राखणदार - मराठी भयकथा | Marathi Horror Story | Bhaykatha In Marathi | Horror Story Marathi Real

सूर्य मावळतीला जाऊ लागला होता. पक्ष्यांचे थवे किलबिलाट करत आपापल्या घरट्यांकडे परतू लागले होते. भिक्याच्या झोपडीवजा घरात सन्नाटा पसरला होता. तालुक्याहून नुकताच घरी आलेला भिक्या कपाळाला आठ्या पाडून उंबरठ्यावर बसला होता. त्याच्या मागे वीस वर्षांचा संज्या भिंतीला टेकू लावून गप उभा होता. भिक्याची नजर शून्यात हरवली होती.

 शेतावर गेलेला बसप्पा समोरून येताना दिसला तसा भिक्या उठून उभा राहीला. भिक्याचा बाप बसप्पा अख्खं आयुष्य शेतात राबला असल्याने साठी उलटून गेली तरी अंगाने कणखर आणि चपळ होता. भिक्यासुद्धा तसा मजबूत गडी होता पण बापासमोर तो फिका वाटायचा. भिक्याचा मुलगा संज्या कोवळा असला तरी काटक होता. कष्टकऱ्यांचं खानदान ते. अशी ते तिघे.. आजोबा, मुलगा आणि नातू...

 भिक्याची बायको धोंडाबाई दोन दिवसांपासून तालुक्याला होती. तालुक्याच्या इस्पितळात संज्याचा लहान भाऊ म्हणजे, भिक्या आणि धोंडाबाईचा दुसरा मुलगा विज्यावर उपचार सुरु होते. कसलासा दूर्धर आजार होता आणि त्याच्याच इलाजाच्या खर्चाचा प्रचंड ताण सध्या भिक्याच्या डोक्यावर होता.

 घराकडे येणाऱ्या बसप्पाला भिक्याचा पडलेला चेहरा सारं काही सांगून गेला. जवळ येत त्यानं विचारलं..

 "काय म्हणालं डाक्टर..."

 "बा... पोर हुईल बरं.. पण पैका लय सांगतुया..." भिक्या जमिनीकडे डोळे लावून म्हणाला. त्याचे शब्द ऐकून बसप्पा काळजीत पडला. पण तरीही त्याने विचारले,

 "किस्तं म्हणतुया...?"

 "लाखभर तरी लागत्याल म्हंतुया..." भिक्याने आकडा सांगितला मात्र बसप्पाच्या पायाखालची जमीन सरकली. त्याला काही सुधरेनासं झालं, म्हणून तो गप्पचं राहीला.

 "काय समजना बा.. कसं व्हायचं.. माझं पोर काय वाचत न्हाय यातनं..." असं म्हणत भिक्याने टाहो फोडला.

 बसप्पा काय बोलणार.. नाही म्हणायला त्याचा जीवसुद्धा तुटत होता. वेळ आली तर नातवांवर प्राण पणाला लावले असते त्याने.. पण प्रश्न पैश्यांचा होता.. रक्कम आवाक्यातली नव्हतीच.. भिक्याला दिलासा तरी कसा द्यायचा.. पैश्याचं सोंग आणता येत नाही..

 पण भिक्याचा आक्रोशसुद्धा त्याला सहन होत नव्हता. शेवटी काय मनात आले, त्याने भिक्याला शांत करत उठवले आणि "चल जरा.." म्हणत बाहेरच्या बाहेरच कुठंतरी जायचं म्हणून निघाला. संज्याला घरीच ठेऊन भिक्या डोळे पुसत काही न बोलता बाच्या मागून जाऊ लागला.

 अख्ख्या गावात एकच अशी व्यक्ती होती जी इतक्या पैश्यांची नड चुटकीसरशी भागवू शकत होती. रंगराव पाटील... पण हा रंगराव पाटील जितका श्रीमंत तितकाच विक्षिप्तसुद्धा होता. दारात आलेल्या बसप्पा आणि भिक्याच्या गरिबीची त्याने चेष्टा उडवली. वर तर वर त्याच्या पायाशी आर्जव करणाऱ्या भिक्याला लाथेने मागे सारत हाकलवून लावले. बसप्पाचा बालमित्र आणि त्या गावचा गुरव तेव्हा तिथूनच जात होता. त्याने सर्व प्रकार पाहीला. 

