छलावा पूर्वार्ध - ग्रामीण भयकथा | गावाकडच्या भूतांच्या गोष्टी | #bhaykatha | Marathi horror story
धोंडिबा केव्हाचा सावत्याच्या अंगणात येऊन बसला होता. सावत्या बाहेर कुठंतरी गेला होता.. आत्ता इतक्यात येईल.. असं त्याच्या आईने सांगितलं होतं. म्हणून धोंडिबा बाहेर बसूनच त्याची वाट पाहत होता. नाहीतरी आत घरात जाऊन बसायची सोय कुठं होती.
सावत्याचं घर म्हणजे नुसती चारी बाजूंनी पत्रे उभे केलेली झोपडीचं होती. आत स्वयंपाकघर होईल इतकीच काय ती जागा. एकावेळी एकच माणूस पाय पसरून झोपू शकला असता. सावत्याची म्हातारी आई आत झोपायची आणि सावत्या बाहेर. सावत्याच्या घराकडे पाहून धोंडिबाने एक सुस्कारा टाकला. लवकरच सावत्याचं घराचं स्वप्न पुरं होईल अशी आशा मनात बाळगून त्यानं मान वळवली तर त्याला सावत्या येताना दिसला.
"काय गड्या.. मला बिगीनं हिकडं बोलावलंस आणि तुझाच पत्त्या न्हाय कुठं.. कवाच्यानं आलूय मी.." सावत्या जवळ आला तसं धोंडिबा तक्रार करु लागला.
"आरं हो की र भावा.. लगा तिकडं वस्तीला जायचं तर वाईच सामानसुमान नगं व्ह घ्यायला.." हातातल्या सामानाचं गाठोडं खाली ठेवत सावत्या म्हणाला.
"बरं बरं.. चल आवर बिगीबिगी... निघाय पाहिजेल.. रात हुईल न्हायतर पोचता पोचता.." धोंडिबा घाई करु लागला.
"व्हयं व्हयं.. समदी तयारी झालीय.. वाईच पाणी भरून घेतो म्हंजी तिकडं आणि शोधाशोध नगं..." सावत्या आवरत म्हणाला.
घरात जाऊन त्याने पाण्याची बाटली भरून घेतली आणि आईचा निरोप घेतला.
"आयं.. येतो गं सकाळच्याला..."
"व्हयं बाळा.. बेतानं जावा.. रातचं भटकू नगा कुठं..." म्हाताऱ्या आईने सूचना केल्या.
तिला कुठं माहीत होतं की सावत्या कुठं जातोय ते..
सायंकाळचे सहा वाजून गेले होते. सूर्य मावळतीला जात होता पण अजूनही अंधार पडला नव्हता. रानातली वाट तुडवत सावत्या आणि धोंडिबा झपाझपा पावलं टाकीत होते. धोंडिबा आपली सायकल घेऊन चालत होता त्यामुळे त्यांच्या चालण्याची गती वाढली होती. गावचा मुख्य रस्ता येईपर्येंत सायकलवर बसून जाता येत नव्हतं.
चालता चालता त्यांच्या अश्याच गप्पा सुरु होत्या.
"धोंड्या.. तूला सांगतो.. असली जागा शोधून बी कुठं घावायची न्हाय.. आणि ते पण इतक्या कमी भावात.." सावत्या उत्साहानं सांगत होता.
"आरं हो.. मग तूला कशी घावली.." धोंडिबाने कुतूहलाने विचारले.
"आरं.. मागच्या बाजारला पाव्हणं भेटलं एक.. त्येचच हाय घर.. त्यो सगळं सोडून म्हमईला जाणार हाय.. म्हून तर त्येला विकायची घाय लागल्या.. झाक दोन माळ्याचं घर हाय.. पुढं अंगाण.. तीनचार खोल्या हायत आतमंधी.. भाव बी पाडाय तयार हाय.. फकस्त यवहार करायचा बाकी.." सावत्याने धडाधड सगळं सांगून टाकलं.
