Marathi bhaykatha - उदाच्या डोहातला काळ | Marathi Horror Story | Bhaykatha In Marathi | मराठी भयकथा

 त्या नदीचा प्रवाह चांगला तीनचार गावांना जोडून होता. कुठे बराच खोल.. तर कुठे बराच रुंद.. बाजूच्या शेतजमीनींची जशी रचना असेल तसा नदीच्या रुंदीत कमीअधिक फरक पडला होता.

  अश्या वेगवेगळ्या रचनांमुळे म्हणा वा आसपासच्या गावांमुळे म्हणा नदीच्या प्रत्येक प्रवाहाला वेगवेगळी नावं दिली गेली होती. नदी एकच मात्र कुठे तिच्या प्रवाहाचं नाव 'किऱ्याची तळी' होतं तर कुठे 'वेताळाची खाडी..' या वेगवेगळ्या नावांमुळे तिथल्या जागेची लगेचच ओळख करता यायची.

 बावीस वर्षांचा संजय जवळपास तेरा वर्षांनी गावी आला होता. आपला चुलत भाऊ विशाल याच्याबरोबर अंगणात संध्याकाळी त्याच्या गप्पा सुरु होत्या. गाव किती बदलले आहे इथपासून सुरु झालेल्या गप्पा थेट लहानपणीच्या मौजमस्तीपर्येंत येऊन पोहचल्या.

 "अरे भावड्या... उद्या सकाळी उदाच्या डोहावर अंघोळीला जायचं का.. लहानपणी काय मज्जा करायचो तिकडे आपण.." आठवणी जाग्या झाल्या तसे संजयने विशालला विचारले.

 "श्श... शांत राहा... तो विषय नको..." विशालने आजूबाजूला पाहत त्वरित संजयला गप्प करण्याचा प्रयत्न केला.

 "का... काय झाले..." संजयने नवल व्यक्त करत कुतूहलाने विचारले.

 "आरं लगा.. गप की... त्याचं नाव घेणं पण वाईट...  आन त्यात आता रात्र हाय.." विशालने पुन्हा एकदा संजयला तो विषय न काढण्यासाठी विनंती केली.

 पण गप्प राहील तो संजय कसला.. काहीतरी नक्कीच गूढ रहस्य आहे, जे विशाल आपल्यापासून लपवत आहे अशी खात्री संजयला वाटत होती. काहीही असो, विशाल त्याचा चुलत भाऊ कमी आणि जिगरी दोस्त जास्त होता. त्याने लवकर खुलासा करावा, अशी स्वाभाविक इच्छा संजयची होती. संजयने खोदून खोदून त्याला विचारले पण विशाल काहीच सांगत नव्हता. तो विषय नकोच, हाच पवित्रा विशालने घेतला होता.

 "ठीक आहे.. मी काकांनाच विचारतो.." असे म्हणत संजय आत घरात जाऊ लागला.

 "आरं.. काय खुळा हाईस व्हयं..." असे म्हणत विशालने पटकन उठून घरात जाणाऱ्या संजयला थांबवीले आणि त्याचा हात पकडून घरापासून थोडा दूर घेऊन गेला.

 संजय काही ऐकता ऐकत नव्हता. तो इतक्या वर्षांनंतर गावी आला असल्यामुळे मधल्या काळात काय काय झाले हे त्याला ठाऊक नव्हते. नाईलाज म्हणून मग विशालने सगळी हकीकत सांगितली. विशाल सांगत होता आणि संजय कान देऊन शांतपणे त्याचे म्हणणे ऐकत होता. 

 वेळ दुपारची होती. गावातल्या कुंभार आळीतल्या बायका नदीवर कपडे धुवायला आल्या होत्या. त्या प्रवाहाचं नाव होतं उदाचा डोह.. नदीच्या प्रवाहापासून कुंभार आळी तशी अर्ध्या मैलावर होती. पण नदीवर कपडे धुणं सोयीचे ठरत असल्याकारणाने बायका तिकडेच जायच्या.

