मृतात्मा परत येतो | Horror Story In Marathi | Bhaykatha In Marathi | Marathi Bhaykatha | #Bhaykatha

 वेशिजवळच्या चिंचेच्या झाडाखाली जेव्हा एका गावाकऱ्याचं प्रेत सापडलं तेव्हा गावात प्रचंड खळबळ माजली होती. ते पाहायला सगळं गाव जमा झालं होतं. बरेच दिवस होऊन गेले तरी त्या खुनाचा छडा लागू शकला नाही. पण एक गोष्ट मात्र बदलली होती. त्या रात्रीनंतर गावकऱ्यांना बऱ्याचदा धनाजीराव काळोखात वेशीजवळ फिरकताना दिसायचा. 

 धनाजीरावासारखा तिरसट आणि विक्षिप्त माणूस कुणी पाहीला नसावा. दुसरी एखादी व्यक्ती जवळ आली की त्याच्याकडे खाऊ की गिळू अश्या नजरेने तो पहायचा. पत्नी गेल्यापासून धनाजीराव स्वतः कधीही फारसा घराबाहेर पडायचा नाही. जवानीत कमावून ठेवलेलं तेवढ्यावर घरखर्च भागवायचा. महिन्यातून एकदाच गावात जाऊन तो किराणा माल आणायचा.

 त्याच्या अवस्थेकडे पाहून वाणी कितीदा तरी म्हणाला असेल की, सामान गड्याबरोबर पाठवून देतो. पण धनाजीरावाने कधीच ऐकले नाही. तो स्वतःचं सगळं सामान उचलून घरी घेऊन जायचा. नाही म्हणायला वाण्याबरोबरच गावातल्या इतर माणसांना देखील धनाजीरावाचे घर आतून पाहण्याचे कुतूहल होते. पण धनाजीरावाने ती संधी कुणालाही देऊ केली नाही. वाटेत कुणी काही विचारले तरी धनाजीराव तिकडे ढुंकूनसुद्धा पाहत नसे.

  आपल्या घराचं दार बंद करून तासंतास तो एकटाच त्याचे उद्योग करीत बसे. पत्नीच्या निधनानंतर आपल्या एकुलत्या एका मुलाशी फारकत घेतली होती. बापाच्या स्वभावाला वैतागून मुलगा, सून शहरातच असायचे. एकंदरीत अतिशय विलक्षण आणि गूढ पद्धतीचं आयुष्य धनाजीराव जगत होता. गावात त्याच्या नावाची बरीच उलटसुलट चर्चा व्हायची. धनाजीराव चेटुक वगैरे करतो असे देखील काही गावकऱ्याचं म्हणणं होतं.  पण खरं काय ते कुणाला नक्की माहीत नव्हते. 

 एक दिवस मात्र गावकऱ्यांची इच्छा पूर्ण व्हायची चिन्ह दिसली. मुंबईचे पोलिस धनाजीरावाची चौकशी करत गावाकडे येऊन धडकल्याची वार्ता गावभर हाहा म्हणता पसरली. सगळे गावकरी धनाजीरावाच्या घरापुढे गोळा झाले. धनाजीराव दार उघडून बाहेर आला. पोलिसांनी दिलेली बातमी खरंच दुःखद होती पण कठोर हृदयाच्या धनाजीरावावर तिचा काही परिणाम झाल्याचे दिसत नव्हते.

 त्याचा मुलगा आणि सून एका अपघातामध्ये मरण पावले होते. संपर्काचा काहीच स्रोत नसल्याने धनाजीरावापर्येंत पोहोचण्यासाठी पोलिसांना बरीच मशागत करावी लागली. परस्पर अंत्यसंस्कार उरकावे लागले होते. शेवटी धनाजीरावाचा पत्ता सापडल्यावर सर्वात जवळचा नातेवाईक म्हणून अपघातात वाचलेला त्याचा नातू शरद याला सुपूर्द करण्यासाठी आणले होते. दहा वर्षांच्या शरदची जबाबदारी आता धनाजीरावावर येऊन पडली होती.