"सावत्या.. गड्या जागा एकदा निरखून बघाय लागलं.. लयचं घाईत विकतूय म्हंजी काय लचांड नगं असाय तिकडं.." धोंडिबा शंका उत्पन्न करू लागला.
"आरं.. आसं काय न्हाय.. आण आजची रात तिकडं राहचाय.. उद्या सकाळी घराच्या मालकाकडं जाऊ.. तूला साथीला घेऊन कश्याला चाललूय.. यवहाराचं तूच बोल.. हे घर एकदा माझं होऊ दे बघ गड्या.. सगळं कसं झाक हुईल..." सावत्याच्या डोळ्यांसमोर नव्या घरात राहणारी आई दिसत होती.
इतक्या वर्षांत झोपडीत राहिलेल्या सावत्याने बरीच मेहनत करून पैसा जमवला होता. नव्या घराचा व्यवहार पूर्ण झाल्यानंतर तो आईला सुखद धक्का देणार होता. धोंडिबा त्याचा जिवलग मित्र. शिवाय पूर्वजांच्या पुण्याईने आर्थिकदृष्टया धोंडिबा त्याच्यापेक्षा जरा उजवा होता. नव्या घरासाठी आणखी पैश्याची निकड भासलीच तर धोंडिबा त्याला मदत करणारच होता. त्यामुळे ही जागा आपल्याला मिळेलच अशी जवळपास खात्रीच सावत्याला होती.
गावातून बाहेर जाणाऱ्या सडकेवर जसे ते दोघे आले तसे सायकलवर बसत धोंडिबा पाय मारू लागला. सावत्या मागे बसला होता. आता त्यांचा वेग आणखी वाढला होता. अंधार पडायच्या आत त्या जागेवर पोहण्याचा निर्धार जणू धोंडिबाने केला होता. त्यामुळे तो जोरजोरात पॅडल मारू लागला.
आडबाजूची ती गावं असल्याने आसपास बरीच शांतता होती. फक्त नैसर्गिक आवाज जसे की पक्ष्यांचा किलबिलाट... झाडांची सळसळ.. मध्येच अंगावर येणारा खट्याळ वारा.. सडक पूर्णपणे मोकळी होती. धोंडिबा, सावत्या आणि सायकल यांच्याशिवाय इतर कुणीही तिथे दिसत नव्हते.
तसे हे दृश्य काही त्या दोघांसाठी निराळे नव्हते. असल्या आडबाजूच्या गावाच्या सडकेवर सायंकाळनंतर कश्याला कोण फिरकतेय..? दोन गावांमधले अंतर देखील फार.. आणि त्यात सायकलचा प्रवास म्हणजे अजूनचं खडतर.. पण गावच्या माणसांना याचे काही सोयरेसुतक नसते. धोंडिबा आणि सावत्या यांच्यात अध्ये मध्ये गप्पा सुरु होत्या.
जवळपास तासाभराचा प्रवास करून जेव्हा दोघे त्या गावी पोहचले तेव्हा अंधारून आलं होतं. सडकेवरच्या खाचखळग्यांच्या मेहरबानीमुळे दोघांचे बुड चांगलेच ठणकत होते. धोंडिबा तर चांगलाच घामाघूम झाला होता. सावत्यानेदेखील आपल्या जवळचे गाठोडे खाली ठेवले आणि थोडी उसंत घेण्यासाठी त्यांनी एका झाडाखाली फतकल मांडली.
तिथून पुढे डाव्या बाजूची वाट गावाच्या आत जाणारी होती. आश्चर्य म्हणजे गावाच्या हद्दीबाहेर तेवढा एक सरकारी विजेचा दिवा चमकताना दिसत होता. तिथून पुढे फक्त अंधारी वाट होती. दूरवर कुठेतरी लुकलूकणारे काही दिवे गावातल्या जिवंतपणाची साक्ष देत होते. बाकी गाव घनघोर अंधाराच्या विळख्यात सापडून निपचित पडले होते.