  अश्याच त्या दुपारी चारपाच जणी उदाच्या डोहावर कपडे धूत बसल्या होत्या. त्यातल्या मालाबाईंचा लहान मुलगा अजितदेखील आईसोबत तिथं आला होता. नदीच्या काठाला असलेल्या दगडगोट्यांशी त्याचा आपला खेळ सुरु होता. धुतलेले कपडे उन्हात सुकवण्यासाठी म्हणून एकाबाजूला असलेल्या मालाबाई प्रवाहातून बाहेर आल्या. प्रवाहाच्या पाण्यात त्यांची वाकाळ तेवढी राहिली होती.

 एकाएकी काय झाले आणि तिथल्या बायकांमध्ये एकच गलका उडाला. मालाबाईंनी मागे पाहीले तर त्यांची वाकाळ आत खोल पाण्यात शिरत होती. घाबरून त्यांनी आजूबाजूला पाहीले, अजित कुठेच दिसला नाही. मालाबाईंनी क्षणाचाही विचार न करता प्रवाहाकडे धाव घेतली. तोपर्येंत जमलेल्या इतर बायकाही प्रवाहात उतरल्या होत्या.

 सगळ्यांनी मिळून नदीत बुडणारी ती वाकाळ बाहेर ओढण्याचा प्रयत्न केला. पण आश्चर्य म्हणजे त्या सगळ्यांची शक्ती तोकडी पडत होती. अजित त्या वाकाळात गुंडाळला गेला होता. त्यातून बाहेर येण्यासाठी शर्थीचे प्रयत्न करत होता. पण तो जितका धडपडायचा तितका अधिक त्यात गुरफटला जात होता. असं वाटतं होतं जणू कुठलीतरी अदृश्य शक्ती पाण्यात असावी आणि ती अजितला वाकाळीसकट आत खेचत होती.

 हळूहळू सर्वांचे प्रयास अपुरे पडू लागले. वाकाळ बाहेर खेचण्याच्या नादात जमलेल्या सर्व बायका आता अर्ध्या प्रवाहात उतरल्या होत्या. नदीच्या खोल पाण्याची ती सीमा होती. त्यापुढे जाणे नक्कीच धोकादायक होते. त्या वाकाळीचे वजन आणि पाण्याचा खोल प्रवाह यांमुळे अजित वाचणार नाही, हे आता जवळपास स्पष्ट झाले होते. शेवटी मालाबाईंना बळेच पकडून मागे खेचण्यात आले.

 डोळ्यांदेखत पोटचा मुलगा गेला.. वाकाळ प्रवाहाच्या खोल पाण्यात जाऊन मग दिसेनाशी झाली. मालाबाईंनी नदीच्या काठावरच टाहो फोडला. जमलेल्या इतर बायकाही शोकाकुल झाल्या होत्या. अंगावर काटा आणणारा तो प्रसंग अगदी काही वर्षांपूर्वीच घडला होता.

 पण अजितचा मृत्यू ही तर फक्त सुरुवात होती. काही अवधीतच उदाचा डोह चांगलाच कुप्रसिद्ध झाला. आसपासच्या तीनचार गावांमधले जवळपास सतरा जण थोडया थोड्या अंतराने उदाच्या डोहात आपला जीव गमावून बसले. तिथपासून जवळपास साऱ्यांनीच उदाच्या डोहाकडे जाणे बंद केले.

 खूप जणांना अनुभव आले. काठावरून जात असताना पाण्याचा खळखळ आवाज येत असतो. असं वाटतं कुणीतरी आत अंघोळ करत आहे. बाहेरील व्यक्तीला भुलवून आत पाण्यात येण्यासाठी आवाहन केले जाते. नदीच्या जवळून जाताना ओळखीच्या माणसांचे आवाज तिकडे खुणावतात.

 उदाच्या डोहातील पाण्यात कुठलीतरी पाशवी शक्ती दबा धरून बसल्याची धारणा सर्व गावकऱ्यांची होती. अगदी भर दिवसादेखील कुणी तिकडे फिरकायचे नाही. उदाचा डोह होताच असा आकर्षित करणारा. तिकडे जाण्याचा फक्त विषय जरी निघाला तरी मग त्या व्यक्तीचा मनावर अंकुश राहायचा नाही. मन आपोआप तिकडे ओढलं जायचं आणि मग जीव जाणार हे देखील निश्चितच असायचं. त्यामुळेच तिकडे जाणे वर्जित होते किंबहुना उदाच्या डोहाचा विषयसुद्धा कुणी काढायचं नाही.

 विशालने सारी हकीकत संजयला सांगितली. संजय मुंबईत वाढला होता. साहजिकच असल्या गोष्टींवर त्याचा सहजासहजी विश्वास बसला नव्हता. अश्या कित्येक शापित जागांवर मानवनिर्मित काळे धंदे चालतात, हे त्याने पाहीले होते. उगाच एखाद्या जागी अफवा पसरत नाहीत. संजयने विशालचे कथन शांतपणे ऐकले आणि पुन्हा त्याला विचारले,

 "भावड्या.. खरं खरं सांग तुझा विश्वास आहे का याच्यावर..."

 "तसा तर न्हाय.. कारण नुसता घरात बसून विषय काढला की माणूस तिथं जातोच असं गावकरी म्हणतात.. गावकऱ्यांच्या मते मेलेल्या लोकांचे आत्मे गावात फिरत असतात आणि उदाच्या डोहाकडे जाण्याची इच्छा व्यक्त करणाऱ्याला तिकडे घेऊन जातात.. हे जरा जास्तीच होतेय... पण तरीपण उगाच विषाची परीक्षा मी न्हाय बघू शकत.." विशालने संजयच्या कलाने जाऊन उत्तर दिले. 

 त्यावर संजय हसून म्हणाला,

 "माझा स्वभाव विसरला नाहीस तू अजून भावड्या.. भारीच उत्तर बनवलंस की रे..."

 संजयचे शब्द ऐकून विशालदेखील हसू लागला.

 "हो.. जसा माणूस तसं उत्तर द्यावं लागतं.. पण खरंच गमतीचा विषय न्हाय हा.. सतरा जीव गेलेत... काहीतरी नक्कीच असू शकतं..." विशाल शंका व्यक्त करत म्हणाला.

 "हो.. आणि आपण ते शोधून काढायला पाहीजे.." संजय एक दीर्घ श्वास घेत म्हणाला.

 "अय... मूर्खपणा नको... तिकडं अजिबात न्हाय फिरकायचं.. उगाच न्हाय ती भानगड कश्याला आपल्या मागं.. चल आता झोपायला रात्र लय झालेय..." विशालने कडक शब्दांत नकार दिला आणि तो घरात निघून गेला. 

 पण संजय मात्र अजूनही त्याच विचारात होता. उदाचा डोह.. हं.. कायतरी गौडबंगाल नक्कीच आहे यामागे.. शोध तर मी घेणारच.. आणि हे रात्रीच शक्य आहे.. उदाच्या डोहाकडे आजच जाऊन पाहायला हवे.. पण विशालला कसं तयार करावं.. याचं कोडं सोडवावं लागणार होतं.

 संजय घरात जाऊन विशालला समजावणारच होता की, मागून त्याला हाक ऐकू आली.

 "काय पाव्हणं... काय म्हणतीय म्हमई..."

 संजयने मागे वळून पाहीले, तर तिकडे त्याला त्याच्याच वयाचा ओळखीचा एक चेहरा दिसला. जरासं निरखून पाहिल्यावर संजयने त्याला ओळखले,

 "अरे.. प्रवीण तू... कसा आहेस..." संजयने प्रसन्न चेहऱ्याने विचारले.

 "ठीक हाय.. तुमी काय म्हमईला जाऊन विसरला आम्हाला..." प्रवीण म्हणाला.

 प्रवीण.. संजय आणि विशालचा लहानपणीच मित्र. गावीच राहायला असायचा. लहानपणीच्या मौजमस्ती आठवताना आपण प्रवीणला कसे विसरलो याचे संजयला आश्चर्य वाटत होते. साहजिकच इतक्या वर्षांपूर्वीच्या त्या आठवणी.. अश्या एकदम थोडी सगळ्या आठवतील.

 "काय मग कसली तयारी चाललेय..." प्रवीणने विचारले.

 "काही नाही रे.. या विशाललाच जरा समजावत होतो.. लहानपणी आपण त्या उदाच्या डोहात तासंतास डुबक्या मारायचो.. आणि आता हा म्हणतोय तिकडे काहीतरी वेगळेच आहे.." संजय म्हणाला.

 संजयने तो विषय काढला हे पाहून प्रवीणच्याही चेहऱ्यात बदल झाला. कसलंतरी दडपण त्याच्या चेहऱ्यावर स्पष्ट दिसू लागलं. भुवया ताणल्या गेल्या. डोळे मोठे होऊ लागले.

 "संज्या.. लेका नगं तो विषय.. लोकं म्हणत्यात कायतरी वंगाळ हाय तिकडं.." प्रवीण म्हणाला.

 "अरे यार प्रवीण.. आता तू नको सुरु होऊ.. मला भुताखेतांवर अजिबात विश्वास नाही.." संजय म्हणाला.

 "मी भूताबद्दल नाही म्हणत हाय.." प्रवीणने गुगली टाकली.

 "मग.." संजयने कुतूहलाने विचारले.

 "तिथं भुतापेक्षा वंगाळ माणसं हायत.. रात्रीची कायतरी करत असतात...मी लांबून पाहीलय त्यांना.." प्रवीणने खुलासा केला.

 संजयच्या डोक्यात ट्यूब पेटली. उदाच्या डोहाकडे काहीतरी काळेधंदे सुरु असणार.. म्हणूनच भुताची अफवा पसरवली असावी. संजयला सुरुवातीपासून हीच शंका होती.

"मग तू सांगितलं का नाहीसं गावातल्या लोकांना.." संजयने विचारले.

 "सांगितलं.. पण कुणाचा विश्वास बसेल तर ना.." प्रवीण खंत व्यक्त करत म्हणाला.

 "बसेल.. नक्कीच बसेल.. बरं झालं तू भेटलास... आत्ताच्या आत्ता माझ्यासोबत येशील तिकडे.. मी आत जाऊन माझा कॅमेरा घेऊन येतो.. सगळा पुरावा गोळा करु आणि मग गावकर्यांना पटवून देऊ.. काय बोलतोस..." संजयने मोठ्या आशेने आणि उत्साहाने प्रवीणला विचारले.

 "इतक्या रात्री..?" प्रवीणच्या मनात भीती दाटून आल्याचे स्पष्ट दिसत होते.

 "का.. तू तर गावीच राहतोस ना.. घाबरायला काय झाले.. आणि मी आहेच की सोबत..." संजयने त्याला आश्वस्त केले.

 प्रवीणने होकार दिला तसे संजय लगबगीने घरात गेला. विशालला झोपलेले पाहून तो दबकी पावले टाकत कॅमेरा बाहेर घेऊन आला.

 प्रवीणला सोबतीला घेऊन संजयची स्वारी निघाली. मनात उत्साह होताच शिवाय एखाद्या गुप्तहेराप्रमाणे रहस्याचा उलगडा करण्याचे काम हाती मिळाल्याने अंगात रोमांच उठत होते. रात्रीच्या  अंधारात हमरस्त्यावरून पाऊले टाकीत ते दोघे गावाची वेस ओलांडून पुढे आले होते.

 रातकीड्यांच्या आवाजाला भीक न घालता संजय बिनधास्तपणे पावले टाकीत होता. त्याच्यातुलनेत प्रवीण जरासा कावराबावरा झालेला दिसत होता. तो आसपास सगळीकडचा कानोसा घेऊन संजयच्या बरोबरीने चालला होता.

 वेस ओलांडल्यावर पुढे शेतांमधून नदीच्या दिशेने जाणारी एक पायवाट त्यांनी पकडली आणि मार्गक्रमण करु लागले. आकाशातला चंद्र मध्येच ढगांआड झाकोळला गेला तसा प्रवीण जरा दचकला. एकाएकी पायवाटेवर काळोखी दाटून आली.

 "लेका संज्या.. पायाखाली काय दिसत न्हाय..." प्रवीण म्हणाला.

 मागून येणाऱ्या संजयने मग टॉर्च सुरु करत तो प्रवीणकडे दिला. तसंही संजय बऱ्याच वर्षांनी गावी आला असल्याने इथून पुढची वाट प्रवीणच्या मागोमाग चालणेच योग्य होते. मजलदरमजल करीत एकदाचं शेवटचे शेत ओलांडून ते उदाच्या डोहाजवळ येऊन पोहचले. किनाऱ्यापासून काहीसं अंतरावर असतानाच संजयने प्रवीणला सावध केले.

 एका झाडाच्या आडोश्याला थांबून संजय अगोदर सर्व परिस्थितीचा अंदाज घेऊ लागला. कुठून काही आवाज येतोय का.. एखादी बारीक आवाजातली खुसपूस.. वा कुणाची चाहूल... संजय कानोसा घेऊ लागला. प्रवीणही सोबतीला होताच. काही काळ एक भेसूर शांतता वातावरणात पसरली होती.

 आणि मग सुरुवात झाली.. एका अमानवी शक्तीच्या भुलवून मोहात पाडणाऱ्या खेळाची..

 उदाच्या डोहातील पाण्यात हालचाल जाणवली. नुकतेच त्यात काहीतरी पडले आणि त्याची प्रतिक्रिया म्हणून असंख्य जलबिंदूचे तुषार खळकण वर उडाले. संजय श्वास रोखून तिथले दृश्य पाहण्याचा प्रयत्न करत होता. पण अंधारामुळे नीट दिसत नव्हते. सावधपणे त्याने एकएक पाऊल पुढे टाकले आणि पाहतो तर...

 "संज्या... संज्या... वाचव...." प्रवीणची हाक ऐकू आली.

 प्रवीण आत्ता तर इथे होता.. इतक्यात तो पाण्याजवळ गेला कसा.. आणि डोहात पडला कसा.. ही कसली अद्भुत शक्ती म्हणायची जी आपोआप किनाऱ्यावरच्या माणसाला आत खेचून नेते. आसपास कुठेही माणसांची चाहूल नव्हती. मग हा प्रकार तरी काय असावा...? संजयला प्रश्न पडला होता.

 त्यांनी खरंच इथे येण्याचे धाडस करायला हवे होते का..? हा प्रश्न आता खूप मागे राहीला होता. इथे काहीही होऊ शकत होते. बऱ्याचदा गोंधळलले मानवी मन बाह्य शक्तींच्या जाळ्यात अलगद अडकते. अश्या वाईट शक्तींच्या ईशाऱ्यावर माणूस भरकटला जातो. त्याला वाटत राहते की सर्वकाही त्याने नियोजित केल्याप्रमाणेच चालले आहे. पण तो चुकीचा असतो, खरेतर या खेळाचा कर्ताधर्ता कुणी औरच असतो. 

 संजय अजूनही निर्बुद्ध होऊन पाण्यात गटांगळ्या खाणाऱ्या प्रवीणकडे पाहत होता. सध्या महत्वाचे हे होते की, प्रवीण पाण्यात खेचला गेला होता आणि त्याला मदत हवी होती. संजय पट्टीचा पोहणारा होता. त्याने कसलाही विचार न करता डोहात उडी घेतली. पोहत पोहत तो प्रवीणजवळ येऊन पोहचला आणि प्रवीणला हात पकडून त्याला बाहेर आणू लागला.

 प्रवाहातील पाण्याचा जोर बराच वाटत होता. महत्प्रयासाने संजयने प्रवीणला खेचत किनाऱ्याजवळ आणलेचं होते की मागून कसलातरी विळखा पडला. संजयला जाणवले की पाण्यातले शेवाळ त्याच्या अंगावर चढू लागले होते. मनात शिरशिरी उठली आणि तो अंगावरचे ते शेवाळ झटकू लागला.

 पण हे काय.. जितका तो शेवाळ दूर करत होता तितकेच त्याचा विळखा आणखीनच घट्ट होऊ लागला. त्यांच्यासोबत आता प्रवाहातल्या पाण्याखालच्या जाडजूड फांदया संजयच्या पायाभोवती गुरफटू लागल्या. आता मात्र संजय पुरता घाबरला आणि हातपाय झाडू लागला. त्याला पोहता येणे अशक्य होऊ लागले होते. हळूहळू तो आत खेचला जाऊ लागला.

 संजयने काठावर पोहचलेल्या प्रवीणला मदतीसाठी पुकारले. पण प्रवीण काठावर बसून त्याच्याकडे एकटक पाहताना दिसला. बाजूला पडलेल्या टॉर्चचा प्रकाश त्याच्या चेहऱ्यावर पडला होता. त्याची नजर संजयवर खिळली होती. प्रवीणकडे पाहून संजयच्या काळजात धस्स झाले.

 त्याची तिरकी मान, लालसर डोळे आणि एकटक आपल्याकडे पाहणारी नजर...

 "प्रवीण... अरे काय करतोय.. मला हात दे...." संजयने मदतीसाठी याचना केली.

 त्यावर प्रवीणचा थंड प्रतिसाद आला.

 "कोण प्रवीण.. प्रवीण दोन वर्षांपूर्वीच इथे बुडून गेला... आम्ही गुलाम आहोत फक्त.. उदाच्या डोहातल्या शक्तीचे... त्याच्या ईशाऱ्यावर आम्ही गावात सगळीकडे फिरतो. जो कुणी इथे येण्याची इच्छा व्यक्त करतो त्याला इथे आणावे लागते.. इथे बुडून मेल्यामुळेच हा शाप लागला आहे.. आम्हाला हे करावेच लागते... आता तूसुद्धा आमच्यासोबत येशील.. काळजी करु नकोस.. फार त्रास नाही होणार तूला..."

 प्रवीणचे शब्द ऐकून संजयच्या उरात धडकीच भरली. एव्हाना त्याच्या नाकातोंडांत पाणी जाऊ लागले. संजयने बाहेर काठावर पाहीले, तिथे प्रवीणसारखेच अजूनही बरेच गुलाम त्याला दिसले.. त्यात एक लहान मुलगासुद्धा होता.. हा अजितच असणार, याची संजयला कल्पना आली.

 दुसऱ्या क्षणाला एक हिसका बसून संजय पाण्यात आणखी आतमध्ये खेचला गेला. काहीकाळ तिथल्या पाण्यात खळखळाट झालेला दिसला. मग पाण्यावर उठणारी तरंगे हळूहळू कमी होऊ लागली.

 उदाच्या डोहातील काळाने आणखी एक बळी घेतला होता. 

  मध्यरात्र टळून गेली होती. गावात सगळीकडे नीरव शांतता पसरली होती. झोपमोड झालेला विशाल नैसर्गिक विधिसाठी बाहेर आला तेव्हा त्याला समोर संजय दिसला. विशालकडे पाहत तो हसत होता. विशालला उदाच्या डोहाकडे जाण्यास प्रवृत्त करणं, आता संजयसाठी अवघड नव्हतं.

समाप्त

ऐका : उदाच्या डोहातला काळ - मराठी भयकथा