 बसप्पा आणि  भिक्या मान खाली घालून रंगरावाच्या वाड्यातून परतले तर खरे, पण झालेल्या अपमानाने बसप्पाच्या मनात क्रोधाग्नी पेटून उठला. डोळ्यांदेखत आपल्या मुलाला लाथाडणाऱ्या रंगरावाचा माज उतरवल्याबगैर त्याला चैन पडणार नव्हते. पण सध्या नातवाच्या उपचारासाठी कुठूनही लाखभर रुपयांची सोय करायची होती. समोर कुठलाच मार्ग दिसत नव्हता.

 आपल्याच विचारचक्रात मग्न होऊन हताशतेने पावले टाकणाऱ्या बसप्पाच्या कानी मागून हाक पडली, तसा तो भानावर आला. मागून त्याच्याच वयाचा गुरव त्याच्याकडे येत होता. गुरवाने जवळ येत बसप्पाला मघाचा प्रकार विचारला. भिक्याला घराकडे पाठवून बसप्पा गुरवासोबत एका झाडाखाली बसला. त्याला सारी परिस्थिती कथन केली.

 "गड्या ह्य खरं हाय की इतका पैसा आम्ही न्हाय हुभा करु शकत.. पण नातवाचा जीव वाचवाया कायतरी खटाटोप नगं व्ह कराया... आरं माझा जीव घिऊन कुणी जर पैसा दिऊ केला तरी मी हासत हासत नातवासाठी जीव दिन..." बसप्पा काकूळतीला येऊन बोलत होता. त्याच्या डोळ्यांतून अश्रुंच्या धारा वाहत होत्या. गुरवाला भरून आले. काहीवेळ विचार करून गुरव बोलू लागला.

  "लयं वाईट परिस्थिती आलीय बघ गड्या तुझ्यावर.. आणि रंगरावानं बी असं न्हवतं कराय पाहीजे.. त्यामुळं तर तो माझ्या डोसक्यातचं गेलाय.. पण एक उपाय हाय गड्या.." गुरव बोलता बोलता थांबला.

 उपाय हा शब्द ऐकताच बसप्पाचे डोळे खुलले..

 "कणचा उपाय.. सपष्ट बोल.." बसप्पा उतावीळपणे विचारू लागला.

 गुरव सुरुवातीला जरा शांतच होता. मग गूढ नजरेने दूरवर कुठंतरी पाहत तो बोलता झाला..

  "बसप्पा.. उपाय हाय पण लयं जोखीमीचा हाय गड्या.. म्हणजे बघ शंभरातनं एक डाव वाचायची बी हमी न्हाय दिऊ शकत.. माझ्या अंदाजानं जर दोघातिघांनी मिळून जमवलं तर तुला पायजेल तेवढ्या रकमेची सोय हुव शकते. पण एकाला जीव धोक्यात टाकावा लागलं.. वाचल का न्हाय, मी नाय सांगू शकत.. पण मी सांगल तसं केलं तर उरलेल्या माणसास्नी पैसा भेटल एवढं नक्की.." गुरव कोरड्या स्वरांत म्हणाला.

 गुरवला भेटून बसप्पा घराकडे निघाला होता. संध्याकाळ केव्हाचीच टळून मिट्ट अंधार पडला होता. चेहऱ्यावर गंभीर मुद्रा आणि डोक्यात असंख्य विचारांचं जाळं विणत बसप्पा पाय उचलत होता. गुरवने सांगितलेल्या गोष्टी मोठ्या चमत्कारिक होत्या, पण गुरव त्याचा बालमित्र शिवाय तो त्या गावाचा देवाधर्मासाठी, भुताखेतांसाठीचा मध्यस्थ होता. गुरवने खोटं बोलण्याचं काही कारणच नव्हतं.

 बसप्पा विचार करत करत घरी येऊन पोहचला. गुरवने सांगितलेल्या माहितीनुसार काम केल्यास एका दगडात दोन पक्षी मेले असते. नातवाच्या उपचारासाठी पैसा भेटला असता आणि मुजोऱ्या रंगरावाला धडासुद्धा शिकवता आला असता. जीवाची जोखीम होतीच पण घराकडे येता येताच बसप्पाने त्यावरचा मार्ग शोधला होता.

 दारातून आत शिरताच त्याने भिक्याला हाक दिली.  चिंतेने व्याकुळ झालेला भिक्या आणि नातू संज्या समोर आले. खाली बसत एक दीर्घ निःश्वास सोडत बसप्पा बोलू लागला.