धोंडिबा आणि सावत्याने जरा दम खाल्ला. अंधार ही त्यांची समस्या कधीच नव्हती. गावाकडे सदानकदा लोडशेडींग असायचीच. त्यामुळे या सगळ्याची त्यांना सवय होती. त्यांनी उठून गावात जाणारी उजव्या बाजूची वाट पकडली. गावात जाणारी वाट काहीशी अरुंद आणि दुतर्फा दाटीवाटीने वाढलेल्या झाडीने झाकली होती.
काही अंतरावर असलेली गावाची मुख्य वस्ती त्यांनी मागे टाकली. सावत्या आणि धोंडिबा सायकल घेऊन चालत होते. वस्ती मागे पडली तरी सावत्या थांबत का नाही याचे धोंडिबाला आश्चर्य वाटत होते. चालत चालत एव्हाना गावाच्या बऱ्याच आतपर्येंत ते आले होते. शेवटी न राहवून धोंडिबाने विचारलेच..
"सावत्या.. आरं गड्या कुठंशी हाय रं.. गाव मागं पडलं की.. आण इतक्या लांब कसली जागा म्हणायची.."
"धोंड्या.. लगा समोर बघ की कसली जागा हाय त्ये..." सावत्या समोर पाहत खुश होऊन उत्तरला.
धोंडिबाने त्या दिशेला पाहीले. जुन्या बांधकामाचे दुमजली घर समोर दिसत होते. बाहेर मोकळे अंगण, अंगणाला कुंपण.. घराच्या मागे भलामोठा पहाड.. आसपास पसरलेली शेतं आणि लहानमोठ्या टेकड्या.. एकूण दिसायला जागा वाईट नव्हती पण वस्तीपासून इतक्या आत.. हेच धोंडिबाला खटकत होते.
सावत्या पुढे सरसावला आणि घराचे दार उघडून आत शिरला. अंगणात सायकल लावून धोंडिबादेखील मागोमाग येत होता. वीज गेली होती त्यामुळे घर देखील अंधारात बुडालं होतं. पण त्यांनी सोबत येताना चार्जिंगचा मोठा टॉर्च आणला होता. सावत्याने तो सुरु केला. जेमतेम खोली प्रकाशित करण्याइतपत उजेड पसरला.
सावत्या आणि धोंडिबाने टॉर्च सगळीकडे पसरवून खोलीचा अंदाज घेतला. मुख्य खोली रिकामी नव्हतीच. बरेच सामान अस्ताव्यस्त पसरले होते. शिवाय खोलीत बरीच धूळ पसरली होती.
"चल एकदा समदं घर पावून घिऊ..." सावत्या म्हणाला आणि त्याने वर जाणाऱ्या पायऱ्यांकडे कुच केले. मागून येणाऱ्या धोंडिबाने अंदाज घेतला. घराचे बांधकाम भक्कम वाटत होते. खाली मुख्य खोली सोडून अजून एक खोली होती. वर स्वयंपाकघर, न्हाणीघर आणि झोपण्यासाठी स्वतंत्र खोली होती. एकूण सावत्या आणि त्याच्या आईला राहण्यासाठी ते घर चांगलेच प्रशस्त होते.
"धोंड्या.. लगा बोल आता.. हाय कं न्हाय झ्याक एकदम.." सावत्याने घरासंबंधी धोंडिबाचे मत विचारले.
"व्हयं गड्या.. घर तर चांगलंच मोठं हाय.. पण गावची वस्ती तेवढी लांब हाय बघ.." धोंडिबाने मनात जे आले ते स्पष्टपणे सांगितले.
"हुम्म.. तेवढं चालायचं.. बरं तू कर जरा आराम.. मी जेवणाचं बघतू..." असं म्हणत सावत्या सोबत आणलेल्या गाठोड्यातून सामान बाहेर काढू लागला आणि स्वयंपाकघरात गेला. घराच्या मालकाने सांगितल्याप्रमाणे तिथे राहण्यासाठी आवश्यक सगळं सामान अगोदरपासूनच होतं.
"हम्म.. ठीकाय.. असं पण सायकल ताणून पाय लयं दुखाय लागलेय.. मी खालच्या खोलीत बसतो जरा..." असं बोलून धोंडिबा पायऱ्या उतरून पुन्हा खाली आला.
खालच्या खोलीतल्या एका खुर्चीवर बसलेल्या धोंडिबाचा कधी डोळा लागला त्याचं त्याला ठाऊक नव्हतं. किती काळ निघून गेला कुणास ठाऊक.. पण खोलीत कसलातरी खट्ट करून आवाज आला आणि धोंडिबाची झोपमोड झाली. त्यानं डोळे उघडले तर मुख्य दरवाजा उघडा दिसला.
सावत्या बाहेर कुठे गेला की काय.. त्याच्या मनात शंका आली म्हणून धोंडिबा खुर्चीवरून उठतच होता की..
छन.. छन... छन... छन...
शांततेच्या गर्तेत लोटलेल्या त्या खोलीत अचानक पैंजनाचा आवाज खणखणला. पायऱ्यांवरून कुणीतरी खाली येत असल्याची चाहूल त्याला लागली. कुणा स्त्रीच्या पाऊलांचा तो आवाज होता. पण घरात बाई कुठून आली. धोंडिबाने चटकन त्या दिशेने पाहीले आणि त्याला धक्काच बसला.
साधारण पस्तिशीच्या वयाची एक बाई सावकाश पायऱ्या उतरून खाली येत होती. अंगावर नेहमीच्या वापरातली साडी दिसत होती. डोक्यावर पूर्ण पदर ओढून घेतला होता. तिच्या पैंजनाची नादखुळी शृंखला धोंडिबाच्या काळजावर घाव घालीत होती. बेताची पावलं टाकीत ती बाई धोंडिबाच्या समोर येऊन उभी राहीली.
धोंडिबाचा श्वास भरून आला होता. ती कोण आहे हे तो तिला विचारणारच होता की.. तेवढ्यात त्या स्त्रीनेच आपला पदर वर केला आणि प्रसन्न चेहऱ्याने धोंडिबाच्या दिशेने पाहत तिने स्मितहास्य दिले. प्रतिक्रिया म्हणून धोंडिबाच्या चेहऱ्यावरदेखील अर्धवट उसने हास्य आले.
"का हो.. आता येताय का... हातपाय धुण घ्या.. जेवण वाढते मी..."
तिच्या लाघवी शब्दांनी धोंडिबा चक्रावला. हे काय घडतेय.. वर स्वयंपाकघरात तर आपला मित्र सावत्या होता. एकाएकी त्याचं असं बाईमध्ये रूपांतर कसं झालं..? आणि ही असं का बोलतेय.. जसं की ही आपलीच बाईल हाय..? धोंडिबाला काहीच कळत नव्हतं..
हे सगळं खरं तरी होतं का..? की तो स्वप्न पाहत होता.. धोंडिबाने आवंढा गिळत स्वतःची जीभ चावली.. सगळं त्याच्या डोळ्यांसमोर खरोखर घडत होतं. संभ्रमावस्थेतच काहीतरी बोलण्यासाठी तो तोंड उघडणारच होता की...
"हम्म... घे वाढून.. मी आवरतोय..."
धोंडिबाच्या मागून कठोर आवाजातले ते शब्द आले आणि तो पुरता हादरला..
हा आवाज सावत्याचासुद्धा नव्हता.. मग धोंडिबाच्या पाठीमागे कोण होतं..?
क्रमशः
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: