Marathi Bhaykatha - रहस्याला वाचा फुटते | Marathi Horror Story | Bhaykatha In Marathi | मराठी भयकथा

 तब्बल बारा वर्षांनी कमलाकरराव आणि त्यांची पत्नी नंदा आपल्या जुन्या बंगल्यात पुन्हा राहायला आले. पूर्वी घराच्या भिंती किती गोड आणि नाजूक आठवणींच्या रंगांनी सजल्या होत्या. पण कुठून दृष्ट लागली आणि सगळे होत्याचे नव्हते झाले. आता इतक्या वर्षांनी पाहताना या भिंतींवर नैराश्याचे गडद रंगच अधिक उठून दिसत आहेत.

 लगोलग आत न जाताच कमलाकररावांनी अंगणातील खुर्चीवर थोडावेळ बसण्यात धन्यता मानली. नंदा बाजूला उभी राहून समोरची वास्तू बाहेरून न्याहाळत होती. बंगल्याला अवकळा आली होती. त्याचा पूर्वीचा थाट हरवला होता. ठिकठिकाणी पडझड झाली होती. बंगल्याच्या आसपास तण आणि रानटी गवत माजले होते.  इतकी वर्षें मानवी स्पर्श न झालेल्या त्या वास्तुच्या देखभालीसाठी एखादा गडी तरी ठेवायला हवा होता, असा विचार एकक्षण नंदाच्या डोक्यात आला.

 खुर्चीवर बसलेले कमलाकरराव सहज डोळे बंद करून भूतकाळ आठवू लागले. बारा वर्षांपूर्वीचे कडूगोड प्रसंग त्यांच्या अंतर्मनावर अलगद उमटू लागले.

 त्या संध्याकाळी जेव्हा मीरा घरी आली तेव्हा अंगणात बसलेल्या कमलाकररावांनी हातातला चहाचा कप बाजूला ठेवला. बाबा आज इतक्या लवकर घरी आल्याचे पाहून मीरा एकक्षण चपापली. पण तिने क्षणभरातच मनातल्या मनात उत्तर तयार केले.

 "काय गं मीरा, इतक्या उशीरा कुठून आलीस.." कमलाकररावांनी शांतपणे विचारले.

 तसे कमलाकरराव अगदीच शांत स्वभावाचे होते. एकुलती एक मुलगी मीरा.. तरी कधी फारसे लाड केले नाहीत पण कधी तिच्यावर ओरडलेदेखील नाहीत. मीरावरच काय, लग्न झाल्यापासून आपली पत्नी नंदा हिच्यावरसुद्धा कधी आवाज चढवला नाही. तंटा नावाची भानगड कमलाकररावांकडे कधीही फिरकली नाही. तशी मनोवृत्तीच नव्हती त्यांची. स्वभाव काहीसा अबोल आणि शांत. 

 पण तरीही मीरा बाबांपासून का कुणास ठावुक जरा घाबरूनच असायची. म्हणूनच आज बाबा आपल्याअगोदर घरी आल्याने मीरा जरा तणावातच होती.

 "कुठे नाही बाबा.. मैत्रिणीकडे गेले होते..." मीराने उत्तर दिले.

 मीराच्या पायांकडे बोट दाखवत कमलाकरराव म्हणाले,

 "मीरा.. कुणी कितीही खोटं बोलू दे पण एक ना एक दिवस रहस्याला वाचा फुटते... तुझ्या पायाला लागलेला भुसा सांगतोय की तू कुठे होतीस..."

 मीरा आता वयात आली होती. त्यामुळे समाजातल्या चांगल्यावाईट वृत्तीची ओळख तिला करून देणे हे बाबांचे कर्तव्यच होते. कमलाकरराव तिच्या उत्तरावर जरा नाखूष दिसले. तितक्यात त्यांची पत्नी नंदा बाहेर आली. काहीवेळ त्या तिघांमध्ये चर्चा झाली. बाबांनी मीराला चार हिताच्या गोष्टी सांगितल्या आणि संभाषण संपले तसे तिघेही आत जेवणासाठी गेले. 

