लावसाट | सुदर्शन कथा | Marathi Horror Story | Marathi Bhaykatha | Sudarshan Story | Bhaykatha In Marathi |

दुरून पाहता सावली काळी,

हाक मला तू देशील का..?

साद तूला मी घालीन तेव्हा,

सांग मुला, तू येशील का..?

येशील का..?

 "हो.. येईन मी...."

 सुबोध मोठ्याने ओरडला आणि त्याचा आवाज कानी पडताच सुगंधाबाई स्वयंपाकघरातून लगबगीने मागच्या अंगणात आल्या. पाच वर्षांच्या सुबोधला आजकाल एक नवीनच छंद जडला होता. हल्ली फारसा घरात न थांबता दिवसभर मागच्या अंगणात एकटाच खेळत असायचा. त्याचे इवलेसे डोळे अंगणातील नागचाफ्यावर बऱ्याचदा खिळलेले असायचे.

 पायऱ्यांवर बसलेला सुबोध उठून पुढे जातच होता की मागून सुगंधाबाईंनी आवाज दिला.

 "काय..? कुठे चाललाय...?"

 आईचा आवाज ऐकून सुबोध गोंधळला. त्याने एकदा समोरच्या झाडाकडे पाहीले. नकारार्थी इशारा आला तसं मागे आईकडे वळून सुबोध हसला. सुगंधाबाईंनी त्याला प्रेमाने कडेवर उचलून घेतले आणि आत जाऊ लागल्या.

 "चल आत जेवायचं आहे ना.." सुगंधाबाई म्हणाल्या.

 सुबोध निमूटपणे आईला बिलगून आत जात होता.. पण त्याची नजर अजूनही उघड्या दारातून दिसणाऱ्या त्या नागचाफ्यावरच होती. जणू तिथं कुणीतरी असावं.. ज्याचं अस्तित्व फक्त सुबोधला जाणवत होतं. सुबोधने तिकडे पाहून डोळे गोल फिरवत स्मितहास्य दिलं आणि सुगंधाबाईंसोबत तो दुसऱ्या खोलीत गेला.

 त्याच संध्याकाळी शेजारच्या मालती काकू काही कामानिमित्त सुगंधाबाईंच्या घरी आल्या. इकडच्या तिकडच्या गप्पा सुरु असतानाच मालती काकूंनी मध्येच विचारले,

 "काय गं सुंगंधा, आजकाल सुबोध आमच्या दारात येत नाही खेळायला... काय कोंडून ठेवतेस की काय त्याला घरात..."

 त्यावर सुगंधाबाई म्हणाल्या,

 "नाही हो काकू.. सुबोध आजकाल मागच्या अंगणात एकट्यानेच खेळत असतो. हल्ली तर स्वयंपाकघरातसुद्धा त्याची काही लुडबुड नसते."

 "काय सांगतेस काय.. आश्चर्यच आहे.. थांब मी पाहून येते त्याला.." मालती काकू असं म्हणत तिथून मागच्या अंगणाकडे जाणाऱ्या दुसऱ्या खोलीत सुबोधला पाहण्यासाठी गेल्या.

 पण दोन मिनिटात मालती काकू गडबडीने पुन्हा सुगंधाबाईंकडे आल्या. त्यांच्या चेहऱ्यावर चिंतेचे भाव अवतरले होते. सुगंधाबाई त्यांच्याकडे नवल करत पाहू लागल्या. 'काय झाले' असे विचारण्यासाठी प्रश्न त्यांच्या तोंडात आलाच होता की, मालती काकू छातीवर हात घेत बोलू लागल्या..

 "सुबोध विचित्र हावभाव करतोय.. चल लौकर... प्रकार वेगळाच वाटतोय हा..."

 मालती काकूंचं बोलणं ऐकून सुगंधाबाईंच्यादेखील छातीत धस्स झाले. ताबडतोब बसल्या जागेवरून उठत त्या मागच्या अंगणाकडे धावल्या. मागोमाग मालती काकूसुद्धा आल्या. दोघी तिथे पोहताच त्यांना समोर पायऱ्यांत बसलेला सुबोध दिसला. तो बाहेर पाहत कुणाशीतरी बोलत होता.

