छलावा - उत्तरार्ध - ग्रामीण भयकथा | गावाकडच्या भूतांच्या गोष्टी | #bhaykatha | Marathi horror story
नमस्कार श्रोतेहो,
छलावा या कथेच्या पूर्वार्धात आपण पाहीले की, सावत्या नव्या घराची जागा पाहण्यासाठी धोंडिबाला घेऊन दुसऱ्या गावी जातो. तिथे रात्रीचा मुक्काम करण्याच्या हेतूनेच दोघे गेलेले असतात. रात्रीच्या जेवणाची सोय करण्याकरिता सावत्या वर स्वयंपाकघरात जातो आणि धोंडिबा खालच्या खोलीत एका खुर्चीवर बसल्याबसल्या झोप काढतो. पण त्याची झोपमोड होते आणि सगळे चित्रच पालटते.. वरच्या स्वयंपाकघरातून सावत्याच्या ऐवजी भलतीच कोणी बाई खाली येते आणि धोंडिबाच्या दिशेने पाहून हसते. बाई आपल्यालाच पाहतेय असे समजणाऱ्या धोंडिबाला धक्का तेव्हा बसतो जेव्हा त्याच्या मागून कुणीतरी त्या बाईला प्रतिसाद देतो. या सगळ्या प्रकाराने धोंडिबा पुरता हादरून जातो..
आता पुढे,
धोंडिबाच्या मागून आलेला आवाज सावत्याचा नसेल तर कुणाचा असावा.. अगोदरच गर्भगळीत झालेल्या धोंडिबाच्या मनात भलतेसलते विचार घोंगावू लागले. मागे वळून पाहावे की नाही, अश्या द्विधा मनस्थितीत तो होता. अगोदरच समोर आलेली ही रहस्यमयी बाई एकाएकी घरात कुठून अवतरली याचा पत्ता लागला नव्हता. त्यात आता मागे कोण असेल.. काय दिसेल.. याची शाश्वती नव्हती.
खरेतर त्या क्षणाला मागे वळून पाहण्याचे धाडस धोंडिबामध्ये उरलेच नव्हते. तो श्वास रोखून आणि डोळे टक्क उघडे ठेऊन बसून राहीला. सगळं काही दैवावरती सोडून दिल्यासारखं..
पण त्याला काहीच करावे लागले नाही. भारदस्त आवाजातला तो पुरुष मागून पुढे आला. अगदी धोंडिबाच्या बाजूने पुढे गेला तो.. समोरील बाई कदाचित त्याला जेवण वाढण्यासाठी पुन्हा स्वयंपाकघरात गेली. तो पुरुष बहुधा तिचा नवरा असावा. तो देखील धीरगंभीर पाऊले टाकीत त्या बाईच्या पाठोपाठ पायऱ्या चढून वर न्हाणीघराकडे गेला.
ते जोडपं दृष्टीआड जाईपर्येंत धोंडिबा अवाक होऊन त्यांच्याकडे फक्त पाहतच राहीला. त्यांनी आपल्याला पाहीलं कसं नाही..? धोंडिबाच्या चर्येंवरून हा प्रश्न त्याला पडल्याच साफ दिसत होतं. पण त्याहून मोठा प्रश्न सावत्या... सावत्या कुठं आहे...?
धोंडिबाच्या मनात जसा सावत्याचा विचार आला तसा तो वरच्या स्वयंपाकघराकडे पळाला. आत्ताच तर ते रहस्यमयी जोडपे त्या दिशेने गेले होते.. धोंडिबा स्वतः आतून पुरता घाबरला होता. पण सावत्यासुद्धा वर होता आणि त्यालासुद्धा धोका होताच की.. धोंडिबा आपल्या मित्राला असा एकटा सोडू शकत नव्हता.
धडाधड पायऱ्या चढून धोंडिबा वर स्वयंपाकघराच्या दाराशी पोहचलाच होता की.. समोरील दृश्य पाहून त्याची पावले थबकली. एकक्षण काहीच न कळल्यासारखा तो जागच्या जागी खिळून उभा राहीला. स्वयंपाकघर पूर्णपणे रिकामे होते. तिथे कोणीच नव्हतं. ना सावत्या ना ती चमत्कारीक बाई..
धोंडिबाने बाजूची खोली पाहीली आणि मग तो न्हाणीघराकडे गेला. आतून पाण्याचा आवाज येत होता. मघाचा तो पुरुष आत असेल का.. याबद्दल भीतीयुक्त विचार धोंडिबाच्या मनात त्यावेळी सुरु होते. त्याने भीतभीतच न्हाणीघराचा बंद दरवाजा उघडला आणि पाहतो तर...
तिथेसूद्धा कुणीही नव्हते. पाण्याचा नळ सुरु होता, धोंडिबाने चेहऱ्यावरचा घाम पुसत तो नळ बंद केला. इतक्यात ते जोडपं कुठं गायब झालं..? आणि सावत्या कुठं हाय..? 'हेय देवा.. ह्य काय चाललंय तरी काय.. कसलं आक्रित ह्य... " धोंडिबा आता पुरता घाबरला होता.
कसंबसं मन ताळ्यावर आणत धोंडिबा पुन्हा स्वयंपाकघरात आला. त्याने सगळं स्वयंपाकघर धुंडाळलं आणि त्याला तो मार्ग दिसला. स्वयंपाकघराच्या खोलीतून परस्पर घराबाहेर पडण्यासाठी एक दरवाजा होता.. जिथून खाली जाणाऱ्या पायऱ्या मुख्य अंगणात येत होत्या.
कदाचित सावत्या काहीतरी आणण्यासाठी बाहेर गेला असावा. आपली झोप लागली असल्याने त्याने मुद्दाम उठवले नसेल.. अशी शंकादेखील धोंडिबाच्या मनात आली. पण मग ते रहस्यमयी जोडपं कुठून आलं..? हा प्रश्नसुद्धा पुढ्यात होताच. पण अगोदर सावत्याचा शोध घेऊ.. मग बाकीचं पाहू, असा विचार करून धोंडिबा स्वयंपाकघरातून मुख्य अंगणात जाणाऱ्या त्या पायऱ्या उतरून खाली आला.
बाहेर येऊन तो मागे पाहत त्या घराचं पुन्हा निरीक्षण करतच होता की, मुख्य सडकेवरून त्याच्या कानावर गाडीचा हॉर्न ऐकू आला. धोंडिबाने तिकडे पाहीले.. गाडीतून कुणीतरी हातवारे करून काही सांगण्याचा प्रयत्न करत होते. धोंडिबा वाकून पाहू लागला आणि त्याचे इशारे समजण्याचा प्रयत्न करु लागला. शेवटी तो धावतच गाडीकडे गेला आणि काही विचारणार इतक्यात गाडीतील व्यक्तीच बोलू लागली.
"काय रे.. नवीन आहेस का इथे.. माहीत नाही का कसली जागा आहे ही.."
धोंडिबाला काहीच अर्थबोध झाला नाही. तो मख्ख चेहऱ्याने पाहतच राहीला.
"अरे.. ही जागा पछाडलेली आहे.. आत गेलेला माणूस जिवंत बाहेर येत नाही.. चल गाडीत बस लवकर.. इथून निघ पटकन..." गाडीतील इसम धोंडिबाला जीव तोडून सांगत होता.
"असं कसं... आम्ही आतच आहे संध्याकाळ पासून.." धोंडिबा चाचपडत म्हणाला.
"अरे भाऊ... तिकडे बघ एकदा..." गाडीतील व्यक्ती घराच्या दिशेने इशारा करु लागली.
धोंडिबाने झटकन वळून मागे पाहीले आणि त्याला जे दिसले ते पाहून त्याचं अवसानच गळालं.
घराच्या मुख्य दाराजवळ मघाचं रहस्यमयी जोडपं उभं होतं. पण आता त्यांचे चेहरे सामान्य माणसांसारखे नव्हते. एखादया पिशाच्च्यासारखे ते पांढरेफटक पडले होते. डोळ्यांत अंगार भरल्यासारखे लालभडक दिसत होते. त्यांचे लांबूडके हात धोंडिबाला ईशाऱ्याने जवळ बोलावत होते.
त्यांच्याकडे पाहून प्रथमच धोंडिबाच्या मनात जबरदस्त भीती दाटून आली. भयाने अंग थरथर कापू लागले. दुरून अंगावर येणारा वारा रोम रोम शहारून सोडत होता. त्याचा आवेष इतका प्रचंड वाटत होता की अवघ्या काही सेकंदांत धोंडिबाला हूडहुडी भरून आली. कंठाटून शब्दच फुटत नव्हते.
"अरे भाऊ.. मरायचंय का तूला... आत येऊन बस पटकन..." गाडीतल्या व्यक्तीने त्याला पुन्हा बजावले.
"पण पण माझा मित्र... सावत्या..." धोंडिबा थरथरत्या शब्दांत पुटपुटला.
"आरे.. तो गेला असेल आतापर्येंत.. तू चल लौकर... त्यांचा पाठलाग सुरु होण्याआधी आपल्याला निघायला लागेल.." गाडीतील इसम धोंडिबाला आर्जव करु लागला.
धोंडिबाने पाहीले.. घराच्या दाराजवळचे ते जोडपे आता पुढे आले होते. आणि हळूहळू गाडीच्या दिशेने येऊ लागले होते. आता वेळ आणीबाणीची होती. धोंडिबाने उघड्या असलेल्या गाडीच्या दरवाज्यातून आत झेप घेतली. गाडीतीला इसमाने प्रसंगावधान राखून गाडी सुरु केली आणि पुढच्या दिशेने पळवू लागला.
धोंडिबा निर्बुद्ध झाल्यासारखा फक्त समोरच्या काचेतून पाहत होता. त्याला काहीच सुचत नव्हते.. नेमके असे घडले तरी कसे..? आणि सावत्या गेला तरी कुठे..? आपण त्याच्या सोबत राहायला हवे होते.. उगाच खाली जाऊन बसलो आणि झोप लागली.. धोंडिबा आता स्वतःलाच दोष देत होता.
त्या पछाडलेल्या घरापासून गाडी थोडीच पुढे आली असेल. तेवढ्यात बाजूला बसलेला चालक बोलू लागला.
"लयं बेकार जागा आहे बघ ती.. तू आता पाहीलंस ते जोडपं खूप वर्षांअगोदर तिथं राहत होतं.. गावच्या वस्तीपासून लांब.. एका रात्री काय झालं कुणास ठाऊक.. घरातून नवराबायकोचे मोठाले आवाज ऐकू येऊ लागले. वस्ती लांब असल्याने गावातल्या लोकांना काहीच माहीत नाही पडले. सकाळी त्या दोघांचे मुडदे सापडले. अंगावर खूप वार झाले होते. कुणी म्हणतं दरोडेखोरांनी केलं तर कुणी म्हणतं पिशाच्चाने. खरं काय ते कोणाला माहीत नाही.."
धोंडिबाने सर्व हकीकत ऐकली आणि त्याला इथे आल्याबद्दल पश्चाताप होऊ लागला. सावत्याचं काय झाले असेल, काही सांगता येत नव्हतं. धोंडिबा अजूनही समोरील काचेतून बाहेर पाहत होता. समोर विस्तारलेला तो पहाड आणि आजूबाजूला लहानमोठ्या टेकड्या दिसत होत्या.
"आपण कुठं चाललूय आता.. भाईर जायची सडक मागं हायी न व्ह.." धोंडिबाने त्या माणसाला विचारले.
"अरे हो.. पण तूला माहीत नाही करून घ्यायचं का.. की त्या जोडप्याला कुणी मारले होते.." चालकाच्या आवाजात बदल झालं होता.
"म्हंजी..." धोंडिबाने विस्मयाने त्याच्याकडे पाहून विचारले.
त्यावर तो चालक कुत्सित हसला आणि बोलू लागला.
"कधी छलावा हे नाव ऐकलंय का.. छलावा इतर भूतांसारखे नसतात. फार हाल करून मारतात ते.. आणि त्यांची विशेषता काय माहीत आहे..."
धोंडिबा अचंबित होऊन चालकाचे म्हणणे ऐकत होता. त्याने विचारलेल्या प्रश्नांना धोंडिबाने नकारार्थी मान हलवत उत्तर दिले.
चालकाचे कठोर आवाजातील पुढील शब्द गाडीत घुमले.
"छलावा फसवा असतो.. जे दिसतं तसं नसतं.. उलट सावजाला जे पाहीजे तेच दाखवण्यात येत.. मारण्याअगोदर आपल्या सावजाला खेळवण्यात त्यांना असूरी आनंद मिळतो..."
त्याचा आवाज ऐकून धोंडिबा आणखीनच जरा घाबरला.
"म्हंजी.." त्याने पुन्हा विचारले.
यावर चालक मोठमोठ्याने भेसूर हास्य करु लागला.
"हाहाहाहाहाहाहाहा.... म्हंजी त्या जोडप्याला मारणारा पिशाच्च मीच होतो... या भागात मृत्यू पावणारा मनुष्य इथल्या छलाव्याचा भाग बनतो.. आणि आम्ही नव्या सावजाला असेच खेळवून खेळवून मारतो... हाहाहाहाहाहा..."
त्याच्या खुलाश्याने धोंडिबाच्या काळजाचा ठोकाच चुकला. आरे काय चाललेय हे... भुताटकीचा हा असला कसला प्रकार आहे.. एखाद्याचा घाबरूनच जीव जायचा. धोंडिबाने चालकाकडे नजर वळवून पाहीले.. चालकाच्या चेहऱ्यात बदल घडू लागला होता.. चेहरा साफ पांढरा पडला होता.. त्यावर कसलेसे व्रण उमटले होते.. अतिशय क्रूर भाव त्या चेहऱ्यावर आले होते.
धोंडिबाने पुढचा मागचा विचार न करता गाडीचा दरवाजा उघडला आणि चालत्या गाडीतून खाली उडी मारली. गाडी भरधाव वेगाने पुढे निघून गेली. अतिशय घाबरलेल्या धोंडिबा भरून आलेल्या श्वासावर नियंत्रण करु पाहतच होता की..
तितक्यात त्याने पाहीले,
मागच्या दिशेने मघाचं जोडपं त्याच्या दिशेने येत होतं. पुढे जावं तर तिकडे तो गाडीचा चालक उभा दिसला. त्याच्यापासून काही अंतरावर एक पायवाट होती पण तिथून सुद्धा तश्याच पांढऱ्याफटक चेहऱ्याची दोन पिशाच्चे येताना दिसली. बहुधा हे देखील या अगोदर इथे आले असावेत आणि आता या पिशच्चाना सामील झाले असावेत.
काय करावे.. कुठे जावे.. आपला जीव वाचणार नाही हे निश्चित.. पण मरायचेच आहे तर सावत्याचा शोध घेऊन मरायचे असा धाडशी विचार धोंडिबाच्या मनात आला. सावत्याची आठवण होताच धोंडिबाच्या अंगात जणू स्फूरणच चढले. त्याने वेगाने मागच्या बाजूला येऊन जोडप्याला चकवले आणि घराच्या दिशेला धूम ठोकली.
जबरदस्त इच्छाशक्तीच्या जोरावर धोंडिबाने पुन्हा ते घर गाठले. दार उघडून त्याने आत प्रवेश केला. तो जरासा पुढे आलाच की मागून कुणाचीतरी चाहूल लागली.. धोंडिबाने मागे वळून पाहीले..
मागे सावत्या उभा होता..
सावत्याला पाहून धोंडिबाच्या जीवात जीव आला. आपण केलेल्या धावपळीचे चीज झाल्यासारखे वाटले.
"अरे धोंड्या कुठे गेला होतास.. गड्या कधीचा शोधतूयं तूला... "सावत्या म्हणाला.
धोंडिबाने धावतच जाऊन सावत्याला मिठी मारली.
"सावत्या.. सावत्या चाल बिगीबिगी... याळ न्हाय आपल्याकडं.. ही जागा.. ही जागा... लयं वंगाळ हाय ही जागा..." धोंडिबाने एका दमातच सगळं काही सांगितले.
सावत्याने धोंडिबाचे खांदे पकडले आणि त्याच्या डोळ्यांत पाहून म्हणाला..
"धोंड्या.. छलावा म्हंजी काय माहीताय का तूला... गड्या.. छलावा फसवा असतो.. जे दिसतं तसं नसतं.. उलट सावजाला जे पाहीजे तेच दाखवण्यात येत.."
सावत्याचा चेहरा पांढराफटक पाडू लागला होता. शरीरावरच्या ताज्या जखमा फुटू लागल्या होत्या.
दुसऱ्याच क्षणी त्या घरातून धोंडिबाच्या किंकाळ्या बाहेर पडू लागल्या. पण गावची वस्ती लांब असल्याकारणाने त्या किंकाळ्या ऐकणारे जवळपास कुणीच नव्हते.
समाप्त
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: