अभिनेत्री पूर्वार्ध - Marathi Bhaykatha |सुदर्शन कथा | Marathi Horror Story | #bhaykatha | horror Stories
त्या संध्याकाळी सुदर्शन आणि मी त्याच्या घरी बसून काही क्लिष्ट विषयांवर चर्चा करत होतो. जगातल्या कित्येक अनामिक गोष्टींकडे दुर्लक्ष करून माणसे आपलं जीवन व्यतीत करीत असतात. या जगात अश्या कितीतरी गोष्टी असतील ज्याचं आकलन सामान्य माणसांना कधीच होत नसतं. माणूस जन्माला म्हणून येतो आणि आजूबाजूच्या भौतिक सुखांचा उपभोग घेत एक दिवस जग सोडून जातो.
आमची चर्चा अशीच रंगात आली असतानाच एक मध्यमवयीन गृहस्थ धावतच दार उघडून आत आले. दार वाजवण्याचे शिष्टाचार पाळले नाहीत याचा अर्थ ते सुदर्शनच्या परिचयातले असावेत. त्यांच्या चेहऱ्यावर भीतीचे भाव होते आणि ते ताडताच सुदर्शनने लगबगीने उठत त्यांना बाजूच्या खुर्चीवर बसवले. मी देखील ताबडतोब आत जाऊन पाण्याचा ग्लास भरून आणला आणि त्यांना दिला.
काही क्षण शून्यात हरवलेल्या त्या इसमाने पाण्याचे दोन घोट घेतले आणि खिश्यातून रुमाल काढत कपाळावरचा घाम पुसला. माझ्याकडे अनोळखी नजरेने पाहत त्याने सुदर्शनला प्रश्नार्थक खूण केली. सुदर्शनने डोळ्यांनीच त्याला आश्वस्थ केले. त्यावर एक दीर्घ आवंढा गिळत त्या इसमाने सुदर्शनला सगळा प्रकार कथन केला. विजयराज नाव होतं त्याचं. प्रसिद्ध दिग्दर्शक पी. नटराजन यांचा विश्वासू नोकर. त्यानं जसे सांगितलं मी अगदी थोडक्यात तुमच्यासमोर मांडतो.
त्याकाळी पी. नटराजन हे नाव दक्षिणेकडील चित्रपटक्षेत्रातील अतिशय आदराचे आणि नावाजलेले होते. दिग्दर्शक म्हणून नटराजन यांनी बरेच यशस्वी चित्रपट दिले होते. त्यांनी बनवलेल्या चित्रपटांना हमखास पारितोषिकं मिळायची. मोजता न येऊ शकणारे कितीतरी कलाकार त्यांना आपला आदर्श मानत होते. खुपश्या कलाकारांची ढासळत गेलेली कारकीर्द पी. नटराजन यांनीच पैलतीराला लावली होती.
अश्या या पी. नटराजन यांचे गेल्या आठवड्यापासून काय बिनसले होते कुणास ठाऊक. एरवी शांत, धीरगंभीर व्यक्तिमत्व असलेल्या या व्यक्तीचे चित्त थाऱ्यावर नव्हते. नेहमी वेळ पाळणारा हा माणूस आजकाल कधीही उठायचा, वेळीअवेळी बंगल्याबाहेर पडायचा, रात्रीअपरात्री कधीही घरी यायचा. इतरांशी बोलताना भान नसायचे, विषय भरकटायचे, शब्द संपायचे.. एकंदर पी. नटराजन यांच्या वागण्यात आता कश्याकश्याचा ताळमेळ नव्हता. आता आता तर मध्येच जोरजोरात ओरडून उठत. काय दिसायचे काय माहीत त्यांना.. जे घरातल्या इतरांना कळायचे नाही.
काहीतरी बाहेरचे असल्याचे शंका आल्यानेच विजयराज सुदर्शनकडे आला होता. पी. नटराजन यांचे सुदर्शनशी पूर्वीचे संबंध होते. त्यामुळे सुदर्शनने देखील प्रकरण अधिक गंभीर होऊन ऐकले. विजयराजचा एकएक शब्द सुदर्शन कान देऊन शांतपणे ऐकत होता. जसे विजयराज थांबला तसे मग सुदर्शनने माहिती काढण्यास सुरुवात केली.
"हल्लीच्या दिवसांत कुणी अनोळखी आले होते का त्यांना भेटायला.." सुदर्शनने विचारले.
"घरी तर नेहमीचीच माणसे यायची.. अनोळखी असे कुणी नव्हते.. हा पण सुगंधाबाई.." विजयराज बोलताबोलता थांबला.