 दुसरा दिवस उजाडला पण एक अनिश्चिततेची छाया घेऊनच. सकाळपासूनच काहीतरी अघटित घडणार असल्याची चाहूल कमलाकररावांच्या मनात उठत होती. नुसती धाकधूक होत होती. दुपारपर्येंत त्याच विवंचनेत असलेल्या कमलाकररावांना कार्यालयात असतानाच घरून फोन आला..

 'सकाळपासून मीराचा पत्ता नाही..'

 कमलाकरराव ताबडतोब कार्यालयातून घरी जाण्यासाठी निघाले. घरी पोहचेपर्येंत त्यांच्या मनाची अवस्था अतिशय बिकट झाली होती. गाडी पार्किंगमध्ये लावून कमलाकरराव मुख्य दाराकडे धावले. त्यांची पत्नी नंदा चिंताग्रस्त चेहऱ्याने दारातच उभी होती. मैत्रिणींच्या घरी विचारण्यात आले, आसपास शोध घेण्यात आला. पण कुठूनही चांगली बातमी कानावर पडत नसल्याने शेवटी पोलिसांना पाचारण करण्यात आले.

 कमलाकरराव त्या भागातील प्रतिष्ठित व्यक्ती असल्याने पोलिसांनी सगळीकडे शोध सुरु केला. मैत्रिणींची उलटतपासणी झाली. पुढे जाऊन तर मोकळ्या जागा, हॉस्पिटल्स याठिकाणीदेखील जंग जंग पछाडले. पण मीराचा सुगावा काही लागू शकला नाही. दुसऱ्या अंगाने विचार करता, पोलिसांनी कमलाकरराव आणि नंदा यांना देखील पडताळून पाहीले. अगदी कॉल डिटेल्सदेखील पाहील्या. मीरा हरवल्याची खबर देण्यासाठी कमलाकररावांना घरून आलेल्या कॉलची वेळदेखील बरोबर होती. उलटतपासणीत कधी कुठे जबाबात फेरफार होत आहेत, अशीदेखील शंका नव्हती.

 मग मीरा गेली तरी कुठे..? अशी अचानक एका रात्रीत कुठे गायब झाली असावी..? या प्रश्नांची उत्तरे काही केल्या मिळू शकली नाहीत. मीरा पुन्हा परत येण्याची आशा हळूहळू धूसर होऊ लागली होती.

वयात आलेली तरणीताठी पोर.. इतक्या दिवसांत तिचे काय हाल झाले असतील.. कुणी कल्पना करु शकतं का..? मुलगी गमावल्यामुळे कमलाकरराव आणि नंदा यांची मानसिक अवस्था फारच बिघडल्याचे पोलिसांना स्पष्ट दिसत होते. पण ते तरी काय करणार... मीराला शोधण्यासाठी त्यांनी आपले सर्व प्रयत्न करून पाहीले होते. 

मीरा बेपत्ता झाल्यापासून कमलाकरराव आणि नंदा यांची त्या वास्तूत राहण्याची इच्छाच मरून गेल्यासारखे वाटत होते. त्यांनी दोन महिने पोलिसांच्या तपासणीला सहाय्य केले पण शेवटी हतबल झाल्याप्रमाणे त्यांनी स्पष्टपणे पोलिसांना हात जोडले. मीराची केस म्हणजे पोलिसांसाठी मोठे आव्हानच ठरली होती. पण आईबाबाने मात्र आता हार मानली होती. मुलीची आठवण सदैव मनावरची जखम ताजी करीत असे. त्यामुळे हताश होत त्यांनी ती वास्तू सोडली आणि आपले वास्तव्य दुसऱ्या शहरात  हलवले.

