  केस कधी उगवलेच नाहीत त्याच्या डोक्यावर.. फेंदारलेलं नाक.. आणि ओठ तर मधमाश्या चावल्यासारखे नेहमी फुगलेले.. त्यातून डोकावत बाहेर पडणारे दात.. फावड्या तोंडाचा.. का विचित्र दिसणार नाही तो..?

 पंचवीस वर्षांत एकाही मुलीने त्याला ढुंकूनदेखील पाहीले नव्हते. जवळ येऊन विचारपूस करणे तर दूरचीच गोष्ट. ना कुणी मित्र म्हणून जवळ केले ना शेजार्यांनी कधी विचारले. तो एकटा पडला होता.. गरज म्हणून कुठेकुठे पडेल ती कामं करायचा आणि पोट भरायचा तो.. आईबाप तर कधीचेच सोडून गेले होते. आईबापाची पुण्याई म्हणून ही वस्तीतली जागा तेवढी होती राहण्यासाठी..

 रिकामं डोकं खरंच सैतानाचं घरं असतं, असं म्हणतात ते खोटं नाही. सुभाष सदानकदा त्रासिक भाव मनात ठेऊन असायचा. आपलं ओंगाळवाणं रूप त्याला त्राहीत्राही करून सोडायचं. कुणाचीही सोबत नाही, असा विचार तर त्याला आतल्या आत खायचा. आता तर तारुण्यातल्या त्या भावनांवर आवर घालणे देखील मुश्किल होऊन जायचे. 

 गेल्या आठवड्यात सुभाष घरी येताना तो प्रसंग घडला होता. रात्री बाराचाच सुमार असावा तो.. वस्तीकडे येणाऱ्या पायवाटेवरून सुभाष झपाझप पावलं टाकत होता. सहसा सुभाष नेहमीच आपल्या विचारांत हरवलेला असायचा. तेव्हाही तो चालत असताना फक्त नजर समोर होती, बाकी डोक्यात विचार भलतेच सुरु होते. अचानक एकाएकी त्याच्या दृष्टिक्षेपात काय आले कुणास ठाऊक.. पण तो थबकला.. हळूच एका बाजूला जाऊन तो समोरचं दृश्य पाहू लागला.

 वस्तीच्या बाहेरच असलेल्या एका उंबराच्या झाडाखाली ठेवलेल्या नैवेद्याला ती नमस्कार करत होती. गडद हिरव्या मोरपीशी साडीत तिचं सौन्दर्य कमालीचं उठून दिसत होतं. नाजूक, गोरीपान कांती मनाला भुरळ पाडणारी... नमस्कार करताना हातांतील बांगड्यांची झालेली खळखळ सुखावणाऱ्या नादशृंखलेची फक्त एक झलकच होती. असलं तरारतं रूप पाहतानाची सुभाषची अवस्था नेमकी अशीच झाली असावी. काही क्षण तिथं थांबल्यावर ती उठली आणि मागे न पाहता वस्तीच्या दिशेने जाऊ लागली. ही बया कोण आता..? वस्तीत नवीन आलीय की काय..? सुभाषच्या डोक्यात प्रश्न जन्म घेऊ लागले.

 दुसऱ्या दिवशी त्याने संपूर्ण वस्ती या ना त्या कारणाने पालथी घातली पण ती दिसलीच नाही. सहज म्हणून तो रात्री पुन्हा त्या उंबराच्या झाडावर लांबून पाळत ठेवण्यासाठी गेला आणि ती पुन्हा दिसली. त्या दिवसानंतर मग सुभाष रोज रात्री बाराच्या सुमाराला तिकडे जाऊ लागला. तिच्या नकळत तिच्यावर पाळत ठेऊ लागला. पण ती वस्तीकडे जाताना कुठे जायची, हे मात्र त्याला शोधता आले नव्हते. तिच्या रूपाने मात्र सुभाषवर जादू केली होती.

 पण सुभाष जाणून होता की त्याची कुरूपता या मार्गात सर्वात मोठी अडचण घेऊन येणार होती. ती स्त्री इतकी सुंदर आणि आपण इतके कुरूप.. कसलाच मेळ नाही.. तिला पटवणे किती अशक्यप्राय गोष्ट आहे, हे न कळण्याईतका तो दूधखुळा नव्हता. म्हणूनच या प्रकरणाचा निकाल आपल्याबाजूने लावण्यासाठी त्याला काहीतरी वेगळा मार्ग हवा होता. 

 आता हा योगायोग म्हणा की आणखी काही पण कालच्या रात्री तिची झलक पाहून आल्यानंतर सुभाषला त्याच्या खोलीबाहेर 'काळी विद्या' संबंधित ते अर्धवट फाटलेले पुस्तक मिळाले. कुतूहलाने त्याने ते पुस्तक घरात आणले आणि वाचण्याच्या उद्देशाने उघडले. आतली बरीचशी पाने गळली होती, अर्धवट फाटली होती. हं.. पण वशीकरणासंबंधीच्या उपायाचे पान मात्र अजिबात धक्का न लागल्यासारखे सुरक्षित होते.

सुभाषने उपाय वाचला.. मनातल्या मनात मंत्र घोळला. वशीकरणासाठी लागणाऱ्या साहित्याचा खर्च काहीच नव्हता. एक पालीची शेपटी, स्मशानात उगवलेले गुलाबाचे फुल आणि नारळाची अर्धवट करटी बास्स.. हे तर सहज उपलब्ध झाले असते. सुभाषने जराही विचार न करता उपाय अंमलात आणायचे ठरवले. काही खर्चचं नाही तर नुकसान काय होणार आहे, तेव्हा.. त्यासाठीच ही आजची विधी त्याने पूर्ण केली होती.

 आता फक्त त्या दिव्य काजळाचा प्रताप पाहायचा होता. दुरूनच पाठमोरी चालत असताना त्या स्त्रीकडे डोळे रोखून पाहायचे होते. मनातल्या मनात तिला आपल्याकडे पाहण्यासाठी खुणावायचे होते. तिच्या घरी पोहचेपर्येंत जर एकदाही तिने मागे वळून पाहीले, तर ती स्त्री कायमची त्याला वश होणार होती. बस्स.. इतके सोपे तर होते हे सगळे.. सुभाषने दृढ निश्चय केला, अवघड असे काहीच नव्हते. 

 खोलीतला घड्याळाचा काटा बारावर स्थिरावताच सुभाष उठला आणि खोलीच्या बाहेर पडला. 

बाहेर वस्तीत शांतता पसरली होती. भयाण रात्रीने आसपासचं सगळं कवेत घेतलं होतं, पण सुभाषला कसलंही सोयरेसुतक नव्हतं. त्याच्या मनात अघोर शक्तीने जन्म घेतला होता. पाशवी भावना त्याच्या मनावर आरूढ झाल्या होत्या. वासनेच्या नाजूक इंगळ्या शरीरातल्या नसानसांतून तीव्रतेने वाहत होत्या.

 वस्तीबाहेर येऊन तो उंबराच्या झाडावर लांबून पाळत ठेऊ लागला. अंधार बराच दाटला होता, पण जवळपासचं पाहण्यासाठी नजर सरावली होती. ती स्त्री अगोदरच आली असावी.. नैवेद्याला नमस्कार करून ती उठली आणि वस्तीच्या दिशेने चालू लागली. लांबून तिची चाल एखाद्या हरिणीसारखी वाटत होती. स्त्रीसुलभतेने एका हाताने साडीच्या निऱ्या पकडून दबकत दबकत जाणारी दुडकी चाल..

 सुभाषने तोंडात जमा झालेली लाळ आत घेतली. ती मुख्य पायवाटेवर येताच तोदेखील बाहेर पडला. पाठमोऱ्या स्त्री पासून ठराविक अंतर ठेऊन तो आवाज न करता चालू लागला. गूढ नजरेने तो रोखून तिची पाठमोरी काया न्याहाळत होता. तिच्या पाठीवरून फिरणारी त्याची नजर आपल्या लक्ष्यावर खोल रुतून बसल्याप्रमाणे खिळली होती.  मनातल्या मनात तिला मागे फिरण्याची सूचना तो करत होता. पायावटेवरचे दगड, सभोवतालचा काळोख, भयाण शांतता या असल्या क्षुल्लक गोष्टींचा त्याला विसरच पडला असावा.