 वर तर वर पोलिसांनी त्याचे संगोपन व्यवस्थित होते की नाही, हे पाहण्यासाठी वेळोवेळी भेट देणार असल्याची पुडी सोडली होती. समोर पोलिसांनी केलेली आज्ञा आणि आख्खा गाव जमा झालेला पाहून धनाजीरावाकडे काही पर्यायच राहीला नव्हता. मोठ्या जड मनाने तोंड कसेसे करत त्याने शरदला आत घरात नेले. पोलिसांनी निरोप घेताच धनाजीरावाने घराचे दार आतून बंद केले. तोपर्येंत माना वाकवून घराच्या आतली अवस्था पाहणाऱ्यांची संधी निघून गेली होती.

 शरद घरात आला तर खरा पण आजोबांच्या घरातले रहस्यमय वातावरण त्याच्या बालबुद्धीला मोठे चमत्कारीक वाटत होते. पण अगोदरच बुजलेले ते बालमन काय बोलणार..? आईवडिल सोडून गेले आणि हा नवा माणूस आजोबा म्हणून आयुष्यात आला होता. या सगळ्या घडामोडिंशी लहानगा शरद इतक्यात सहजासहजी कसं जुळवून घेणार..?

 पण दिवस मागे पडू लागले आणि शरदच्या मनातली परकेपणाची भावना कमी होऊ लागली. आसपास दिसणाऱ्या गोष्टींविषयी मनात येणारे प्रश्न तो उघडपणे आजोबांना विचारू लागला. धनाजीरावाचा स्वभाव मुळात माणुसघाणा होता. आपल्या मुलाविषयी त्याला कधी आपुलकी वाटली नाही मग नातवाचा जिव्हाळा तरी कुठून वाटेल. तो शरदला नेहमीच वाकड्यात उत्तरं देई.

 इतक्या वर्षांत धनाजीरावाने घराचा अक्षरशः भंगारखाना करुन ठेवला होता. ना ना तर्हेची पुस्तके घरभर विखूरलेली होती. त्यातील बहुतेक पुस्तके तर भूतप्रेत यांसारख्या विषयांवर आधारीत होती. धनाजीरावला वाचनाचा छंद होता की त्यामागचे काही इतर कारण होते त्याचे त्यालाच माहीत.

 एकदा छोट्या शरदने त्याला विचारले देखील की, खरंच भूत असते का..? त्यावर धनाजीराव म्हणाला..

 "एका रात्री मी अंगणात झोपलो होतो.. मध्यरात्रीची वेळ असावी. त्या वर्षी कडाक्याची थंडी पाडली होती. अंगावर गोधडी घेऊन मी निवांत  घोरत असताना अचानक एक आवाज झाला... त्या आवाजाने झोप मोड झाल्याने मी गोधडी बाजूला करून आजूबाजूला पाहीले तर.. माझ्या खाटेजवळ कुणीतरी उभे होते. अंधारात नीट दिसलं नाही. पण ते हवेत तरंगत असल्यासारखं उभं होतं. मी विचारलं.. कोण आहे रे...? तर म्हणालं.. तंबाखू आहे का...? मी गपचूप उशाखालची तंबाखू काढून त्याला देऊ केली. तर वर तोंड करून म्हणतो कसा... वाईच चुना पण दया की पाव्हणं..."

 शरद डोळे मोठे करुन धनाजीरावाचे शब्द ऐकत होता. धनाजीराव भीतीचे हुबेहूब हावभाव आणि हातवारे करुन प्रसंग खुलवून सांगत होता.

 "पुढे काय झालं आजोबा.." शरदने कुतूहलाने विचारले.

