Marathi Bhaykatha - टाइम ट्रॅव्हल भाग दोन | Marathi Horror Story | Bhaykatha In Marathi | Time Travel

नमस्कार श्रोतेहो,

टाइम ट्रॅव्हल या कथेच्या आधीच्या भागात आपण पाहीले की, बलात्कार आणि खुनाच्या आरोपाखाली फाशीची शिक्षा ठोठावण्यात आलेला विक्रम पोलिसांना गुंगारा देऊन पळून जातो. जंगलात त्याला निर्जन असे जुनाट घर दिसते. त्या जुनाट घरातील लहान दरवाज्यातून बाहेर पडताच विक्रम भूतकाळात जातो आणि तिथेही त्याला अगदी त्याच गुन्ह्याच्या आरोपाखाली शिक्षा सुनावण्यात येते. हे असे कसे झाले यामागचं कारण विक्रमला कळत नाही. शिक्षेची अंमलबजावणी म्हणून उंच पहाडावरून विक्रमचा कडेलोट करण्यात येतो.. खाली पडण्याअगोदर विक्रमला एक अस्पष्ट अशी आकृती समोर दिसते. तिच आकृती जिची छवी विक्रम विसरू शकला नव्हता.

 आता पुढे...

 विक्रम अतिशय वेगाने खाली जाऊ लागला. इतक्या उंचावरून खाली पडल्यावर त्याच्या वाचण्याची शक्यता अजिबातच नव्हती. शिक्षेची कारवाई पूर्ण करून सैनिक पुन्हा राजवाड्याकडे निघून गेले.

 कड्यावरून खाली पडलेल्या विक्रमचा मृत्य जवळपास निश्चितच होता, पण नशिबाचा खेळ म्हणा वा विक्रमचे सुदैव की वाऱ्याच्या प्रचंड झोतांनी खाली येणाऱ्या त्या देहाची दिशा आणि वेगावर परिणाम केला. पहाडाच्या अगदीच खाली असलेला वटवृक्ष एका बाजूला कलला आणि वरून येणाऱ्या विक्रमला त्याने अलगद झेलले.

 वटवृक्षाच्या शेंड्यावरच्या पानांनी आणि लहान फांदयानी विक्रमला कुशीत घेतले आणि हलकेच खाली सोडले. विक्रम जमिनीवर आदळला पण आश्चर्य म्हणजे थोडेफार खरचटण्याव्यतिरिक्त त्याला फारशी मोठी दुखापत झाली नाही.

 आता तर विक्रमला चमत्कार अनुभवण्याची जणू सवयच लागली होती. त्याने सावरत वर उंच पहाडाकडे पाहीले आणि आश्चर्य व्यक्त करत त्याने मंद हास्य केले. पुढे काही अघटित होण्याआधी त्याला लवकरात लवकर तिथून निघायला हवे होते. विक्रमने समोरील जुनाट घराच्या त्या लहान दरवाज्याकडे पाहीले.

 तिथून बाहेर पडण्याचा हाच तर मार्ग होता. त्याच दरवाज्याने त्याला भूतकाळात आणून सोडले होते, मग हाच दरवाजा त्याला पुन्हा त्याच्या जगात नेऊ शकणार होता. काळाच्या एका विशिष्ट चक्रात हरवलेला विक्रम पुन्हा आपल्या जगात जाण्यासाठी आतुर होता. न जाणो इथे अजून कोणत्या भयानक प्रसंगांना तोंड द्यावे लागले असते.

 विक्रमने क्षणाचाही अवधी न दवडता तिकडे झेप घेतली आणि त्याने तो चमत्कारिक दरवाजा उघडून एक पाय आत ठेवला. पण यावेळी त्याने मागे वळून पाहीले नाही.. जर पाहीले असते तर कदाचित तो थांबला असता. आपल्या मनातल्या प्रश्नांची उत्तरे कदाचित त्याला अगोदरच मिळाली असती.

 मागे त्या वटवृक्षाच्या सावलीखाली ती धूसर आकृती उभी होती. पुन्हा आपल्या काळात जाण्यास आतुर असलेल्या विक्रमला ती पाहत होती. पहाडावरून खाली पडलेला विक्रम सुदैवाने वाचला होता की.. हे त्याचे दुर्दैव होते. का अजूनही काही अघटित घडवण्यासाठी त्या आकृतीनेच विक्रमला वाचवले होते. काळाच्या प्रवाहात विक्रमची होणारी फरफट पाहून तिच्या चेहऱ्यावर कुत्सित हास्य उमटले होते.

 तिकडे विक्रम दरवाज्यापलीकडच्या जबरदस्त गुरुत्वाकर्षनाने दुसऱ्या बाजूला वेगाने खेचला जाऊ लागला. पुन्हा एकदा त्याचा एका अनामिक मीतीकडे सदेह प्रवेश होऊ लागला. त्याच्या सभोवताली वादळ घोंगावू लागले होते. डोळे दिपवून टाकणारा उजेड सर्वत्र पसरला होता. पुन्हा काळ आकुंचन पाऊ लागला आणि त्याची बंधने हळूहळू शिथिल होऊ लागली.

 मागून झटका बसल्यासारखा विक्रम त्या जुनाट घरात फेकला गेला. जमिनीवर आडव्या पडलेल्या विक्रमने डोळे चोळत त्यावर आलेली झापड घालवण्याचा प्रयत्न केला. शरीर थकले होते तरीही त्याने उठून आजूबाजूच्या परिस्थितीचा अंदाज घेतला. घराची आतली रचना तो पहिल्यांदा इथे आलेला तेव्हा होती अगदी तशीच आताही होती.

 विक्रमला हायसे वाटले. काहीही असो, आपण पुन्हा परत आलोय ही भावनाच त्याला बळ देत होती. पण आता पोलीसांचा प्रश्न सोडवायचा होता.

 अडखळत धडपडत विक्रम त्या जुनाट घराच्या मुख्य दारातून बाहेर पडला. सर्वत्र अंधार पसरला होता. बहुधा मध्यरात्र टळून गेली होती. जंगलातली झाडी काहीशी कमी झालेली दिसत होती. थोडं अंतर चालून विक्रम पुढे आलाच होता की, समोरचे दृश्य पाहून तो चक्रावला.

 जंगलात तूरळक मानवी वस्ती दिसू लागली होती. कच्ची वाट काहीशी विस्तारली होती. शिवाय वाटेवर कुठेही चिखल वा ओलसरपणा नव्हता. आपण जेव्हा इथे आलो, तेव्हा तर असं काहीच नव्हतं... विक्रम विचार करु लागला. तेवढ्यात समोरच्या वाटेवरून एक व्यक्ती त्याला पुढे जाताना दिसली. विक्रम धावतच त्याच्याकडे गेला आणि विचारू लागला..

 "भाऊ.. वेळ काय झालीय..."

 ती व्यक्ती थांबली. घड्याळ पाहत त्याने उत्तर दिले,

 "पहाटेचे पाऊणे पाच.."

 हुश्श.. म्हणजे फारसा वेळ झाला नाही. गोष्टी अजूनही हातात आहेत माझ्या.. विक्रमने मनातल्या मनात विचार केला. परत मनात काय आले कुणास ठाऊक.. त्याने पुन्हा समोरील व्यक्तीला विचारले,

  "पाऊस थांबला वाटते, कुठेही चिखल वगैरे काही दिसत नाही..."

 त्यावर ती व्यक्ती विक्रमला निरखून पाहू लागली.. विक्रमचा अवतार तसाही ठीक दिसत नव्हताच.

 "काय वेड बीड लागलंय का रे... हिवाळ्यात पाऊस कुठून आला...?" त्या व्यक्तीने कडक आवाजात उत्तर दिले.

  "काय...?" आता मात्र विक्रम पुरता घाबरला. तो तर जुलै महिन्यात इथे आला होता आणि हा डिसेंबर महिना कुठून उगवला... का त्या दरवाज्याने पुन्हा काही गडबड केली.. विक्रमच्या मनात घातकी विचारांची एक शृंखलाच उत्पन्न झाली. पण त्यावरही कडी करत काळजात धडकी भरवणारी शक्यता त्याच्या मेंदूत शिरली. 