 वस्ती जवळ जवळ येऊ लागली तसं तो अधीर होऊ लागला. खरंच वशीकरणाचा हा प्रयोग काम करेल का..? त्याच्या मनात शंका उत्पन्न होऊ लागली. पण त्याचवेळी.. ती स्त्री मागे फिरली..

 तिने वळून पाठीमागून येणाऱ्या सुभाषकडे पाहीले. तो थबकला.. घामाचा एक थेंब त्याच्या कपाळावरून ओघळत खाली आला. नकळत त्याने आवंढा गिळला. आपण करतोय ते योग्य आहे का..? असा विचारही मनात आला. पण दुसऱ्या क्षणी त्याने मनावर आलेलं ते मळभ झटकून टाकलं. शरीर कठोर करत त्याने तिच्या नजरेला नजर भिडवली.

 ती त्याच्याकडे पाहत जवळ आली. स्तब्धपणे ती त्याला पाहत होती. सुभाषला तिची नजर शांत वाटली. त्याने तिच्या सर्वांगावरून आपली नजर फिरवली. तिचा चेहरा त्या अंधारातही लखलखत होता. प्रथमच तिला इतक्या जवळून पाहण्याची संधी सुभाषला मिळाली होती. त्याने ओठांवरून जीभ फिरवत तिचं सौदंर्य मनात साठवण्याचा प्रयत्न केला. ती फक्त हसली.. हो.. ती हसली..

 आजवर कुणीच त्याच्याकडे पाहून हसलं नव्हतं. फक्त आणि फक्त तिरस्काराने भरलेल्या नजरांचा सामना सुभाषने केला होता. पण आज त्याला कुणीतरी भेटलं होतं.. त्याचं हक्काचं.. उपाय कामी आला होता. वशीकरण सफल झालं होतं. सुभाषने तिला सोबत येण्याची विनंती केली. बहुधा वशीकरणाच्या प्रभावाखाली ती सुद्धा क्षणात तयार झाली.

 तिला खोलीत घेताच सुभाषने दार आतून बंद केले. आजची रात्र त्याची होती. असं वाटत होतं की तो आजपर्येंतच्या सगळ्या मानपमानातून मुक्त होणार होता. कुरूपता, हेटाळणी, तिरस्कार, दुर्लक्ष, एकटेपणा यांसारख्या सगळ्या शत्रुंवर आज सुभाषने विजय मिळवला होता.

 खाली अंथरलेल्या बिछाण्यावर त्याने तिला बसवले. विजेचा दिवा मालवून तो तिच्याजवळ गेला. खोली अंधारात झाकोळली गेली म्हणून त्याने खिडकी उघडली. चंद्राचा प्रकाश दबक्या चाहूलीने आत आला. त्या अर्धप्रकाशातदेखील तिचं लावण्य सुभाषला मुग्ध करत होतं. तिच्या अंगाशी झटत तो लाडेलाडे तिच्यावर कुरघोडी करू लागला.

 पण तिने झिडकारल्यासारखे त्याला बाजूला हटवले. बिछाण्यावर आडव्या झालेल्या सुभाषवर ती विराजमान झाली. प्रतिकारासाठी उठलेले सुभाषचे हात तिने आपल्या हातांनी पकडून ठेवले. त्याच्या पायांवर आपला संपूर्ण भार टाकत तिने सुभाषची हालचाल संपूर्णपणे थांबवली.

 हे काय होत आहे.. सुभाषला सुरुवातीला गोड वाटणाऱ्या नजाकती आता एखाद्या बंधनाप्रमाणे भासू लागल्या. तो सर्वशक्तीनिशी उठण्याचा प्रयत्न करू लागला पण त्याच्यावर आरूढ झालेली ती स्त्री अचाट ताकदीचं प्रदर्शन करत होती.

 "ये.. ये.. सोड.. सोड.. कोण आहेस तू.. माझं ऐकावं लागेल तुला.. मी वश केलंय तुला.. माझी आज्ञा पाळावी लागणार तुला..." सुभाष अडखळत बोलत होता.

 तितक्यात ती स्त्री हसू लागली.

 "हीहीहाहाहा... तू.. तू मला वश करणार... हीहीहीहीयी.. वश तर मी केलेय तुला... मी मुद्दाम तुला दिसायचे... काळ्या विद्येचे पुस्तक मीच तुझ्या घरासमोर ठेवले होते... त्यात तुला सांगितलेले उपाय माझ्यासाठीच होते.. मुर्खा.. वशीकरण तर मी केलेय तुझे... हीहीहीहाहाहाहा...." तिच्या भेसूर आवाजातली दाहकता सुभाषच्या कमकुवत हृदयावर घाव घालून गेली.

 खिडकीतून येणाऱ्या चंद्रप्रकाशात सुभाषच्या अंगावर बसलेली ती स्त्री हळूहळू आकार, रंग रूप बदलू लागली. मानेला एक झटका देताच तिचे भरगच्च केस मोकळे झाले. खोल गेलेल्या डोळ्यांत पाशवी भाव अवतरले. विचकणाऱ्या काळ्याकुट्ट दातांनी खुळचट वेड्या प्रेतात्म्याची प्रतिमा समोर आणली.  कातडीवर सुरकुत्या पडू लागल्या तसं तिचं शरीर आकुंचन पाऊ लागलं. बोटांवरची नखं सुभाषच्या हातांना बोचू लागली. तिच्याभोवताली काळ्या धुराची वलयं पसरण्यास सुरुवात झाली होती. 

 सुभाषने किंकाळी फोडण्यासाठी तोंड उघडले आणि क्षणात त्याची जीभ ओढून त्यावर प्रहार झाला. धारदार नखे जिभेवरून फिरली आणि जिभेचा अर्धा तुकडा उडून बाजूला पडला. सुभाष विव्हळू लागला. तिने सुभाषला घट्ट पकडत आपली तिखट नजर त्यावर रोखली. त्या विषारी नजरेच्या आधीपात्याखाली सुभाष कमजोर पडू लागला. त्याच्या मनावर वेगळीच धुंदी चढू लागली होती. हळूहळू आपले अंग टाकून देऊन त्याची हालचाल मंदावली. डोळे जड होत बंद होऊ लागले पण सुभाषच्या नकळत त्याचे तोंड हळूहळू उघडू लागले. 

मरणासुन्न अवस्थेत सुभाष शेवटच्या घटका मोजत होता. त्याच्या मुखातून त्याचा आत्मा संथगतीने बाहेर पडत होता आणि सुभाषवर अंग टाकून बसलेल्या त्या स्त्रीच्या मुखामध्ये वेगात प्रवेश करत होता. जणू तो स्त्रीरुपी प्रेतात्मा सुभाषचं अस्तित्व शोषून घेत असावा. आपलं सामर्थ्य वाढवण्यासाठीची ही चाल होती. समाजातल्या दुर्बल घटकाला मोहात पाडून फसवण्याची ही जुनी खोड प्रेतात्म्यांमध्ये असते. म्हणूनच तर वशीकरणाचं जाळं टाकलं गेलं होतं आणि समाजापासून अलिप्त असलेला सुभाष त्यात फसला होता.

  सुभाषचे मरण निश्चित होते. तिच्या मुखात काळाकुट्ट अंधार होता. जणू दूरपर्येंत पसरलेली अंधारी गुहाच ती.. सुभाषचा आत्मा त्याच काळोख्या गुहेच्या खोल गर्तेकडे मार्गक्रमण करत होता.

 एका मानवी देहातून अमानवी पाशवी शक्तिमध्ये विलीन होतानाचा, आत्म्याच्या प्रवासाचा हा देखावा निश्चितच निसर्गनियमांमध्ये बसत नव्हता.

समाप्त

ऐका : वशीकरण - आगळी वेगळी भयकथा