Marathi Bhaykatha - मोक्ष | Marathi Horror Story | Bhaykatha In Marathi | Moksh - a horror story

 

 बळवंत संध्याकाळी घरी आला तेव्हा शहरातून आलेल्या लहान चुलत भावाला पाहून त्याला अत्यानंद झाला. का नाही होणार.. संपूर्ण खानदानात हाच तर एक होता जो बळवंतला वाजवीपेक्षा जास्त आदर द्यायचा. समीर नाव होतं त्याचं.

 बळवंत आणि समीर चुलत भाऊ असले तरी एकमेकांवर फार जीव त्यांचा. समीरच्या वडिलांचे म्हणजेच बळवंतच्या काकाचे बऱ्याच वर्षांपूर्वी निधन झाले होते. समीरच्या आईने मग त्याच्या काही दिवसांनंतरच गाव सोडले. समीरला घेऊन त्या शहरात राहायला गेल्या. तसे अधूनमधून गावी येणे व्हायचेच.

 इकडे गावी राहत असलेल्या बळवंतचे मागच्या वर्षीच लग्न झाले होते, तेव्हादेखील समीर आला होता. मोठया भावाच्या लग्नात त्याने कितीतरी धावपळ केली होती. बळवंतच्या लग्नानंतर अवघ्या काही दिवसांतच त्याचे वडील जग सोडून निघून गेले. त्या गोष्टीला आता एक वर्ष पूर्ण होत आले होते.

 समीरला घरात पाहून खुश झालेल्या बळवंतने काकीची खुशाली विचारली. बायकोला गोडाधोडाचे जेवण बनवण्यास सांगितले. इकडच्या तिकडच्या गप्पा सुरु झाल्या आणि मग जशी रात्र चढू लागली तसे जेवण करून ते सर्वजण झोपी गेले.

 तीन खोल्यांच्या त्या घरामध्ये एका खोली अर्थातच बळवंत आणि त्याच्या पत्नीची होती. दुसऱ्या खोलीत स्वयंपाकघर आणि न्हाणीघराची व्यवस्था होती. राहता राहीली तिसरी खोली.. जी आधी बळवंतचे वडील वापरायचे, ती आता रिकामीच होती. समीरच्या झोपण्याची व्यवस्था त्या खोलीत करून देण्यात आली.

 "उद्या मला जरा महत्वाच्या कामानिमित्त बाजूच्या गावी जावयाचे असल्याकारणाने फक्त उद्याचा दिवस कसातरी काढ.. मग परवापासून आपण एकत्र फिरू..." असे बोलून बळवंतने समीरचे खांदे थोपाटले.

 "जी दादा... ठीक आहे.." समीरने आदरपूर्वक काढलेला उद्गार ऐकून बळवंतला भरून आले.

 वडील होते तोपर्येंत सतत काही न काही टोचून बोलायचेच. त्यात आयुष्यात बायको म्हणून आली तीदेखील अधिमधी त्याच्यावर डाफरत असे. त्यामुळे बळवंतला समीरच्या तोंडून आपल्याबद्दलचा 'जी दादा' उल्लेख आवडायचा. समीरदेखील आजवर कधीही बळवंतशी उद्धटपणे वागला अथवा बोलला नव्हता.

 मध्यरात्र उलटून गेली होती. दिवे मालवले असल्याने संपूर्ण घर अंधारात बुडाले होते. जमिनीवर अंथरूण टाकून झोपलेल्या बळवंतला अचानक अंगावरून काहीतरी वळवळत जात असल्याचा भास झाला आणि त्याची झोपमोड झाली. एकक्षण डोळे उघडून त्याने पुन्हा झोपण्याचा प्रयत्न केला. डोळ्यांवर प्रचंड झोप होती.

 काही काळ गेला असावा परंतु पुन्हा बळवंतला अस्वस्थ वाटू लागले. कसलासा बारीक खुसपुसण्याचा आवाज त्याच्या कानावर पाडू लागला होता. बळवंतने त्या गडद अंधारातच डोळे उघडले आणि अजिबात हालचाल न करता तो कानोसा घेऊ लागला. रात्रीच्या नीरव शांततेत, खोलीभर पसरलेल्या अंधारात दबक्या आवाजातले ते पुटपुटणे बळवंत स्पष्ट ऐकू शकत होता. शब्द कळत नव्हते पण आवाज मात्र होताच.

 आणि पुढच्याच क्षणी बळवंतच्या तोंडून किंकाळी फुटता फुटता राहिली. त्या दबक्या आवाजासोबत बळवंतच्या अंगावरची घोंगडी हळूहळू खाली सरकत जात होती. जणू कोणीतरी ती खेचत असावे. बळवंत तसा घाबरटच होता. त्याच्या कंठातून मोठा आवाज निघूच शकत नव्हता. बळवंतने बाजूला झोपलेल्या पत्नीला हलवून जागे केले आणि थरथरत्या शब्दांत तिला तो प्रकार सांगितला.