 वर्षांवर वर्षें निघून गेली. शहरात आपल्या नव्या आयुष्यात रूळलेल्या कमलाकररावांनी उत्तरोत्तर प्रगती केली. व्यवसायाची व्याप्ती बरीच वाढवली. आणि आता वय उतरंडीला लागलं तसे शहरातील दगदगीचे आयुष्य सोडून पुन्हा आपल्या मूळ घरी शांत जीवन जगण्याची कल्पना त्यांच्या मनात आली. व्यवसाय सांभाळण्यासाठी विश्वासातली माणसे होतीच. काही दिवसांतच कमलाकरराव आणि नंदा पुन्हा आपल्या मूळ घरी राहण्यासाठी आले.

 खुर्चीवर डोळे बंद करून भूतकाळ आठवणाऱ्या कमलाकररावांची तंद्री भंगली ते नंदाच्या आवाजाने. दोघेही उठून मुख्य दरवाजा उघडून आत गेले. आतले वातावरण तर अधिकच भकास होते. हॉल, वापरावयाच्या खोल्या, जिना, सोफे, कपाट, जमीन, खिडक्या, पडदे सगळीकडे नुसती धूळ आणि जाळे, जळमटे यांचे साम्राज्य पसरले होते. पुढ्यात वाढलेले काम पाहून दोघे एकमेकांकडे पाहून हसले.

 नंदाने पुढाकार घेऊन तात्पुरती वरच्या माळ्यावरील एक खोली साफ केली. रात्र सुरु झाली होती. जेवण बाहेरून येतानाच केले असल्यामुळे आजची रात्र विश्राम करून दुसऱ्या दिवशी पूर्ण बंगल्याची साफसफाई आणि देखभाल करण्याचे त्यांनी ठरवले. तसं एखादा गडी माणूस कामावर ठेवणे म्हणजे कमलाकररावांसाठी क्षुल्लक गोष्ट होती. पण इथे त्या दोघांनाही एकांत आणि शांतता हवी होती.

  जुन्या बंगल्याला बघता बघता पुन्हा घरपण येऊ लागलं होतं. नंदाने दोनेक दिवसांतच सर्व काही चकाचक करून ठेवले होते. कमलाकररावांनी देखील तसे त्यांना सहाय्य केलेच होते. एकंदर काही दिवसांतच कमलाकरराव आणि नंदा तिथे पुन्हा एकदा चांगलेच रूळले. कमलाकररावांचे दिवस तर निवांतपैकी जात होते. सकाळी उठून बाहेर बगीच्यात फेरफटका मारायचे, पेपर वाचायचे, मधल्या वेळेत शहरातील व्यवसायासंबंधित फोनवर चर्चा करायची आणि संध्याकाळी रेडिओवर गाणी ऐकत बसायचे.

 गोष्टी इथपर्येंत तरी ठीक होत्या, पण एके संध्याकाळी बंगल्याच्या मागच्या बाजूला कमलाकररावांनी असे काही पाहीले की त्यांना धक्काच बसला. बंगल्याच्या हद्दीपलीकडे त्यांच्यापासून काही अंतरावर असलेल्या झाडीतून मीरा डोकावताना दिसली. कमलाकरराव पुढे जाणारच होते की मागून नंदाची हाक ऐकू आली. तिकडे पाहून पुन्हा मागे वळल्यावर कमलाकररावांनी पाहीले की...

....झाडीमध्ये कुणीही नव्हते.

 आपल्याला भास झाला असावा, असे समजून कमलाकरराव खांदे उडवून तिथून माघारी फिरले. त्याच रात्री जेवण वगैरे उरकून कमलाकरराव वर असलेल्या झोपण्याच्या खोलीकडे जाण्यासाठी निघाले. नंदा खालीच स्वयंपाकघरातली कामे उरकत होती.

 जिना चढत असताना कमलाकररावांची नजर वर गेली आणि ते स्तब्ध उभे राहीले. डोळे विस्फारले गेले. चेहऱ्यावर अनिश्चिततेची छाया पसरली.

 जिन्याच्या सर्वात वरच्या पायरीवर मीरा गुडघ्यांवर हात ठेवून बसली होती. तेच वय.. तेच निरागस हास्य... तेच पाणीदार डोळे.. मोकळे सोडलेले केस..

 'मीरा... अगं... मीरा...' कमलाकररावांच्या ओठांपर्येंत हे शब्द आलेच होते की डोक्यातल्या सावध मेंदूने त्यांना आवरले. त्यांनी धावत जाऊन नंदाला बोलावले. पण मघाशी दिसलेली मीरा नंदा येईपर्येंत तिथून अदृश्य झाली होती. नंदाने समजावण्याचा प्रयत्न केला. इतक्या वर्षांनी आपण पुन्हा या वास्तूत आलो असल्यामुळे जुन्या आठवणी नजरेसमोर येत असल्याचा तिने दावा केला.

 पण कमलाकरराव मात्र नंदाच्या शब्दांवर विश्वास ठेऊ शकत नव्हते. कमलाकरराव मुळात तर्कशुद्ध बुद्धीने विचार करणाऱ्यांपैकी होते. कोणत्याही घटनेमागचा कार्यकारण भाव जाणून घेतल्याशिवाय ते ठोसपणे एखाद्या निष्कर्षापर्येंत पोहचू शकत नव्हते. यामागे नक्कीच काहीतरी गौडबंगाल असल्याची खात्री त्यांना होती. पण अजून तरी काही धोका जाणवला नसल्यामुळे त्यांनी थोडी वाट पाहण्याचे ठरवले.

  ती मीरा होती.. की आणखी कोणी..? इतक्या वर्षांनी कमलाकररावांच्या समोर का येत असेल..? आणि मीरा असेल तर बारा वर्षांमध्ये तिच्या वयात फरक कसा पडला नाही..? मीरा जिवंत तरी आहे का..? की मीराच्या हरवण्यामागची कहाणी कुणाला कळली असल्यास त्याचाच गैरफायदा घेण्यासाठी कुणीतरी हे जाणूनबुजून करत असावं..

 कमलाकररावांना फार काळ ताटकळत राहावे लागले नाही. रात्री आपल्या पलंगावर शांत झोपले असताना अचानक कमलाकररावांना जाग आली. त्यांनी उठून पाहीले, अंगावरची चादर खाली जमिनीवर पडली होती. पण चादरीची गरज का भासावी...? खोलीतलं वातावरण अचानक इतके थंड कसे झाले... शरीरात एकदम हुडहुडी भरून आली. नंदा तर बाजूला शांत झोपली होती. तिला कसे काही जाणवत नाही..

 कमलाकररावांनी गारवा कमी करण्यासाठी उठून पंखा बंद केला. बटण बंद करून पुन्हा पलंगावर येतच होते की त्यांचे लक्ष वर पंख्याकडे गेले. पंख्यांची गती हळूहळू संथ होत जात होती. त्या फिरणाऱ्या पात्यांवर सुरुवातीला धूसर दिसत असलेली आकृती डोळ्यांसमोर स्पष्ट झाली. मीरा संथ होत चाललेल्या त्या पंख्याच्या एका पात्यावर त्याच्या गतीप्रमाणे गोलगोल फिरत होती.

 त्या दृश्यातली भयानकता इतकी परिणामकारक होती की कमलाकररावांना मानसिक धक्काच बसला. पण लागलीच त्यांनी आपल्याला सावरले आणि मीराकडे पाहून जोरात ओरडले. त्यांच्या आवाजाने नंदा खडबडून जागी झाली आणि खोलीतले वातावरण पुन्हा पूर्ववत झाले. जणू काही घडलेच नव्हते. नंदाला सांगून काही फायदा नाही, हे कमलाकररावांनी ओळखले.

 पहिले बागेत, मग बंगल्यात आणि यावेळी झोपण्याच्या खोलीत... आता मात्र हद्द झाली होती. हा प्रकार त्यांना वेड लावून गेला असता. कमलाकररावांनी ताबडतोड पोलिसांना फोन केला. काही वेळात पोलिस हजर देखील झाले. त्यात बारा वर्षांपूर्वी मीराची केस सांभाळणारे इन्स्पेक्टरसुद्धा होते. योगायोगाने मधल्या काळात इतर भागांत ड्युटी निभावून त्यांची बदली पुन्हा इथेच झाली होती.

 कमलाकररावांनी घडणाऱ्या घटनांचे विश्लेषण केले. त्यांच्या बोलण्यात सुसूत्रता होती, त्यामुळे त्यांच्या मानसिक अवस्थेवर कोणीही प्रश्नचिन्ह उपस्थित करु शकत नव्हते. कुणीतरी मुद्दामहून मीरा जिवंत असल्याचे भासवत आहे, असे कमलाकररावांनी वारंवार जोर देऊन सांगितले.

 इन्स्पेक्टरने आपल्या सहकाऱ्यांसोबत संपूर्ण खोलीचे नीट निरीक्षण केले. खोलीतला पलंग, कपाट, खिडकीवर काही ठसे वगैरे आहेत का याचीही पडताळणी केली. पण संदीग्ध वाटावे असे काहीच आढळून आले नाही. जेव्हा संपूर्ण बंगला तपासून झाला तेव्हा मात्र इन्स्पेक्टरने स्पष्ट शब्दांत कमलाकररावांना भास होत असल्याचा निष्कर्ष काढला आणि त्यांचा निरोप घेतला.

  आपल्या सहकाऱ्यांना घेऊन इन्स्पेक्टर बाहेर पडलेच होते की, बंगल्याच्या मागे काहीतरी पडल्याचा आवाज झाला. त्वरित सगळे तिकडे गेले आणि आता आश्चर्यचकित होण्याची पाळी इन्स्पेक्टरची होती. डोळे फाडून ते सगळे बागेत उभ्या असलेल्या मीराकडे पाहत होते. तिची धूसर आकृती हवेत हेलकावे घेत असल्यासारखी वाटत होती. 

  "कमलाकरराव... अहो ही तुमची मीरा.." नकळत उत्साहाच्या भरात इन्स्पेक्टरच्या तोंडातून शब्द बाहेर पडले. इतक्या वर्षांनंतर त्यांचा शोध पूर्ण झाला होता. 

 "कसं शक्य आहे...." मागून कमलाकररावांची पत्नी नंदा पुटपुटली.

 "नाही इन्स्पेक्टर साहेब... ही माझी मुलगी असूच शकत नाही... अहो.. भूतकाळात मीरा सापडली नाही तेव्हा ती जिवंत असल्याची शक्यता कमी असल्याचे तुम्हीच मला सांगितले होते. आणि जरी ती जिवंत असली.. तरी बारा वर्षांत तिच्यामध्ये काहीच फरक कसा पडला नाही..." कमलाकरराव असमंजस होऊन बोलत होते.

 खरेतर आता त्यांच्या मनाची अवस्था फारच बिकट झाली होती. काहीतरी विचित्र पुढ्यात वाढून ठेवले असल्याची तीव्र जाणीव त्यांना होत होती. भीतीने डोळ्यांसमोर अंधारी येऊ लागली होती. आपल्या कणखर स्वभावाच्या विपरीत ते आता काहीसे कमजोर आणि भावुक होऊ लागले होते.

 "अहो.. मी मीरासाठी किती शोध घेतला.. रात्रंदिवस तिचा चेहरा माझ्या डोळ्यांसमोर असायचा.. ही मीराच आहे, हे मी खात्रीलायकरित्या सांगू शकतो..." इन्स्पेक्टरदेखील  जरासे गोंधळले होते पण मीराला ओळखण्यात आपली चूक होतं नसल्याचे त्यांना कळत होते.

  "इन्स्पेक्टर.. इतकी खात्री देऊन कसं बोलू शकता तुम्ही... ती माझी मुलगी होती की तुमची..?" कमलाकरराव आता जरा आवाज चढवूनच म्हणाले. इन्स्पेक्टर सरळ सरळ आपल्याला खोट्यात पाडतोय, ही बाब त्यांच्या जिव्हारी लागत होती. कमलाकररावांच्या डोळ्यांत त्याबद्दलची चीड स्पष्ट दिसत होती.

 कमलाकररावांचा चढलेला आवाज इन्स्पेक्टरला रुचला नाही. त्यांनी भानावर येत पुन्हा आपला पोलिसी खाक्या दाखवण्याच्या उद्देशाने खोचक प्रश्न विचारला..

  "तुम्ही वारंवार यावर का जोर देत आहात... की ही मीरा नाही.. स्पष्ट बघा समोर मीराच उभी आहे..." इस्पेक्टर कडक आवाजात म्हणाले.

 "अरे मुर्खा... ती जिवंत कशी असू शकते..." कमलाकरराव आपल्याच आवेशात त्वेषाने म्हणाले. संतापाने त्यांचा चेहरा लाल झाला होता. बोलताना धाप लागली होती.

  "तोंड सांभाळून बोला.. मीरा का जिवंत असू नये.." इन्स्पेक्टरने अजूनच डिवचले.

 नंदा कमलाकररावांना सावरण्यासाठी पुढे सरसावली होतीच..

  "मीरा जिवंत असूच शकत नाही कारण मीच आपल्या या हातांनी तिला मारलेय...." जवळ आलेल्या नंदाने हात ठेवण्यापूर्वी कमलाकररावांच्या तोंडून ते शब्द निघालेच.

 त्या गौप्यस्फोटाने जमलेली सारीच मंडळी हादरून गेली. एकक्षण मती खुंटल्यासारखे कमलाकरराव सगळ्यांच्या चेहऱ्याकडे पाहू लागले. रागाच्या भरातच त्यांनी माती खाल्ली होती. जे रहस्य इतकी वर्षें सगळ्यांपासून लपवून ठेवले होते, ते आज स्वतःच्या तोंडूनच बाहेर पडले. समोर दिसत असलेली मीराची आकृती दुसऱ्याच क्षणी अदृश्य झाली. 

 इन्स्पेक्टरने पुढचा तपास अधिक जोर लावून केला. बारा वर्षांपूर्वी मीराचे एका फर्निचर दुकानात कामाला असलेल्या मजुरासोबत प्रेमप्रकरण सुरु होते. घरी याची कुणकुण लागली तेव्हा समजावण्याचा प्रयत्न झाला. पण मीराने दाद दिली नाही, त्यामुळेच एरवी शांत दिसणाऱ्या कमलाकररावांनी रागाच्या भरात गळा दाबून तिची हत्या केली होती.

 मीराचा मृतदेह रात्रीच बागेतल्या एका अडगळीच्या जागेत पुरला होता. वर तिकडे कुणी फिरकू नये यासाठी बंगल्यातले सारे कबाड आणून तिकडे ठेवले होते. एकतर ती अडगळीची जागा आणि वर भरमसाठ कबाडाचे सामान, दुसरे म्हणजे कमलाकररावांसारखे बडे प्रस्थ यांमुळे तेव्हा पोलिसांचे तिकडे लक्ष गेलेच नाही. पण नियतीने आता हे रहस्य उघडकीस आणले होते. कमलाकरराव आणि नंदाला अटक करून पोलिस घेऊन जातच होते की...

 बंगल्याच्या मुख्य प्रवेशद्वारातून एक आवाज आला. सगळेजण मागे वळून तिकडे पाहू लागले. एक उत्स्फूर्त तेजोवलयाचा पांढरा प्रकाश तिथून आला आणि समोर मीरा दिसली..

  "बाबा... कुणी कितीही लपवू दे... पण एक ना एक दिवस... रहस्याला वाचा फुटते..." मीराच्या चेहऱ्यावर तेच निरागस हास्य अजूनही कायम होते.

समाप्त

ऐका : रहस्याला वाचा फुटते | मराठी भयकथा