एक विलक्षण अनुभव - आमंत्रण | वांद्रे - दमण प्रवासात काय घडले? | Bandra - Daman | #pravas | Marathi horror story
कपड्यांच्या एका ब्रँडच्या जाहिरातीसाठी मॉडेल म्हणून मुंबईवरून दमणला जाण्यासाठी काही मुली आल्या होत्या. वांद्रे स्टेशनवरून त्यांचा प्रवास सुरु होणार होता. दुपारची वेळ होती, ट्रेनची वाट पाहत असलेल्या साक्षी, प्रिया आणि मीना वेळेअगोदरच तिथे येऊन पोहचल्या होत्या. नीलम नेहमीप्रमाणे अजून आली नव्हती.
"काय गं या नीलमचे दरवेळेचे असेच असते.. कधीच लवकर येत नाही ती.." साक्षी इतर दोघींकडे तक्रार करत होती.
"जाऊ दे गं.. तू कशाला टेन्शन घेतेस.. माहीत आहे ना.. ऐन टाईमला ती बरोबर हजर होतेच..." प्रियाने हातातील घड्याळ पाहत उत्तर दिले.
ट्रेन अगदी वेळेवर होती. समोरून स्टेशनमध्ये प्रवेश करणाऱ्या ट्रेनकडे पाहत त्या तिघीही बॅग वगैरे उचलण्याची घाई करु लागल्या. फलाटावर येत असलेल्या ट्रेनचा स्पीड हळूहळू कमी होऊ लागला आणि काही क्षणांत ट्रेन पूर्णपणे थांबली.
साक्षी, प्रिया आणि मीना तिघी आपापल्या बॅग्स घेऊन समोरील कंपार्टमेन्टकडे जाऊ लागल्या. आपल्या जागेवर सामान ठेऊन प्रिया पुन्हा दरवाज्यावर आली. तिची नजर एकदा हातातील घड्याळावरून तर दुसऱ्यावेळी स्थानकावरून फिरत होती. नीलम अजूनही कुठेच दिसत नव्हती.
तितक्यात साक्षी दरवाज्यातून बाहेर पाहणाऱ्या प्रियाच्या मागे येऊन उभी राहिली.
"काय.. नाही दिसत ना ती.. मला माहीत होतेच एक ना एक दिवस तरी हीची ट्रेन चुकणारच..." साक्षी त्रासिक नजरेने प्रियाकडे पाहत म्हणाली.
त्यावर प्रियाने मागे वळत तिच्याकडे पाहीले. एक छानशी खळी प्रियाच्या गालावर उमटली आणि बाहेर इशारा करत ती बोलू लागली.
"आली गं ती.. बघ तूच.. आणि समजाव तिला..." असे बोलून प्रिया आत जाऊ लागली.
साक्षी दरवाज्यात आली आणि समोरून येणाऱ्या नीलमला तिने हाक मारली.
"ये नीले...श्श... इकडे इकडे... लवकर ये ट्रेन सुटेल.."
नीलमने साक्षीला हात हलवून प्रतिसाद दिला. तितक्यात ट्रेनने हॉर्न दिला. गडबडलेल्या नीलमने मग पाठीवरची आपली बॅग घट्ट पकडून कंपार्टमेंटच्या दरवाज्याकडे धूम ठोकली. पण एकक्षण काय झाले कुणास ठाऊक.. पायात काहीतरी आल्यासारखी ती अडखळली. ट्रेन एव्हाना हळूहळू सुरु होऊ लागली होती.
नीलमने काय झाले ते पाहण्याचे कष्ट घेतले नाहीत. तसेही वरवर नजरेत तिथे काहीच दिसले नव्हते. तिने घाईघाईत पळत दरवाजा गाठला आणि साक्षीचा हात पकडून आत शिरली. धाप लागलेल्या नीलमने साक्षीकडे पाहून स्मित हास्य केले तसे साक्षीने बळेच तिला हलकीशी चापटी दिली.
आत आपापल्या जागेवर येऊन चोघींच्या गप्पागोष्टी सुरु झाल्या. खाऊचे डब्बे उघडण्यात आले. ट्रेनने वेग घेतला तसे गप्पांना अधिकच रंग चढू लागले. साक्षीची बडबड कितीतरी वेळ सुरूच होती आणि प्रिया आणि मीना आपापल्या प्रतिक्रिया देत होत्या. तितक्यात मीनाने खिडकीकडे साक्षीच्या बाजूला बसलेल्या नीलमकडे इशारा केला. साक्षीने तिकडे पाहीले आणि तिच्या कपाळावर आठ्याच पडल्या.
नीलम खिडकीच्या बाजूला डोकं टेकवून शांत झोपली होती.
"काय गं ही नीलम.. रात्रीची झोपत नाही वाटतं.." साक्षी म्हणाली.
"झोपू दे गं.. तिकडे जाऊन फोटोशूट सुरु झाले की मग उसंत मिळायची नाही.." प्रियाने यावेळीदेखील नीलमची बाजू घेतली.
वाढलेल्या वेगासोबत ट्रेनचा खडखडात आता जरा जास्तचं वाटत होता. पण नीलमवर त्याचा काही परिणाम होत नसावा. ती शांत झोपली होती. बाजूला साक्षी, प्रिया आणि मीना यांची बडबड सुरूच होती.
वापी स्थानक जवळ आले तसे साक्षीने नीलमला उठवले. प्रिया आणि मीना बॅग आवरूज तयार होत्या. नीलम जरा डोळे चोळतच उठली आणि तिने साक्षीकडे पाहीले. नीलमकडे पाहून साक्षी जरा चिंतेत पडल्यासारखी वाटली.
"काय गं नीले... अगं डोळे बघ किती लाल झालेत तुझे.. जा पटकन चेहरा धुवून ये.." साक्षी म्हणाली.
नीलमचे डोळे तारवटल्यासारखे लाल दिसत होते. तिच्यावरचा झोपेचा प्रभाव अजून कमी झाल्यासारखा वाटतं नव्हता. गोंधळ्यासारखी इतर तिघींकडे पाहत ती उठली आणि बेसिनकडे जाऊन तोंड धुवू लागली.
नीलमच्या हालचाली निरखून पाहणाऱ्या प्रियाने इतर दोघींकडे पाहून खांदे उडवले आणि सामान घेऊन त्या दरवाज्याकडे जाऊ लागल्या. वापी स्थानक आले आणि त्या बाहेर येऊ लागल्या. नीलमची तब्येत ठीक वाटत नसल्याने साक्षी तिला आधार देत बाहेर मुख्य रस्त्यापर्येंत घेऊन आली.
समोर जिग्नेश गाडी घेऊन वाट पाहतच होता. दमणमध्ये या मुलींची राहण्याची आणि इतर व्यवस्था पाहण्याची जबाबदारी जिग्नेशची होती. त्यानुसार त्यांना वापी स्टेशन पासून ते दमणला घेऊन जाण्यासाठी जिग्नेश तिथे आला होता.
"क्या हुआ नीलम को.." समोरून येणाऱ्या नीलम आणि साक्षीकडे पाहत जिग्नेश प्रियाला विचारू लागला.
"उसका सर चकरा रहा है रे... नींद नहीं हुई लगता है कल रात.." प्रिया म्हणाली.
सगळेजण गाडीत बसले आणि गाडी दमणच्या दिशेने कुच करु लागली. नीलम गाडीमध्ये सुद्धा साक्षीच्या खांद्यावर डोके ठेऊन झोपी गेली. काय झाले कुणास ठाऊक.. पण एकाएकी तिला असा अशक्तपणा जाणवू लागला होता.
साधारण आठ-नऊ किलोमीटर अंतर कापून गाडीचा वेग कमी झाला आणि नीलमने डोळे उघडले. एका हॉटेलच्या पार्किंगमध्ये गाडी पार्क झाली होती. आपले सामानसुमान घेऊन सगळ्या जणी रूमच्या दिशेने जाऊ लागल्या. जिग्नेशने नीलमची बॅग घेतली होती आणि तो पुढे राहून मुलींना मार्ग दाखवत होता. लिफ्टने चौथ्या मजल्यावर जाऊन त्याने एका रूमला किल्ली लावली आणि दार उघडले.