 "पुढे काय.. भूतानं तंबाखू मागितली की दयावी.. पण चुना कधीच देऊ नये.. न्हायतर चुना हाती पडताच ते भूत आपल्या ढुंगणाला चुना फासून आपल्याला झपाटतं.. मला बापजाद्यानं अगोदरच हे सांगितलं होतं.. म्हणून मी सरळ त्याला नकार दिला तर ते जास्तच जोर लावून मागायला लागलं..." धनाजीराव चेहऱ्यावर गूढ भाव आणून म्हणाला.

 "मग..." शरदने आवंढा गिळत विचारले.

 "मग मी सरळ त्याला शिव्या घालायला सुरुवात केली.. शिव्या दिल्या की भूत निघून जातं... माझ्या तोंडाचा पट्टा सुरु झाला तसं ते भूत उठलं आणि तंबाखू खाली फेकत म्हणालं.. 'आज वाचलास तू..' आणि ते सुसाट निघून गेलं..." धनाजीरावाने शेवटच्या शब्दांवर जोर दिला आणि शरदकडे पाहीले.

 शरद त्या प्रसंगात गुंतून गेला असल्याप्रमाणे जरासा घाबरलेला दिसला. धनाजीरावाच्या चेहऱ्यावर गूढ पण मिश्किल हास्य अवतरले होते. 'आता विचार अजून प्रश्न.. तूला असंच घाबरवतो..' असंच काहीसं धनाजीराव मनातल्या मनात घोळवत राहीला. शरदला घाबरवण्यासाठी त्यानं काल्पनिक भुताचा प्रसंग मांडला होता आणि काही अंशी तो त्यात यशस्वीदेखील झाला होता. काहीकाळ तरी शरदचे तोंड बंद झाले होते.

 पण दहा वर्षाचं मूल कितीवेळ गप्प राहणार. शरदला नाहीतरी तिथे सोबत खेळायला कुणी नव्हते. रात्र पडली आणि त्याचे प्रश्न पुन्हा सुरु झाले.

 "आजोबा पण माझे बाबा तर सांगायचे भूत खरोखर मध्ये नसतं.."

 "तुझ्या बापाला काय माहीत.. इथं गावाकडे भूतं असतात." वैतागलेला धनाजीराव म्हणाला. शरदच्या मनात एकदा निर्माण झालेली भीती त्याला घालवायची नव्हती.

  पण शरदने यावर प्रतिवाद केला आणि माणूस मेल्यावर पुन्हा येईलच कसा.. असा नवा प्रश्न विचारला.

  "मृतात्मा परत येतो..." धनाजीरावाने कठोर आवाजात हे शब्द उच्चारले.

  "खोटं वाटतंय तर आत्ता जा वेशीजवळच्या चिंचेच्या झाडाखाली आणि स्वतःच्या डोळ्यांनी पहा.. मग खात्री पटेल तुझी..." धनाजीरावाने पुढे पुष्टी जोडली.

 आता मात्र शरदच्या तोंडून ब्र देखील निघाला नाही. अगोदरच भेदरलेला शरद यावेळेला कशाला तिकडे जाण्याचे धाडस करेल.. गपचूप अंगावर घुरमटून घेऊन झोपेल शांत.. असा विचार करून धनाजीरावाने शांतपणे डोळे मिटले.

 शरद मात्र जागाच होता. डोळे सताड उघडे ठेऊन तो वर छताकडे पाहत होता. आजोबांनी उच्चारलेला मृतात्मा हा शब्दच किती भयावह होता. मनात प्रचंड भीती दाटली होती पण मृतात्म्याबाबत तितकेच कुतूहलदेखील होते. शेवटी कुतूहलाने भीतीवर मात केली आणि शरद अंथरुणातून उठला. हळूच बंद दाराची कडी उघडून तो बाहेर आला.

  बाहेर अंधाराने त्या रात्री कहरच केला होता. रातकीड्यांच्या आवाजाला सोबत घेऊन शरद पावले टाकीत वेशीकडे जात होता. शहरात तो बाबाबरोबर कित्येकदा रात्री फिरायला निघायचा.

 पण हे गाव होतं. इकडच्या सगळ्याच सावल्या माणसांच्या कुठं असतात. गावची झाडं जंगली वातावरणाशी एकरूप झाल्यासारखी असतात. त्यांचं सळसळणं शहरातल्या झाडांसारखं मलूल नसतं. गावाकडची झाडं रात्रीच्या अंधारात तर चित्रविचित्र हरकती करत असतात. फक्त पाहणाऱ्याला ते जाणवतं. गावाकडचा वारा उनाड असतो. तो माजलेल्या हत्तीसारखा उन्माद दाखवतो. त्यानं मनात आणलं तर समोर येणाऱ्याला तो उडवून लावू शकतो.

 शरद कसाबसा चालत चालत वेशीजवळच्या चिंचेच्या झाडाखाली आला. सगळीकडे नजर फिरवीत त्याने कानोसा घेतला. चिंचेच्या झाडाला संपूर्ण वेढा घालून तो पुन्हा त्याच्या समोर येऊन उभा राहीला. समोरचे विस्तीर्ण चिंचेचे झाड वाऱ्याच्या मंद संगीतावर ताल धरल्यासारखे हळुवार डुलत होते. गडद अंधारात त्याच्या फांदया निरनिराळ्या आकृत्यांचे दर्शन करवीत होत्या. शरदची बारीक नजर तिकडे पाहत पाहत एका ठिकाणी थांबली.

 त्या तिथल्या फांदया एकमेकांत अश्याप्रकारे गुंतल्या होत्या की तिथं कुणीतरी घात घालून उभे राहीले असल्याचा त्याला भास झाला. जरा पुढे जाऊन पाहण्यासाठी शरदने पाऊल उचलले आणि पायाखालच्या दगडाला ठेचाकळत तो खाली पडला.

 "आहं..."

 डोक्यावर कसलातरी आघात झाला. पुन्हा वर उठताना शरदने तिकडे त्या गुंतलेल्या फांद्यांकडे पाहीले आणि... त्याला त्यांच्या रचनेत बदल जाणवला. शरद गडबडला.. इथे काहीतरी वेगळे आहे, याची त्याला जाणीव झाली. आपसूकच घाबरलेला शरद थोडे मागे जात संपूर्ण चिंचेचं झाड पुन्हा न्याहाळू लागला. वरच्या भागाकडची त्याची नजर हळूहळू खाली होत गेली आणि जमिनीवर येऊन स्थिरावली.

 शरदच्या काळजाचा ठोकाच चुकला. समोरचं दृश्य अविश्वसनीय असंच होतं. खाली जमिनीकडे पाहताना थरथर कापत असलेल्या शरदची भीतीने गाळणच उडाली होती. भयाची तीव्र लहर जशी मस्तकातून गेली, तसं शरदने घराकडे धूम ठोकली.

 धापा टाकत घरी आलेल्या शरदने धाडकन दरवाजा उघडत आत प्रवेश केला. आजोबांकडे जाऊन त्यांना लगबगीने उठवले. आणि श्वास नियंत्रणात आणत त्यांना सांगू लागला.

 "आजोबा... आजोबा... मृतात्मा परत येतो... खरंच परत येतो..."

 "काय बरळतोयस.. स्वप्न बघितलं का.. झोप गप आणि मलापण झोपू दे..." धनाजीराव त्याला ओरडला.

 त्यावर शरदने त्याला आपण वेशीकडे जाऊन आल्याचे सांगितले. तिथं काहीतरी होतं, कसलातरी विचित्र प्रकार त्याने पाहीला.. शरद जोर देऊन आपलं म्हणणं मांडत होता. धनाजीराव त्याच्याकडे पाहून जरासा विचार करू लागला. शरद उगाच खोटं बोलणार नाही, याची त्याला खात्री पटत होती.

 "ठीक आहे.. चल मग पुन्हा तिकडे.. बघू कुठलं भूत आहे..." धनाजीराव त्वेषाने उठला.