 मागून दबक्या पावलांनी आलेल्या सुगंधाबाईंनी बाहेर नजर टाकली पण बाहेर कुणीही नव्हते. तसं त्यांनी सुबोधला आपल्याकडे वळवण्यासाठी त्याचे खांदे धरले. सुबोधने हळूहळू मान मागे वळवली आणि झटका बसल्यासारख्या सुगंधाबाई चार पावलं पाठी सरकल्या.

 सुबोधचे डोळे गरगर करीत गोल गोल फिरत होते. मान किंचितशी तिरकी केली होती त्याने.. त्याच्या चेहऱ्यावर कुत्सित हास्य उमटले होते.. मानेच्या शिरा ताठल्या होत्या. त्याचं ते विचित्र वागणं पाहून सुगंधाबाई फार घाबरल्या. भितभीतच त्यांनी विचारलं,

 "बाळा.. कुणी शिकवलं असे डोळे करायला.. आता बाहेर कुणाशी बोलत होतास तू...?"

 आईचे शब्द ऐकून सुबोधच्या चेहऱ्यात एकाएकी बदल झाला. त्याचे डोळे स्थिर होऊ लागले. मानेच्या ताठलेल्या शिरा पूर्ववत होऊ लागल्या. अचानक तंद्री भंग पावल्यासारखे त्याने मान झटकली आणि आईकडे पाहीले.

 "आई... कुणाशी नव्हतो मी बोलत.." सुबोध म्हणाला.

 सुबोध पूर्वस्थितीत आल्याचे पाहून सुगंधाबाईंना जरा धीर आला. पण सुबोध खोटे बोलत असल्याने मनात चीड देखील उत्पन्न झाली.

 "खरं सांगतोस की काठी काढू..." सुगंधाबाईंनी सज्जड दम दिला.

 "आई... ती म्हणाली कुणाला सांगू नकोस..." सुबोध नजर झुकवीत शांतपणे म्हणाला.

 "कोण म्हणाली.. सुबोध वर बघ आणि खरं खरं सांग.. कोण काय म्हणाली..." त्रासलेल्या सुगंधाबाई काठी हातात घेत सुबोध जवळ जात म्हणाल्या. काठीच्या धाकाने तो सर्वकाही भरभर सांगेल असे त्यांना वाटले.

 "आई.. आई... त्या काळे कपडेवाल्या मावशीने सांगितले... आई.. मला मारू नकोस... नायतर त्यांना राग येईल..." काठी घेऊन जवळ येत असलेल्या आईकडे पाहून सुबोध जरासा घाबरत म्हणाला.

 आता मात्र सुगंधाबाईंच्या मनात एकाचवेळी भीती आणि राग यांनी जन्म घेतला. त्यांच्या मनात तत्क्षणी एक विचार आला आणि त्यांनी सुबोधच्या जवळ जात बळेबळेच काठी हवेत उगारली..

 पण त्याचवेळी बाहेरून एक तीव्र हवेचा झोत एखाद्या वावटळीसारखा त्वेषाने आतमध्ये आला आणि सुगंधाबाईंना मानसिक हादरा देऊन गेला. त्या शक्तीची फक्त झलक इतकी होती की सुगंधाबाईंचा तोल जाता जाता राहीला. मागून आलेल्या मालती काकूंनी त्यांना सावरले. वाऱ्याच्या रेट्याने त्यांच्या मागे असलेल्या भिंतीवरची एक दोन भांडी खाली पडली आणि त्याचबरोबर सुगंधाबाईंच्या डोळ्यांतून आसवे गालावर ओघळली.

  पुढच्या क्षणाला खोलीत शांतता पसरली. आपल्या मुलाच्या मागे लागलेली शक्ती कितपत भयानक आहे आणि आपण त्यापुढे कस्पटासमान आहोत याची जाणीव सुगंधाबाईंना झाली होती. त्या क्षणाला त्या पुरत्या हतबल होऊन गेल्या होत्या. पण मालती काकूंनी त्यांना आधार दिला. सुबोधला घेऊन मालती काकूंनी सुगंधाबाईंना बाहेरच्या खोलीत आणले.

 काहीवेळ कुणीच काही बोलले नाही. छोटा सुबोध तर शांतपणे झोपला देखील. मालती काकू त्याला झोपण्याच्या खोलीत घेऊन गेल्या आणि खोलीचे दार बाहेरून पूर्ण बंद करून त्या सुगंधाबाईजवळ आल्या. सुगंधाबाईंची नजर शून्यात हरवली होती. प्रसंग मोठा बाका होता. पती कामानिमित्त भारताबाहेर असायचे. अश्यात त्यांना आधार कोणाचा..?

 तरी बरे शेजारच्या मालती काकूंचा आधार होता. सुगंधाबाईंनी मालती काकूंकडे पाहीले आणि त्यांच्या गळ्यात पडून रडू लागल्या.

 "काय प्रकार असेल हो काकू.. माझ्याच मुलाच्या मागे का लागलं असेल...याचे बाबा पण नाहीत इथे.. काय करु मी काकू...?" सुगंधाबाई हमसून हमसून रडत होत्या.

 मालती काकूंनी त्यांना कसेबसे शांत करण्याचा प्रयत्न केला आणि अचानक काहीतरी आठवून त्या म्हणाल्या...

  "सुगंधा.. रडू नकोस थांब.. एक व्यक्ती आहे जी आपल्याला मदत करु शकते.. आमच्या शाळेतले मास्तर.. मी घरी जाऊन मास्तरांना फोन करते आणि उद्याच बोलावते. त्यांच्या ओळखीचे कुणीतरी गृहस्थ आहेत.. जे अश्या प्रकारात नेहमीच आपल्यासारख्याना मदत करतात.. मास्तर एकदा कुणालातरी सांगत होते तेव्हा मी ऐकलं होतं.. नाव काय बरे त्यांचं.. अं.. सुदर्शन.. हो.. सुदर्शन नाव त्यांचं..."

 'सुदर्शन' हे नाव ऐकूनच सुगंधाबाईंच्या चेहऱ्यावरचं भीतीचं सावट कमी झाल्यासारखं वाटलं. पण ती रात्र मात्र तळमळतच गेली.

पुढे काय झाले, हे ऐकायला आपण उत्सुक असालंच. कथेमधले यापुढचे प्रसंग मास्तरांच्याच शब्दांत जास्त परिणामकारक ठरतील.

 त्या रात्री जेव्हा आमच्या शाळेतल्या मालती काकूंचा मला फोन आला, तेव्हा मी नुकताच घरी पोहचलो होतो. मालती काकूंनी शेजारच्या सुगंधाबाई आणि त्यांचा मुलगा सुबोध यांची हकीकत सांगितली आणि माझ्या मनात शंकची पाल चुकचूकली. सुदर्शनकडून मला भुताखेतांचे थोडेफार प्रकार ऐकायला मिळायचे. त्यामुळे सुबोधच्या मागे एखादी लावसाट पडली असल्याचे प्रथमदर्शनी मला जाणवले.

 तुम्हाला सांगतो, लहान मुलांच्या बाबतीत लावसाट हा प्रकार भयंकर असतो. लहान मुलांवर मोहिनी घालून किंवा त्यांना आपल्या मायाजाळात फसवून लावसाट जवळ बोलावते, आपल्या सोबत दूर घेऊन जाते आणि सुरक्षित जागा बघून त्यांचं लुसलुशीत मांस खाते. ऐकायला जितकं विचित्र तितकीच भयानक ही भूतांची जात.

 मालती काकूंचं बोलणं संपताच मी त्यांना आश्वस्थ करत सुदर्शनशी बोलून कळवतो असे सांगितले. फोन ठेवल्यावर मला सुबोधची कीव येऊ लागली. पाच वर्षांचा तो मुलगा.. पुढच्या कल्पना मनात येताच माझं हृदय पिळवतटून निघालं. मी तात्काळ सुदर्शनाला फोन केला आणि परिस्थिती कथन केली. त्याने दुसऱ्या दिवशी दुपारपर्येंत येण्याचे कबूल केले. तत्परतेने मी मालती काकूंना सुदर्शनचा निरोप कळवला.

 जेवणावरची इच्छाच उडून गेली होती. सुबोधचा विचार राहून राहून डोक्यात घोळत होता. तसा सुदर्शनवर विश्वास असल्याने मी काहीसा निश्चिंत होतो. पण तरीही रात्रभर माझ्या डोळ्याला डोळा लागला नाही. मला माहीत होते, तिकडे सुगंधाबाई देखील अगदी अश्याच तळमळत असतील.

ठरल्याप्रमाणे सुदर्शन दुसऱ्या दिवशी दुपारीच माझ्या घरी आला. सुट्टीचे दिवस असल्याने माझ्याकडे फारसे काही काम नव्हते. आम्ही दोघे तडक मालती काकूंच्या घरी गेलो आणि तिथून सुगंधाबाई आणि सुबोधला भेटावयास निघालो.

 घरात शिरताच सुगंधाबाई गडबडीतच बाहेर आल्या. त्यांना आमच्या येण्याची खबर मालती काकूंनी अगोदरच दिली असावी बहुधा. कारण बाहेर येताच त्यांच्या कोमेजलेल्या चेहऱ्यावर हलकीशी आशा पसरल्याचे मला जाणवले. मालती काकूंनी ओळख करून दिली.

 "हम्म... कुठे आहे आमचा छोटा सुबोध..." सुदर्शनने काहीश्या मोठ्या पण आपुलकीच्या स्वरांत विचारले. सुदर्शनच्या त्या शब्दांनी सुगंधाबाईंच्या चेहऱ्यावरचा सुरुवातीचा ताण कुठल्या कुठे पळून गेला आणि एका प्रसन्नतेने त्याची जागा घेतली.

 तितक्यात आतून सुबोध बाहेर आला. समोर अनोळखी माणसे दिसताच तो पहिल्यांदा जरा बुजला. त्यावर सुदर्शनने 'अरे मी तुझा मामा.. ये हे घे चॉकलेट.. ' असे म्हणताच सुबोध दुडूदुडू धावत जवळ आला.

 "मी जरा चहा घेऊन येते.." मालती काकू म्हणाल्या आणि सुगंधाबाईंना घेऊन स्वयंपाकघरात गेल्या. त्यांना अगोदरच सुदर्शनने तसे सांगितले होते. काहीवेळा पोटच्या गोळ्याची दुरावस्था ऐकताना आईच काळीज तुटतं. तसं काही होण्याआधीच सुगंधाबाईंना तिथून दूर करणं आवश्यक होतं. नाहीतर सुबोधकडून प्रकरणाची माहिती नीट काढता आली नसती.

 

सुगंधाबाई आत जाताच सुदर्शनने सुबोधशी गप्पा मारायला सुरवात केली. सुबोधदेखील रंगात येऊन बोलत होता. अगोदर सुरु झालेले हलकेफुलके विषय मग हळूहळू रंग बदलू लागले. मध्येच माझ्याकडे पाहत सुदर्शनने खिश्यातून आपला रुमाल काढला आणि सुबोधच्या अगदी पुढ्यात झटकला. तसा सुबोध एकक्षण गोंधळला. मग हळूहळू तो एका निराळ्याच तंद्रित हरवला. सुदर्शनने संमोहनाचा वापर केल्याचे माझ्या लक्षात आले. मग सुबोधकडून मागच्या अंगणाकडची सत्यता सुदर्शनने अलगद काढून घेतली.

 सुबोधचे डोळे बारकाईने तपासून सुदर्शन थांबला आणि आपल्या शबनम पिशवीतून त्याने एक लाल दोरा काढत तो सुबोधच्या हातात बांधला. एक दोन मिनिटांनी सुबोधच्या कानात त्याने चुटकी वाजवली तसा सुबोध तंद्रीतून बाहेर आला आणि बाजूच्या सोफ्यावर आडवा होऊन निद्रेच्या स्वाधीन गेला. अवघ्या दहा मिनिटांचा हा खेळ होता.

 इतक्यात सुगंधाबाई आणि मालती काकू बाहेर आल्या. चहा वगैरे होईपर्येंत कुणी काहीच बोलले नाही. मला तिथेच बसवत सुदर्शन एकदा दुरूनच मागचे अंगण पाहून आला. त्याच्या चेहऱ्यावर गूढ हास्य होते. सुदर्शनने चहाचा कपडे खाली ठेवताच 

 सुगंधाबाईंनी मोठ्या आशेने त्याच्याकडे पाहीले.

  "आम्ही दोन दिवसांनी पुन्हा येऊ.. तोपर्येंत काही करता यायचं नाही. आता सुबोधवर त्या दुष्ट शक्तीचा प्रभाव आहे..." सुदर्शन म्हणाला.

 त्यावर सुगंधाबाई कावऱ्याबावऱ्या होऊन एकदा सुबोधकडे आणि पुन्हा सुदर्शनकडे पाहू लागल्या.

  "अहं.. तसं तो काही त्रास देणार नाही.. मी त्याच्या हातात तो लाल धागा बांधला आहे. तो जोपर्येंत त्याच्या हातात आहे तोपर्येंत कुणालाही धोका नाही. पण एक गोष्ट लक्षात घ्या... या दोन दिवसांत सुबोध जर कधी अंगणात गेला तर तुम्ही त्याच्या जवळ जाण्याचा प्रयत्न करु नका. तुम्हाला एवढी हमी देऊ शकतो की ईश्वर तुमच्या मुलाला काहीही होऊ देणार नाही..." सुदर्शनचे शेवटचे वाक्य दिलासा देणारे होते.

 सुगंधाबाईंचा निरोप घेऊन आम्ही घरी आलो तेव्हा मला वाटले की, सुदर्शन इथे न थांबता दोन दिवसांनी पुन्हा येईल. पण सुदर्शनने माझ्याकडेच थांबण्याचा निर्णय घेतला होता. अर्थात यात मला आनंदच वाटला. पण तरीही मी त्याला त्यामागचे कारण विचारले.. त्यावर त्याने केलेल्या खुलाश्याने माझ्या अंगावर काटा आला.

 "मास्तर, दोन दिवस मी यासाठी म्हणालो कारण आपल्याला दोन दिवसांच्या आत काम उरकावे लागेल. नाहीतर सुबोध वाचणार नाही. सुगंधाबाईंना उगाच मला घाबरवायचे नव्हते. ती लावसाट रात्री कोणत्याही वेळी सुबोधला साद घालू शकते. आपल्याला सतर्क राहावे लागेल. जमलेच तर अपरात्री एका मोटारीची सोय करावी लागेल..." सुदर्शन धीरगंभीर मुद्रा घेऊन बोलत होता.

 मोटारीचा बंदोबस्त सहज शक्य होता. मधुकरराव मला किंवा सुदर्शनला कधीच नाही म्हणाले नसते. मी सुदर्शनला तसे सांगून शेजारच्या मधुकररावांना भेटायला गेलो. मागे मधुकररावांच्या मुलाला म्हणजेच सुदामला वाचवण्यासाठी सुदर्शन धावून आला होता. माझी विनंती ऐकून मधुकररावांनी लागलीच मोटारीची चावी माझ्या हाती दिली आणि न विचारता कधीही घेऊन जाण्यास सांगितले. त्यांचे आभार मानून मी पुन्हा घरी आलो तेव्हा सुदर्शन ध्यानाला बसला होता. मी आवाज न करता स्वयंपाकघरात जाऊन जेवणाची तयारी करु लागलो.

 बघता बघता तो दिवस निघून गेला. आमच्यात इतरही अनेक विषयांवर चर्चा झाल्या. दुसऱ्या दिवशी देखील संध्याकाळ होईपर्येंत सुदर्शन काहीच बोलत नाही याचे आश्चर्य वाटून मीच पुन्हा सुबोधचा विषय काढला. आपण इथे निवांत आहोत आणि तिकडे सुबोधला काही झाले तर.. असा प्रश्न देखील मी विचारला.

 "मास्तर, लावसाट फार चपळ आणि फसवी असते. सहजासहजी काबू करता येत नाही तिला. माझ्यावर विश्वास ठेवा.. ती लावसाट सुबोधच्या जवळ आली तर त्याच्या आईच्या अगोदर मला खबर लागेल..." सुदर्शन मंद हसत म्हणाला.

 आता मात्र सुदर्शनपासून मी भलताच प्रभावित झालो. त्याच्या उत्तरावर मी बिल्कुल शंका घेतली नाही. सुदर्शनला अवगत असलेल्या एक एक चमत्कारिक गोष्टी तो हळुवारपणे उलगडत जायचा आणि मी नेहमीच नवल व्यक्त करायचो.

 दोन रात्री मला झोप लागली नव्हती. त्यामुळे ती रात्र मला निद्रेने जणू घेरलेच होते. मी शांत झोपी गेलो होतो आणि मध्यरात्री मला सुदर्शनने जागे केले. मी गडबडीत उठलो आणि उशाखालची चावी घेऊन चपला घातल्या. मागे वळून पाहीले तर सुदर्शन आश्चर्याने माझ्याकडे पाहत होता. आपले काम फत्ते करण्याचा माझा उत्साह साहजिकच त्याचं मन जिंकून गेला असावा.

 त्याने शबनम पिशवीतून एक लाकडाचा तुकडा बाहेर काढला ज्यावर लाल दोरा गुंडाळला होता. पण आश्चर्य म्हणजे त्याची गाठ आपोआप सुटत जात होती. जणू कुठले अदृश्य हात तो कारनामा करत असावेत. मी न समजून सुदर्शनकडे पाहीले.

 "मास्तर, हा तोच दोरा आहे जो सुबोधच्या हातावर मी बांधला होता. हा दोरा सुटत आहे म्हणजे ती लावसाट सुबोधच्या आसपास असून त्याला तो दोरा सोडण्यास सांगत आहे..." सुदर्शन माझ्याकडे पाहून गंभीर होत म्हणाला.

 "मग आपल्याला लवकर निघायला हवं..." मी अक्षरशः गडबडीत म्हणालो.

 "हो.. पण इतकी गडबड नको मास्तर... दोऱ्याची गाठ सुबोधकडून इतक्या सहजासहजी सुटू शकणार नाही.. आपल्याला घाई करावी लागेल पण आपलं मन देखील स्थिर हवं.. नाहीतर मोटारीचा अपघात होईल आपल्या..." सुदर्शन पुन्हा नेहमीचे मंद हास्य करत म्हणाला.

 सुदर्शन फाटकाजवळ येईपर्येंत मी मधुकररावांची मोटार घेऊन बाहेर पडलो. सुदर्शन आत येताच मी सुसाट वेगाने गाडी ताणली. अवघ्या दहाव्या मिनिटाला आम्ही सुबोधच्या दाराबाहेर उभे होतो. दार वाजवताच सुगंधाबाईंनी दरवाजा उघडला. त्यांच्या चेहऱ्यावरून त्यादेखील दोन रात्री झोपल्या नसल्याचे जाणवले.

 सुदर्शन तडक दुसऱ्या खोलीतून मागच्या अंगणाकडे गेला. पाठोपाठ मी आणि सुगंधाबाई देखील होतो.

"दुरून पाहता सावली काळी,

हाक मला तू देशील का..?

साद तूला मी घालीन तेव्हा,

सांग मुला, तू येशील का..?

येशील का..?

 कानावर ते शब्द पडले आणि समोरचे दृश्य पाहून मी जागीच गोठून गेलो. सुगंधाबाईंना तर भोवळच येऊ लागली. सुदर्शनने आपल्या शबनम पिशवीत हात घातला आणि बारीक पेनाच्या आकाराची एक काडी त्याने बाहेर काढली.

 समोर काळे कापड गुंडाळलेली लावसाट सुबोधपाशी उभी राहून पुटपुटत होती. जख्ख म्हातारीसारखे तिचे पांढरे रुक्ष केस एका बाजूचा चेहरा लपवत होते. असंख्य बारीक सुरकुत्यांमूळे तिचा चेहरा भयंकर विद्रुप दिसत होता. तारवटल्यासारखे लालबुंद डोळे पेटत्या निखाऱ्यांप्रमाणे भासत होते. खाली बसलेला सुबोध हातात बांधलेल्या धाग्याशी चाळा करत होता. बहुधा आम्ही तिथं पोहोचल्याचे अजून त्यांना कळाले नव्हते. 

 सुदर्शनने आपल्या हातातल्या काडीला एक हिसका दिला तसे तिच्या घड्या उलगडल्या आणि मला तिचं खरं स्वरूप समजले. सुदर्शनच्या हातातली बारीकशी काडी म्हणजे चांगली चार फुटाची वेताची छडी होती. सुदर्शन पुढे सरसावला आणि हवेत उसळलेल्या वेताच्या छडीचा फटका त्या लावसाटीवर पडला.

 त्यावर क्रोधित होऊन लावसाट चित्कारू लागली. त्या आवाजाने भानावर येत मी सुगंधाबाईंना सावरायला गेलो..

 "मास्तर.. त्यांना सोडा.. मुलाला आत न्या.." सुदर्शन मोठ्याने ओरडला.

 मी ताबडतोब सुबोधला उचलून घरात आणले आणि सुदर्शनच्या जवळ जाऊ लागलो. तोपर्येंत लावसाट सुदर्शनावरती झेपावली होती पण त्याच्याभोवती असलेले सिद्ध ताविजाचं वलय ती तोडू शकली नाही. नाईलाजाने किंचाळत तिने माघार घेतली आणि नागचाफ्याकडे गेली. सुदर्शनने तिला दुसरा फटका मारेपर्येंत लावसाट खाली जमिनीलगत असलेल्या भुयारात शिरली.