"प्रिया.. तुम और मीना मेरे साथ चलो.. न्यू मटेरियल मेरे रूम में है.. उसे तुम्हारे पास देता हूं.. फिर थोडा फ्रेश होकर फोटोशूट के लिये आ जाना.. भगवान करे, नीलम की तबियत भी ठीक हो जायेगी.. तब तक साक्षी को यही उसके पास छोडते है.." जिग्नेश म्हणाला.
प्रिया आणि मीना तयार झाल्या. साक्षी नीलमच्या विचाराने अस्वस्थ झाली होती.
"साक्षी.. तू फ्रेश होकर ले.. नीलम को थोडी देर सोने देते है.. मैं और मीना जाकर आते है.." प्रियाने साक्षीला सांगितले आणि त्या दोघी जिग्नेशसोबत निघून गेल्या.
साक्षीने दार आतून बंद केले. बेडवर झोपलेल्या नीलमकडे केविलवाण्या नजरेने पाहत ती बाथरूममध्ये अंघोळ करण्यास गेली.
काहीवेळात साक्षी अंघोळ उरकून बाथरूममधुन बाहेर पडणारच होती, तितक्यात तिला बाहेर कुणाचीतरी चाहूल लागली. बाहेर हॉलमधून एक भेसूर पुरुषी आवाज ऐकू येत होता. काहीतरी असंदीग्ध बडबड कानी पडत होती. साक्षीला नीलमची आठवण झाली, बाहेर काही अनुचित तर घडत नसावे.
साक्षीने पटकन बाथरूमचा दरवाजा उघडला आणि ती लगबगीने हॉलमध्ये आली. हॉलमधील समोरचे ते भयानक दृश्य पाहून साक्षीची दातखिळीच बसली. क्षणभर काळजाचा ठोकाच चुकला.
समोर जमिनीवर नीलम पालथे पाय घालून बसली होती. नाही.. नुसतीच बसली होती असं म्हणता यायचं नाही. तिच्यात कसलीतरी अघोरी चेतना संचारल्यासारखी ती थरथरत होती. घश्यातून फुटणारे हुंकार किती भेसूर नादनिर्मिती करत होते. चेहरा दिसतच नव्हता.. मोकळे सोडलेले केस पुढे घेऊन तो चेहरा झाकला गेला होता. खांदे रुंदावले होते. आकडी आल्यासारखे शरीर ताठले होते. हातांच्या नसा टर्रारून फुगल्या होत्या.
असं वाटत होतं.. असं वाटतं होतं की.. ती नीलम नाहीच.. हा भलताच कुणी रांगडा पुरुष नीलमच्या कपड्यांत तिचं सोंग घेऊन बसला होता. साक्षी विस्फारलेल्या डोळ्यांनी त्याच्याकडे पाहत होती. हा प्रकार नक्कीच अनैसर्गिक होता. कुणाला हाक तरी कशी मारावी..? तिच्या कंठातून शब्द फुटत नव्हते.
तेवढ्यात रूमचे दार वाजले. प्रिया आणि मीना आल्या असाव्यात. पण तिकडे जावे कसे.. मध्ये तर हा राक्षसी अवतार बसला होता. पण धीर सोडून चालणार नव्हते. खरेतर प्रिया आणि मीना फक्त दरवाज्यापलीकडे होत्या आणि कदाचित त्यामुळेच साक्षीच्या जीवातजीव आला. दरवाजा उघडला की तिची भीती आणखीन थोडी कमी झाली असती.
साक्षी हॉलमधून थोडी पुढे येऊ लागली. खाली बसलेल्या नीलमच्या शरीरातील त्या अनामिक शक्तीला ते जाणवले तसे तिचे हुंकार वाढू लागले.
"ह्म्म्म... ह्म्म्म... तूच बोलावलंस ना मला... हम्म.... ह्म्म्म... जा खायला आन कायतरी..." नीलमच्या आवाजात कमालीचा भेसूरपणा आला होता.
साक्षीचा तर प्राण कंठाशी आला होता. तो आवाज कानांचे पडदे चिरत असल्याचा भास साक्षीला झाला. बराचवेळ दरवाजा उघडला नाही म्हणून तिकडे बाहेर प्रिया दार ठोकत होती.
"साक्षी.. नीलम..." प्रिया बाहेरून आवाज देत होती.
साक्षी आणखी थोडी पुढे होऊन दरवाजा उघडण्यासाठी जाऊ लागली आणि...
तिचा पाय खेचला गेला.. साक्षी अक्षरशः पडता पडता वाचली. शेवटच्या क्षणाला कसाबसा तिने तोल सावरला आणि तिच्या तोंडून किंकाळी फुटली.
"हम्म... घरी बोलवता आणि असेच उपाशी ठेवता का... खायला दिल्याशिवाय सोडणार नाही मी..." साक्षीचा पाय पकडून धरलेल्या नीलमच्या तोंडून पुन्हा तो चिरका आवाज आला.
एव्हाना साक्षीची किंकाळी ऐकून बाहेरून दुसरी किल्ली लावत जिग्नेशने दार उघडले होते. प्रिया, मीना आणि जिग्नेश तिघेही वेगाने आत आले. साक्षी आणि नीलमकडे पाहून ते तिघेही बुचकळ्यात पडले.
घाबरलेल्या साक्षीने ईशाऱ्यानेच त्यांना खुणावले. हा प्रकार भलताच होता. बाहेरची कसलीतरी बाधा नीलमसोबत इकडे आली होती. तिच्या हावभावात पुरुषीपणा आला होता. आवाजातला बदल या प्रकाराला पुष्टी देत होता. नीलमच्या मुखातून असंदीग्ध बडबड अजूनही सुरु होती.
साक्षीच्या पायावरची तिची पकड अजून सुटली नव्हती. जिग्नेशने धावत जाऊन साक्षीचा पाय सोडवण्याचा प्रयत्न केला पण एका तडाख्यातच तो बाजूच्या भिंतीवर जाऊन आदळला. नीलमच्या अंगातली ती शक्ती कोणाला जवळ येऊ देत नव्हती.
प्रिया आणि मीना यांची तर भीतीने गाळणच उडाली होती. जिग्नेशसुद्धा आता त्याबद्दल समजून चुकला. त्याने धडपडत बाहेर येत ताबडतोब कुणा परिचिताला फोन लावला. पुढची दहा मिनिटे साक्षी, जिग्नेश, प्रिया आणि मीना यांच्यासाठी अतिशय वाईट गेली. प्रचंड मनस्ताप त्यांना सहन करावा लागला.
जिग्नेशचे परिचित म्हणजेच त्याचा मामा अश्या बाहेरच्या बाधा घालवण्यात लोकांची मदत करायचा. काहीवेळातच तो तिथे येऊन पोहचला. दारातून आत पाय टाकताच त्याने इतर तिघांना मागे केले आणि नीलमच्या मागून जाऊन तिचे केस वरच्या दिशेने घट्ट पकडून ठेवले.
चेहऱ्यावरचे केस जसे बाजूला झाले तसे नीलमच्या बाजूला असलेली साक्षी अधिकच घाबरून किंचाळली. नीलमच्या चेहरा आता स्पष्ट दिसत होता. राकट.. खुनशी.. कठोर पडलेला तो चेहरा.. डोळ्यांमधल्या भुवया वर गेल्या होत्या.
"हम्म... ह्म्म्म.... कोण... सोड मला..." नीलमने त्यालासूद्धा जिग्नेशसारखे हटवण्याचा प्रयत्न केला पण तिला तेवढी हालचाल करता आली नाही. जिग्नेशच्या मामाने अतिशय सफाईने तिच्यावर पकड बसवली होती.
"छोड उस लडकी को... क्यू परेशान कर रहा है..." जिग्नेशचा मामा कठोर आवाजात विचारू लागला.
त्यावर नीलमच्या अंगातील शक्ती चवताळून हिसके देऊ लागली.
"हम्म.. हम्म.. सोड मला.. मी कुणाला त्रास देत नाही... मला आमंत्रण मिळाले तरच मी तिकडे जातो..." नीलमच्या मुखातून पुन्हा तो भेसूर आवाज आला.
जिग्नेशचा मामा तिच्या शब्दांचा अर्थबोध करु शकला नाही. तितक्यात प्रियाने मागून त्याच्या कानात खुसफूस केली. तिचे म्हणणे ऐकून जिग्नेशचा मामा पुन्हा कडक आवाजात विचारू लागला.