 "भिक्या... पोरा.. आजवर माझा एक बी शबूद तू खाली पडून दिला न्हायस.. मी जे सांगल ते तू केलंस.. आज शेवटचं मी सांगिल तसं कर.. माझ्या नातवाचा जीव मला वाचवायचाय.. मला साथ दे.. रातच्याला आपल्याला भायीर जायचंय... संज्याला बी न्यावं लागल.."

 गुरवने दिलेल्या माहितीप्रमाणे बसप्पाने रंगरावाच्या शेतात असलेल्या खजिन्यासंबंधी भिक्याला सांगितले. पण तिथे असलेल्या संभाव्य धोक्याबद्दल त्याने जाणीवपूर्वक खुलासा केला नाही. भिक्या आणि संज्याने माना डोलावून आपली सहमती दर्शविली. विज्याला बरं करायचं तर दुसरा इलाज नव्हताच.

 मध्यरात्री भिक्याच्या घरातून तीन काळ्या आकृत्या बाहेर पडल्या. दाट काळोखातून दबक्या पावलांनी वाट तुडवत आजोबा, मुलगा आणि नातू तिघेही रंगरावाच्या शेताकडे जात होते. आवश्यक ती हत्यारे सोबतीला होती. रंगरावाच्या शेताकडे ते पोहचले तेव्हा चौफेर शांतता पसरली होती. काळोखात अंदाज घेऊन बसप्पा पुढे सरसावला.

  गुरवने सांगितलेल्या खुणेनुसार शेतातल्या आंब्याच्या झाडापासून जवळच दोन मोठाले उभट दगड ठेवले होते. तीच ती जागा होती जिथे रंगरावाचा सारा खजिना लपवला होता. पण हा खजिना इतक्या सहजासहजी हाती येणार नव्हता. काही वर्षांपूर्वी रंगरावाने त्याच्या शेतात राखणदार नेमला होता. असा राखणदार जो शेतातल्या खजिन्यावर वाकडी नजर टाकणाऱ्याचं मुंडकंच छाटतो.

 रंगरावाच्या गोड बोलण्याला भुलून गुरवानेच तेव्हा या कामी रंगरावाची मदत केली होती. पण नंतर रंगरावाचा स्वभाव पालटला. आपल्या श्रीमंतीचा त्याला माज चढला. गुरव एकदा निर्माण केलेली शक्ती अशी माघारी पाठवू शकत नव्हता. रंगरावाच्या हुकुमाशी बांधली गेलेली ती शक्ती तिच्या मालकासोबतच नष्ट झाली असती.

 बसप्पाने आसपासची चाहूल घेतली आणि भिक्याला इशारा केला. तसे भिक्या आणि संज्या पुढे आले त्यांनी हातातल्या कुदळ आणि फावड्याने जमीन खोदायला सुरुवात केली.

 इतक्यात बसप्पा हळूच त्यांच्या पुढ्यात पुटपुटला..

  "पोरांनो.. यापुढं डोळ्यानं काय दिसतंय तिकडं नं बघता मी काय बोलतुय फक्त त्येवढ्यावर ध्यान दया... लक्षात ठिवा.. फक्त मी सांगल तसंच करायचं..."

 भिक्या आणि संज्याने मुकसंमती दर्शविली आणि भरभर खोदू लागले. फारसं खोदायची आवश्यकता पडली नाही. राखनदाराच्या भरवश्यावर रंगरावाने खजिन्यासाठी फार मोठा खड्डा केला नव्हता. साधारण तीन फुटांवर लोखंडाचा आवाज आला. रात्रीच्या नीरव शांततेत तो आवाज तेवढ्या भागात घुमला.

 भिक्याने खाली वाकत लगबगीने माती बाजूला करायला घेतली. दुसऱ्या बाजूने वीस वर्षांचा संज्या देखील त्याला मदत करत होता. बसप्पा मात्र सावध राहून चहुबाजूला नजर फिरवीत धोक्याचा अंदाज घेत होता. जमीन खोदण्याचे काम जरी भिक्या आणि संज्या करत होते तरी त्यांच्यापेक्षा जास्त घाम बसप्पाला आला होता. साहजिकच पुढं काय होणार आहे, याची त्याला कल्पना होती. भीतीच्या सावाटाखाली एक एक क्षण घालवताना मनाची अवस्था काय होऊन जाते, याचा अनुभव बसप्पा त्यावेळेला घेत होता.

 वरची माती बाजूला काढून जेव्हा भिक्या आणि संज्याने एकाच दमात ती लोखंडी पेटी बाहेर काढली, अगदी तेव्हाच आंब्याच्या झाडामागून काहीतरी खसपटण्याचा आवाज आला. दचकलेल्या बसप्पाने क्षणाचाही विलंब न लावता तिकडे नजर टाकली.

  "पोरांनो.. जमलं तितक्या जोरात पळा.. आणि सरळ घरी जाऊन थांबा... इथं काय होतंय त्याच्याशी तुमचा काय बी संबंध न्हाय..." बसप्पा हळूच पुटपुटला.

  "बा... पण तू..." भिक्याने तोंड उघडलंच होतं पण बसप्पाने त्याला तोंडावर बोट ठेऊन गप्प केला आणि पळण्याची सूचना केली.

 भिक्या आणि संज्याने पेटाऱ्याच्या दोन्ही बाजू घट्ट पकडल्या आणि पेटी उचलून ते निघणार तितक्यात...

 अंधाऱ्या रात्रीतही त्यांच्यापासून दहापंधरा पावलांवर उभी ती पांढरी आकृती त्यांना ठळकपणे दिसली. पाय वर डोके खाली...  हातांचे तळवे पायांसारखेच जाडजूड आणि रुंद.. त्याच हातांच्या साहाय्याने ती आकृती उभी होती. जमिनीपासून काहीसा वर अधांतरी असलेला तिरपा चेहरा समोर आलेल्या केसांनी झाकला होता. फक्त एका फटीतून त्या भयानक आकृतीचा बुभूळ नसलेला पांढरा डोळा दिसत होता.

 समोरचा इतका भयंकर प्रकार पाहून भिक्याच्या अंगावर काटा आला. संज्यादेखील डोळे फाडून पाहत होता. हातातल्या वजनदार पेटीचा त्यांना विसरच पडला होता. मरण पुढ्यात उभे होते.. आणि काय करायचं हे त्या दोघांनासुद्धा सुचत नव्हते. पण बसप्पाला हा प्रकार माहीत होता. गुरवाने त्याला अगोदरच सांगितले होते, की एकाचा तरी जीव जाणार.. आणि बसप्पा नातवासाठी स्वतःचा जीव पणाला लावायला हसतहसत तयार झाला होता.

 त्या आकृतीने पुढे झेप घेण्यासाठी हालचाल केलीच होती की बसप्पा समोर आला.

 "पोरांनो.. सरळ घरी सुटायचं... मला अगोदरच माहीत व्हतं हे.. आता माघार न्हाय घेऊ शकत..  पळा... ह्या शेतापासनं तुमाला लांब जायचंय..." बसप्पाने कडक शब्दांत भिक्या आणि संज्याला आज्ञा केली.

 दोघेही पेटी घेऊन दुसऱ्या दिशेने पळू लागले तशी ती पांढरी आकृती त्यांच्या दिशेने झेपावली. पण बसप्पा तिला आडवा गेला.. हातातल्या चकाकत्या कुऱ्हाडीचं पातं बसप्पाने त्या आकृतीवर उगारले.

 पण एक घाव देण्यापलीकडे त्याचा काहीच परिणाम झाला नाही.. बसप्पाकडे साफ दुर्लक्ष करत तो खजिन्याचा राखणदार पेटीच्या दिशेने झेप टाकू लागला.. त्याचा वेग अर्थातच जास्त होता. अगदी तो राखणदार भिक्याच्या जवळ पोहचणारच होता की, मागून बसप्पाने ओरडून इशारा दिला...

 त्याचक्षणी भिक्या आणि संज्याने पेटी सोडून बाजूला उडया घेतल्या. मागून येणारा राखणदार संज्याकडे वळला आणि जीव खाऊन पळणाऱ्या संज्याला तो पकडणारच होता की...  बसप्पाने हवेत भिरकावलेली कुऱ्हाड त्या पांढऱ्या आकृतीच्या मानेवर रुतून बसली. तेवढा एक क्षण संज्याला लांब जाण्यासाठी पुरेसा होता. भिक्यादेखील त्या पांढऱ्या आकृतीपासून दूर होता.  जवळ फक्त बसप्पा होता.. हसतमुखाने तो राखनदाराला आव्हान देत होता. 