 सुदर्शनाच्या चेहऱ्यावर एकाएकी चिंतेचे भाव अवतरले. मी मागून त्यांच्यापर्येंत पोहचलोच होतो. मला पाहताच त्याने लगबगीने आपल्या पिशवीतून स्फटिकासारख्या पदार्थाचे दहा बारा तुकडे काढले आणि त्यांना पेटवून त्या भुयारात सोडले. भुयाराचे निरीक्षण करत सुदर्शन माझ्याकडे वळला आणि घाईघाईतच म्हणाला..

 "मास्तर, हा शेवटचा डाव.. यातून जर ती सुटली तर पुन्हा हाती यायची नाही... ही छडी घेऊन इथंच थांब.. जर लावसाट बाहेर निघालीच तर कसलाही विचार न करता घाव घाल.. मी पुढच्या टोकाला जातो.." सुदर्शनने असं म्हणत वेताची छडी माझ्याकडे दिली.

 मी मन कठोर करून सज्ज होतो. माझ्यावर टाकलेली जबाबदारी मी निश्चितपणे पार पाडू शकत होतो. हा आत्मविश्वास सुदर्शनमुळेच माझ्यामध्ये आला होता.

 सुदर्शनने भुयारात टाकलेल्या स्फटिकासारख्या त्या पदार्थांनी बराच धूर निर्माण केला. त्यासोबतच एक अतिशय उग्र दर्प भुयारातून बाहेर येऊ लागला. साधारण दहा बारा फुटांवर भुयाराचे दुसरे टोक होते. सुदर्शन तिथे पोहचला, जणू त्याला खात्रीच होती की भुयारातल्या उग्र वायुमुळे लावसाट फार काळ तिथे तग धरू शकणार नाही.

 शेवटी घडले देखील तसेच.. भुयाराच्या दुसऱ्या टोकातून लावसाट हळूहळू बाहेर पडू लागली.. सुदर्शनने योग्य क्षणाची वाट पाहीली आणि लावसाट भुयारातून बाहेर येताच त्याने मुठीत अगोदरच घेतलेल्या मिठावर मंत्रोपचार करत तिच्यावर फेकले. तसे अंगात जळजळ उत्पन्न झाल्यासारखी ती लावसाट तडफडू लागली. तिच्या चित्रविचित्र आवाजाने अंगणातला परिसर अगदी भारावून गेल्यासारखा वाटला. 

 मी तत्परतेने तिकडे धावलो. लावसाट तडफडत होती. तिच्याभोवती मंतरलेल्या भस्माचे वर्तुळ काढत सुदर्शन थांबला. काहीही हानी न होता बाजी आमच्या बाजूने झुकल्याने मी सुटकेचा निःश्वास सोडला. हळूहळू तिचा आवाज क्षीण होत गेला, आकार कमी होऊ लागला.. काळ्या कपड्यांतलं तिचं अस्तित्व धगधगते निखारे शांत व्हावेत, अश्याप्रकारे हवेत विरून जाऊ लागले.

  थोडा वेळ गेला पण तिथं आता सुदर्शनने आखलेलं वर्तुळ तेवढं राहीलं होतं. बाकी काहीच शिल्लक नव्हतं. लावसाट तिच्या काळ्या कपड्यासोबत पूर्णपणे नामशेष झाली होती. उरलं होतं ते फक्त चांगल्या शक्तीचं अस्तित्व.. ती शक्ती जी माझ्या आयुष्यात मित्र बनून आली होती... सुदर्शन...

 मागच्या अंगणातले वातावरण शांत झाले तसे आम्ही आत गेलो. सुगंधाबाई शुद्धीवर आल्या तेव्हा सुबोध, मी आणि सुदर्शन तिघे मिळून खेळत होतो. सगळे काही आलबेल असल्याचा निर्वाळा सुदर्शनने त्यांना ईशाऱ्यानेच दिला. त्या माऊलीच्या डोळ्यांत अश्रूरूपी कृतज्ञतेचे भाव अवतरल्याचे पाहून मला भरून आले.

 समाप्त

ऐका : लावसाट | सुदर्शन कथा | मराठी भयकथा