 "तारीख काय आहे आज..." विक्रमने थरथरत्या स्वरांत विचारले.

  "दहा डिसेंबर दोन हजार एकवीस.." त्या व्यक्तीचा थंडपणे प्रतिसाद आला आणि विक्रमने डोक्याला हात लावला.

  "इतके बास आहे का अजून काही पंचांग वगैरे सांगू..." त्या व्यक्तीने वैतागून मान हलवली आणि तो पुढे निघून गेला.

 विक्रम मात्र शून्यात हरवल्यासारखा एकटक त्याच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे पाहत राहीला. दहा डिसेंबर दोन हजार एकवीस... याच दिवशी तर त्याला फाशी होणार होती. नियतीचा डाव त्याला कळून चुकला होता. आपले कुकर्म आपल्याला कधीच जिंकून देणार नाही, याची खात्री त्याला पटली. तरीही अजून एक प्रयत्न करण्यासाठी त्याने पुन्हा मागे त्या जुनाट घराकडे पाऊले फिरवली.

 पण खरंच तो पुन्हा योग्य त्या वेळेत जाऊ शकत होता का..? की त्या जुनाट घरात आणखी कुणी त्याची वाट पाहत होते. हो, नियतीच्या मनात हेच होते. त्या जुनाट घरात त्याला छळणारी ती छाया दिसली होती. तिचे अस्तित्व त्याने सर्वप्रथम तिथेच पाहीले होते.

 मुख्य दारातून प्रवेश करत विक्रम मागच्या बाजूच्या त्या चमत्कारी दरवाज्याकडे आला. यावेळी तरी आपल्या काळात पोहचू अशी आशा तो मनात बाळगून होता. पुढे आलेला विक्रम समोरील लहान दरवाज्याला हात लावायला गेला आणि...

 त्याच्या समोर पुन्हा धूसर रूपातली ती छाया प्रकट होऊ लागली... यावेळी तिचे रूप अधिक स्पष्ट होऊ लागले. तिला समोर पाहून विक्रम बावचळला. ही तिच तरुणी होती, जिच्या खुनाच्या आरोपाखाली विक्रमला शिक्षा सुनावण्यात आली होती. 

 "मला जाऊ दे.. माफ कर मला... माझ्या जगात जाऊ दे..." विक्रम गयावया करु लागला.

 समोर हवेत तरंगणारा त्या तरुणीचा आत्मा.. तिच्या डोळयांत संताप होता. पण तरीही चेहऱ्यावरचे भाव शांत होते. तिच्याभोवती अंधुक प्रकाशाचे वलय उत्पन्न झाले होते. 

 "तू अजूनही समजू शकला नाहीस... बाहेर जाताना हा दरवाजा तूला फक्त तुझं पूर्वजन्मीचं कर्म दाखवत राहील.. भूतकाळातल्या प्रत्येक जन्मात केलेल्या कर्माची शिक्षा तू पुन्हा पुन्हा अनुभवशील आणि बाहेरून आत येताना हा दरवाजा तूला या जन्मीच्या शिक्षेसाठी घेऊन येईल. हा दरवाजा तूला फक्त तुझ्या अंताकडे घेऊन जाणार आहे.. मग तो भूतकाळ असो वा भविष्य..." तरुणीचा आत्मा कमालीच्या थंड स्वरांत भाष्य करत होता.

  "पण हे असं कसं होऊ शकतं... मला भूतकाळात का शिक्षा होईल..? नाही.. तू मुद्दाम करतेयस हे सगळं... माझ्यावर सूड उगवण्यासाठी तूच करत आहेस... मला माफ कर.. जाऊ दे मला..." विक्रम घाबरून म्हणाला.

  "मी तूला माफ करु शकत नाही... कारण हे पुन्हा पुन्हा घडत राहणार... प्रत्येक जन्मी तू माझ्यावर अत्याचार करणार.. आणि प्रत्येक जन्मी तूझा त्याच गुन्ह्याच्या शिक्षेखाली अंत होणार.. ज्या काळात तू जाऊन आला आहेस ती तर फक्त सुरुवात होती.. त्यावर आपले कित्येक जन्म झाले आणि आपल्या दोघांचा अंत अगदी तसाच झाला... काळाच्या एका विचित्र चक्राने आपल्या दोघांना बांधून ठेवले आहे. आणि त्याचाच मला आज अंत करायचा आहे.." तरुणीच्या आत्म्याने कडक शब्दांत इशारा दिला.

  "नाही.. नाही.. हे खोटं आहे... असं नाही होऊ शकत... कश्यावरुन तू हे सांगते आहेस" भेदरलेल्या विक्रमने विचारले.

 त्यावर तरुणीचा तो आत्मा छद्मी हास्य करु लागला...

  "मुर्खा नियतीनेच हा योगायोग उत्पन्न केला की तुझ्यामुळे या जन्मी मला पिशाच्च योनीत प्रवेश मिळाला आणि तू काळाच्या या दरवाज्यापर्येंत येऊन पोहचलास. मला स्थळ, काळ यांची बंधने नाहीत. मी कुठेही जाऊ शकते. तुझ्यामुळे प्रत्येक जन्मी भोगलेले अत्याचार मी अनुभवले आहेत. तूला शिक्षा मिळाली पण इतरांकडून.. आता स्वहस्ते न्याय करण्याची संधी मला नियतीनेच देऊ केली आहे... मृत्यूला सामोरा जायला तयार हो..." इतके बोलून तरुणीचा आत्मा विक्रमवर झेपावू लागला.

 विक्रमने चपळता दाखविण्याचा प्रयत्न केला आणि त्याने समोरील दरवाज्याकडे उडी मारली. दरवाज्याला हात लावून त्याने तो उघडलाच होता की,

  सप्प्प....

 तरुणीच्या आत्म्याने एकच वार केला आणि विक्रमचे शीर धडावेगळे होऊन खाली पडले. दरवाज्यात फक्त त्याचे धड उभे होते.. जे की गुरुत्वाकर्षणामुळे बाहेर खेचले गेले. काही क्षण डोळे दिपवून टाकणारा प्रकाश सर्वत्र पसरला आणि सर्व शांत होताच दरवाजा आपोआप बंद झाला.

 मुंडके मागे राहीले आणि धड पुढे गेले. शिक्षेची वेळदेखील तिचं होती जी या जन्मी निश्चित करण्यात आली होती. दहा डिसेंबर दोन हजार एकवीस.. पहाटे पाच वाजता..

  अपराध्याला शिक्षा केल्यावर तरुणीच्या आत्म्याला मुक्ती मिळाली. तिला माहीत होते, की विक्रमचा देह दोन वेगवेगळ्या काळांत विभागला गेला असल्याने त्याचा आत्मा काळाच्या अंतापर्येंत असाच दोन भिन्न मीतींमध्ये भटकत राहणार होता. त्यामुळे विक्रमला पुन्हा मनुष्य योनीत कधीच प्रवेश मिळणार नव्हता.

  तारीख बारा जुलै दोन हजार एकवीस.. मुसळधार पाऊस कोसळत होता. मध्यरात्र केव्हाची उलटून गेली होती. विक्रमच्या मागावर असेलेले पोलीस जंगलातील त्या जुनाट घरात येऊन पोहचले. विक्रमचे शीर नसलेले धड पाहून त्यांना धक्काच बसला. सगळीकडे शोध घेण्यात आला परंतु विक्रमचे मुंडके कुठेही सापडले नाही. शिवाय त्याचा मारेकरी कोण..? हा प्रश्नदेखील अनुत्तरितच राहीला.

पाच महिन्यानंतर...

दहा डिसेंबर दोन हजार एकवीस... विस्तारत गेलेल्या मानवी वस्त्यांमधील एका कुटुंबाला, जंगलातल्या त्या जुनाट घरात विक्रमचे धड नसलेले मुंडके सापडले आणि खळबळ माजली. आश्चर्य म्हणजे त्यावरचे रक्त ताजे होते. 

समाप्त

ऐका : टाइम ट्रॅव्हल भाग दोन | मराठी भयकथा