Marathi Bhaykatha - टाइम ट्रॅव्हल भाग एक | Marathi Horror Story | Bhaykatha In Marathi | Time Travel

तारीख बारा जुलै दोन हजार एकवीस... गडद काळोख्या अंधाराने झाकोळलेली ती रात्र होती. मुसळधार पावसाने थैमान घातलं होतं. त्यात विजांचा जीवघेणा कडकडाट.. दोन्हीकडच्या उतारावरून वाहत येणारे पाणी मधल्या पायवाटेवर एकरूप होऊन तिथल्या मातीतला चिखल अधिक घट्ट करीत होते. जंगलाकडे जाणाऱ्या त्या पायवाटेवरून कुणीतरी जीव खाऊन धावत होतं. पायाखाली येणाऱ्या चिखलाची वा दगडधोंड्यांची तमा न बाळगता लांब लांब ढेंगा टाकीत तो पळत होता.

 मागून पोलिसांची एक तुकडी त्याचा पाठलाग करत होती. त्यांना काहीही करून त्या नराधमाला पकडायचेच होते. फाशीची शिक्षा झालेला तो मध्यमवयीन इसम.. असा कसा तुरुंगातून पळून जाऊ शकतो..?

 विक्रम... वर्षभरापूर्वी एका तरुणीवर बलात्कार करून तिची हत्या केल्याचा आरोप होता त्याच्यावर. गुन्हा सिद्ध होऊन फाशीची शिक्षादेखील निश्चित झालीच होती. पाच महिन्यांनंतर त्याला फाशी होणार होती.. दहा डिसेंबर दोन हजार एकवीस.. पहाटे पाच वाजताची वेळ फाशीसाठी निश्चित करण्यात आली होती. आणि हा क्रूरकर्मा त्या अगोदरच पसार होऊ पाहत होता.

सध्या पोलिसांपासून वाचण्यासाठी आणि रात्र घालवण्याकरता त्याला कुठेतरी लपण्यासाठी जागा शोधावीच लागणार होती. पकडला गेला की फाशी निश्चितच होती. म्हणूनच अंगातले त्राण संपेपर्येंत विक्रम धावत राहीला. पोलिसांच्या पावलांचे आवाज आता येत नव्हते. पण पाऊस मात्र चांगलाच बरसत होता.

 पोलिसांना गुंगारा देत विक्रम जंगलात बराच आतपर्येंत आला होता. आजूबाजूची झाडी दाट होऊ लागली होती. एव्हाना मागून येणारे पोलिसांचे आवाज काहीसे दूर गेले होते. धावता धावता विक्रम एका अश्या ठिकाणी येऊन पोहचला की समोर त्याला जुनाट घर दिसले. घर.. ते ही इतक्या आत जंगलात...?

 विक्रमला आश्चर्य वाटले. 

 दमलेल्या विक्रमला विसाव्यासाठी म्हणून ती जागा ठीक वाटली आणि समोरच्या त्या जुनाट घरात त्याने प्रवेश केला. भयाण अंधारलेल्या वातावरणात नखशिखान्त भिजलेल्या विक्रमचे स्वागत करायला तिथे कुणीच नव्हते. विक्रमने काळोखातच अंदाज घेतला की ती संपूर्ण जागा निर्जनच असावी. मानवी अस्तित्वाच्या पुसटश्यादेखील खुणा तिथे जाणवत नव्हत्या.

 विक्रमला हायसे वाटले. इथे काही काळ का होईना पण त्याला निवारा मिळाला होता. पोलिसांची भीती होतीच. त्यामुळे त्याने अंधारातच संपूर्ण घराचे निरीक्षण करण्याचे ठरवले. वेळप्रसंगी पळून जाण्याचा एखादा मार्ग निश्चित करणे आवश्यक होते. विक्रम आत जाऊन घराची प्रत्येक बाजू नीट न्याहाळू लागला.

 असे वाटत होते की कुणीतरी फार वर्षांपूर्वी ते घर फक्त नावाला भिंती उभ्या करायच्या म्हणून बांधले होते. घरात कुठेही वापरावयाच्या वस्तू वगैरे काहीच सामान नव्हते. भिंतीची बरीच पडझड झालेली दिसत होती. दरवाज्यांच्या चौकटी, बिजागऱ्या निखळल्या होत्या. एक एक करत विक्रमने संपूर्ण घराचा अंदाज घेतला आणि शेवटचा भाग म्हणून तो मागच्या दाराकडे जाऊ लागला.

 पण हे काय.. समोरील दृश्याने विक्रमला पूर्णपणे अचंबित करून सोडले.

  गडद अंधारातही विक्रम स्पष्ट पाहू शकत होता, की त्या जुनाट घराच्या मागच्या अंगाच्या भिंतीला दोन दरवाजे होते. ही असली कसली रचना असावी.. विक्रमच्या मनात कुतूहल निर्माण झाले आणि त्याने पुढे जाऊन मुख्य दरवाजा उघडला.

 तसे भस्सकण थंड हवेच्या झोतांनी त्याच्यावर आक्रमण केले. समोर घराच्या मागच्या बाजूचे अंगण दिसत होते. रात्रीच्या काळोखात नजर जाईल तिथपर्येंत फक्त अंधार आणि त्यात गुरफटलेल्या विविध झाडांच्या आकृत्या इतकेच दृष्टीस पडत होते. मागून कधीही निघण्यासाठी ही जागा योग्य होती. विक्रमने दार बंद केले.

 नजर दुसऱ्या दाराकडे गेली. आकाराने हे दुसरे दार जरा लहान वाटत होते. पण एकूण त्या जुन्या घराच्या तुलनेत हा दरवाजा जरा किमती भासत होता. त्यावरचं जुन्या काळातलं नक्षीकाम रेखीव आणि आकर्षक होते. चांदण्यांच्या थोड्याफार प्रकाशात विक्रम निरखून ते सगळं पाहत होता. मग मनाचा निर्धार करून त्याने तो मोहिनी घालणारा दरवाजा उघडलाच आणि सुरु झाला एका वेगळ्याच मितीतला प्रवास...

 तितक्यात मागून येणाऱ्या चाहूलीने त्याचे लक्ष विचलित झाले. विक्रमने मागे वळून पाहीले तर.. हवेने फडफडणाऱ्या दिव्याच्या ज्योतिसारखी तीची छवी डोळ्यांसमोर तरळली. समोर तिचेच अस्तित्व साकारू लागले होते. आ वासून विक्रम तिकडे पाहतच राहीला आणि... 

 एखाद्या जबरदस्त गुरुत्वाकर्षनाने खेचल्यासारखा विक्रम त्या दरवाज्यातून बाहेर जाऊ लागला. हवेचा प्रचंड दाब त्याला मागून ढकलत होता. एखाद्या अजस्त्र अजगराने आपल्या श्वासासोबत सावजाला मुखात आणावे अगदी त्याच्यापेक्षाही जास्तीची शक्ती विक्रमला दाराबाहेर ओढत होती. आणि विक्रम एखाद्या कस्पटासारखा त्यात फरफटला गेला.

 समोर मानवी डोळ्यांना न झेपणाऱ्या तीव्र किरणांची बरसात होऊ लागली. पुढचे काही क्षण एका प्रचंड वेगाने आपली कमाल दाखवली. प्रकाशापेक्षा जास्त वेग असलेल्या त्या वादळामध्ये विक्रम हेलकावे खाऊ लागला. त्याचे डोळे बंद होते आणि सभोवताली घडणाऱ्या त्या अद्भुत गोष्टींमुळे डोके सुन्न झाले होते.

 एका अनामिक जगाच्या दिशेने त्याचा प्रवास सुरु झाला होता. त्या प्रवासाच्या वेगाला कोणतीही मर्यादा नव्हती. वेग वाढतच जाऊ लागला आणि काळ आकुंचन पाऊ लागला. वेळेची आणि काळाची बंधने मागे पडू लागली व एका निराळ्याच मितीमध्ये स्वतःच्या इच्छेविरुद्ध विक्रम सदेह झेपावू लागला. 

 साधारण दोनएक मिनिटे ते वादळ विक्रमभोवती घोंगावत होते आणि मग एक धक्का बसल्यासारखा विक्रम मागच्या अंगणात फेकला गेला.

 डोळ्यांवर अंधारी आली होती. श्वास भरून आला होता. डोकं चक्रावू लागलं होतं. फार कमी वेळात प्रचंड धावपळ झाल्यासारखे शरीर थकले होते. मागच्या अंगणातल्या जमिनीवर तो निपचित पडला होता. विक्रमने हळूहळू डोळे उघडले आणि त्याला विलक्षण मानसिक धक्का बसला. हे अचानक काय घडले.. विक्रमला स्वतःच्या डोळ्यांवर विश्वासच बसत नव्हता.

 डोळ्यांसमोर भर दुपारचे ऊन पसरलेले दिसत होते. एका भल्या मोठ्या वटवृक्षाच्या सावलीत विक्रम थकलेल्या अवस्थेत पडला होता. दूर नजर जाईल तिथपर्येंत फक्त आणि फक्त उंच पहाड दिसत होता. हा कसला चमत्कार.. आता तर रात्र होती.. इतक्यात उजाडले कधी आणि सूर्य माथ्यावर आला कधी.. विक्रम हळूहळू भानावर येत सभोवतालच्या परिस्थितीचे आकलन करु लागला. उठून बसण्याइतपत अंगात त्राण नव्हते. त्याने इकडेतिकडे मान फिरवून पाहीले, पण सगळीकडून उजाड आणि भकास नजारा जणू त्याचे स्वागत करत होता.

 रात्री त्याने ज्या जुनाट घरात प्रवेश केला होता त्याचे मात्र अस्तित्व तिथे दिसत होते. अगदी जसेच्या तसे.. मागच्या अंगणाकडच्या भिंतीला असणारे दोन दरवाजेदेखील दिसले. विक्रमला आठवले, शेवटी याच लहान दरवाज्यातून तो बाहेर आला होता. पण मागच्या अंगणाच्या बाजूला तर पहाड नव्हताच. मग आता इतक्यात कुठून आला.. विक्रम पूर्णपणे संभ्रमावस्थेत होता.

 तितक्यात त्याला चारपाच माणसांच्या पावलांचा आवाज आला. विक्रमने कानोसा घेतला. पाऊले शिस्तबद्ध पद्धतीने पडत होती. नक्कीच हे आपल्या मागावरील पोलिस असणार याची खात्री पटल्याने विक्रम पळून जाण्यासाठी उठण्याचा प्रयत्न करु लागला. थोडासा धडपडत तो उठलाच होता की....

 विक्रमची नजर वर झाली आणि पुन्हा त्याच्या चेहऱ्यावर आश्चर्याची छटा पसरली. समोर पाच सैनिक हातातली तलवार विक्रमवर रोखून उभे होते. विक्रमने अधिक हालचाल करण्यापूर्वीच त्यातल्या दोघांनी त्याला आडवा करत त्याचे हात मागच्या बाजूला बांधले आणि विक्रमला उभे करुन घेऊन जाऊ लागले. त्यांच्या देहबोलीवरून आणि कपड्यांवरून ते सैनिक चारशे पाचशे वर्षांपूर्वीच्या एखाद्या राज्यातले वाटत होते. विक्रमला काहीच बोध होत नव्हता. 

  "अरे.. कोण आहात तुम्ही.. मला कुठे घेऊन जाताय..." विक्रमने हिसके देत विचारले.

 पण यावर त्या सैनिकांनी विक्रमचे तोंड एका कापडाने बंद केले. त्याला जबरदस्तीने ओढत सैनिक कुठेतरी घेऊन जात होते. पण कुठे..? याचं उत्तर विक्रमकडे नव्हते. वाटेत दिसणाऱ्या साऱ्या खुणा फार फार जुन्या वाटत होत्या. जणू एखाद्या जुन्या चित्रपटाच्या शूटिंगचा सेट असावा. जुन्या पद्धतीची गावं, दूर दूर पर्येंतचा मोकळा परिसर, उंचंच उंच आणि दणकट माणसे.. इमारत वगैरे असला प्रकारच कुठे दिसत नव्हता.

 हे कोणतं शहर अथवा गाव असू शकतं.. विक्रम विचार करत होता. मनाची इतकी विचित्र अवस्था यापूर्वी कधी झाली नव्हती. हे सगळं खरं तरी आहे का.. हे असे एकाएकी रात्रीचा दिवस होणे.. समोर सैनिकांसारखे कुणीतरी येणे, इथली गावं.. मोठमोठाली झाडं.. ओबडधोबड जमीन.. काहीतरी नक्कीच चुकीचं आहे.. आणि हे सर्व घडलेय ते त्या जुनाट घरातल्या दरवाज्यामुळे... विक्रमच्या डोक्यात हळूहळू प्रकाश पडत होता.

 सुमारे तासाभरात विक्रमला घेऊन ते सैनिक एका भल्या मोठ्या पटांगणात आले. भव्य असा राजदरबार तिथे उभारण्यात आला होता. मध्यभागी राजा विराजमान होता. पटांगणाच्या चहुबाजूनी प्रजेने गर्दी केली होती. बंदी म्हणून तिथे आणण्यात आलेल्या विक्रमला राजासमोर उभे करण्यात आले.

  सगळ्या प्रजेसमोर सुनावणी झाली. विक्रमला बचावाची एकही संधी न देता शिक्षा निश्चित करण्यात आली. तोंड बांधले असल्याकारणाने विक्रम काहीच बोलू शकत नव्हता. पण त्याला हे मान्य नव्हते.. शिक्षा.. कशाबद्दल... त्याचे त्यालाच काही कळत नव्हते. राजाच्या आदेशावरून प्रकरणाची उजळणी करताना शेवटी एका सरदाराने जाहीर केले.

  राज्यातील एका निष्पाप मुलीची अब्रू लुटून तिला ठार मारण्याच्या आरोपाखाली उंच पहाडावरून विक्रमचा कडेलोट करण्याची शिक्षा ठोठावण्यात आली.

 विक्रमला ते ऐकून झटकाच बसला. अर्थात भाषा काहीशी वेगळी असली तरी आकलन करता येत होते. आपण भूतकाळात एका वेगळ्याच जगात आलोय याची खात्री तर त्याला केव्हाचीच झाली होती. पण आता इथेही मृत्यूदंडाची शिक्षा त्याची पाठ सोडायला तयार नव्हती. शिवाय कारण ही तेच होते. पण इथे तो गुन्हेगार नव्हताच. केवळ त्याच्यासारख्या दिसणाऱ्या व्यक्तीने हे कांड केले होते. 

 नियतीचा हा खेळ विक्रमच्या समजण्यापलीकडचा होता. बरं तिकडे पोलिसांना कसाबसा गुंगारा दिला तरी होता.. आता इथून कसं वाचायचं.. की इथेचं अंत होणार...? या विचारचक्रात हरवलेला विक्रम अतिशय घाबरला होता.

 राजाच्या हुकूमाची ताबडतोब अंमलबजावणी करण्यात आली. विक्रमला मुसक्या बांधून त्या उंच पहाडाच्या टोकावर नेण्यात आले आणि इशारा मिळताच त्याला त्या कड्यावरून खाली लोटण्यात आले.

 खाली पडण्याअगोदर विक्रमने पाहीले, त्या सैनिकांसोबत आणखीही कोणीतरी तिथे उभे होते.. हवेत तरंगणारी एक आकृती.. जिची छवी तो विसरू शकला नव्हता.

श्रोतेहो, काय वाटते तुम्हाला विक्रम खरंच मेला की अजूनही नियतीचे खेळ बाकी असावेत..? विक्रमला दिसणारी ती आकृती कोणाची असेल..? वरील प्रश्नांची उत्तरे घेऊन लौकरच भेटू पुढील भागात.. धन्यवाद

क्रमश:

ऐका : टाइम ट्रॅव्हल भाग एक | मराठी भयकथा