 दाट काळोखात त्या भयाण अंधाऱ्या रात्री शरद पुन्हा आजोबासोबत वेशीकडच्या चिंचेच्या झाडापाशी जात होता. यावेळी पावलं झपाझप पडत होती. शरद ज्या उत्सुकतेने चालत होता ते पाहून धनाजीराव गालातल्या गालात मिश्किलपणे हसत होता.

 अंगाला झोंबणारा वारा धनाजीरावाला बोचत होता. पण शरदच्या कथनातील सत्यता त्याला पडताळायची होती. याच कारणासाठी तर अगोदर त्या जागेवर झालेल्या खुनानंतर धनाजीराव सारखा तिकडे फिरकायचा. भुतं वश करण्याची मंत्रविद्या शिकण्यासाठी तर एवढ्या पुस्तकांचा ढीग त्याने घरात जमा केला होता. घरच्या घरी एखादा मृतात्मा बोलावण्यासाठी त्याने कित्येक प्रयत्न केले होते. पण नेहमीच अपयश आल्याने भुतप्रेत, आत्मा वगैरे असे काहीच अस्तित्वात नसते, या निष्कर्षापर्येंत धनाजीराव येऊन पोहचला होता.

 पण आज शरदने त्याचा निष्कर्ष खोडून काढल्याचा दावा केला होता. एक शेवटची आस म्हणून धनाजीराव त्याच्याबरोबर चिंचेच्या झाडाकडे जात होता. मनातल्या उत्सुकतेमुळेच अंग शहारणारा वारा, झाडांची सळसळ, काळोखी रात्र यांचा त्याच्यावर काहीच परिणाम होत नव्हता. वस्ती मागे टाकून शेतांच्या रांगा तुडवून धनाजीराव वेशीजवळ आला.

 शरदकडे पाहून त्याने सुरुवातीला लांबूनच चिंचेच्या झाडाकडचा अंदाज घेतला. हळूहळू संपूर्ण परिसरावर नजर फिरवीत त्याने चिंचेच्या दिशेने एक एक पाऊल उचलण्यास सुरुवात केली. विस्तीर्ण पसरलेले ते झाड, त्याच्या फांदया, सळसळणारी पाने सगळं काही नैसर्गिक वाटत होते. धनाजीरावाने मागे पाहून शरदला ईशाऱ्यानेच विचारले. त्यावर शरदने झाडाखालच्या जमिनीकडे बोट दाखविले.

 धनाजीरावाने तिकडे पाहीले.. खरंच की जमिनीवर काहीतरी होते.. दाट अंधारात नीट दिसत नव्हते म्हणून धनाजीराव आणखी पुढे गेला. आणि चिंचेच्या झाडाखालची ती जागा पाहून त्याचे धाबे दणाणले. डोळे मोठे करून आश्चर्याने त्याचा जबडा उघडला. अंगात हूडहुडी भरून आली. भीतीची लहर सळसळत त्याच्या सर्वांगातून वाहून गेली.

 "आजोबा.. तुम्ही खरं बोलतात..." मागून शरदचे शब्द धनाजीरावाच्या कानी पडले.

 धनाजीरावाच्या काळजात धस्स झाले. समोर भूत पाहताच पुस्तकं वाचून पाठ केलेले मंत्र विस्मरणात गेले. तो आघात इतका तीव्र होता छातीत एक जबरदस्त कळ उठली आणि धनाजीराव जागीच कोसळला. 

 चिंचेच्या झाडाखाली जमिनीवर शरदचा डोकं फुटलेला मृतदेह निपचित पडला होता. रक्ताने माखलेला स्वतःचा चेहरा पाहून घाबरलेला शरदचा आत्मा काही वेळाअगोदर तिथून पळून गेला. पण आता त्याने हे सत्य स्वीकारले होते. 

 मृत धनाजीरावाकडे पाहत शरद स्वतःशीच पुटपुटला.

 "खरंच... मृतात्मा परत येतो...."

समाप्त

ऐका : मृतात्मा परत येतो - मराठी भयकथा