ओलांडून जाऊ नका | Marathi Bhaykatha | Marathi Horror Story | Horror story in marathi real | भयकथा

 चिमी त्यादिवशी आईबरोबर बाजारात गेली होती. बाजारात खरेदी करत असताना अगदी काही क्षणांसाठी आईचा हात सुटला आणि चिमी मागे राहिली. लोकांच्या घोळक्यासोबत कधी रस्ता ओलांडला गेला आणि कधी चिमी रस्त्यालगतच्या मसजिद जवळ जाऊन पोहचली तिलादेखील कळाले नाही.

 एवढ्या काही सेकंदांची ती ताटातूट.. चिमीचा जीव मात्र त्या तेवढ्या वेळासाठीही अगदी कासावीस झाला. आईच्या विरहाने नकळत तिच्या डोळयांत अश्रू येऊ लागले. आसपास माणसांची वर्दळ पाहून ती अधिकच घाबरली आणि आईला मोठ्याने हाका मारत रडू लागली. तितक्यात डोक्यावर एक टपली पडली म्हणून तिने मागे वळून पाहीले तर...

 चिमी तत्क्षणी मागून आलेल्या आईला जाऊन बिलगली. चिमीला उचलून घेत आई बाजारातून बाहेर पडली आणि घरी आली. संध्याकाळ टळली आणि चिमीला ताप भरला. लगोलग डॉक्टरांना बोलावण्यात आले. चिमीची तपासणी करून डॉक्टरांनी काही औषधे दिली आणि चिंतेचे कारण नसल्याचे समजावले.

 वरवर पाहता हे साधे आजारपण असल्याचे दिसत होते. त्यामागचे कारण रात्रीपर्येंत तरी कोणाला कळू शकले नाही. पण जशी मध्यरात्र उलटली तसे चित्र पालटू लागले. चिमीचा ताप अजून उतरला नव्हता म्हणून आई अधूनमधून तिचे अंग चाचपत होती. रात्र जशीजशी चढू लागली तसे आईचा डोळा लागला. खोलीत पूर्णपणे अंधार पसरला होता.

 अचानक काय झाले कुणास ठाऊक पण चिमी जोरजोरात ओरडू लागली. दचकून आई उठली आणि तिने चिमीला हात लावला. तिचे अंग तापलेल्या तव्यासारखे चटके देत होते. आईने पटकन उठून दिवे लावले. वडील बाजूच्या खोलीत झोपले होते. चिमीच्या आवाजाने ते देखील धावतच आले.

 चिमीच्या आईवडिलांनी समोर जे पाहीले ते पाहून त्यांना धक्काच बसला. चिमीचे डोळे बंद होते. ती झोपेतच असंदीग्ध बडबड करत होती. वडील पुढे सरसावले आणि चिमीला हात लावण्यासाठी हात पुढे केला तर...

 वडिलांचा पुढे आलेला हात चिमीने घट्ट पकडून आपल्याकडे खेचला. डोळे बंद... चेहऱ्यावर अनामिक प्रसन्नता... आणि दातांवर दात आपटल्याचे आवाज... चिमीमध्ये एकाएकी झालेला बदल पाहून पहिल्यांदा तर वडिलांचे डोळे विस्फारले गेले. मग त्यांना चिमीने घट्ट पकडून ठेवलेल्या आपल्या हाताची वेदना जाणवली. वडिलांचा हात एखाद्या तापत्या निखाऱ्यावर ठेवल्याप्रमाणे भाजत होता. त्यांनी जोर लावून आपला हात मागे खेचला आणि...

 वडिलांनी आपल्या सोडवलेल्या हाताचे मनगट पाहीले... त्यावर लाल लाल चट्टे उमटले होते. साध्या सरळमार्गी मनात याचे आकलन न झाल्याने त्यांच्या डोळ्यांत चीड उत्पन्न झाली. चिमीला ओरडण्यासाठी त्यांनी तोंड उघडलेच होते की,

 "बाबा.. बाबा... मला खूप लागलंय... खूप दुखतय बाबा..." चिमी अजूनही झोपेतच पुटपुटत होती. डोळे बंदच होते.

 वडील एकक्षण गोंधळले, त्यांनी चिमीच्या आईकडे पाहीले. चिमीची आई तिच्या जवळ जाऊन पाहणार तितक्यात वडिलांनी अडवले. चिमी आता झोपेतच हालचाल करत होती. जणू ती काहीतरी दाखवण्याचा प्रयत्न करत असावी. आई वडील चिंतातूर होत फक्त पाहत राहीले. झोपेतच एका बाजूला वळत चिमीने आपली पाठ त्यांच्या नजरेसमोर आणली आणि तिच्या आईवडिलांना एक झटकाच बसला...

 चिमीच्या पाठीवर भरून गेलेल्या जखमांसारखे लांब लांब लालसर चट्टे ओढले गेले होते. जसं की कुणी तलवारीने वार केल्यासारखे.. चारपाच उभे आडवे लांब चट्टे... त्यातून सुकलेल्या रक्ताचे कण कधीही बाहेर पडतील अश्या अवस्थेत होते. हात लावण्याची सोय नव्हती, जखमा सुकलेल्या असल्या तरी चिघळण्याची भीती होती. तरीही आईने मायेने हात लावण्याचा प्रयत्न केलाच... आणि पुन्हा चिमीचे वर्तन बदलले.

 "माझ्या मार्गात यायचं काम नाही...." चिमीने भेसूर आवाजात तो इशारा दिला आणि भेदरलेल्या आईने हात मागे केला.

 वडिलांनी चिमीच्या आईला मागे केले. दोघे एकमेकांच्या तोंडाकडे पाहतच होते. हे काय घडत आहे, याचं काहीच कारण त्यांना समजत नव्हते. उभ्या आयुष्यात कधी असला प्रकार पाहीला नव्हता. शांत, सरळमार्गी आयुष्य जगणाऱ्या त्या कुटुंबासाठी या प्रकारातली अनैसर्गिकता समजन्यापलीकडची होती. खरेतर चिमीचे आईवडिल दोघेही चिमीची अवस्था पाहून चिंतीत होते पण त्याहूनही जास्त प्रमाणात त्यांच्या मनात भीती दाटली होती.

 "चिमी... बाळा काय होतेय तूला.." आईने काकूळतीने विचारले.

 "चिमी.. बेटा काय झालेय..." वडिलांनी पाठोपाठ साद घातली.

  पण चिमीने उत्तर दिले नाही. काहीवेळ सुरु असलेली तिची बडबड थांबली आणि ती पून्हा शांत झोपी गेली. वडिलांनी पुढे जात तिच्या डोक्यावरुन हात फिरवला. चिमीच्या आईकडे पाहत त्यांनी सुटकेचा निःश्वास सोडल्यासारखे हावभाव केले. चिमीचा ताप काही अंशी उतरला होता.

 चिमीच्या पलंगशेजारी जमिनीवर अंथरून टाकत आईवडिल झोपी गेले, जेणेकरून पुन्हा तसे काही झाले तर ते तिथेच असतील. दिवे मालवल्यावर पुन्हा एकदा खोलीत मिट्ट अंधार झाला.

 पहाटे सूर्योदयाच्या वेळी सहा वाजता वडिलांना जाग आली. चिमी पलंगावर शांत झोपली होती. तिला हात लावत ताप उतरल्याचे पाहून त्यांना समाधान वाटले. झिरो बल्ब लावत खोलीबाहेर पडून पाचेक मिनिटांत वडील पुन्हा चिमीच्या आईला उठवण्यासाठी माघारी फिरले. अजून उजाडले नसल्याने घरातील इतर खिडक्यांमधून अंधार आतपर्येंत येत होता. चिमीच्या खोलीकडे येताना त्यांना दरवाज्याबाहेरच एक सावली दिसली. तसे ते चपापले...

 आपल्या मुलीच्या जीवाला धोका असल्याची तीव्र भावना वडिलांच्या मनात एकाएकी आली आणि ते त्वेषाने दरवाज्याकडे झेपावले. दरवाज्यातून आत जाताना त्यांच्या काळजावर घाव बसला. जितक्या वेगाने चिमीच्या वडीलांनी खोलीत प्रवेश केला तितक्याच वेगात भयाने त्यांच्या अंगात शिरकाव केला. डोळे फाडून ते दरवाज्यात बसलेल्या चिमीकडे पाहतच राहीले. भीतीच्या काळपट सावटाखाली त्यांनी आवंढा गिळला.

 चिमी खाली जमिनीवर चादर पसरवून नमाज अदा करत होती. चिमीच्या चेहऱ्यावरचे हावभाव, नमाज अदा करण्याच्या पद्धती पाहून बाजूला उभे असलेले वडील अक्षरशः गर्भगळीत होऊन गेले होते. आता मात्र गोष्टी आपल्या हातात नाहीत याची त्यांना खात्री पटली. त्यांनी खोलीत इतरत्र पाहीले, चिमीची आई भिंतीला पाठ लावून भेदरलेल्या स्थितीत बसल्याचे त्यांना दिसले. चटकन तिकडे जात वडिलांनी विचारपूस केली. त्यावर चिमीच्या आईने मान हलवत या प्रकरणाचा काहीच बोध होत नसल्याचे कळवले.

  "माझा एक मित्र आहे समशेर नावाचा.. त्याला कळवतो मी.. कदाचित तो आपली काही मदत करु शकेल.." असे म्हणत चिमीच्या वडिलांनी फोन लावायला घेतला.

 तितक्यात मागून चिमीचा भेसूर आवाज आला.

 "नमाज अदा करताना ओलांडून जायचं नाही.. एवढी साधी बुद्धी नाही का तूला..."

 दचकून आईवडिलांनी मागे पाहीले. चिमी तिच्या वडिलांपासून हातभार अंतरावर येऊन उभी होती. केस अस्ताव्यस्त विस्कटलेले. फिका पडलेला चेहरा.. दातांचं एकमेकांवर अविरतपणे आपटणं सुरु होतं.. सोबत घश्यातलं गुरगुरनंदेखील.. यावेळी डोळे उघडले होते... बारीक पापण्यातून डोकावणारे सफेद डोळे... ज्यांतली अर्ध्याहून अधिक बूभूळे वर गेली होती.

 तिचं भयानक रूप पाहून आईवडिलांना धडकीच भरली.. भीतीने तोंडातून शब्ददेखील फुटू शकले नाही. थरथरत्या स्वरांत वडील काही बोलणारच होते की...

 चिमीने वडिलांची बकोटी पकडून उचलले आणि पलंगाच्या पलीकडे फेकले. चिमीचा रुद्रावतार पाहून आईने तर किंकाळीच फोडली. खाली जमिनीवर पडलेल्या चिमीच्या वडिलांना जाऊन सावरावे, इतकेही धाडस ती आई करु शकली नाही. आईच्या घाबरलेल्या शरीराची कंपने स्पष्ट दिसत होती. तिकडे पलंगापलीकडे जाऊन पडलेल्या वडिलांची अवस्था त्याहून बिकट होती. डोक्याला आणि गुडघ्याना मार बसला होता. फक्त चिमीकडे पाहण्याशिवाय त्यांनी काहीच प्रतिक्रिया दिली नाही.

 आईकडे एक जळजळीत कटाक्ष टाकून चिमी जमिनीवर पडलेल्या वडिलांच्या दिशेने निघाली. आता पुढे काय होणार या विचारानेच आता आईचं काळीज गोठू लागलं होतं. त्याहीपेक्षा अधिक, आपल्याकडे एक एक पाऊल टाकीत पुढे येत असलेल्या चिमीकडे पाहून वडिलांच्या काळजाचा ठोका चुकला. आता आपलं काही खरं नाही, असा विचार वडिलांच्या मनात आला आणि त्यांनी चिमीच्या आईकडे एक नजर टाकत डोळे शांतपणे बंद केले. चिमी वडिलांच्या जवळ पोहोचलीच होती की...

 "चिमे..." चिमीची आई जोरात ओरडली आणि त्या आवाजातली कठोर चेतावणी असह्य झाल्यासारखे चिमीच्या चेहऱ्यात बदल झाला. एकाएकी त्या क्रूर वाटणाऱ्या चेहऱ्याची जागा एखाद्या अबोल, निरागस वृत्तीने घेतली. पण क्षणभरच.. दुसऱ्या क्षणाला चिमी शुद्ध हरपून खाली कोसळली.

  चिमीची आई पटकन उठली आणि चिमीच्या वडिलांना आधार दिला. खाली जमिनीवर अचेतन अवस्थेत पडलेल्या चिमीकडे पाहत वडिलांनी तात्काळ समशेर नावाच्या मित्राला फोन केला. समशेरला फोन करून सर्व परिस्थिती कळवल्यानंतर वडिलांनी चिमीला उचलून पलंगावर झोपवले. चिमीची कितीही काळजी वाटत असली तरी तिच्यासोबत राहण्यात धोका होता. खोलीला बाहेरून कडी लावून वडील आणि आई दोघेही दुसऱ्या खोलीत समशेरची वाट पाहत बसले.

  काही काळ गेला. आता बऱ्यापैकी उजाडलं होतं. पाखरांच्या किलबिलाटाने दिवसाची सुरुवात झाली होती. चिमीचे आईवडिल डोळ्यांत प्राण आणून समशेरची वाट पाहत होते. मध्येच एकदा चिमीला पाहावे म्हणून वडील उठले आणि चिमी असलेल्या खोलीच्या खिडकीतून त्यांनी आत डोकावले. पण आतले दृश्य संभ्रमावस्थेत टाकणारे असेच होते.

 चिमी पलंगावर नव्हतीच.. शिवाय खिडकीतून पाहताना चिमी आतमध्ये कुठेही दिसली नाही. वडिलांनी सरळ जाऊन कडी उघडली आणि मागून चिमीची आईदेखील येत होती. पण जसे वडील आत शिरले तसे... मागून खोलीचे दार बंद झाले. आई बाहेरच राहिली. वडीलांनी मागे वळून बंद झालेला दरवाजा उघडण्याचा प्रयत्न केला आणि...

 "टकटक टकटक..." दातांवर दात आपटल्याचा आवाज जवळपास घुमला. वडिलांनी वर आवाजाच्या दिशेने पाहीले आणि त्यांची बोबडीच वळली. बंद दरवाज्याच्या वर भिंतीवर सरपटणारी चिमी त्यांना दिसली. इतकी भयानक की पाहणाऱ्याच्या हृदयाचे ठोके चुकावेत. घाबरलेल्या वडिलांची पावले मागे पडू लागली. बाहेरून आई दरवाजा ठोकत होती. चिमीने भिंतीवरूनच डोळे बारीकमोठे केले आणि वडिलांवर एक झेप घेतली.

 धक्का बसल्यासारखे वडील मागे असलेल्या पलंगावर पडले आणि त्यांच्या छाताडावर दातांवर दात आपटणारी.. बुभूळे वरखाली करणारी चिमी.. ओठ पसरवून छद्मी हास्य करत होती..

 तितक्यात बाहेरून दरवाजाचे ठोठावणे बंद झाले.. आणि एक प्रचंड आघात झाल्यासारखा मोठा आवाज आला. चिमीचा विद्रुप चेहरा मागे वळला.. दरवाज्यातून धुपाचा मंद सुगंध पसरत आत येऊ लागला. त्यापाठोपाठ हिरवा पोशाख परिधान केलेल्या फकीर बाबा आणि समशेरचे आगमन झाले. तोंडातल्या तोंडात अजान पुटपुटत बाबाने सरळ चिमीकडे कूच केले.

 पलंगावरची चिमी झटकन उठून समोरील भिंतीवर झेपावली. फकीर बाबाने समशेरकडे पाहीले. समशेर कसलेल्या अंगाचा आणि तडफदार दिसत होता. त्याने निडरपणे उसळी घेऊन चिमीचा पाय पकडला आणि सोबत तिच्या वडिलांनासुद्धा मदतीसाठी हाक मारली. फकीर बाबा आणि समशेर आल्याचे पाहून चिमीचे वडील अगोदरच थोडे सावरले होते. त्यांनी समशेरची हाक येताच तिकडे जाऊन चिमीला पकडण्याचा प्रयत्न केला.

 फकीर बाबाने आपल्या कटोऱ्यातल्या धुपाचे प्रमाण वाढवले आणि अजानातली वाक्ये उच्चारण्यास प्रारंभ केला. त्यांच्या प्रभावाने चिमीच्या अंगातली शक्ती हळूहळू शांत होऊ लागली. तसे समशेर आणि चिमीच्या वडिलांनी तिला पलंगावर खेचले आणि हातपाय घट्ट पकडून ठेवले. फकीर बाबाने आपले प्रश्न विचारण्यास सुरुवात केली.

  चिमीची असंदीग्ध भाषेतली बडबड सुरु झाली. ज्यातला एकही भाग तिच्या वडिलांना, समशेरला किंवा मागे असलेल्या चिमीच्या आईला कळला नाही. पण तिच्या एकेका वाक्यासोबत फकीर बाबाच्या चेहऱ्यावरील भाव बदलत जात होते. सुरुवातीला कठोर असलेल्या त्याच्या चेहऱ्यात कारूण्य अवतरले. चिमीची बडबड थांबली तसे फकीर बाबा म्हणाला,

  "'ठीक है.. तेरी हर ख्वाईश पुरी होगी.. पर तबतक इस घर में किसीको परेशान मत कर..."

 फकीर बाबाने चिमीच्या डोक्यावरून हात फिरवला. तसे त्या चेहऱ्यात पुन्हा निरागसता आली. चिमी शांत झोपी गेली. तिला खोलीत झोपवून सर्वजण बाहेर आले. तेव्हा फकीर बाबा सांगू लागला..

  "कल आप बाजार गये थे.. जब आपकी बच्ची कूछ समय के लिये आँखो से ओझल हुयी थी.. वो वक्त नमाज का था... अनजाने में बच्ची नमाज अदा करनेवाली इस आत्मा को लांघकर आगे गयी थी.. यह आत्मा उतनी भी बुरी नही जितना आप सोच रहे हो.. तमाम उम्र यह अच्छी राह पर चला.. पर हमेशा ठोकरे खाई.. खुद के लिये कभी कुछ न कर सका.. इसे बस अपने खुदा की इबादत के लिये थोडीसी जगह चाहिये.. जहाँ इसे कोई दिक्कत ना हो.. कोई रोकठोक ना हो.. इसीलिये इसने आपको डराने की कोशिश की.. आपको मारने का इरादा नही था इसका..."

 फकीर बाबाचे शब्द ऐकून चिमीची आई, वडील आणि समशेरदेखील अवाक झाले. चिमी लवकरच ठीक होईल असे आश्वासन देऊन फकीर बाबा निघून गेला. काही दिवस चिमी एकट्यातच उदास उदास असायची. आईवडिलांना जेवढ्यास तेवढा प्रतिसाद देत होती. तिच्या आईवडिलांची काळजी अजून मिटली नव्हती.

 एक दिवस फकीर बाबा आणि समशेर पुन्हा घरी आले. चिमीला घेऊन ते सगळे बाजारातल्या मसजिदजवळ आले. बाहेरच नव्याने बांधलेल्या एका छोट्याश्या जागेकडे जात फकीरबाबाने चिमीला बोलावले. चिमी धावतच तिकडे गेली. चार बाय चार ची ती जागा चहूबाजूंनी भिंती घालून बंदिस्त केली होती. मधल्या दरवाज्याची जागा तेवढी मोकळी होती. चिमीला आत पाठवून फकीरबाबा तिच्या आईवडिलांकडे आला. त्याने ईशाऱ्यानेच त्यांना खिडकीतून आत पाहण्यास सांगितले.

 आत त्या नव्या जागेमध्ये चिमी प्रसन्न मुद्रेने नमाज अदा करत होती. काहीवेळ गेला आणि चिमी बाहेर पडली. दरवाज्याच्या मोकळ्या जागेतून चिमी बाहेर पडत असताना एक पांढरी सावली दरवाज्यातच उभी राहिल्याचे सर्वांनी पाहीले. चिमी धावत जाऊन आईला बिलगली. चिमीचे वडील आणि समशेर देखील आनंदी झाले. त्यांनी फकीर बाबाचे आभार मानले.

 चिमी आता पूर्णपणे बरी झाली होती. घरी परत येताना वडिलांनी उचलून घेतलेली चिमी फारच बडबड करत होती. जणू गेल्या दोन दिवसांची कसर तिला आजच भरून काढायची होती.

समाप्त

ऐका : ओलांडून जाऊ नका | मराठी भयकथा