 बळवंतच्या पत्नीने कुरबुर करत उठून दिवा लावला आणि सगळीकडे पाहीले. बळवंतलाही थोडा धीर आला. सगळ्या खोलीवर नजर फिरवल्यावर जेव्हा काहीच दिसले नाही तेव्हा बळवंतने दरवाज्याकडे पाहीले. त्याच्या पत्नीनेही तिकडे पाहत एक जळजळीत कटाक्ष बळवंतवर टाकला.

 "दार तरी बंद करायचं.. भाऊजी आहेत घरात..." असे म्हणत तिने खोलीचे उघडे दार बंद केले.

 त्यानंतरची रात्र तर शांततेत गेली पण दुसऱ्या दिवशी बळवंतवर जे वादळ येणार होतं त्यापासून सगळेच अनभिज्ञ होते.

 दुसऱ्या संध्याकाळी बळवंत जेव्हा घरी येत होता तेव्हा अगदी उंबरठ्यापाशीच असतानाच त्याच्या पुढ्यात माळ्यावरचा एक लाकडी ओंडका पडला. बळवंत थोडक्यात वाचला. त्याने झटकन माळ्याकडे पाहीले तर अंधारात एक आकृती त्याला वेगाने दूर जाताना दिसली. चुकून झाले असेल, असे समजून बळवंतने तिकडे दुर्लक्ष केले आणि तो घरात शिरला.

 बळवंत आला तेव्हा त्याला समीर कुठेच दिसला नाही म्हणून त्याने याबद्दल पत्नीकडे विचारणा केली.

 "भाऊजी दुपारीच फिरून येतो म्हणाले त्यावर अजून आले नाहीत.." बळवंतची पत्नी म्हणाली.

 यावर बळवंत जरा विचारात पडला. समीर इतका वेळ गावात कुठे फिरत असेल, त्याला तर इथे कोणी ओळखत देखील नाही.. बळवंत आपल्याच विचारांत हरवून समीरची वाट पाहत होता. जेवणाची वेळ टळून गेल्यावर रात्री उशीरा समीर घरी आला. बळवंत प्रेमाने त्याला कुठे होतास म्हणून विचारू लागला. पण समीरच्या 

उत्तराने मात्र बळवंतला धक्काच बसला.

 "तु कोण रे मला विचारणारा...?"

 आपल्यासमोर चकार शब्द न काढणारा समीर आज वाकड्यात बोलतोय, ते पाहून बळवंत चकित झाला. बळवंतला एकक्षण काहीच सुचले नाही. त्याची पत्नीदेखील कावरीबावरी होऊन पाहत होती.

 "कुसमे.. जेवायला वाढ मला..." समीरने कडक शब्दांत बळवंतच्या पत्नीला आज्ञा केली.

 आपल्या पत्नीला नावाने हाक मारणाऱ्या समीरवर आता मात्र बळवंत चिडला. पण तरीदेखील त्याने शांत राहत पत्नीला इशारा केला. कदाचित समीर दारू पिऊन आला असावा, असा संशय त्याला आला. एकदाच जेवण होऊ दे, मग त्याला जाब विचारतो.. असा निर्धार करत बळवंत हातपाय धुऊन जेवणाच्या ताटावर बसला.

 बळवंतची पत्नी कुसुमने दोघांनाही जेवण वाढले. पण हे काय.. समीर आपल्या ताटावर तर अधाश्यासारखा तुटून पडलाच परंतु बळवंतचे ताटदेखील त्याने आपल्या पुढ्यात घेतले. त्याचा तो पवित्रा पाहून आता मात्र बळवंतच्या सहनशक्तीचा अंत झाला. त्याने समीरला जाब विचारण्यासाठी त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला आणि बोलू लागला.

 "समीर, काय चाललेय काय.. आजवर कधी मला उलटून बोलला नाहीस.. आणि आज काय झालेय तूला.. वहिनीला सुद्धा नावाने हाक मारलीस..."

 समीर काहीच म्हणाला नाही. तो गपचूप खाली मान घालून गालातल्या गालात गूढपणे हसत होता. मध्येच त्याचे हुंकार देणे सुरु होते. पाचदहा मिनिटांत त्याने आपले जेवण संपवले. तोपर्येंतचा वेळ बळवंतने कसाबसा काढला आणि पुन्हा त्याने स्पष्ट शब्दांत समीरला विचारणा केली.

 "समीर ऐकतोयस का तू.. काय लावलेय हे.. दारू पिऊन आलायस का.. एक लक्षात ठेव ही असली थेरं इथं चालणार नाहीत..." असे म्हणत बळवंतने समीरचा हात पकडलाच होता की...

 समीरने झटका देत त्याचा हात उडवून लावला.

 "नसतील चालत तर निघ इथून मग.. माझं घर मी कायपण करीन... आन हे बघ बळ्या.. मी काय आणि कसं करायचं हे तू मला शिकवू नकोस.." समीर अक्षरशः बळवंतवर डाफरला.

 बळवंत तर अजूनही विश्वास बसत नसल्यारखे त्याच्या तोंडाकडे पाहत बसला. ताठलेला चेहरा.. शून्यात हरवलेले डोळे.. गालातल्या गालातलं मिश्किल हास्य.. एका रात्रीत समीर किती बदलला होता. बळवंतला काहीच कळत नव्हते. त्याची पत्नी कुसुमलादेखील विलक्षण धक्का बसला होता.

 "भाऊजी असं का बोलताय वं.." कुसुमने तोंड उघडलेच होते की समीर तिच्यावरसुद्धा ओरडला.

 "कुसमे.. तू गप राहा.. या भाडखाऊला अद्दल शिकवायलाच लागल..."

  समीरच्या त्या शब्दांनी बळवंतच्या पायाखालची जमीनच सरकली. त्याने भेदरलेल्या नजरेने आपल्या पत्नीकडे पाहीले. तिचीही अवस्था केविलवाणी झाली होती. पण तश्याही परिस्थितीत बळवंतने स्वतःला सावरले. काहीतरी अघटित प्रकार आपल्यासोबत घडत असल्याचे एव्हाना त्याच्या लक्षात आले होते. यातून बाहेर कसे पडावे याचाच विचार करत असतानाच समीर हात धुण्यासाठी म्हणून न्हाणीघराकडे गेला.

 बळवंतला हवी तशी संधी मिळाली होती. तो जलदगतीने जाग्यावरून उठला आणि कुसुमला घेऊन स्वयंपाकघराच्या खोलीबाहेर आला. खोलीला बाहेरून कडी लावत त्याने भराभर कपडे चढवले आणि थोड्याच वेळात बळवंत आणि कुसुम घराला कुलूप लावून समीरच्या घरी शहराकडे निघाले.

 तीन तासांचा तो प्रवास संपता संपत नव्हता. बळवंत आणि कुसुम दोघेही समीरचा अवतार पाहून मनातल्या मनात जाम घाबरले होते. पूर्ण प्रवासात एक अवाक्षरही त्यांच्या मुखातून बाहेर निघाले नाही. मजल दरमजल करीत पहाटेच्या सुमारास दोघेही शहरात समीरच्या आईकडे पोहचले.

 "काकी.. काकी... आपला समीर..." दारातूनच धापा टाकीत बळवंत बोलू लागला.

 त्याच्या तसल्या वर्तनाने सुरुवातील्या घाबरलेल्या समीरच्या आईने त्याला शांत केले. बळवंतने रात्रीचा सारा प्रकार समीरच्या आईला कळवला आणि रडू लागला. त्यावर चिंतीत झालेली समीरची आई लगबगीने गावी निघण्यासाठी तयारी करु लागली.

 काकीला घेऊन बळवंत आणि कुसुम बाहेर पडण्यासाठी दरवाज्याजवळ आलेच होते की,

 दरवाज्यावर जोराने थाप पडू लागली. दार थोठावण्याच्या आवाजावरून हे स्पष्ट समजत होते की, बाहेर जे कोणी आहे त्याला आत येण्याची प्रचंड घाई लागली होती. भयचकित होऊन बळवंत, त्याची पत्नी कुसुम आणि काकी तिघेही एकमेकांकडे पाहू लागले. एवढ्या पहाटे आता दुसरं कोण येऊ शकतं... याचा अंदाज बांधत काकीनेच शेवटी पुढाकार घेतला आणि दार उघडले.

 तसा बाहेरून भस्सकन एक थंड हवेचा झोत त्यांच्या अंगावर आला. काकी जरा बाजूलाच सरल्या आणि त्या पाठोपाठ क्रोधित झालेला समीर आत शिरला. घरात येताच त्याने समोर उभ्या असलेल्या बळवंतवर त्वेषाने झेप घेतली आणि सटासट त्याच्या कानसूडात मारू लागला.

 "भाडखाऊ... मला कोंडून इकडं आलासं व्हयं... काय वाटलं मला बाहेर पडता यायचं न्हाय.. तूला तर आता सोडणारच न्हाय..." समीर दातओठ खाऊन शिव्यांची लाखोली वाहत होता.

 बळवंत खाली पडून गयावया करु लागला पण समीर त्याला लाथाबुक्क्यांनी चांगलाच तुडवत होता. कुसुम त्या प्रसंगात इतकी बावरली होती की मध्ये पडून आपल्या पतीला सोडवावे, याचेही भान तिला राहीले नव्हते.

 तितक्यात दरवाज्याजवळ उभ्या असलेल्या काकीचा आवाज आला.

 "भावोजी... काय करताय... आणि तुमची हिम्मत कशी झाली माझ्या मुलाला धरण्याची..."

 एकाएकी संपूर्ण घरात सन्नाटा पसरला. बळवंतला चोप देणाऱ्या समीरचे हात थांबले. पण तो नक्की समीरच होता का... की समीरच्या अंगात प्रवेश केलेली एखादी भटकती आत्मा.. बळवंत आणि कुसुम गावीच या प्रकारावर उपाय का शोधू शकले नाहीत. अंधाऱ्या रात्री इतक्या लांब शहरात ते का आले होते.

 खरेतर बळवंत आणि कुसुम दोघांनाही गावीच कळून चुकले होते की, समीरला झपाटले आहे. आणि हा झपाटणारा आत्मा दुसऱ्या तिसऱ्या कोणाचा नसून बळवंतच्या वडिलांचाच आहे, यावर शिक्कामोर्तब केले ते "भाडखाऊ" या शब्दाने. बळवंतच्या वडिलांचा खास ठेवणीतला शब्द होता तो.. जो ते बळवंतसाठी हमखास वापरायचे. 

 वडील जिवंत असेपर्येंत काकीच्या शब्दाबाहेर नव्हते, हे बळवंत जाणून होता. त्यामुळेच या परिस्थितीला तोंड कसे द्यायचे हे न सुचल्यामुळे बळवंत आणि कुसुम लगोलग शहरात काकीकडे आले होते. कमीतकमी काकीचा आधार तरी मिळाला असता, याची खात्री बळवंतला होती. 

 काकी पुढे येऊन उभी राहिली आणि तिने एक जळजळीत कटाक्ष समीरवर टाकला. त्यावर समीरची मान खाली गेली. साहजिकच ही कृती समीरच्या आत असलेल्या बळवंतच्या वडिलांनी केली होती.

 "उत्तर दिलं नाहीसं अजून.. माझ्या पोराला का धरलाय.. आणि का मारताय तुम्ही बळवंतला.." काकीने कडक शब्दांत विचारले.

 यावर समीरच्या आतला आत्मा काहीसा नरमल्यासारखा वाटला.

 "वैने.. मी मेल्यापासून नुसता भटकतोय.. चितेला अग्नी दिल्यावर या भाडखाऊनी माझं पुढचं काहीच कार्य केलं नाही. कितीदा तरी मी इशारा दिला.. पण हा घरात बायकोच्या पदराला बांधल्यासारखा आणि बाहेर कामाला जुंपल्यासारखा नुसता बैल निघाला. मी करणार तरी काय.. नुसता येड्यावानी भटकतोय मी.. म्हणून जसा समीर आला तसा मी ह्याला धडा शिकवायला घेतला तर मला घरात कोंडून इकडं पळून आला... वैने.. समीरला धरल्याबिगर जमलंच नसतं ह्ये..." समीरच्या तोंडून बळवंतचे वडील आपलं दुःख मांडत होते.

 ते ऐकून काकीलासुद्धा वाईट वाटले. तिने बळवंतकडे पाहीले. बळवंतला आपली चूक कळाली तसे तो समीरचे पाय धरत रडू लागला.

 "मी तुमचं सगळं कार्य पूर्ण करीन... संसारात पिचून गेल्यामुळे मी विसरून गेलो होतो.. मला माफ करा..." बळवंत याचना करु लागला. 

 "न्हाय.. भाडखाऊ.. तुझ्यावर मला भरोसा न्हाय.." पुन्हा समीरच्या तोंडून कठोर शब्द बाहेर पडले.

 त्यावर काकीने पुढे सरसावत त्यांची समजूत घातली आणि बळवंतकडून सगळे कार्य स्वतः पूर्ण करून घेण्याचे वचन त्यांना दिले.

 काकीच्या शब्दांचा मान राखत 'भावोजी' मुकाट्याने निघून गेले. एव्हाना सगळीकडे उजाडले होते. बेशुद्ध अवस्थेत असलेल्या समीरला नुकतेच डॉक्टर तपासून गेले होते. काही दिवसांसाठी काकी आणि समीर गावी गेले आणि बळवंतच्या वडिलांसंबंधी उरलेल्या विधी त्यांनी लवकरच पूर्ण केल्या. अखेर बळवंतच्या वडिलांना मोक्ष मिळाला. पुन्हा कधीही बळवंतला तसा त्रास जाणवला नाही. 

समाप्त

ऐका : मोक्ष | मराठी भयकथा