 पण ती पांढरी आकृती मागे लागल्यावर पळण्याची दिशा देखील त्याने निश्चित केली होती. वयाच्या साठीतही बसप्पा एखाद्या तरुणाला लाज येईल असं धाडस आणि चपळता दाखवत होता.

 तिकडे मध्यरात्री गुरव रंगरावाच्या दारात हजर होता. शेतावर आज चोरी होणार असल्याची खबर द्यायला तो आला होता. गुरव बसप्पाला धोका देत असल्याचे स्पष्ट दिसत होते. रंगरावाने भिंतीवर लटकवलेली दुनाळी घेतली आणि दातओठ खातच तो गुरवासोबत घाईघाईने निघाला होता.

 बसप्पाचे आव्हान स्वीकारून ती पांढरी आकृती त्वेषाने त्याचा मागे लागली. बसप्पा तयारच होता त्याने अंगातली सगळी ताकद लावत धावायला सुरुवात केली. पांढऱ्या आकृतीची झेप जरी मोठी असली तरी बसप्पाच्या इच्छाशक्तीला तो मात देऊ शकत नव्हता. जीव मुठीत घेऊन बसप्पा शेताच्या दुसऱ्या टोकापर्येंत आला आणि शरीर थकू लागले.. पण तो थांबला नाही.. त्याला माहीत होते.. आता थांबून चालणार नाही...

 समोरच्या पायवाटेवरून दोन धूसर सावल्या घाईघाईने जवळ येताना दिसत होत्या. त्यांच्या आसपास मोठ्या प्रमाणात शुभ्र धूर पसरला होता. रंगरावला मदत करण्यासाठी गुरवच बहुधा काहीतरी काळी जादू करत असावा.

 धावत धावत शेताच्या अगदी शेवटाला बसप्पा पोहचला आणि राखनदाराच्या तावडीत तो सापडणारच होता की...

  "बसप्प्या... भिकाऱ्या...." असं पुटपुटत रंगराव बसप्पाला मारायला पुढे धावला. त्याचवेळी बसप्पाने डाव्या बाजूच्या दुसऱ्या शेतात उडी मारली आणि नेमकी तीच वेळ साधून रंगरावाच्या सोबत आलेल्या गुरवाने पेटत्या धुपाने भरलेलं भांडं रंगरावाच्या पुढ्यात रिकामं केलं.

 सेकंदाच्या अगदी काही भागांत या सर्व कृती घडून आल्या. बसप्पा राखनदाराच्या मार्गातून बाजूला झाला. रंगराव पुढं आला आणि गुरवाने शुभ्र धूर तिथं पसरवला..

 राखनदाराच्या मार्गात आलेल्या रंगरावाचं मुंडकं झटक्यात छाटलं गेलं. निष्प्राण झालेला रंगराव जागीच कोसळला. 

 गुरव तात्काळ तिथून बाजूला होऊन बसप्पाकडे गेला आणि त्याला उठवून काही अंतरावर आला. लांबून त्या दोघांनी पाहीले,

 राखनदाराची पांढरी आकृती हातांच्या तळव्यावर चालत आंब्याच्या झाडाकडे जात होती. हात खाली.. पाय वर... वर हवेत झुलणाऱ्या पायांमध्ये राखनदाराने रंगरावाचं छाटलेलं मुंडकं पकडलं होतं. आंब्याच्या झाडाजवळ जाताच त्या मुंडक्याचा स्फोट झाला आणि जसं मालकाचं अस्तित्व संपलं तशी ती राखनदाराची पांढरी आकृतीसुद्धा नष्ट झाली.

   बसप्पा आणि गुरव दोघे घराकडे निघाले. आपला बाप परत आल्याचे पाहून भिक्याला आनंद झाला. खजिना घरात आणण्याची कामगिरी भिक्या आणि संज्याने चोख पार पाडली होती. त्यातले अर्धे धन गुरवाला देत बसप्पाने त्याचे आभार मानले.

 विज्यावर योग्य ते उपचार झाले आणि तो घराकडे परतला. बसप्पा, त्याचा मुलगा भिक्या, सून धोंडाबाई, नातवंड संज्या आणि विज्या या सर्वांचे दिवस आता पालटले होते. पण बसप्पाने अजूनही शेतात कष्ट करणे सोडले नव्हते. अश्याच मेहनतीच्या कामांमुळे तर तो आज जिवंत होता. 

 समाप्त

ऐका : राखणदार - मराठी भयकथा