कितीही झाले तरी विजयराज नोकरमाणूस.. जर काही बिझनेस वगैरेबाबतच्या आतल्या गोष्टी असत्या तर त्याला निश्चितच माहीत नसणार. त्यासाठी पी. नटराजन यांच्यासोबत बाहेरच्या दौऱ्यावर सतत असणारा कमलाकर उपयोगाचा ठरला असता. सुदर्शनने ताबडतोब कमलाकरला बोलावून घेतले. कमलाकर म्हणजे पी. नटराजन यांचा असिस्टंट. अतिशय उत्साही.. त्याच्या उत्साहाची झलक यावरूनच लागली की सुदर्शनचा फोन जाताच कमलाकर दहाव्या मिनिटाला हजर झाला.
सुदर्शनने सरळ मुद्द्यालाच हात घातला. कमलाकरकडून बरीच माहिती मिळाली. ज्यात नेहमीच्या बाबींसोबतच त्याला खटकणाऱ्या गोष्टीदेखील त्याने स्पष्टपणे बोलून दाखवल्या. जसं की सुगंधाची गोष्ट..
सुगंधा तेव्हा तशी नवीनच होती. भुरळ पाडणाऱ्या चित्रपटसृष्टीत तिला पाय रोवायचे होते. पण तिच्या माथी सलग दोन अतिशय सुमार दर्जाच्या आणि आपटलेल्या चित्रपटांचा शिक्का बसला होता. त्यामुळे तिला नव्याने कोणी काम द्यायला सहजासहजी तयार होत नव्हते.
कमलाकरच्या म्हणण्यानुसार सुगंधा अगदीच अकस्मातपणे नटराजन यांच्या आयुष्यात आली. म्हणजे सुरुवातीला तरी नटराजन यांचं सुगंधाच्या अभिनयाविषयीचं मत तितकंस चांगलं नव्हतं. पण काही दिवसांतच त्या विपरीत घडू लागलं. नटराजन यांनी आपल्या आगामी चित्रपटातून आघाडीची नटी चित्रा हीला बाहेर करून तिथं सुगंधाची वर्णी लावली.
अगोदर याचकाच्या चेहऱ्याने आलेली सुगंधा आजकाल तर मालकिणीच्या रुबाबात सेटवर वावरत असते. सेटवरच काय कित्येकदा ती नटराजन यांच्या बंगल्यावरदेखील राहिली होती. अर्थात कमलाकरने याबाबत नटराजन यांच्याकडे मतप्रदर्शन केले परंतु त्यांनी कमलाकरला सरळसरळ मध्ये नाक न खुपसण्याची ताकीद दिली. असिस्टंट या नात्याने कमलाकर तो वाद अधिक ताणू शकला नाही.
तर असा सगळा प्रकार कमलाकरने कथन केला आणि इतका वेळ आम्ही शांतपणे सगळं समजून घेत होतो. कमलाकरचे बोलणे संपताच सुदर्शनने आपले मौन सोडले आणि त्याच्याकडून सुगंधाचा पत्ता घेत आपल्या तपासाची दिशा निश्चित केली.
नटराजन यांची भेट घेण्यासाठी कमलाकर आणि विजयराज यांच्यासोबत सुदर्शन निघाला आणि त्याने मलादेखील सोबत येण्यास सांगितले. काही वेळात आम्ही नटराजन यांच्या बंगल्यावर पोहोचलो.
पी. नटराजन यांच्याविषयी मी काय सांगू.. चाळीशीकडे झुकलेला.. माणूस मोठा करारी आणि कर्तृत्ववान वाटत होता. म्हणजे भिंतीवरच्या त्याच्या तसबिरी तरी तसे दर्शवित होत्या. परंतु आताचा बेडवर आडवा पडलेला हा माणूस म्हणजे अगदीच गळलेला, हिम्मत हरवलेला असा वाटत होता. त्याच्या चेहऱ्यावर कमालीचं गांभीर्य पसरलं होतं. डोळे बंद होते, कदाचित त्यावर अतिरिक्त ताण येत असावा. मानेवरचा कंठमणी एकसारखा हालचाल करीत होता.
सुदर्शनने जवळ जाऊन नटराजनला उठून बसवण्याचा प्रयत्न केला. पण अंग टाकून देत असल्याकारणाने विजयराजने देखील मागून आधार देत त्याला बेडवरच बसण्यास सुलभ केले. मागे टेकत नटराजनने हळूहळू डोळे उघडले. सुदर्शनला समोर पाहताच नटराजनच्या चेहऱ्यावर ओळखीचे भाव आले परंतु क्षणभरातच ते पुन्हा नाहीसे झाले.
सुदर्शन काही प्रश्न विचारू लागला त्यावर नटराजन शून्यात हरवल्याप्रमाणे त्याच्याकडे पाहतच राहीला. सुदर्शनला एकाही प्रश्नाचे उत्तर मिळाले नाही. अश्याने काहीच हाती लागले नसते.. मी, कमलाकर, विजयराज तिघेही चिंतेत होतो. पण सुदर्शनचा चेहरा मात्र निर्वीकार होता. जणू त्याला कसलीच काळजी नव्हती.
उलट त्याच्या चेहऱ्यावर मला आत्मविश्वासाचे भाव अधिक प्रखरपणे दिसत होते. नक्कीच त्याच्याकडे काहीतरी उपाय असावा. अर्थातच सुदर्शन आणि आम्ही इतर सामान्य माणसे यांच्यातील मानसिक पातळीची तुलना कुठल्याच अनुषंगाने होऊ शकली नसती.
बंगल्यात आम्ही पाचजणच होतो. सुदर्शनने विजयराजकडे पाहत बंगल्याची सर्व दारंखिडक्या बंद करण्यास सांगितले. तसे आम्ही तिघेही जाऊ लागलो. सुदर्शनने मला थांबवत समोरच्या टेबलावरचा पेन आणि कागद दाखवला. मी तत्परतेने तिकडे जात पेन आणि कागद आणला. दोनेक मिनिटात कमलाकर आणि विजयराजदेखील बंगल्याची सारी दारेखिडक्या बंद करून आले.
श्वास रोखून आम्ही तिघे सुदर्शनकडे पाहत होतो. नटराजन अजूनही आपल्याच विश्वात हरवले होते. पुढे काय होणार आहे, सुदर्शन यावेळी नवीन काय करणार आहे याची उत्सुकता मला होतीच.
नटराजनची गूढ नजर ज्या दिशेने झेपावत होती, अगदी त्या अदृश्य रेषेच्या मधोमध सुदर्शनने आपल्या हाताची बोटे विशिष्ट लयीने हालचाल करत आणली. त्याने बोटांमध्ये पकडलेल्या पेनाशी चाळा करायला सुरुवात केली. अचानक मध्येच अडथळा आल्याने गोंधळलेली नटराजनची नजर हळूहळू त्या पेनाच्या अग्रभागावर स्थिरावली आणि घटकाभराच्या अवधीत गुंगीत गेलेल्या त्याच्या डोळ्यांच्या पापण्या मिटल्या. संमोहनाचा हा अजब प्रकार पाहून मला आश्चर्य वाटले.
नटराजनच्या कपाळावर हात ठेवत सुदर्शन त्याला काही प्रश्न विचारू लागला. अर्थात आता खुद्द नटराजन बोलता होणार असल्याने हवी ती माहिती सहजपणे काढून घेता येणार होती.
आणि झालेदेखील तसेच. आतापर्येंत शांत असलेला नटराजन संमोहनाच्या प्रभावाखाली धडाधडा बोलू लागला. त्याला होणारे भास, त्याला प्रत्यक्षात दिसणारी धूसर आकृती, बाहेरून कुणीतरी घातलेली साद, महत्वाचे निर्णय घेतानाचे इशारे, अपरात्री पडणारी चित्रविचित्र स्वप्ने अशी बरीच माहिती मिळाली. शिवाय या सगळ्यांशी संबंध असलेली व्यक्ती, आपल्यावर तिचा असलेला प्रभाव, तिला नकार देताना मनात उत्त्पन्न होणारी अगतिकता आणि सर्वात महत्वाचं तिचं नाव..
सुगंधा...
सुगंधाने अतिशय शिताफिने नटराजनला आपल्या जाळ्यात ओढले होते. यासाठी साहजिकच तिने कुणातरी जाणकार व्यक्तीची मदत घेतली असणार. अशी व्यक्ती ज्याला गुढविद्या, वशीकरण, करणी, भानामती, काळ्या जादू, यांचे सखोल ज्ञान असणार. पण अश्या बाबींना वास्तवात उतरवण्यासाठीसुद्धा सावजाची जवळची अशी एखादी गोष्ट हाती लागावी लागते.. नटराजनच्या बाबतीत ती कोणती गोष्ट असू शकते..? सुदर्शनच्या सहवासात राहून राहून मी देखील यासारख्या घटनांवर सुसंगत तर्क लावू शकत होतो. आता हेच पहा ना, संमोहनाच्या प्रभावाखाली असलेल्या नटराजनच्या फक्त सांगण्यावरून मी मनातच वरील सर्व बाबी ताडल्या.
पण सुदर्शन अजूनही शांतपणे त्याला आणखी काही विचारत होता, आणि नटराजनचे पुढील कथन ऐकून माझा भ्रमाचा भोपळा फुटणारच होता. नटराजनने पुढे जे सांगितले ते अर्थातच माझ्या तर्काहून काहीसे निराळे होते. म्हणजे ते जाणकार व्यक्तीपर्येंत सर्व ठीक होते, पण नटराजनवर वशीकरणाचा जो प्रयोग झाला त्यासाठी कोणत्याही साधनाची आवश्यकता नव्हती.
असं कसं.. माझ्या मनात प्रश्न उत्पन्न झाला. माध्यम म्हणून काहीतरी असायला हवेच की.. त्याशिवाय वशीकरण कसं होऊ शकतं..? तिथे संभाषण फक्त सुदर्शन आणि संमोहीत झालेला नटराजन यांच्यात सुरु होते. मी, कमलाकर आणि विजयराज गप्पच होतो, म्हणून माझ्या मनातली शंका मी विचारू शकलो नाही. पण मला त्या प्रश्नाचे उत्तर लगेचच मिळाले.
नटराजनने ओठ हलवत कसलासा मंत्र पुटपुटायला सुरुवात केली आणि सुदर्शन ताबडतोब हातातील पेन आणि कागद सरळ करून तो मंत्र लिहून घेऊ लागला. तितक्यात बंगल्यातल्या कुठल्यातरी खिडकीची काच फुटल्याचा मोठा आवाज झाला.
नटराजनच्या तोंडी निघालेल्या त्या मंत्राची शेवटची ओळ सुदर्शनने घाईघाईतच पूर्ण केली आणि आम्हाला खोलीतून बाहेर पळण्याची सूचना करत त्याने नटराजनच्या कानाजवळ चुटकी वाजवली.
आम्ही गडबडीत खोलीबाहेर आलोच होतो की सुदर्शनदेखील आमच्या मागून आला. विजयराजच्या मागे जात आम्ही पटकन दुसऱ्या खोलीत शिरलो. दरवाजा आतून बंद करत सुदर्शनने आपल्या शबनम पिशवीतून कसलेले द्रव काढून दाराच्या चौकटीवर शिंपडले, तेव्हाच काहीसा निश्चिंत होत त्याची हालचाल मंदावली.
जणू एखाद्या अनामिक संकटातून नुकतेच आम्ही वाचलो होतो. ती काच एकाएकी फुटण्यामागे काय कारण असावे..? की एखादया अनामिक शक्तीने बंगल्यात प्रवेश केला होता. पण असा एकाएकी.. तेही काच फोडून.. का नटराजन रहस्यभेद करत असल्याची कुणकुण तिला बाहेरूनच लागली होती. असे कसे होऊ शकते..? आणि सुदर्शन घाईघाईत त्या खोलीत नटराजनला एकटेच सोडून कसा येऊ शकतो..? त्याच्याही मनात आम्हां सामान्य माणसांसारखी चलबिचल होत असावी का..?
दुसऱ्या खोलीत मी छातीतली धडधड शांत होईपर्येंत वाट पाहीली. कमलाकर आणि विजयराजची अवस्थादेखील काही निराळी नव्हती. सुदर्शन मात्र बराचवेळ कागदावर खरवडलेला मंत्र पाहत होता. मी त्याच्या जवळ जात ते पाहण्याचा प्रयत्न केला पण तेवढ्यात सुदर्शनने हातातला कागद झाकत त्याची घडी घातली. माझ्याकडे विशिष्ट गूढ नजरेने पाहत त्याने माझ्या चेहऱ्यावरचे नवलाईचे भाव वाचले. खरंच माझ्या चेहऱ्यावर त्याला साशंकता स्पष्ट दिसली असावी.
"मास्तर.. तो मंत्र वाचण्यासाठी नाही.. परिणाम तूला माहीत असायला हवा.. नटराजनच्या आताच्या स्थितीला हा मंत्रच कारणीभूत ठरला आहे. सुगंधाने जाणूनबुजून नटराजनकडून हा मंत्र वाचून घेतला. अर्थातच तिला फक्त स्वतःचा फायदा करून घ्यायचा होता. पण मला वाटते, कदाचित या मंत्रामूळे उत्पन्न झालेल्या शक्तीपासून ती स्वतःदेखील अनभिज्ञ असावी.
आता नटराजन संदर्भात जे काही सुगंधा योजेल ते सर्व ही पाशवी शक्ती अंमलात आणेल. म्हणजे त्याच्या स्वप्नात येईल, मोठे निर्णय घेण्यास प्रवृत्त करेल, समोर येऊन भीती दाखवेल, त्याच्या मनात नकारार्थी भावना उत्पन्न करेल. अर्थात या सगळ्यातून सुगंधा तिला हवे तसे नटराजनला करण्यासाठी भाग पाडेल. यामुळेच तर नटराजनने नव्या प्रोजेक्टसाठी एकाएकी आघाडीच्या नायिकेला वगळून सुगंधाची तिथे वर्णी लावली.."
सुदर्शनने खुलासा केला. कमलाकर आणि विजयराज स्तिमीत होऊन फक्त त्याच्या तोंडाकडे पाहत राहीले. माझ्या मनात मात्र अजूनही एक शंका होतीच.
"मघाशी काच फोडून तिच शक्ती बंगल्यात आली का..? मग आपण त्या खोलीतून धावत बाहेर का आलो.. आपल्याला धोका असेल तर नटराजनला पण असेलच की.. सुदर्शन... आपण त्या शक्तीपासून जीव वाचवण्यासाठी पळालो का..?" मी धडाधड आपल्या सगळ्या शंका विचारल्या.
यावर सुदर्शन मंद हसला.
"मास्तर.. आपण जीव वाचवण्यासाठी पळालो असे म्हटले तरी त्यात वावगे ठरणार नाही.. पण आपण आपला नाही नटराजनचा जीव वाचवण्यासाठी घाईने इकडे आलो. बाहेरून आलेल्या शक्तीला आपल्याबद्दल काहीतरी अंदाज आलाच असणार.. त्या शक्तीच्या मार्गात आपण अडथळा आणत आहोत तर आपला शोध घेण्याचा प्रयत्न होईल. यातले सत्य बाहेर आले तर ती शक्ती कुणा त्रयस्थाला सुगावा लागण्याअगोदरच नटराजनचा अंत करेल. सुदैवाने नटराजन आता संमोहनातून बाहेर आला असल्याने त्याला थोड्या वेळापूर्वीचे काही आठवणार नाही. त्यामुळे तो काहीच कबुली देऊ शकणार नाही.. शिवाय आता या खोलीत ती शक्ती प्रवेश करु शकणार नाही.."
सुदर्शनचे ते शब्द ऐकून मला हायसे वाटले. पण तितक्यात खोलीच्या दारावर बाहेरून थाप पडली. विजयराज सवयीप्रमाणे चटकन उठून दार उघडण्यासाठी जातच होता की सुदर्शनने त्याचा हात धरून मागे खेचले. स्वतः सुदर्शन दरवाजाकडे जात अंदाज घेऊ लागला. खोलीत काही क्षण सन्नाटा पसरला. आम्ही एकमेकांची नजर टाळत बंद दरवाज्याकडे पाहत होतो. पुन्हा बाहेरून दार ठोठावण्यात आले.
दाराच्या खालच्या फटीतून हवेचा झोत आत प्रवेश करु पाहत होता परंतु त्याला कुणीतरी अडवत असावं. आश्चर्य म्हणजे फटीतून बाहेर कुणाचीही सावली दिसत नव्हती.. मग बाहेर काय असावं..?
सुदर्शन दोन पावले मागे सरकला तसे आम्ही श्वास रोखून तिकडे पाहू लागलो. जे कुणी बाहेर असेल ते बाहेरच घुटमळत होते. आत प्रवेश करताच येत नसल्यामुळे त्याने चिडून दार जोरजोरात वाजवले. त्याच्या जोरात दार ठोठावण्याच्या क्रियेमुळे इकडे माझ्या हृदयातली धडधड वाढत चालली होती. ते आत येऊ शकणार नाही असे सुदर्शन म्हणाला होता, पण जर आलेच तर.. पुढे काय होईल..? सुदर्शन या संकटातून नटराजनला वाचवू शकेल का..? नटराजनचं नंतर.. सध्या आम्ही तरी त्या बंद खोलीत सुरक्षित होतो का..?
दाराच्या बाहेरून पडणाऱ्या थापा माझ्या हृदयावर आघात करत होत्या. मीच काय विजयराज आणि कमलाकरदेखील प्रचंड घाबरले होते. सुदर्शनच्या चेहऱ्यावर चिंतेचे भाव नसले तरी तो निश्चिंतदेखील दिसत नव्हता.
कितीतरी वेळ खोलीचा दरवाजा वाजतच राहीला...
क्रमशः
श्रोतेहो, कथेची लांबी जास्त असल्याकारणाने कथा दोन भागात विभागण्यात आली आहे. कथेचा पुढील भाग लवकरच आपल्या भेटीस येईल.
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: