Marathi Bhaykatha - पाषाणरोड | Marathi Horror Story | Bhaykatha In Marathi | मराठी भयकथा | Revenge
भयाण पावसाळी रात्र होती ती.. विजांच्या कडकडाटाचे लयबद्ध नाद आसमंतात घुमत होते. सोसाट्याचा वारा सुटला होता. पावसाचे अगणित तुषार खाली धरतीच्या दिशेने येऊन धडकत होते. मोठे टपोरे थेंब जमिनीवर पडताना गूढ आणि रहस्यमय तालनिर्मिती करत होते. पावसाने आणि त्यासोबतीला बेफान सुटलेल्या वाऱ्याने रस्त्यालगतच्या झाडांवर उत्स्फूर्त आक्रमण केले होते.
सुमितने आपली गाडी मुख्य रस्त्यापासून उजव्या अंगाला असलेल्या जवळच्या मार्गाकडे वळवली. त्याला साताऱ्याला म्हणजे आपल्या गावी जावयाचे होते आणि हा मधला रस्ता म्हणजे तिकडे जाण्यासाठीचा शॉर्टकट होता. आसपास पडत असलेल्या पावसाची तमा न बाळगता सुमित निवांत गाडी चालवत त्या रस्त्याने मार्गक्रमण करत होता.
या मधल्या रस्त्याची खासियत म्हणजे इथली गाड्यांची कमी वर्दळ तसेच इथला शांत, निसर्गरम्य परिसर. सुमितला हा रस्ता माहीत पडल्यापासून तो नेहमी याच रस्त्याने गावी जायचा. रस्त्याच्या दुतर्फा असलेली दाट हिरवीगार झाडी त्याला सुखावून जायची. पण त्या रात्री मात्र बाहेर पडत असलेल्या प्रचंड पावसामुळे सुमितला जास्त काही दिसत नव्हतं. सुमित निवांतपणे गाडी चालवीत होता. गाडीसमोरचा रस्ता पूर्णपणे जलमय होऊन गेला होता.
मुसळधार पाऊस, सोसाट्याचा वारा आणि त्यामुळे परिसरावर पसरलेला काळा गडद अंधार.. एकूण परिस्थिती बिकट होती. सुमितने गाडीचा वेग कमी केला आणि तो पुढे जातच होता की..
अचानकपणे बाजूच्या झाडीमधून गाडीच्या हेडलाईटसमोर कुणीतरी आले. सुमितने प्रसंगावधान दाखवले आणि समोर नीट पाहीले. नशीब वेग फारसा नसल्यामुळे गाडी त्वरित थांबली. समोरून कुणीतरी पुढे येऊ लागले. सुमित जरा गोंधळूच गेला होता.
समोरून येणारी स्त्री आकृती पाहताच सुमितला आश्चर्य वाटले. खिडकीच्या काचेवर टकटक झाली तसे त्याने काच थोडी खाली केली.
"पुढे मुख्य रस्त्यापर्येंत लिफ्ट मिळेल का प्लिज...?" तिने नाजूक आवाज शक्य तितका मोठा करत विचारले.
असल्या तुफानी पावसात ती भिजून ओलीचिंब झाल्याचे स्पष्ट दिसत होते. त्यात ही भयाण रात्र.. आणि निर्जन रस्ता... तिला एकटे सोडणे नक्कीच धोक्याचे होते. मदत नाकारण्याचा प्रश्नच नव्हता. सुमित ताबडतोब वाकून मागच्या बाजूचा दरवाजा उघडू लागला.
"या लवकर आतमध्ये बसा.. किती भिजल्या आहात तुम्ही...? अहो.. आजारी पडाल अश्याने..." सुमित असं म्हणत पुन्हा पुढे वळलाच होता की,
सुमितला धक्काच बसला. गाडीच्या बाहेर कुणीही नव्हते. त्याने आसपास सगळीकडे नजर फिरवून शोध घेतला पण गाडी सभोवताली, रस्त्यालगत, झाडीशेजारी कुठेही ती तरुणी त्याला दिसली नाही. अशी अचानक कुठे गायब झाली. आत्ता तर इथे होती. चिंब भिजलेली ती तरुणी...
गाडीबाहेर पडण्याचा प्रश्नच नव्हता. बाहेर पाऊस आपलं रौद्ररूप दाखवत होता. काहीक्षण सुन्न होऊन विचार करता करता सुमितच्या मनात तेव्हा पहिल्यांदाच भूत वगैरे तत्सम बाबींचा विचार आला. मनात जेव्हा तसलं काही काहूर माजू लागलं तसं सुमितने झटकन गाडी सुरु केली आणि क्षणाधार्त त्याच्या गाडीने वेग पकडला.
मुख्य रस्त्यावर येईपर्येंत सुमितचा श्वास जणू अडकलाच होता. तो भास नव्हताच, याची त्याला खात्री होती. किती मोठ्या संकटातून आपण वाचलो, याचीदेखील कल्पना त्याला आली.. देवाचे आभार मानून सुमित आपल्या गावाकडे रवाना झाला. घडल्या प्रकाराची कोणापुढेही वाच्यता करण्याइतपत सुमित मूर्ख नव्हता. पण पुन्हा कधीही त्या मार्गावरुन जाण्याचे धाडस त्याने केले नाही.
या घटनेला तशी बरीच वर्षें उलटून गेली आहेत. पुण्याहून साताऱ्याला जाणाऱ्या मुख्य महामार्गाच्या अगोदरच तो चिंचोळा पण पक्का रस्ता होता. असं म्हणतात की मधला एक काळ होता जेव्हा रात्रीचे त्या रस्त्यावरून फारशी वाहने जात नसत. म्हणजे जाणकार चालक तरी सहसा रात्रीच्या प्रवासासाठी तो रस्ता टाळतच असे. बाकी ज्यांना तिथल्या अनैसर्गिक गोष्टींबद्दल माहिती नव्हती, ते लोक सर्रास आपली गाडी त्या दिशेने नेत आणि आपला जीव धोक्यात घालत.
पाषाणरोड नाव होतं त्या रस्त्याचं. खरेतर तो साताऱ्याला जाण्यासाठीचा सर्वात जवळचा मार्ग असल्यामुळे प्रवासातला वेळ वाचायचा. पण तिथे जाण्याअगोदर चालकाला हे माहीतच नसायचे की थोडासा वेळ वाचवण्याच्या बदल्यात त्यांना आपला जीव पणाला लावावा लागतो.
रोज शेकडो वाहने साताऱ्याच्या दिशेने निघायची आणि त्यातली कित्येक वाहने प्रवासासाठी पाषाणरोडच निवडायची. परंतु पाषाणरोडवर एका विशिष्ट पट्ट्यात रोज रात्री एकतरी भीषण असा अपघात व्हायचाच. मरणाऱ्याच्या मृत्यूचे कारण निव्वळ अपघाती मृत्यू असेच असायचे, तरीही रोजरोज घडणाऱ्या त्या घटनांमुळे आसपासच्या परिसरात बऱ्याच वावड्या उठल्या होत्या.
कुणी म्हणायचं तिथं भूत आहे, कुणी सांगायचं की त्या रस्त्यावर हडळी झपाटतात. पण सत्य काय आहे, हे कुणालाही ठामपणे सांगता येत नव्हते. तिथला खरा प्रकार कुणी पाहीलाच नव्हता वा असं म्हणू शकता की ज्याने पाहीला, असा माणूस सत्य सांगण्यासाठी जिवंतच राहीला नाही. कारण काही असो, 'पाषाणरोड शापित आहे' हे मात्र तेवढ्या काही वर्षांसाठी अधोरेखित झालं होतं.
ते अपघात अचानक त्या भागात कसे सुरु झाले, त्याची उत्पत्ती कशी झाली..? कुणालाच कळाले नाही. शिवाय या रोजरोजच्या अपघातांचा शेवट कधी आणि कसा होणार, हे देखील सांगता येत नव्हतं. पण म्हणतात ना प्रत्येक गोष्टीचा अंत कधी ना कधी होतोच. पाषाणरोड शापमुक्त झाला आणि त्यासाठी कारणीभूत ठरला तो श्यामसुंदर..
श्यामसुंदर एक मुरलेला व्यापारी होता. सुरुवातीच्या काळात कामानिमित्ताने त्याचे मुंबई-पुणे-सातारा असे दौरे वरचेवर होतंच असायचे. हळूहळू प्रगती झाली तसे मग जबाबदार माणसांची फौज त्याने उभी केली. व्यवसायात हाताखाली माणसे आली. गाडीसाठी चालक आला. घरात नोकरमाणसे आली. एकूण श्यामसुंदर काही वर्षांतच शेठ माणूस बनला होता.
तसेतर श्यामसुंदरने स्वतः धावपळ करणे पूर्णपणे बंदच केले होते. पण एक वेळ अशी आली की व्यवसायाच्या वृद्धीसाठी त्याला काहीही करून साताऱ्याला जाणे भाग पडले. गाडी चालवायला चालक होताच. त्यामुळे श्यामसुंदरने रात्रीचा प्रवास करून दिवसा इच्छित स्थळी पोहोचण्याचे ठरवले.
दिवस हिवाळ्यातले होते, वातावरणात बराच गारवा पसरला होता. गाडीत पाठीमागच्या सीटवर बसलेल्या श्यामसुंदरला बोचरी थंडी सतावू लागली तसे त्याने खिडकीच्या काचा बंद केल्या आणि शांतपणे झोपी गेला. गाडीचा चालक तरबेज होता. पाठीमागे मालकाला त्रास होणार नाही याची खबरदारी घेत तो गाडी चालवत होता.
साताऱ्याकडे जाणाऱ्या 'पाषाणरोड' च्या दिशेने चालकाने गाडी वळवली. तसे आतापर्येंत मिळत असलेल्या रस्त्यालगतच्या दिव्यांची सोबत सुटली. गाडीच्या हेडलाईटचा आधार घेत चालक पुढे जात होता. रस्त्याच्या दोन्हीबाजूला गर्द झाडी दिसत होती. अध्येमध्ये मोठमोठाले वृक्ष आपली गडद छाया पसरवून काळोखाची व्याप्ती वाढवण्यास आणखी हातभार लावत होते. गाडीच्या सर्व काचा बंद असल्याने बाहेरचे आवाज आतपर्येंत पोहचत नव्हते.
पाठीमागच्या सीटवर श्यामसुंदरची गाढ झोप लागली होती. पाषाणरोडवर फारसे खड्डे वगैरे नव्हते. म्हणूनच चालक सफाईने आणि वेगाने गाडी पळवत होता. पण मध्येच काय झाले कुणास ठाऊक आणि चालकाने करकचून ब्रेक दाबला. अचानक कुणीतरी समोर यावे.. की एखादा झटका बसावा.. त्याप्रमाणे चालकाने ही कृती अतिशय जलदगतीने केली. पण त्याच्या तसल्या हरकतीमुळे पाठीमागचा बेसावध श्यामसुंदर मात्र पुढील सीटवर आपटला.
"काय रे गज्या... तूझ्या तर..." श्यामसुंदरच्या तोंडात शिव्या आल्याच होत्या की चालक मध्येच त्याच्याकडे वळून म्हणाला.
"मालक... बाहेर बघा..."
चालकाने खिडकीबाहेर बोट दाखवलेल्या दिशेला श्यामसुंदरने पाहीले. कुणीतरी तरुणी खिडकीवर टकटक करत होती. चालकाने काच खाली केली तशी ती खाली वाकून विचारू लागली..
"पुढे मुख्य रस्त्यापर्येंत लिफ्ट मिळेल का प्लिज...?"
श्यामसुंदरने फक्त एकदाच तिला निरखून पाहीले आणि चालकाला उद्देशून त्याने फर्मान सोडले.
"गज्या.. भाडखाऊ... गाडी पळव जोरात..."
चालकाने कशाचाही विचार न करता क्लच सोडला आणि ऍक्सीलरेटर वर जोर देत गाडी पळवू लागला. लिफ्ट मागणाऱ्या स्त्रीला श्यामसुंदरने योग्यवेळी ताडले होते. त्याने काचेतून मागे पाहीले तर ती स्त्री हातवारे करत मोठमोठ्याने हसत होती. श्यामसुंदरला धडकीच भरली. संताप व्यक्त करण्यासाठी तो चालत्या गाडीतच पुढल्या सीटवर येऊन बसला आणि चालकाला जाब विचारू लागला.
"तूला काच खाली करायला कोणी सांगितलेले रे..."
"मालक... मी काय करणार.. तिने डोळ्यांनीच आज्ञा केली मला... मला पाळावी लागली... काय सुचलंच नाही..." चालक थंड आवाजात म्हणाला.
"म्हणजे... काय म्हणायचंय काय तूला..." श्यामसुंदर आवाज चढवून विचारत होता.
"मालक.. आपण तिला लिफ्ट का नाही दिली पण..." चालकाने पुन्हा शांतपणे विचारले.
"अरे काय वेडाबिडा आहेस का तू... तू मला न विचारता इथून गाडी आणलीस कश्याला...? मुर्खा ती बाई नव्हती... कधीची मेलीय ती... माझ्या डोळ्यांसमोर काही लोकांनी तिला मारलेय... काही वर्षांपूर्वी अशीच लिफ्ट मागत अचानक गाडीसमोर आली होती.. तेव्हा तिच्या मागे पाच-सहा माणसे लागली होती.. मी कसा लिफ्ट देणार तिला.. त्या लोकांनी मला पण मारलं असतं...दुसऱ्या दिवशी बातम्यांमध्ये तिच्या मृत्यूची बातमी कळली.." श्यामसुंदर घाबरलेल्या स्वरांत म्हणाला.
"मालक...!" थरथरत्या आवाजात चालकाच्या तोंडून ते शब्द बाहेर पडले.
"हम्म... माहीत आहे तूला झटका बसलाय ते.. पण अश्या घटना घडत असतात.. मी पोलिसांतही जाऊ शकत नव्हतो.. याचकारणासाठी मी पुन्हा कधी या मार्गाने फिरकलो नाही. आणि तू सुद्धा यापुढे लक्षात ठेव.." श्यामसुंदरने चालकाला समज देण्याचा प्रयत्न केला.
"तसं न्हाय मालक.." चालकाचा आवाज आता कापरा झाला होता.
"हम्म.... मग कसं..." डोकं शांत करण्यासाठी श्यामसुंदरने बॅगेतली दारूची बाटली बाहेर काढलीच होती.
चालकाने समोरील आरश्यामध्ये पाहून श्यामसुंदरला मागे पाहण्याची खूण केली. श्यामसुंदरने मागे पाहीले आणि त्याच्या हातातली दारूची बाटली घरंगळून खाली पडली.
पाठीमागच्या सीटवर तिच तरुणी मान खाली झुकवून शांतपणे बसली होती. मोकळे सोडलेले केस समोर आल्याने चेहरा दिसत नव्हता. पुढच्या सीटवरचे संभाषण संपल्याची खात्री होताच तिने झटका देत मान वर केली आणि त्या भयानक चेहऱ्याचे दर्शन श्यामसुंदरला झाले. सुरकुत्यांनी निस्तेज केलेला तो चेहरा.. मान आणि जबड्यावर एकाच धारदार हत्याराने वार केल्यासारखी खूण होती. तोंडातून बाहेर येणारी रक्ताची धार... तरी गालांवर पडलेली विकृत खळी.. ओठांवर पसरलेले कुत्सित हास्य...
असा भयंकर देखावा पाहण्याचे दुर्भाग्य श्यामसुंदरच्या वाट्याला आले होते. चालकाने तर आरश्यातूनच न्याहाळले आणि गाडीचा वेग कमी करत सरळ खाली उडी मारली. गाडी बरीच पुढे निघून गेली.
"मी काय बिघडवलेय तुझे.. तुझे हत्यारे दुसरेच कुणीतरी होते..." श्यामसुंदर गयावया करु लागला.
"त्यांना तर कधीची शिक्षा मिळाली... पण तू जर गाडी थांबवली असतीस तर मी वाचले असते का...?" त्या स्त्रीचा भेसूर आवाज गाडीत घुमला.
"कदाचित हो..." श्यामसुंदरने दबक्या स्वरांत उत्तर दिले.
"मग आता तूला वाचण्याचा काहीही अधिकार नाही.." त्या स्त्रीचे कठोर शब्द कानी पडले.
श्यामसुंदर जिवाच्या आकांताने ओरडू लागला पण त्याच्या किंकाळ्या ऐकण्यासाठी 'पाषाणरोड' वर आता दुसरे कुणीही नव्हते.
श्यामसुंदरचा मृत्यू अपघाती नसून अनैसर्गिक असल्याचे पोलिस तपासात निष्पन्न झाले. श्यामसुंदरचा चालक गज्या, हा मुख्य रस्त्यावर बेशुद्ध अवस्थेत सापडला पण त्या रात्रीपासून त्याला वेड लागले असल्याने त्याच्याकडून काही माहिती मिळू शकली नाही.
जमेची बाजू एवढीच होती की, पाषाणरोडवरील अपघातांच्या मालिकेची ती शेवटची रात्र होती.
समाप्त
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: