जखीणीचा फास | मराठी भयकथा | Jakhin | Marathi Horror Stories | Bhaykatha In Marathi | Marathi Goshti | भयकथा

 'एका अज्ञात सोनसाखळी चोराच्या चुकीमुळे गंभीर अपघात. स्कुटीवरून घरी जात असलेल्या महिलेचा दुर्दैवी मृत्यू. पोलिसांची घटनास्थळी धाव. प्रत्यक्ष पाहणाऱ्या साक्षीदारांकडून पोलीस विचारपूस करत आहेत. गुन्ह्यासंबंधी अधिक तपास सुरु आहे. हल्ली या भागात सर्रास होणाऱ्या चोरीच्या घटनांची वाढीव प्रकरणे पाहता आरोपीला लवकरात लवकर पकडून तुरुंगात टाकण्याचे नागरिकांनी आवाहन केले आहे. '

 तुषार कपाळावर आठ्या पाडून वर्तमानपत्रातली ती बातमी वाचत होता. त्याच्या चेहऱ्यावर तणावाची बारीक रेषा उमटू लागली होती. ताण घालवण्यासाठी तुषार इतर बातम्या वाचू लागला पण ती सोनसाखळी चोराची बातमी काही त्याच्या डोक्यातून जायला तयार नव्हती.

 आजकाल अश्या चोरीच्या घटना खूपच वाढल्या आहेत. अंगावर एक दागिना चढवून रस्त्यावर चालणे देखील मुश्किल होऊन बसले आहे. कोण कुठून येईल आणि दागिना खेचून घेऊन जाईल, भरवसा नाही. बरं दागिना गेला तर गेला पण त्या गडबडीत कधीकधी असा एखाद्याचा जीवदेखील जातो की.. काय दोष त्या व्यक्तीचा..?

 तुषारने आवरतं घेतलं आणि तो अंघोळ करून बाहेर जाण्याची तयारी करू लागला. कपडे वगैरे घालून तो आरश्यासमोर गेला. केस विंचरताना त्याला समोरच्या टेबलावर सोन्याची चैन दिसली. सकाळच्या सोनसाखळी चोराची बातमी त्याला आठवली. त्याने जराही विचार न करता ती सोन्याची चैन तिथून उचलून कपाटात सुरक्षित ठेवली. कपाट कुलूपबंद करून तो उत्साहाने बाहेर पडला.

साधारण एक आठवडा गेला. पुन्हा सकाळचाच प्रसंग.. तुषार वर्तमानपत्र वाचत होता. गेल्या आठवड्यातील सोनसाखळी चोराचा अजूनही पत्ता लागला नसल्याचे त्याने वाचले.. इतर काही बातम्या वाचून त्याने वर्तमानपत्र बाजूला ठेवले आणि आवरायला गेला.

 तुषारचा आजचा बेत ठरला होता. सकाळीच प्रेयसीला भेटून तिच्यासोबत संपूर्ण दिवस व्यतीत करायचा होता. तसं विशेष कारणच होतं. तुषारच्या प्रेयसीचा आज वाढदिवस होता. घरातून बाहेर पडत मोटारसायकलला किक मारून तो मॉलच्या दिशेने निघून गेला.

 प्रेयसीला फिरवणं म्हणजे वेळेसोबत पैसाही महत्वाचा असतोच की.. तुषारकडे दोन्ही होते. म्हणजे आईवडिल चांगले कमावते असल्याने अजून तरी घरची जबाबदारी त्याच्या अंगावर आली नव्हती.

 सकाळचा चटपटीत मॉर्निंग शो, दुपारचा बहारदार लंच, संध्याकाळच्या मावळत्या किरणांनी मन धुंद करणारे गार्डन.. वाह... प्रेयसीचा वाढदिवस तर एकदम झकास साजरा झाला होता. निरोप घेण्याअगोदर तिला सोन्याची रिंग देताना तर तुषार कसला लाजला होता.. त्याला स्वतःचंच अप्रूप वाटत होतं.

 प्रेयसीला घरी सोडून तुषार रात्री दहाच्या सुमाराला परतू लागला.  तो स्वतःशीच विचार करत मोटारसायकल चालवत होता. आज सगळं काही त्याच्या मनासारखं घडलं होतं. त्याने आखलेला बेत सफल ठरला होता. प्रेयसी त्याच्यावर भलतीच खुश झाली होती. दिवसभरातलं तिच्या चेहऱ्यावरचं हसू आठवून त्याला भरून येत होतं. तिच्या नजरेत तो एक चांगला प्रियकर ठरला होता. भाग्य लागतं असा प्रियकर भेटायला...

 गाडी फारशी वेगाने चालवण्याची तुषारला घाई नव्हती. शहरातला तो भाग फारसा वर्दळीचा नव्हता. किंबहुना आजतर त्याच्या मागेपुढे दुरदूरपर्येंत कोणीही नव्हते. रस्ता शांत असला तरी वातावरण प्रसन्न होते. आजूबाजूची झाडं डोलून त्याला सलाम करत होती. अंधार दाटला असला तरी रस्त्यावरचे विजेचे खांब जणू त्याच्यासाठीच सेवाभावाने उभे होते.

 घराकडे जाणाऱ्या वळणावरती तुषारने मोटारसायकलचा स्पीड आणखीन कमी केला. सावकाश वळण पूर्ण करत असतानाच त्याला एक विचित्र घटना घडत असलेली दिसली. रस्त्याच्या खालच्या भागाला काही अंतरावर असलेल्या लहान तळ्याजवळ गंभीर गुन्हा घडत होता. तळ्याशेजारी असलेल्या पिंपळाच्या झाडावर दोर टांगला होता. एका मध्यमवयीन बाईची आकृती त्या दोराचा फास बांधत होती. हुंदक्यांचा अस्पष्ट आवाज तुषारच्या कानी पडत होता. त्या बाईच्या हालचाली वेगात घडत होत्या. जणू आत्महत्या करण्याची तिला घाईच लागली असावी.

 तुषार ते दृश्य पाहून विचलित झाला. पहिल्यांदा तर त्याला आपल्या समोर असे काही घडत आहे, यावर विश्वासच बसला नाही. त्याने जलदगतीने मोटारसायकल रस्त्याच्या कडेला लावली आणि खाली उतरत तो ओरडून तिला थांबवू लागला.

 पण त्या बाईला काही ऐकू जात नसावे बहुधा, कारण तिच्या फास तयार करण्याच्या कामात खंड पडला नाही. तुषार गडबडीत रस्त्यावरून खाली आला. जरासा उशीर झाला की ती बाई फास गळ्यात अडकवून मोकळी व्हायची बिचारी.. म्हणून तो तिच्याकडे वेगाने पळू लागला.

 खालच्या भागात झाडी पुष्कळ होती. त्यामुळे तिथे काळोखसुद्धा बऱ्यापैकी होता. रस्त्यावरच्या विजेच्या खांबाचा उजेड आतपर्येंत निटसा येत नव्हता. झाडांची पाने, कचरा यांचे साम्राज्य पसरले होते. त्यांच्या लहानमोठ्या फांदया बाजूला करत तुषार धावत होता. मधून मधून त्या बाईला हाका देत होता. त्याच्या पायातले बूट खालच्या चिखलात रुतत होते. आसपास पाण्याची बारीकसारीक डबकी असल्याने जमीन बऱ्यापैकी ओलसर होती. पळताना अंगावर चिखल उडत होता.

 त्या बाईचे हुंदके आता त्याला स्पष्ट ऐकू येऊ लागले. काही वेळातच तो तिच्याजवळ पोहचला. जवळ जाताच त्याने पाहीले की भल्यामोठया त्या पिंपळाच्या झाडाच्या एका भक्कम फांदीवर तो मजबूत दोर बांधला होता. खाली आलेल्या दुसऱ्या टोकाला फास बनवून तयार झाला होता. त्याने ओरडून त्या पाठमोऱ्या बाईला हाक दिली, तश्या इतक्या वेळापासून वेगात घडत असलेल्या तिच्या हालचाली थांबल्या. पण तिचे हुंदके अजून सुरूच होते. तुषारचा आवाज ऐकल्यागत तिने मागे वळून पाहीले. 

 गडद हिरव्यागार साडीत गुंडाळलेली ती गोरीपान बाई साधारण चाळीशीकडे झुकलेली असावी. कपाळावर रुपयाने कोरलेले कुंकू.. कानावर मोठाले डुल लटकत होते. नाकातली नथ आपल्याकडे ध्यान आकर्षित करून घेत होती.  दोन्ही हात हिरव्या चूड्याने भरलेले.. चेहऱ्यावर त्रासिक हावभाव.. गळ्यात भलेमोठे मंगळसूत्र.. सोबतीला दोन-तीन हार.. इतकं सगळं सोनं घालून ही बाई आत्महत्या करायला आलीय..?

 अतितीव्र दुःखामुळे कदाचित तिची नजर खालीच झुकली होती. ती बाई शांत झाल्याचे पाहून तुषार कमरेत जरासा वाकून आपल्या गुडघ्यांवर हात ठेवत धापा टाकू लागला. तुषारने आपादमस्तक त्या बाईला न्याहाळले. तिच्याकडे पाहताच ती गर्भश्रीमंत असल्याचे कोणीही सांगितले असते. मग ही आत्महत्या करायला कश्याला आली असेल..?

 "का बाई.. असं का करताय... आत्महत्या करणं हा गुन्हा आहे, माहीत आहे ना तुम्हाला..." तुषारने श्वासावर नियंत्रण आणत म्हटले.

 तुषारचे शब्द ऐकताच त्या बाईचे पुन्हा हुंदके देणे चालू झाले.

 "तुम्ही जा इथून.. तुम्हाला माझी परिस्थिती माहीत नाही. कश्याला मध्ये पडताय.. मला जाऊ दे माझ्या मार्गाने.." ती बाई हुंदके आवरत म्हणाली.

 "अहो पण तुम्ही घरच्या श्रीमंत दिसता.. मग असलं कोणतं संकट आलेय तुमच्यावर..." तुषार तिला समजावण्याच्या सुरात म्हणाला.

 "बघा.. तुम्हाला फक्त श्रीमंतीच दिसली ना.. त्यामागच्या यातना नाही दिसत.. तुम्ही कृपा करून जा इथून.. मला माझे काम करू द्या.. पाहीजे तर हे घ्या.. माझे सगळे दागिने घेऊन जा तुम्ही..." असे म्हणत त्या बाईने आपल्या अंगावरचे सारे दागिने काढून तुषारला देऊ केले.

 "नाही नाही.. असं कसं.." तुषारने हलकासा विरोध केला. पण तिच्या हातातले सोन्याचे दागिने घेण्यासाठी मात्र त्याची ओंजळ नकळत पुढे सरसावली.

 "घ्या.. हे घ्या.. आणि कृपा करून जा इथून.." त्या बाईने जबरदस्ती तिचे सारे दागिने तुषारच्या ओंजळीत ठेवले.

 इतके सगळे दागिने पाहून तुषारचे डोळे विस्फारले. त्याने तिच्याकडे पाहीले, पण तिचा चेहरा निर्वीकार होता. नजर खालीच होती. एकप्रकारची उदासीनता तिच्या हावभावात दिसत होती. जिवंतपणाचा त्याग केल्यासारखा तो चेहरा भासत होता. जणू तिने जग सोडून जाण्याचा निर्णय नक्कीच केला होता.

 'असेल काहीतरी दुःख तिचे.. आपण काय सांगणार तिला अजून.. आणि इथे मी जरी वाचवले तरी ती पुन्हा असा प्रकार करणार नाही कश्यावरुन...' तुषारच्या मनात विचारांची एक शृंखलाच बनू लागली होती.

 त्याने माघारी फिरण्याचे ठरवले.

 "ठीक आहे.. जशी तुमची मर्जी.." असे म्हणत तो मागे फिरला.

 हातातल्या दागिन्यांकडे पाहत एकदोन पावले पुढे गेला असेल आणि पाठीमागून घोगरा आवाज आला.

 "त्यात माझी एक सोन्याची चैन नसेल.. तुझ्या घरी ती सुरक्षित ठेवली आहेस ना..."

 पाठीमागचा आवाज ऐकून तुषार चपापला. त्याने झटकन मागे वळून पाहीले, तर ती बाई त्याच्या पुढ्यातच उभी होती. तिच्या घश्यातून कसलासा विचित्र आणि घाबरवून टाकणारा ध्वनी बाहेर पडत होता. मघापासून खाली झुकलेली नजर हळूहळू वर होऊ लागली. पापण्या पूर्णपणे उघडल्या तेव्हाच दिसले की त्या डोळ्यांत भूभूळे नव्हतीच..

चेहरा पांढराफटक पडला होता. तिच्या अंगात खुनशीपणा संचारला होता. 

 "ठेवलीस ना सुरक्षित माझी चैन..." ती बाई पिसाळल्यागत ओरडून म्हणाली.

 तिचं काळीज गोठवणारं भयानक रूप पाहून तुषार समजून चुकला की हा सामान्य प्रकार नाही. ही बाई नसून जखीण असल्याचे त्याच्या ध्यानी आले. असं काही असतं हे आज तो प्रत्यक्ष आपल्या डोळ्यांनी पाहत होता.

  तुषार तिथून पळून जाण्याच्या पवित्र्यात होता पण जमिनीवर पडलेल्या झाडांच्या फांदया आणि वेलींनी त्याचे पाय जखडून ठेवले. त्याचवेळी आजूबाजूची झाडं आपल्या फांदया जोरजोरात हलवू लागली. अकस्मात त्वेषाने वाहणाऱ्या वाऱ्याचे आगमन झाले. त्या जखीणेचे मोकळे सोडलेले लांबलचक केस वाऱ्यामुळे मागच्या दिशेने भुरभुरू लागले. तुषारकडे पाहत तिने विकट हास्य केले.

  सोनसाखळी चोर तुषारच होता. भलेही आईवडिल कितीही कमावू दे.. खर्चाचा ताळमेळ जुळवण्यासाठी तो चोरीसारख्या वाममार्गाला लागला होता. प्रेयसीच्या वाढदिवसासाठी लागणारा खर्च आईवडिलांनी तर दिलाच नसता. गेल्या आठवड्यातला त्या महिलेसोबतचा प्रसंग.. सोनसाखळी खेचल्यावर धडपडलेली ती महिला. स्कुटीसोबत फरफटत जाताना तिला ओढणीचा बसलेला फास.. त्याने पाहीले होते. पण तरीही लोकांच्या भीतीमुळे तिथून तो सुसाट निघून गेला. असो चोरी करण्याची ही काही त्याची पहिलीच वेळ नव्हती.

 आता मृत्यू समोर असताना तुषारला एकएक प्रसंग पुन्हा आठवला. त्याने गयावया केल्या. हातपाय जोडले. पुन्हा असे न करण्याचे शपथेवर सांगितले. त्या जखिणीकडे खूप विनवण्या केल्या.

 जखीण त्याच्या आणखी जवळ गेली. तिच्या चेहऱ्यावरचे क्रोधित भाव तुषारच्या काळजात धडकी भरवत होते. त्यात तिच्या घश्यातला भेसूर ध्वनी अजूनच भर टाकत होता. त्या नजाऱ्यातली भयानकता सहन न होऊन तुषारने डोळे बंद केले. हूडहुडी भरल्यासारखे त्याचे हातपाय लटपटू लागले.

 जखीण तिच्या भेसूर आवाजात बोलू लागली.

 "तुझ्यामुळे माझा अकाली मृत्यू झाला.. हा फास तुझ्यासाठीच बनला आहे....."

 दुसऱ्याच क्षणी जखीणीने आपल्या तीक्ष्ण नखांनी तुषारच्या पोटावर वार केले. त्याचा आक्रोश तिथल्या तिथेच घुमला. वाऱ्याने त्या ध्वनीला पुढे सरकूच दिले नाही. पिंपळाच्या झाडाला टांगलेला दोर पुढे आला आणि तुषारच्या गळ्यात स्थिरावला. गाठ पक्की झाली.. जखीणीचा फास तुषारची मान आवळू लागला. मानेला एक हिसका बसला आणि सावजाने हळूहळू प्राण सोडले.

 तुषारचा अंत होताच वातावरण निवळू लागले.  चेहऱ्यावर समाधानाचे भाव घेऊन आपला रक्ताने माखलेला हात जखीणीने पाहीला. त्या हातांमध्ये आता तिचे सर्व दागिने पुन्हा दिसत होते.

  कृपया त्या रस्त्याचे नाव विचारू नका, तिथे फार भयंकर घटना घडल्या आहेत. रस्त्याच्या कडेला ती कधीकधी उभी दिसते. येणाऱ्याजाणाऱ्या वाटसरुंना दागिन्यांचे आमिष दाखवते. जो त्या आमिषाला बळी पडतो तो तिचा बळी ठरतो.

 शेवटी दुसऱ्याचं धन आपलं कधी नसतंच. कधी वाटेत अशी कुणी अनोळखी व्यक्ती काही देऊ लागली तर सरळ नाही म्हणा.. कुणास ठाऊक.. देणारी व्यक्ती जखीण असली तर...

समाप्त

ऐका : जखीणीचा फास - मराठी भयकथा