"किसने बुलाया तुझे.. कहा पर बुलाया.. तू अपने मन से यहा आया है.. बेहतर यही है की तू चुपचाप यहा से चला जा..."
"लाचार नाही मी.. न बोलावता कुठे जायला... स्टेशनवर याच मुलीने मला नावाने हाक मारली होती. आणि ये म्हणून सांगितले होते.. आमंत्रण मिळाले. म मग मी येणारच..." साक्षीकडे बोट दाखवून ती शक्ती म्हणाली.
तसे इतर सर्वजण साक्षीकडे संशयित नजरेने पाहू लागले. साक्षी तर केव्हाची तिच्या तावडीत सापडली होती. त्यामुळे अगोदर गर्भगळीत झालेल्या साक्षीसाठी हा खुलासा म्हणजे अंगावर अजूनच काटा आणणारा होता.. तिने घाबरत घाबरतच तोंड उघडले.
"पर मैंने तो स्टेशन पर नीलम के अलावा और किसीको नही बुलाया.. और मुझे नाम कैसे पता होगा.." जिग्नेशच्या मामाकडे पाहत ती म्हणाली.
यावर सगळेच संभ्रमात होते.
"खोटं बोलू नकोस.. आमंत्रण दिलस आणि आता नाकारतेस काय.. माझा अपमान केल्याबद्दल चांगलाच धडा शिकवीन मी तूला..." नीलमचा आवाज आता आणखीनच काळीज चिरणारा वाटत होता.
जिग्नेशच्या मामाने नीलमचे केस वर आणखी घट्टपणे पकडले आणि विचारू लागला.
"कौन है तू..? और क्या लेगा यहा से चले जाने का..?"
नीलमच्या अंगातली शक्ती दातओठ खाऊ लागली. बहुधा तिचे केस घट्ट पकडल्यामुळे तिला हालचाल करता येत नव्हती.
"हम्म... मी नेहमीसारखा स्टेशनवर बसलो होतो. मला आमंत्रण मिळालं आणि म्हणूनच मी इथे आलो.. आता पाहुणचार तर करावाच लागेल.. मला जेवण आणा.." नीलमच्या आतमधली शक्ती अजूनही आपल्या शब्दांवर ठाम होती.
यावेळी जिग्नेशच्या मामाला काहीसा बोध होऊ लागला.
"हा हा भाई.. जेवण.. खाना.. अरे जिग्नेश.. जा के यहा की बढिया सी थाली ऑर्डर कर दे..." मामाने जिग्नेशला आज्ञा केली.
"नाम क्या है आपका..." जिग्नेशच्या मामाने नीलमकडे वळत विचारले.
खाली मान घातलेल्या नीलमच्या चेहऱ्यावर स्मित हास्य झळकले.
"हम्म.. हम्म... नीले.. श्श..." चेहऱ्यावर हास्य कायम ठेवत आणि हळूहळू मान वर करत तिने साक्षीकडे पाहीले.
साक्षीच्या काळजात चर्रर्र झाले. तिला आठवले नीलमला पुकारताना तिच्या मुखातून अगदी असेच शब्द बाहेर पडले होते. प्रिया आणि मीनादेखील विस्मयाने तिकडे पाहत होत्या.
काहीवेळात जेवणाची थाळी आली आणि नीलमच्या अंगातील निलेश नावाचा तो आत्मा पाहुणचार झोडू लागला. तोपर्येंत रूममधील इतर सगळेजण एकमेकांना चोरून आश्चर्याचे कटाक्ष देत होते. आमंत्रण स्वीकारून आलेला पाहुणा तृप्त होऊन निघून गेला.
आपले काम उरकून जिग्नेशच्या मामाने निरोप घेतला. रात्र होईपर्येंत नीलमदेखील ताळयावर आली होती. फोटोशूटसाठी उशीर झाला होता म्हणून जिग्नेश घाई करताना दिसत होता.
साक्षी, प्रिया, मीना आणि नीलम सगळ्याच फार सुंदर दिसत होत्या. फोटो काढून घेताना त्यांच्या चेहऱ्यावर प्रसन्नता जाणवत होती पण प्रत्येकीचे डोळे मात्र अजूनही भयाच्या सावटाखाली असल्याचे स्पष्ट दिसत होते.
समाप्त
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: